2013-08-08 13:12:26
Δρ. Νίκος Παναγιωτίδης, Δημοσιογράφος-Διεθνολόγος
Η διπλωματία βασίζεται σε τρεις πυλώνες: Την ισχύ που απορρέει από την πειθώ, τον συμβιβασμό και την απειλή χρήσης βίας. Και οι τρεις αυτές προϋποθέσεις απουσιάζουν από τις προσπάθειες επίλυσης της συριακής κρίσης και συνεπώς οιαδήποτε προσπάθεια επίλυσης της με διπλωματικά μέσα καθίσταται αναποτελεσματική. Συγκεκριμένα, καμία από τις αντιμαχόμενες πλευρές που εμπλέκονται στην κρίση, είτε είναι η κυβέρνηση του Άσαντ, είτε είναι το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο και οι άλλες ισλαμιστικές ομάδες που το περιβάλλουν φαίνονται να πείθονται από τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς.
Οι εξεγερμένοι αξιώνουν την παραίτηση Άσαντ, ο Σύρος ηγέτης δεν διστάζει με κάθε ευκαιρία να επαναλαμβάνει πως δεν μιλά με τρομοκράτες και ούτω κάθε εξής. Αλλά ούτε και οι μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις που προσπαθούν η κάθε μια να εκμεταλλευτούν την κρίση για τα δικά τους συμφέροντα φαίνονται να έχουν πειστικά επιχειρήματα στην φαρέτρα τους.
Οι στρατηγικές επιδιώξεις της Μόσχας την έχουν ωθήσει στην άσκηση τριών βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ενώ ταχθηκε εναντίον καταδικαστικού για το καθεστώς Άσαντ ψηφίσματος στη Γενική Συνέλευση τον περασμένο Φεβρουάριο. Οσον αφορά τώρα τον δεύτερο πυλώνα- συμπληρωματικό του πρώτου- τον συμβιβασμό, δηλαδή, είναι και αυτός παντελώς απών. Οι εξεγερμένοι όπως έχουμε ήδη σημειώσει ζητούν την παραίτηση του Ασαντ. Κάτι ωστόσο που όπως καταδεικνύεται από τα ίδια τα γεγονότα δεν είναι πλέον ρεαλιστικό. Οι δυνάμεις του Άσαντ έχουν το πάνω χέρι και με τη βοήθεια του Ιράν και της σιιτικής οργανωσης Χεζμπολάχ έχουν μεταβάλει την ισορροπία των δυνάμων υπέρ τους.Τέλος, η απειλή χρήσης βίας και η ενάσκηση καταναγκαστικής διπλωματίας δεν φαίνεται να έχει θέση στο συριακό εμφύλιο. Ποιος να απειλήσει ποιόν; Ο ψυχροπολεμικός χαρακτήρας της κρίσης αδρανοποιεί την οιαδήποτε εμπλοκή της υπερδύναμης. Επιπρόσθετα, μία από τις κύριες συνιστώσες της αμερικανικής διπλωματίας στην Μέση Ανατολή είναι η δέσμευση για την ασφάλεια του Ισραήλ. Η βαθιά επίγνωση όμως ότι μια επέμβαση στη Συρία θα οδηγήσει σε βαθιά περιφερειακή αστάθεια με αρνητικές επιπτώσεις για την ασφάλεια του εβραϊκού κράτους δυσκολεύει αρκετά τα πράγματα καθώς τα κόστη απο στρατιωτική εμπλοκή φαίνεται ότι υπερτερούν των οφελών.
Επι του εδάφους τώρα τα πράγματα είναι τραγικά. Σύμφωνα με ανταποκριτές που βρίσκονται επι τόπου, οι αντάρτες ελέγχουν δυο επαρχίες στην ανατολική Συρία και έχουν μια ισχυρή παρουσία στο Χαλέπι. Από την πλευρά τους οι Κούρδοι, οι οποίοι διαχρονικά προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ευκαιρίες που προκύπτουν από την περιφερειακή αστάθεια, παγιώνουν την παρουσία τους στα βορειανατολικά και ορέγονται την δημιουργια μια αυτόνομης κουρδικής ζώνης στα συροτουρικά σύνορα.Στην όλη κατάσταση προστέθηκαν πρόσφατα και οι συγκρούσεις Κούρδων με ισλαμιστικές ομάδες που μάχονται εναντίον του Άσαντ.
