2013-07-10 17:03:04
του Γιάννη Μπελεγρίνη
Σε ένα συνηθισμένο πρωινό στο ΙΚΑ, μπορείς να δεις πόσο πίσω είναι αυτή η χώρα. Εικόνες οι οποίες όχι μόνο δεν θυμίζουν Ευρώπη, που θέλουμε να λέμε ότι είμαστε, αλλά μάλλον είναι πιο κοντά σε αφρικανικά κράτη.
Κάπως έτσι έζησα έζησα και εγώ την επίσκεψη μου στο ΙΚΑ, και την μοιράζομαι μαζί σας γιατί νομίζω ότι μπορούν να βγουν πολλά χρήσιμα συμπεράσματα, για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.
Ώρα 7:00 το πρωί. Φτάνω στο ΙΚΑ Καλλιθέας (για να μιλάμε συγκεκριμένα). Παρά το γεγονός ότι το «μαγαζί» ανοίγει στις 8:00, βλέπω πολύ κόσμο απ’ έξω, να περιμένει στην ουρά. Οι περισσότεροι έχουν πρόχειρα χαρτάκια στα χέρια, από χαρτί τετραδίου (!) τα οποία πάνω αναγράφουν έναν υποτιθέμενο αριθμό προτεραιότητας. Πλησιάζω μια μεγάλης ηλικίας κυρία, που είναι πρώτη στην μεγάλη αυτή ουρά, και άρα έχει τον αριθμό «1» στο αυτοσχέδιο χαρτάκι της, και την ρωτώ από πότε περιμένει εκεί. «Από τις 5:00 το πρωί» μου απαντά. Πρώτο απλό συμπέρασμα: Στην Ελλάδα του 2013 και της Ευρώπης, πρέπει να πας –τουλάχιστον- από τις 5:00 το πρωί σε μια δημόσια υπηρεσία, για να εξυπηρετηθείς από τις 8:00 και μετά, όταν ανοίξει.
Αφού λοιπόν εγώ είχα φτάσει… πολύ αργά (θυμίζω είχα πάει 1 ώρα ΠΡΙΝ ανοίξουν οι πόρτες), στέκομαι υπομονετικά στο τέλος της ουράς και περιμένω. Όντως στις 8:00 ο κόσμος ξεκινά να μπαίνει στο ΙΚΑ. Φτάνοντας στον πρώτο όροφο βλέπω ότι μοιράζονται τα «επίσημα» χαρτάκια προτεραιότητας. Ωραία λέω, θα πάρουμε αριθμό και μετά ας περιμένουμε. Λίγο πριν φτάσει η σειρά μου στον γκισέ που μοιράζονταν τα χαρτάκια, βλέπω τον Σοβιετικού τύπου υπάλληλο που τα έδινε, να λέει με ξερό ύφος: «Χαρτάκια τέλος, οι υπόλοιποι ελάτε αύριο». Απίστευτό και όμως ελληνικό! Το ΙΚΑ άνοιγε στις 8:00, και στις 8:10 ουσιαστικά «έκλεινε»! Όσοι δεν πρόλαβαν να πάρουν τα μαγικά χαρτάκια, δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν, ούτε να περιμένουν για αργότερα, ούτε τίποτα. Έπρεπε να έρθουν αύριο. Και αν αύριο πάλι δεν προλάβαιναν να πάρουν σειρά προτεραιότητας, η ταλαιπωρία θα συνεχιζόταν για… πολλά «αύριο».
Όσοι δεν είχαν πάρει χαρτάκια, άρχισαν –και με το δίκιο τους- να φωνάζουν. Οι υπάλληλοι αμετακίνητοι. «Ελάτε αύριο κύριοι, για σήμερα τελείωσαν τα νούμερα», λέγανε με ψυχρό τρόπο. Το τραγικό σκηνικό συνεχίστηκε όμως. Όσοι είχαν προλάβει να πάρουν χαρτάκια, άρχισαν να επιτίθοντε και να βρίζουν τους αδικημένους που δεν είχαν πάρει χαρτάκια, γιατί… τους καθυστερούσαν. Και προσοχή: δεν ζητάω όλοι οι υπόλοιποι να υποστηρίξουν απαραίτητα τους αδικημένους της ιστορίας. Δεν ήταν και υποχρεωμένοι άλλωστε. Μπορούσαν όμως εφόσον έχουν ταχτοποιηθεί από την πλευρά τους, να κάτσουν απλά σιωπηλοί. Αντί αυτού επιτίθονταν οι μισοί στους άλλους μισούς.
