2013-08-15 23:00:07
Chems Eddine Chitour (Αλγερία) στο Global Research (Καναδάς) (μτφ. Κριστιάν)
Σ.μτφ.: Φαίνεται ότι οι κόποι όλων ανεξαιρέτων των κουρδικών πολιτικών και πολιτιστικών οργανώσεων πιάνουν σίγα σιγά τον στόχο τους: να βγει το κουρδικό ζήτημα από την διεθνή απομόνωση. Σήμερα μπαίνει στο χορό το Global Research, ένας από τους μεγαλύτερους ιστοτόπους εναλλακτικής ενημερώσεως του κόσμου στα αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά, με εντυπωσιακό τρόπο, καθώς το πόνημα που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν … Άραβα λόγιο, γνωστό στους τακτικούς αναγνώστες του Ινφογνώμονα για τις εθνικο-αραβικές του θέσεις. Φυσικά το άρθρο δεν θα προσκομίσει νεοτέρα στοιχεία για το κουρδικό στους τακτικούς αναγνώστες μας, μιας και το ιστολόγιο του Σάββα Καλενδερίδη πρέπει να είναι το πιο ενημερωμένο μη κουρδικόιστολόγιο στον κόσμο σχετικά με το κουρδικό ζήτημα, άλλα αξίζει τη προσοχή μας στο βαθμό που γνωστοποίει το θέμα στο «διεθνές κοινό».
«Η αγιότητα δεν βρίσκεται ούτε στο τουρμπάνι ούτε στη γενειάδα, αλλά στην καρδιά». Κουρδική Παροιμία.
Υπάρχει ένα αίνιγμα, αυτό του κουρδικού λαού στον οποίο η ροή της ιστορίας δεν του απέμεινε δικαιοσύνη. Αυτός ο λαός χρησιμοποιήθηκε συχνά ως μεταβλητή προσαρμογής στις μεγάλες διαπραγματεύσεις και υπέστη έναν καταστροφικό αταβισμό, αυτό του να είναι πολιτικά υπό καταιονισμό επειδή δεν διέθετε έναν φωτισμένο αρχηγό για την ανάγκη ενός κοινού πεπρωμένου πέρα από τα σύνορα .
Σε αυτή την μικρή συμβουλή μου, μετά από μια γρήγορη παρουσίαση του κουρδικού λαού, θα αφαιρέσουμε το πέπλο σχετικά με την τύχη των τεσσάρων κουρδικών οντοτήτων που κατανέμονται σε τέσσερις χώρες που φιλοξενούν τον ίδιο λαό. Ο λαός αυτός είναι αντικείμενο μιας ομέρτας η ακόμα καλύτερα μιας αινιγματικής συνωμοσίας της σιωπής.
Μια από τις ελάχιστες φωνές που τον δικαίωσε ήταν αυτή της Ντανιέλ Μιτεράν, της συζύγου του πρώην προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας. Μετά το θάνατό της το Νοέμβριο 2012, οι Κούρδοι την τίμησαν.
«Πολύ αγαπημένη από τους Κούρδους ηγέτες, η Ντανιέλ Μιτεράν θεωρούταν πράγματι ο καλύτερος φίλος των Κούρδων, υπενθυμίζει ο κουρδικός ιστότοπος ενημερώσεως AK News. Η πρόεδρος του ιδρύματος France Libertés είχε εργαστεί πολύ για να γίνει γνωστό το κουρδικό ζήτημα στη Γαλλία. Βοήθησε επίσης να συμφιλιωθούν οι διάφορες κουρδικές φατρίες.
Σύντομη ιστορία του κουρδικού λαού
Η εγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια μας μαθαίνει ότι οι Κούρδοι είναι ένας ιρανικός λαός, απόγονοι των Μήδων που αριθμεί μεταξύ 25 και 37 εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν κυρίως στην Τουρκία (μεταξύ 11,5 και 20 εκατ.), το Ιράν (περίπου 7 εκατ.), το Ιράκ (περίπου 6 εκατ.) και στη Συρία (περίπου 2 εκατ.). Υπάρχουν επίσης σημαντικές κουρδικές κοινότητες στην Αρμενία, το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, το Αζερμπαϊτζάν, το Λίβανο, το Κουβέιτ, το Ισραήλ, την Ελλάδα, την Αλγερία, στη Ρωσία. Εδώ και ένας αιώνας, ορισμένοι Κούρδοι αγωνίζονται για την αυτοδιάθεση τους, για να έχουν τη δική τους πατρίδα, το Κουρδιστάν.
Όλα τα κράτη που φιλοξενούν μια μη αμελητέα κοινότητα Κούρδων αντιστέκονται ενεργά κατά της δημιουργίας ενός κουρδικού κράτους, φοβούμενα ότι θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν μέρος της εθνικής τους επικράτειας.
Οι Κούρδοι μιλούν διάφορες διαλέκτους εγγύς η μια με την άλλη, όλες προερχόμενες από τα Κουρδικά, μια Ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα του ιρανικού κλάδου.
Η πλειοψηφία των Κούρδων είναι Σουνίτες (80%), αλλά υπάρχουν και άλλες κοινότητες, οι Αλεβίτες, Yezidi, εβραϊκή (σήμερα στο Ισραήλ) και σε μικρότερο ποσοστό, Σιίτες και Χριστιανοί, στο Ιράκ και στο Ιράν.
Η πρώτη εμφάνιση ενός ξεχωριστού και ενωμένου πολιτισμού και ενός λαού που ζούσε στα βουνά του Κουρδιστάν χρονολογείται από τον πολιτισμό Χαλάφ κατά το πρώτο ήμισυ της έκτης χιλιετίας π.Χ. (6000-5400 π.Χ..). Ακολουθείται από τον πολιτισμό Hurrian, 2300-1300 π.Χ.. περίπου. (...)
Όλες αυτές οι επιβουλές άφησαν ίχνη, εδώ και 4.000 χρόνια, στο κουρδικό πολιτισμό.
Πολύ αργότερα, ο Εμίρης Bedir Khan ίδρυσε ένα βασίλειο που εκτεινόταν από την Περσία μέχρι τον Τίγρη μεταξύ 1844 και 1846. (1)
Οι Κούρδοι του Ιράν
Ανεξάρτητα από τον τόπο διαμονής τους, καβάλα στις 4 χώρες, οι Κούρδοι ήθελαν πάντα να είναι ανεξάρτητοι.
Γνωρίζουμε τα δεινά των «Οθωμανών» Κούρδων μετά την συμφωνία Picot Sykes και την Συνθήκη της Λωζάνης που ακολούθησε το 1923.
Από την πλευρά τους, τον Ιανουάριο 1946 οι Κούρδοι του Ιράν θα διακηρύξουν στο Μαχαμπάντ τη Δημοκρατία του Μαχαμπάντ, αλλά το επόμενο έτος, η τελευταία θα συνθλιβεί από το Σάχη του Ιράν, Mohammad Reza Pahlavi που ήθελε να δημιουργήσει ένα συγκεντρωτικό κράτος, όταν το 1941, οι Βρετανοί και οι Ρώσοι εισέβαλαν στο Ιράν.
