2013-05-13 18:58:44
Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωϊνό του Οκτωβρίου ’03, όταν περπατώντας στην πλατεία Συντάγματος η ματιά μου έπεσε πάνω σ’ενα τραπέζι πλανωδίου πωλητού βιβλίων στο θρυλικό έργο του εθνικού μας ποιητού Κωστή Παλαμά «ο Δωδεκάλογος του Γύφτου».
Μνήμες δυνατές της παιδικής μου ηλικίας ανεφούντωσαν, από τότε που ο Παλαμάς είχε ακόμα έντονη παρουσία στην παιδεία μας (εν αντιθέσει με το σημερινό κατρακύλισμα) και με συγκίνηση το άρπαξα και άνοιξα, όπως πολύ συχνά συνηθίζω, μια οποιαδήποτε σελίδα, διψώντας για ένα μήνυμα από τον αθάνατον αυτόν διδάσκαλον του Γένους μας. Και ιδού το πρωτόσταλτο (η νεοελληνική απόδοση του Γενναδίου και του Βησσαρίωνος δική μου, βλέπετε πριν 100 χρόνια οι άνθρωποι δεν την χρειαζόντουσαν):
ΓΥΡΩ ΣΕ ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ: Λόγος ΣΤ’
… Διά ταύτα, τοίνυν, και ότι ού πατρόθεν τοιούτος ην,
αλλ’ αποστάτης, και ότι πάνδεινος αγροικία το ηµέτερον νυν έχει γένος,
ουκ αφανισµού µόνον χάριν, αλλά ποινής είνεκα µάλιστα,
δοθήναι πυρί πεποιήκαµεν το βιβλίον.
(Για αυτά λοιπόν, και διότι δεν ήτο πατριώτης αλλά προδότης,
και διότι μεγάλος κίνδυνος παραμονεύει τώρα το γένος μας,
όχι μόνον χάριν αφανισμού αλλά και για τιμωρία
παρεδώσαμε το βιβλίο στην πυρά.)
ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ (Περί του βιβλίου του Γεµιστού)
Πολλούς µεν φύσεν ανέρας θεοειδέας Ελλάς προύχοντας σοφίη, τη τε άλλη αρετή.
Αλλά Γεµιστός, όσον Φαέθων άστρων παραλλάσσει, τόσoν των άλλων αµφότερον κρατέει.
(Πολλούς άνδρας εγέννησεν η Ελλάς ομοίους θεών κατόχους σοφίας, με κάθε άλλη αρετή.
Αλλά ο Γεμιστός, από όσα άστρα ο Φαέθων περνά, τόσον των άλλων και στα δύο υπερέχει.)
ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ (Επίγραµµα εις Γεµιστόν)
Στα κορφοβούνια είν’ η πηγή κάθε φυλής καθάριας.
LECONTE DE LISLE (Poèmes Antiques)
Κι ασπρογάλλιαζε κι η αυγή,
και γυρνούσα στρατοκόπος,
και είδα σύναξη πυκνή•
κι έξω από τη χώρα ήταν ο τόπος
κάψαλο, και σαν απαρνητής
κάθε πράσινου τριγύρω του• πλατύς
όχτος κόκκινος, κι απάνω του
ξάναβε φωτιά, και γύρω της
ρασοφόροι, καλογέροι, χριστιανοί
τήνε θρέφαν, και το ρύθµιζε το βήµα τους
µια τροµάρα, µια ηδονή.
Κι έκαιγε η φωτιά τα µαυροχάραχτα
φύλλα και χαρτιά,
κι ήταν σαν κορµιά και σα χεράκια,
και σαν πρόσωπα, και µες απ’ τους καπνούς
µε τις φλόγες, µε τις σπίθες
κάποια πνέµατα πετούσαν προς τα ύψη,
και ζευγαρωτό το πέταµά τους
µε τους ορθρινούς κορυδαλλούς.
Και παράµερα µιαν άλλη συντροφιά
στέκονταν, κι από το στάσιµό της
δείχνεται ακατάδεχτη µια σκέψη
και µια θλίψη ευγενικιά.
Και τους γνώρισα• ήταν οι Πολύθεοι
κι οι χριστιανοµάχοι κι οι εθνικοί,
κι οι φιλόσοφοι, του ονείρου οι κυνηγοί,
στη λατρεία των αγύριστων Ελλήνων
οι γονατιστοί.
Τη φωτιά την αντικρίζανε
σαν ιερό βωµό,
σα να παραφύλαγαν τα λείψανά της
να τα συµµαζώξουνε για το ναό.
“Της φωτιάς βιγλάτορες,
η φωτιά τι καίει εδώ;”
Και µε κοίταξαν και µου είπαν:
“Τρέµε, γύφτε, κι οι άπιστοι όλοι! Καίµε
το βιβλίο τ’ αφωρισµένο,
το κακούργο, το γραµµένο
απ’ το Γεµιστό,
το βιβλίο που δε θέλει την Παρθένο
και δεν ξέρει το Χριστό,
και σε δόξες ανεβάζει θρόνους
και λατρεύει για θεούς
τα στοιχειά και τους δαιµόνους
και των ψεύτικων ειδώλων τους λαούς!”
Στη γλυκειά και µ’ όλα τα τριαντάφυλλα
κεντισµένη αυγή,
και πριν ο ήλιος να χυθή
τρίδιπλοι χυθήκανε ψαλµοί•
και ήταν ο ψαλµός των Χριστιανών,
και ήταν των Πολύθεων ο ψαλµός,
κι ο ψαλµός του Γύφτου εµένα,
τρίτος και στερνός.
