2013-08-24 13:31:03
από την Αλίκη Κατσαρού
Το πρώτο μου γάλα το ήπια στη μεταπολίτευση. Βασιλιά δε γνώρισα, αλλά γνώρισα στο σπίτι έναν γέρο Καραμανλή, πιο επιβλητικό κι από βασιλιά.
Σέβεσαι ό, τι σου μαθαίνουν οι γονείς να σέβεσαι, κι έτσι εγώ απέναντι σ’ αυτήν την προσωπικότητα ένιωθα δέος. Μεγαλωμένη στα δεξιά, ο ΚΚΕ θείος μου κλόνιζε το δέος μου, εξιτάροντας με, με τις αριστερές του πεποιθήσεις, με τη μουσική του, τους φίλους του και την αληθινή εμπιστοσύνη σε ανθρώπους όπως ο Λεωνίδας Κύρκος.
Έβλεπα μέσα απ’ τα μάτια του τον ωραίο κόσμο της Αριστεράς. Εκεί πήγαιναν οι διαβασμένοι. Η διανόηση είχε τη φυσική της θέση στην Αριστερά, κι ο θείος μου, μου χάριζε κόκκινο ποδήλατο, κόκκινο παλτό και κόκκινη σχολική τσάντα. Η παραδοσιακή δεξιά του υπόλοιπου σπιτιού άρχισε να μου προκαλεί μιζέρια.
Από τη μεταπολίτευση κοντεύουν 40 χρόνια. Μεσολάβησαν πολλά. Μεσολάβησε ένας Αντρέας που γοήτευε στο πέρασμα του και παγίδευσε στην πλάνη του έναν ολόκληρο λαό
. Οι πιο αντιπροσωπευτικές μνήμες της ανακλαστικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία για μένα είναι εκείνες που έχουν να κάνουν με συμμαθητές, οι οποίοι εν μια νυκτί απέκτησαν στην οικογένεια BMW, στα πόδια φιρμάτο τζιν και στο σπίτι γονείς εξουθενουμένους αλλά χαλαρούς από τα συνεχόμενα μπουζουκοξενύχτια σε φίρμες – τραγουδιστές της εποχής.
Ύστερα ήρθαν τα 90s. Εκεί πάψαμε να ασχολούμαστε, όσοι το κάναμε έστω και επιδερμικά, με οτιδήποτε πολιτικό γιατί μπουκώσαμε αστακομακαρονάδα, σκάφος, πιστωτική και κάνα beluga οι τυχερότεροι. Κάπως έτσι μπήκε και το 2000, πιο εκπαιδευτικό βεβαίως, αφού μάθαμε και το sushi. Η Α-πολιτκή γενιά μου λοιπόν, παρότι είμαστε η πρώτη γενιά της μεταπολίτευσης, κοιμηθήκαμε τον ύπνο του δικαίου, κι αφήσαμε χορούς παραληρηματικούς του Άκη και του κάθε Άκη να λαβαίνουν χώρα στη γυμνασμένη πλάτη μας.
Από το βαθύ ύπνο, μας ξύπνησε ένα γερμανικό δάχτυλο, προσταχτικό ως προς τα βασανιστήρια και το σωφρονισμό μας από τούδε και ταυτόχρονα ένα γερμανικό κωλοδάχτυλο σε επώνυμο εξώφυλλο της «και καλά» συνεργάτιδος χώρας.
Στη βίαιη τούτη αφύπνιση, αυτό το κόκκινο χρώμα πίσω από τον Τσίπρα στη σημερινή ομιλία του, στην Κέρκυρα, μου ξύπνησε τη μνήμη. Θυμήθηκα τον κόσμο εκείνο της Αριστεράς του θείου μου, αναγούλιασα λίγο με τη γεύση του αστακού, έψαξα το Ρουσώ που προτείνει ένας φίλος του διαδικτύου, σκέφτηκα, φαντάστηκα, ονειρεύτηκα.
Κάτι ενίσχυσε ακόμη περισσότερο το όνειρο μου. Σήμερα το πρωί, βρέθηκα στο ΙΚΑ συνοδός ενός συγγενή για ακρόαση σε μια επιτροπή. Εκεί είδα καρκινοπαθή στο φορείο, να τον διακομίζουν διασωληνωμένο για να του εγκρίνει η επιτροπή που η Τρόικα επέβαλε με το Μνημόνιο, την αναπηρία του. Ναι, το είδα με τα μάτια μου. Ήρθε με το φορείο απ’ το σπίτι, ο φτωχός, συνοδεία συγγενών.
