2013-08-20 21:00:16
The Fjordman Report / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Σχ. ΚΟ: Το παρακάτω άρθρο αναφέρεται στο πρόβλημα της πολυπολιτισμικότητας η οποία κατατρώει σαν γάγγραινα τις χώρες της Ευρώπης, αλλοιώνει την εικόνα της και την εθνολογική της σύνθεση, έχει κοστίσει εκατοντάδες θύματα «διαπολιτισμικής συνύπαρξης», έχει μετατρέψει περιοχές σε εμπόλεμες ζώνες και εγκυμονεί συνεχώς κινδύνους για ξεσπάσματα βίας έως και γενικευμένο «εμφύλιο» πόλεμο. Το άρθρο είναι κάπως μεγάλο, αλλά αρκετά καλό, αν και δεν θίγει κάποια «ευαίσθητα» θέματα σχετικά με την προώθηση της μαζικής μετανάστευσης από γνωστά "μη δυτικά" λόμπι. Είναι του Νορβηγού blogger Peder Are NøstvoldJensen*
Το 2009 αποκαλύφθηκε ότι το τότε κυβερνών Εργατικό Κόμμα είχε πλημμυρίσει σκόπιμα την Βρετανία με πολλά εκατομμύρια μετανάστες, χωρίς καμία προηγούμενη διαβούλευση με τους πολίτες, προκειμένου να κατασκευάσει μια κοινωνικά «πραγματικά πολυπολιτισμική» χώρα
. Η τεράστια αύξηση του αριθμού των μεταναστών κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, εν μέρει οφείλονταν σε μια πολιτικά υποκινούμενη προσπάθεια να αλλάξει ριζικά η χώρα και να «κολλήσουν στα μούτρα της Δεξιάς την πολυμορφία», σύμφωνα με τον Andrew Neather, ( φωτο) πρώην σύμβουλο του πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ. Ο Neather είπε ότι η μαζική μετανάστευση ήταν το αποτέλεσμα ενός προμελετημένου σχεδίου, αλλά οι υπουργοί ήταν απρόθυμοι να το συζητήσουν για το φόβο ότι αυτό θα αποξένωνε τους Εργατικούς από τον «πυρήνα του κόμματος που ήταν η εργατική τάξη» (βλέπε σχετικό άρθροεδώ καθώς και το Γιατί αυτό δεν λέγεται ΠΡΟΔΟΣΙΑ;)
Ο Λόρδος Glasman - προσωπικός φίλος του ηγέτη των Εργατικών – δήλωσε το 2011 ότι «οι Εργατικοί είπαν ψέματα στο λαό σχετικά με την έκταση της μετανάστευσης ... και υπάρχει μια τεράστια ρήξη στην εμπιστοσύνη». Παραδέχτηκε επίσης, ότι το Εργατικό Κόμμα είχε μερικές φορές ενεργήσει εχθρικά προς το λευκό ντόπιο πληθυσμό. Ειδικότερα, έτεινε να βλέπει τους ψηφοφόρους της λευκής εργατικής τάξης ως «ένα εμπόδιο για την πρόοδο».
Εξ όσων γνωρίζω, οι συγκλονιστικές αυτές αποκαλύψεις για μια δυτική κυβέρνηση που σχεδίασε μια ολομέτωπη επίθεση για να συντρίψει το δικό της λαό, μέχρι στιγμής δεν προκάλεσε ούτε μια λέξη διαμαρτυρίας από τους πολιτικούς ηγέτες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε οποιαδήποτε άλλη δυτική χώρα, αν και οι πράξεις αυτές θα μπορούσαν να είναι ερμηνευτούν ως κυβερνητική πολιτική ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗΣ με στόχο την λευκή πλειοψηφία του πληθυσμού. Στα μέσα μαζικής ενημέρωσης της χώρας μου, αυτές οι δημόσιες ομολογίες του Neather μετά βίας αναφέρθηκαν, αν και οι δημοσιογράφοι ποτέ δεν χάνουν την ευκαιρία να προειδοποιήσουν τον κόσμο για την επικίνδυνη ραγδαία αύξηση του «λευκού ρατσισμού και της ξενοφοβίας» που μαστίζει δήθεν τον δυτικό κόσμο σήμερα.
Υποψιάζομαι πλέον, ότι η αιτία για αυτή την επαίσχυντη σιωπή είναι ότι οι κυβερνώντες σε όλες τις δυτικές χώρες, χωρίς εξαίρεση, ακολουθούν και οι ίδιοι παρόμοια, σκόπιμη πολιτική εκδίωξης των Ευρωπαίων και συνεπώς, δεν βλέπουν κανένα λάθος σε αυτό που έκανε η βρετανική κυβέρνηση.
Επίσης, στη Βρετανία, συμμορίες μεταναστών, κυρίως μουσουλμάνων, έχουν κακοποιήσει και εκμεταλλευτεί σεξουαλικά εκατοντάδες λευκά κορίτσια από την ηλικία των 12, τα οποία παρασέρνουν με ποτό και ναρκωτικά και στη συνέχεια τα βιάζουν, τα κακοποιούν και τα ξεφτιλίζουν. Αν τα κορίτσια δεν «συνεργαστούν» τα απειλούν με σφυριά ή τα πετάνε έξω από τα αυτοκίνητα. Πολλές τέτοιες επιθέσεις βιντεοσκοπούνται από αυτά τα τέρατα και δείχνονται ως «τρόπαια».
Τον Νοέμβριο του 2010, μια νεαρή κοπέλα από το Birmingham της Αγγλίας, συνελήφθη με την υποψία της «υποκίνησης θρησκευτικού μίσους» μετά τη κατηγορία ότι έκαψε μια αγγλική έκδοση του Κορανίου. Στη Βρετανία, όταν οι μουσουλμάνοι ή άλλες ομάδες μεταναστών βιάζουν λευκά κορίτσια, οι αστυνομικοί είναι συχνά απρόθυμοι να κάνουν κάτι γι’ αυτό, επειδή δεν θέλουν να τους χαρακτηρίσουν «ρατσιστές», αλλά αν κάποια Αγγλίδα κάνει κάτι που θα μπορούσε να ενοχλήσει τα αισθήματα των μουσουλμάνων μεταναστών, συλλαμβάνεται αμέσως.
Τον Ιούνιο του 2007, ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, μαζί με τον (πρωθυπουργό σε αναμονή) Γκόρντον Μπράουν και τον ηγέτη του Συντηρητικού Κόμματος (και νυν πρωθυπουργό) Ντέιβιντ Κάμερον, συναντήθηκαν με μουσουλμάνους ηγέτες σε ένα συνέδριο που διοργανώθηκε από το Δια-Θρησκευτικό Πρόγραμμα του Cambridge. Ο Μπλερ ξεκίνησε υπερασπιζόμενος το Ισλάμ ως μια θρησκεία της "μετριοπάθειας και της νεωτερικότητας," ανακοίνωσε κρατική επιχορήγηση για την ενίσχυση της διδασκαλίας του Ισλάμ και την εκπαίδευση των ιμάμηδων και όρισε τις Ισλαμικές σπουδές ως "στρατηγικής σημασίας" για το εθνικό συμφέρον της Βρετανίας. Ο Timothy Winter, λέκτορας Ισλαμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, δήλωσε «Το ερώτημα που αντιμετωπίζει η βρετανική κοινωνία και η κοινωνία στο σύνολό της, δεν είναι πώς θα ενθαρρύνουμε τις μειονότητες να συνεργαστούν με τις δυτικές χώρες, αλλά το πώς οι χώρες αυτές αυτοπροσδιορίζονται ως ένα κολάζ διαφορετικών θρησκευτικών πολιτισμών. "
Με άλλα λόγια: η Βρετανία, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Ιταλία, η Σουηδία, η Ιρλανδία, η Ισπανία και οι άλλες δυτικές χώρες με πλειοψηφία λευκών δεν είναι πλέον έθνη με μια ξεχωριστή κληρονομιά, παρά μόνο τυχαίες θέσεις στο χάρτη που περιμένουν να γεμίσουν με ένα " κολάζ διαφορετικών πολιτισμών. "
Εδώ θα μπορούσα να προσθέσω ότι οι αρχές της Βόρειας Αμερικής και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι λίγο καλύτερα από αυτά της Δυτικής Ευρώπης, αλλά και μερικές φορές χειρότερα. Οι ΗΠΑ ήταν η πρώτη δυτική χώρα, το 1965, που άνοιξε τα σύνορά της στη μαζική μετανάστευση από όλο τον κόσμο ως θέμα ιδεολογικής αρχής. Οι αρχές των ΗΠΑ έχουν προωθήσει παρόμοιες πολιτικές αλλού στη Δύση από τότε. Οι έννοιες «λευκό προνόμιο» (“white privilege”) και «Σπουδές Λευκότητας» (“Whiteness Studies”) αναπτύχθηκαν επίσης και εξαπλώθηκαν από τις ΗΠΑ παντού. Σε συγκρούσεις μεταξύ ιθαγενών Ευρωπαίων και μη ιθαγενών εποίκων, οι αρχές των ΗΠΑ έχουν δείξει επανειλημμένα ότι βρίσκονται ενάντια στα συμφέροντα των ιθαγενών Ευρωπαίων.