Αυτό που με συνεκλόνισε μόλις διάβασα τα ανωτέρω ήταν η πλήρης ταύτιση των χαρακτήρων που πρωταγωνιστούσαν, με τους συνομιλητάς στην πρωινή εκπομπή του κου Τέρενς Κουίκ, στο Στάρ, σε ένα τηλεοπτικό διήμερο που ήμουν καλεσμένος (κι απ’το οποίο μόλις είχα βγει), με έναν εκπρόσωπο της Ορθοδόξου Εκκλησίας απ τη μιά και μία εκπρόσωπο των Δωδεκαθεϊστών απ την άλλη... και στην μέση ο γράφων... ήμουν μάλιστα πολύ θυμωμένος διότι είχα πάει (αφελέστατα) με την εντύπωση ότι με είχαν καλέσει για να αναπτύξω τις ιδέες μου γύρω από την Αρχαία μας Ιερά Παράδοση, τον συμβολισμό των θεοτήτων της Πάνσοφης Μυθολογίας μας, βασισμένο εξ ολοκλήρου στην Ετυμολογία της μοναδικής στον κόσμο γλώσσας μας (αλλά και μήτρα των υπολοίπων δυτικών γλωσσών)• όμως φεύ! Ηταν μία φτηνοστημένη παγίδα του γνωστού «διαίρει και βασίλευε» προς τέρψιν των ανιστορήτων (εν μέρει) τηλεθεατών και προς γελοιοποίησιν και των δύο αντιμαχομένων... ευτυχώς δι’ εμέ και ατυχώς γι’ αυτούς όχι μόνον απέτυχαν να με υποβιβάσουν, αλλά έγιναν η αιτία το όλο συμβάν μοιραίως να καταλήξει σε ένα ολοκληρωμένο έργο μουσικής, περιλαμβάνον ολόκληρο τον 6ον Λόγο, και μνημειώδη ποιήματα όπως η Νίκη (που προφανώς λόγω των στίχων
“Χαίρε θεά, χαίρε παρθένα,
Ω Νίκη, ω Νίκη, ω Νίκη Εσύ!
Εσύ που δείχνεις πως ανθούνε
Εδώ μ’ αθάνατη ζωή,
πως μας εμπνέουν και μας μεθούνε
νεράιδες, ήρωες, θεοί!”
επροξένησε την συνήθη χρονία αλλεργική αντίδραση σ’αυτούς που θεωρούν τον Ήλιο (αλλά και την Επανάσταση του 1821, αν και είναι τοις πάσι γνωστοί οι αφορισμοί κατά των Επαναστατημένων Ηρώων εκ μέρους των κεφαλών της Ορθοδοξίας) αποκλειστική ιδιοκτησία τους! Όπως επίσης θεωρούν και όλους τους Έλληνας υποχρεωτικά χριστιανούς...! Η ανεξιθρησκεία είναι δεδομένη στο Σύνταγμα της Ελλάδος. Η έννοια «Άνθρωπος Ελεύθερος» χωρίς προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες και «φόβον Θεού» τους είναι ακατανόητη Και επειδή όποιον ανακατεύεται με την Αρχαία Ελλάδα, δωδεκαθεϊστή τον ανεβάζουν, ειδωλολάτρη, άθεο, βλάσφημο κ’ ιερόσυλο τον κατεβάζουν οι «με το έτσι θέλω» θεόσταλτοι σωτήρες μας, θέλω να ξεκαθαρίσω άπαξ διά παντός ότι η θέση μου ταυτίζεται απολύτως με αυτήν του Γύφτου:
Έλληνες χριστιανοµάχοι
και πολύθεοι, στερνολείψανα
διαλεχτά και µετρηµένα,
και του Ναζωραίου εσείς πιστοί,
πλήθια από το ράσο οδηγηµένα,
κράχτε, φωτοκαύτε κι αφορίστε,
όλοι ειδωλολάτρες είστε!
Και κανείς σας και κανείς,
και σοφίας κι αν είναι θάµα και τιµής,
απ’ τον ήλιο της ζωής δεν τήνε παίρνει
την αχτίδα που το φως τού φέρνει.
Όσον δε αφορά το σχόλιο περί «νεροκουβαλητών της κάθε ψευδοϊδεολογίας» προερχόμενο από την τοπική κεφαλή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, προφανώς ορμωμένη από το ανωτέρω απόσπασμα της «Νίκης», πάλι θα μνημονεύσω στίχους ιερούς (και επικαίρους) εκ του Ορατορίου:
Ήλιε, εσύ, πηγή αστείρευτη
κάθε ζωής, εικόνα
του ωραίου υπερτέλεια
και του Απείρου κορώνα.
Πριν αρχίσουν το διάβα τους
των θεών οι λεγεώνες,
πρώτο θεό σε αγνάντεψαν
και μοναχόν οι αιώνες.
Και πάλι θεός ύστατος
σα νεκρική λαμπάδα
του τελευταίου θρησκεύματος
θα φέξης την κρυάδα.
Η γη μας γη άφθαρτων
αερικών και ειδώλων,
πασίχαρος και υπέρτατος
θεός μας είν’ ο Απόλλων.
Στα εντάφια λευκά σάβανα
γυρτός ο Εσταυρωμένος
είν’ ολόμορφος Άδωνις
ροδοπεριχυμένος.
Η αρχαία ψυχή ζη μέσα μας
αθέλητα κρυμμένη,
ο Μέγας Παν δεν πέθανεν,
όχι• ο Παν δεν πεθαίνει!
Η δέ προσωπική μου ετυμολογική προσέγγιση περί Απόλλωνος / Ηλίου υπαγορεύει:
Απόλλων = Απέλλων (δωρική, η παλαιοτέρα): Άπω+Ελ (= φώς)+λούων = Υπερκοσμία Ακτινοβολία =
η εσωτερική αίσθηση αντιλήψεως φορτιζομένη με την βοήθεια του Ηλίου Είναι νομοτελειακό ότι όσο και να προσπαθούν οι δυνάμεις του Σκότους να συσκοτίσουν θεόπνευστα έργα αυτό μόνο καταφέρνουν:
Άναβε φωτιές, καλόγερε,
κάψε, κάψε, στα χαµένα καις•
απ’ τη στάχτη της φωτιάς σου
της Ιδέας ο χρυσαητός
τις φτερούγες του τεντώνει πιο πλατιές
προς τα ύψη, προς το φως
………..
Κάποιο αχνάρι κι αν ξανοίξεις, ω καλόγερε,
που θυµίζει σου το διάβα κάποιου Ολύµπιου,
κάποιον ήχο, σαν από Σειρήνα,
κι αν ακούσεις, φοβερίζεις µε την κόλαση•
και στ’ αρχαία χαλάσµατα κι ανίσως
κρίνα ανθίσουν, ξεριζώνεις τα και κείνα.
