2013-06-10 13:49:06
Ο Παναγιώτης Γκαραγκάνης γράφει για τη δική του επανάσταση και αναζητεί εις μάτην συνοδοιπόρους.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Ο Ολυμπιακός έγινε πρώτα Πρωταθλητής Ευρώπης και στη συνέχεια Πρωταθλητής Ελλάδας ύστερα από δεκαπέντε χρόνια δοκιμασιών. Και μία ομάδα με δύο συνεχόμενες κατακτήσεις Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος αντιμετωπίζεται αλήτικα και πρόστυχα από τους Έλληνες διαιτητές εδώ και πολλά χρόνια. Κανείς δεν αντιδράει, κανείς δεν ενοχλείται, όλοι σφυρίζουν αδιάφορα. Άλλωστε, "όλα καλά", όταν γίνεται η δουλειά... Μόνο πέρυσι χάλασε η μανέστρα για το "σύστημα", που κάνει ό,τι θέλει στο ελληνικό μπάσκετ. Θυμόμαστε όλοι, βέβαια, τον περυσινό πέμπτο τελικό στο ΣΕΦ, όπου ο Παναθηναϊκός σκόραρε σχεδόν αποκλειστικά με βολές στο δεύτερο ημίχρονο για να κρατηθεί στο παιχνίδι.
Ειλικρινά, έχω σιχαθεί με όσα γίνονται στο άντρο της αλητείας κάθε χρόνο. Σε κρίσιμο αγώνα τελικής σειράς των πλέι οφ, ο Ολυμπιακός απαγορεύεται να νικήσει στο ΟΑΚΑ. Πάντα κάτι θα γίνει, εντός κι εκτός παρκέ. Αυτά που γίνονται στο μπάσκετ και ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο γήπεδο, δεν έχουν προηγούμενο. Κανενός το αυτί δεν ιδρώνει.
Μα πιο πολύ, όμως, έχω σιχαθεί με την αντιμετώπιση που τυγχάνουν όλα όσα γίνονται από τους δήθεν αντικειμενικούς δημοσιογράφους αυτής της χώρας. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί την υποκρισία ορισμένων. Όταν ηττάται ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ από τον Παναθηναϊκό, πάντα φταίνε οι παίκτες και οι προπονητές. Και, φυσικά, πάντα γίνεται κουβέντα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για μπάσκετ. Όχι για τα γύρω-γύρω, που επηρεάζουν νικητές και τίτλους. Ενώ στο ποδόσφαιρο, οι δήθεν αντικειμενικοί καυτηριάζουν μέχρι και το ανάποδο αράουτ. Και, βέβαια, όχι ότι ο Ολυμπιακός έχει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές, για αυτό και κερδίζει τα τρόπαια. Αυτή είναι η κατάντια τους.
"Άξιος της μοίρας του", "πώς να κερδίσεις, σκοράροντας 51 και 52 πόντους", "πού πας με 9/55 τρίποντα σε δύο αγώνες". Αυτά και διάφορα άλλα, ακούμε και διαβάζουμε από τη νύχτα της Κυριακής. Εννοείται πως υπάρχει δόση αλήθειας σε όλα αυτά, αλλά διάολε πείτε μία φορά και για τα απροκάλυπτα διαιτητικά αίσχη. Για την αγκωνιά με πρόθεση του Ματσιούλις στον Παπανικολάου στο πρώτο μέρος. Για τη "μεταμόρφωση" προς το χειρότερο των τριών διαιτητών στο δεύτερο ημίχρονο σε σχέση με το πρώτο. Πείτε για το τράβηγμα φανέλας του Γκιστ στον Άντιτς, ο οποίος σκόραρε και δέχθηκε τεχνική ποινή, ενώ έπρεπε να δοθεί αντιαθλητικό φάουλ πάνω στον Σκοπιανό. Πείτε για το καλάθι και φάουλ του Χάινς στο 58-50, στην τελευταία ερυθρόλευκη ελπίδα για ανατροπή στο σκορ. Πείτε για το γεγονός πως ο Σπανούλης πρέπει να ματώσει για να πάρει φάουλ και να εκτελέσει βολές. Ναι, ο παίκτης με τα περισσότερα κερδισμένα φάουλ στη φετινή Ευρωλίγκα, εκτέλεσε μόλις δύο στο ΟΑΚΑ, σε 37 λεπτά συμμετοχής. Με το δίκιο του, ο αρχηγός του Ολυμπιακού φώναζε μετά το τέλος του ματς στα αποδυτήρια "...