2013-06-25 21:15:03
To βράδυ που έπεφτε «μαύρο» στην ΕΡΤ μετακόμιζα. Βρισκόμουν σ΄ένα άδειο σπίτι. Άδεια και σιωπηλά τα δωμάτια ,προσπαθούσαν να αποχωριστούν τα αντικείμενα που κουβαλούσαν τις αναμνήσεις των χρόνων.
Ακριβώς όπως γινόταν με την Κρατική Τηλεόραση.
Σύμπτωση που σηματοδοτούσε το τέλος μιας εποχής .
«Μαύρο», λοιπόν στο παρελθόν. Αλλά είναι δυνατόν; Πώς μπορείς να διαγράψεις μια ζωή; Ρίχνοντας απλώς ένα μαύρο πέπλο; Προκαλώντας τεχνητή αμνησία;
Μα αν διαγραφούν οι μνήμες, γινόμαστε καλύτεροι, χειρότεροι ή παραμένουμε ίδιοι;
Πάντως, οι περισσότεροι λένε πως οι αλλαγές στη ζωή καθενός, είναι πρόκληση και ευκαιρία. Συμβαίνει, όμως, το ίδιο και για τον κρατικό φορέα; Έχει κανείς τη βεβαιότητα –έστω την ελπίδα- πως θα διαγραφεί το «μαύρο» παρελθόν και το καινούργιο θα στηθεί με άλλη νοοτροπία και πρακτικές;
Παρακολούθησα αυτές τις μέρες, τα σχετικά με το κλείσιμο της ΕΡΤ δημοσιεύματα.
Ξεκατινιάσματα απ΄όλες τις πλευρές. Και συχνά τα χειρότερα ήταν μεταξύ δημοσιογράφων.
Είδα να παρελαύνουν τα προσωπικά οικονομικά δεδομένα πολλών δημοσιογράφων. Και, φυσικά, εξεπλάγην κι εγώ απ΄το ύψος των αμοιβών ορισμένων. Όμως, δεν είδα πουθενά τα ονόματα των περισσοτέρων (σκληρά εργαζόμενων) δημοσιογράφων. Αυτοί είναι και πάλι απόντες, έχοντες μόνο την τιμή να είναι «οι εργάτες» της Ενημέρωσης που αμείβονταν πάντοτε (ακόμη και στην εποχή των «χρυσών» συμβολαίων) με ψίχουλα.
Άκουσα τις κραυγές των «αρμοδίων» για τα «όργια» της σπατάλης, της αδιαφάνειας, της αναξιοκρατίας, της ρουσφετολογίας, κλπ, κλπ.
Εδώ ναυαγεί η λογική. Ακατανόητα πράγματα. Λες και όλοι αυτοί που τα λένε αυτά τώρα, ζούσαν σ΄έναν άλλο κόσμο. Μεταφέρθηκαν εδώ ξαφνικά σήμερα και ανυποψίαστοι γκρεμοτσακίζονται απ΄τα σύννεφα, «αθώοι του αίματος….»
Άκουσα και είδα τις χιλιάδες πολιτών που έσπευσαν έξω από την ΕΡΤ διαμαρτυρόμενοι, όχι μόνο για τους δημοσιογράφους, αλλά και για το «μαύρο» που έπεσε στις ζωές τους.
Αν και ανάμεσά τους υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν –κακώς- ότι οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ (συλλήβδην και αθρόως) είναι η «αφρόκρεμα» της έκφρασης της διαπλοκής, πήγαν εκεί, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει ακόμη ένα ψήγμα αλληλεγγύης , που είναι το οξυγόνο μιας ισορροπημένης κοινωνίας.
Είναι παρήγορο το γεγονός ότι δεκάδες –οι περισσότεροι μη επώνυμοι- δημοσιογράφοι έσπευσαν να βοηθήσουν τους εργαζόμενους της ΕΡΤ στην οργάνωση του αγώνα τους.
Όμως, είδα για άλλη μια φορά τους συνδικαλιστές δημοσιογράφους , να παραπαίουν ανάμεσα στα «Συμφέροντα» που δεν θέλουν να κοντράρουν και στο αυτονόητο που είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων . Να παίρνουν αποφάσεις που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να στηρίξουν. (Μοιραίοι , παριστάνουν τους αθώους και μάλλον κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια, ανησυχώντας μόνον για την επανεκλογή τους).