Όσο περισσότερο κοιτάζω το θέμα, τόσο πιο πολύ πρέπει να αναρωτηθούμε αν η Αμερική σήμερα έχει γίνει η Αντι-Λευκή Αυτοκρατορία. Αν επιχειρούσαμε να κάνουμε μια λίστα με τις ομάδες ή τους φορείς που προωθούν την εκδίωξη και την καταστροφή των Ευρωπαίων θα δούμε κάτι σαν το παρακάτω, ξεκινώντας από πάνω προς τα κάτω:
1. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών.
2. Η Ευρωπαϊκή Ένωση.
3. Οι Μουσουλμάνοι.
4. Οι αντι-λευκοί Αριστεροί που ελέγχουν τα πανεπιστήμια και ταmedia στις δυτικές χώρες.
5. Οι πολυεθνικές εταιρείες και τα λόμπι τους, καθώς και μια επιχειρηματική τάξη πεινασμένη για ανοιχτά σύνορα με απεριόριστη πρόσβαση στις παγκόσμιες αγορές και φθηνό εργατικό δυναμικό.
6. Η αντι-λευκή προκατάληψη και ο γενετικά επιθετικός κομμουνισμός που προωθούνται από το Χόλιγουντ και την αμερικανική βιομηχανία του θεάματος.
(Σχ. ΚΟ: Μήπως κάτι λείπει;..)
Τα 3, 4 και 5 είναι κοινά σε ολόκληρο το Δυτικό κόσμο. Ο αριθμός 2 είναι αποκλειστικά για την Ευρώπη, ενώ ο αριθμός 1 και 6 είναι ειδικά για τη Βόρεια Αμερική, αλλά επηρεάζουν και τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο κατά ένα πολύ σημαντικό βαθμό. Απλά μαθηματικά υποδηλώνουν ότι οι ΗΠΑ ευθύνονται για την εν εξελίξει εθνοκάθαρση των λευκών το ίδιο με την EUSSR.
Διάβασα το "America Alone" από τον Mark Steyn. Η Ευρώπη αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά προβλήματα, αλλά το ίδιο και η Βόρεια Αμερική, και δεν ξέρουμε ποιος είναι σε χειρότερη κατάσταση. Η Δυτική Ευρώπη πιθανότατα θα καεί λόγω της πολυπολιτισμικότητας και της μαζικής μετανάστευσης, αλλά το ίδιο και οι ΗΠΑ. Αν κοιτάξουμε τη μετάβαση σε μια μη-λευκή πλειοψηφία και όχι σε μια ισλαμοποίηση, οι ΗΠΑ είναι καλύτερα από μέρη που έχουν πληγεί στην Ευρώπη, όπως η Γαλλία ή η Αγγλία.
Ξεκίνησα γράφοντας για το Ισλάμ, και εξακολουθώ να μένω σε κάθε δήλωση που έχω κάνει για το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους. Ναι, η ισλαμική θρησκεία από μόνη της είναι εγγενώς βίαιη. Όχι, δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, και το Ισλάμ με οποιονδήποτε τρόπο, σχήμα ή μορφή δεν ανήκει στη Δύση. Το Ισλάμ, και όλοι εκείνοι που το ασκούν, πρέπει να φύγουν από ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.
Οι Κινέζοι είναι διαφορετικοί από εμάς. Δεν θέλω η χώρα μου να κατακλυστεί από αυτούς, επειδή αυτό θα σημάνει το τέλος του έθνους μου, αλλά τουλάχιστον δεν έχουν μια θρησκεία που τους λέει ότι έχουν ένα δικαίωμα από το Θεό να εξαλείψουν τον πολιτισμό μου και να σφάξουν το λαό μου. Οι Μουσουλμάνοι έχουν. Βρίσκονται σαφώς στην κορυφή της λίστας των βίαιων εχθρικών λαών που δεν ανήκουν στα Δυτικά εδάφη.
Παρ’ όλα αυτά, όσο σιχαίνομαι το Ισλάμ, αυτό είναι απλώς μια δευτερεύουσα μόλυνση. Δεν θα ήταν σε θέση να μας απειλεί με τον τρόπο που το κάνει τώρα, αν δεν είχε προηγηθεί το επιθετικό πολιτιστικό AIDS που ήρθε να χαλάσει το ανοσοποιητικό μας σύστημα εκ των προτέρων. Ο πραγματικός ιδεολογικός ιός που σκοτώνει την λευκή Δύση σήμερα είναι το κατασκεύασμα του μετα-Διαφωτισμού που ονομάζουμε ‘Nation Proposition’(‘Έθνος Πρόταση’ = Έθνος, τους πολίτες του οποίου, δεν ενώνει η κοινή καταγωγή και η ίδια εθνική, φυλετική, πολιτιστική ταυτότητα, αλλά μια ‘Ιδέα’, όπως π.χ. η «δημοκρατία» ή το «Σύνταγμα»).
Οι δύο χώρες της Δύσης που είναι ιστορικά πιο υπεύθυνες για την ανάπτυξη και τη διάδοση αυτής της θεωρίας είναι οι ΗΠΑ και η Γαλλία. Είναι λογικό ότι αυτές ακριβώς οι ίδιες χώρες είναι επίσης σήμερα στην πρώτη γραμμή της Δυτικής δημογραφικής παρακμής. Η έννοια του «Έθνους – Ιδέα» ορίζει ότι κάθε χώρα, ή τουλάχιστον κάθε δυτική χώρα, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας τυχαίος χώρος στο χάρτη, ένα άδειο δοχείο που περιμένει να γεμίσει με ψώνια και ανθρώπινα δικαιώματα.
Οι Αμερικανοί υποστηρικτές αυτής της ιδέας τείνουν να επικεντρώνονται περισσότερο στην πρώτη πτυχή, ενώ οι Γάλλοι και η γαλλικής έμπνευσης οργάνωση που είναι γνωστή ως Ευρωπαϊκή Ένωση, τονίζουν το τελευταίο κάπως περισσότερο. Αυτή είναι, επίσης, η σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο. Η σχέση αγάπης-μίσους μεταξύ Αμερικανών και Γάλλων τείνει να συσκοτίσει το πόσο οι χώρες τους έχουν κάτι κοινό. Και οι δύο αυτές χώρες, έχουν μεταμορφωθεί σε μια πολυπολιτισμική Disneyland όπου η λευκή πλειοψηφία απογυμνώνεται από τα δικαιώματά της, την ταυτότητά της και, τελικά, ίσως και την ίδια την ύπαρξή της, όλα με τις ευλογίες του κράτους. Το τελικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακά παρόμοιο και στις δύο περιπτώσεις: Η εξαφάνιση των λευκών και η οργανωμένη καταστροφή του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Από τον Ιανουάριο του 2010, η Γαλλία έχει εμπλακεί σε μια "συζήτηση" για την εθνική ταυτότητα η οποία έχει εξελιχθεί σε κυβερνητική προπαγάνδα που αποβλέπει να υπενθυμίσει στους λευκούς Γάλλους ότι δεν είναι τίποτα. Ο πρώην Υπουργός Μετανάστευσης και Εθνικής Ταυτότητας Ερίκ Μπεσόν στις συνομιλίες για την «εθνική ταυτότητα» επέλεξε να συζητήσει περί εθνικής ταυτότητας, κυρίως με άνδρες βορειοαφρικανικής καταγωγής. Δήλωσε ότι «υπάρχει μόνο μια Γαλλία, όπου το αίμα αναμιγνύεται», σβήνοντας έτσι την ύπαρξη ενός διακριτού γαλλικού έθνους. Για τον (Γαλλο-Λιβανέζο) Besson, "η Γαλλία δεν είναι ούτε ένας λαός, ούτε μια γλώσσα, ούτε μια γη, ούτε μια θρησκεία. Είναι μια συσπείρωση λαών που θέλουν να ζήσουν μαζί. Δεν υπάρχει εθνικά Γάλλος. Υπάρχει μόνο μια εθνοτικά μικτή Γαλλία".
Ο Γάλλος συγγραφέας Jean Raspail, συγγραφέας του ‘The Camp of the Saints’, πιστεύει ότι το κράτος έχει γίνει ο εχθρός του έθνους στις περισσότερες δυτικές χώρες και προειδοποιεί ότι «Όλη η Ευρώπη βαδίζει προς το θάνατό της», λόγω μιας κοινής πλάνης: το «Έθνος-Ιδέα». Φοβάται ότι η καταστροφή του λαού του από εκείνους που εξέφρασαν την ικανοποίησή τους και αρνήθηκαν να αντισταθούν στην συνεχιζόμενη εισβολή είναι σχεδόν μη αναστρέψιμη:
«Είμαι πεπεισμένος ότι η τύχη της Γαλλίας είναι σφραγισμένη, διότι «Το σπίτι μου/πατρίδα μου είναι το σπίτι τους/πατρίδα τους» (Μιτεράν), μέσα στην «Ευρώπη της οποίας οι ρίζες είναι τόσο μουσουλμανικές όσο και χριστιανικές» (Σιράκ), διότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη προς την τελική εξέλιξη το 2050 όπου θα δούμε τους Γάλλους να έχουν απομείνει μόνο το ήμισυ του πληθυσμού της χώρας, ενώ το υπόλοιπο θα αποτελείται από Αφρικανούς, Ασιάτες Μαυριτανούς και όλων των ειδών από το ανεξάντλητο αποθεματικό του Τρίτου Κόσμου».
