2013-05-25 11:53:30
Του Μάριου Ευρυβιάδη*
«Στην Ουάσινγκτον οι φίλοι αμείβονται και οι εχθροί τιμωρούνται», υπήρξε η προσφιλής επωδός ενός Αμερικανού μεγάλου παράγοντα, του Ρίτσαρτ Περλ, ο οποίος από τις αρχές του 1970 και μέχρι τον πόλεμο του 2003 διαμόρφωνε στην αμερικανική πολιτική σε στρατηγικό και περιφερειακό επίπεδο. Για όσους γνωρίζουν ο Περλ διαδραμάτισε καταλυτικό και υπέρ των τουρκικών συμφερόντων ρόλο στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό.
Την εκτίμηση αυτήν την είδαμε να εφαρμόζεται πανηγυρικά με την σουλτανική υποδοχή που έτυχε ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ερντογάν και η συνοδεία του από την διακυβέρνηση Ομπάμα την εβδομάδα που πέρασε. Αν και ο Ερντογάν επισκέπτετο την Ουάσινγκτον για πολλοστή φορά από την άνοδό του στην εξουσία, τούτη την φορά, κυριολεκτικά μόνο τα τείχη δεν έπεσαν. Δεν είχαμε δηλαδή και το πανηγυρικό δημόσιο βραδινό δείπνο συνοδευμένο με μουσική και χορό.
Πιθανό να γίνονταν και αυτό.Ωστόσο, θα έπρεπε ν’ ανατραπεί ολοκληρωτικά το πρωτόκολλο αφού ως θρησκόληπτος Μουσουλμάνος, ο Ερντογάν θ’ απαιτούσε ν’ αλλάξει η όλη δομή της εκδήλωσης, ώστε να μην θιγούν τα θρησκευτικά του πιστεύω.
Αντίθετα, διαβάζουμε ότι μία υπό οργάνωση επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, στις 2 Ιουνίου στην Ουάσινγκτον, ανεβλήθη διότι δεν εξασφαλίστηκε συνάντηση με τον Πρόεδρο Ομπάμα. Η ανεπίσημη δικαιολογία εκ μέρους της Ουάσινγκτον ήταν ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός είναι και αυτός ευπρόσδεκτος στον Λευκό Οίκο, άλλα αργότερα διότι το πρόγραμμα του Αμερικανού Προέδρου είναι τούτη την περίοδο «παραφορτωμένο».
Από τα λίγα που έγιναν γνωστά σχετικά με το παρασκήνιο ,γνωρίζουμε ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός υπήρξε ο υψηλός προσκεκλημένος της μεγάλης εβραϊκής οργάνωσης American Jewish Committee. Και η πρόσκληση προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό σηματοδοτούσε την φαινομενική κατά το ελάχιστο, αλλαγή πλεύσης της οργάνωσης αυτής αναφορικά με την Τουρκία. Ταυτόχρονα σηματοδοτούσε και «άνοιγμα» προς Αθήνα και Λευκωσία.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια και πριν τα γνωστά γεγονότα μεταξύ Άγκυρας και Ιερουσαλήμ, με αποκορύφωμα το αιματηρό επεισόδιο Μαβί Μαρμαρά το 2010, η οργάνωση αυτή και γενικά οι Αμερικανο-εβραϊκές οργανώσεις λειτουργούσαν ως πληρεξούσιοι της Άγκυρας στην Ουάσινγκτον. Από τα Ελληνοτουρκικά, στο Κυπριακό, στο Αρμενικό, σε ζητήματα στρατιωτικών, οικονομικών και πάσης λογής διευκολύνσεων προς την Άγκυρα ,οι αμερικανο-εβραϊκές οργανώσεις λειτουργούσαν ως «βασιλικότερες του βασιλέως». Και σε κάθε μεγάλη αμερικανο-εβραϊκή εκδήλωση στην Ουάσινγκτον η επίσημη Τουρκική παρουσία κυριαρχούσε. Μόνη εξαίρεση υπήρξε η πενταετία 2003 – 2008 όταν εφαρμόσθηκε και εναντίον της Τουρκίας η ρήση Πέρλ.
