2013-06-04 10:06:25
Αθήνα, 03/06/2013
Ανακοίνωση – Ενημέρωση
Σας κοινοποιούμε την ομιλία του Προέδρου του Συνδέσμου μας, κ. Βουγιούκα στο Συνέδριο των Financial Times που διεξήχθει την Παρασκευή 31/05/2013.
Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΗΣ
ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ
Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας είναι ο κεντρικός πυλώνας ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος στον οποίο στηρίζεται ένα αποτελεσματικό, χρήσιμο και ωφέλιμο για το πολίτη και την Πολιτεία σύστημα Υγείας.
Δεν μπορεί να υπάρξει λειτουργικό και αξιόπιστο Εθνικό Σύστημα Υγείας, όταν δεν είναι σωστά σχεδιασμένη και άρτια οργανωμένη η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Και όταν μιλάμε για Εθνικό Σύστημα Υγείας αναφερόμαστε στη σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα Υγείας, όπου ο ένας συμπληρώνει και καλύπτει τον άλλον, με τελικό αποτέλεσμα την ωφέλεια που έχουν το κράτος και η κοινωνία των πολιτών, σε όλα τα επίπεδα.
Η πρώτη προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία της Π.Φ.Υ. είναι η εγκατάσταση πλήρους ηλεκτρονικής μηχανογράφησης του συστήματος των παρεχομένων υπηρεσιών, η επικαιροποίηση και κωδικοποίηση όλων των παρακλινικών εξετάσεων / ιατρικών πράξεων και ο διαρκής και συστηματικός έλεγχος όλων των μερών που συμμετέχουν σε αυτό το σύστημα, το οποίο ξεκινάει από την επίσκεψη του πολίτη που χρειάζεται ιατρικές υπηρεσίες στον κλινικό ιατρό, την ανάγκη διενέργειας διαγνωστικών εξετάσεων, την επιστροφή του στο θεράποντα ιατρό για την θεραπευτική του αγωγή (φαρμακευτικής ή επεμβατικής φύσεως), μέχρι και την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του, με την χρήση άλλων ιατρικών υπηρεσιών (φυσιοθεραπείες, ιατρικά βοηθήματα, κλπ.).
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η συστηματοποίηση του έργου του κλινικού ιατρού, με την εφαρμογή διαγνωστικών και θεραπευτικών πρωτοκόλλων, τα οποία θα περιορίσουν σημαντικά τις δαπάνες για διαγνωστικές εξετάσεις και θεραπευτικές αγωγές, στις πραγματικές ανάγκες του πληθυσμού, ελέγχοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την πλασματική αύξηση της ζήτησης και στην μια και στην άλλη περίπτωση.
Η τρίτη προϋπόθεση ενός επιτυχημένου συστήματος Π.Φ.Υ. είναι η σύμπραξη μεταξύ Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα παροχής υπηρεσιών υγείας (Σ.Δ.Ι.Τ.), οι οποίοι θα λειτουργούν με τους ίδιους όρους και κανόνες, σε ισότιμη βάση και με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια, για να αναπτύσσεται έτσι ο υγιής ανταγωνισμός μεταξύ τους, ο οποίος θα βελτιώσει ποιοτικά το επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών και θα μειώσει το κόστος τους.
Η τέταρτη προϋπόθεση είναι η οργάνωση συστήματος πρόληψης σε όλες τις ηλικίες και ομάδες του πληθυσμού για τις οποίες είναι απαραίτητος ο προληπτικός έλεγχος, ώστε να διατηρείται η καλή υγεία των πολιτών, η οποία πέραν της αυτονόητης αξίας που έχει, μειώνει το κόστος στο ασφαλιστικό σύστημα από την μείωση της νοσηρότητας και συνεπώς την μείωση του κόστους περίθαλψης αφ’ ενός και αφ’ ετέρου αυξάνει το Α.Ε.Π. της χώρας από την απρόσκοπτη προσφορά εργασίας των υγιών πολιτών.
Τέλος, πρέπει να αρχίσει να ωριμάζει η σκέψη για τη δημιουργία ηλεκτρονικής κάρτας υγείας σε όλους τους πολίτες από τη πρώτη μέρα που έρχονται στη ζωή, η οποία θα είναι η ηλεκτρονική ταυτότητα υγείας του καθενός, όπου θα καταγράφεται ότι αφορά την υγεία τους και την πορεία της, μια ενέργεια με τεράστια πρακτική αξία για την υγεία των πολιτών, αλλά και την ίδια τους τη ζωή.