Μα όσα διώχνεις κι αφορίζεις,
πεταλούδες και πουλάκια και άνεµοι
σε φτερά και ταξιδεύτρες αγκαλιές
απαλά τα παίρνουν και τα πάνε
και στα ξένα τα κοµίζουν, και θα γίνουν
πάλε φύτρα κι άνθια και φωλιές.
... κατά τα λόγια του μεγάλου μας ποιητού, μέσω των οποίων πασίδηλα (100 χρόνια πριν) εύχεται:
Θά ‘ρθει µέρα, και θα δώσετε τα χέρια σας,
Εθνικοί και Γαλιλαίοι, ανοιχτοµάτες,
ποτισµένοι το βοτάνι της ζωής•
τα φαντάσµατα θα δείτε σα φαντάσµατα
και θ’ απλώσετε τα χέρια, απ’ όσα ζουν
να κρατήσετε κι εσείς!
……………………..
Πολεµάτε. Θα περάσετε γοργά,
ζωντανόνεκροι, πολύθεοι, χριστιανοί,
των ειδώλων ω προσκυνητάδες,
από σπάρτα ευωδιαστές κι απ’ αγριοθύµαρα
θα φυσήξουν οι βουνήσιες οι πνοές,
και θα σβύσουν οι ευκολόσβηστες λαµπάδες.
Δυστυχώς για την Ελλάδα μας αυτή η μέρα φαίνεται ότι θ’αργήσει πολύ ακόμα…
Εκτός εάν οι νέοι μας ομοιάσουν στο πρότυπο του λαού που βρήκε ο Γύφτος
… στα Θρακιώτικα βουνά και στις κορφές της Ήπειρος:
……………
Δεν τα ξέρει τα βιβλία, και είν’ ακράταγος
και τ’ αγάλµατα δεν έχει των Πολύθεων,
στα ταµπούρια τα’χει τα σκολειά,
κι έχει γνώµη, κι έχει δύναµη, και θέλει•
τα λεβέντικα τραγούδια του τα ζει,
κι ο ίδιος είναι σαν αγάλµατα θεϊκά.
Και τους τρέµουνε των κάµπων οι κιοτήδες,
και µε ονόµατα τους κράζουν πονηρά
κλέφτες και απελάτες και προδότες,
τους µισούν οι βασιλιάδες, κι όλ’ οι τύραννοι,
κι είναι, μέσα στους σκυφτούς, τα παλληκάρια,
κι είναι, μες στους κοιµισµένους, οι στρατιώτες.
Με τα µαύρα τα µαντήλια στα κεφάλια τους,
πες τους και καλόγερους, αν θέλεις,
πες τους και φιλόσοφους µε τη φλοκάτα•
πες τους εθνικούς• είν’ οι ακριβοί της Φύσης•
πες τους χριστιανούς• Χριστό λατρεύουν,
κι ο Χριστός µ’ αυτούς γιοµάτος νιάτα.
Η πίκρα μου για την άδικη χολή που εισέπραξα για την ιεροτάτη τελετή / απόσπασμα του ορατορίου «Παλαμάς» που εγώ και οι εκλεκτοί συνεργάτες μου παρουσιάσαμε στον Κήπο των Ηρώων εξανεμίστηκε πλήρως όταν άγνωστοι με συνεχάρησαν στους δρόμους, όταν μία κυρία με πλησίασε στο ξενοδοχείο Θεοξενία και μου είπε: Συγχαρητήρια κε Χάχαλη, μας κατασυγκινήσατε και μας είχατε την τρίχα κάγγελο απ την αρχή μέχρι το τέλος! Και από εξαιρετικά άρθρα και σχόλια υπέρ μας και κατά των επικριτών / συκοφαντών / δυσφημιστών μας, από δεκάδες αναγνωστών στο διαδίκτυο.
Άρα, δεν είναι όλοι στο Μεσολόγγι θυμωμένοι κι απογοητευμένοι (ή μάλλον ανεπίδεκτοι μαθήσεως θα έλεγα) όπως έσπευσαν να δηλώσουν μερικοί χαιρέκακοι καλοθελητές... τώρα, όσον αφορά το εύρος και το ύφος της μουσικής προσεγγίσεώς μου και το αταίριαστο του έργου για τον Κήπο των Ηρώων και για την Τελετή Εξόδου αλλά και την «προσβολή για τους Ήρωές μας», είναι φυσικό ότι θέλει και το ανάλογο μουσικό υπόβαθρο για να γίνει κατανοητό, πράγμα το οποίο δεν είναι και εύκολο• και την πλήρωσε το μπουζούκι, το εθνικό όργανο της Ρωμιοσύνης... (φαγκότο άκουγε ο Καραϊσκάκης άραγε;) ... και η εξώπλατη Νίκη... μα την Αρχαία Νίκη δεν επικαλείται ο Εθνικός μας ποιητής; Διαλέξτε εν προκειμένω, την Νίκη της Σαμοθράκης ή του Παιωνίου;
Μήπως με μαύρα ράσα θα ήταν καλύτερα; Και ερωτώ, εγώ ο «ασεβής», μία πιο ανδροπρεπής φωνή κατά την επιμνημόσυνον δέησιν του Σαββάτου έμπροσθεν του Τύμβου των Πεσόντων δεν θα ήταν άραγε καταλληλότερη;
Θέλω να τονίσω ότι στον Κήπο των Ηρώων επέλεξα να παρουσιάσω τα μέρη του Ορατορίου που ήταν απολύτως ενδεδειγμένα για την περίπτωση. Από τον 12λογο ένα μόνο ποίημα, διότι οι άτοπες θρησκευτικές διαμάχες δεν είχαν θέση. Ούτε φανταζόμουνα ότι θα ευρίσκοντο άνθρωποι όχι μόνον να μην συγκινηθούν από αριστουργήματα Εθνικής σημασίας όπως «της Αθηνάς Ανάγλυφο», «Μολώχ», «Δεν έχεις Όλυμπε Θεούς», «Η Πολιτεία λωλάθηκε» «ο Γκρεμιστής», «Βοσκοί, στη μάντρα της Πολιτείας οι Λύκοι» «ο Ακρίτας» και από το επιτάφιο αριστούργημα «Παλαμάς» του Σικελιανού, αλλά αντιθέτως να με κατακρίνουν με τόσο μίσος, βγάζοντας στην κυριολεξία «από την μύγα ξύγκι». Σε τέτοιο σημείο μάλιστα (χείριστα καλύτερα) ώστε να είμαι αναγκασμένος να πιστέψω ότι πιάστηκα ανάμεσα σε 2 πυρά αντιμαχομένων πολιτικών μερίδων. Ειδικά δέ, όταν ο φιλοξενέστατος αντιδήμαρχος πολιτισμού Αριστείδης Καβάγιας ηναγκάσθη να παραιτηθεί ζητώντας συγγνώμη, αφού όμως πρώτα μου έδωσε συγχαρητήρια, το πρωί του Σαββάτου! Του οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ διότι εστήριξε το έργο μέχρι τελικής του πτώσεως, παρά την προφανή και ακατανόητη εχθρότητα εξ ενός μόνον και σίγουρα μικρού μέρους των Μεσολογγιτών...