τί μπάσκετ παίζεται εδώ;". Είναι χαρακτηριστική η τελευταία φάση του αγώνα: ο Σπανούλης σούταρει τρίποντο, γκρεμίζεται από τον αντίπαλο, και πεσμένος κοιτάει με απορία τους διαιτητές. Ούτε αυτό το φάουλ δεν έδωσαν, όταν το αποτέλεσμα είχε κριθεί. Και κάτι ακόμα αγωνιστικό: ξέρετε πόσα λεπτά έχει παίξει ο Άντιτς στους δύο πρώτους τελικούς; 8:22 στον πρώτο και 9:47 στο δεύτερο ματς. Μπορεί να λέγονται διάφορα για τον Πέρο, αλλά σε όλα τα μεγάλα ματς εδώ και δύο χρόνια είναι πάντα ΠΑΡΩΝ, με ψυχωμένο και παθιασμένο παιχνίδι. Η στοχοποίηση από πράσινους και διαιτητές του Σκοπιανού, που μπορεί να παίξει το λεγόμενο μπασκετικό ξύλο στην άμυνα, κάνει "μπαμ" από χιλιόμετρα. Για αυτό και φαίνεται "γυμνός" ο Ολυμπιακός μέσα στο καλάθι και ιδιαιίτερα στη θέση "4".
Βέβαια, στο συγκεκριμένο γήπεδο γίνονται και άλλες "ομορφιές". "Σουλάτσα" οπαδών με τους πυροσβεστήρες εντός γηπέδου. Ο Διαμαντίδης βάζει χέρι στον πρώτο διαιτητή Αναστόπουλο, τον οποίο ρωτάει από... ενδιαφέρον τι έπαθε και του καταλογίζει φάουλ. Βλέπετε, ο Διαμαντίδης έχει να αποβληθεί με πέντε φάουλ στην Ελλάδα από την εποχή που η επίθεση ήταν στα τριάντα δευτερόλεπτα. Και η κορυφαία στιγμή, βέβαια, στο άντρο της αλητείας σημειώθηκε στο ημίχρονο. Για αυτό και οι τρεις διαιτητές καθυστέρησαν να βγουν πέντε λεπτά από τα αποδυτήρια για την έναρξη της τρίτης περιόδου. Ειλικρινά, δεν θέλω καν να γράψω το όνομά του, αλλά πρέπει για να γίνει κατανοητό. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ο εφευρέτης της αλητείας όπως ο ίδιος έχει αποκαλέσει τον εαυτό του, πηγαίνει στα αποδυτήρια με τους "μπράβους" του και βρίζει χυδαία τον τρίτο διαιτητή, Φούφη, τον οποίο και απειλεί πως δεν θα γυρίσει σπίτι του! "Φούφη γαμιέσαι. Πουτάνας γιε. Θα σε γαμήσουμε, δεν θα φύγεις από εδώ", ήταν τα λεγόμενά του. Συγγνώμη, που αναπαραγάγω ακριβώς τις συγκεκριμένες πρόστυχες εκφράσεις, αλλά ο κόσμος πρέπει να μάθει την αλήθεια. Οι ηθικολάγνοι, ας με συγχωρήσουν, ή αυτοί που έγραψαν μόνο "Φούφη, δεν θα φύγεις από εδώ". Και είδαμε όλοι τι έγινε στο δεύτερο ημίχρονο. Έπειτα από ένα πρώτο μέρος, όπου η διαιτησία προσπάθησε να μοιράσει το καρπούζι στη μέση (έστω και με 60%-40%, πάντα υπέρ της ομάδας με τα πράσινα), στο δεύτερο μπήκαν στο παρκέ τρεις χεσμένοι διαιτητές και διαμόρφωσαν το τελικό αποτέλεσμα. Με τον γνωστό και μη εξαιρετέο Αναστόπουλο να αναλαμβάνει δράση. Το "έργο" του συγκεκριμένου κυρίου όλα αυτά τα χρόνια είναι αναγνωρισμένο από το "σύστημα της βρωμιάς" στο ελληνικό μπάσκετ. Απορώ πως αυτός ο άνθρωπος κοιμάται χωρίς ενοχές τα βράδια.
