2013-08-02 15:30:07
"Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα και θα αισθανθείς ολόκληρο το είναι σου να πλημμυρίζει και να πάλλεται από κάθε είδος μεγαλείου" (Δ. Σολωμός, με μικρή παρέμβαση).
Άρθρο
Οι Έλληνες είναι ένας ικανότατος, δραστήριος και πολύ έξυπνος λαός - κάτι μάλλον αυτονόητο για μία χώρα, η ιστορία της οποίας είναι τουλάχιστον 7.000 χρόνια. Δυστυχώς όμως, η εξυπνάδα των Ελλήνων χρησιμοποιείται με έναν εντελώς λανθασμένο τρόπο, αφού «επισκιάζεται» από την πονηριά - από «το τέχνασμα και την ευκαιρία» καλύτερα ή από την «ευκαιριακή κομπίνα», όπως συνήθως αποκαλείται.
Η ορθολογική, ήρεμη και μεθοδική σκέψη, έρχεται δυστυχώς στην τελευταία θέση - κάτι που όμως είναι επίσης αυτονόητο για μία χώρα, η οποία ήταν υποδουλωμένη σε πολλές διαφορετικές εθνότητες για πάνω από 2.000 χρόνια, μη έχοντας βιώσει ούτε την αναγέννηση, ούτε το διαφωτισμό.
Ειδικότερα οι σκλαβωμένοι Έλληνες, υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να χρησιμοποιούν κάθε είδους τέχνασμα, καθώς επίσης να εκμεταλλεύονται όλες τις ευκαιρίες είτε για να επιβιώσουν, είτε για να προστατεύσουν την ιδιοκτησία τους από τις εκάστοτε δυνάμεις κατοχής, «εμβολίασαν» τους απογόνους τους με τον ανάλογο ιό - με την παθητική πονηριά δηλαδή, αντί με την ενεργητική εξυπνάδα, η οποία (παθητική πονηριά) υποδηλώνει από τη «ρίζα» της ότι, στους Έλληνες κυριαρχούν τα πάθη, τα συναισθήματα ευρύτερα και όχι η λογική, η μεθοδικότητα, η πειθαρχία με την έννοια του αυτοελέγχου ή ο ορθολογισμός.
Ένα από τα σημαντικότερα ίσως πάθη και ελαττώματα των Ελλήνων είναι αναμφίβολα ο φθόνος, η μισαλλοδοξία καλύτερα - με τη λέξη (μισώ του άλλου τη δόξα) να εννοεί σε γενικές γραμμές ότι, για τους περισσότερους είναι προτιμότερη η ζημία των άλλων, από το δικό τους κέρδος
. Το γεγονός αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, να οδηγούνται ως επί το πλείστον στην πολιτική οι χειρότεροι των Ελλήνων - εκείνοι δηλαδή, η ανοησία και η ανικανότητα των οποίων είναι σε θέση να αντισταθμίσει τα μεγάλα προνόμια της θέσης τους, προκαλώντας έτσι ηπιότερα συναισθήματα μισαλλοδοξίας στις «λαϊκές μάζες».
Αναλυτικότερα, οι Έλληνες δεν ανέχονται να έχει κάποιος συμπολίτης τους μεγάλη εξυπνάδα, πλούτο και «πολιτική δόξα» μαζί - οπότε επιλέγουν συνήθως λιγότερο ευκατάστατους και όχι τόσο έξυπνους πολιτικούς, έτσι ώστε να μην τους φθονούν. Βέβαια, οι συγκεκριμένοι πολιτικοί είναι περισσότερο επιρρεπείς στη διαφθορά, στη διαπλοκή και στο χρηματισμό, ενώ δεν έχουν την απαραίτητη ευστροφία χειρισμού των κρατικών ζητημάτων - με αποτέλεσμα να οδηγούν τη χώρα τους σε δύσβατα μονοπάτια (η διαφθορά και η ανικανότητα είναι «συνοδοιπόροι» - ταιριάζουν και πηγαίνουν μαζί).
Ένα επόμενο ελάττωμα των Ελλήνων είναι ο ατομικισμός, τον οποίο μάλλον κληρονόμησαν από τη δημοκρατική, αρχαία Αθήνα. Εν τούτοις, αφενός μεν επειδή δεν έχουν (ακόμη) τα ίδια προσόντα με τους προγόνους τους, αφετέρου λόγω της σημερινής παγκόσμιας πολυπλοκότητας, η οποία απαιτεί συλλογικότητα για να μπορέσει κανείς να ανταπεξέλθει, το μειονέκτημα τους αυτό είναι εξαιρετικά καταστροφικό - γεγονός που τεκμηριώνεται σχεδόν καθημερινά στην ελληνική κοινωνία.