Στο δοκίμιό του ‘The Fatherland Betrayed by the Republic’ (Η Πατρίδα Προδομένη από τη Δημοκρατία) από το 2004, ο Raspail δείχνει πώς το λόμπι των «Ανοιχτών Συνόρων» συγχέει το γαλλικό έθνος, το οποίο περιλαμβάνει μια ξεχωριστή εθνοτική ομάδα ευρωπαϊκού αίματος, με τη Γαλλική Δημοκρατία. Η Γαλλία ήταν από την αρχή μια χώρα κοινού αίματος, αλλά τα τελευταία χρόνια, «η Δημοκρατία, η οποία είναι μόνο ένα κυβερνητικό σχήμα, είναι συνώνυμη για αυτούς με την ιδεολογία, ιδεολογία με κεφαλαίο «Ι», η κύρια ιδεολογία."
Το αμερικάνικο και το γαλλικό μοντέλο είναι "διαφορετικά" με τον ίδιο τρόπο όπως οι μπολσεβίκοι και οι μενσεβίκοι ήταν «διαφορετικοί». Όπου οι πρώτοι φωνάζουν για τον πιο αποτελεσματικό τρόπο με τον οποίον θα εφαρμοστεί ο κομμουνισμός και οι δεύτεροι υποστηρίζουν με πάθος το πώς θα εφαρμοστεί καλύτερα ο οικονομικός κομμουνισμός. Η έντονη συζήτηση μεταξύ των αιρέσεων πάνω από μικρές ιδεολογικές διαφορές είναι μια ειδικότητα της Δύσης που θα μπορούσε επιτυχώς να θεωρηθεί ως μια εκκοσμίκευση αρχαίων χριστιανικών πρακτικών. Αυτό δεν θα πρέπει, ωστόσο, να κρύψει το πόσο αυτές οι διάφορες αιρέσεις έχουν κάποια πράγματα κοινά.
Οι ΗΠΑ και η Γαλλία αυτοπροσδιορίζονται και οι δύο ως «οικουμενικές δημοκρατίες» και βρίσκονται σε διαδικασία αυτοκτονίας εξαιτίας αυτού. Σχεδόν ολόκληρη η πολιτική Αριστερά, καθώς και η «σεβαστή» κατεστημένη Δεξιά σε όλο τον δυτικό κόσμο έχουν αποδεχθεί πλήρως το «Έθνος-Ιδέα» ως το ιδανικό και συμφωνούν στο 90-95% των στόχων του. Η λεγόμενη πολιτική συζήτηση που βλέπουμε στις εφημερίδες και στις οθόνες της τηλεόρασης ασχολείται μόνον με τις υπόλοιπες λεπτομέρειες για το πώς μια πολυπολιτισμική κοινωνία πρέπει να εφαρμοστεί ή για το πώς πρέπει να είναι αυτός ο «Νέος Άνθρωπος». Είναι έναςπαρανοϊκός ιδεολογικός διαγωνισμός καλλιστείων για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να διαλυθεί η λευκή Δύση.
Για παράδειγμα, υπάρχει μια διατλαντική "συζήτηση" του είδους σχετικά με τον καλύτερο τρόπο για την ενσωμάτωση των Σομαλών μουσουλμάνων: Πως το κράτος πρόνοιας θα κάνει το καλύτερο για τους Σομαλούς; Αν πρέπει να μαθαίνουν την γλώσσα τους στο σχολείο; Με λίγα λόγια, υπονοείται ότι η συνεχιζόμενη μαζική μετανάστευση και ο εποικισμός των δυτικών εδαφών από αλλοδαπές εθνοτικές ομάδες, θεωρείται ήδη σαν κάτι δεδομένο. Σχεδόν κανείς δεν ρωτά αν οι Σομαλοί μουσουλμάνοι είναι εγγενώς τόσο διαφορετικοί από τους Ευρωπαίους πολιτισμικά και ναι, γενετικά (φυλετικά), υπό την έννοια ότι ίσως δεν ανήκουν στις δυτικές χώρες καθόλου. Ίσως απλά δεν υπάρχει Σουηδικός, Ολλανδικός, Γερμανικός, Ελβετικός, Ιταλικός, Αγγλικός, Γαλλικός, Καναδικός, Αμερικάνικος ή Αυστραλέζικος τρόπος για να απορροφηθούν τέτοια ξένα έθνη, επειδή οι νοητικές διαφορές είναι απλά τεράστιες για να γεφυρωθεί το χάσμα.
Το να κάνει κάποιος τέτοιες ερωτήσεις σημαίνει ότι θα αποκλειστεί αμέσως από την ευγενική κοινωνία και ίσως δεχτεί και σωματικά επίθεση. Ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις την ίδια τη βάση του «Έθνους – Ιδέα» και κατ 'επέκταση τα θεμέλια της κυρίαρχης ιδεολογίας; Αυτό θα θεωρηθεί «προδοσία» από εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία.
Εκτός από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, τις δίδυμες Αυτοκρατορίες του Διαφωτισμού, έχουμε επίσης κάποιους νέους εταίρους σε αυτή τη διαδικασία. Η Σουηδία, για παράδειγμα, με το περίφημο κράτος πρόνοιας έχει δημιουργήσει μια διεθνή εικόνα για τον εαυτό της ως ένα «έθνος πρότυπο». Ως αποτέλεσμα, δεν χρειάζεται πλέον πίστη στο σουηδικό έθνος ως μια βιολογική πραγματικότητα, δεδομένου ότι αυτό έχει καταργηθεί ιδεολογικά και έχει διαγραφεί ιστορικά. Αντ’ αυτού, η πίστη πρέπει να τεθεί στα ιδανικά που, υποτίθεται, έχει το κράτος, στο Σοσιαλισμό στην περίπτωση της Σουηδίας και στην αντι-λευκή Πολυπολιτισμικότητα.
Σε παλαιότερες εποχές, «προδότης» ήταν κάποιος που πρόδιδε το έθνος του. Σε αυτό το πλαίσιο, ένα έθνος ήταν ένας λαός που έβλεπε τον εαυτό του ως μια διακριτή οντότητα και μια εθνοτική ομάδα, πλήρη, με οπτικά σύμβολα, όπως σημαίες. Σήμερα, αυτή η άποψη θεωρείται ξεπερασμένη από τους ιθύνοντες δυτικούς ολιγάρχες, ένα αρχαίο κακό που πρέπει να γελοιοποιηθεί και να εξαλειφθεί με κάθε κόστος, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης κατήχησης από το εκπαιδευτικό σύστημα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε συνδυασμό με νομικό εκφοβισμό και επαγγελματική παρενόχληση των διαφωνούντων που τολμούν να κρατούν τους παραδοσιακούς δεσμούς της πίστης.
Ένα πρόσωπο που δαιμονοποιεί τον πολιτισμό του και προωθεί τον εποικισμό της χώρας του από άλλους, ακόμη και απροκάλυπτα εχθρικά λαούς, δεν θεωρείται πλέον ΠΡΟΔΟΤΗΣ, όπως θα χαρακτηριζόταν προηγουμένως. Αντίθετα, ένα τέτοιο άτομο επικροτείται από όσους βρίσκονται σε εξέχουσες θέσεις στην πολιτική, τα πανεπιστήμια και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το άτομο που λογίζεται προδότης είναι όποιος παρουσιάζει οποιαδήποτε σημάδια πίστης στις παραδοσιακές χώρες που το σύστημα παρουσιάζει ως εχθρούς του πεφωτισμένου οικουμενισμού. Για το λόγο αυτό, κόμματα, όπως οι Σουηδοί Δημοκράτες συκοφαντούνται για χρόνια, όχι επειδή πρόδωσαν το λαό που κατοικούσε ιστορικά στη χώρα τους, αλλά ακριβώς επειδή δεν το προδίδουν!