Αζέροι και Κούρδοι οργανώθηκαν και θα διακηρύξουν το 1945, τη Δημοκρατία του Μαχαμπάντ, θα διαρκέσει ένα χρόνο έως ότου τα στρατεύματα του Σάχη θα εισέλθουν και θα εκτελέσουν τους ηγέτες.
Ο Μουσταφά Μπαρζανί και εκατό άνδρες κατέφυγαν στην ΕΣΣΔ.
«Για την πρόσφατη περίοδο, εδώ και αρκετές εβδομάδες, οι ιρανοί στρατιωτικοί δεν διστάζουν να διασχίζουν τα ιρακινά σύνορα για να κυνηγήσουν Κούρδους μαχητές. Μια απαρατήρητη επίθεση, αλλά που έχει ήδη προκαλέσει το θάνατο πολλών ανθρώπων.
Η περιοχή είναι το θέατρο ενός αδήλωτου πολέμου. Και οι δύο πλευρές εκφράζουν τη λύπη τους για νέα θύματα κάθε μέρα και ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός εκτιμά ότι τουλάχιστον 160 οικογένειες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα χωριά τους στο ιρακινό Κουρδιστάν [αυτόνομη περιοχή στο βόρειο Ιράκ]. Αυτοί οι κάτοικοι έγιναν πρόσφυγες. (...)
Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν δικαιολογεί αυτές τις επιδρομές στο ιρακινό έδαφος υποστηρίζοντας ότι μάχεται εναντίον μιας «ένοπλης ομάδας» ή «αποσχισθείσας» παρόμοιας με τη τζουντάλα. » (2)
Οι Κούρδοι του Ιράκ
Επικεφαλής μιας ένοπλης εξέγερσης, ο Μουσταφά Μπαρζανί, ιστορικός ηγέτης του κουρδικού εθνικού κινήματος στο Ιράκ, πέτυχε το 1970 την αναγνώριση της αυτονομίας των Κούρδων με την υπογραφή μιας συνθήκης.
Αλλά αυτή η συνθήκη δεν τηρήθηκε ποτέ από το Ιράκ, υπό την ηγεσία του Σαντάμ Χουσεΐν.
Από το Φεβρουάριο-Σεπτέμβριο 1988, η ιρακινή κυβέρνηση διεξάγει μια εκστρατεία γενοκτονίας εναντίον των Κούρδων.
Το πιο γνωστό επεισόδιο αυτής της επιχείρησης είναι η σφαγή των κατοίκων της πόλης Χαλαμπτζιά (βόρειο Ιράκ στην επαρχία Σουλεϊμανίγια) με τη χρήση χημικών όπλων το Μάρτιο του 1988.
Ως συνέπια του Πολέμου του Κόλπου το 1990, οι Κούρδοι μπόρεσαν και δημιούργησαν μια αυτόνομη ζώνη στο βόρειο Ιράκ. Το 2003, οι Κούρδοι υποστήριξαν την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ.
Το νέο ιρακινό σύνταγμα που εγκρίθηκε με δημοψήφισμα το 2005, αναγνωρίζει μια πολύ ευρεία αυτονομία στο Κουρδιστάν.
Όμως, διαβάζουμε στο Courrier International: «Αυτή η κουρδική περιοχή -η πιο ήσυχη και η πιο ευημερούσα- δεν σώζεται από τα προβλήματα, όπως αποδεικνύεται από τις ταραχές της Χαλαμπτζιά.
Στις τελευταίες 16 Μαρτίου, βίαιες ταραχές ξέσπασαν κατά τη διάρκεια του εορτασμού της επίθεσης με χημικά του 1988 στην κουρδική πόλη Χαλαμπτζιά.
Χωρίς έκπληξη, εκμεταλλεύτηκαν την παρουσία των εκπροσώπων της περιφερειακής κυβέρνησης [η αυτόνομη περιοχή από το 1992] για να εκφράσουν την απογοήτευση και το θυμό τους. (...)
Βέβαια, η κατάσταση των Κούρδων έχει βελτιωθεί στα δεκαπέντε χρόνια της αυτονομίας.
Ωστόσο, η έλλειψη υποδομών είναι πραγματική, όχι μόνο στην Χαλαμπτζιά, αλλά και στο υπόλοιπο του ιρακινού Κουρδιστάν. Η οργή του λαού είναι συνεπώς δικαιολογημένη κατά των Κούρδων πολιτικών ηγετών και των κομμάτων τους (...).
Η φτώχεια, ο θυμός και η απογοήτευση δημιουργούν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την άνοδο του φανατισμού. Στη Μέση Ανατολή, οι ισλαμιστικές ομάδες εργάζονται για να ανακτήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. (...)
«Μια χρηστή διακυβέρνηση, η οποία πληροί τις απαιτήσεις του λαού, είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσει το όνειρο και τη μνήμη εκείνων που έχασαν τη ζωή τους για την ελευθερία και τη δημοκρατία στο Κουρδιστάν».(3)
Οι Κούρδοι της Τουρκίας
Η οικοδόμηση της κεμαλικής Τουρκίας από το 1923 πραγματοποιείται με την άρνηση της ύπαρξης μιας ισχυρής κουρδικής μειονότητας στο έδαφός της. (...)
Χρειάστηκαν πάνω από δύο χρόνια στον τουρκικό στρατό για να ανακαταλάβει το Ντερσίμ.
Η κουρδική λαϊκή αντίσταση αντιστάθηκε σε τρία σώματα στρατού!
Η καταστολή ήταν ακόμη πιο βίαιη στο βαθμό που κόστισε πολύ σε άνδρες και υλικό.
Σύμφωνα με το ΚΚ της Τουρκίας από το 1924 έως το 1938 υπήρχαν πάνω από 1,5 εκατομμύρια Κούρδους που απελάθηκαν ή σκοτώθηκαν.
Στη δεκαετία του 1980, η περιοχή του Κουρδιστάν τέθηκε υπό κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ελεγχόμενη από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις και τις τουρκικές παραστρατιωτικές ομάδες. (...)
Ωστόσο, στις 27 Ιουλίου 2009, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιούλ, παραδέχθηκε σε συνέντευξή ότι οι Κούρδοι δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τον υπόλοιπο πληθυσμό, διακόπτοντας με αυτό τον τρόπο περισσότερα από 85 χρόνια άρνησης. (4)
Το 2012, και μετά το σήριαλ των περιπετειών του Κούρδου ηγέτη Οτζαλάν, ο οποίος γλίτωσε παρά τρίχα τη θανατική ποινή, που μετατράπηκε σε ισόβια φυλάκιση, πάνω από 700 Κούρδους κρατούμενους ξεκίνησαν μια απεργία πείνας στις φυλακές της χώρας.
Η μυθιστοριογράφος Oya Baydar εξοργίστηκε με τον εκβιασμό για θανατική ποινή που ο Τούρκος Πρωθυπουργός αντιτέθηκε στους ισχυρισμούς τους.