Τέλος, ο Άσαντ ελέγχει την πρωτεύουσα Δαμασκό και μετά την καταλήψη της στρατηγικής πολης Κουσέιρ έχει θέσει υπό έλεγχο ένα διάδρομο στη νοτιοδυτική παραλιακη Συρία, ο οποίος οδηγεί στη πόλη Χομς. Σε αυτή την περιοχή κατοικεί η εθνοθρησκευτική ομάδα απ’ όπου κατάγεται οι Αλαουίτες. Ωστόσο δεν ελέγχει όλη τη χώρα και αυτό είναι ένα στοιχείο που δυνητικά μπορεί να αποβεί μοιραίο για την εδαφική ακεραιότητα του συριακού κράτους. Ο συριακός εμφύλιος εξελίσσεται σε ένα μακροχρόνιο πόλεμο φθοράς. Αυτό είναι το μοτιβό που θα υφίσταται επι του εδάφους όσο καιρό οι αντικαθεστωτικοί δεν μπορούν να εξισορροπήσουν την στρατιωτική ισχύ του Άσαντ τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά. Απο την άλλη, η βοήθεια που λαμβάνουν οι αντικαθεστωτικοί από τις πετρομοναρχίες του Κόλπου και την Τουρκία τους βοηθά να κρατηθούν και εμποδίζει τον Ασαντ να τους επιφέρει μια συντριπτική ήττα που θα τον οδηγήσει στη νίκη. Οι προοπτικές για την επίλυση της κρίσης είναι θολές και η φιλοδοξία για πραγματοποίηση της πολυδιαφημιζόμενης ειρηνευτικής διασκεψης “ Γενεύης ΙΙ”, η οποία είχε το φιλόδοξο στόχο να αναβιώσει το σχεδιο του Ιουνίου 2012 για πολιτική μετάβαση μοιάζει πλέον απομακρυσμένη.
InfoGnomon
Η διπλωματία βασίζεται σε τρεις πυλώνες: Την ισχύ που απορρέει από την πειθώ, τον συμβιβασμό και την απειλή χρήσης βίας. Και οι τρεις αυτές προϋποθέσεις απουσιάζουν από τις προσπάθειες επίλυσης της συριακής κρίσης και συνεπώς οιαδήποτε προσπάθεια επίλυσης της με διπλωματικά μέσα καθίσταται αναποτελεσματική. Συγκεκριμένα, καμία από τις αντιμαχόμενες πλευρές που εμπλέκονται στην κρίση, είτε είναι η κυβέρνηση του Άσαντ, είτε είναι το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο και οι άλλες ισλαμιστικές ομάδες που το περιβάλλουν φαίνονται να πείθονται από τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς.
Οι εξεγερμένοι αξιώνουν την παραίτηση Άσαντ, ο Σύρος ηγέτης δεν διστάζει με κάθε ευκαιρία να επαναλαμβάνει πως δεν μιλά με τρομοκράτες και ούτω κάθε εξής. Αλλά ούτε και οι μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις που προσπαθούν η κάθε μια να εκμεταλλευτούν την κρίση για τα δικά τους συμφέροντα φαίνονται να έχουν πειστικά επιχειρήματα στην φαρέτρα τους.
