2013-07-08 09:33:07
Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*
Στις τοποθετήσεις του Μπαράκ Ομπάμα, της Κάθριν Αστον και του Μπαν Κι Μουν για το αιγυπτιακό δράμα υπερχείλιζε η ανησυχία και περίσσευαν οι συστάσεις.
Το γεγονός, όμως, ότι ούτε ο Αμερικανός πρόεδρος ούτε η υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής της Ε.Ε. ούτε ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ χρησιμοποίησαν τη λέξη «πραξικόπημα», ισοδυναμεί με ντε φάκτο αναγνώριση της νέας κατάστασης πραγμάτων. Είναι αλήθεια ότι το στρατιωτικό κίνημα είχε, σε πρώτο χρόνο, σοβαρή λαϊκή υποστήριξη. Αλλά αυτό δεν αναιρεί τη θεμελιακή διαπίστωση ότι πρόκειται για έναν ξεκάθαρο βιασμό της Δημοκρατίας, με απρόβλεπτες συνέπειες για την Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή στο σύνολό της. Τι άλλο από πραξικόπημα διαδραματίζεται όταν ο στρατός ανατρέπει τον μοναδικό δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη που γνώρισε ποτέ η χώρα των Φαραώ και τοποθετεί στη θέση του έναν δικαστή-αχυράνθρωπο, διορισμένο από τον δικτάτορα Μουμπάρακ; Οταν αξιωματικοί συλλαμβάνουν την ηγεσία του κόμματος που κέρδισε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις της τελευταίας διετίας, καταλαμβάνουν την κρατική τηλεόραση και κλείνουν όλα τα ανεπιθύμητα Μέσα Ενημέρωσης;
Ασφαλώς, ο Μόρσι και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι φέρουν τεράστιες ευθύνες για το πολιτικό χάος και την κοινωνική πόλωση που έφεραν την Αίγυπτο στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Αυτό, όμως, δεν νομιμοποιεί τους πραξικοπηματίες, διαφορετικά, μαζί με τον Αμπντελφατάχ Σίσι θα δικαιώνονταν αναδρομικά ο Παπαδόπουλος, ο Πινοτσέτ, ο Εβρέν, ο Γιαρουζέλσκι και όλη η συνομοταξία τους.
Ίσως η πιο τραγική πτυχή της αιγυπτιακής κρίσης βρίσκεται στην εκπληκτική πολιτική αφέλεια των διαδηλωτών της πλατείας Ταχρίρ, που υποδέχθηκαν με πυροτεχνήματα και τραγούδια την αναγγελία του πραξικοπήματος. Αυτό που τραγουδούσαν, χωρίς να το συνειδητοποιούν, δεν ήταν άλλο από το ρέκβιεμ της Αραβικής Άνοιξης. Το μήνυμα που έστειλαν υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια του αραβικού κόσμου: Αν για μια πετυχημένη εξέγερση, που θα ανατρέψει μια απεχθή κυβέρνηση, φτάνει να ξέρεις τι ΔΕΝ θέλεις, για μια πραγματική επανάσταση που θα οικοδομήσει μια καινούργια τάξη πραγμάτων, πρέπει να ξέρεις τι ακριβώς θέλεις. Διαφορετικά, η «απαγωγή» της εξέγερσης από μια νέα τυραννία θα σε περιμένει στην πρώτη στροφή του δρόμου.
*Δημοσιεύθηκε στην "Καθημερινή" την Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013
communenews
Στις τοποθετήσεις του Μπαράκ Ομπάμα, της Κάθριν Αστον και του Μπαν Κι Μουν για το αιγυπτιακό δράμα υπερχείλιζε η ανησυχία και περίσσευαν οι συστάσεις.
Το γεγονός, όμως, ότι ούτε ο Αμερικανός πρόεδρος ούτε η υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής της Ε.Ε. ούτε ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ χρησιμοποίησαν τη λέξη «πραξικόπημα», ισοδυναμεί με ντε φάκτο αναγνώριση της νέας κατάστασης πραγμάτων. Είναι αλήθεια ότι το στρατιωτικό κίνημα είχε, σε πρώτο χρόνο, σοβαρή λαϊκή υποστήριξη. Αλλά αυτό δεν αναιρεί τη θεμελιακή διαπίστωση ότι πρόκειται για έναν ξεκάθαρο βιασμό της Δημοκρατίας, με απρόβλεπτες συνέπειες για την Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή στο σύνολό της. Τι άλλο από πραξικόπημα διαδραματίζεται όταν ο στρατός ανατρέπει τον μοναδικό δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη που γνώρισε ποτέ η χώρα των Φαραώ και τοποθετεί στη θέση του έναν δικαστή-αχυράνθρωπο, διορισμένο από τον δικτάτορα Μουμπάρακ; Οταν αξιωματικοί συλλαμβάνουν την ηγεσία του κόμματος που κέρδισε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις της τελευταίας διετίας, καταλαμβάνουν την κρατική τηλεόραση και κλείνουν όλα τα ανεπιθύμητα Μέσα Ενημέρωσης;
Ασφαλώς, ο Μόρσι και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι φέρουν τεράστιες ευθύνες για το πολιτικό χάος και την κοινωνική πόλωση που έφεραν την Αίγυπτο στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Αυτό, όμως, δεν νομιμοποιεί τους πραξικοπηματίες, διαφορετικά, μαζί με τον Αμπντελφατάχ Σίσι θα δικαιώνονταν αναδρομικά ο Παπαδόπουλος, ο Πινοτσέτ, ο Εβρέν, ο Γιαρουζέλσκι και όλη η συνομοταξία τους.
Ίσως η πιο τραγική πτυχή της αιγυπτιακής κρίσης βρίσκεται στην εκπληκτική πολιτική αφέλεια των διαδηλωτών της πλατείας Ταχρίρ, που υποδέχθηκαν με πυροτεχνήματα και τραγούδια την αναγγελία του πραξικοπήματος. Αυτό που τραγουδούσαν, χωρίς να το συνειδητοποιούν, δεν ήταν άλλο από το ρέκβιεμ της Αραβικής Άνοιξης. Το μήνυμα που έστειλαν υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια του αραβικού κόσμου: Αν για μια πετυχημένη εξέγερση, που θα ανατρέψει μια απεχθή κυβέρνηση, φτάνει να ξέρεις τι ΔΕΝ θέλεις, για μια πραγματική επανάσταση που θα οικοδομήσει μια καινούργια τάξη πραγμάτων, πρέπει να ξέρεις τι ακριβώς θέλεις. Διαφορετικά, η «απαγωγή» της εξέγερσης από μια νέα τυραννία θα σε περιμένει στην πρώτη στροφή του δρόμου.
*Δημοσιεύθηκε στην "Καθημερινή" την Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013
communenews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δείτε πόσα παίρνουν οι ηθοποιοί στις τουρκικές σειρές!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
