2013-08-22 02:26:20
Τα όνειρα, τα «χαστούκια», η επιτυχία, ο έρωτας, τα παιδιά, οι σχέσεις. Το απόλυτο sex symbol της δεκαετίας του ’80, σε μία από τις σπάνιες πια συνεντεύξεις της, υπερασπίζεται τις επιλογές της με το ίδιο πάθος που βίωσε την έως σήμερα ζωή της.
Η δεκαετία του ’80 ήταν «χρυσή» για πολλούς καλλιτέχνες, για ακόμη περισσότερους λόγους: το βίντεο και οι βιντεοταινίες ήταν στη δόξα τους, ενώ ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος έπαιρνε τις τελευταίες ανάσες του. Σε εκείνη την εποχή βρήκαν φιλόξενο ουρανό για να λάμψουν αστέρια και «αστέρια». Τα περισσότερα είχαν την τύχη ενός κομήτη: έλαμψαν, διέγραψαν την τροχιά τους και έσβησαν στην αφάνεια και τη λησμονιά. Όχι όμως και η Ελένη Φιλίνη, το απόλυτο sex symbol της εποχής. Έλαμψε, μεσουράνησε, αλλά δεν χάθηκε. Πότε στο θέατρο, πότε στην τηλεόραση, πότε στο σινεμά, πότε σε μουσικά σχήματα, δηλώνει συνεχώς «παρών». «Είμαι μια ηθοποιός που τολμά, δεν μπορώ αλλιώς
. Είμαι ήσυχη και ανήσυχη μαζί. Δεν έχω σταματήσει ούτε μέρα!», μου λέει με το γνωστό πλατύ χαμόγελο καθώς πίνουμε ένα τόνικ (εγώ) και μπίρα (εκείνη), ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ στην Αθήνα. «Για να υπάρχω σημαίνει ότι αγαπώ πολύ αυτό που κάνω! Η δικαίωση έρχεται μέσα από το χρόνο. Πόσοι άνθρωποι δεν χάθηκαν; Δεν είναι τυχαίο που υπάρχω αυτά τα 30 χρόνια, χωρίς δεκανίκια. Μόνη μου! Είμαι μοναχικός λύκος!». Καθώς αποτελειώνει τη φράση της, την κοιτάζω διακριτικά ερευνητικά. Από το χρυσό ’80 προσγειώθηκε αλώβητη, με ενδιάμεσες στάσεις, στη δεκαετία του 2000 και συνεχίζει ακάθεκτη και αναλλοίωτη (ως εικόνα) από τον χρόνο, στο 2013 πια. «Πολύ με ενδιαφέρει να μάθω πώς άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της ζωής αυτού του πλάσματος που έχω απέναντί μου», της λέω και χαμογελά.
«ΗΜΟΥΝ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΑΙΡΝΑ ΧΑΜΠΑΡΙ;» «Όταν ξεκίνησα, στα 15 μου χρόνια, χόρευα επαγγελματικά, έκανα μόντελινγκ και έπαιζα και στον κινηματογράφο. Το φανταζόμουν, όλο αυτό, όπως όλα τα παιδιά: κάτι ονειρικό. Όπως φαντάζεσαι και τη ζωή. Τρως, όμως, νωρίς τα χαστούκια σου και σιγά σιγά συνέρχεσαι. Είμαι με το ένα πόδι στη γη και με το άλλο στα σύννεφα. Είμαι ρεαλίστρια, ξέρω τι μου γίνεται, αλλά κρατάω και το όνειρό μου. Ξεκίνησα μόνη μου. Οι γονείς μου δεν είχαν σχέση με το επάγγελμα. Ο μπαμπάς μου πέρασε οικονομική καταστροφή, ξενιτεύτηκε, πήγε στον Παναμά για επιχειρήσεις…Όλα αυτά σε ωριμάζουν ξέρεις, σε ατσαλώνουν. Αυτά βοήθησαν. Αυτά που σε κάνουν να πονάς πολύ όταν είσαι μικρός, στην πορεία σου βγαίνουν σε καλό. Και οι δυο μου γονείς με απέτρεψαν να κάνω αυτό που αγαπούσα, δεν ήθελαν... Τότε έκανα την επανάστασή μου. Τους είπα “θα δοκιμάσω για μια πενταετία και αν δεν τα καταφέρω, θα ασχοληθώ με κάτι άλλο”. Γιατί είμαι άνθρωπος που, αν αποτύχω, θέλω να ξέρω ότι φταίω εγώ. Δεν μου αρέσει να ρίχνω τα βάρη στους άλλους. Δεν ψωνίστηκα με την επιτυχία μου, δεν είχα καταλάβει τι έκανα. Βλέπω τώρα φωτογραφίες από ταινίες μου και λέω “ήμουν τόσο ωραίο κορίτσι και δεν έπαιρνα τίποτα χαμπάρι;”.