Ο Άγγλος παραδοσιοκρατιστής φιλόσοφος Roger Scruton έχει επισημάνει ότι «η αγορά και η πώληση της ιδιότητας του πολίτη, συχνά σε ανθρώπους που το θεωρούν απλώς ως δικαίωμα και ποτέ ως καθήκον, είναι κοινή σε όλη την Ευρώπη. Η πολιτική ελίτ δεν βλέπει τίποτα κακό οι άνθρωποι να κάνουν συλλογή διαβατηρίων, όπως θα μπορούσαν να συλλέγουν κάρτες μέλους σε κλαμπ». Θεωρεί ότι τα μέλη της κυβερνώσας δυτικής ελίτ έχουν ανοσία στην «ξενοφοβία», στο φόβο και το μίσος για τους ξένους, αλλά την ίδια στιγμή υποφέρουν από μια σοβαρή περίπτωση που ο Scruton ονομάζει «οικοφοβία» (oikophobia), η άρνηση και ο φόβος του οίκου σου (της πατρίδας σου), η επιθυμία να δυσφημίσεις τα έθιμα, τον πολιτισμό και τους θεσμούς του δικού σου λαού (παρόμοιος όρος: εαυτοφοβία και εθνική αυτοπεριφρόνηση – δες κι εδώ). «Ο ‘οικοφοβικός’ είναι, στα μάτια του, ένας υπερασπιστής της πεφωτισμένης οικουμενικότητας εναντίον του τοπικού σοβινισμού. Και είναι η άνοδος της οικοφοβίας που έχει οδηγήσει στην αυξανόμενη κρίση της νομιμότητας των εθνικών κρατών της Ευρώπης. "
Οι αυτόχθονες λαοί της Ευρώπης είναι πλέον βαθιά ανήσυχοι για το μέλλον τους, και έχουν κάθε δίκιο να είναι ανήσυχοι, καθώς βλέπουν τα εδάφη τους να πλημμυρίζουν με αλλοδαπούς και να μετατρέπονται ξένοι μέσα στις ίδιες τους τις πόλεις. Όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε μια κατάσταση άγχους, ενδέχεται να αποτελούν απειλή, τόσο για τον εαυτό τους όσο και για εκείνους που φοβούνται. Ο Roger Scruton προειδοποιεί ότι αν η κυρίαρχη φιλο-πολυπολιτισμικη ελίτ δεν συζητήσει τα θέματα αυτά και συνεχίσει να θέτει όλες τις ευθύνες για τις αυξανόμενες εντάσεις στην «ξενοφοβία» του γηγενούς πληθυσμού, ενώ αγνοείται η οικοφοβία η οποία είναι ένας σημαντικός παράγοντας, η πιθανότερη μακροπρόθεσμη επίδραση αυτής της κατάστασης θα είναι μια λαϊκή έκρηξη.
Προδοσία σε ένα έθνος-κράτος σήμαινε έλλειψη αφοσίωσης στην κληρονομιά, την ελευθερία και την συνέχιση της ύπαρξης του διακριτού έθνους ή της εθνοτικής ομάδας που κατοικούσε παραδοσιακά στο έδαφος της εν λόγω χώρας. Προδοσία σε ένα «Έθνος Ιδέα» σημαίνει έλλειψη αφοσίωσης στα ιδανικά που είναι αποδεκτά από το κράτος. Οι πρακτικές συνέπειες αυτών των διαφορετικών προοπτικών είναι τεράστιες. Κρίνοντας κατά τον προηγούμενο ορισμό, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι κυβερνήσεις όλων των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και μάλιστα όλες οι δυτικές χώρες, διαπράττουν ΠΡΟΔΟΣΙΑ κάθε μέρα.
Είναι πολύ σκληρή η δήλωση αυτή; Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι η λευκή πλειοψηφία του πληθυσμού που έχει διαμορφώσει αυτές τις χώρες και έχει δημιουργήσει επιτυχημένες κοινωνίες, σκόπιμα εκτοπίζεται λόγω της μαζικής μετανάστευσης από την άρχουσα ελίτ, η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι αρνητική. Ωστόσο, καμία από αυτές τις κυβερνήσεις, δεν έχει μέχρι στιγμής κατηγορηθεί για προδοσία. Γιατί; Επειδή τα δικαστήρια, καθώς και οι νόμοι και οι νομικοί ορισμοί που είναι δεκτοί από το δικαστικό σύστημα, ελέγχονται από τις διάφορες ομάδες (Λέσχες καλύτερα) των παγκοσμιοποιητών που υποστηρίζουν ένθερμα το «Έθνος Ιδέα» και επικυρώνουν τον ορισμό της προδοσίας.
Οι Ευρωπαίοι έχουν αγωνιστεί, και έχουν χύσει άφθονο αίμα, για πάνω από 1300 χρόνια για να κρατήσουν το Ισλάμ έξω από την Ήπειρο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση τώρα προωθεί ενεργά ισχυρότερους πολιτιστικούς, οικονομικούς, νομικούς και δημογραφικούς δεσμούς μεταξύ της Ευρώπης και του ισλαμικού κόσμου και πατάσσει οποιαδήποτε αντίθεση σε αυτήν την πολιτική από τους ιθαγενείς Ευρωπαίους ως «ρατσισμό» και «ισλαμοφοβία».
Αυτή η στάση θα έπρεπε να θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες προδοσίες στην ιστορία του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας πολιτικός ηγέτης που συνδέεται με αυτές τις πολιτικές που να έχει ενοχληθεί για τη συμμετοχή σε αυτό. Αντίθετα, σε αυτήν την εποχή της αντιευρωπαϊκής διέγερσης και της Δυτικής αυτοκαταστροφής, η προδοσία μπορεί να γίνει μιαπροσοδοφόρα καριέρα με ελάχιστους ή και καθόλου κινδύνους ή αρνητικές παρενέργειες.
Οι μόνοι που έχουν να φοβούνται για τη φήμη τους, την ελευθερία και τη ζωή τους σήμερα στην Ευρώπη δεν είναι εκείνοι που θέλουν να επιτρέψουν τη συνέχιση του αποικισμού της Ευρώπης, αλλά μάλλον όσοι πολιτικοί αντιστέκονται σε αυτή την εξέλιξη(εδώ αναφέρει τον Ολλανδό Geert Wilders).
Μια εναλλακτική άποψη έναντι του «Έθνους – Ιδέα» και ειλικρινά, το μόνο που έχει νόημα υπό το πρίσμα της ανθρώπινης ιστορίας και της βιολογικής πραγματικότητας, είναι ότι ένα έθνος αποτελείται από μια ομάδα γενετικά σχετιζόμενων ατόμων με κοινές ιστορικές εμπειρίες, κοινό πολιτιστικό υπόβαθρο, καθώς και συναισθηματικούς δεσμούς με τους προγόνους τους και τη γη που ζούνε.
Όπως ο Sam Francis μας υπενθύμισε, «κάθε πραγματικό έθνος είναι μια χώρα κοινούς αίματος. Τα μόνα έθνη που ισχυρίζονται ότι πρέπει να ορίζονται από δόγματα είναι – για σκεφτείτε το - ταολοκληρωτικά κράτη. Η Σοβιετική Ένωση, ήταν πραγματικά ένα έθνος Συμβόλων, και επέζησε μόνο επειδή στηριζόταν στον τρόμο, όπως έγινε στη Γαλλία με την γαλλική επανάσταση. Όταν το κοινό αίμα στεγνώνει και ο πολιτισμός που στηρίζεται σε αυτό μαραζώνει, το μόνο που μένει είναι το «κράτος».
Δυστυχώς, αυτή η τελευταία γραμμή σκέψης έχει απαξιωθεί εξ αιτίας των Ναζί. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κάθε συζήτηση για γενετικές (φυλετικές) διαφορές, για δεσμούς αίματος ή δεσμούς με το έδαφος που ζούμε, συνδέθηκε με το ναζισμό και ως εκ τούτου θεωρείται κάτι κακό. Ένα από τα πολλά πράγματα που οι Ναζί κατέστρεψαν ήταν αυτό. Είναι ανυπολόγιστη η ζημιά που έκαναν οι ναζί στους Ευρωπαίους και τους ανθρώπους ευρωπαϊκής καταγωγής.
Ο κύριος λόγος που απειλούμαστε από εξωτερικές δυνάμεις σήμερα, είναι επειδή υπάρχει η αντίληψη ότι οι χώρες μας πρέπει να είναι κάτι σαν εμπορικά κέντρα, όπου ο καθένας μπορεί ελεύθερα να μπαίνει, όποτε το επιθυμεί. Όσο αυτή η κατάσταση συνεχίζεται, δεν θα είμαστε ποτέ σε θέση να νικήσουμε τους εχθρούς μας
Ο πρωταρχικός εχθρός μας είναι το «Έθνος-Ιδέα», δεν είναι το Ισλάμ. Ο μόνος τρόπος για να επαναφέρουμε τη λογική στις χώρες μας είναι να αποκαταστήσουμε την έννοια ότι μια χώρα είναι η πατρίδα ενός έθνους στενά συνδεδεμένων ανθρώπων που έχουν κοινή κληρονομιά. Δυστυχώς, εκείνοι που υπερασπίζονται την έννοια του «Έθνους – Ιδέα» έχουν ριζώσει τόσο βαθιά σε θέσεις εξουσίας σε όλο τον δυτικό κόσμο που ο αγώνας αυτός έχει τη δυνατότητα να ενεργοποιήσει έναν παν-Δυτικό εμφύλιο πόλεμο, ή έναν πολυπολιτισμικό παγκόσμιο πόλεμο.