Οι Κούρδοι απεργοί πείνας απαιτούσαν το τέλος της απομόνωσης του Αμπντουλάχ Οτζαλάν, φυλακισμένου από το 1999, το δικαίωμα να εκφραστούν στα κουρδικά στα δικαστήρια και την καθιέρωση της διδασκαλίας της κουρδικής γλώσσας στα σχολεία (...). ( 5)
Οι Κούρδοι της Συρίας
Οι μη Άραβες Κούρδοι αποτελούν το 10% του πληθυσμού της Συρίας, ήτοι σύνολο περίπου 1,9 εκατομμύρια άνθρωποι.
Αυτό τους καθιστά τη μεγαλύτερη μειονότητα στη χώρα αυτή.
Ο κουρδικός πληθυσμός συγκεντρώνεται κυρίως στα βόρειο-ανατολικά και βόρεια, όμως υπάρχουν επίσης σημαντικοί πληθυσμοί στο Χαλέπι και τη Δαμασκό.
Πολλές τεχνικές χρησιμοποιούνται για να υποτιμηθεί η κουρδική ταυτότητα στη Συρία: Διάφοροι νόμοι απαγορεύουν τη χρήση της κουρδικής γλώσσας, μπορούν να απαγορεύσουν την αναγνώριση των παιδιών με κουρδική ονομασία, οι γεωγραφικές ονομασίες στην κουρδική γλώσσα αντικαθιστώνται με αραβικά ονόματα, και, τέλος, απαγορεύονται τα κουρδικά ιδιωτικά σχολεία, και ορισμένα βιβλία.
Πρόκειται ασφαλώς για μια ιδιαιτερότητα του κόμματος Μπάαθ να αρνηθεί ορισμένες ταυτότητες όπως συνέβη στην Αλγερία με ένα μοναδικό κόμμα το οποίο αγκάλιασε το ίδιο δόγμα.
Για την τρέχουσα περίοδο της συριακής τραγωδίας, ο Rudaw Amir Sharif, αρθρογράφος της εφημερίδας Rudaw του ιρακινού Κουρδιστάν, ανησυχεί για την διεθνή σιωπή για την τύχη των Κούρδων της Συρίας εναντίον των τζιχαντιστών: «Τα Δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης πολύ σπάνια αναφέρουν τη Θρησκευτική βία της οποίας είναι τα θύματα για αρκετές εβδομάδες οι Κούρδοι στη βόρεια Συρία».
Σύμφωνα με τα κουρδικά μέσα ενημέρωσης και το συριακό Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (OSDH), η πολιτοφυλακή του Μετώπου Αλ-Νόσρα και εκείνες του ισλαμικού κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε διεξαγάγουν πολιορκίες και επιθέσεις εναντίον των επιτροπών προστασίας του κουρδικού λαού (YPG, κουρδική πολιτοφυλακή) και σκοτώνουν, απαγάγουν, ληστεύουν, κρατούν σε ομηρίες και βασανίζουν αμάχους και μαχητές. (...) (6)
Η αμφιθυμία των Κούρδων της Συρίας
Στην τραγική κατάσταση στη Συρία, η θέση των Κούρδων είναι αινιγματική, δεν είναι κατά του αγώνα του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου, το οποίο δεν τους αναγνωρίζει ως ανεξάρτητη οντότητα, και ταυτόχρονα μάχονται κατά των τζιχαντιστών της Αλ Νόσρα , οι οποίοι πολεμούν τον Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Ο Muhammad Ismail, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κουρδικού Εθνικού Συμβουλίου, εξηγεί σε μια συνέντευξη στο περιοδικό Courrier International, γιατί οι Κούρδοι δεν έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν με το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο:
«Οι Κούρδοι, ως αντίπαλοι του καθεστώτος από πολύ παλιά αποτελούσαν ένα ήδη οργανωμένο κίνημα, διαιρεμένο. Ο πρώτος στόχος ήταν να φέρει την κουρδική αντιπολίτευση κάτω από μία μοναδική σημαία. (...) Δεν έχουμε φτάσει σε συμφωνία, αλλά θέλω να τονίσω ότι ο διάλογος συνεχίζεται. Το NSC δεν αποδέχεται τις προτάσεις μας, τόσο για το κουρδικό ζήτημα όσο και για το μέλλον της Συρίας. Ζητούσαμε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης για τις διάφορες συνιστώσες της συριακής κοινωνίας.
Αλλά η λέξη αυτοδιάθεση φοβίζει το ΚΝΣ (...) Το κίνημά μας είναι ειρηνικό και δεν θέλουμε να πάρουμε τα όπλα. Ο Μπασάρ Άσαντ δεν έχει επιτεθεί στις κουρδικές περιοχές για την ώρα, και δεν θέλουμε να θυσιαστούμε, όπως κάναμε πολλές φορές στο παρελθόν, χωρίς να υπάρξουν αποτελέσματα. (...)»
«Εμείς δεν θέλουμε, συνεχίσει ο Muhammad Ismail, σενάριο α-λα-Ιράκ και δεν επιθυμούμαστε τη διχοτόμηση της χώρας.
Ορισμένα κουρδικά στοιχεία, όπως το PYD η το PKK επιθυμούν την αυτονομία ή την ανεξαρτησία, αλλά αυτό δεν είναι η περίπτωση του Κουρδικού Εθνικού Συμβουλίου. Είμαστε μέρος των είκοσι δύο εκατομμύριων Σύριων. (...) Οι Κούρδοι της Συρίας αντιπροσωπεύουν το 10% του πληθυσμού της χώρας.
Αλλά είναι επίσης μέρος ενός διασυνοριακού λαού, του οποίου ένα μεγάλο μέρος ζει στην Τουρκία, το Ιράν (13 και 6 εκατ. αντίστοιχα) και τσο Ιράκ (6.000.000).
Από την ίδρυση της πραγματικής αυτονομίας για τους Κούρδους του Ιράκ μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν το 2003, οι χώρες της περιοχής φοβούνται μια μετάδοση. (...)
Οι Κούρδοι της Συρίας δεν είναι έτοιμοι να συμμαχήσουν με το ΚΝΣ, κυρίως λόγω της εγγύτητάς του με την Άγκυρα, η οποία θα αντιταχθεί σε οποιαδήποτε προσπάθεια αναγνώρισης της ύπαρξης του κουρδικού λαού. "(7)
Η πρόσφατη περίοδος: η ιδέα του «Μεγάλου Κουρδιστάν»
Για την πρόσφατη περίοδο, η Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1919) αποφάσισε την τύχη των Κούρδων.
Το 1920, η Συνθήκη των Σεβρών προβλέπει τη διαίρεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και συζητά την πιθανή αυτονομία των κουρδικών επαρχιών με δυνατότητα ίδρυσης ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους.
Το τελευταίο δεν είδε ποτέ το φως της ημέρας.