Ώρες-ώρες, πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται... "Εσύ, Παναγιώτη, θα σηκώσεις το λάβαρο της επανάστασης στον Τύπο; Εσύ, θα τα βάλεις με το σύστημα; Με ποιες δυνάμεις; Με ποια μέσα;". Έχω βαρεθεί-σιχαθεί την υποκρισία. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί να ακούω και να διαβάζω πως οι νίκες του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού στο μπάσκετ είναι πάντα δίκαιες. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί να αναλύονται μόνο τα αγωνιστικά λάθη του Ολυμπιακού σε αυτές και να μη στέκεται ψυχή στο μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Να κρίνονται οι τίτλοι από κάποιους φοβισμένους τύπους, ντυμένους στα γκρι, και από "ντου" στα αποδυτήρια. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί να αποθεώνεται ο μπασκετικός Παναθηναϊκός για τις επιτυχίες του, που είναι βουτηγμένες μέσα στη λάσπη. Είναι γνωστό, βέβαια, ότι πόνεσαν πολλοί με τις δύο σερί κατακτήσεις της Ευρωλίγκας από τον Ολυμπιακό. Δεν το έχουν κάνει ποτέ και ούτε πρόκειται. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί να λοιδορείται ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός για τα τεράστια επιτεύγματά του επειδή ο Γιάχος δεν έδωσε ένα πέναλτι υπέρ του Αστέρα Τρίπολης με το σκορ στο 1-1. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί να ακούω και να διαβάζω ότι για όλα τα δεινά του ποδοσφαίρου ευθύνεται ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο μοναδικός, ο οποίος δίνει χρήματα στο ποδόσφαιρο. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί να γίνεται το άσπρο-μαύρο. Κάτι τέτοιες στιγμές, αισθάνομαι μόνος μέσα σε χιλιάδες, όπως λέει και ένα τεράστιο τραγούδι του Πασχάλη Τερζή. Ο δικός μου ο δρόμος, δεν μου δείχνει αστέρι, αλλά συνεχίζω. Όσο αντέχω κι όσο είμαι εδώ, θα βρίσκομαι διαρκώς απέναντι σε αυτούς που νομίζουν ότι υποτιμούν τη νοημοσύνη μου. Δεν έχω τη δύναμη να διαλύσω το "σύστημα", έχω όμως τη δύναμη να αντισταθώ. Και όσο αντέξω... Και όπως έχω γράψει πρόσφατα: χίλιες φορές δουλειά σε οπαδικό ΜΜΕ. Το ψωμί είναι ΚΑΘΑΡΟ και ΤΙΜΙΟ.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: σημερινό πρωτοσέλιδο δήθεν αντικειμενικής αθλητικής εφημερίδας: "Ο βασιλιάς επέστρεψε. Για τον τίτλο στο ΣΕΦ, του έσβησε τα φώτα για δεύτερο σερί ματς". Κανένα σχόλιο, φυσικά, για τους τραμπουκισμούς του προέδρου της ΚΑΕ Παναθηναϊκός και το "πέσιμο" στους διαιτητές στο ημίχρονο, που άλλαξε το ροή του αγώνα στο δεύτερο μέρος. Πρωτοσέλιδο της ίδιας εφημερίδας μετά τον τελικό Κυπέλλου στις 12 Μαΐου, μία ημέρα μετά τον ποδοσφαιρικό τελικό Κυπέλλου Ολυμπιακός - Αστέρας Τρίπολης: "νταμπλ με ληστεία. Ούτε οι οπαδοί του Ολυμπιακού χάρηκαν αυτό το Κύπελλο που έδωσαν με το "έτσι θέλω" ο Γιάχος και ο Τριτσώνης και αποχώρησαν μαζικά πριν από την απονομή". Τί έχουν να πουν άραγε οι φίλοι του Ολυμπιακού, που δεν πανηγύρισαν το 26ο Κύπελλο στην ιστορία της ομάδας και αποχώρησαν από την απονομή του τροπαίου...Ας δουν απλά τα πρωτοσέλιδα και τα σχόλια των δήθεν αντικειμενικών ΤΟΤΕ και ΤΩΡΑ.