Η οικονομική κρίση, βλέπετε, δίδει άλλοθι για πολλά. Συγχρόνως, όμως, τραβάει και την κουρτίνα αποκαλύπτοντας το αποτρόπαιο πρόσωπο μιας κοινωνίας που έκανε τον ευδαιμονισμό, την απάτη, τη λούφα και την παραλλαγή, πρότυπο ζωής, με τέτοιο τρόπο ώστε όσοι δεν συμμετείχαν σ΄αυτό το βρομερό πάρτι, να αισθάνονται κάποιες φορές… ηλίθιοι.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήρθε να σφραγίσει την υποκρισία των κυβερνώντων, την αναλγησία των υπευθύνων, την σύγχυση των συνδικαλιστών και την έλλειψη κάθε μέριμνας για την προετοιμασία ενός νέου, γενναίου κόσμου, που προϋποθέτει πραγματική μετάνοια. Δηλαδή, ριζική αλλαγή σκέψης και τρόπου ζωής, κατανοώντας τα αίτια που μας οδήγησαν ως εδώ.
Αναρωτιέμαι όμως, πώς καλύπτεται το κενό της οδυνηρής αλλαγής στη ζωή εκατοντάδων συναδέλφων, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν στην τραγική θέση αναζήτησης εργασίας. Και δεν παρηγορεί, βέβαια, το γεγονός ότι το ίδιο γίνεται και με χιλιάδες άλλους εργαζόμενους . Γιατί κάθε άνεργος είναι μια ξεχωριστή, τραγική-περιπέτεια. Γιαυτό, όπως έλεγε και ο Τζων Ντόν : « Μη ρωτάς ποτέ για ποιόν χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα….».
Υ.Γ. Φοβάμαι όμως πως τρέφω Χίμαιρες. Γιαυτό ας μη ξεχνιόμαστε κι ας θυμηθούμε τους διαχρονικούς στίχους του Μιχάλη Κατσαρού : «Αντισταθείτε… Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν….»
της Μαρίας Παπουτσάκη-aixmi
xespao
Ακριβώς όπως γινόταν με την Κρατική Τηλεόραση.
Σύμπτωση που σηματοδοτούσε το τέλος μιας εποχής .
«Μαύρο», λοιπόν στο παρελθόν. Αλλά είναι δυνατόν; Πώς μπορείς να διαγράψεις μια ζωή; Ρίχνοντας απλώς ένα μαύρο πέπλο; Προκαλώντας τεχνητή αμνησία;
Μα αν διαγραφούν οι μνήμες, γινόμαστε καλύτεροι, χειρότεροι ή παραμένουμε ίδιοι;
Πάντως, οι περισσότεροι λένε πως οι αλλαγές στη ζωή καθενός, είναι πρόκληση και ευκαιρία. Συμβαίνει, όμως, το ίδιο και για τον κρατικό φορέα; Έχει κανείς τη βεβαιότητα –έστω την ελπίδα- πως θα διαγραφεί το «μαύρο» παρελθόν και το καινούργιο θα στηθεί με άλλη νοοτροπία και πρακτικές;
Παρακολούθησα αυτές τις μέρες, τα σχετικά με το κλείσιμο της ΕΡΤ δημοσιεύματα.
Ξεκατινιάσματα απ΄όλες τις πλευρές. Και συχνά τα χειρότερα ήταν μεταξύ δημοσιογράφων.
Είδα να παρελαύνουν τα προσωπικά οικονομικά δεδομένα πολλών δημοσιογράφων. Και, φυσικά, εξεπλάγην κι εγώ απ΄το ύψος των αμοιβών ορισμένων. Όμως, δεν είδα πουθενά τα ονόματα των περισσοτέρων (σκληρά εργαζόμενων) δημοσιογράφων. Αυτοί είναι και πάλι απόντες, έχοντες μόνο την τιμή να είναι «οι εργάτες» της Ενημέρωσης που αμείβονταν πάντοτε (ακόμη και στην εποχή των «χρυσών» συμβολαίων) με ψίχουλα.
