2013-06-05 10:41:03
του Στρατή Μαζίδη
Δεν είχα πάει ποτέ στη Θεσσαλονίκη. Παρά μόνο μια φορά που βρέθηκα κατά λάθος στο κέντρο και μπλοκαρισμένος. Ούτε μπρος, ούτε πίσω.
Πέρασαν όμως τα χρόνια και ξαναβρέθηκα. Η ομορφιά της μπορεί να μη χάθηκε αλλά βλέπεις κι εκεί ότι ζεις σε μια αλυσοδεμένη χώρα. Έτσι βράδυ καθώς ήταν βγήκα μια βόλτα στην προκυμαία κι αφού δε φαινόταν κανείς στον ορίζοντα, πήγα και άραξα στην προβλήτα.
Μια γυναικεία σιλουέτα φάνηκε στον ορίζοντα. “Πού να πηγαίνει αυτή η τύπισσα μέσα στην άγρια νύχτα;” σκέφτηκα.
Άρχισε να με πλησιάζει μέχρι που ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Αρχοντογυναίκα. Όμορφη. Κι απροσδιορίστου ηλικίας. Φαινόταν όμως κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί της. Από τη μια οι νευρικές της κινήσεις, από την άλλη τα δείγματα της φτώχειας πάνω της, την πρόδιδαν.
- Έχεις ένα τσιγάρο παληκάρι;
- Λυπάμαι αλλά δεν καπνίζω.
- Και τι γυρεύεις εδώ τέτοια ώρα;
- Αυτό θα μπορούσα να ρωτήσω. Γυναίκα μόνη.
- Εγώ κάθε βράδυ σεργιανάω.
- Γιατί έτσι; Δε φοβάσαι;
- Τι να φοβηθώ; Τι χειρότερο μπορεί να πάθω;
- Δηλαδή;
- Τι δηλαδή αγόρι μου; Τρία χρόνια σκλάβα πάλι. Όχι ότι πριν ήμουν ελεύθερη.
- Κατάλαβα, έμπλεξες με κυκλώματα της νύχτας.
- Τίποτε δεν κατάλαβες Στρατηηηηηή.
- Γνωριζόμαστε;
- Αμ δε γνωριζόμαστε; Εσύ τι λες;
- Δε μου θυμίζεις κάτι.
- Αχ βρε καημένε. Κι έχεις γράψει τόσες φορές για μένα. Φαντάσου να μην το κανες!
- Εγώ κυρά μου; Πότε;
- Μα δε σου θυμίζω τίποτε; Για κοίτα με καλύτερα.
- Σα να σε έχω ξαναδεί. Νομίζω σ’έχω δει στην Κωνσταντινούπολη το 88, το 93 και το 2005 να αγναντεύεις τον Κεράτιο και νομίζω πως πέρασα δίπλα σου πριν λίγα χρόνια στη Σμύρνη έξω από το γήπεδο του Πανιωνίου. Μα…! Αγέραστη είσαι! Αλλά για στάσου! Για δυο λεπτά!
Άρχισα να την παρατηρώ πιο προσεκτικά. Πάνω στο σώμα της υπήρχαν χαραγμένα σημάδια που δεν είχα προσέξει. Χρονολογίες και ημερομηνίες όπως 490 π.Χ., 626 μ.Χ., 1453 μ.Χ., 1912-3 μ.Χ., 1919 μ.Χ., 1940 μ.Χ., φράσεις και ονόματα. Ύστερα την κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια και είδα σπουδαίες μορφές και σημαντικές στιγμές.
- Μα είναι δυνατόν; Όνειρο ζω!
- Είναι! Εγώ είμαι η Ελλάδα - Και πού είσαι ρε Ελλάδα τόσο καιρό;
- Είμαι εξαφανισμένη. Τριγυρνώ μόνο τις νύχτες για να μη με βλέπει κανείς σε αυτή την κατάσταση…
- Μα όλοι αναρωτιούνται τι απέγινες! Ειδικά στο εξωτερικό! Πόσα άρθρα και αφιερώματα γράφτηκαν για σένα τα τελευταία χρόνια. Ότι αξίζεις το μεγαλύτερο σεβασμό, ότι…
- Είδες; Μόνος σου το πες! Στο εξωτερικό! Εσείς; Εσύ;
- Τι εμείς;
- Εσύ ο Ελληνας κι ο κάθε Ελληνας κι Ελληνίδα, αυτοί που μου δίνετε ψυχή, πού είστε; Πού είσαι; Γιατί χάθηκες; Πώς να ξαναβγώ στην επιφάνεια και να μεγαλουργήσω;
- Μα …εδώ είμαι. Είμαστε δηλαδή.
- Είσαι αλλά απουσιάζεις. Σ’αναζητώ! Και δε σε βρίσκω. Δεν είμαι έτοιμη να αναστηθώ ακόμη.