Περαιτέρω οι Έλληνες, μετά από 20 ολόκληρους αιώνες σκοτεινής σκλαβιάς κατόρθωσαν τελικά, με την επανάσταση του 1821, να απελευθερωθούν - αν και όχι εξ ολοκλήρου, αφού ένα μεγάλο μέρος της μητροπολιτικής Ελλάδας του 200 π.Χ., της Ελλάδας δηλαδή χωρίς τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου, παραμένει υποδουλωμένο (χάρτης που ακολουθεί).
Από τότε και μετά αντιμετώπισαν πολλές, απίστευτα δύσκολες καταστάσεις, μεταξύ των οποίων τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τη μικρασιατική καταστροφή, χρεοκοπίες, το δεύτερο παγκόσμιο, τον εμφύλιο, τη δικτατορία κοκ. έως πρόσφατα, όπου σκλαβώθηκαν ακόμη μία φορά - από τους δανειστές τους σήμερα, οι οποίοι εγκατέστησαν μία σκιώδη εξουσία, η οποία κυβερνάει απολυταρχικά την Ελλάδα από το παρασκήνιο.
Αποφασιστικό ρόλο στην εξέλιξη αυτή διαδραμάτισε ένα επόμενο «ελάττωμα» ορισμένων Ελλήνων: ο ενδοτισμός, τον οποίο γνωρίζουμε πολύ καλά από την εποχή του Εφιάλτη και την προδοσία εις βάρος του Λεωνίδα της Σπάρτης. Ο σημερινός Εφιάλτης του Καστελλόριζου αποδείχθηκε δυστυχώς ακόμη πιο καταστροφικός - αφού οδήγησε ολόκληρη την πατρίδα του στα νύχια του ΔΝΤ, παράλληλα με την χρησιμοποίηση της ως Δούρειου Ίππου, για την εισβολή των τοκογλύφων στην Ευρωζώνη.
Μία ιδιαίτερη μορφή του ενδοτισμού, ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ, συνεχίζουν δυστυχώς να χειραγωγούν τους Έλληνες, παρουσιάζοντας έντεχνα τους εισβολείς ως σωτήρες, οι οποίοι θα βοηθούσαν τους πολίτες να καταπολεμήσουν αποτελεσματικά το ανέκαθεν διεφθαρμένο πολιτικό (κομματικό) τους σύστημα - το πελατειακό κράτος ευρύτερα, από το οποίο υποφέρουν οι περισσότεροι τα πάνδεινα.
Φυσικά πρόκειται για μία ακόμη μεγάλη παγίδα, γνωστή τουλάχιστον από την εποχή των ρωμαϊκών πόλεων - οι οποίες λεηλατούνταν από εκείνες τις ξένες δυνάμεις, τις οποίες καλούσαν για να τις προστατεύσουν, έναντι αμοιβής, από τους ομοεθνείς εχθρούς τους. Αυτό που ενδιαφέρει τους ξένους εισβολείς δεν είναι προφανώς το καλό των Ελλήνων, αλλά η είσπραξη των απαιτήσεων τους, η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης η υποδούλωση τους - απολύτως τίποτα άλλο.
Ειδικά όσον αφορά τους «γύπες» του ΔΝΤ, προσπαθούν επί πλέον, με τη βοήθεια της ελληνικής κρίσης χρέους, να αποκρύψουν τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της πατρίδας τους, των Η.Π.Α. - το συνολικό χρέος της οποίας, δημόσιο και ιδιωτικό (διάγραμμα που ακολουθεί, στο οποίο φαίνεται ότι μέχρι το 1975 η αύξηση των χρεών ήταν ανάλογη της αύξησης του ΑΕΠ - μετά η διαφορά απογειώθηκε!), έχει φτάσει πλέον στα 56 τρις $ (όσο περίπου το παγκόσμιο ΑΕΠ).
Ολοκληρώνοντας, δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε να αναφερθούμε στη διχόνοια - στο μεγαλύτερο ίσως «κοινωνικό ελάττωμα», το οποίο έχει αναμφίβολα καταστροφικές συνέπειες. Εν τούτοις, δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι, αποτελεί «μονοπωλιακό» χαρακτηριστικό των Ελλήνων, αφού το συναντάμε σε πάρα πολλές χώρες - αν και στην Ελλάδα έχει δημιουργήσει πολύ μεγάλα προβλήματα.
Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Όλα τα παραπάνω ανήκουν βέβαια στο παρελθόν, ενώ δυστυχώς η ιστορία δεν ξαναγράφεται - ανατρέπεται όμως, εάν το επιδιώξει το σύνολο ενός έθνους σαν τους Έλληνες, οι οποίοι δεν είναι καθόλου λίγοι, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι. Εάν στα 10 εκ. του εγχώριου πληθυσμού προστεθούν τα πάνω από 10 εκ. των ομογενών, οι Έλληνες ξεπερνούν τα 20 εκ. - είναι δηλαδή κατά πολύ περισσότεροι των Ολλανδών, των Ελβετών, των Αυστριακών κοκ., χωρίς να υπολογίσουμε αυτούς που ζουν στις ακόμη σκλαβωμένες περιοχές μας (ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να επιστρέψουν οι ομογενείς στην πατρίδα τους - κάτι που σίγουρα επιθυμούν και οι ίδιοι).