Όλα τα παραπάνω μέτρα έχουν πολύ μικρό κόστος και μπορούμε να εξετάσουμε την σχέση του παραγόμενου έργου με την οικονομική επιβάρυνση που δημιουργούν, συγκρίνοντας την απόδοση τους με εκείνη της υπάρχουσας κατάστασης, ώστε να καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα για την καλύτερη και ωφελιμότερη πολιτική υγείας που πρέπει να ακολουθήσουμε στην χώρα μας.
Στην Ελλάδα όμως, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, αφ’ ενός μεν προτάσσουμε την ιδιοτέλειά μας χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το κοινό συμφέρον είναι αυτό το οποίο ωφελεί την πατρίδα μας και κατά συνέπεια και εμάς τους ίδιους που ζούμε και εργαζόμαστε σε αυτήν τη χώρα και αφ’ ετέρου λατρεύουμε τους μύθους, δημιουργούμε μύθους, τους συντηρούμε και τους ανακυκλώνουμε.
Έτσι λοιπόν και στο μέρος εκείνο που αφορά την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, έχουμε δημιουργήσει διάφορους μύθους, τους οποίους προωθούμε και αναμασάμε με κάθε ευκαιρία.
Μύθος
Νο 1: Η Π.Φ.Υ. δεν απαιτεί επένδυση μεγάλων κεφαλαίων και έτσι μπορούν να υπάρχουν περιορισμοί.
Πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας όμως δεν ασκεί μόνο ο κλινικός ιατρός, αλλά υπάρχει και ο εργαστηριακός τομέας που απαιτεί σημαντικά κεφάλαια. Ο φθηνότερος μεταχειρισμένος μαγνητικός τομογράφος κοστίζει 150 χιλ. ευρώ.
Μύθος Νο 2: Οι κρατικές δομές που παρέχουν Π.Φ.Υ. είναι καλές και κοστίζουν λιγότερο στο κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Το ότι ο παραπάνω μύθος δεν ισχύει, προκύπτει από το γεγονός ότι όποιος μπορεί απευθύνεται πρώτα στον ιδιωτικό τομέα και πάει στο δημόσιο μόνο εξ’ ανάγκης. Επιπλέον, στις δημόσιες υποδομές δεν έχει γίνει ποτέ σοβαρή αξιολόγηση ούτε ακριβής κοστολογικός έλεγχος και φυσικά δεν γνωρίζουμε την πραγματική επιβάρυνση στο κρατικό προϋπολογισμό. Όλες οι αντικειμενικές εκτιμήσεις όμως συνηγορούν πως ο δημόσιος τομέας κοστίζει πολλαπλάσια στον Έλληνα φορολογούμενο.
Μύθος Νο 3: Το κράτος προστατεύει το δημόσιο συμφέρον και κατ’ επέκταση την δημόσια υγεία και γι’ αυτό θέτει περιορισμούς για να εμποδίσει τους άπληστους ιδιώτες να εκμεταλλεύονται τους πολίτες όταν χρειάζονται υπηρεσίες υγείας.
Άλλη μια μεγάλη υποκρισία, η οποία αναπαράγεται για πολλά χρόνια και από πολλούς γιατί αυτό εξυπηρετεί πολλά και ποικιλώνυμα συμφέροντα, τα οποία σε αγαστή συνεργασία με το βαθύ κράτος και τους γραφειοκράτες, αντιστέκονται ακόμα και σήμερα στην απλοποίηση του θεσμικού πλαισίου που διέπει την λειτουργία των μονάδων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, προσπαθώντας να διατηρήσουν παλαιούς περιορισμούς ή να θεσπίσουν ακόμα και νέους.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα για τους παραπάνω μύθους είναι:
α) ο περιορισμός στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των μονάδων που δραστηριοποιούνται στην Π.Φ.Υ.,
β) τα διάφορα «αντικειμενικά» κριτήρια στην αμφιλεγόμενη έκδοση άδειας σκοπιμότητας για μηχανήματα ιοντίζουσας και μη ακτινοβολίας,
γ) ο περιορισμός της προϋπηρεσίας των δυο ετών στην ανάληψη υπευθυνότητας των νέων ιατρών σε μονάδες Π.Φ.Υ.,
δ) η ένταξη των μονάδων που παρέχουν υπηρεσίες Π.Φ.Υ. σε πολεοδομικούς κανονισμούς που αφορούν νοσοκομειακές μονάδες και πολλά άλλα, με τελευταίο παράδειγμα την προ ολίγων ημερών εγκύκλιο του αναρμόδιου Γεν. Γραμματέα του Υπ. Υγείας, η οποία επιβάλλει στον επιστημονικά υπεύθυνο ιατρό ενός εργαστηρίου, να είναι συνεχώς παρών καθ’ όλη την διάρκεια λειτουργίας του τμήματος, όταν τουλάχιστον το Υπ. Υγείας οφείλει να γνωρίζει ότι εκτός από τις ιατρικές εξετάσεις και πράξεις, εκτελούνται και άλλες παραϊατρικές εργασίες που διενεργούνται από μη ιατρικό προσωπικό.