Είναι απορίας άξιον κύριοι (του onairnews) ότι απεφασίσατε να αναρτήσετε στο διαδίκτυο μόνον ένα δίλεπτο (το γιατί το συγκεκριμένο είναι Ηλίου φαεινότερον), εξαιρώντας πανίερες στιγμές που έλαβαν χώρα από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως τα προαναφερθέντα ποιήματα, τα συγκινητικότατα παιδιά της χορωδίας του Δημήτρη Τυπάλδου, το προσκύνημα στα γόνατα που έκανα εγώ ο ίδιος απαγγέλλοντας το ποίημα «της Καλογριάς ο Γιός» προς την προτομή του Μεγάλου Ήρωος της Επαναστάσεως Αρχιστρατήγου Γεωργίου Καραϊσκάκη και άλλα πολλά...!!! Και από το μνημειώδες ορχηστρικό και ογκώδες ποίημα του Σικελιανού (με την συμμετοχή της τοπικής χορωδίας) δεν αξιωθήκατε να δώσετε ούτε σταγόνα στο διψασμένο διαδικτυακό κοινό...! Γιατί άραγε;;; Η παράσταση ήταν γύρω στα 40 λεπτά, γιατί τέτοιο ψαλίδισμα; Μήπως διότι η ιερότης της θα ήταν αδύνατον να καταπολεμηθεί με τόση μανία; Σας προκαλώ να με διαψεύσετε άν όχι με μία πλήρη βίντεο ανάρτηση (το ιδανικώτερον), έστω με κάποια αποσπάσματα εκ των προαναφερθέντων!
¬Ας γνωρίζουν οι κυρίες και κύριοι επικριτές του έργου μου ότι επετέθησαν σε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει αφιερώσει την ζωή του ολόκληρη στον Ελληνικό Πολιτισμό (τον οποίον και προβάλλει ανά την Υφήλιον για 3 ήδη δεκαετίες) που χάνεται στα βάθη των χιλιετηρίδων π.χ. και διακτινίζεται και μ.χ. εις το Διηνεκές. Ήλθε δέ να κάνει κατάθεση Ψυχής στην Ι.Π. του Μεσολογγίου και στον Κήπο των Ηρώων με ελαχίστη (λόγω των συνθηκών) αποζημίωση χρηματική γι αυτόν και τους λοιπούς εκλεκτούς συνεργάτες του. Και καλά θα κάνουν οι θεοσεβούμενοι Έλληνες να σταματήσουν τον ψυχοφθόρο και ανούσιο (μα και ανόσιο) θρησκευτικοπολιτικό εμφύλιο μεταξύ τους, στο Μεσολόγγι (τον είδα, τον μύρισα και τον έζησα ψυχή τε και σώματι) και σε όλη την Επικράτεια, αν οραματίζονται (πράγμα που αμφιβάλλω) να ανακάμψει κάποτε η δύστυχη μάνα Ελλάς! Ας ακούσουν βαθύτατα τον Μέγα Παλαμά:
Κι από σας κανείς δεν την ορίζει,
κι από σας κανείς δεν την κρατεί
την ακέρια Δικιοσύνη
και την ακοµµάτιαστη Αρετή•
Γιατί σέρνουν όργητες και µίση
πάντα, εσάς δεξά κι εσάς ζερβά,
και µαζί ένας τόπος εδώ κάτου
δε σας παίρνει, κι αν σας δίνανε τ’ απέραντα,
θα τα γύρευε ο καθένας σας δικά του.
…………….
Κι ένα φως απ’ την Ανατολή
τρύπησε της Δύσης την κατάχνια•
παντού η σάρκα, παντού η τρέλα κι η ηδονή!
Ελικώνες και Υµηττοί το φως το στέλνουν
κι είναι σαν Απόλλωνες οι Σταυρωµένοι
των Ορφέων κρατάν τις λύρες οι Χριστοί.
Και ας αναλογιστούν κατά πόσο συνάδει η δηλητηριώδης εθνοκτόνα συμπεριφορά τους με τα κάτωθι μεστά λόγια της Βίβλου:
Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ. Α´ Ἰωάννου, δ´ 16
Και ολοκληρώνω την “Απολογία μου”, πάντα παρέα με τον Παλαμά:
Κι ετσι απαρνητής µε το περίγελο,
κι έτσι χαλαστής µε τη βλαστήµια,
κι έτσι ενός θειαφότοπου µια λάβα,
το δροσό µιας πίστης νιώθω µέσα µου,
κι ονειρεύτηκα να ζήσω στο πλευρό τους•
µα ώς κι αυτοί µου κράξαν: «Γύφτε τράβα!»
Ας µε διώξαν. Τους δοξάζω. Εγώ είµαι
γλώσσα της ωραίας αλήθειας,
δε µε σέρνει εκδίκηση λαοπλάνα•
και για τούτο σήµερα µπροστά σας
έτσι µε γρικάτε να χτυπώ
µιαν αργή και σα νεκρώσιµη καµπάνα!