Είδα νέες κοπέλες να λιποθυμούν μπροστά στα μάτια μου, από την ένταση που είχε δημιουργηθεί. Η ένταση συνεχιζόταν ασταμάτητα. Για ένα από τα άτομα που έχασε τις αισθήσεις του χρειάστηκε μάλιστα να έρθει ασθενοφόρο. Το οποίο έκανε 40 λεπτά (!) για να έρθει. Είπαμε, σε ένα πρωινό στο ΙΚΑ, μπορείς να δεις την κατάντια της Ελλάδας συνολικά.
Φαντάζομαι ότι παρόμοιο έργο παίζεται σχεδόν κάθε μέρα στο κάθε ΙΚΑ και στις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες. Με θύματα τους απλούς πολίτες. Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να λέμε (ειδικά στην μετά- μνημόνιο εποχή), ότι μας φταίνε οι κακοί Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι, οι μετανάστες και όποια άλλη εθνικότητα υπάρχει πάνω στην γη. Ε λοιπόν δεν μας φταίει κανείς. Φταίει (κυρίως) αυτό το κράτος- τέρας που έχει δημιουργηθεί στην Ελλάδα τα τελευταία 35 χρόνια. Από τον μεγαλύτερο κρατικό διευθυντή, μέχρι τον μικρότερο δημόσιο υπάλληλο.
Μια νοοτροπία και μια δομή που νομίζω ότι είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να αλλάξει. Όσα χρόνια και αν περάσουν. Μέχρι τότε, πάρτε σκηνή, μαξιλάρι και πάμε έξω από το ΙΚΑ πριν ακόμα βγει ο ήλιος. Μπας και πάρουμε χαρτάκι todomino.blogspot.gr
Σε ένα συνηθισμένο πρωινό στο ΙΚΑ, μπορείς να δεις πόσο πίσω είναι αυτή η χώρα. Εικόνες οι οποίες όχι μόνο δεν θυμίζουν Ευρώπη, που θέλουμε να λέμε ότι είμαστε, αλλά μάλλον είναι πιο κοντά σε αφρικανικά κράτη.
Κάπως έτσι έζησα έζησα και εγώ την επίσκεψη μου στο ΙΚΑ, και την μοιράζομαι μαζί σας γιατί νομίζω ότι μπορούν να βγουν πολλά χρήσιμα συμπεράσματα, για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.
Ώρα 7:00 το πρωί. Φτάνω στο ΙΚΑ Καλλιθέας (για να μιλάμε συγκεκριμένα). Παρά το γεγονός ότι το «μαγαζί» ανοίγει στις 8:00, βλέπω πολύ κόσμο απ’ έξω, να περιμένει στην ουρά. Οι περισσότεροι έχουν πρόχειρα χαρτάκια στα χέρια, από χαρτί τετραδίου (!) τα οποία πάνω αναγράφουν έναν υποτιθέμενο αριθμό προτεραιότητας. Πλησιάζω μια μεγάλης ηλικίας κυρία, που είναι πρώτη στην μεγάλη αυτή ουρά, και άρα έχει τον αριθμό «1» στο αυτοσχέδιο χαρτάκι της, και την ρωτώ από πότε περιμένει εκεί. «Από τις 5:00 το πρωί» μου απαντά. Πρώτο απλό συμπέρασμα: Στην Ελλάδα του 2013 και της Ευρώπης, πρέπει να πας –τουλάχιστον- από τις 5:00 το πρωί σε μια δημόσια υπηρεσία, για να εξυπηρετηθείς από τις 8:00 και μετά, όταν ανοίξει.