Υπενθυμίζεται ότι η τότε άρνηση της κυβέρνησης Ερντογάν να επιτρέψει τη χρήση του εδάφους της για τον πόλεμο κατά του Σαντάμ «έκλεισε» τις θύρες πρόσβασης της επίσημης Τουρκίας στα κέντρα εξουσίας της Ουάσινγκτον για το υπόλοιπο της θητείας του Προέδρου Μπούς. Με την εκλογή Ομπάμα το επεισόδιο αυτό ήταν ως εάν να μην «συνέβη» και σ’ αυτό συνέβαλαν καταλυτικά οι υποστηρικτές της Τουρκίας στην κυβέρνηση Ομπάμα, η Τουρκική διπλωματία και βέβαια οι Τουρκο-αμερικανικές οργανώσεις.
Στην περίπτωση της αναβληθείσας επίσκεψης Σαμαρά, κάποιοι προφανώς από το περιβάλλον του Πρωθυπουργού, πίστεψαν ότι εξασφαλίζοντας μια πρόσκληση από την προαναφερθείσα Εβραϊκή οργάνωση, τα υπόλοιπα, η πρόσκληση / επίσκεψη στο Λευκό Οίκο, θ’ ακολουθούσε «φυσιολογικά». Το πιο φυσιολογικό ήταν αυτό που συνέβη. Η μη εξασφάλιση πρόσκλησης που άφησε εκτεθειμένο τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας.
Εδώ υπεισέρχονται τα σοβαρά πλέον ζητήματα που παραπέμπουν στο «σύνδρομο του Λευκού Οίκου». Με τον όρο αυτό εννοώ την «πρεμούρα» του όποιου ηγέτη να επισκεφτεί τον Λευκό Οίκο όχι ως αυτόνομος παράγοντας, στο πλαίσιο μιας «πάρε - δώσε» διαδικασίας, αλλά ως «αυλικός». Διότι κατά τα ψέματα. Τηρουμένων των αναλογιών η Ουάσινγκτον λειτουργεί ως σύγχρονη Ρώμη- εξού και η θέση Περλ. Συνεπώς εάν μια χώρα, μικρή ή μεγάλη, δεν έχει ν’ αποκομίσει «ωφέλη», η πιο σώφρων πολιτική είναι να μην επιδιώκει τέτοιου είδους επισκέψεις. Αντίθετα, η επιδίωξη τους είναι βλαπτική για τον ηγέτη αλλά και για την χώρα του σε επίπεδο αξιοπιστίας, προσωπικής και κρατικής.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν χρειάζεται ενδεικτικό «καλής συμπεριφοράς». Και οι περιβάλλοντές τον δεν πρέπει να προσπαθούν μέσω της εδώ αμερικανικής πρεσβείας να του δημιουργήσουν τέτοιο. Ο Σαμαράς είναι εκ πεποιθήσεως και λόγω βιωμάτων, φίλος της Αμερικής. Αμερικανόδουλος δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει. Ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας έχει αυτόνομα συμφέροντα να υπερασπισθεί και αυτό πρέπει να το μεταφέρει ο ίδιος, χωρίς μεσάζοντες, προς την Ουάσινγκτον όσο και αλλού και, μέσα από το πρίσμα αυτό και μόνο, θα πρέπει να προκύψει, αν προκύψει επίσκεψη στην Ουάσινγκτον. Όχι όμως με τον τρόπο που επιχειρήθηκε, ούτε αν θέλετε με άλλους συναφείς τρόπους. Ένας από αυτούς για παράδειγμα είναι ν΄ οργανώνεται επίσκεψη Πρωθυπουργού στην Αμερική την περίοδο της 25ης Μαρτίου με την «υστεροβουλία» ότι η εκεί παρουσία του όποιου Έλληνα Πρωθυπουργού να καταλήξει μέσω της πλαγίας και σε πρόσκληση από τον Λευκό Οίκο. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα και δεν περιποιούν τιμή σε κανέναν. Ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να δώσει εντολή για τον τερματισμό τους. Και το μήνυμα πρέπει να περάσει όχι μόνο στο δικό του περιβάλλον- στο Υπουργείο Εξωτερικών, στις ομογενειακές οργανώσεις, αλλά και στην Αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα και στον ίδιο τον Αμερικανό πρέσβη.