Το 1923, ο κουρδικός λαός τέθηκε υπό την εξουσία τεσσάρων χωρών: της Τουρκίας, του Ιράν, της Συρίας (γαλλικό προτεκτοράτο) και του Ιράκ (βρετανικό προτεκτοράτο).
Ογδόντα πέντε χρόνια αργότερα, το Κουρδιστάν παραμένει μια μυθική επικράτεια χωρίς αναγνωρισμένα σύνορα, και οι Κούρδοι ένα έθνος χωρίς κράτος.
Αρνούμενοι της ταυτότητάς τους, τα τριάντα εκατομμύρια Κούρδων της Μέσης Ανατολής δεν σταμάτησαν ποτέ να αγωνίζονται για την αναγνώριση των πολιτιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων τους, ενώπιον καταπιεστικών καθεστώτων και του συγκεντρωτισμού.
Αλλά οι γλωσσικές και θρησκευτικές διαιρέσεις τους οδήγησαν να πολεμήσουν ανοργάνωτα.
Μια άρνηση της ταυτότητας σε φόντο πετρελαϊκού και υδάτινου πλούτου
Κουρδιστάν δεν έχει σύνορα, είναι μια χώρα που δεν υπάρχει πλέον στους γεωγραφικούς χάρτες όπου αναφερόταν την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Επί του παρόντος, το μοναδικό μέρος που ονομάζεται «Κουρδιστάν» είναι ένα τμήμα των κουρδικών επαρχιών του Ιράν.
Το πρόβλημα των Κούρδων είναι ο καταιονισμός τους εντός των συνόρων που ανήκουν σε διαφορετικά κράτη.
Στην πραγματικότητα, η Βρετανία είχε εντολή στο Ιράκ και ενδιαφερόταν πολύ για τα αποθέματα πετρελαίου της Μοσούλης.
Στην γαλλοβρετανική χάραξη των συνόρων, η Γαλλία, εντολοδόχος της Συρίας, ολοκληρώνει τρεις κουρδικές κατοικημένες περιοχές: Djezira, Kurd-Dagh, Arab-Pinar.
Στη Συρία το 1961, ξεκίνησαν να κατηγορούν τους Κούρδους για κινήσεις εναντίον του Αραβισμού. Το 1962, η κυβέρνηση έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο «αραβική ζώνη» που προέβλεπε να εκτοπίσει το σύνολο του κουρδικού πληθυσμού της περιοχής Jazeera κατά μήκος των τουρκικών συνόρων και να αντικατασταθεί από Άραβες.
Η ανακάλυψη του πετρελαίου στο Karatchok σίγουρα δεν είναι ξένη προς την πολιτική αυτή.
Όμως, είναι στο Ιράκ ιδίως που η τύχη των Κούρδων ήταν η πιο τραγική, διότι στην πραγματικότητα υπό την ηγεσία του Μπάαθ υπήρξε μια συστηματική καταστροφή της κουρδικής ταυτότητας (...) »(8)
«Το 1974, ο πόλεμος ξαναξεκινάει υπό την ηγεσία του παλιού χαρισματικού ηγέτη Μουσταφά Μπαρζανί, που υποστηρίζεται από το Ιράν, αλλά το 1975, το Ιράν και το Ιράκ υπέγραψαν τη Συμφωνία του Αλγερίου, και το κίνημα Μπαρζανί επιλέγει να παραδοθεί .
Από εκείνη τη στιγμή το Ιράκ υιοθετεί μια πολιτική αραβοποιήσης στις κουρδικές πετρελαϊκές και παραμεθόριες περιοχές. Εκατό χιλιάδες Κούρδοι μετακινούνται προς το νότο ή προς την «αυτόνομη» περιοχή. 1.500 χωριά θα διαγραφούν, και οι Κούρδοι μοιράζονται διάσπαρτοι σε μικρές ομάδες σε αραβικά χωριά ή συγκεντρώνονται σε «στρατηγικά» χωριά. (8)
«Το άλλο μεγάλο πρόβλημα των Κούρδων είναι ο κατακερματισμός τους, κάθε κουρδική χώρα πολεμά για την ανεξαρτησία της ή, στη καλύτερη περίπτωση για την αυτονομία της στο εσωτερικό της χώρας με την οποία συνδέεται.
Οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή ενίοτε τους κάνουν αντίπαλους. Π.χ. στο Ιράκ, το Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν του Ιράκ, το οποίο αγωνίζεται για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν δεν διστάζει να συμμαχήσει με το Ιράν του Χομεϊνί (...)
Ο κ. Ταλαμπανί, δήλωσε: « «Αφήστε τους καταπιεστές να πολεμούν τους καταπιεστές, αν οι Ιρανοί επιτεθούν σε ιρακινες θέσεις, θα τους αφήσουμε... αλλά αν οι Ιρανοί επιτεθούν στην περιοχή που ελέγχουμε, θα την υπερασπιστούμε».' (...)
Στο Ιράν, 12.000 Πεσμαργκά του Pdki και 3.000 του Komala και KDP ελέγχουν σήμερα το 70% του ιρανικού Κουρδιστάν» (8)
Ένας λαός υπάρχει με τον πολιτισμό και τη ταυτότητά του.
Για μια φορά ακόμα, οι ηγέτες δεν στέκονται συχνά στο ύψος των προκλήσεων, για λόγους γοήτρου και υπερβολικής προσωπικής φιλοδοξίας.
Η ιστορία θα δικαιώσει μια μέρα αυτόν τον λαό που δεν ζητά τίποτα περισσότερο από το να ζήσει τη ζωή του και να προστατεύσει την ταυτότητά του που είναι και αυτή ένας πλούτος.
Οι υπολογισμοί α-λα- Sykes-Picot νίκησαν την επιθυμία τους πριν από έναν αιώνα, αλλά η αντοχή αυτού του λαού είναι τέτοια ώστε θα ξαναγεννηθεί ως έθνος, αν όλοι οι Κούρδοι του κόσμου ενώνουν τα χέρια τους.