Όσο κι αν σου φαίνεται κουφό, αυτό είναι αληθινό. Εκατό κουσούρια μπορώ να σου βρω! Πολλά μου έφταιγαν επάνω μου. Όσο για τον χαρακτηρισμό “sex symbol”, δεν τον αρνούμαι! Δεν αρνούμαι τίποτα από την εποχή εκείνη. Οι ταινίες μου είναι αξιοπρεπέστατες σε σύγκριση με τα αίσχη που βλέπω τώρα. Έκανα ταινίες με σκηνοθέτη τον Γιώργο Σκαλενάκη, με τον Δαλιανίδη. Τα σενάρια ήταν του Καπώνη, του Φιλιππούλη, του Παπαπέτρου, έπαιξα με τον Πάρλα, τον Τσιβιλίκα. Μετά ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση και τέλειωσαν οι ταινίες. Δεν είμαι παιδί της ιδιωτικής τηλεόρασης, αν και έκανα εμφανίσεις εκεί. Η ιδιωτική τηλεόραση είχε ένα δικό της γκέτο πάντα. Αντικατέστησε το βίντεο και όλοι αυτοί που έκαναν βίντεο πήγαν εκεί. Είμαι παιδί του θεάτρου. Μερικοί κατηγόρησαν το βίντεο, αλλά κάποια στιγμή δικαιώνεσαι. Το βλέπεις στον κόσμο. Τις προάλλες, ένας νεαρός μου ανέφερε όλα τα τραγούδια που έλεγα στις ταινίες μου. “Ήσουν σωστό πρότυπο για εμάς”, μου είπε. Γιατί να τα αρνηθώ;». Μιλάει για τη δουλειά της με πάθος αλλά όχι έντονα. Φοράει ένα ασπρόμαυρο κολλητό μακρύ φόρεμα, οι καλογυμνασμένοι ώμοι της είναι τυλιγμένοι με ένα κοραλλί φουλάρι, ασορτί με ένα μεγάλο μενταγιόν στο λαιμό, έχει το ίδιο εβένινο μαλλί, την ίδια σιλουέτα, το ίδιο λαμπερό πρόσωπο. Όπως τότε που ξεκίνησε. Μα, πώς τα καταφέρνει; «Έχω ζήσει όμορφα. Δεν ήταν δήθεν τότε, υπήρχε αλήθεια στη δεκαετία του ’80. Και πώς να γυρίσω το χρόνο πίσω; Με το να τραβηχτώ; Κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της. Ό,τι και να κάνω, 20 χρόνων δεν θα γίνω. Μπορεί να γίνω γελοία, αλλά 20 δεν θα γίνω. Να αρχίσω να τραβιέμαι από 100 μεριές και να κινδυνεύσει η υγεία μου; Τι θα καταφέρω δηλαδή; Κάνω πολλές γουρουνιές, είμαι γλυκατζού. Αλλά έχω πολύ καλό μεταβολισμό». Πάω να ανάψω ένα τσιγάρο. Εκείνη δεν με ακολουθεί. «Κάπνιζα 20 χρόνια, το έχω κόψει 11 χρόνια και έχω σωθεί. Πιστεύω ότι είναι άσχημη εξάρτηση το τσιγάρο. Δεν μου αρέσουν οι εξαρτήσεις. Ήμουν μακριά από όλα αυτά, δεν έχω καμία σχέση. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα, για να έχουμε καθαρό μυαλό. Σέβομαι τη ζωή και την αγαπώ και νομίζω ότι και η ζωή με σέβεται».
«ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ»
«Δεν νομίζω ότι αφορά κάποιον τι συμβαίνει σπίτι μου. Όταν δεν είμαι στα καλά μου απομονώνομαι. Ο πόνος δεν μοιράζεται. Κανείς δεν μπορεί να νιώσει τον δικό σου πόνο. Όταν πονάει το δόντι μου, μπορείς να το νιώσεις εσύ αυτό; Δεν είμαι άνθρωπος που κρύβει πράγματα, αλλά δεν μου αρέσει που τώρα ξαφνικά βγαίνουν στην τηλεόραση και τα λένε όλα. Το κρεβάτι μου ανήκει σε εμένα! Να με κρίνεις για τη δουλειά μου και για τη θέση μου στην κοινωνία, το δέχομαι. Όχι για τα προσωπικά μου». Κι ο έρωτας, τι θέση έχει στη ζωή της; «Έχει παίξει μεγάλο ρόλο, έχω ερωτευτεί πολύ δυνατά και δύσκολα. Όχι επιλεκτικά. Είμαι παρορμητική. Φυσικά και έχω πονέσει. Ο έρωτας πονά. Ο έρωτας σου δίνει ζωή αλλά σου παίρνει και ζωή. Πόνεσα πολύ στον έρωτα αλλά πέρασα και πολύ καλά. Και θα ξαναερωτευτώ! Ο έρωτας έρχεται από κει που δεν περιμένεις. Έτσι ήρθαν όλα στη ζωή μου. Ό,τι ήθελα δεν ερχόταν». Δίνει την εντύπωση μιας ακούραστης αμαζόνας που, αν δεν βρει το ταίρι της, καθόλου δεν θα χαλάσει η καρδιά της. Συμφωνεί. «Είμαι αυτόφωτη και αυτάρκης. Έχω φίλες που αφήνουν τον εαυτό τους γιατί δεν είναι καλά στα προσωπικά τους. Εγώ θέλω να είμαι καλά με τον εαυτό μου. Αν είμαι, θα βρεθεί κάτι. Αλίμονο αν περιμένω από τον άλλον να με κάνει να νιώθω καλά! Θα καταστραφώ. Αν γίνει κάτι και φύγει ο άλλος, θα πεθάνω μετά; Έχω όρια σε όλες τις σχέσεις μου. Όταν κλείσει η πόρτα μου, έκλεισε! Θέλω τις μοναχικές μου ώρες, την ησυχία μου, δεν είμαι εύκολος άνθρωπος». Και τι ιντριγκάρει αυτό τον δύσκολο άνθρωπο να συνεχίζει να κάνει πράγματα στη ζωή του; «Είμαι της αρχής “αργία μήτηρ πάσης κακίας”. Έχω ενέργεια που πρέπει να διοχετεύεται. Αγαπώ τη δουλειά μου και προτιμώ να πάρω 5 δραχμές και να κάνω αυτό που θέλω παρά 15 και να το κάνω αγγαρεία. Δεν μπορώ να καταπιέζομαι γενικά. Είμαι ατίθαση (γελά). Το είχαν γράψει και οι συμμαθητές μου στο σχολείο παλιά στα άλμπουμ. Στη ζωή παλεύω! Και όσο και αν ακουστεί περίεργο, πεσιμιστικό και αντιφατικό-που ξαφνιάζει πολύ κόσμο που δεν με ξέρει καλά-το ρητό που με διατρέχει από παιδί είναι “ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης”. Όμως, αφού ήρθα στη ζωή, θα παλέψω μέχρι τέλους. Είναι οξύμωρο, αλλά αυτή είμαι. Ένα ταξίδι είναι η ζωή. Με ενδιαφέρει να κάνω αυτό το ταξίδι όσο πιο καλά γίνεται. Είμαι καπετάνιος. Πολλές φουρτούνες αντιμετώπισα, αλλά στη ζωή παίρνω δύναμη από πράγματα που αγαπώ. Ο θάνατος της μητέρας μου με δυνάμωσε. Σε ένα λεπτό σταματάς να είσαι παιδί».