Λείπει το όνειρο, ΕΣΥ και το δοξάρι.
freepen.gr
Δεν είχα πάει ποτέ στη Θεσσαλονίκη. Παρά μόνο μια φορά που βρέθηκα κατά λάθος στο κέντρο και μπλοκαρισμένος. Ούτε μπρος, ούτε πίσω.
Πέρασαν όμως τα χρόνια και ξαναβρέθηκα. Η ομορφιά της μπορεί να μη χάθηκε αλλά βλέπεις κι εκεί ότι ζεις σε μια αλυσοδεμένη χώρα. Έτσι βράδυ καθώς ήταν βγήκα μια βόλτα στην προκυμαία κι αφού δε φαινόταν κανείς στον ορίζοντα, πήγα και άραξα στην προβλήτα.
Μια γυναικεία σιλουέτα φάνηκε στον ορίζοντα. “Πού να πηγαίνει αυτή η τύπισσα μέσα στην άγρια νύχτα;” σκέφτηκα.
Άρχισε να με πλησιάζει μέχρι που ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Αρχοντογυναίκα. Όμορφη. Κι απροσδιορίστου ηλικίας. Φαινόταν όμως κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί της. Από τη μια οι νευρικές της κινήσεις, από την άλλη τα δείγματα της φτώχειας πάνω της, την πρόδιδαν.
- Έχεις ένα τσιγάρο παληκάρι;
- Λυπάμαι αλλά δεν καπνίζω.
- Και τι γυρεύεις εδώ τέτοια ώρα;
- Αυτό θα μπορούσα να ρωτήσω. Γυναίκα μόνη.
- Εγώ κάθε βράδυ σεργιανάω.
- Γιατί έτσι; Δε φοβάσαι;
- Τι να φοβηθώ; Τι χειρότερο μπορεί να πάθω;
- Δηλαδή;
- Τι δηλαδή αγόρι μου; Τρία χρόνια σκλάβα πάλι. Όχι ότι πριν ήμουν ελεύθερη.
- Κατάλαβα, έμπλεξες με κυκλώματα της νύχτας.
- Τίποτε δεν κατάλαβες Στρατηηηηηή.
- Γνωριζόμαστε;
- Αμ δε γνωριζόμαστε; Εσύ τι λες;
- Δε μου θυμίζεις κάτι.
- Αχ βρε καημένε. Κι έχεις γράψει τόσες φορές για μένα. Φαντάσου να μην το κανες!
- Εγώ κυρά μου; Πότε;
- Μα δε σου θυμίζω τίποτε; Για κοίτα με καλύτερα.
- Σα να σε έχω ξαναδεί. Νομίζω σ’έχω δει στην Κωνσταντινούπολη το 88, το 93 και το 2005 να αγναντεύεις τον Κεράτιο και νομίζω πως πέρασα δίπλα σου πριν λίγα χρόνια στη Σμύρνη έξω από το γήπεδο του Πανιωνίου. Μα…! Αγέραστη είσαι! Αλλά για στάσου! Για δυο λεπτά!
Άρχισα να την παρατηρώ πιο προσεκτικά. Πάνω στο σώμα της υπήρχαν χαραγμένα σημάδια που δεν είχα προσέξει. Χρονολογίες και ημερομηνίες όπως 490 π.Χ., 626 μ.Χ., 1453 μ.Χ., 1912-3 μ.Χ., 1919 μ.Χ., 1940 μ.Χ., φράσεις και ονόματα. Ύστερα την κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια και είδα σπουδαίες μορφές και σημαντικές στιγμές.
- Μα είναι δυνατόν; Όνειρο ζω!
- Είναι! Εγώ είμαι η Ελλάδα - Και πού είσαι ρε Ελλάδα τόσο καιρό;
- Είμαι εξαφανισμένη. Τριγυρνώ μόνο τις νύχτες για να μη με βλέπει κανείς σε αυτή την κατάσταση…
- Μα όλοι αναρωτιούνται τι απέγινες! Ειδικά στο εξωτερικό! Πόσα άρθρα και αφιερώματα γράφτηκαν για σένα τα τελευταία χρόνια. Ότι αξίζεις το μεγαλύτερο σεβασμό, ότι…
- Είδες; Μόνος σου το πες! Στο εξωτερικό! Εσείς; Εσύ;
- Τι εμείς;
- Εσύ ο Ελληνας κι ο κάθε Ελληνας κι Ελληνίδα, αυτοί που μου δίνετε ψυχή, πού είστε; Πού είσαι; Γιατί χάθηκες; Πώς να ξαναβγώ στην επιφάνεια και να μεγαλουργήσω;
- Μα …εδώ είμαι. Είμαστε δηλαδή.
- Είσαι αλλά απουσιάζεις. Σ’αναζητώ! Και δε σε βρίσκω. Δεν είμαι έτοιμη να αναστηθώ ακόμη.
Λείπει το όνειρο, ΕΣΥ και το δοξάρι.
freepen.gr
VIDEO
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τα τελευταία νέα για την Εθνική Τράπεζα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