Τέλος 6ου Λόγου…
Αλέξανδρος Χάχαλης ο Αχαιός, 12/5/2013
xespao
Μνήμες δυνατές της παιδικής μου ηλικίας ανεφούντωσαν, από τότε που ο Παλαμάς είχε ακόμα έντονη παρουσία στην παιδεία μας (εν αντιθέσει με το σημερινό κατρακύλισμα) και με συγκίνηση το άρπαξα και άνοιξα, όπως πολύ συχνά συνηθίζω, μια οποιαδήποτε σελίδα, διψώντας για ένα μήνυμα από τον αθάνατον αυτόν διδάσκαλον του Γένους μας. Και ιδού το πρωτόσταλτο (η νεοελληνική απόδοση του Γενναδίου και του Βησσαρίωνος δική μου, βλέπετε πριν 100 χρόνια οι άνθρωποι δεν την χρειαζόντουσαν):
ΓΥΡΩ ΣΕ ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ: Λόγος ΣΤ’
… Διά ταύτα, τοίνυν, και ότι ού πατρόθεν τοιούτος ην,
αλλ’ αποστάτης, και ότι πάνδεινος αγροικία το ηµέτερον νυν έχει γένος,
ουκ αφανισµού µόνον χάριν, αλλά ποινής είνεκα µάλιστα,
δοθήναι πυρί πεποιήκαµεν το βιβλίον.
(Για αυτά λοιπόν, και διότι δεν ήτο πατριώτης αλλά προδότης,
και διότι μεγάλος κίνδυνος παραμονεύει τώρα το γένος μας,
όχι μόνον χάριν αφανισμού αλλά και για τιμωρία
παρεδώσαμε το βιβλίο στην πυρά.)
ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ (Περί του βιβλίου του Γεµιστού)
Πολλούς µεν φύσεν ανέρας θεοειδέας Ελλάς προύχοντας σοφίη, τη τε άλλη αρετή.
Αλλά Γεµιστός, όσον Φαέθων άστρων παραλλάσσει, τόσoν των άλλων αµφότερον κρατέει.
(Πολλούς άνδρας εγέννησεν η Ελλάς ομοίους θεών κατόχους σοφίας, με κάθε άλλη αρετή.
Αλλά ο Γεμιστός, από όσα άστρα ο Φαέθων περνά, τόσον των άλλων και στα δύο υπερέχει.)
ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ (Επίγραµµα εις Γεµιστόν)
Στα κορφοβούνια είν’ η πηγή κάθε φυλής καθάριας.
LECONTE DE LISLE (Poèmes Antiques)
Κι ασπρογάλλιαζε κι η αυγή,
και γυρνούσα στρατοκόπος,
και είδα σύναξη πυκνή•
κι έξω από τη χώρα ήταν ο τόπος
κάψαλο, και σαν απαρνητής
κάθε πράσινου τριγύρω του• πλατύς
όχτος κόκκινος, κι απάνω του
ξάναβε φωτιά, και γύρω της
ρασοφόροι, καλογέροι, χριστιανοί
τήνε θρέφαν, και το ρύθµιζε το βήµα τους
µια τροµάρα, µια ηδονή.
Κι έκαιγε η φωτιά τα µαυροχάραχτα
φύλλα και χαρτιά,
κι ήταν σαν κορµιά και σα χεράκια,
και σαν πρόσωπα, και µες απ’ τους καπνούς
µε τις φλόγες, µε τις σπίθες
κάποια πνέµατα πετούσαν προς τα ύψη,
και ζευγαρωτό το πέταµά τους
µε τους ορθρινούς κορυδαλλούς.
Και παράµερα µιαν άλλη συντροφιά
στέκονταν, κι από το στάσιµό της
δείχνεται ακατάδεχτη µια σκέψη
και µια θλίψη ευγενικιά.
Και τους γνώρισα• ήταν οι Πολύθεοι
κι οι χριστιανοµάχοι κι οι εθνικοί,
κι οι φιλόσοφοι, του ονείρου οι κυνηγοί,
στη λατρεία των αγύριστων Ελλήνων
οι γονατιστοί.
Τη φωτιά την αντικρίζανε
σαν ιερό βωµό,
σα να παραφύλαγαν τα λείψανά της
να τα συµµαζώξουνε για το ναό.
“Της φωτιάς βιγλάτορες,
η φωτιά τι καίει εδώ;”
Και µε κοίταξαν και µου είπαν:
“Τρέµε, γύφτε, κι οι άπιστοι όλοι! Καίµε
το βιβλίο τ’ αφωρισµένο,
το κακούργο, το γραµµένο
απ’ το Γεµιστό,
το βιβλίο που δε θέλει την Παρθένο
και δεν ξέρει το Χριστό,
και σε δόξες ανεβάζει θρόνους
και λατρεύει για θεούς
τα στοιχειά και τους δαιµόνους
και των ψεύτικων ειδώλων τους λαούς!”
Στη γλυκειά και µ’ όλα τα τριαντάφυλλα
κεντισµένη αυγή,
και πριν ο ήλιος να χυθή
τρίδιπλοι χυθήκανε ψαλµοί•
και ήταν ο ψαλµός των Χριστιανών,
και ήταν των Πολύθεων ο ψαλµός,
κι ο ψαλµός του Γύφτου εµένα,
τρίτος και στερνός.