Η ερώτηση είναι λοιπόν το πως θα μπορούσε να ανατραπεί η σημερινή κατάσταση - με ποιόν τρόπο δηλαδή θα απελευθερωνόταν η πατρίδα μας, η οποία διαφορετικά δεν έχει κανένα μέλλον. Η απάντηση είναι ουσιαστικά αυτονόητη, αφού μας τη δίνει η ίδια η ιστορία μας: προφανώς με μία «επανάσταση», ειρηνική βέβαια και χωρίς τη συμμετοχή καμίας ξένης δύναμης - η οποία θα προσπαθούσε φυσικά να επιβάλλει τα δικά της συμφέροντα, υποχρεώνοντας μας σε νέες, επικίνδυνες περιπέτειες.
Εάν αναζητήσει κανείς οπουδήποτε αλλού τη λύση όπως, για παράδειγμα, σε «τεχνοκρατικά οικονομικά προγράμματα» (μνημόνια της ντροπής κλπ.), όχι μόνο θα αποτύχει, αλλά και θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την ήδη επιβαρυμένη θέση της πατρίδας μας - για λόγους, τους οποίους έχουμε πάρα πολλές φορές αναλύσει.
Για να μπορέσει τώρα να επιτύχει μία «επανάσταση», αυτό το οποίο χρειάζεται είναι αφενός μεν η συλλογικότητα, αφετέρου ένα όραμα, κοινό για όλους τους Έλληνες. Ίσως οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ το τρίπτυχο «Ελληνική συνείδηση - Ελληνική γλώσσα - Ελληνική παιδεία», το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως όραμα από την «Πολιτεία των Επτά Ηνωμένων Ιονίων Νήσων» - το πρώτο μετά την «υποδούλωση του γένους» ελεύθερο ελληνικό κράτος, τον προπομπό της απελευθέρωσης της Ελλάδας.
Με την έννοια «επανάσταση» βέβαια δεν εννοούμε προφανώς την ένοπλη εξέγερση - αφού οι συμβατικοί πόλεμοι έχουν πλέον αντικατασταθεί από τους οικονομικούς, με τους οποίους υποδουλώνονται πια οι χώρες.
Αυτά που απαιτούνται σήμερα είναι οι συλλογικές διαδηλώσεις για εθνικά θέματα (παραδειγματική τιμωρία των διεφθαρμένων πολιτικών, επιβολή ποινικών διώξεων για τη μη τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων, διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για την ψήφιση βασικών νόμων, απαίτηση εκδίωξης της Τρόικας κλπ.), η μαζική αποχή από τους χώρους εργασίας, εάν δεν γίνονται σεβαστές οι επιθυμίες του συνόλου των πολιτών κοκ.
Από την άλλη πλευρά, αυτό που πρέπει να αποφεύγεται είναι η παθητικότητα - η έλλειψη συλλογικής αντίδρασης δηλαδή, με τους πολίτες να αναλώνονται σε ατέρμονες συζητήσεις, σε συνεχή παράπονα και σε παθητικές διαμαρτυρίες για τα όποια μέτρα της κυβέρνησης. Σε κάθε περίπτωση, όταν οι πολίτες δεν αντιδρούν συλλογικά όπως, για παράδειγμα, με μαζικές διαδηλώσεις, δεν βοηθούν την όποια κυβέρνηση τους να διεξάγει αποτελεσματικές διαπραγματεύσεις - αφού οι υπόλοιποι ηγέτες, ελλείψει κοινωνικών αντιδράσεων, θεωρούν ότι η χώρα συμφωνεί με τα μέτρα που επιβάλλονται.
Παράλληλα βέβαια, οφείλουμε να δείξουμε απόλυτη προθυμία, όσον αφορά την πληρωμή εκείνων των συμβατικών υποχρεώσεων του δημοσίου, οι οποίες δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν τεκμηριωμένα ως «επαχθείς» (ανάλυση μας), με κριτήριο το διεθνές δίκαιο - φυσικά με τον τρόπο εξόφλησης να ευρίσκεται μέσα στα πλαίσια του εφικτού (μακροπρόθεσμες δόσεις, με χαμηλά επιτόκια, με ρήτρες ανάπτυξης, καθώς επίσης με το συμψηφισμό των χρεών της Γερμανίας απέναντι μας).