Είναι δυνατόν λοιπόν το κόκκινο εν γένει (όχι αποκλειστικά του ΣΥΡΙΖΑ) να μη με ερεθίζει, σ’ αυτήν τη νέου τύπου μεταπολίτευση, που το Σύνταγμα είναι σχεδόν διακοσμητικό; Άσε που μου πάει κιόλας πολύ το κόκκινο corfupress.com
Το πρώτο μου γάλα το ήπια στη μεταπολίτευση. Βασιλιά δε γνώρισα, αλλά γνώρισα στο σπίτι έναν γέρο Καραμανλή, πιο επιβλητικό κι από βασιλιά.
Σέβεσαι ό, τι σου μαθαίνουν οι γονείς να σέβεσαι, κι έτσι εγώ απέναντι σ’ αυτήν την προσωπικότητα ένιωθα δέος. Μεγαλωμένη στα δεξιά, ο ΚΚΕ θείος μου κλόνιζε το δέος μου, εξιτάροντας με, με τις αριστερές του πεποιθήσεις, με τη μουσική του, τους φίλους του και την αληθινή εμπιστοσύνη σε ανθρώπους όπως ο Λεωνίδας Κύρκος.
Έβλεπα μέσα απ’ τα μάτια του τον ωραίο κόσμο της Αριστεράς. Εκεί πήγαιναν οι διαβασμένοι. Η διανόηση είχε τη φυσική της θέση στην Αριστερά, κι ο θείος μου, μου χάριζε κόκκινο ποδήλατο, κόκκινο παλτό και κόκκινη σχολική τσάντα. Η παραδοσιακή δεξιά του υπόλοιπου σπιτιού άρχισε να μου προκαλεί μιζέρια.
Από τη μεταπολίτευση κοντεύουν 40 χρόνια. Μεσολάβησαν πολλά. Μεσολάβησε ένας Αντρέας που γοήτευε στο πέρασμα του και παγίδευσε στην πλάνη του έναν ολόκληρο λαό
Ύστερα ήρθαν τα 90s. Εκεί πάψαμε να ασχολούμαστε, όσοι το κάναμε έστω και επιδερμικά, με οτιδήποτε πολιτικό γιατί μπουκώσαμε αστακομακαρονάδα, σκάφος, πιστωτική και κάνα beluga οι τυχερότεροι. Κάπως έτσι μπήκε και το 2000, πιο εκπαιδευτικό βεβαίως, αφού μάθαμε και το sushi. Η Α-πολιτκή γενιά μου λοιπόν, παρότι είμαστε η πρώτη γενιά της μεταπολίτευσης, κοιμηθήκαμε τον ύπνο του δικαίου, κι αφήσαμε χορούς παραληρηματικούς του Άκη και του κάθε Άκη να λαβαίνουν χώρα στη γυμνασμένη πλάτη μας.
Από το βαθύ ύπνο, μας ξύπνησε ένα γερμανικό δάχτυλο, προσταχτικό ως προς τα βασανιστήρια και το σωφρονισμό μας από τούδε και ταυτόχρονα ένα γερμανικό κωλοδάχτυλο σε επώνυμο εξώφυλλο της «και καλά» συνεργάτιδος χώρας.
Στη βίαιη τούτη αφύπνιση, αυτό το κόκκινο χρώμα πίσω από τον Τσίπρα στη σημερινή ομιλία του, στην Κέρκυρα, μου ξύπνησε τη μνήμη. Θυμήθηκα τον κόσμο εκείνο της Αριστεράς του θείου μου, αναγούλιασα λίγο με τη γεύση του αστακού, έψαξα το Ρουσώ που προτείνει ένας φίλος του διαδικτύου, σκέφτηκα, φαντάστηκα, ονειρεύτηκα.
Κάτι ενίσχυσε ακόμη περισσότερο το όνειρο μου. Σήμερα το πρωί, βρέθηκα στο ΙΚΑ συνοδός ενός συγγενή για ακρόαση σε μια επιτροπή. Εκεί είδα καρκινοπαθή στο φορείο, να τον διακομίζουν διασωληνωμένο για να του εγκρίνει η επιτροπή που η Τρόικα επέβαλε με το Μνημόνιο, την αναπηρία του. Ναι, το είδα με τα μάτια μου. Ήρθε με το φορείο απ’ το σπίτι, ο φτωχός, συνοδεία συγγενών.
Είναι δυνατόν λοιπόν το κόκκινο εν γένει (όχι αποκλειστικά του ΣΥΡΙΖΑ) να μη με ερεθίζει, σ’ αυτήν τη νέου τύπου μεταπολίτευση, που το Σύνταγμα είναι σχεδόν διακοσμητικό; Άσε που μου πάει κιόλας πολύ το κόκκινο corfupress.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