1. Les Kurdes, Encyclopédie Wikipédia
2. http://www.courrierinternational.com/article/2011/08/12/une-guerre-secrete-au-kurdistan
3. http://www.courrierinternational.com/article/2006/04/06/le-kurdistan-irakien-ni-stable-ni-democratique
4. http://www.ben-vautier.com/ethnisme/analyses/ethnies/kurdistan.html
5. http://www.courrierinternational.com/article/2012/11/13/vis-a-vis-des-kurdes-l-intimidation-n-est-pas-une-solution
6. http://www.courrierinternational.com/article/2013/08/09/les-kurdes-les-oublies-du conflit?utm_campaign=&utm_medium=email&utm_ source= Courrier +international+au +quotidien
7. http://www.courrierinternational.com/article/2012/04/05/les-kurdes-font-cavalier-seul-dans-l-opposition
8. http://www.ben-vautier.com/ethnisme/ analyses/ethnies/kurdistan.html
Professeur Chems Eddine Chitour
École Polytechnique enp-edu.dz (Αλγέρι)
Πηγή
InfoGnomon
Σ.μτφ.: Φαίνεται ότι οι κόποι όλων ανεξαιρέτων των κουρδικών πολιτικών και πολιτιστικών οργανώσεων πιάνουν σίγα σιγά τον στόχο τους: να βγει το κουρδικό ζήτημα από την διεθνή απομόνωση. Σήμερα μπαίνει στο χορό το Global Research, ένας από τους μεγαλύτερους ιστοτόπους εναλλακτικής ενημερώσεως του κόσμου στα αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά, με εντυπωσιακό τρόπο, καθώς το πόνημα που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν … Άραβα λόγιο, γνωστό στους τακτικούς αναγνώστες του Ινφογνώμονα για τις εθνικο-αραβικές του θέσεις. Φυσικά το άρθρο δεν θα προσκομίσει νεοτέρα στοιχεία για το κουρδικό στους τακτικούς αναγνώστες μας, μιας και το ιστολόγιο του Σάββα Καλενδερίδη πρέπει να είναι το πιο ενημερωμένο μη κουρδικόιστολόγιο στον κόσμο σχετικά με το κουρδικό ζήτημα, άλλα αξίζει τη προσοχή μας στο βαθμό που γνωστοποίει το θέμα στο «διεθνές κοινό».
«Η αγιότητα δεν βρίσκεται ούτε στο τουρμπάνι ούτε στη γενειάδα, αλλά στην καρδιά». Κουρδική Παροιμία.
Υπάρχει ένα αίνιγμα, αυτό του κουρδικού λαού στον οποίο η ροή της ιστορίας δεν του απέμεινε δικαιοσύνη. Αυτός ο λαός χρησιμοποιήθηκε συχνά ως μεταβλητή προσαρμογής στις μεγάλες διαπραγματεύσεις και υπέστη έναν καταστροφικό αταβισμό, αυτό του να είναι πολιτικά υπό καταιονισμό επειδή δεν διέθετε έναν φωτισμένο αρχηγό για την ανάγκη ενός κοινού πεπρωμένου πέρα από τα σύνορα .
Σε αυτή την μικρή συμβουλή μου, μετά από μια γρήγορη παρουσίαση του κουρδικού λαού, θα αφαιρέσουμε το πέπλο σχετικά με την τύχη των τεσσάρων κουρδικών οντοτήτων που κατανέμονται σε τέσσερις χώρες που φιλοξενούν τον ίδιο λαό. Ο λαός αυτός είναι αντικείμενο μιας ομέρτας η ακόμα καλύτερα μιας αινιγματικής συνωμοσίας της σιωπής.
Μια από τις ελάχιστες φωνές που τον δικαίωσε ήταν αυτή της Ντανιέλ Μιτεράν, της συζύγου του πρώην προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας. Μετά το θάνατό της το Νοέμβριο 2012, οι Κούρδοι την τίμησαν.
«Πολύ αγαπημένη από τους Κούρδους ηγέτες, η Ντανιέλ Μιτεράν θεωρούταν πράγματι ο καλύτερος φίλος των Κούρδων, υπενθυμίζει ο κουρδικός ιστότοπος ενημερώσεως AK News. Η πρόεδρος του ιδρύματος France Libertés είχε εργαστεί πολύ για να γίνει γνωστό το κουρδικό ζήτημα στη Γαλλία. Βοήθησε επίσης να συμφιλιωθούν οι διάφορες κουρδικές φατρίες.
Σύντομη ιστορία του κουρδικού λαού
Η εγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια μας μαθαίνει ότι οι Κούρδοι είναι ένας ιρανικός λαός, απόγονοι των Μήδων που αριθμεί μεταξύ 25 και 37 εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν κυρίως στην Τουρκία (μεταξύ 11,5 και 20 εκατ.), το Ιράν (περίπου 7 εκατ.), το Ιράκ (περίπου 6 εκατ.) και στη Συρία (περίπου 2 εκατ.). Υπάρχουν επίσης σημαντικές κουρδικές κοινότητες στην Αρμενία, το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, το Αζερμπαϊτζάν, το Λίβανο, το Κουβέιτ, το Ισραήλ, την Ελλάδα, την Αλγερία, στη Ρωσία. Εδώ και ένας αιώνας, ορισμένοι Κούρδοι αγωνίζονται για την αυτοδιάθεση τους, για να έχουν τη δική τους πατρίδα, το Κουρδιστάν.
Όλα τα κράτη που φιλοξενούν μια μη αμελητέα κοινότητα Κούρδων αντιστέκονται ενεργά κατά της δημιουργίας ενός κουρδικού κράτους, φοβούμενα ότι θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν μέρος της εθνικής τους επικράτειας.
Οι Κούρδοι μιλούν διάφορες διαλέκτους εγγύς η μια με την άλλη, όλες προερχόμενες από τα Κουρδικά, μια Ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα του ιρανικού κλάδου.
Η πλειοψηφία των Κούρδων είναι Σουνίτες (80%), αλλά υπάρχουν και άλλες κοινότητες, οι Αλεβίτες, Yezidi, εβραϊκή (σήμερα στο Ισραήλ) και σε μικρότερο ποσοστό, Σιίτες και Χριστιανοί, στο Ιράκ και στο Ιράν.
Η πρώτη εμφάνιση ενός ξεχωριστού και ενωμένου πολιτισμού και ενός λαού που ζούσε στα βουνά του Κουρδιστάν χρονολογείται από τον πολιτισμό Χαλάφ κατά το πρώτο ήμισυ της έκτης χιλιετίας π.Χ. (6000-5400 π.Χ..). Ακολουθείται από τον πολιτισμό Hurrian, 2300-1300 π.Χ.. περίπου. (...)
Όλες αυτές οι επιβουλές άφησαν ίχνη, εδώ και 4.000 χρόνια, στο κουρδικό πολιτισμό.
Πολύ αργότερα, ο Εμίρης Bedir Khan ίδρυσε ένα βασίλειο που εκτεινόταν από την Περσία μέχρι τον Τίγρη μεταξύ 1844 και 1846. (1)
Οι Κούρδοι του Ιράν
Ανεξάρτητα από τον τόπο διαμονής τους, καβάλα στις 4 χώρες, οι Κούρδοι ήθελαν πάντα να είναι ανεξάρτητοι.
Γνωρίζουμε τα δεινά των «Οθωμανών» Κούρδων μετά την συμφωνία Picot Sykes και την Συνθήκη της Λωζάνης που ακολούθησε το 1923.
Από την πλευρά τους, τον Ιανουάριο 1946 οι Κούρδοι του Ιράν θα διακηρύξουν στο Μαχαμπάντ τη Δημοκρατία του Μαχαμπάντ, αλλά το επόμενο έτος, η τελευταία θα συνθλιβεί από το Σάχη του Ιράν, Mohammad Reza Pahlavi που ήθελε να δημιουργήσει ένα συγκεντρωτικό κράτος, όταν το 1941, οι Βρετανοί και οι Ρώσοι εισέβαλαν στο Ιράν.