Δυστυχώς, με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις οι ανά τον κόσμο Αμερικανοί διπλωμάτες- από τον πρέσβη μέχρι τον ανθυποπρόξενο – λειτουργούν και αυτοί με ένα άλλο σύνδρομο, αυτό της Ρώμης. Συμπεριφέρονται ως «Ρωμαίοι ανθύπατοι». Τρέχω όμως να υπογραμμίσω ότι η συμπεριφορά τους διαμορφώνεται και από την αντίστοιχη αυτών που θεωρητικά τους «φιλοξενούν». Αρκεί μια επίσκεψη στην κατοικία του Αμερικανού πρέσβη στην επέτειο της Αμερικανικής Επανάστασης την 4η Ιουλίου, για να διαπιστώσει κάποιος ιδίοις όμμασις συμπεριφορές χαμέρπειας ασυμβίβαστες με στοιχειώδη προσωπική και εθνική αξιοπρέπεια. Δυστυχώς.
Η αξιοπρέπεια, η καταξίωση, όπως και η ελεημοσύνη, αρχίζουν από τα του οίκου μας. Όλα τα άλλα έπονται. Και κανένα καλώς νοούμενο εθνικό συμφέρον δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί αν η σωφροσύνη υποκαθίσταται από σύνδρομα της οποιοσδήποτε μορφής.
* Ο Μάριος Ευρυβιάδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
e-afipnisi
InfoGnomon
«Στην Ουάσινγκτον οι φίλοι αμείβονται και οι εχθροί τιμωρούνται», υπήρξε η προσφιλής επωδός ενός Αμερικανού μεγάλου παράγοντα, του Ρίτσαρτ Περλ, ο οποίος από τις αρχές του 1970 και μέχρι τον πόλεμο του 2003 διαμόρφωνε στην αμερικανική πολιτική σε στρατηγικό και περιφερειακό επίπεδο. Για όσους γνωρίζουν ο Περλ διαδραμάτισε καταλυτικό και υπέρ των τουρκικών συμφερόντων ρόλο στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό.
Την εκτίμηση αυτήν την είδαμε να εφαρμόζεται πανηγυρικά με την σουλτανική υποδοχή που έτυχε ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ερντογάν και η συνοδεία του από την διακυβέρνηση Ομπάμα την εβδομάδα που πέρασε. Αν και ο Ερντογάν επισκέπτετο την Ουάσινγκτον για πολλοστή φορά από την άνοδό του στην εξουσία, τούτη την φορά, κυριολεκτικά μόνο τα τείχη δεν έπεσαν. Δεν είχαμε δηλαδή και το πανηγυρικό δημόσιο βραδινό δείπνο συνοδευμένο με μουσική και χορό.
Πιθανό να γίνονταν και αυτό.Ωστόσο, θα έπρεπε ν’ ανατραπεί ολοκληρωτικά το πρωτόκολλο αφού ως θρησκόληπτος Μουσουλμάνος, ο Ερντογάν θ’ απαιτούσε ν’ αλλάξει η όλη δομή της εκδήλωσης, ώστε να μην θιγούν τα θρησκευτικά του πιστεύω.
Αντίθετα, διαβάζουμε ότι μία υπό οργάνωση επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, στις 2 Ιουνίου στην Ουάσινγκτον, ανεβλήθη διότι δεν εξασφαλίστηκε συνάντηση με τον Πρόεδρο Ομπάμα. Η ανεπίσημη δικαιολογία εκ μέρους της Ουάσινγκτον ήταν ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός είναι και αυτός ευπρόσδεκτος στον Λευκό Οίκο, άλλα αργότερα διότι το πρόγραμμα του Αμερικανού Προέδρου είναι τούτη την περίοδο «παραφορτωμένο».