Αφού λοιπόν εγώ είχα φτάσει… πολύ αργά (θυμίζω είχα πάει 1 ώρα ΠΡΙΝ ανοίξουν οι πόρτες), στέκομαι υπομονετικά στο τέλος της ουράς και περιμένω. Όντως στις 8:00 ο κόσμος ξεκινά να μπαίνει στο ΙΚΑ. Φτάνοντας στον πρώτο όροφο βλέπω ότι μοιράζονται τα «επίσημα» χαρτάκια προτεραιότητας. Ωραία λέω, θα πάρουμε αριθμό και μετά ας περιμένουμε. Λίγο πριν φτάσει η σειρά μου στον γκισέ που μοιράζονταν τα χαρτάκια, βλέπω τον Σοβιετικού τύπου υπάλληλο που τα έδινε, να λέει με ξερό ύφος: «Χαρτάκια τέλος, οι υπόλοιποι ελάτε αύριο». Απίστευτό και όμως ελληνικό! Το ΙΚΑ άνοιγε στις 8:00, και στις 8:10 ουσιαστικά «έκλεινε»! Όσοι δεν πρόλαβαν να πάρουν τα μαγικά χαρτάκια, δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν, ούτε να περιμένουν για αργότερα, ούτε τίποτα. Έπρεπε να έρθουν αύριο. Και αν αύριο πάλι δεν προλάβαιναν να πάρουν σειρά προτεραιότητας, η ταλαιπωρία θα συνεχιζόταν για… πολλά «αύριο».
Όσοι δεν είχαν πάρει χαρτάκια, άρχισαν –και με το δίκιο τους- να φωνάζουν. Οι υπάλληλοι αμετακίνητοι. «Ελάτε αύριο κύριοι, για σήμερα τελείωσαν τα νούμερα», λέγανε με ψυχρό τρόπο. Το τραγικό σκηνικό συνεχίστηκε όμως. Όσοι είχαν προλάβει να πάρουν χαρτάκια, άρχισαν να επιτίθοντε και να βρίζουν τους αδικημένους που δεν είχαν πάρει χαρτάκια, γιατί… τους καθυστερούσαν. Και προσοχή: δεν ζητάω όλοι οι υπόλοιποι να υποστηρίξουν απαραίτητα τους αδικημένους της ιστορίας. Δεν ήταν και υποχρεωμένοι άλλωστε. Μπορούσαν όμως εφόσον έχουν ταχτοποιηθεί από την πλευρά τους, να κάτσουν απλά σιωπηλοί. Αντί αυτού επιτίθονταν οι μισοί στους άλλους μισούς.
Είδα νέες κοπέλες να λιποθυμούν μπροστά στα μάτια μου, από την ένταση που είχε δημιουργηθεί. Η ένταση συνεχιζόταν ασταμάτητα. Για ένα από τα άτομα που έχασε τις αισθήσεις του χρειάστηκε μάλιστα να έρθει ασθενοφόρο. Το οποίο έκανε 40 λεπτά (!) για να έρθει. Είπαμε, σε ένα πρωινό στο ΙΚΑ, μπορείς να δεις την κατάντια της Ελλάδας συνολικά.
Φαντάζομαι ότι παρόμοιο έργο παίζεται σχεδόν κάθε μέρα στο κάθε ΙΚΑ και στις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες. Με θύματα τους απλούς πολίτες. Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να λέμε (ειδικά στην μετά- μνημόνιο εποχή), ότι μας φταίνε οι κακοί Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι, οι μετανάστες και όποια άλλη εθνικότητα υπάρχει πάνω στην γη. Ε λοιπόν δεν μας φταίει κανείς. Φταίει (κυρίως) αυτό το κράτος- τέρας που έχει δημιουργηθεί στην Ελλάδα τα τελευταία 35 χρόνια. Από τον μεγαλύτερο κρατικό διευθυντή, μέχρι τον μικρότερο δημόσιο υπάλληλο.
Μια νοοτροπία και μια δομή που νομίζω ότι είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να αλλάξει. Όσα χρόνια και αν περάσουν. Μέχρι τότε, πάρτε σκηνή, μαξιλάρι και πάμε έξω από το ΙΚΑ πριν ακόμα βγει ο ήλιος. Μπας και πάρουμε χαρτάκι todomino.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Stratfor: Η στρατηγική ΕΕ-ΔΝΤ για την Ελλάδα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στη Μακάμπι ο «Σόφο»!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
