2013-07-29 20:46:04
Εκεί ο πράκτορας 007 αναμετρήθηκε με τον “κακό” του έργου Raoul Silva, κι οι θεατές θαύμασαν τα εντυπωσιακά σκηνικά, πιστή αντιγραφή της πραγματικότητα, που συχνά υπερβαίνει τη φαντασία.
(Λόγω επικινδυνότητας δεν επιτράπηκε να γυριστούν οι σκηνές στον αυθεντικό τόπο).
Το Hashima δεν είναι εφιαλτικό μόνο στην όψη, αλλά και την ιστορία του, γεμάτη με “κατάμαυρες” σελίδες: ως ένα από τα παλαιότερα ορυχεία της Ιαπωνίας, αλλά και ως στρατόπεδο εγκλεισμού των αιχμαλώτων του Β ́ Παγκοσμίου Πολέμου (Κορεατών και Κινέζων).
Σε απόσταση περίπου 10 μιλίων από το Ναγκασάκι, κάποιοι το αποκαλούν Gunkanjima (“Θωρηκτό”) λόγω περιγράμματος, αλλά και γιατί δίνει την αίσθηση πως …πλέει στην ιαπωνική θάλασσα. Την επιφάνειά του, περίπου 16 στρέμματα, καταλαμβάνουν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου οι πανύψηλες πολυκατοικίες, στις οποίες το 1959 – στην αιχμή της βιομηχανικής εκμετάλλευσης – κατοικούσαν 5.259 άτομα.
Το νησί εγκαταλείφθηκε το 1974 και μόλις το 2009, ο δήμος του Ναγκασάκι αποφάσισε να επιτρέψει (κατόπιν ειδικής άδειας και σε περιορισμένο αριθμό κάθε φορά) την επίσκεψη τουριστών, για να εξελιχθεί έκτοτε σ’ ένα από τα τουριστικά αξιοθέατα της Ιαπωνίας.
Ένα χρόνο νωρίτερα, μια μη κυβερνητική ιαπωνική οργάνωση, ζήτησε από την Unesco να το εντάξει στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς, ως ένα από τα σημεία απ’ τα οποία ξεκίνησε η βιομηχανική επανάσταση της χώρας. Η πρώτη στοά ορυχείου άνθρακα σκάφτηκε στο νησί το 1887. Τρία χρόνια αργότερα ο βιομηχανικός γίγαντας Mitsubishi αγόρασε το Hashima για να το μετατρέψει σε μια ιδιαίτερα αποδοτική εγκατάσταση εξόρυξης, ταυτόχρονα και πόλη για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους.
Τότε κτίστηκαν τα πρώτα πολυώροφα κτίρια, που με την πάροδο των ετών και την αυξανόμενη ζήτηση άνθρακα, έγιναν δάσος, όμως ένα “δάσος” που δεν γνώρισε άλλο χρώμα εκτός από το γκρι.
“Δεν υπήρχαν θάμνοι, ούτε λουλούδια, δεν ήξερα καν πως ανθίζει η κερασιά. Ξεχωρίζαμε τις εποχές από τον ήχο του ανέμου ή το χρώμα της θάλασσας και του ουρανού”, θυμάται ο Hideo Kaji, που γεννήθηκε στο Hashima το 1932. Ως παιδί βίωσε την πιο σκοτεινή περίοδο του νησιού. Εκεί, όπως και σε όλες τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της χώρας, στάλθηκαν για αναγκαστική εργασία χιλιάδες Κορεάτες και Κινέζους, αιχμάλωτοι πολέμου. “Γι ‘αυτούς, το Hashima ήταν το νησί της απελπισίας” θυμάται.
“ Όποιος απ’ αυτούς δεν μπορούσε ή αρνιόταν να πάει στη δουλειά, βασανιζόταν από τους φύλακες. Οι γονείς μου έλεγαν πως αυτά είναι θλιβερά, αλλά αναπόφευκτα εν καιρώ πολέμου”.
Είναι αυτές οι μνήμες που οδήγησαν την Κορέα, έπειτα από την αρχική ένσταση, να ζητήσει κι αυτή από την Unesco την ανακήρυξη του νησιού ως μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς.Αλλά, ως …Άουσβιτς, κι όχι ως βιομηχανικό μνημείο.