Ο Πρωταθλητής Ευρώπης πέτυχε 100 πόντους σε τελικό Ευρωλίγκας. Δεν είναι φυσιολογικό αυτό που έχει γίνει στους δύο πρώτους τελικούς. Το "κατενάτσιο" του Παναθηναϊκού, χειρότερο και από αυτό της Λιμόζ του Μάλκοβιτς, αποδίδει χάρη στην ανοχή των διαιτητών. Το είπα και πριν: ο Σπανούλης στα δέκα φάουλ που του γίνονται, παίρνει τα δύο. Το παιχνίδι δεν παίζεται επί ίσοις όροις. Ειδικά στους αγώνες στο άντρο της αλητείας ισχύουν άλλοι νόμοι και κανονισμοί. Ο Ολυμπιακός έχει δύο συνεχόμενα ευρωπαϊκά τρόπαια, αλλά ακόμα δεν έχει κερδίσει το σεβασμό των διαιτητών στην Ελλάδα. Μιλάμε για το παράδοξο του αιώνα. Παραδέχομαι ότι η ομάδα δεν είναι καλά, αλλά ας μπούμε λίγο και στη θέση των παικτών. Πώς να παίξεις το μπάσκετ που ξέρεις, όταν βλέπεις τα κριτήρια της διαιτησίας να είναι διαφορετικά. Θα μπεις μία, δύο, τρεις φορές στη ρακέτα, αλλά όταν βλέπεις πως για να δοθεί φάουλ πρέπει να βγάλεις αίμα, θα αρχίσεις να σουτάρεις από τα έξι και τα επτά μέτρα. Όταν βλέπεις να δίνονται όλα στη δική σου άμυνα και μόλις το 1/10 στη δική σου επίθεση, χάνεται και το τελευταίο ίχνος συγκέντρωσης.
Την Τετάρτη, στο ΣΕΦ, δεν πρέπει να υπάρχει κενό κάθισμα. Την Τετάρτη, αρχίζει η αντεπίθεση για το πιο αντρίκειο Πρωτάθλημα της ιστορίας. Μετά την περυσινή κατάκτηση της πιο καρυδάτης Ευρωλίγκας όλων των εποχών στην Κωνσταντινούπολη και τη φετινή ολοκληρωτική επικράτηση στο Λονδίνο, οι ερυθρόλευκοι καλούνται να κάνουν την τελευταία υπέρβαση που έχει απομείνει... Έχουν γυρίσει τελικό Ευρωλίγκας από το -19 στο 28ο λεπτό, με το νικητήριο καλάθι στην τελευταία φάση του αγώνα. Στον κρίσιμο φετινό πέμπτο προημιτελικό με την Αναντολού Εφές ανέτρεψαν διαφορά 15 πόντων μέσα στο ΣΕΦ. Ξεβράκωσαν την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον φετινό ημιτελικό. Γύρισαν από το -17 στον τελικό, ρίχνοντας κατοστάρα στη Ρεάλ. Νοκ άουτ σειρά από το 0-2, δεν έχουν γυρίσει. Η τελευταία πρόκληση για το συγκεκριμένο γκρουπ παικτών την τελευταία διετία. Αυτή η ομάδα έχει χαρίσει στους φιλάθλους της μοναδικές στιγμές υπερηφάνειας. Ό,τι και να γίνει από εδώ και πέρα, όμως, δεν θα σταματήσουμε να είμαστε δίπλα της. Μην ξεχνάμε τόσο εύκολα... Μην λησμονούμε, επίσης, πως το 2002 είχαμε χάσει το Πρωτάθλημα από την ΑΕΚ, από 2-0 νίκες. Η μοίρα και η ιστορία χρωστάνε στον Ολυμπιακό. Δεν τους χρωστάμε.
Εμπιστοσύνη στους Κάιλ, Έισι, Πέρο, Βασίλη, Στράτο, Γκιόργκι, Κώστα Σλ., Τζος, Μαρτίνας, Γιώργο, Κώστα Π., Δημήτρη. Εμπιστοσύνη στον κόουτς Γιώργο και τους συνεργάτες του. Πιστεύω στην επική ανατροπή γιατί αυτή η ομάδα επιτρέπει σε όλους μας να ονειρευόμαστε. Έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μας, σπαθένια, αντρίκεια, Ολυμπιακά. Μάγκες ηρεμήστε, καθαρίστε το μυαλό σας, παίξτε το μπάσκετ που ξέρετε. Είστε καλύτεροι, το έχετε αποδείξει.
Και αν δεν γίνει αυτό, όμως Οδός Τρέλας. Επίκαιρο όσο ποτέ...