Αζέροι και Κούρδοι οργανώθηκαν και θα διακηρύξουν το 1945, τη Δημοκρατία του Μαχαμπάντ, θα διαρκέσει ένα χρόνο έως ότου τα στρατεύματα του Σάχη θα εισέλθουν και θα εκτελέσουν τους ηγέτες.
Ο Μουσταφά Μπαρζανί και εκατό άνδρες κατέφυγαν στην ΕΣΣΔ.
«Για την πρόσφατη περίοδο, εδώ και αρκετές εβδομάδες, οι ιρανοί στρατιωτικοί δεν διστάζουν να διασχίζουν τα ιρακινά σύνορα για να κυνηγήσουν Κούρδους μαχητές. Μια απαρατήρητη επίθεση, αλλά που έχει ήδη προκαλέσει το θάνατο πολλών ανθρώπων.
Η περιοχή είναι το θέατρο ενός αδήλωτου πολέμου. Και οι δύο πλευρές εκφράζουν τη λύπη τους για νέα θύματα κάθε μέρα και ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός εκτιμά ότι τουλάχιστον 160 οικογένειες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα χωριά τους στο ιρακινό Κουρδιστάν [αυτόνομη περιοχή στο βόρειο Ιράκ]. Αυτοί οι κάτοικοι έγιναν πρόσφυγες. (...)
Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν δικαιολογεί αυτές τις επιδρομές στο ιρακινό έδαφος υποστηρίζοντας ότι μάχεται εναντίον μιας «ένοπλης ομάδας» ή «αποσχισθείσας» παρόμοιας με τη τζουντάλα. » (2)
Οι Κούρδοι του Ιράκ
Επικεφαλής μιας ένοπλης εξέγερσης, ο Μουσταφά Μπαρζανί, ιστορικός ηγέτης του κουρδικού εθνικού κινήματος στο Ιράκ, πέτυχε το 1970 την αναγνώριση της αυτονομίας των Κούρδων με την υπογραφή μιας συνθήκης.
Αλλά αυτή η συνθήκη δεν τηρήθηκε ποτέ από το Ιράκ, υπό την ηγεσία του Σαντάμ Χουσεΐν.
Από το Φεβρουάριο-Σεπτέμβριο 1988, η ιρακινή κυβέρνηση διεξάγει μια εκστρατεία γενοκτονίας εναντίον των Κούρδων.
Το πιο γνωστό επεισόδιο αυτής της επιχείρησης είναι η σφαγή των κατοίκων της πόλης Χαλαμπτζιά (βόρειο Ιράκ στην επαρχία Σουλεϊμανίγια) με τη χρήση χημικών όπλων το Μάρτιο του 1988.
Ως συνέπια του Πολέμου του Κόλπου το 1990, οι Κούρδοι μπόρεσαν και δημιούργησαν μια αυτόνομη ζώνη στο βόρειο Ιράκ. Το 2003, οι Κούρδοι υποστήριξαν την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ.
Το νέο ιρακινό σύνταγμα που εγκρίθηκε με δημοψήφισμα το 2005, αναγνωρίζει μια πολύ ευρεία αυτονομία στο Κουρδιστάν.
Όμως, διαβάζουμε στο Courrier International: «Αυτή η κουρδική περιοχή -η πιο ήσυχη και η πιο ευημερούσα- δεν σώζεται από τα προβλήματα, όπως αποδεικνύεται από τις ταραχές της Χαλαμπτζιά.
Στις τελευταίες 16 Μαρτίου, βίαιες ταραχές ξέσπασαν κατά τη διάρκεια του εορτασμού της επίθεσης με χημικά του 1988 στην κουρδική πόλη Χαλαμπτζιά.
Χωρίς έκπληξη, εκμεταλλεύτηκαν την παρουσία των εκπροσώπων της περιφερειακής κυβέρνησης [η αυτόνομη περιοχή από το 1992] για να εκφράσουν την απογοήτευση και το θυμό τους. (...)
Βέβαια, η κατάσταση των Κούρδων έχει βελτιωθεί στα δεκαπέντε χρόνια της αυτονομίας.
Ωστόσο, η έλλειψη υποδομών είναι πραγματική, όχι μόνο στην Χαλαμπτζιά, αλλά και στο υπόλοιπο του ιρακινού Κουρδιστάν. Η οργή του λαού είναι συνεπώς δικαιολογημένη κατά των Κούρδων πολιτικών ηγετών και των κομμάτων τους (...).
Η φτώχεια, ο θυμός και η απογοήτευση δημιουργούν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την άνοδο του φανατισμού. Στη Μέση Ανατολή, οι ισλαμιστικές ομάδες εργάζονται για να ανακτήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. (...)
«Μια χρηστή διακυβέρνηση, η οποία πληροί τις απαιτήσεις του λαού, είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσει το όνειρο και τη μνήμη εκείνων που έχασαν τη ζωή τους για την ελευθερία και τη δημοκρατία στο Κουρδιστάν».(3)
Οι Κούρδοι της Τουρκίας
Η οικοδόμηση της κεμαλικής Τουρκίας από το 1923 πραγματοποιείται με την άρνηση της ύπαρξης μιας ισχυρής κουρδικής μειονότητας στο έδαφός της. (...)
Χρειάστηκαν πάνω από δύο χρόνια στον τουρκικό στρατό για να ανακαταλάβει το Ντερσίμ.
Η κουρδική λαϊκή αντίσταση αντιστάθηκε σε τρία σώματα στρατού!
Η καταστολή ήταν ακόμη πιο βίαιη στο βαθμό που κόστισε πολύ σε άνδρες και υλικό.
Σύμφωνα με το ΚΚ της Τουρκίας από το 1924 έως το 1938 υπήρχαν πάνω από 1,5 εκατομμύρια Κούρδους που απελάθηκαν ή σκοτώθηκαν.
Στη δεκαετία του 1980, η περιοχή του Κουρδιστάν τέθηκε υπό κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ελεγχόμενη από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις και τις τουρκικές παραστρατιωτικές ομάδες. (...)
Ωστόσο, στις 27 Ιουλίου 2009, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιούλ, παραδέχθηκε σε συνέντευξή ότι οι Κούρδοι δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τον υπόλοιπο πληθυσμό, διακόπτοντας με αυτό τον τρόπο περισσότερα από 85 χρόνια άρνησης. (4)
Το 2012, και μετά το σήριαλ των περιπετειών του Κούρδου ηγέτη Οτζαλάν, ο οποίος γλίτωσε παρά τρίχα τη θανατική ποινή, που μετατράπηκε σε ισόβια φυλάκιση, πάνω από 700 Κούρδους κρατούμενους ξεκίνησαν μια απεργία πείνας στις φυλακές της χώρας.
Η μυθιστοριογράφος Oya Baydar εξοργίστηκε με τον εκβιασμό για θανατική ποινή που ο Τούρκος Πρωθυπουργός αντιτέθηκε στους ισχυρισμούς τους.