*Ο 38χρονος Peder Are Nøstvold Jensen (ψευδώνυμο "Fjordman")είναι γνωστός για τις θέσεις του κατά της ισλαμοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας και για αυτό θεωρείται «ισλαμόφοβος» και «ακροδεξιός». (Ο Jensen στα νιάτα του υπήρξε Μαρξιστής). Το όνομα του Jensen, ακούστηκε μετά την δολοφονική επίθεση του Νορβηγού Anders Behring Breivik, (2011), ο οποίος στο ‘Μανιφέστο’ του μνημόνευε κείμενά του πάρα πολλές φορές. Ο Jensen, χαρακτήρισε «ψυχοπαθή» τον Breivik και αρνήθηκε κάθε σχέση μαζί του. Τόσο ο Breivik, όσο και ο Jensen, είναι ένθερμοι υπερασπιστές του Ισραήλ. Τα «ευαίσθητα» που λέγαμε στην αρχή.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή
logioshermes
Σχ. ΚΟ: Το παρακάτω άρθρο αναφέρεται στο πρόβλημα της πολυπολιτισμικότητας η οποία κατατρώει σαν γάγγραινα τις χώρες της Ευρώπης, αλλοιώνει την εικόνα της και την εθνολογική της σύνθεση, έχει κοστίσει εκατοντάδες θύματα «διαπολιτισμικής συνύπαρξης», έχει μετατρέψει περιοχές σε εμπόλεμες ζώνες και εγκυμονεί συνεχώς κινδύνους για ξεσπάσματα βίας έως και γενικευμένο «εμφύλιο» πόλεμο. Το άρθρο είναι κάπως μεγάλο, αλλά αρκετά καλό, αν και δεν θίγει κάποια «ευαίσθητα» θέματα σχετικά με την προώθηση της μαζικής μετανάστευσης από γνωστά "μη δυτικά" λόμπι. Είναι του Νορβηγού blogger Peder Are NøstvoldJensen*
Το 2009 αποκαλύφθηκε ότι το τότε κυβερνών Εργατικό Κόμμα είχε πλημμυρίσει σκόπιμα την Βρετανία με πολλά εκατομμύρια μετανάστες, χωρίς καμία προηγούμενη διαβούλευση με τους πολίτες, προκειμένου να κατασκευάσει μια κοινωνικά «πραγματικά πολυπολιτισμική» χώρα
Ο Λόρδος Glasman - προσωπικός φίλος του ηγέτη των Εργατικών – δήλωσε το 2011 ότι «οι Εργατικοί είπαν ψέματα στο λαό σχετικά με την έκταση της μετανάστευσης ... και υπάρχει μια τεράστια ρήξη στην εμπιστοσύνη». Παραδέχτηκε επίσης, ότι το Εργατικό Κόμμα είχε μερικές φορές ενεργήσει εχθρικά προς το λευκό ντόπιο πληθυσμό. Ειδικότερα, έτεινε να βλέπει τους ψηφοφόρους της λευκής εργατικής τάξης ως «ένα εμπόδιο για την πρόοδο».
Εξ όσων γνωρίζω, οι συγκλονιστικές αυτές αποκαλύψεις για μια δυτική κυβέρνηση που σχεδίασε μια ολομέτωπη επίθεση για να συντρίψει το δικό της λαό, μέχρι στιγμής δεν προκάλεσε ούτε μια λέξη διαμαρτυρίας από τους πολιτικούς ηγέτες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε οποιαδήποτε άλλη δυτική χώρα, αν και οι πράξεις αυτές θα μπορούσαν να είναι ερμηνευτούν ως κυβερνητική πολιτική ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗΣ με στόχο την λευκή πλειοψηφία του πληθυσμού. Στα μέσα μαζικής ενημέρωσης της χώρας μου, αυτές οι δημόσιες ομολογίες του Neather μετά βίας αναφέρθηκαν, αν και οι δημοσιογράφοι ποτέ δεν χάνουν την ευκαιρία να προειδοποιήσουν τον κόσμο για την επικίνδυνη ραγδαία αύξηση του «λευκού ρατσισμού και της ξενοφοβίας» που μαστίζει δήθεν τον δυτικό κόσμο σήμερα.
Υποψιάζομαι πλέον, ότι η αιτία για αυτή την επαίσχυντη σιωπή είναι ότι οι κυβερνώντες σε όλες τις δυτικές χώρες, χωρίς εξαίρεση, ακολουθούν και οι ίδιοι παρόμοια, σκόπιμη πολιτική εκδίωξης των Ευρωπαίων και συνεπώς, δεν βλέπουν κανένα λάθος σε αυτό που έκανε η βρετανική κυβέρνηση.
Επίσης, στη Βρετανία, συμμορίες μεταναστών, κυρίως μουσουλμάνων, έχουν κακοποιήσει και εκμεταλλευτεί σεξουαλικά εκατοντάδες λευκά κορίτσια από την ηλικία των 12, τα οποία παρασέρνουν με ποτό και ναρκωτικά και στη συνέχεια τα βιάζουν, τα κακοποιούν και τα ξεφτιλίζουν. Αν τα κορίτσια δεν «συνεργαστούν» τα απειλούν με σφυριά ή τα πετάνε έξω από τα αυτοκίνητα. Πολλές τέτοιες επιθέσεις βιντεοσκοπούνται από αυτά τα τέρατα και δείχνονται ως «τρόπαια».
Τον Νοέμβριο του 2010, μια νεαρή κοπέλα από το Birmingham της Αγγλίας, συνελήφθη με την υποψία της «υποκίνησης θρησκευτικού μίσους» μετά τη κατηγορία ότι έκαψε μια αγγλική έκδοση του Κορανίου. Στη Βρετανία, όταν οι μουσουλμάνοι ή άλλες ομάδες μεταναστών βιάζουν λευκά κορίτσια, οι αστυνομικοί είναι συχνά απρόθυμοι να κάνουν κάτι γι’ αυτό, επειδή δεν θέλουν να τους χαρακτηρίσουν «ρατσιστές», αλλά αν κάποια Αγγλίδα κάνει κάτι που θα μπορούσε να ενοχλήσει τα αισθήματα των μουσουλμάνων μεταναστών, συλλαμβάνεται αμέσως.
Τον Ιούνιο του 2007, ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, μαζί με τον (πρωθυπουργό σε αναμονή) Γκόρντον Μπράουν και τον ηγέτη του Συντηρητικού Κόμματος (και νυν πρωθυπουργό) Ντέιβιντ Κάμερον, συναντήθηκαν με μουσουλμάνους ηγέτες σε ένα συνέδριο που διοργανώθηκε από το Δια-Θρησκευτικό Πρόγραμμα του Cambridge. Ο Μπλερ ξεκίνησε υπερασπιζόμενος το Ισλάμ ως μια θρησκεία της "μετριοπάθειας και της νεωτερικότητας," ανακοίνωσε κρατική επιχορήγηση για την ενίσχυση της διδασκαλίας του Ισλάμ και την εκπαίδευση των ιμάμηδων και όρισε τις Ισλαμικές σπουδές ως "στρατηγικής σημασίας" για το εθνικό συμφέρον της Βρετανίας. Ο Timothy Winter, λέκτορας Ισλαμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, δήλωσε «Το ερώτημα που αντιμετωπίζει η βρετανική κοινωνία και η κοινωνία στο σύνολό της, δεν είναι πώς θα ενθαρρύνουμε τις μειονότητες να συνεργαστούν με τις δυτικές χώρες, αλλά το πώς οι χώρες αυτές αυτοπροσδιορίζονται ως ένα κολάζ διαφορετικών θρησκευτικών πολιτισμών. "
Με άλλα λόγια: η Βρετανία, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Ιταλία, η Σουηδία, η Ιρλανδία, η Ισπανία και οι άλλες δυτικές χώρες με πλειοψηφία λευκών δεν είναι πλέον έθνη με μια ξεχωριστή κληρονομιά, παρά μόνο τυχαίες θέσεις στο χάρτη που περιμένουν να γεμίσουν με ένα " κολάζ διαφορετικών πολιτισμών. "
Εδώ θα μπορούσα να προσθέσω ότι οι αρχές της Βόρειας Αμερικής και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι λίγο καλύτερα από αυτά της Δυτικής Ευρώπης, αλλά και μερικές φορές χειρότερα. Οι ΗΠΑ ήταν η πρώτη δυτική χώρα, το 1965, που άνοιξε τα σύνορά της στη μαζική μετανάστευση από όλο τον κόσμο ως θέμα ιδεολογικής αρχής. Οι αρχές των ΗΠΑ έχουν προωθήσει παρόμοιες πολιτικές αλλού στη Δύση από τότε. Οι έννοιες «λευκό προνόμιο» (“white privilege”) και «Σπουδές Λευκότητας» (“Whiteness Studies”) αναπτύχθηκαν επίσης και εξαπλώθηκαν από τις ΗΠΑ παντού. Σε συγκρούσεις μεταξύ ιθαγενών Ευρωπαίων και μη ιθαγενών εποίκων, οι αρχές των ΗΠΑ έχουν δείξει επανειλημμένα ότι βρίσκονται ενάντια στα συμφέροντα των ιθαγενών Ευρωπαίων.
Όσο περισσότερο κοιτάζω το θέμα, τόσο πιο πολύ πρέπει να αναρωτηθούμε αν η Αμερική σήμερα έχει γίνει η Αντι-Λευκή Αυτοκρατορία. Αν επιχειρούσαμε να κάνουμε μια λίστα με τις ομάδες ή τους φορείς που προωθούν την εκδίωξη και την καταστροφή των Ευρωπαίων θα δούμε κάτι σαν το παρακάτω, ξεκινώντας από πάνω προς τα κάτω:
1. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών.