Βέβαια, η προθυμία για την πληρωμή των υποχρεώσεων της πατρίδας μας θα έπρεπε να συνοδεύεται με τον έλεγχο του υπουργείου οικονομικών από τους Πολίτες - μέσω μίας ειδικής επιτροπής ή με οποιονδήποτε άλλο αποτελεσματικό, απόλυτα διαφανή τρόπο.
Πρέπει να γνωρίζουμε δε ότι στην αντίθετη περίπτωση, όταν αρνείται δηλαδή ένα κράτος να σεβαστεί τις υποχρεώσεις του, είναι ουτοπική η ανάκτηση της ελευθερίας του - πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα σχετικά μικρό κράτος, το οποίο προστατεύεται από την πιστή εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, μη έχοντας άλλες δυνατότητες να αμυνθεί απέναντι στις ισχυρές χώρες του πλανήτη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Για να ανακτήσουμε την ελευθερία μας, θα πρέπει προφανώς να καταπολεμήσουμε, να διαχειρισθούμε δημιουργικά καλύτερα τα ελαττώματα μας - γεγονός που σημαίνει με τη σειρά του ότι, απαιτείται ισχυρή βούληση εκ μέρους μας. Η βούληση όμως γίνεται τότε και μόνο ισχυρή, όταν ωθούμαστε από μία μοναδική επιθυμία - η οποία χαρακτηρίζεται από συνοχή και έλλειψη αμφισημίας. Η βούληση φυσικά προϋποθέτει γνώση - γεγονός που εξηγεί γιατί η γνώση είναι δύναμη (άρθρο μας).
Ειδικότερα, όταν η βούληση μας φαίνεται αδύναμη, είναι επειδή οδηγούμαστε στην αντίθετη κατεύθυνση, από εκείνη των δυνάμεων που μας εμψυχώνουν (Σπινόζα). Στα πλαίσια αυτά, όταν νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε, παραμένοντας όμως αδιάφοροι και αναποφάσιστοι, είναι λόγω του ότι προσπαθούμε να εξισορροπήσουμε ανάμεσα σε αντίθετες επιθυμίες.
Ακόμη καλύτερα, η ισχυρή βούληση και η δύναμη του χαρακτήρα ορισμένων ανθρώπων οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά και μόνο στο ότι, διαθέτουν το χαρακτηριστικό να τους ενεργοποιεί μία και μόνο κυρίαρχη επιθυμία - να μην «άγονται και φέρονται» δηλαδή από αντίθετες επιθυμίες, καθώς επίσης να έχουν συνείδηση αυτής της επιθυμίας και να μην της αντιστέκονται.
Για παράδειγμα, ο καρδιοπαθής που σταματάει αμέσως το κάπνισμα, έχει αντικαταστήσει την επιθυμία του για τα τσιγάρα με την πολύ μεγαλύτερη, μία και μοναδική επιθυμία του για να ζήσει - οπότε η θέληση του γίνεται πανίσχυρη και τα καταφέρνει πολύ εύκολα να καταπολεμήσει την έλλειψη νικοτίνης.
Με κριτήριο τα παραπάνω, ο μοναδικός τρόπος εξόδου της πατρίδας μας από την κρίση, είναι η αντικατάσταση όλων των επιθυμιών μας από μία και μοναδική - από την επιθυμία εκδίωξης όλων των εισβολέων, έτσι ώστε να ανακτήσουμε την ελευθερία μας. Η επιθυμία μας αυτή θα πρέπει προφανώς να είναι συλλογική, καθώς επίσης να μην υπολογίζει κανένα κόστος, όσον αφορά την «πραγμάτωση» της.
Κάτι τέτοιο θα είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας ισχυρότατης συλλογικής βούλησης, η οποία θα μπορούσε να επιτύχει τα πάντα - ενώ κανένα απολύτως εμπόδιο δεν θα ήταν ικανό να της αντισταθεί. Επομένως, ούτε το ΔΝΤ, ούτε η Γερμανία, ούτε η ανεπαρκής, εξαρτημένη από τρίτους κυβέρνηση, ούτε η φοβισμένη αντιπολίτευση (μεγάλο μέρος της οποίας συντάσσεται δυστυχώς και εξυπηρετεί το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος, οφείλοντας τα εκλογικά ποσοστά της σε αυτό), ούτε κανένας άλλος.