Όλοι αυτοί οι σκόπιμοι περιορισμοί που τίθενται μόνο στην έκδοση της άδειας λειτουργίας των μονάδων Π.Φ.Υ., πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να εκλείψουν και στην χώρα μας και να ξεκινήσει χωρίς τεχνητά εμπόδια ο υγιής ανταγωνισμός μεταξύ των φορέων που δραστηριοποιούνται στο χώρο των υπηρεσιών υγείας, με τα αυτονόητα θετικά αποτελέσματα για τους πολίτες και την Πολιτεία.
Κλείνοντας την ομιλία μου, εκτός από τις προτάσεις που ανέφερα στην αρχή για την οργάνωση της Π.Φ.Υ., θα τελειώσω με προτάσεις για τους κανόνες λειτουργίας των φορέων που δραστηριοποιούνται στην Π.Φ.Υ.:
Α) Πλήρης και γνήσια απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας και στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, χωρίς περιορισμούς και δεσμεύσεις.
Β) Ισότιμη σχέση μεταξύ Δημοσίων και Ιδιωτικών παρόχων υγείας, με όρους και προϋποθέσεις που θα είναι ταυτόσημοι και στους δυο τομείς.
Γ) Θέσπιση κριτηρίων ποιότητας για την αναβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών υγείας και συστηματικός έλεγχος για την εφαρμογή τους σε όλες τις μονάδες παροχής υπηρεσιών υγείας (Δημοσίων και Ιδιωτικών).
Δ) Ξεκάθαροι και σταθεροί κανόνες συνεργασίας με τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ., και συμβάσεις με όλους τους παρόχους υπηρεσιών Π.Φ.Υ. που το επιθυμούν και κατέχουν νόμιμη άδεια λειτουργίας.
Ε) Καθιέρωση κατώτατης ασφαλιστικής τιμής με επιστημονική έγκυρη κοστολόγηση όλων των παρακλινικών εξετάσεων και ιατρικών πράξεων και απελευθέρωση των παρόχων από τον περιορισμό της επιπλέον χρέωσης του ασφαλισμένου.
ΣΥΜΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Το κράτος πρέπει να θέτει το πλαίσιο λειτουργίας των φορέων που δραστηριοποιούνται στην παροχή υπηρεσιών υγείας, Δημοσίων και Ιδιωτικών, απαιτώντας υψηλού επιπέδου υπηρεσίες σε χαμηλές τιμές.
Το κράτος δεν πρέπει να ανταγωνίζεται τους ιδιώτες, αλλά να συμπληρώνει τον ιδιωτικό τομέα όπου η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν μπορεί να λειτουργήσει (παραμεθόριες περιοχές, ακριτικά νησιά, μικρά χωριά, κ.α.).
Τέλος ένα σοβαρό και υπεύθυνο κράτος, πρέπει να ενθαρρύνει τους πολίτες στην διενέργεια προληπτικών ελέγχων, γιατί η έγκαιρη και σωστή διάγνωση εκτός από το ότι σώζει ανθρώπινες ζωές, εξοικονομεί κεφάλαια στο κράτος από μακροχρόνιες θεραπείες και από απώλεια χρόνου εργασίας.
ΑΘΗΝΑ, 31 ΜΑΙΟΥ 2013
Ομιλία του Προέδρου του ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ στο ετήσιο Συνέδριο των FINANCIAL TIMES στο ξενοδοχείο INTERCONTIMENTAL.
medispin
Ανακοίνωση – Ενημέρωση
Σας κοινοποιούμε την ομιλία του Προέδρου του Συνδέσμου μας, κ. Βουγιούκα στο Συνέδριο των Financial Times που διεξήχθει την Παρασκευή 31/05/2013.
Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΗΣ
ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ
Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας είναι ο κεντρικός πυλώνας ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος στον οποίο στηρίζεται ένα αποτελεσματικό, χρήσιμο και ωφέλιμο για το πολίτη και την Πολιτεία σύστημα Υγείας.
Δεν μπορεί να υπάρξει λειτουργικό και αξιόπιστο Εθνικό Σύστημα Υγείας, όταν δεν είναι σωστά σχεδιασμένη και άρτια οργανωμένη η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Και όταν μιλάμε για Εθνικό Σύστημα Υγείας αναφερόμαστε στη σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα Υγείας, όπου ο ένας συμπληρώνει και καλύπτει τον άλλον, με τελικό αποτέλεσμα την ωφέλεια που έχουν το κράτος και η κοινωνία των πολιτών, σε όλα τα επίπεδα.
Η πρώτη προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία της Π.Φ.Υ. είναι η εγκατάσταση πλήρους ηλεκτρονικής μηχανογράφησης του συστήματος των παρεχομένων υπηρεσιών, η επικαιροποίηση και κωδικοποίηση όλων των παρακλινικών εξετάσεων / ιατρικών πράξεων και ο διαρκής και συστηματικός έλεγχος όλων των μερών που συμμετέχουν σε αυτό το σύστημα, το οποίο ξεκινάει από την επίσκεψη του πολίτη που χρειάζεται ιατρικές υπηρεσίες στον κλινικό ιατρό, την ανάγκη διενέργειας διαγνωστικών εξετάσεων, την επιστροφή του στο θεράποντα ιατρό για την θεραπευτική του αγωγή (φαρμακευτικής ή επεμβατικής φύσεως), μέχρι και την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του, με την χρήση άλλων ιατρικών υπηρεσιών (φυσιοθεραπείες, ιατρικά βοηθήματα, κλπ.).
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η συστηματοποίηση του έργου του κλινικού ιατρού, με την εφαρμογή διαγνωστικών και θεραπευτικών πρωτοκόλλων, τα οποία θα περιορίσουν σημαντικά τις δαπάνες για διαγνωστικές εξετάσεις και θεραπευτικές αγωγές, στις πραγματικές ανάγκες του πληθυσμού, ελέγχοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την πλασματική αύξηση της ζήτησης και στην μια και στην άλλη περίπτωση.
Η τρίτη προϋπόθεση ενός επιτυχημένου συστήματος Π.Φ.Υ. είναι η σύμπραξη μεταξύ Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα παροχής υπηρεσιών υγείας (Σ.Δ.Ι.Τ.), οι οποίοι θα λειτουργούν με τους ίδιους όρους και κανόνες, σε ισότιμη βάση και με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια, για να αναπτύσσεται έτσι ο υγιής ανταγωνισμός μεταξύ τους, ο οποίος θα βελτιώσει ποιοτικά το επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών και θα μειώσει το κόστος τους.
Η τέταρτη προϋπόθεση είναι η οργάνωση συστήματος πρόληψης σε όλες τις ηλικίες και ομάδες του πληθυσμού για τις οποίες είναι απαραίτητος ο προληπτικός έλεγχος, ώστε να διατηρείται η καλή υγεία των πολιτών, η οποία πέραν της αυτονόητης αξίας που έχει, μειώνει το κόστος στο ασφαλιστικό σύστημα από την μείωση της νοσηρότητας και συνεπώς την μείωση του κόστους περίθαλψης αφ’ ενός και αφ’ ετέρου αυξάνει το Α.Ε.Π. της χώρας από την απρόσκοπτη προσφορά εργασίας των υγιών πολιτών.
Τέλος, πρέπει να αρχίσει να ωριμάζει η σκέψη για τη δημιουργία ηλεκτρονικής κάρτας υγείας σε όλους τους πολίτες από τη πρώτη μέρα που έρχονται στη ζωή, η οποία θα είναι η ηλεκτρονική ταυτότητα υγείας του καθενός, όπου θα καταγράφεται ότι αφορά την υγεία τους και την πορεία της, μια ενέργεια με τεράστια πρακτική αξία για την υγεία των πολιτών, αλλά και την ίδια τους τη ζωή.