2. Η Ευρωπαϊκή Ένωση.
3. Οι Μουσουλμάνοι.
4. Οι αντι-λευκοί Αριστεροί που ελέγχουν τα πανεπιστήμια και ταmedia στις δυτικές χώρες.
5. Οι πολυεθνικές εταιρείες και τα λόμπι τους, καθώς και μια επιχειρηματική τάξη πεινασμένη για ανοιχτά σύνορα με απεριόριστη πρόσβαση στις παγκόσμιες αγορές και φθηνό εργατικό δυναμικό.
6. Η αντι-λευκή προκατάληψη και ο γενετικά επιθετικός κομμουνισμός που προωθούνται από το Χόλιγουντ και την αμερικανική βιομηχανία του θεάματος.
(Σχ. ΚΟ: Μήπως κάτι λείπει;..)
Τα 3, 4 και 5 είναι κοινά σε ολόκληρο το Δυτικό κόσμο. Ο αριθμός 2 είναι αποκλειστικά για την Ευρώπη, ενώ ο αριθμός 1 και 6 είναι ειδικά για τη Βόρεια Αμερική, αλλά επηρεάζουν και τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο κατά ένα πολύ σημαντικό βαθμό. Απλά μαθηματικά υποδηλώνουν ότι οι ΗΠΑ ευθύνονται για την εν εξελίξει εθνοκάθαρση των λευκών το ίδιο με την EUSSR.
Διάβασα το "America Alone" από τον Mark Steyn. Η Ευρώπη αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά προβλήματα, αλλά το ίδιο και η Βόρεια Αμερική, και δεν ξέρουμε ποιος είναι σε χειρότερη κατάσταση. Η Δυτική Ευρώπη πιθανότατα θα καεί λόγω της πολυπολιτισμικότητας και της μαζικής μετανάστευσης, αλλά το ίδιο και οι ΗΠΑ. Αν κοιτάξουμε τη μετάβαση σε μια μη-λευκή πλειοψηφία και όχι σε μια ισλαμοποίηση, οι ΗΠΑ είναι καλύτερα από μέρη που έχουν πληγεί στην Ευρώπη, όπως η Γαλλία ή η Αγγλία.
Ξεκίνησα γράφοντας για το Ισλάμ, και εξακολουθώ να μένω σε κάθε δήλωση που έχω κάνει για το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους. Ναι, η ισλαμική θρησκεία από μόνη της είναι εγγενώς βίαιη. Όχι, δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, και το Ισλάμ με οποιονδήποτε τρόπο, σχήμα ή μορφή δεν ανήκει στη Δύση. Το Ισλάμ, και όλοι εκείνοι που το ασκούν, πρέπει να φύγουν από ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.
Οι Κινέζοι είναι διαφορετικοί από εμάς. Δεν θέλω η χώρα μου να κατακλυστεί από αυτούς, επειδή αυτό θα σημάνει το τέλος του έθνους μου, αλλά τουλάχιστον δεν έχουν μια θρησκεία που τους λέει ότι έχουν ένα δικαίωμα από το Θεό να εξαλείψουν τον πολιτισμό μου και να σφάξουν το λαό μου. Οι Μουσουλμάνοι έχουν. Βρίσκονται σαφώς στην κορυφή της λίστας των βίαιων εχθρικών λαών που δεν ανήκουν στα Δυτικά εδάφη.
Παρ’ όλα αυτά, όσο σιχαίνομαι το Ισλάμ, αυτό είναι απλώς μια δευτερεύουσα μόλυνση. Δεν θα ήταν σε θέση να μας απειλεί με τον τρόπο που το κάνει τώρα, αν δεν είχε προηγηθεί το επιθετικό πολιτιστικό AIDS που ήρθε να χαλάσει το ανοσοποιητικό μας σύστημα εκ των προτέρων. Ο πραγματικός ιδεολογικός ιός που σκοτώνει την λευκή Δύση σήμερα είναι το κατασκεύασμα του μετα-Διαφωτισμού που ονομάζουμε ‘Nation Proposition’(‘Έθνος Πρόταση’ = Έθνος, τους πολίτες του οποίου, δεν ενώνει η κοινή καταγωγή και η ίδια εθνική, φυλετική, πολιτιστική ταυτότητα, αλλά μια ‘Ιδέα’, όπως π.χ. η «δημοκρατία» ή το «Σύνταγμα»).
Οι δύο χώρες της Δύσης που είναι ιστορικά πιο υπεύθυνες για την ανάπτυξη και τη διάδοση αυτής της θεωρίας είναι οι ΗΠΑ και η Γαλλία. Είναι λογικό ότι αυτές ακριβώς οι ίδιες χώρες είναι επίσης σήμερα στην πρώτη γραμμή της Δυτικής δημογραφικής παρακμής. Η έννοια του «Έθνους – Ιδέα» ορίζει ότι κάθε χώρα, ή τουλάχιστον κάθε δυτική χώρα, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας τυχαίος χώρος στο χάρτη, ένα άδειο δοχείο που περιμένει να γεμίσει με ψώνια και ανθρώπινα δικαιώματα.
Οι Αμερικανοί υποστηρικτές αυτής της ιδέας τείνουν να επικεντρώνονται περισσότερο στην πρώτη πτυχή, ενώ οι Γάλλοι και η γαλλικής έμπνευσης οργάνωση που είναι γνωστή ως Ευρωπαϊκή Ένωση, τονίζουν το τελευταίο κάπως περισσότερο. Αυτή είναι, επίσης, η σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο. Η σχέση αγάπης-μίσους μεταξύ Αμερικανών και Γάλλων τείνει να συσκοτίσει το πόσο οι χώρες τους έχουν κάτι κοινό. Και οι δύο αυτές χώρες, έχουν μεταμορφωθεί σε μια πολυπολιτισμική Disneyland όπου η λευκή πλειοψηφία απογυμνώνεται από τα δικαιώματά της, την ταυτότητά της και, τελικά, ίσως και την ίδια την ύπαρξή της, όλα με τις ευλογίες του κράτους. Το τελικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακά παρόμοιο και στις δύο περιπτώσεις: Η εξαφάνιση των λευκών και η οργανωμένη καταστροφή του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Από τον Ιανουάριο του 2010, η Γαλλία έχει εμπλακεί σε μια "συζήτηση" για την εθνική ταυτότητα η οποία έχει εξελιχθεί σε κυβερνητική προπαγάνδα που αποβλέπει να υπενθυμίσει στους λευκούς Γάλλους ότι δεν είναι τίποτα. Ο πρώην Υπουργός Μετανάστευσης και Εθνικής Ταυτότητας Ερίκ Μπεσόν στις συνομιλίες για την «εθνική ταυτότητα» επέλεξε να συζητήσει περί εθνικής ταυτότητας, κυρίως με άνδρες βορειοαφρικανικής καταγωγής. Δήλωσε ότι «υπάρχει μόνο μια Γαλλία, όπου το αίμα αναμιγνύεται», σβήνοντας έτσι την ύπαρξη ενός διακριτού γαλλικού έθνους. Για τον (Γαλλο-Λιβανέζο) Besson, "η Γαλλία δεν είναι ούτε ένας λαός, ούτε μια γλώσσα, ούτε μια γη, ούτε μια θρησκεία. Είναι μια συσπείρωση λαών που θέλουν να ζήσουν μαζί. Δεν υπάρχει εθνικά Γάλλος. Υπάρχει μόνο μια εθνοτικά μικτή Γαλλία".
Ο Γάλλος συγγραφέας Jean Raspail, συγγραφέας του ‘The Camp of the Saints’, πιστεύει ότι το κράτος έχει γίνει ο εχθρός του έθνους στις περισσότερες δυτικές χώρες και προειδοποιεί ότι «Όλη η Ευρώπη βαδίζει προς το θάνατό της», λόγω μιας κοινής πλάνης: το «Έθνος-Ιδέα». Φοβάται ότι η καταστροφή του λαού του από εκείνους που εξέφρασαν την ικανοποίησή τους και αρνήθηκαν να αντισταθούν στην συνεχιζόμενη εισβολή είναι σχεδόν μη αναστρέψιμη:
«Είμαι πεπεισμένος ότι η τύχη της Γαλλίας είναι σφραγισμένη, διότι «Το σπίτι μου/πατρίδα μου είναι το σπίτι τους/πατρίδα τους» (Μιτεράν), μέσα στην «Ευρώπη της οποίας οι ρίζες είναι τόσο μουσουλμανικές όσο και χριστιανικές» (Σιράκ), διότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη προς την τελική εξέλιξη το 2050 όπου θα δούμε τους Γάλλους να έχουν απομείνει μόνο το ήμισυ του πληθυσμού της χώρας, ενώ το υπόλοιπο θα αποτελείται από Αφρικανούς, Ασιάτες Μαυριτανούς και όλων των ειδών από το ανεξάντλητο αποθεματικό του Τρίτου Κόσμου».