«ΘΑ ΜΕ ΑΓΡΙΕΥΕ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙ»
Παιδί....Χμ...να τι λείπει από την ιστορία της ζωής της. Δεν ένιωσε την ανάγκη να κάνει; «Ποτέ! Το θεωρούσα και το θεωρώ πολύ σημαντικό, αλλά δεν μου λέει τίποτα αν είναι να γίνει μόνο από βιολογική ανάγκη. Αυτή η απόφαση κουβαλά τεράστια ευθύνη. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου που κάνουν παιδί μόνο και μόνο για να το κάνουν. Και μετά τα μεγαλώνουν οι γιαγιάδες, ενώ οι γονείς απουσιάζουν. Η μητέρα μου έλεγε ότι αν δεν έκανε παιδί θα ήταν δυστυχισμένη. Εγώ δεν το έλεγα. Πρέπει να νιώσεις ώριμος για να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί. Θα με αγρίευε πολύ να κάνω παιδί. Και θα ήθελα να το κάνω μόνο μέσα από ένα μεγάλο έρωτα. Να μεγαλώνει και να μας βλέπει ευτυχισμένους. Ε, δεν βρήκα τον μεγάλο έρωτα, τον κατάλληλο σύντροφο». Μιλάμε αρκετή ώρα, χωρίς διάλειμμα. Κόσμος περνά δίπλα μας, την αναγνωρίζει (αλίμονο!) και τη χαιρετά. Κι εκείνη, τους το ανταποδίδει με ένα πλατύ χαμόγελο. Κι ας είναι στο πόδι από τις 7 το πρωί. «Κοιμάμαι αργά και λίγο. Όταν πέφτω για ύπνο, νιώθω γαληνεμένη μέσα μου. Δεν έχω αδικήσει, αλλά αν με νευριάσεις θα φταις. Δεν θα τσακωθώ χωρίς λόγο. Πρέπει να με προκαλέσεις». Άραγε, πώς κρατά αυτή την (ευαίσθητη) ισορροπία και δεν έχει χάσει την μπάλα; «Γιατί να τη χάσω; Όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης: “από τη μήτρα βγαίνουμε, στο μνήμα μπαίνουμε”. Σαν ένα όνειρο περνά η ζωή μας. Όταν το ξέρεις αυτό και έχεις ψαχτεί, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να ξεφύγεις. Κάποιοι λένε ότι σε κάνει έτσι το σπίτι, αλλά γεννιέται ο άνθρωπος έτσι. Είχα μια υπευθυνότητα από μικρή. Η μανούλα μου έλεγε: “έκανα ένα που μοιάζει για δέκα”. Μεγαλώνουμε, είναι όμορφο να μεγαλώνεις. Δεν είμαι πια 20 χρόνων. Ήμουν 20 και τα έζησα ωραία…».
Πηγή;DownTown
Tromaktiko
Η δεκαετία του ’80 ήταν «χρυσή» για πολλούς καλλιτέχνες, για ακόμη περισσότερους λόγους: το βίντεο και οι βιντεοταινίες ήταν στη δόξα τους, ενώ ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος έπαιρνε τις τελευταίες ανάσες του. Σε εκείνη την εποχή βρήκαν φιλόξενο ουρανό για να λάμψουν αστέρια και «αστέρια». Τα περισσότερα είχαν την τύχη ενός κομήτη: έλαμψαν, διέγραψαν την τροχιά τους και έσβησαν στην αφάνεια και τη λησμονιά. Όχι όμως και η Ελένη Φιλίνη, το απόλυτο sex symbol της εποχής. Έλαμψε, μεσουράνησε, αλλά δεν χάθηκε. Πότε στο θέατρο, πότε στην τηλεόραση, πότε στο σινεμά, πότε σε μουσικά σχήματα, δηλώνει συνεχώς «παρών». «Είμαι μια ηθοποιός που τολμά, δεν μπορώ αλλιώς