πηγή: redplanet.gr
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Ο Ολυμπιακός έγινε πρώτα Πρωταθλητής Ευρώπης και στη συνέχεια Πρωταθλητής Ελλάδας ύστερα από δεκαπέντε χρόνια δοκιμασιών. Και μία ομάδα με δύο συνεχόμενες κατακτήσεις Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος αντιμετωπίζεται αλήτικα και πρόστυχα από τους Έλληνες διαιτητές εδώ και πολλά χρόνια. Κανείς δεν αντιδράει, κανείς δεν ενοχλείται, όλοι σφυρίζουν αδιάφορα. Άλλωστε, "όλα καλά", όταν γίνεται η δουλειά... Μόνο πέρυσι χάλασε η μανέστρα για το "σύστημα", που κάνει ό,τι θέλει στο ελληνικό μπάσκετ. Θυμόμαστε όλοι, βέβαια, τον περυσινό πέμπτο τελικό στο ΣΕΦ, όπου ο Παναθηναϊκός σκόραρε σχεδόν αποκλειστικά με βολές στο δεύτερο ημίχρονο για να κρατηθεί στο παιχνίδι.
Ειλικρινά, έχω σιχαθεί με όσα γίνονται στο άντρο της αλητείας κάθε χρόνο. Σε κρίσιμο αγώνα τελικής σειράς των πλέι οφ, ο Ολυμπιακός απαγορεύεται να νικήσει στο ΟΑΚΑ. Πάντα κάτι θα γίνει, εντός κι εκτός παρκέ. Αυτά που γίνονται στο μπάσκετ και ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο γήπεδο, δεν έχουν προηγούμενο. Κανενός το αυτί δεν ιδρώνει.
Μα πιο πολύ, όμως, έχω σιχαθεί με την αντιμετώπιση που τυγχάνουν όλα όσα γίνονται από τους δήθεν αντικειμενικούς δημοσιογράφους αυτής της χώρας. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί την υποκρισία ορισμένων. Όταν ηττάται ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ από τον Παναθηναϊκό, πάντα φταίνε οι παίκτες και οι προπονητές. Και, φυσικά, πάντα γίνεται κουβέντα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για μπάσκετ. Όχι για τα γύρω-γύρω, που επηρεάζουν νικητές και τίτλους. Ενώ στο ποδόσφαιρο, οι δήθεν αντικειμενικοί καυτηριάζουν μέχρι και το ανάποδο αράουτ. Και, βέβαια, όχι ότι ο Ολυμπιακός έχει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές, για αυτό και κερδίζει τα τρόπαια. Αυτή είναι η κατάντια τους.
"Άξιος της μοίρας του", "πώς να κερδίσεις, σκοράροντας 51 και 52 πόντους", "πού πας με 9/55 τρίποντα σε δύο αγώνες". Αυτά και διάφορα άλλα, ακούμε και διαβάζουμε από τη νύχτα της Κυριακής. Εννοείται πως υπάρχει δόση αλήθειας σε όλα αυτά, αλλά διάολε πείτε μία φορά και για τα απροκάλυπτα διαιτητικά αίσχη. Για την αγκωνιά με πρόθεση του Ματσιούλις στον Παπανικολάου στο πρώτο μέρος. Για τη "μεταμόρφωση" προς το χειρότερο των τριών διαιτητών στο δεύτερο ημίχρονο σε σχέση με το πρώτο. Πείτε για το τράβηγμα φανέλας του Γκιστ στον Άντιτς, ο οποίος σκόραρε και δέχθηκε τεχνική ποινή, ενώ έπρεπε να δοθεί αντιαθλητικό φάουλ πάνω στον Σκοπιανό. Πείτε για το καλάθι και φάουλ του Χάινς στο 58-50, στην τελευταία ερυθρόλευκη ελπίδα για ανατροπή στο σκορ. Πείτε για το γεγονός πως ο Σπανούλης πρέπει να ματώσει για να πάρει φάουλ και να εκτελέσει βολές. Ναι, ο παίκτης με τα περισσότερα κερδισμένα φάουλ στη φετινή Ευρωλίγκα, εκτέλεσε μόλις δύο στο ΟΑΚΑ, σε 37 λεπτά συμμετοχής. Με το δίκιο του, ο αρχηγός του Ολυμπιακού φώναζε μετά το τέλος του ματς στα αποδυτήρια "...τί μπάσκετ παίζεται εδώ;". Είναι χαρακτηριστική η τελευταία φάση του αγώνα: ο Σπανούλης σούταρει τρίποντο, γκρεμίζεται από τον αντίπαλο, και πεσμένος κοιτάει με απορία τους διαιτητές. Ούτε αυτό το φάουλ δεν έδωσαν, όταν το αποτέλεσμα είχε κριθεί. Και κάτι ακόμα αγωνιστικό: ξέρετε πόσα λεπτά έχει παίξει ο Άντιτς στους δύο πρώτους τελικούς; 8:22 στον πρώτο και 9:47 στο δεύτερο ματς. Μπορεί να λέγονται διάφορα για τον Πέρο, αλλά σε όλα τα μεγάλα ματς εδώ και δύο χρόνια είναι πάντα ΠΑΡΩΝ, με ψυχωμένο και παθιασμένο παιχνίδι. Η στοχοποίηση από πράσινους και διαιτητές του Σκοπιανού, που μπορεί να παίξει το λεγόμενο μπασκετικό ξύλο στην άμυνα, κάνει "μπαμ" από χιλιόμετρα. Για αυτό και φαίνεται "γυμνός" ο Ολυμπιακός μέσα στο καλάθι και ιδιαιίτερα στη θέση "4".