Ας μην ξεχνάμε ότι, τα 5.000.000 εργαζόμενοι εντός της Ελλάδας και τα 20.000.000 πολίτες, εντός και εκτός της χώρας τους, είναι μία ισχυρότατη δύναμη - η οποία, εάν κινητοποιηθεί από τη μία και μοναδική επιθυμία της εθνικής απελευθέρωσης, μπορεί να επιτύχει στην κυριολεξία θαύματα. Πραγματικός ηγέτης δε θα ήταν μόνο αυτός που θα είχε τη δυνατότητα να «εμφυτεύσει» στους συμπολίτες του αυτήν την «ιδέα» - να τους πείσει τεκμηριωμένα, καθιερώνοντας ελέγχους των «πεπραγμένων» του από τους ίδιους, οδηγώντας την Ελλάδα με απόλυτη αποφασιστικότητα σε μία αληθινά νέα εποχή.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 01. Αυγούστου 2013
[email protected]
Άρθρο
Οι Έλληνες είναι ένας ικανότατος, δραστήριος και πολύ έξυπνος λαός - κάτι μάλλον αυτονόητο για μία χώρα, η ιστορία της οποίας είναι τουλάχιστον 7.000 χρόνια. Δυστυχώς όμως, η εξυπνάδα των Ελλήνων χρησιμοποιείται με έναν εντελώς λανθασμένο τρόπο, αφού «επισκιάζεται» από την πονηριά - από «το τέχνασμα και την ευκαιρία» καλύτερα ή από την «ευκαιριακή κομπίνα», όπως συνήθως αποκαλείται.
Η ορθολογική, ήρεμη και μεθοδική σκέψη, έρχεται δυστυχώς στην τελευταία θέση - κάτι που όμως είναι επίσης αυτονόητο για μία χώρα, η οποία ήταν υποδουλωμένη σε πολλές διαφορετικές εθνότητες για πάνω από 2.000 χρόνια, μη έχοντας βιώσει ούτε την αναγέννηση, ούτε το διαφωτισμό.
Ειδικότερα οι σκλαβωμένοι Έλληνες, υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να χρησιμοποιούν κάθε είδους τέχνασμα, καθώς επίσης να εκμεταλλεύονται όλες τις ευκαιρίες είτε για να επιβιώσουν, είτε για να προστατεύσουν την ιδιοκτησία τους από τις εκάστοτε δυνάμεις κατοχής, «εμβολίασαν» τους απογόνους τους με τον ανάλογο ιό - με την παθητική πονηριά δηλαδή, αντί με την ενεργητική εξυπνάδα, η οποία (παθητική πονηριά) υποδηλώνει από τη «ρίζα» της ότι, στους Έλληνες κυριαρχούν τα πάθη, τα συναισθήματα ευρύτερα και όχι η λογική, η μεθοδικότητα, η πειθαρχία με την έννοια του αυτοελέγχου ή ο ορθολογισμός.
Ένα από τα σημαντικότερα ίσως πάθη και ελαττώματα των Ελλήνων είναι αναμφίβολα ο φθόνος, η μισαλλοδοξία καλύτερα - με τη λέξη (μισώ του άλλου τη δόξα) να εννοεί σε γενικές γραμμές ότι, για τους περισσότερους είναι προτιμότερη η ζημία των άλλων, από το δικό τους κέρδος
Αναλυτικότερα, οι Έλληνες δεν ανέχονται να έχει κάποιος συμπολίτης τους μεγάλη εξυπνάδα, πλούτο και «πολιτική δόξα» μαζί - οπότε επιλέγουν συνήθως λιγότερο ευκατάστατους και όχι τόσο έξυπνους πολιτικούς, έτσι ώστε να μην τους φθονούν. Βέβαια, οι συγκεκριμένοι πολιτικοί είναι περισσότερο επιρρεπείς στη διαφθορά, στη διαπλοκή και στο χρηματισμό, ενώ δεν έχουν την απαραίτητη ευστροφία χειρισμού των κρατικών ζητημάτων - με αποτέλεσμα να οδηγούν τη χώρα τους σε δύσβατα μονοπάτια (η διαφθορά και η ανικανότητα είναι «συνοδοιπόροι» - ταιριάζουν και πηγαίνουν μαζί).
Ένα επόμενο ελάττωμα των Ελλήνων είναι ο ατομικισμός, τον οποίο μάλλον κληρονόμησαν από τη δημοκρατική, αρχαία Αθήνα. Εν τούτοις, αφενός μεν επειδή δεν έχουν (ακόμη) τα ίδια προσόντα με τους προγόνους τους, αφετέρου λόγω της σημερινής παγκόσμιας πολυπλοκότητας, η οποία απαιτεί συλλογικότητα για να μπορέσει κανείς να ανταπεξέλθει, το μειονέκτημα τους αυτό είναι εξαιρετικά καταστροφικό - γεγονός που τεκμηριώνεται σχεδόν καθημερινά στην ελληνική κοινωνία.
Περαιτέρω οι Έλληνες, μετά από 20 ολόκληρους αιώνες σκοτεινής σκλαβιάς κατόρθωσαν τελικά, με την επανάσταση του 1821, να απελευθερωθούν - αν και όχι εξ ολοκλήρου, αφού ένα μεγάλο μέρος της μητροπολιτικής Ελλάδας του 200 π.Χ., της Ελλάδας δηλαδή χωρίς τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου, παραμένει υποδουλωμένο (χάρτης που ακολουθεί).