«ΗΜΟΥΝ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΑΙΡΝΑ ΧΑΜΠΑΡΙ;» «Όταν ξεκίνησα, στα 15 μου χρόνια, χόρευα επαγγελματικά, έκανα μόντελινγκ και έπαιζα και στον κινηματογράφο. Το φανταζόμουν, όλο αυτό, όπως όλα τα παιδιά: κάτι ονειρικό. Όπως φαντάζεσαι και τη ζωή. Τρως, όμως, νωρίς τα χαστούκια σου και σιγά σιγά συνέρχεσαι. Είμαι με το ένα πόδι στη γη και με το άλλο στα σύννεφα. Είμαι ρεαλίστρια, ξέρω τι μου γίνεται, αλλά κρατάω και το όνειρό μου. Ξεκίνησα μόνη μου. Οι γονείς μου δεν είχαν σχέση με το επάγγελμα. Ο μπαμπάς μου πέρασε οικονομική καταστροφή, ξενιτεύτηκε, πήγε στον Παναμά για επιχειρήσεις…Όλα αυτά σε ωριμάζουν ξέρεις, σε ατσαλώνουν. Αυτά βοήθησαν. Αυτά που σε κάνουν να πονάς πολύ όταν είσαι μικρός, στην πορεία σου βγαίνουν σε καλό. Και οι δυο μου γονείς με απέτρεψαν να κάνω αυτό που αγαπούσα, δεν ήθελαν... Τότε έκανα την επανάστασή μου. Τους είπα “θα δοκιμάσω για μια πενταετία και αν δεν τα καταφέρω, θα ασχοληθώ με κάτι άλλο”. Γιατί είμαι άνθρωπος που, αν αποτύχω, θέλω να ξέρω ότι φταίω εγώ. Δεν μου αρέσει να ρίχνω τα βάρη στους άλλους. Δεν ψωνίστηκα με την επιτυχία μου, δεν είχα καταλάβει τι έκανα. Βλέπω τώρα φωτογραφίες από ταινίες μου και λέω “ήμουν τόσο ωραίο κορίτσι και δεν έπαιρνα τίποτα χαμπάρι;”.
Όσο κι αν σου φαίνεται κουφό, αυτό είναι αληθινό. Εκατό κουσούρια μπορώ να σου βρω! Πολλά μου έφταιγαν επάνω μου. Όσο για τον χαρακτηρισμό “sex symbol”, δεν τον αρνούμαι! Δεν αρνούμαι τίποτα από την εποχή εκείνη. Οι ταινίες μου είναι αξιοπρεπέστατες σε σύγκριση με τα αίσχη που βλέπω τώρα. Έκανα ταινίες με σκηνοθέτη τον Γιώργο Σκαλενάκη, με τον Δαλιανίδη. Τα σενάρια ήταν του Καπώνη, του Φιλιππούλη, του Παπαπέτρου, έπαιξα με τον Πάρλα, τον Τσιβιλίκα. Μετά ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση και τέλειωσαν οι ταινίες. Δεν είμαι παιδί της ιδιωτικής τηλεόρασης, αν και έκανα εμφανίσεις εκεί. Η ιδιωτική τηλεόραση είχε ένα δικό της γκέτο πάντα. Αντικατέστησε το βίντεο και όλοι αυτοί που έκαναν βίντεο πήγαν εκεί. Είμαι παιδί του θεάτρου. Μερικοί κατηγόρησαν το βίντεο, αλλά κάποια στιγμή δικαιώνεσαι. Το βλέπεις στον κόσμο. Τις προάλλες, ένας νεαρός μου ανέφερε όλα τα τραγούδια που έλεγα στις ταινίες μου. “Ήσουν σωστό πρότυπο για εμάς”, μου είπε. Γιατί να τα αρνηθώ;». Μιλάει για τη δουλειά της με πάθος αλλά όχι έντονα. Φοράει ένα ασπρόμαυρο κολλητό μακρύ φόρεμα, οι καλογυμνασμένοι ώμοι της είναι τυλιγμένοι με ένα κοραλλί φουλάρι, ασορτί με ένα μεγάλο μενταγιόν στο λαιμό, έχει το ίδιο εβένινο μαλλί, την ίδια σιλουέτα, το ίδιο λαμπερό πρόσωπο. Όπως τότε που ξεκίνησε. Μα, πώς τα καταφέρνει; «Έχω ζήσει όμορφα. Δεν ήταν δήθεν τότε, υπήρχε αλήθεια στη δεκαετία του ’80. Και πώς να γυρίσω το χρόνο πίσω; Με το να τραβηχτώ; Κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της. Ό,τι και να κάνω, 20 χρόνων δεν θα γίνω. Μπορεί να γίνω γελοία, αλλά 20 δεν θα γίνω. Να αρχίσω να τραβιέμαι από 100 μεριές και να κινδυνεύσει η υγεία μου; Τι θα καταφέρω δηλαδή; Κάνω πολλές γουρουνιές, είμαι γλυκατζού. Αλλά έχω πολύ καλό μεταβολισμό». Πάω να ανάψω ένα τσιγάρο. Εκείνη δεν με ακολουθεί. «Κάπνιζα 20 χρόνια, το έχω κόψει 11 χρόνια και έχω σωθεί. Πιστεύω ότι είναι άσχημη εξάρτηση το τσιγάρο. Δεν μου αρέσουν οι εξαρτήσεις. Ήμουν μακριά από όλα αυτά, δεν έχω καμία σχέση. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα, για να έχουμε καθαρό μυαλό. Σέβομαι τη ζωή και την αγαπώ και νομίζω ότι και η ζωή με σέβεται».
«ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ»
«Δεν νομίζω ότι αφορά κάποιον τι συμβαίνει σπίτι μου. Όταν δεν είμαι στα καλά μου απομονώνομαι. Ο πόνος δεν μοιράζεται. Κανείς δεν μπορεί να νιώσει τον δικό σου πόνο. Όταν πονάει το δόντι μου, μπορείς να το νιώσεις εσύ αυτό; Δεν είμαι άνθρωπος που κρύβει πράγματα, αλλά δεν μου αρέσει που τώρα ξαφνικά βγαίνουν στην τηλεόραση και τα λένε όλα. Το κρεβάτι μου ανήκει σε εμένα! Να με κρίνεις για τη δουλειά μου και για τη θέση μου στην κοινωνία, το δέχομαι. Όχι για τα προσωπικά μου». Κι ο έρωτας, τι θέση έχει στη ζωή της; «Έχει παίξει μεγάλο ρόλο, έχω ερωτευτεί πολύ δυνατά και δύσκολα. Όχι επιλεκτικά. Είμαι παρορμητική. Φυσικά και έχω πονέσει. Ο έρωτας πονά. Ο έρωτας σου δίνει ζωή αλλά σου παίρνει και ζωή. Πόνεσα πολύ στον έρωτα αλλά πέρασα και πολύ καλά. Και θα ξαναερωτευτώ! Ο έρωτας έρχεται από κει που δεν περιμένεις. Έτσι ήρθαν όλα στη ζωή μου. Ό,τι ήθελα δεν ερχόταν». Δίνει την εντύπωση μιας ακούραστης αμαζόνας που, αν δεν βρει το ταίρι της, καθόλου δεν θα χαλάσει η καρδιά της. Συμφωνεί. «Είμαι αυτόφωτη και αυτάρκης. Έχω φίλες που αφήνουν τον εαυτό τους γιατί δεν είναι καλά στα προσωπικά τους. Εγώ θέλω να είμαι καλά με τον εαυτό μου. Αν είμαι, θα βρεθεί κάτι. Αλίμονο αν περιμένω από τον άλλον να με κάνει να νιώθω καλά! Θα καταστραφώ. Αν γίνει κάτι και φύγει ο άλλος, θα πεθάνω μετά; Έχω όρια σε όλες τις σχέσεις μου. Όταν κλείσει η πόρτα μου, έκλεισε! Θέλω τις μοναχικές μου ώρες, την ησυχία μου, δεν είμαι εύκολος άνθρωπος». Και τι ιντριγκάρει αυτό τον δύσκολο άνθρωπο να συνεχίζει να κάνει πράγματα στη ζωή του; «Είμαι της αρχής “αργία μήτηρ πάσης κακίας”. Έχω ενέργεια που πρέπει να διοχετεύεται. Αγαπώ τη δουλειά μου και προτιμώ να πάρω 5 δραχμές και να κάνω αυτό που θέλω παρά 15 και να το κάνω αγγαρεία. Δεν μπορώ να καταπιέζομαι γενικά. Είμαι ατίθαση (γελά). Το είχαν γράψει και οι συμμαθητές μου στο σχολείο παλιά στα άλμπουμ. Στη ζωή παλεύω! Και όσο και αν ακουστεί περίεργο, πεσιμιστικό και αντιφατικό-που ξαφνιάζει πολύ κόσμο που δεν με ξέρει καλά-το ρητό που με διατρέχει από παιδί είναι “ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης”. Όμως, αφού ήρθα στη ζωή, θα παλέψω μέχρι τέλους. Είναι οξύμωρο, αλλά αυτή είμαι. Ένα ταξίδι είναι η ζωή. Με ενδιαφέρει να κάνω αυτό το ταξίδι όσο πιο καλά γίνεται. Είμαι καπετάνιος. Πολλές φουρτούνες αντιμετώπισα, αλλά στη ζωή παίρνω δύναμη από πράγματα που αγαπώ. Ο θάνατος της μητέρας μου με δυνάμωσε. Σε ένα λεπτό σταματάς να είσαι παιδί».