Άκουσα τις κραυγές των «αρμοδίων» για τα «όργια» της σπατάλης, της αδιαφάνειας, της αναξιοκρατίας, της ρουσφετολογίας, κλπ, κλπ.
Εδώ ναυαγεί η λογική. Ακατανόητα πράγματα. Λες και όλοι αυτοί που τα λένε αυτά τώρα, ζούσαν σ΄έναν άλλο κόσμο. Μεταφέρθηκαν εδώ ξαφνικά σήμερα και ανυποψίαστοι γκρεμοτσακίζονται απ΄τα σύννεφα, «αθώοι του αίματος….»
Άκουσα και είδα τις χιλιάδες πολιτών που έσπευσαν έξω από την ΕΡΤ διαμαρτυρόμενοι, όχι μόνο για τους δημοσιογράφους, αλλά και για το «μαύρο» που έπεσε στις ζωές τους.
Αν και ανάμεσά τους υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν –κακώς- ότι οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ (συλλήβδην και αθρόως) είναι η «αφρόκρεμα» της έκφρασης της διαπλοκής, πήγαν εκεί, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει ακόμη ένα ψήγμα αλληλεγγύης , που είναι το οξυγόνο μιας ισορροπημένης κοινωνίας.
Είναι παρήγορο το γεγονός ότι δεκάδες –οι περισσότεροι μη επώνυμοι- δημοσιογράφοι έσπευσαν να βοηθήσουν τους εργαζόμενους της ΕΡΤ στην οργάνωση του αγώνα τους.
Όμως, είδα για άλλη μια φορά τους συνδικαλιστές δημοσιογράφους , να παραπαίουν ανάμεσα στα «Συμφέροντα» που δεν θέλουν να κοντράρουν και στο αυτονόητο που είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων . Να παίρνουν αποφάσεις που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να στηρίξουν. (Μοιραίοι , παριστάνουν τους αθώους και μάλλον κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια, ανησυχώντας μόνον για την επανεκλογή τους).
Η οικονομική κρίση, βλέπετε, δίδει άλλοθι για πολλά. Συγχρόνως, όμως, τραβάει και την κουρτίνα αποκαλύπτοντας το αποτρόπαιο πρόσωπο μιας κοινωνίας που έκανε τον ευδαιμονισμό, την απάτη, τη λούφα και την παραλλαγή, πρότυπο ζωής, με τέτοιο τρόπο ώστε όσοι δεν συμμετείχαν σ΄αυτό το βρομερό πάρτι, να αισθάνονται κάποιες φορές… ηλίθιοι.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήρθε να σφραγίσει την υποκρισία των κυβερνώντων, την αναλγησία των υπευθύνων, την σύγχυση των συνδικαλιστών και την έλλειψη κάθε μέριμνας για την προετοιμασία ενός νέου, γενναίου κόσμου, που προϋποθέτει πραγματική μετάνοια. Δηλαδή, ριζική αλλαγή σκέψης και τρόπου ζωής, κατανοώντας τα αίτια που μας οδήγησαν ως εδώ.
Αναρωτιέμαι όμως, πώς καλύπτεται το κενό της οδυνηρής αλλαγής στη ζωή εκατοντάδων συναδέλφων, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν στην τραγική θέση αναζήτησης εργασίας. Και δεν παρηγορεί, βέβαια, το γεγονός ότι το ίδιο γίνεται και με χιλιάδες άλλους εργαζόμενους . Γιατί κάθε άνεργος είναι μια ξεχωριστή, τραγική-περιπέτεια. Γιαυτό, όπως έλεγε και ο Τζων Ντόν : « Μη ρωτάς ποτέ για ποιόν χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα….».
Υ.Γ. Φοβάμαι όμως πως τρέφω Χίμαιρες. Γιαυτό ας μη ξεχνιόμαστε κι ας θυμηθούμε τους διαχρονικούς στίχους του Μιχάλη Κατσαρού : «Αντισταθείτε… Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν….»
της Μαρίας Παπουτσάκη-aixmi
xespao
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δεν βιάζονται στην ΑΕΚ να κλείσουν σέντερ φορ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Ζητούμε αναπροσαρμογή μερικών όρων του Μνημονίου»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