Από τότε και μετά αντιμετώπισαν πολλές, απίστευτα δύσκολες καταστάσεις, μεταξύ των οποίων τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τη μικρασιατική καταστροφή, χρεοκοπίες, το δεύτερο παγκόσμιο, τον εμφύλιο, τη δικτατορία κοκ. έως πρόσφατα, όπου σκλαβώθηκαν ακόμη μία φορά - από τους δανειστές τους σήμερα, οι οποίοι εγκατέστησαν μία σκιώδη εξουσία, η οποία κυβερνάει απολυταρχικά την Ελλάδα από το παρασκήνιο.
Αποφασιστικό ρόλο στην εξέλιξη αυτή διαδραμάτισε ένα επόμενο «ελάττωμα» ορισμένων Ελλήνων: ο ενδοτισμός, τον οποίο γνωρίζουμε πολύ καλά από την εποχή του Εφιάλτη και την προδοσία εις βάρος του Λεωνίδα της Σπάρτης. Ο σημερινός Εφιάλτης του Καστελλόριζου αποδείχθηκε δυστυχώς ακόμη πιο καταστροφικός - αφού οδήγησε ολόκληρη την πατρίδα του στα νύχια του ΔΝΤ, παράλληλα με την χρησιμοποίηση της ως Δούρειου Ίππου, για την εισβολή των τοκογλύφων στην Ευρωζώνη.
Μία ιδιαίτερη μορφή του ενδοτισμού, ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ, συνεχίζουν δυστυχώς να χειραγωγούν τους Έλληνες, παρουσιάζοντας έντεχνα τους εισβολείς ως σωτήρες, οι οποίοι θα βοηθούσαν τους πολίτες να καταπολεμήσουν αποτελεσματικά το ανέκαθεν διεφθαρμένο πολιτικό (κομματικό) τους σύστημα - το πελατειακό κράτος ευρύτερα, από το οποίο υποφέρουν οι περισσότεροι τα πάνδεινα.
Φυσικά πρόκειται για μία ακόμη μεγάλη παγίδα, γνωστή τουλάχιστον από την εποχή των ρωμαϊκών πόλεων - οι οποίες λεηλατούνταν από εκείνες τις ξένες δυνάμεις, τις οποίες καλούσαν για να τις προστατεύσουν, έναντι αμοιβής, από τους ομοεθνείς εχθρούς τους. Αυτό που ενδιαφέρει τους ξένους εισβολείς δεν είναι προφανώς το καλό των Ελλήνων, αλλά η είσπραξη των απαιτήσεων τους, η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης η υποδούλωση τους - απολύτως τίποτα άλλο.
Ειδικά όσον αφορά τους «γύπες» του ΔΝΤ, προσπαθούν επί πλέον, με τη βοήθεια της ελληνικής κρίσης χρέους, να αποκρύψουν τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της πατρίδας τους, των Η.Π.Α. - το συνολικό χρέος της οποίας, δημόσιο και ιδιωτικό (διάγραμμα που ακολουθεί, στο οποίο φαίνεται ότι μέχρι το 1975 η αύξηση των χρεών ήταν ανάλογη της αύξησης του ΑΕΠ - μετά η διαφορά απογειώθηκε!), έχει φτάσει πλέον στα 56 τρις $ (όσο περίπου το παγκόσμιο ΑΕΠ).
Ολοκληρώνοντας, δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε να αναφερθούμε στη διχόνοια - στο μεγαλύτερο ίσως «κοινωνικό ελάττωμα», το οποίο έχει αναμφίβολα καταστροφικές συνέπειες. Εν τούτοις, δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι, αποτελεί «μονοπωλιακό» χαρακτηριστικό των Ελλήνων, αφού το συναντάμε σε πάρα πολλές χώρες - αν και στην Ελλάδα έχει δημιουργήσει πολύ μεγάλα προβλήματα.
Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Όλα τα παραπάνω ανήκουν βέβαια στο παρελθόν, ενώ δυστυχώς η ιστορία δεν ξαναγράφεται - ανατρέπεται όμως, εάν το επιδιώξει το σύνολο ενός έθνους σαν τους Έλληνες, οι οποίοι δεν είναι καθόλου λίγοι, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι. Εάν στα 10 εκ. του εγχώριου πληθυσμού προστεθούν τα πάνω από 10 εκ. των ομογενών, οι Έλληνες ξεπερνούν τα 20 εκ. - είναι δηλαδή κατά πολύ περισσότεροι των Ολλανδών, των Ελβετών, των Αυστριακών κοκ., χωρίς να υπολογίσουμε αυτούς που ζουν στις ακόμη σκλαβωμένες περιοχές μας (ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να επιστρέψουν οι ομογενείς στην πατρίδα τους - κάτι που σίγουρα επιθυμούν και οι ίδιοι).