Αυτό που με συνεκλόνισε μόλις διάβασα τα ανωτέρω ήταν η πλήρης ταύτιση των χαρακτήρων που πρωταγωνιστούσαν, με τους συνομιλητάς στην πρωινή εκπομπή του κου Τέρενς Κουίκ, στο Στάρ, σε ένα τηλεοπτικό διήμερο που ήμουν καλεσμένος (κι απ’το οποίο μόλις είχα βγει), με έναν εκπρόσωπο της Ορθοδόξου Εκκλησίας απ τη μιά και μία εκπρόσωπο των Δωδεκαθεϊστών απ την άλλη... και στην μέση ο γράφων... ήμουν μάλιστα πολύ θυμωμένος διότι είχα πάει (αφελέστατα) με την εντύπωση ότι με είχαν καλέσει για να αναπτύξω τις ιδέες μου γύρω από την Αρχαία μας Ιερά Παράδοση, τον συμβολισμό των θεοτήτων της Πάνσοφης Μυθολογίας μας, βασισμένο εξ ολοκλήρου στην Ετυμολογία της μοναδικής στον κόσμο γλώσσας μας (αλλά και μήτρα των υπολοίπων δυτικών γλωσσών)• όμως φεύ! Ηταν μία φτηνοστημένη παγίδα του γνωστού «διαίρει και βασίλευε» προς τέρψιν των ανιστορήτων (εν μέρει) τηλεθεατών και προς γελοιοποίησιν και των δύο αντιμαχομένων... ευτυχώς δι’ εμέ και ατυχώς γι’ αυτούς όχι μόνον απέτυχαν να με υποβιβάσουν, αλλά έγιναν η αιτία το όλο συμβάν μοιραίως να καταλήξει σε ένα ολοκληρωμένο έργο μουσικής, περιλαμβάνον ολόκληρο τον 6ον Λόγο, και μνημειώδη ποιήματα όπως η Νίκη (που προφανώς λόγω των στίχων
“Χαίρε θεά, χαίρε παρθένα,
Ω Νίκη, ω Νίκη, ω Νίκη Εσύ!
Εσύ που δείχνεις πως ανθούνε
Εδώ μ’ αθάνατη ζωή,
πως μας εμπνέουν και μας μεθούνε
νεράιδες, ήρωες, θεοί!”
επροξένησε την συνήθη χρονία αλλεργική αντίδραση σ’αυτούς που θεωρούν τον Ήλιο (αλλά και την Επανάσταση του 1821, αν και είναι τοις πάσι γνωστοί οι αφορισμοί κατά των Επαναστατημένων Ηρώων εκ μέρους των κεφαλών της Ορθοδοξίας) αποκλειστική ιδιοκτησία τους! Όπως επίσης θεωρούν και όλους τους Έλληνας υποχρεωτικά χριστιανούς...! Η ανεξιθρησκεία είναι δεδομένη στο Σύνταγμα της Ελλάδος. Η έννοια «Άνθρωπος Ελεύθερος» χωρίς προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες και «φόβον Θεού» τους είναι ακατανόητη Και επειδή όποιον ανακατεύεται με την Αρχαία Ελλάδα, δωδεκαθεϊστή τον ανεβάζουν, ειδωλολάτρη, άθεο, βλάσφημο κ’ ιερόσυλο τον κατεβάζουν οι «με το έτσι θέλω» θεόσταλτοι σωτήρες μας, θέλω να ξεκαθαρίσω άπαξ διά παντός ότι η θέση μου ταυτίζεται απολύτως με αυτήν του Γύφτου:
Έλληνες χριστιανοµάχοι
και πολύθεοι, στερνολείψανα
διαλεχτά και µετρηµένα,
και του Ναζωραίου εσείς πιστοί,
πλήθια από το ράσο οδηγηµένα,
κράχτε, φωτοκαύτε κι αφορίστε,
όλοι ειδωλολάτρες είστε!
Και κανείς σας και κανείς,
και σοφίας κι αν είναι θάµα και τιµής,
απ’ τον ήλιο της ζωής δεν τήνε παίρνει
την αχτίδα που το φως τού φέρνει.
Όσον δε αφορά το σχόλιο περί «νεροκουβαλητών της κάθε ψευδοϊδεολογίας» προερχόμενο από την τοπική κεφαλή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, προφανώς ορμωμένη από το ανωτέρω απόσπασμα της «Νίκης», πάλι θα μνημονεύσω στίχους ιερούς (και επικαίρους) εκ του Ορατορίου:
Ήλιε, εσύ, πηγή αστείρευτη
κάθε ζωής, εικόνα
του ωραίου υπερτέλεια
και του Απείρου κορώνα.
Πριν αρχίσουν το διάβα τους
των θεών οι λεγεώνες,
πρώτο θεό σε αγνάντεψαν
και μοναχόν οι αιώνες.
Και πάλι θεός ύστατος
σα νεκρική λαμπάδα
του τελευταίου θρησκεύματος
θα φέξης την κρυάδα.
Η γη μας γη άφθαρτων
αερικών και ειδώλων,
πασίχαρος και υπέρτατος
θεός μας είν’ ο Απόλλων.
Στα εντάφια λευκά σάβανα
γυρτός ο Εσταυρωμένος
είν’ ολόμορφος Άδωνις
ροδοπεριχυμένος.
Η αρχαία ψυχή ζη μέσα μας
αθέλητα κρυμμένη,
ο Μέγας Παν δεν πέθανεν,
όχι• ο Παν δεν πεθαίνει!
Η δέ προσωπική μου ετυμολογική προσέγγιση περί Απόλλωνος / Ηλίου υπαγορεύει:
Απόλλων = Απέλλων (δωρική, η παλαιοτέρα): Άπω+Ελ (= φώς)+λούων = Υπερκοσμία Ακτινοβολία =
η εσωτερική αίσθηση αντιλήψεως φορτιζομένη με την βοήθεια του Ηλίου Είναι νομοτελειακό ότι όσο και να προσπαθούν οι δυνάμεις του Σκότους να συσκοτίσουν θεόπνευστα έργα αυτό μόνο καταφέρνουν:
Άναβε φωτιές, καλόγερε,
κάψε, κάψε, στα χαµένα καις•
απ’ τη στάχτη της φωτιάς σου
της Ιδέας ο χρυσαητός
τις φτερούγες του τεντώνει πιο πλατιές
προς τα ύψη, προς το φως
………..
Κάποιο αχνάρι κι αν ξανοίξεις, ω καλόγερε,
που θυµίζει σου το διάβα κάποιου Ολύµπιου,
κάποιον ήχο, σαν από Σειρήνα,
κι αν ακούσεις, φοβερίζεις µε την κόλαση•
και στ’ αρχαία χαλάσµατα κι ανίσως
κρίνα ανθίσουν, ξεριζώνεις τα και κείνα.
Μα όσα διώχνεις κι αφορίζεις,
πεταλούδες και πουλάκια και άνεµοι
σε φτερά και ταξιδεύτρες αγκαλιές
απαλά τα παίρνουν και τα πάνε
και στα ξένα τα κοµίζουν, και θα γίνουν
πάλε φύτρα κι άνθια και φωλιές.