Βέβαια, στο συγκεκριμένο γήπεδο γίνονται και άλλες "ομορφιές". "Σουλάτσα" οπαδών με τους πυροσβεστήρες εντός γηπέδου. Ο Διαμαντίδης βάζει χέρι στον πρώτο διαιτητή Αναστόπουλο, τον οποίο ρωτάει από... ενδιαφέρον τι έπαθε και του καταλογίζει φάουλ. Βλέπετε, ο Διαμαντίδης έχει να αποβληθεί με πέντε φάουλ στην Ελλάδα από την εποχή που η επίθεση ήταν στα τριάντα δευτερόλεπτα. Και η κορυφαία στιγμή, βέβαια, στο άντρο της αλητείας σημειώθηκε στο ημίχρονο. Για αυτό και οι τρεις διαιτητές καθυστέρησαν να βγουν πέντε λεπτά από τα αποδυτήρια για την έναρξη της τρίτης περιόδου. Ειλικρινά, δεν θέλω καν να γράψω το όνομά του, αλλά πρέπει για να γίνει κατανοητό. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ο εφευρέτης της αλητείας όπως ο ίδιος έχει αποκαλέσει τον εαυτό του, πηγαίνει στα αποδυτήρια με τους "μπράβους" του και βρίζει χυδαία τον τρίτο διαιτητή, Φούφη, τον οποίο και απειλεί πως δεν θα γυρίσει σπίτι του! "Φούφη γαμιέσαι. Πουτάνας γιε. Θα σε γαμήσουμε, δεν θα φύγεις από εδώ", ήταν τα λεγόμενά του. Συγγνώμη, που αναπαραγάγω ακριβώς τις συγκεκριμένες πρόστυχες εκφράσεις, αλλά ο κόσμος πρέπει να μάθει την αλήθεια. Οι ηθικολάγνοι, ας με συγχωρήσουν, ή αυτοί που έγραψαν μόνο "Φούφη, δεν θα φύγεις από εδώ". Και είδαμε όλοι τι έγινε στο δεύτερο ημίχρονο. Έπειτα από ένα πρώτο μέρος, όπου η διαιτησία προσπάθησε να μοιράσει το καρπούζι στη μέση (έστω και με 60%-40%, πάντα υπέρ της ομάδας με τα πράσινα), στο δεύτερο μπήκαν στο παρκέ τρεις χεσμένοι διαιτητές και διαμόρφωσαν το τελικό αποτέλεσμα. Με τον γνωστό και μη εξαιρετέο Αναστόπουλο να αναλαμβάνει δράση. Το "έργο" του συγκεκριμένου κυρίου όλα αυτά τα χρόνια είναι αναγνωρισμένο από το "σύστημα της βρωμιάς" στο ελληνικό μπάσκετ. Απορώ πως αυτός ο άνθρωπος κοιμάται χωρίς ενοχές τα βράδια.