Η ερώτηση είναι λοιπόν το πως θα μπορούσε να ανατραπεί η σημερινή κατάσταση - με ποιόν τρόπο δηλαδή θα απελευθερωνόταν η πατρίδα μας, η οποία διαφορετικά δεν έχει κανένα μέλλον. Η απάντηση είναι ουσιαστικά αυτονόητη, αφού μας τη δίνει η ίδια η ιστορία μας: προφανώς με μία «επανάσταση», ειρηνική βέβαια και χωρίς τη συμμετοχή καμίας ξένης δύναμης - η οποία θα προσπαθούσε φυσικά να επιβάλλει τα δικά της συμφέροντα, υποχρεώνοντας μας σε νέες, επικίνδυνες περιπέτειες.
Εάν αναζητήσει κανείς οπουδήποτε αλλού τη λύση όπως, για παράδειγμα, σε «τεχνοκρατικά οικονομικά προγράμματα» (μνημόνια της ντροπής κλπ.), όχι μόνο θα αποτύχει, αλλά και θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την ήδη επιβαρυμένη θέση της πατρίδας μας - για λόγους, τους οποίους έχουμε πάρα πολλές φορές αναλύσει.
Για να μπορέσει τώρα να επιτύχει μία «επανάσταση», αυτό το οποίο χρειάζεται είναι αφενός μεν η συλλογικότητα, αφετέρου ένα όραμα, κοινό για όλους τους Έλληνες. Ίσως οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ το τρίπτυχο «Ελληνική συνείδηση - Ελληνική γλώσσα - Ελληνική παιδεία», το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως όραμα από την «Πολιτεία των Επτά Ηνωμένων Ιονίων Νήσων» - το πρώτο μετά την «υποδούλωση του γένους» ελεύθερο ελληνικό κράτος, τον προπομπό της απελευθέρωσης της Ελλάδας.
Με την έννοια «επανάσταση» βέβαια δεν εννοούμε προφανώς την ένοπλη εξέγερση - αφού οι συμβατικοί πόλεμοι έχουν πλέον αντικατασταθεί από τους οικονομικούς, με τους οποίους υποδουλώνονται πια οι χώρες.
Αυτά που απαιτούνται σήμερα είναι οι συλλογικές διαδηλώσεις για εθνικά θέματα (παραδειγματική τιμωρία των διεφθαρμένων πολιτικών, επιβολή ποινικών διώξεων για τη μη τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων, διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για την ψήφιση βασικών νόμων, απαίτηση εκδίωξης της Τρόικας κλπ.), η μαζική αποχή από τους χώρους εργασίας, εάν δεν γίνονται σεβαστές οι επιθυμίες του συνόλου των πολιτών κοκ.
Από την άλλη πλευρά, αυτό που πρέπει να αποφεύγεται είναι η παθητικότητα - η έλλειψη συλλογικής αντίδρασης δηλαδή, με τους πολίτες να αναλώνονται σε ατέρμονες συζητήσεις, σε συνεχή παράπονα και σε παθητικές διαμαρτυρίες για τα όποια μέτρα της κυβέρνησης. Σε κάθε περίπτωση, όταν οι πολίτες δεν αντιδρούν συλλογικά όπως, για παράδειγμα, με μαζικές διαδηλώσεις, δεν βοηθούν την όποια κυβέρνηση τους να διεξάγει αποτελεσματικές διαπραγματεύσεις - αφού οι υπόλοιποι ηγέτες, ελλείψει κοινωνικών αντιδράσεων, θεωρούν ότι η χώρα συμφωνεί με τα μέτρα που επιβάλλονται.
Παράλληλα βέβαια, οφείλουμε να δείξουμε απόλυτη προθυμία, όσον αφορά την πληρωμή εκείνων των συμβατικών υποχρεώσεων του δημοσίου, οι οποίες δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν τεκμηριωμένα ως «επαχθείς» (ανάλυση μας), με κριτήριο το διεθνές δίκαιο - φυσικά με τον τρόπο εξόφλησης να ευρίσκεται μέσα στα πλαίσια του εφικτού (μακροπρόθεσμες δόσεις, με χαμηλά επιτόκια, με ρήτρες ανάπτυξης, καθώς επίσης με το συμψηφισμό των χρεών της Γερμανίας απέναντι μας).
Βέβαια, η προθυμία για την πληρωμή των υποχρεώσεων της πατρίδας μας θα έπρεπε να συνοδεύεται με τον έλεγχο του υπουργείου οικονομικών από τους Πολίτες - μέσω μίας ειδικής επιτροπής ή με οποιονδήποτε άλλο αποτελεσματικό, απόλυτα διαφανή τρόπο.