Στο δοκίμιό του ‘The Fatherland Betrayed by the Republic’ (Η Πατρίδα Προδομένη από τη Δημοκρατία) από το 2004, ο Raspail δείχνει πώς το λόμπι των «Ανοιχτών Συνόρων» συγχέει το γαλλικό έθνος, το οποίο περιλαμβάνει μια ξεχωριστή εθνοτική ομάδα ευρωπαϊκού αίματος, με τη Γαλλική Δημοκρατία. Η Γαλλία ήταν από την αρχή μια χώρα κοινού αίματος, αλλά τα τελευταία χρόνια, «η Δημοκρατία, η οποία είναι μόνο ένα κυβερνητικό σχήμα, είναι συνώνυμη για αυτούς με την ιδεολογία, ιδεολογία με κεφαλαίο «Ι», η κύρια ιδεολογία."
Το αμερικάνικο και το γαλλικό μοντέλο είναι "διαφορετικά" με τον ίδιο τρόπο όπως οι μπολσεβίκοι και οι μενσεβίκοι ήταν «διαφορετικοί». Όπου οι πρώτοι φωνάζουν για τον πιο αποτελεσματικό τρόπο με τον οποίον θα εφαρμοστεί ο κομμουνισμός και οι δεύτεροι υποστηρίζουν με πάθος το πώς θα εφαρμοστεί καλύτερα ο οικονομικός κομμουνισμός. Η έντονη συζήτηση μεταξύ των αιρέσεων πάνω από μικρές ιδεολογικές διαφορές είναι μια ειδικότητα της Δύσης που θα μπορούσε επιτυχώς να θεωρηθεί ως μια εκκοσμίκευση αρχαίων χριστιανικών πρακτικών. Αυτό δεν θα πρέπει, ωστόσο, να κρύψει το πόσο αυτές οι διάφορες αιρέσεις έχουν κάποια πράγματα κοινά.
Οι ΗΠΑ και η Γαλλία αυτοπροσδιορίζονται και οι δύο ως «οικουμενικές δημοκρατίες» και βρίσκονται σε διαδικασία αυτοκτονίας εξαιτίας αυτού. Σχεδόν ολόκληρη η πολιτική Αριστερά, καθώς και η «σεβαστή» κατεστημένη Δεξιά σε όλο τον δυτικό κόσμο έχουν αποδεχθεί πλήρως το «Έθνος-Ιδέα» ως το ιδανικό και συμφωνούν στο 90-95% των στόχων του. Η λεγόμενη πολιτική συζήτηση που βλέπουμε στις εφημερίδες και στις οθόνες της τηλεόρασης ασχολείται μόνον με τις υπόλοιπες λεπτομέρειες για το πώς μια πολυπολιτισμική κοινωνία πρέπει να εφαρμοστεί ή για το πώς πρέπει να είναι αυτός ο «Νέος Άνθρωπος». Είναι έναςπαρανοϊκός ιδεολογικός διαγωνισμός καλλιστείων για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να διαλυθεί η λευκή Δύση.
Για παράδειγμα, υπάρχει μια διατλαντική "συζήτηση" του είδους σχετικά με τον καλύτερο τρόπο για την ενσωμάτωση των Σομαλών μουσουλμάνων: Πως το κράτος πρόνοιας θα κάνει το καλύτερο για τους Σομαλούς; Αν πρέπει να μαθαίνουν την γλώσσα τους στο σχολείο; Με λίγα λόγια, υπονοείται ότι η συνεχιζόμενη μαζική μετανάστευση και ο εποικισμός των δυτικών εδαφών από αλλοδαπές εθνοτικές ομάδες, θεωρείται ήδη σαν κάτι δεδομένο. Σχεδόν κανείς δεν ρωτά αν οι Σομαλοί μουσουλμάνοι είναι εγγενώς τόσο διαφορετικοί από τους Ευρωπαίους πολιτισμικά και ναι, γενετικά (φυλετικά), υπό την έννοια ότι ίσως δεν ανήκουν στις δυτικές χώρες καθόλου. Ίσως απλά δεν υπάρχει Σουηδικός, Ολλανδικός, Γερμανικός, Ελβετικός, Ιταλικός, Αγγλικός, Γαλλικός, Καναδικός, Αμερικάνικος ή Αυστραλέζικος τρόπος για να απορροφηθούν τέτοια ξένα έθνη, επειδή οι νοητικές διαφορές είναι απλά τεράστιες για να γεφυρωθεί το χάσμα.
Το να κάνει κάποιος τέτοιες ερωτήσεις σημαίνει ότι θα αποκλειστεί αμέσως από την ευγενική κοινωνία και ίσως δεχτεί και σωματικά επίθεση. Ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις την ίδια τη βάση του «Έθνους – Ιδέα» και κατ 'επέκταση τα θεμέλια της κυρίαρχης ιδεολογίας; Αυτό θα θεωρηθεί «προδοσία» από εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία.
Εκτός από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, τις δίδυμες Αυτοκρατορίες του Διαφωτισμού, έχουμε επίσης κάποιους νέους εταίρους σε αυτή τη διαδικασία. Η Σουηδία, για παράδειγμα, με το περίφημο κράτος πρόνοιας έχει δημιουργήσει μια διεθνή εικόνα για τον εαυτό της ως ένα «έθνος πρότυπο». Ως αποτέλεσμα, δεν χρειάζεται πλέον πίστη στο σουηδικό έθνος ως μια βιολογική πραγματικότητα, δεδομένου ότι αυτό έχει καταργηθεί ιδεολογικά και έχει διαγραφεί ιστορικά. Αντ’ αυτού, η πίστη πρέπει να τεθεί στα ιδανικά που, υποτίθεται, έχει το κράτος, στο Σοσιαλισμό στην περίπτωση της Σουηδίας και στην αντι-λευκή Πολυπολιτισμικότητα.
Σε παλαιότερες εποχές, «προδότης» ήταν κάποιος που πρόδιδε το έθνος του. Σε αυτό το πλαίσιο, ένα έθνος ήταν ένας λαός που έβλεπε τον εαυτό του ως μια διακριτή οντότητα και μια εθνοτική ομάδα, πλήρη, με οπτικά σύμβολα, όπως σημαίες. Σήμερα, αυτή η άποψη θεωρείται ξεπερασμένη από τους ιθύνοντες δυτικούς ολιγάρχες, ένα αρχαίο κακό που πρέπει να γελοιοποιηθεί και να εξαλειφθεί με κάθε κόστος, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης κατήχησης από το εκπαιδευτικό σύστημα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε συνδυασμό με νομικό εκφοβισμό και επαγγελματική παρενόχληση των διαφωνούντων που τολμούν να κρατούν τους παραδοσιακούς δεσμούς της πίστης.
Ένα πρόσωπο που δαιμονοποιεί τον πολιτισμό του και προωθεί τον εποικισμό της χώρας του από άλλους, ακόμη και απροκάλυπτα εχθρικά λαούς, δεν θεωρείται πλέον ΠΡΟΔΟΤΗΣ, όπως θα χαρακτηριζόταν προηγουμένως. Αντίθετα, ένα τέτοιο άτομο επικροτείται από όσους βρίσκονται σε εξέχουσες θέσεις στην πολιτική, τα πανεπιστήμια και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το άτομο που λογίζεται προδότης είναι όποιος παρουσιάζει οποιαδήποτε σημάδια πίστης στις παραδοσιακές χώρες που το σύστημα παρουσιάζει ως εχθρούς του πεφωτισμένου οικουμενισμού. Για το λόγο αυτό, κόμματα, όπως οι Σουηδοί Δημοκράτες συκοφαντούνται για χρόνια, όχι επειδή πρόδωσαν το λαό που κατοικούσε ιστορικά στη χώρα τους, αλλά ακριβώς επειδή δεν το προδίδουν!
Ο Άγγλος παραδοσιοκρατιστής φιλόσοφος Roger Scruton έχει επισημάνει ότι «η αγορά και η πώληση της ιδιότητας του πολίτη, συχνά σε ανθρώπους που το θεωρούν απλώς ως δικαίωμα και ποτέ ως καθήκον, είναι κοινή σε όλη την Ευρώπη. Η πολιτική ελίτ δεν βλέπει τίποτα κακό οι άνθρωποι να κάνουν συλλογή διαβατηρίων, όπως θα μπορούσαν να συλλέγουν κάρτες μέλους σε κλαμπ». Θεωρεί ότι τα μέλη της κυβερνώσας δυτικής ελίτ έχουν ανοσία στην «ξενοφοβία», στο φόβο και το μίσος για τους ξένους, αλλά την ίδια στιγμή υποφέρουν από μια σοβαρή περίπτωση που ο Scruton ονομάζει «οικοφοβία» (oikophobia), η άρνηση και ο φόβος του οίκου σου (της πατρίδας σου), η επιθυμία να δυσφημίσεις τα έθιμα, τον πολιτισμό και τους θεσμούς του δικού σου λαού (παρόμοιος όρος: εαυτοφοβία και εθνική αυτοπεριφρόνηση – δες κι εδώ). «Ο ‘οικοφοβικός’ είναι, στα μάτια του, ένας υπερασπιστής της πεφωτισμένης οικουμενικότητας εναντίον του τοπικού σοβινισμού. Και είναι η άνοδος της οικοφοβίας που έχει οδηγήσει στην αυξανόμενη κρίση της νομιμότητας των εθνικών κρατών της Ευρώπης. "
Οι αυτόχθονες λαοί της Ευρώπης είναι πλέον βαθιά ανήσυχοι για το μέλλον τους, και έχουν κάθε δίκιο να είναι ανήσυχοι, καθώς βλέπουν τα εδάφη τους να πλημμυρίζουν με αλλοδαπούς και να μετατρέπονται ξένοι μέσα στις ίδιες τους τις πόλεις. Όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε μια κατάσταση άγχους, ενδέχεται να αποτελούν απειλή, τόσο για τον εαυτό τους όσο και για εκείνους που φοβούνται. Ο Roger Scruton προειδοποιεί ότι αν η κυρίαρχη φιλο-πολυπολιτισμικη ελίτ δεν συζητήσει τα θέματα αυτά και συνεχίσει να θέτει όλες τις ευθύνες για τις αυξανόμενες εντάσεις στην «ξενοφοβία» του γηγενούς πληθυσμού, ενώ αγνοείται η οικοφοβία η οποία είναι ένας σημαντικός παράγοντας, η πιθανότερη μακροπρόθεσμη επίδραση αυτής της κατάστασης θα είναι μια λαϊκή έκρηξη.