Από τα λίγα που έγιναν γνωστά σχετικά με το παρασκήνιο ,γνωρίζουμε ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός υπήρξε ο υψηλός προσκεκλημένος της μεγάλης εβραϊκής οργάνωσης American Jewish Committee. Και η πρόσκληση προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό σηματοδοτούσε την φαινομενική κατά το ελάχιστο, αλλαγή πλεύσης της οργάνωσης αυτής αναφορικά με την Τουρκία. Ταυτόχρονα σηματοδοτούσε και «άνοιγμα» προς Αθήνα και Λευκωσία.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια και πριν τα γνωστά γεγονότα μεταξύ Άγκυρας και Ιερουσαλήμ, με αποκορύφωμα το αιματηρό επεισόδιο Μαβί Μαρμαρά το 2010, η οργάνωση αυτή και γενικά οι Αμερικανο-εβραϊκές οργανώσεις λειτουργούσαν ως πληρεξούσιοι της Άγκυρας στην Ουάσινγκτον. Από τα Ελληνοτουρκικά, στο Κυπριακό, στο Αρμενικό, σε ζητήματα στρατιωτικών, οικονομικών και πάσης λογής διευκολύνσεων προς την Άγκυρα ,οι αμερικανο-εβραϊκές οργανώσεις λειτουργούσαν ως «βασιλικότερες του βασιλέως». Και σε κάθε μεγάλη αμερικανο-εβραϊκή εκδήλωση στην Ουάσινγκτον η επίσημη Τουρκική παρουσία κυριαρχούσε. Μόνη εξαίρεση υπήρξε η πενταετία 2003 – 2008 όταν εφαρμόσθηκε και εναντίον της Τουρκίας η ρήση Πέρλ.
Υπενθυμίζεται ότι η τότε άρνηση της κυβέρνησης Ερντογάν να επιτρέψει τη χρήση του εδάφους της για τον πόλεμο κατά του Σαντάμ «έκλεισε» τις θύρες πρόσβασης της επίσημης Τουρκίας στα κέντρα εξουσίας της Ουάσινγκτον για το υπόλοιπο της θητείας του Προέδρου Μπούς. Με την εκλογή Ομπάμα το επεισόδιο αυτό ήταν ως εάν να μην «συνέβη» και σ’ αυτό συνέβαλαν καταλυτικά οι υποστηρικτές της Τουρκίας στην κυβέρνηση Ομπάμα, η Τουρκική διπλωματία και βέβαια οι Τουρκο-αμερικανικές οργανώσεις.
Στην περίπτωση της αναβληθείσας επίσκεψης Σαμαρά, κάποιοι προφανώς από το περιβάλλον του Πρωθυπουργού, πίστεψαν ότι εξασφαλίζοντας μια πρόσκληση από την προαναφερθείσα Εβραϊκή οργάνωση, τα υπόλοιπα, η πρόσκληση / επίσκεψη στο Λευκό Οίκο, θ’ ακολουθούσε «φυσιολογικά». Το πιο φυσιολογικό ήταν αυτό που συνέβη. Η μη εξασφάλιση πρόσκλησης που άφησε εκτεθειμένο τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας.