Οι στρατηγικές επιδιώξεις της Μόσχας την έχουν ωθήσει στην άσκηση τριών βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ενώ ταχθηκε εναντίον καταδικαστικού για το καθεστώς Άσαντ ψηφίσματος στη Γενική Συνέλευση τον περασμένο Φεβρουάριο. Οσον αφορά τώρα τον δεύτερο πυλώνα- συμπληρωματικό του πρώτου- τον συμβιβασμό, δηλαδή, είναι και αυτός παντελώς απών. Οι εξεγερμένοι όπως έχουμε ήδη σημειώσει ζητούν την παραίτηση του Ασαντ. Κάτι ωστόσο που όπως καταδεικνύεται από τα ίδια τα γεγονότα δεν είναι πλέον ρεαλιστικό. Οι δυνάμεις του Άσαντ έχουν το πάνω χέρι και με τη βοήθεια του Ιράν και της σιιτικής οργανωσης Χεζμπολάχ έχουν μεταβάλει την ισορροπία των δυνάμων υπέρ τους.Τέλος, η απειλή χρήσης βίας και η ενάσκηση καταναγκαστικής διπλωματίας δεν φαίνεται να έχει θέση στο συριακό εμφύλιο. Ποιος να απειλήσει ποιόν; Ο ψυχροπολεμικός χαρακτήρας της κρίσης αδρανοποιεί την οιαδήποτε εμπλοκή της υπερδύναμης. Επιπρόσθετα, μία από τις κύριες συνιστώσες της αμερικανικής διπλωματίας στην Μέση Ανατολή είναι η δέσμευση για την ασφάλεια του Ισραήλ. Η βαθιά επίγνωση όμως ότι μια επέμβαση στη Συρία θα οδηγήσει σε βαθιά περιφερειακή αστάθεια με αρνητικές επιπτώσεις για την ασφάλεια του εβραϊκού κράτους δυσκολεύει αρκετά τα πράγματα καθώς τα κόστη απο στρατιωτική εμπλοκή φαίνεται ότι υπερτερούν των οφελών.
Επι του εδάφους τώρα τα πράγματα είναι τραγικά. Σύμφωνα με ανταποκριτές που βρίσκονται επι τόπου, οι αντάρτες ελέγχουν δυο επαρχίες στην ανατολική Συρία και έχουν μια ισχυρή παρουσία στο Χαλέπι. Από την πλευρά τους οι Κούρδοι, οι οποίοι διαχρονικά προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ευκαιρίες που προκύπτουν από την περιφερειακή αστάθεια, παγιώνουν την παρουσία τους στα βορειανατολικά και ορέγονται την δημιουργια μια αυτόνομης κουρδικής ζώνης στα συροτουρικά σύνορα.Στην όλη κατάσταση προστέθηκαν πρόσφατα και οι συγκρούσεις Κούρδων με ισλαμιστικές ομάδες που μάχονται εναντίον του Άσαντ.
Τέλος, ο Άσαντ ελέγχει την πρωτεύουσα Δαμασκό και μετά την καταλήψη της στρατηγικής πολης Κουσέιρ έχει θέσει υπό έλεγχο ένα διάδρομο στη νοτιοδυτική παραλιακη Συρία, ο οποίος οδηγεί στη πόλη Χομς. Σε αυτή την περιοχή κατοικεί η εθνοθρησκευτική ομάδα απ’ όπου κατάγεται οι Αλαουίτες. Ωστόσο δεν ελέγχει όλη τη χώρα και αυτό είναι ένα στοιχείο που δυνητικά μπορεί να αποβεί μοιραίο για την εδαφική ακεραιότητα του συριακού κράτους. Ο συριακός εμφύλιος εξελίσσεται σε ένα μακροχρόνιο πόλεμο φθοράς. Αυτό είναι το μοτιβό που θα υφίσταται επι του εδάφους όσο καιρό οι αντικαθεστωτικοί δεν μπορούν να εξισορροπήσουν την στρατιωτική ισχύ του Άσαντ τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά. Απο την άλλη, η βοήθεια που λαμβάνουν οι αντικαθεστωτικοί από τις πετρομοναρχίες του Κόλπου και την Τουρκία τους βοηθά να κρατηθούν και εμποδίζει τον Ασαντ να τους επιφέρει μια συντριπτική ήττα που θα τον οδηγήσει στη νίκη. Οι προοπτικές για την επίλυση της κρίσης είναι θολές και η φιλοδοξία για πραγματοποίηση της πολυδιαφημιζόμενης ειρηνευτικής διασκεψης “ Γενεύης ΙΙ”, η οποία είχε το φιλόδοξο στόχο να αναβιώσει το σχεδιο του Ιουνίου 2012 για πολιτική μετάβαση μοιάζει πλέον απομακρυσμένη.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η ψευδής ομαλότητα της Ευρώπης
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ζοσέ σε... ψάχνει ο Ρονάλντο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