Προδοσία σε ένα έθνος-κράτος σήμαινε έλλειψη αφοσίωσης στην κληρονομιά, την ελευθερία και την συνέχιση της ύπαρξης του διακριτού έθνους ή της εθνοτικής ομάδας που κατοικούσε παραδοσιακά στο έδαφος της εν λόγω χώρας. Προδοσία σε ένα «Έθνος Ιδέα» σημαίνει έλλειψη αφοσίωσης στα ιδανικά που είναι αποδεκτά από το κράτος. Οι πρακτικές συνέπειες αυτών των διαφορετικών προοπτικών είναι τεράστιες. Κρίνοντας κατά τον προηγούμενο ορισμό, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι κυβερνήσεις όλων των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και μάλιστα όλες οι δυτικές χώρες, διαπράττουν ΠΡΟΔΟΣΙΑ κάθε μέρα.
Είναι πολύ σκληρή η δήλωση αυτή; Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι η λευκή πλειοψηφία του πληθυσμού που έχει διαμορφώσει αυτές τις χώρες και έχει δημιουργήσει επιτυχημένες κοινωνίες, σκόπιμα εκτοπίζεται λόγω της μαζικής μετανάστευσης από την άρχουσα ελίτ, η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι αρνητική. Ωστόσο, καμία από αυτές τις κυβερνήσεις, δεν έχει μέχρι στιγμής κατηγορηθεί για προδοσία. Γιατί; Επειδή τα δικαστήρια, καθώς και οι νόμοι και οι νομικοί ορισμοί που είναι δεκτοί από το δικαστικό σύστημα, ελέγχονται από τις διάφορες ομάδες (Λέσχες καλύτερα) των παγκοσμιοποιητών που υποστηρίζουν ένθερμα το «Έθνος Ιδέα» και επικυρώνουν τον ορισμό της προδοσίας.
Οι Ευρωπαίοι έχουν αγωνιστεί, και έχουν χύσει άφθονο αίμα, για πάνω από 1300 χρόνια για να κρατήσουν το Ισλάμ έξω από την Ήπειρο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση τώρα προωθεί ενεργά ισχυρότερους πολιτιστικούς, οικονομικούς, νομικούς και δημογραφικούς δεσμούς μεταξύ της Ευρώπης και του ισλαμικού κόσμου και πατάσσει οποιαδήποτε αντίθεση σε αυτήν την πολιτική από τους ιθαγενείς Ευρωπαίους ως «ρατσισμό» και «ισλαμοφοβία».
Αυτή η στάση θα έπρεπε να θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες προδοσίες στην ιστορία του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας πολιτικός ηγέτης που συνδέεται με αυτές τις πολιτικές που να έχει ενοχληθεί για τη συμμετοχή σε αυτό. Αντίθετα, σε αυτήν την εποχή της αντιευρωπαϊκής διέγερσης και της Δυτικής αυτοκαταστροφής, η προδοσία μπορεί να γίνει μιαπροσοδοφόρα καριέρα με ελάχιστους ή και καθόλου κινδύνους ή αρνητικές παρενέργειες.
Οι μόνοι που έχουν να φοβούνται για τη φήμη τους, την ελευθερία και τη ζωή τους σήμερα στην Ευρώπη δεν είναι εκείνοι που θέλουν να επιτρέψουν τη συνέχιση του αποικισμού της Ευρώπης, αλλά μάλλον όσοι πολιτικοί αντιστέκονται σε αυτή την εξέλιξη(εδώ αναφέρει τον Ολλανδό Geert Wilders).
Μια εναλλακτική άποψη έναντι του «Έθνους – Ιδέα» και ειλικρινά, το μόνο που έχει νόημα υπό το πρίσμα της ανθρώπινης ιστορίας και της βιολογικής πραγματικότητας, είναι ότι ένα έθνος αποτελείται από μια ομάδα γενετικά σχετιζόμενων ατόμων με κοινές ιστορικές εμπειρίες, κοινό πολιτιστικό υπόβαθρο, καθώς και συναισθηματικούς δεσμούς με τους προγόνους τους και τη γη που ζούνε.
Όπως ο Sam Francis μας υπενθύμισε, «κάθε πραγματικό έθνος είναι μια χώρα κοινούς αίματος. Τα μόνα έθνη που ισχυρίζονται ότι πρέπει να ορίζονται από δόγματα είναι – για σκεφτείτε το - ταολοκληρωτικά κράτη. Η Σοβιετική Ένωση, ήταν πραγματικά ένα έθνος Συμβόλων, και επέζησε μόνο επειδή στηριζόταν στον τρόμο, όπως έγινε στη Γαλλία με την γαλλική επανάσταση. Όταν το κοινό αίμα στεγνώνει και ο πολιτισμός που στηρίζεται σε αυτό μαραζώνει, το μόνο που μένει είναι το «κράτος».
Δυστυχώς, αυτή η τελευταία γραμμή σκέψης έχει απαξιωθεί εξ αιτίας των Ναζί. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κάθε συζήτηση για γενετικές (φυλετικές) διαφορές, για δεσμούς αίματος ή δεσμούς με το έδαφος που ζούμε, συνδέθηκε με το ναζισμό και ως εκ τούτου θεωρείται κάτι κακό. Ένα από τα πολλά πράγματα που οι Ναζί κατέστρεψαν ήταν αυτό. Είναι ανυπολόγιστη η ζημιά που έκαναν οι ναζί στους Ευρωπαίους και τους ανθρώπους ευρωπαϊκής καταγωγής.
Ο κύριος λόγος που απειλούμαστε από εξωτερικές δυνάμεις σήμερα, είναι επειδή υπάρχει η αντίληψη ότι οι χώρες μας πρέπει να είναι κάτι σαν εμπορικά κέντρα, όπου ο καθένας μπορεί ελεύθερα να μπαίνει, όποτε το επιθυμεί. Όσο αυτή η κατάσταση συνεχίζεται, δεν θα είμαστε ποτέ σε θέση να νικήσουμε τους εχθρούς μας
Ο πρωταρχικός εχθρός μας είναι το «Έθνος-Ιδέα», δεν είναι το Ισλάμ. Ο μόνος τρόπος για να επαναφέρουμε τη λογική στις χώρες μας είναι να αποκαταστήσουμε την έννοια ότι μια χώρα είναι η πατρίδα ενός έθνους στενά συνδεδεμένων ανθρώπων που έχουν κοινή κληρονομιά. Δυστυχώς, εκείνοι που υπερασπίζονται την έννοια του «Έθνους – Ιδέα» έχουν ριζώσει τόσο βαθιά σε θέσεις εξουσίας σε όλο τον δυτικό κόσμο που ο αγώνας αυτός έχει τη δυνατότητα να ενεργοποιήσει έναν παν-Δυτικό εμφύλιο πόλεμο, ή έναν πολυπολιτισμικό παγκόσμιο πόλεμο.
*Ο 38χρονος Peder Are Nøstvold Jensen (ψευδώνυμο "Fjordman")είναι γνωστός για τις θέσεις του κατά της ισλαμοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας και για αυτό θεωρείται «ισλαμόφοβος» και «ακροδεξιός». (Ο Jensen στα νιάτα του υπήρξε Μαρξιστής). Το όνομα του Jensen, ακούστηκε μετά την δολοφονική επίθεση του Νορβηγού Anders Behring Breivik, (2011), ο οποίος στο ‘Μανιφέστο’ του μνημόνευε κείμενά του πάρα πολλές φορές. Ο Jensen, χαρακτήρισε «ψυχοπαθή» τον Breivik και αρνήθηκε κάθε σχέση μαζί του. Τόσο ο Breivik, όσο και ο Jensen, είναι ένθερμοι υπερασπιστές του Ισραήλ. Τα «ευαίσθητα» που λέγαμε στην αρχή.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή
logioshermes
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ξεκινούν εργασίες στην «Ιόνια Οδό» - Τι γίνεται με Ολυμπία
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Προς δίκη της κατσαρόλας στη Τουρκία!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