Οι Κούρδοι απεργοί πείνας απαιτούσαν το τέλος της απομόνωσης του Αμπντουλάχ Οτζαλάν, φυλακισμένου από το 1999, το δικαίωμα να εκφραστούν στα κουρδικά στα δικαστήρια και την καθιέρωση της διδασκαλίας της κουρδικής γλώσσας στα σχολεία (...). ( 5)
Οι Κούρδοι της Συρίας
Οι μη Άραβες Κούρδοι αποτελούν το 10% του πληθυσμού της Συρίας, ήτοι σύνολο περίπου 1,9 εκατομμύρια άνθρωποι.
Αυτό τους καθιστά τη μεγαλύτερη μειονότητα στη χώρα αυτή.
Ο κουρδικός πληθυσμός συγκεντρώνεται κυρίως στα βόρειο-ανατολικά και βόρεια, όμως υπάρχουν επίσης σημαντικοί πληθυσμοί στο Χαλέπι και τη Δαμασκό.
Πολλές τεχνικές χρησιμοποιούνται για να υποτιμηθεί η κουρδική ταυτότητα στη Συρία: Διάφοροι νόμοι απαγορεύουν τη χρήση της κουρδικής γλώσσας, μπορούν να απαγορεύσουν την αναγνώριση των παιδιών με κουρδική ονομασία, οι γεωγραφικές ονομασίες στην κουρδική γλώσσα αντικαθιστώνται με αραβικά ονόματα, και, τέλος, απαγορεύονται τα κουρδικά ιδιωτικά σχολεία, και ορισμένα βιβλία.
Πρόκειται ασφαλώς για μια ιδιαιτερότητα του κόμματος Μπάαθ να αρνηθεί ορισμένες ταυτότητες όπως συνέβη στην Αλγερία με ένα μοναδικό κόμμα το οποίο αγκάλιασε το ίδιο δόγμα.
Για την τρέχουσα περίοδο της συριακής τραγωδίας, ο Rudaw Amir Sharif, αρθρογράφος της εφημερίδας Rudaw του ιρακινού Κουρδιστάν, ανησυχεί για την διεθνή σιωπή για την τύχη των Κούρδων της Συρίας εναντίον των τζιχαντιστών: «Τα Δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης πολύ σπάνια αναφέρουν τη Θρησκευτική βία της οποίας είναι τα θύματα για αρκετές εβδομάδες οι Κούρδοι στη βόρεια Συρία».
Σύμφωνα με τα κουρδικά μέσα ενημέρωσης και το συριακό Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (OSDH), η πολιτοφυλακή του Μετώπου Αλ-Νόσρα και εκείνες του ισλαμικού κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε διεξαγάγουν πολιορκίες και επιθέσεις εναντίον των επιτροπών προστασίας του κουρδικού λαού (YPG, κουρδική πολιτοφυλακή) και σκοτώνουν, απαγάγουν, ληστεύουν, κρατούν σε ομηρίες και βασανίζουν αμάχους και μαχητές. (...) (6)
Η αμφιθυμία των Κούρδων της Συρίας
Στην τραγική κατάσταση στη Συρία, η θέση των Κούρδων είναι αινιγματική, δεν είναι κατά του αγώνα του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου, το οποίο δεν τους αναγνωρίζει ως ανεξάρτητη οντότητα, και ταυτόχρονα μάχονται κατά των τζιχαντιστών της Αλ Νόσρα , οι οποίοι πολεμούν τον Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Ο Muhammad Ismail, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κουρδικού Εθνικού Συμβουλίου, εξηγεί σε μια συνέντευξη στο περιοδικό Courrier International, γιατί οι Κούρδοι δεν έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν με το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο:
«Οι Κούρδοι, ως αντίπαλοι του καθεστώτος από πολύ παλιά αποτελούσαν ένα ήδη οργανωμένο κίνημα, διαιρεμένο. Ο πρώτος στόχος ήταν να φέρει την κουρδική αντιπολίτευση κάτω από μία μοναδική σημαία. (...) Δεν έχουμε φτάσει σε συμφωνία, αλλά θέλω να τονίσω ότι ο διάλογος συνεχίζεται. Το NSC δεν αποδέχεται τις προτάσεις μας, τόσο για το κουρδικό ζήτημα όσο και για το μέλλον της Συρίας. Ζητούσαμε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης για τις διάφορες συνιστώσες της συριακής κοινωνίας.
Αλλά η λέξη αυτοδιάθεση φοβίζει το ΚΝΣ (...) Το κίνημά μας είναι ειρηνικό και δεν θέλουμε να πάρουμε τα όπλα. Ο Μπασάρ Άσαντ δεν έχει επιτεθεί στις κουρδικές περιοχές για την ώρα, και δεν θέλουμε να θυσιαστούμε, όπως κάναμε πολλές φορές στο παρελθόν, χωρίς να υπάρξουν αποτελέσματα. (...)»
«Εμείς δεν θέλουμε, συνεχίσει ο Muhammad Ismail, σενάριο α-λα-Ιράκ και δεν επιθυμούμαστε τη διχοτόμηση της χώρας.
Ορισμένα κουρδικά στοιχεία, όπως το PYD η το PKK επιθυμούν την αυτονομία ή την ανεξαρτησία, αλλά αυτό δεν είναι η περίπτωση του Κουρδικού Εθνικού Συμβουλίου. Είμαστε μέρος των είκοσι δύο εκατομμύριων Σύριων. (...) Οι Κούρδοι της Συρίας αντιπροσωπεύουν το 10% του πληθυσμού της χώρας.
Αλλά είναι επίσης μέρος ενός διασυνοριακού λαού, του οποίου ένα μεγάλο μέρος ζει στην Τουρκία, το Ιράν (13 και 6 εκατ. αντίστοιχα) και τσο Ιράκ (6.000.000).
Από την ίδρυση της πραγματικής αυτονομίας για τους Κούρδους του Ιράκ μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν το 2003, οι χώρες της περιοχής φοβούνται μια μετάδοση. (...)
Οι Κούρδοι της Συρίας δεν είναι έτοιμοι να συμμαχήσουν με το ΚΝΣ, κυρίως λόγω της εγγύτητάς του με την Άγκυρα, η οποία θα αντιταχθεί σε οποιαδήποτε προσπάθεια αναγνώρισης της ύπαρξης του κουρδικού λαού. "(7)
Η πρόσφατη περίοδος: η ιδέα του «Μεγάλου Κουρδιστάν»
Για την πρόσφατη περίοδο, η Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1919) αποφάσισε την τύχη των Κούρδων.
Το 1920, η Συνθήκη των Σεβρών προβλέπει τη διαίρεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και συζητά την πιθανή αυτονομία των κουρδικών επαρχιών με δυνατότητα ίδρυσης ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους.
Το τελευταίο δεν είδε ποτέ το φως της ημέρας.
Το 1923, ο κουρδικός λαός τέθηκε υπό την εξουσία τεσσάρων χωρών: της Τουρκίας, του Ιράν, της Συρίας (γαλλικό προτεκτοράτο) και του Ιράκ (βρετανικό προτεκτοράτο).