«ΘΑ ΜΕ ΑΓΡΙΕΥΕ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙ»
Παιδί....Χμ...να τι λείπει από την ιστορία της ζωής της. Δεν ένιωσε την ανάγκη να κάνει; «Ποτέ! Το θεωρούσα και το θεωρώ πολύ σημαντικό, αλλά δεν μου λέει τίποτα αν είναι να γίνει μόνο από βιολογική ανάγκη. Αυτή η απόφαση κουβαλά τεράστια ευθύνη. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου που κάνουν παιδί μόνο και μόνο για να το κάνουν. Και μετά τα μεγαλώνουν οι γιαγιάδες, ενώ οι γονείς απουσιάζουν. Η μητέρα μου έλεγε ότι αν δεν έκανε παιδί θα ήταν δυστυχισμένη. Εγώ δεν το έλεγα. Πρέπει να νιώσεις ώριμος για να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί. Θα με αγρίευε πολύ να κάνω παιδί. Και θα ήθελα να το κάνω μόνο μέσα από ένα μεγάλο έρωτα. Να μεγαλώνει και να μας βλέπει ευτυχισμένους. Ε, δεν βρήκα τον μεγάλο έρωτα, τον κατάλληλο σύντροφο». Μιλάμε αρκετή ώρα, χωρίς διάλειμμα. Κόσμος περνά δίπλα μας, την αναγνωρίζει (αλίμονο!) και τη χαιρετά. Κι εκείνη, τους το ανταποδίδει με ένα πλατύ χαμόγελο. Κι ας είναι στο πόδι από τις 7 το πρωί. «Κοιμάμαι αργά και λίγο. Όταν πέφτω για ύπνο, νιώθω γαληνεμένη μέσα μου. Δεν έχω αδικήσει, αλλά αν με νευριάσεις θα φταις. Δεν θα τσακωθώ χωρίς λόγο. Πρέπει να με προκαλέσεις». Άραγε, πώς κρατά αυτή την (ευαίσθητη) ισορροπία και δεν έχει χάσει την μπάλα; «Γιατί να τη χάσω; Όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης: “από τη μήτρα βγαίνουμε, στο μνήμα μπαίνουμε”. Σαν ένα όνειρο περνά η ζωή μας. Όταν το ξέρεις αυτό και έχεις ψαχτεί, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να ξεφύγεις. Κάποιοι λένε ότι σε κάνει έτσι το σπίτι, αλλά γεννιέται ο άνθρωπος έτσι. Είχα μια υπευθυνότητα από μικρή. Η μανούλα μου έλεγε: “έκανα ένα που μοιάζει για δέκα”. Μεγαλώνουμε, είναι όμορφο να μεγαλώνεις. Δεν είμαι πια 20 χρόνων. Ήμουν 20 και τα έζησα ωραία…».
Πηγή;DownTown
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νέους 4κύλινδρους turbo ετοίμασε η Volvo
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ελληνίδα πρωταγωνιστεί στη Μεξικανική τηλεόραση
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