Εδώ υπεισέρχονται τα σοβαρά πλέον ζητήματα που παραπέμπουν στο «σύνδρομο του Λευκού Οίκου». Με τον όρο αυτό εννοώ την «πρεμούρα» του όποιου ηγέτη να επισκεφτεί τον Λευκό Οίκο όχι ως αυτόνομος παράγοντας, στο πλαίσιο μιας «πάρε - δώσε» διαδικασίας, αλλά ως «αυλικός». Διότι κατά τα ψέματα. Τηρουμένων των αναλογιών η Ουάσινγκτον λειτουργεί ως σύγχρονη Ρώμη- εξού και η θέση Περλ. Συνεπώς εάν μια χώρα, μικρή ή μεγάλη, δεν έχει ν’ αποκομίσει «ωφέλη», η πιο σώφρων πολιτική είναι να μην επιδιώκει τέτοιου είδους επισκέψεις. Αντίθετα, η επιδίωξη τους είναι βλαπτική για τον ηγέτη αλλά και για την χώρα του σε επίπεδο αξιοπιστίας, προσωπικής και κρατικής.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν χρειάζεται ενδεικτικό «καλής συμπεριφοράς». Και οι περιβάλλοντές τον δεν πρέπει να προσπαθούν μέσω της εδώ αμερικανικής πρεσβείας να του δημιουργήσουν τέτοιο. Ο Σαμαράς είναι εκ πεποιθήσεως και λόγω βιωμάτων, φίλος της Αμερικής. Αμερικανόδουλος δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει. Ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας έχει αυτόνομα συμφέροντα να υπερασπισθεί και αυτό πρέπει να το μεταφέρει ο ίδιος, χωρίς μεσάζοντες, προς την Ουάσινγκτον όσο και αλλού και, μέσα από το πρίσμα αυτό και μόνο, θα πρέπει να προκύψει, αν προκύψει επίσκεψη στην Ουάσινγκτον. Όχι όμως με τον τρόπο που επιχειρήθηκε, ούτε αν θέλετε με άλλους συναφείς τρόπους. Ένας από αυτούς για παράδειγμα είναι ν΄ οργανώνεται επίσκεψη Πρωθυπουργού στην Αμερική την περίοδο της 25ης Μαρτίου με την «υστεροβουλία» ότι η εκεί παρουσία του όποιου Έλληνα Πρωθυπουργού να καταλήξει μέσω της πλαγίας και σε πρόσκληση από τον Λευκό Οίκο. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα και δεν περιποιούν τιμή σε κανέναν. Ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να δώσει εντολή για τον τερματισμό τους. Και το μήνυμα πρέπει να περάσει όχι μόνο στο δικό του περιβάλλον- στο Υπουργείο Εξωτερικών, στις ομογενειακές οργανώσεις, αλλά και στην Αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα και στον ίδιο τον Αμερικανό πρέσβη.
Δυστυχώς, με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις οι ανά τον κόσμο Αμερικανοί διπλωμάτες- από τον πρέσβη μέχρι τον ανθυποπρόξενο – λειτουργούν και αυτοί με ένα άλλο σύνδρομο, αυτό της Ρώμης. Συμπεριφέρονται ως «Ρωμαίοι ανθύπατοι». Τρέχω όμως να υπογραμμίσω ότι η συμπεριφορά τους διαμορφώνεται και από την αντίστοιχη αυτών που θεωρητικά τους «φιλοξενούν». Αρκεί μια επίσκεψη στην κατοικία του Αμερικανού πρέσβη στην επέτειο της Αμερικανικής Επανάστασης την 4η Ιουλίου, για να διαπιστώσει κάποιος ιδίοις όμμασις συμπεριφορές χαμέρπειας ασυμβίβαστες με στοιχειώδη προσωπική και εθνική αξιοπρέπεια. Δυστυχώς.
Η αξιοπρέπεια, η καταξίωση, όπως και η ελεημοσύνη, αρχίζουν από τα του οίκου μας. Όλα τα άλλα έπονται. Και κανένα καλώς νοούμενο εθνικό συμφέρον δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί αν η σωφροσύνη υποκαθίσταται από σύνδρομα της οποιοσδήποτε μορφής.
* Ο Μάριος Ευρυβιάδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
e-afipnisi
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Είπε το ''ναι'' σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα για Νεϊμάρ η Σάντος!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πακιστάν: 16 παιδιά νεκρά από φωτιά σε σχολικό λεωφορείο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