Ώρες-ώρες, πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται... "Εσύ, Παναγιώτη, θα σηκώσεις το λάβαρο της επανάστασης στον Τύπο; Εσύ, θα τα βάλεις με το σύστημα; Με ποιες δυνάμεις; Με ποια μέσα;". Έχω βαρεθεί-σιχαθεί την υποκρισία. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί να ακούω και να διαβάζω πως οι νίκες του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού στο μπάσκετ είναι πάντα δίκαιες. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί να αναλύονται μόνο τα αγωνιστικά λάθη του Ολυμπιακού σε αυτές και να μη στέκεται ψυχή στο μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Να κρίνονται οι τίτλοι από κάποιους φοβισμένους τύπους, ντυμένους στα γκρι, και από "ντου" στα αποδυτήρια. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί να αποθεώνεται ο μπασκετικός Παναθηναϊκός για τις επιτυχίες του, που είναι βουτηγμένες μέσα στη λάσπη. Είναι γνωστό, βέβαια, ότι πόνεσαν πολλοί με τις δύο σερί κατακτήσεις της Ευρωλίγκας από τον Ολυμπιακό. Δεν το έχουν κάνει ποτέ και ούτε πρόκειται. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί να λοιδορείται ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός για τα τεράστια επιτεύγματά του επειδή ο Γιάχος δεν έδωσε ένα πέναλτι υπέρ του Αστέρα Τρίπολης με το σκορ στο 1-1. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί να ακούω και να διαβάζω ότι για όλα τα δεινά του ποδοσφαίρου ευθύνεται ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο μοναδικός, ο οποίος δίνει χρήματα στο ποδόσφαιρο. Έχω βαρεθεί-σιχαθεί να γίνεται το άσπρο-μαύρο. Κάτι τέτοιες στιγμές, αισθάνομαι μόνος μέσα σε χιλιάδες, όπως λέει και ένα τεράστιο τραγούδι του Πασχάλη Τερζή. Ο δικός μου ο δρόμος, δεν μου δείχνει αστέρι, αλλά συνεχίζω. Όσο αντέχω κι όσο είμαι εδώ, θα βρίσκομαι διαρκώς απέναντι σε αυτούς που νομίζουν ότι υποτιμούν τη νοημοσύνη μου. Δεν έχω τη δύναμη να διαλύσω το "σύστημα", έχω όμως τη δύναμη να αντισταθώ. Και όσο αντέξω... Και όπως έχω γράψει πρόσφατα: χίλιες φορές δουλειά σε οπαδικό ΜΜΕ. Το ψωμί είναι ΚΑΘΑΡΟ και ΤΙΜΙΟ.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: σημερινό πρωτοσέλιδο δήθεν αντικειμενικής αθλητικής εφημερίδας: "Ο βασιλιάς επέστρεψε. Για τον τίτλο στο ΣΕΦ, του έσβησε τα φώτα για δεύτερο σερί ματς". Κανένα σχόλιο, φυσικά, για τους τραμπουκισμούς του προέδρου της ΚΑΕ Παναθηναϊκός και το "πέσιμο" στους διαιτητές στο ημίχρονο, που άλλαξε το ροή του αγώνα στο δεύτερο μέρος. Πρωτοσέλιδο της ίδιας εφημερίδας μετά τον τελικό Κυπέλλου στις 12 Μαΐου, μία ημέρα μετά τον ποδοσφαιρικό τελικό Κυπέλλου Ολυμπιακός - Αστέρας Τρίπολης: "νταμπλ με ληστεία. Ούτε οι οπαδοί του Ολυμπιακού χάρηκαν αυτό το Κύπελλο που έδωσαν με το "έτσι θέλω" ο Γιάχος και ο Τριτσώνης και αποχώρησαν μαζικά πριν από την απονομή". Τί έχουν να πουν άραγε οι φίλοι του Ολυμπιακού, που δεν πανηγύρισαν το 26ο Κύπελλο στην ιστορία της ομάδας και αποχώρησαν από την απονομή του τροπαίου...Ας δουν απλά τα πρωτοσέλιδα και τα σχόλια των δήθεν αντικειμενικών ΤΟΤΕ και ΤΩΡΑ.