... κατά τα λόγια του μεγάλου μας ποιητού, μέσω των οποίων πασίδηλα (100 χρόνια πριν) εύχεται:
Θά ‘ρθει µέρα, και θα δώσετε τα χέρια σας,
Εθνικοί και Γαλιλαίοι, ανοιχτοµάτες,
ποτισµένοι το βοτάνι της ζωής•
τα φαντάσµατα θα δείτε σα φαντάσµατα
και θ’ απλώσετε τα χέρια, απ’ όσα ζουν
να κρατήσετε κι εσείς!
……………………..
Πολεµάτε. Θα περάσετε γοργά,
ζωντανόνεκροι, πολύθεοι, χριστιανοί,
των ειδώλων ω προσκυνητάδες,
από σπάρτα ευωδιαστές κι απ’ αγριοθύµαρα
θα φυσήξουν οι βουνήσιες οι πνοές,
και θα σβύσουν οι ευκολόσβηστες λαµπάδες.
Δυστυχώς για την Ελλάδα μας αυτή η μέρα φαίνεται ότι θ’αργήσει πολύ ακόμα…
Εκτός εάν οι νέοι μας ομοιάσουν στο πρότυπο του λαού που βρήκε ο Γύφτος
… στα Θρακιώτικα βουνά και στις κορφές της Ήπειρος:
……………
Δεν τα ξέρει τα βιβλία, και είν’ ακράταγος
και τ’ αγάλµατα δεν έχει των Πολύθεων,
στα ταµπούρια τα’χει τα σκολειά,
κι έχει γνώµη, κι έχει δύναµη, και θέλει•
τα λεβέντικα τραγούδια του τα ζει,
κι ο ίδιος είναι σαν αγάλµατα θεϊκά.
Και τους τρέµουνε των κάµπων οι κιοτήδες,
και µε ονόµατα τους κράζουν πονηρά
κλέφτες και απελάτες και προδότες,
τους µισούν οι βασιλιάδες, κι όλ’ οι τύραννοι,
κι είναι, μέσα στους σκυφτούς, τα παλληκάρια,
κι είναι, μες στους κοιµισµένους, οι στρατιώτες.
Με τα µαύρα τα µαντήλια στα κεφάλια τους,
πες τους και καλόγερους, αν θέλεις,
πες τους και φιλόσοφους µε τη φλοκάτα•
πες τους εθνικούς• είν’ οι ακριβοί της Φύσης•
πες τους χριστιανούς• Χριστό λατρεύουν,
κι ο Χριστός µ’ αυτούς γιοµάτος νιάτα.
Η πίκρα μου για την άδικη χολή που εισέπραξα για την ιεροτάτη τελετή / απόσπασμα του ορατορίου «Παλαμάς» που εγώ και οι εκλεκτοί συνεργάτες μου παρουσιάσαμε στον Κήπο των Ηρώων εξανεμίστηκε πλήρως όταν άγνωστοι με συνεχάρησαν στους δρόμους, όταν μία κυρία με πλησίασε στο ξενοδοχείο Θεοξενία και μου είπε: Συγχαρητήρια κε Χάχαλη, μας κατασυγκινήσατε και μας είχατε την τρίχα κάγγελο απ την αρχή μέχρι το τέλος! Και από εξαιρετικά άρθρα και σχόλια υπέρ μας και κατά των επικριτών / συκοφαντών / δυσφημιστών μας, από δεκάδες αναγνωστών στο διαδίκτυο.
Άρα, δεν είναι όλοι στο Μεσολόγγι θυμωμένοι κι απογοητευμένοι (ή μάλλον ανεπίδεκτοι μαθήσεως θα έλεγα) όπως έσπευσαν να δηλώσουν μερικοί χαιρέκακοι καλοθελητές... τώρα, όσον αφορά το εύρος και το ύφος της μουσικής προσεγγίσεώς μου και το αταίριαστο του έργου για τον Κήπο των Ηρώων και για την Τελετή Εξόδου αλλά και την «προσβολή για τους Ήρωές μας», είναι φυσικό ότι θέλει και το ανάλογο μουσικό υπόβαθρο για να γίνει κατανοητό, πράγμα το οποίο δεν είναι και εύκολο• και την πλήρωσε το μπουζούκι, το εθνικό όργανο της Ρωμιοσύνης... (φαγκότο άκουγε ο Καραϊσκάκης άραγε;) ... και η εξώπλατη Νίκη... μα την Αρχαία Νίκη δεν επικαλείται ο Εθνικός μας ποιητής; Διαλέξτε εν προκειμένω, την Νίκη της Σαμοθράκης ή του Παιωνίου;
Μήπως με μαύρα ράσα θα ήταν καλύτερα; Και ερωτώ, εγώ ο «ασεβής», μία πιο ανδροπρεπής φωνή κατά την επιμνημόσυνον δέησιν του Σαββάτου έμπροσθεν του Τύμβου των Πεσόντων δεν θα ήταν άραγε καταλληλότερη;
Θέλω να τονίσω ότι στον Κήπο των Ηρώων επέλεξα να παρουσιάσω τα μέρη του Ορατορίου που ήταν απολύτως ενδεδειγμένα για την περίπτωση. Από τον 12λογο ένα μόνο ποίημα, διότι οι άτοπες θρησκευτικές διαμάχες δεν είχαν θέση. Ούτε φανταζόμουνα ότι θα ευρίσκοντο άνθρωποι όχι μόνον να μην συγκινηθούν από αριστουργήματα Εθνικής σημασίας όπως «της Αθηνάς Ανάγλυφο», «Μολώχ», «Δεν έχεις Όλυμπε Θεούς», «Η Πολιτεία λωλάθηκε» «ο Γκρεμιστής», «Βοσκοί, στη μάντρα της Πολιτείας οι Λύκοι» «ο Ακρίτας» και από το επιτάφιο αριστούργημα «Παλαμάς» του Σικελιανού, αλλά αντιθέτως να με κατακρίνουν με τόσο μίσος, βγάζοντας στην κυριολεξία «από την μύγα ξύγκι». Σε τέτοιο σημείο μάλιστα (χείριστα καλύτερα) ώστε να είμαι αναγκασμένος να πιστέψω ότι πιάστηκα ανάμεσα σε 2 πυρά αντιμαχομένων πολιτικών μερίδων. Ειδικά δέ, όταν ο φιλοξενέστατος αντιδήμαρχος πολιτισμού Αριστείδης Καβάγιας ηναγκάσθη να παραιτηθεί ζητώντας συγγνώμη, αφού όμως πρώτα μου έδωσε συγχαρητήρια, το πρωί του Σαββάτου! Του οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ διότι εστήριξε το έργο μέχρι τελικής του πτώσεως, παρά την προφανή και ακατανόητη εχθρότητα εξ ενός μόνον και σίγουρα μικρού μέρους των Μεσολογγιτών...