Όλα τα παραπάνω μέτρα έχουν πολύ μικρό κόστος και μπορούμε να εξετάσουμε την σχέση του παραγόμενου έργου με την οικονομική επιβάρυνση που δημιουργούν, συγκρίνοντας την απόδοση τους με εκείνη της υπάρχουσας κατάστασης, ώστε να καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα για την καλύτερη και ωφελιμότερη πολιτική υγείας που πρέπει να ακολουθήσουμε στην χώρα μας.
Στην Ελλάδα όμως, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, αφ’ ενός μεν προτάσσουμε την ιδιοτέλειά μας χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το κοινό συμφέρον είναι αυτό το οποίο ωφελεί την πατρίδα μας και κατά συνέπεια και εμάς τους ίδιους που ζούμε και εργαζόμαστε σε αυτήν τη χώρα και αφ’ ετέρου λατρεύουμε τους μύθους, δημιουργούμε μύθους, τους συντηρούμε και τους ανακυκλώνουμε.
Έτσι λοιπόν και στο μέρος εκείνο που αφορά την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, έχουμε δημιουργήσει διάφορους μύθους, τους οποίους προωθούμε και αναμασάμε με κάθε ευκαιρία.
Μύθος
Νο 1: Η Π.Φ.Υ. δεν απαιτεί επένδυση μεγάλων κεφαλαίων και έτσι μπορούν να υπάρχουν περιορισμοί.
Πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας όμως δεν ασκεί μόνο ο κλινικός ιατρός, αλλά υπάρχει και ο εργαστηριακός τομέας που απαιτεί σημαντικά κεφάλαια. Ο φθηνότερος μεταχειρισμένος μαγνητικός τομογράφος κοστίζει 150 χιλ. ευρώ.
Μύθος Νο 2: Οι κρατικές δομές που παρέχουν Π.Φ.Υ. είναι καλές και κοστίζουν λιγότερο στο κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Το ότι ο παραπάνω μύθος δεν ισχύει, προκύπτει από το γεγονός ότι όποιος μπορεί απευθύνεται πρώτα στον ιδιωτικό τομέα και πάει στο δημόσιο μόνο εξ’ ανάγκης. Επιπλέον, στις δημόσιες υποδομές δεν έχει γίνει ποτέ σοβαρή αξιολόγηση ούτε ακριβής κοστολογικός έλεγχος και φυσικά δεν γνωρίζουμε την πραγματική επιβάρυνση στο κρατικό προϋπολογισμό. Όλες οι αντικειμενικές εκτιμήσεις όμως συνηγορούν πως ο δημόσιος τομέας κοστίζει πολλαπλάσια στον Έλληνα φορολογούμενο.
Μύθος Νο 3: Το κράτος προστατεύει το δημόσιο συμφέρον και κατ’ επέκταση την δημόσια υγεία και γι’ αυτό θέτει περιορισμούς για να εμποδίσει τους άπληστους ιδιώτες να εκμεταλλεύονται τους πολίτες όταν χρειάζονται υπηρεσίες υγείας.
Άλλη μια μεγάλη υποκρισία, η οποία αναπαράγεται για πολλά χρόνια και από πολλούς γιατί αυτό εξυπηρετεί πολλά και ποικιλώνυμα συμφέροντα, τα οποία σε αγαστή συνεργασία με το βαθύ κράτος και τους γραφειοκράτες, αντιστέκονται ακόμα και σήμερα στην απλοποίηση του θεσμικού πλαισίου που διέπει την λειτουργία των μονάδων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, προσπαθώντας να διατηρήσουν παλαιούς περιορισμούς ή να θεσπίσουν ακόμα και νέους.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα για τους παραπάνω μύθους είναι:
α) ο περιορισμός στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των μονάδων που δραστηριοποιούνται στην Π.Φ.Υ.,
β) τα διάφορα «αντικειμενικά» κριτήρια στην αμφιλεγόμενη έκδοση άδειας σκοπιμότητας για μηχανήματα ιοντίζουσας και μη ακτινοβολίας,
γ) ο περιορισμός της προϋπηρεσίας των δυο ετών στην ανάληψη υπευθυνότητας των νέων ιατρών σε μονάδες Π.Φ.Υ.,
δ) η ένταξη των μονάδων που παρέχουν υπηρεσίες Π.Φ.Υ. σε πολεοδομικούς κανονισμούς που αφορούν νοσοκομειακές μονάδες και πολλά άλλα, με τελευταίο παράδειγμα την προ ολίγων ημερών εγκύκλιο του αναρμόδιου Γεν. Γραμματέα του Υπ. Υγείας, η οποία επιβάλλει στον επιστημονικά υπεύθυνο ιατρό ενός εργαστηρίου, να είναι συνεχώς παρών καθ’ όλη την διάρκεια λειτουργίας του τμήματος, όταν τουλάχιστον το Υπ. Υγείας οφείλει να γνωρίζει ότι εκτός από τις ιατρικές εξετάσεις και πράξεις, εκτελούνται και άλλες παραϊατρικές εργασίες που διενεργούνται από μη ιατρικό προσωπικό.