Η διελκυστίνδα έκανε τον διεθνή οργανισμό αναποφάσιστο, ενώ οι άνεμοι και η αλμύρα συνεχίζουν το έργο τους.
all4me.gr
(Λόγω επικινδυνότητας δεν επιτράπηκε να γυριστούν οι σκηνές στον αυθεντικό τόπο).
Το Hashima δεν είναι εφιαλτικό μόνο στην όψη, αλλά και την ιστορία του, γεμάτη με “κατάμαυρες” σελίδες: ως ένα από τα παλαιότερα ορυχεία της Ιαπωνίας, αλλά και ως στρατόπεδο εγκλεισμού των αιχμαλώτων του Β ́ Παγκοσμίου Πολέμου (Κορεατών και Κινέζων).
Σε απόσταση περίπου 10 μιλίων από το Ναγκασάκι, κάποιοι το αποκαλούν Gunkanjima (“Θωρηκτό”) λόγω περιγράμματος, αλλά και γιατί δίνει την αίσθηση πως …πλέει στην ιαπωνική θάλασσα. Την επιφάνειά του, περίπου 16 στρέμματα, καταλαμβάνουν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου οι πανύψηλες πολυκατοικίες, στις οποίες το 1959 – στην αιχμή της βιομηχανικής εκμετάλλευσης – κατοικούσαν 5.259 άτομα.
Το νησί εγκαταλείφθηκε το 1974 και μόλις το 2009, ο δήμος του Ναγκασάκι αποφάσισε να επιτρέψει (κατόπιν ειδικής άδειας και σε περιορισμένο αριθμό κάθε φορά) την επίσκεψη τουριστών, για να εξελιχθεί έκτοτε σ’ ένα από τα τουριστικά αξιοθέατα της Ιαπωνίας.
Ένα χρόνο νωρίτερα, μια μη κυβερνητική ιαπωνική οργάνωση, ζήτησε από την Unesco να το εντάξει στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς, ως ένα από τα σημεία απ’ τα οποία ξεκίνησε η βιομηχανική επανάσταση της χώρας. Η πρώτη στοά ορυχείου άνθρακα σκάφτηκε στο νησί το 1887. Τρία χρόνια αργότερα ο βιομηχανικός γίγαντας Mitsubishi αγόρασε το Hashima για να το μετατρέψει σε μια ιδιαίτερα αποδοτική εγκατάσταση εξόρυξης, ταυτόχρονα και πόλη για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους.
Τότε κτίστηκαν τα πρώτα πολυώροφα κτίρια, που με την πάροδο των ετών και την αυξανόμενη ζήτηση άνθρακα, έγιναν δάσος, όμως ένα “δάσος” που δεν γνώρισε άλλο χρώμα εκτός από το γκρι.
“Δεν υπήρχαν θάμνοι, ούτε λουλούδια, δεν ήξερα καν πως ανθίζει η κερασιά. Ξεχωρίζαμε τις εποχές από τον ήχο του ανέμου ή το χρώμα της θάλασσας και του ουρανού”, θυμάται ο Hideo Kaji, που γεννήθηκε στο Hashima το 1932. Ως παιδί βίωσε την πιο σκοτεινή περίοδο του νησιού. Εκεί, όπως και σε όλες τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της χώρας, στάλθηκαν για αναγκαστική εργασία χιλιάδες Κορεάτες και Κινέζους, αιχμάλωτοι πολέμου. “Γι ‘αυτούς, το Hashima ήταν το νησί της απελπισίας” θυμάται.
“ Όποιος απ’ αυτούς δεν μπορούσε ή αρνιόταν να πάει στη δουλειά, βασανιζόταν από τους φύλακες. Οι γονείς μου έλεγαν πως αυτά είναι θλιβερά, αλλά αναπόφευκτα εν καιρώ πολέμου”.
Είναι αυτές οι μνήμες που οδήγησαν την Κορέα, έπειτα από την αρχική ένσταση, να ζητήσει κι αυτή από την Unesco την ανακήρυξη του νησιού ως μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς.Αλλά, ως …Άουσβιτς, κι όχι ως βιομηχανικό μνημείο.
Η διελκυστίνδα έκανε τον διεθνή οργανισμό αναποφάσιστο, ενώ οι άνεμοι και η αλμύρα συνεχίζουν το έργο τους.
all4me.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τέλος το τραπεζικό απόρρητο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