Είναι απορίας άξιον κύριοι (του onairnews) ότι απεφασίσατε να αναρτήσετε στο διαδίκτυο μόνον ένα δίλεπτο (το γιατί το συγκεκριμένο είναι Ηλίου φαεινότερον), εξαιρώντας πανίερες στιγμές που έλαβαν χώρα από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως τα προαναφερθέντα ποιήματα, τα συγκινητικότατα παιδιά της χορωδίας του Δημήτρη Τυπάλδου, το προσκύνημα στα γόνατα που έκανα εγώ ο ίδιος απαγγέλλοντας το ποίημα «της Καλογριάς ο Γιός» προς την προτομή του Μεγάλου Ήρωος της Επαναστάσεως Αρχιστρατήγου Γεωργίου Καραϊσκάκη και άλλα πολλά...!!! Και από το μνημειώδες ορχηστρικό και ογκώδες ποίημα του Σικελιανού (με την συμμετοχή της τοπικής χορωδίας) δεν αξιωθήκατε να δώσετε ούτε σταγόνα στο διψασμένο διαδικτυακό κοινό...! Γιατί άραγε;;; Η παράσταση ήταν γύρω στα 40 λεπτά, γιατί τέτοιο ψαλίδισμα; Μήπως διότι η ιερότης της θα ήταν αδύνατον να καταπολεμηθεί με τόση μανία; Σας προκαλώ να με διαψεύσετε άν όχι με μία πλήρη βίντεο ανάρτηση (το ιδανικώτερον), έστω με κάποια αποσπάσματα εκ των προαναφερθέντων!
¬Ας γνωρίζουν οι κυρίες και κύριοι επικριτές του έργου μου ότι επετέθησαν σε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει αφιερώσει την ζωή του ολόκληρη στον Ελληνικό Πολιτισμό (τον οποίον και προβάλλει ανά την Υφήλιον για 3 ήδη δεκαετίες) που χάνεται στα βάθη των χιλιετηρίδων π.χ. και διακτινίζεται και μ.χ. εις το Διηνεκές. Ήλθε δέ να κάνει κατάθεση Ψυχής στην Ι.Π. του Μεσολογγίου και στον Κήπο των Ηρώων με ελαχίστη (λόγω των συνθηκών) αποζημίωση χρηματική γι αυτόν και τους λοιπούς εκλεκτούς συνεργάτες του. Και καλά θα κάνουν οι θεοσεβούμενοι Έλληνες να σταματήσουν τον ψυχοφθόρο και ανούσιο (μα και ανόσιο) θρησκευτικοπολιτικό εμφύλιο μεταξύ τους, στο Μεσολόγγι (τον είδα, τον μύρισα και τον έζησα ψυχή τε και σώματι) και σε όλη την Επικράτεια, αν οραματίζονται (πράγμα που αμφιβάλλω) να ανακάμψει κάποτε η δύστυχη μάνα Ελλάς! Ας ακούσουν βαθύτατα τον Μέγα Παλαμά:
Κι από σας κανείς δεν την ορίζει,
κι από σας κανείς δεν την κρατεί
την ακέρια Δικιοσύνη
και την ακοµµάτιαστη Αρετή•
Γιατί σέρνουν όργητες και µίση
πάντα, εσάς δεξά κι εσάς ζερβά,
και µαζί ένας τόπος εδώ κάτου
δε σας παίρνει, κι αν σας δίνανε τ’ απέραντα,
θα τα γύρευε ο καθένας σας δικά του.
…………….
Κι ένα φως απ’ την Ανατολή
τρύπησε της Δύσης την κατάχνια•
παντού η σάρκα, παντού η τρέλα κι η ηδονή!
Ελικώνες και Υµηττοί το φως το στέλνουν
κι είναι σαν Απόλλωνες οι Σταυρωµένοι
των Ορφέων κρατάν τις λύρες οι Χριστοί.
Και ας αναλογιστούν κατά πόσο συνάδει η δηλητηριώδης εθνοκτόνα συμπεριφορά τους με τα κάτωθι μεστά λόγια της Βίβλου:
Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ. Α´ Ἰωάννου, δ´ 16
Και ολοκληρώνω την “Απολογία μου”, πάντα παρέα με τον Παλαμά:
Κι ετσι απαρνητής µε το περίγελο,
κι έτσι χαλαστής µε τη βλαστήµια,
κι έτσι ενός θειαφότοπου µια λάβα,
το δροσό µιας πίστης νιώθω µέσα µου,
κι ονειρεύτηκα να ζήσω στο πλευρό τους•
µα ώς κι αυτοί µου κράξαν: «Γύφτε τράβα!»
Ας µε διώξαν. Τους δοξάζω. Εγώ είµαι
γλώσσα της ωραίας αλήθειας,
δε µε σέρνει εκδίκηση λαοπλάνα•
και για τούτο σήµερα µπροστά σας
έτσι µε γρικάτε να χτυπώ
µιαν αργή και σα νεκρώσιµη καµπάνα!
Τέλος 6ου Λόγου…
Αλέξανδρος Χάχαλης ο Αχαιός, 12/5/2013
xespao
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
BINTEO-Το απόλυτο χιτσκοκικό φινάλε: Γουότφορντ με Λέστερ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΠΦΣ: ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΔΙΟΡΙΑ ΣΤΟΝ ΕΟΠΥΥ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