Ο Πρωταθλητής Ευρώπης πέτυχε 100 πόντους σε τελικό Ευρωλίγκας. Δεν είναι φυσιολογικό αυτό που έχει γίνει στους δύο πρώτους τελικούς. Το "κατενάτσιο" του Παναθηναϊκού, χειρότερο και από αυτό της Λιμόζ του Μάλκοβιτς, αποδίδει χάρη στην ανοχή των διαιτητών. Το είπα και πριν: ο Σπανούλης στα δέκα φάουλ που του γίνονται, παίρνει τα δύο. Το παιχνίδι δεν παίζεται επί ίσοις όροις. Ειδικά στους αγώνες στο άντρο της αλητείας ισχύουν άλλοι νόμοι και κανονισμοί. Ο Ολυμπιακός έχει δύο συνεχόμενα ευρωπαϊκά τρόπαια, αλλά ακόμα δεν έχει κερδίσει το σεβασμό των διαιτητών στην Ελλάδα. Μιλάμε για το παράδοξο του αιώνα. Παραδέχομαι ότι η ομάδα δεν είναι καλά, αλλά ας μπούμε λίγο και στη θέση των παικτών. Πώς να παίξεις το μπάσκετ που ξέρεις, όταν βλέπεις τα κριτήρια της διαιτησίας να είναι διαφορετικά. Θα μπεις μία, δύο, τρεις φορές στη ρακέτα, αλλά όταν βλέπεις πως για να δοθεί φάουλ πρέπει να βγάλεις αίμα, θα αρχίσεις να σουτάρεις από τα έξι και τα επτά μέτρα. Όταν βλέπεις να δίνονται όλα στη δική σου άμυνα και μόλις το 1/10 στη δική σου επίθεση, χάνεται και το τελευταίο ίχνος συγκέντρωσης.
Την Τετάρτη, στο ΣΕΦ, δεν πρέπει να υπάρχει κενό κάθισμα. Την Τετάρτη, αρχίζει η αντεπίθεση για το πιο αντρίκειο Πρωτάθλημα της ιστορίας. Μετά την περυσινή κατάκτηση της πιο καρυδάτης Ευρωλίγκας όλων των εποχών στην Κωνσταντινούπολη και τη φετινή ολοκληρωτική επικράτηση στο Λονδίνο, οι ερυθρόλευκοι καλούνται να κάνουν την τελευταία υπέρβαση που έχει απομείνει... Έχουν γυρίσει τελικό Ευρωλίγκας από το -19 στο 28ο λεπτό, με το νικητήριο καλάθι στην τελευταία φάση του αγώνα. Στον κρίσιμο φετινό πέμπτο προημιτελικό με την Αναντολού Εφές ανέτρεψαν διαφορά 15 πόντων μέσα στο ΣΕΦ. Ξεβράκωσαν την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον φετινό ημιτελικό. Γύρισαν από το -17 στον τελικό, ρίχνοντας κατοστάρα στη Ρεάλ. Νοκ άουτ σειρά από το 0-2, δεν έχουν γυρίσει. Η τελευταία πρόκληση για το συγκεκριμένο γκρουπ παικτών την τελευταία διετία. Αυτή η ομάδα έχει χαρίσει στους φιλάθλους της μοναδικές στιγμές υπερηφάνειας. Ό,τι και να γίνει από εδώ και πέρα, όμως, δεν θα σταματήσουμε να είμαστε δίπλα της. Μην ξεχνάμε τόσο εύκολα... Μην λησμονούμε, επίσης, πως το 2002 είχαμε χάσει το Πρωτάθλημα από την ΑΕΚ, από 2-0 νίκες. Η μοίρα και η ιστορία χρωστάνε στον Ολυμπιακό. Δεν τους χρωστάμε.
Εμπιστοσύνη στους Κάιλ, Έισι, Πέρο, Βασίλη, Στράτο, Γκιόργκι, Κώστα Σλ., Τζος, Μαρτίνας, Γιώργο, Κώστα Π., Δημήτρη. Εμπιστοσύνη στον κόουτς Γιώργο και τους συνεργάτες του. Πιστεύω στην επική ανατροπή γιατί αυτή η ομάδα επιτρέπει σε όλους μας να ονειρευόμαστε. Έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μας, σπαθένια, αντρίκεια, Ολυμπιακά. Μάγκες ηρεμήστε, καθαρίστε το μυαλό σας, παίξτε το μπάσκετ που ξέρετε. Είστε καλύτεροι, το έχετε αποδείξει.
Και αν δεν γίνει αυτό, όμως Οδός Τρέλας. Επίκαιρο όσο ποτέ...
πηγή: redplanet.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κόβουν από την Άμυνα. Μας θέλουν αμόρφωτους, ασθενείς και απροστάτευτους
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