Ογδόντα πέντε χρόνια αργότερα, το Κουρδιστάν παραμένει μια μυθική επικράτεια χωρίς αναγνωρισμένα σύνορα, και οι Κούρδοι ένα έθνος χωρίς κράτος.
Αρνούμενοι της ταυτότητάς τους, τα τριάντα εκατομμύρια Κούρδων της Μέσης Ανατολής δεν σταμάτησαν ποτέ να αγωνίζονται για την αναγνώριση των πολιτιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων τους, ενώπιον καταπιεστικών καθεστώτων και του συγκεντρωτισμού.
Αλλά οι γλωσσικές και θρησκευτικές διαιρέσεις τους οδήγησαν να πολεμήσουν ανοργάνωτα.
Μια άρνηση της ταυτότητας σε φόντο πετρελαϊκού και υδάτινου πλούτου
Κουρδιστάν δεν έχει σύνορα, είναι μια χώρα που δεν υπάρχει πλέον στους γεωγραφικούς χάρτες όπου αναφερόταν την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Επί του παρόντος, το μοναδικό μέρος που ονομάζεται «Κουρδιστάν» είναι ένα τμήμα των κουρδικών επαρχιών του Ιράν.
Το πρόβλημα των Κούρδων είναι ο καταιονισμός τους εντός των συνόρων που ανήκουν σε διαφορετικά κράτη.
Στην πραγματικότητα, η Βρετανία είχε εντολή στο Ιράκ και ενδιαφερόταν πολύ για τα αποθέματα πετρελαίου της Μοσούλης.
Στην γαλλοβρετανική χάραξη των συνόρων, η Γαλλία, εντολοδόχος της Συρίας, ολοκληρώνει τρεις κουρδικές κατοικημένες περιοχές: Djezira, Kurd-Dagh, Arab-Pinar.
Στη Συρία το 1961, ξεκίνησαν να κατηγορούν τους Κούρδους για κινήσεις εναντίον του Αραβισμού. Το 1962, η κυβέρνηση έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο «αραβική ζώνη» που προέβλεπε να εκτοπίσει το σύνολο του κουρδικού πληθυσμού της περιοχής Jazeera κατά μήκος των τουρκικών συνόρων και να αντικατασταθεί από Άραβες.
Η ανακάλυψη του πετρελαίου στο Karatchok σίγουρα δεν είναι ξένη προς την πολιτική αυτή.
Όμως, είναι στο Ιράκ ιδίως που η τύχη των Κούρδων ήταν η πιο τραγική, διότι στην πραγματικότητα υπό την ηγεσία του Μπάαθ υπήρξε μια συστηματική καταστροφή της κουρδικής ταυτότητας (...) »(8)
«Το 1974, ο πόλεμος ξαναξεκινάει υπό την ηγεσία του παλιού χαρισματικού ηγέτη Μουσταφά Μπαρζανί, που υποστηρίζεται από το Ιράν, αλλά το 1975, το Ιράν και το Ιράκ υπέγραψαν τη Συμφωνία του Αλγερίου, και το κίνημα Μπαρζανί επιλέγει να παραδοθεί .
Από εκείνη τη στιγμή το Ιράκ υιοθετεί μια πολιτική αραβοποιήσης στις κουρδικές πετρελαϊκές και παραμεθόριες περιοχές. Εκατό χιλιάδες Κούρδοι μετακινούνται προς το νότο ή προς την «αυτόνομη» περιοχή. 1.500 χωριά θα διαγραφούν, και οι Κούρδοι μοιράζονται διάσπαρτοι σε μικρές ομάδες σε αραβικά χωριά ή συγκεντρώνονται σε «στρατηγικά» χωριά. (8)
«Το άλλο μεγάλο πρόβλημα των Κούρδων είναι ο κατακερματισμός τους, κάθε κουρδική χώρα πολεμά για την ανεξαρτησία της ή, στη καλύτερη περίπτωση για την αυτονομία της στο εσωτερικό της χώρας με την οποία συνδέεται.
Οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή ενίοτε τους κάνουν αντίπαλους. Π.χ. στο Ιράκ, το Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν του Ιράκ, το οποίο αγωνίζεται για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν δεν διστάζει να συμμαχήσει με το Ιράν του Χομεϊνί (...)
Ο κ. Ταλαμπανί, δήλωσε: « «Αφήστε τους καταπιεστές να πολεμούν τους καταπιεστές, αν οι Ιρανοί επιτεθούν σε ιρακινες θέσεις, θα τους αφήσουμε... αλλά αν οι Ιρανοί επιτεθούν στην περιοχή που ελέγχουμε, θα την υπερασπιστούμε».' (...)
Στο Ιράν, 12.000 Πεσμαργκά του Pdki και 3.000 του Komala και KDP ελέγχουν σήμερα το 70% του ιρανικού Κουρδιστάν» (8)
Ένας λαός υπάρχει με τον πολιτισμό και τη ταυτότητά του.
Για μια φορά ακόμα, οι ηγέτες δεν στέκονται συχνά στο ύψος των προκλήσεων, για λόγους γοήτρου και υπερβολικής προσωπικής φιλοδοξίας.
Η ιστορία θα δικαιώσει μια μέρα αυτόν τον λαό που δεν ζητά τίποτα περισσότερο από το να ζήσει τη ζωή του και να προστατεύσει την ταυτότητά του που είναι και αυτή ένας πλούτος.
Οι υπολογισμοί α-λα- Sykes-Picot νίκησαν την επιθυμία τους πριν από έναν αιώνα, αλλά η αντοχή αυτού του λαού είναι τέτοια ώστε θα ξαναγεννηθεί ως έθνος, αν όλοι οι Κούρδοι του κόσμου ενώνουν τα χέρια τους.
1. Les Kurdes, Encyclopédie Wikipédia
2. http://www.courrierinternational.com/article/2011/08/12/une-guerre-secrete-au-kurdistan
3. http://www.courrierinternational.com/article/2006/04/06/le-kurdistan-irakien-ni-stable-ni-democratique
4. http://www.ben-vautier.com/ethnisme/analyses/ethnies/kurdistan.html
5. http://www.courrierinternational.com/article/2012/11/13/vis-a-vis-des-kurdes-l-intimidation-n-est-pas-une-solution
6. http://www.courrierinternational.com/article/2013/08/09/les-kurdes-les-oublies-du conflit?utm_campaign=&utm_medium=email&utm_ source= Courrier +international+au +quotidien
7. http://www.courrierinternational.com/article/2012/04/05/les-kurdes-font-cavalier-seul-dans-l-opposition
8. http://www.ben-vautier.com/ethnisme/ analyses/ethnies/kurdistan.html
Professeur Chems Eddine Chitour
École Polytechnique enp-edu.dz (Αλγέρι)
Πηγή
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έκκληση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για αποχώρηση από την Αίγυπτο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
O Διαλογισμός και τα οφέλη του
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