Όλοι αυτοί οι σκόπιμοι περιορισμοί που τίθενται μόνο στην έκδοση της άδειας λειτουργίας των μονάδων Π.Φ.Υ., πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να εκλείψουν και στην χώρα μας και να ξεκινήσει χωρίς τεχνητά εμπόδια ο υγιής ανταγωνισμός μεταξύ των φορέων που δραστηριοποιούνται στο χώρο των υπηρεσιών υγείας, με τα αυτονόητα θετικά αποτελέσματα για τους πολίτες και την Πολιτεία.
Κλείνοντας την ομιλία μου, εκτός από τις προτάσεις που ανέφερα στην αρχή για την οργάνωση της Π.Φ.Υ., θα τελειώσω με προτάσεις για τους κανόνες λειτουργίας των φορέων που δραστηριοποιούνται στην Π.Φ.Υ.:
Α) Πλήρης και γνήσια απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας και στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, χωρίς περιορισμούς και δεσμεύσεις.
Β) Ισότιμη σχέση μεταξύ Δημοσίων και Ιδιωτικών παρόχων υγείας, με όρους και προϋποθέσεις που θα είναι ταυτόσημοι και στους δυο τομείς.
Γ) Θέσπιση κριτηρίων ποιότητας για την αναβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών υγείας και συστηματικός έλεγχος για την εφαρμογή τους σε όλες τις μονάδες παροχής υπηρεσιών υγείας (Δημοσίων και Ιδιωτικών).
Δ) Ξεκάθαροι και σταθεροί κανόνες συνεργασίας με τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ., και συμβάσεις με όλους τους παρόχους υπηρεσιών Π.Φ.Υ. που το επιθυμούν και κατέχουν νόμιμη άδεια λειτουργίας.
Ε) Καθιέρωση κατώτατης ασφαλιστικής τιμής με επιστημονική έγκυρη κοστολόγηση όλων των παρακλινικών εξετάσεων και ιατρικών πράξεων και απελευθέρωση των παρόχων από τον περιορισμό της επιπλέον χρέωσης του ασφαλισμένου.
ΣΥΜΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Το κράτος πρέπει να θέτει το πλαίσιο λειτουργίας των φορέων που δραστηριοποιούνται στην παροχή υπηρεσιών υγείας, Δημοσίων και Ιδιωτικών, απαιτώντας υψηλού επιπέδου υπηρεσίες σε χαμηλές τιμές.
Το κράτος δεν πρέπει να ανταγωνίζεται τους ιδιώτες, αλλά να συμπληρώνει τον ιδιωτικό τομέα όπου η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν μπορεί να λειτουργήσει (παραμεθόριες περιοχές, ακριτικά νησιά, μικρά χωριά, κ.α.).
Τέλος ένα σοβαρό και υπεύθυνο κράτος, πρέπει να ενθαρρύνει τους πολίτες στην διενέργεια προληπτικών ελέγχων, γιατί η έγκαιρη και σωστή διάγνωση εκτός από το ότι σώζει ανθρώπινες ζωές, εξοικονομεί κεφάλαια στο κράτος από μακροχρόνιες θεραπείες και από απώλεια χρόνου εργασίας.
ΑΘΗΝΑ, 31 ΜΑΙΟΥ 2013
Ομιλία του Προέδρου του ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ στο ετήσιο Συνέδριο των FINANCIAL TIMES στο ξενοδοχείο INTERCONTIMENTAL.
medispin
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Θεσσαλονίκη: Σύλληψη για χρέη 3,5 εκατ. ευρώ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