Πρέπει να γνωρίζουμε δε ότι στην αντίθετη περίπτωση, όταν αρνείται δηλαδή ένα κράτος να σεβαστεί τις υποχρεώσεις του, είναι ουτοπική η ανάκτηση της ελευθερίας του - πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα σχετικά μικρό κράτος, το οποίο προστατεύεται από την πιστή εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, μη έχοντας άλλες δυνατότητες να αμυνθεί απέναντι στις ισχυρές χώρες του πλανήτη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Για να ανακτήσουμε την ελευθερία μας, θα πρέπει προφανώς να καταπολεμήσουμε, να διαχειρισθούμε δημιουργικά καλύτερα τα ελαττώματα μας - γεγονός που σημαίνει με τη σειρά του ότι, απαιτείται ισχυρή βούληση εκ μέρους μας. Η βούληση όμως γίνεται τότε και μόνο ισχυρή, όταν ωθούμαστε από μία μοναδική επιθυμία - η οποία χαρακτηρίζεται από συνοχή και έλλειψη αμφισημίας. Η βούληση φυσικά προϋποθέτει γνώση - γεγονός που εξηγεί γιατί η γνώση είναι δύναμη (άρθρο μας).
Ειδικότερα, όταν η βούληση μας φαίνεται αδύναμη, είναι επειδή οδηγούμαστε στην αντίθετη κατεύθυνση, από εκείνη των δυνάμεων που μας εμψυχώνουν (Σπινόζα). Στα πλαίσια αυτά, όταν νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε, παραμένοντας όμως αδιάφοροι και αναποφάσιστοι, είναι λόγω του ότι προσπαθούμε να εξισορροπήσουμε ανάμεσα σε αντίθετες επιθυμίες.
Ακόμη καλύτερα, η ισχυρή βούληση και η δύναμη του χαρακτήρα ορισμένων ανθρώπων οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά και μόνο στο ότι, διαθέτουν το χαρακτηριστικό να τους ενεργοποιεί μία και μόνο κυρίαρχη επιθυμία - να μην «άγονται και φέρονται» δηλαδή από αντίθετες επιθυμίες, καθώς επίσης να έχουν συνείδηση αυτής της επιθυμίας και να μην της αντιστέκονται.
Για παράδειγμα, ο καρδιοπαθής που σταματάει αμέσως το κάπνισμα, έχει αντικαταστήσει την επιθυμία του για τα τσιγάρα με την πολύ μεγαλύτερη, μία και μοναδική επιθυμία του για να ζήσει - οπότε η θέληση του γίνεται πανίσχυρη και τα καταφέρνει πολύ εύκολα να καταπολεμήσει την έλλειψη νικοτίνης.
Με κριτήριο τα παραπάνω, ο μοναδικός τρόπος εξόδου της πατρίδας μας από την κρίση, είναι η αντικατάσταση όλων των επιθυμιών μας από μία και μοναδική - από την επιθυμία εκδίωξης όλων των εισβολέων, έτσι ώστε να ανακτήσουμε την ελευθερία μας. Η επιθυμία μας αυτή θα πρέπει προφανώς να είναι συλλογική, καθώς επίσης να μην υπολογίζει κανένα κόστος, όσον αφορά την «πραγμάτωση» της.
Κάτι τέτοιο θα είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας ισχυρότατης συλλογικής βούλησης, η οποία θα μπορούσε να επιτύχει τα πάντα - ενώ κανένα απολύτως εμπόδιο δεν θα ήταν ικανό να της αντισταθεί. Επομένως, ούτε το ΔΝΤ, ούτε η Γερμανία, ούτε η ανεπαρκής, εξαρτημένη από τρίτους κυβέρνηση, ούτε η φοβισμένη αντιπολίτευση (μεγάλο μέρος της οποίας συντάσσεται δυστυχώς και εξυπηρετεί το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος, οφείλοντας τα εκλογικά ποσοστά της σε αυτό), ούτε κανένας άλλος.
Ας μην ξεχνάμε ότι, τα 5.000.000 εργαζόμενοι εντός της Ελλάδας και τα 20.000.000 πολίτες, εντός και εκτός της χώρας τους, είναι μία ισχυρότατη δύναμη - η οποία, εάν κινητοποιηθεί από τη μία και μοναδική επιθυμία της εθνικής απελευθέρωσης, μπορεί να επιτύχει στην κυριολεξία θαύματα. Πραγματικός ηγέτης δε θα ήταν μόνο αυτός που θα είχε τη δυνατότητα να «εμφυτεύσει» στους συμπολίτες του αυτήν την «ιδέα» - να τους πείσει τεκμηριωμένα, καθιερώνοντας ελέγχους των «πεπραγμένων» του από τους ίδιους, οδηγώντας την Ελλάδα με απόλυτη αποφασιστικότητα σε μία αληθινά νέα εποχή.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 01. Αυγούστου 2013
[email protected]
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σκόπελος: Τους έπιασαν με χασισοφυτεία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
