2013-08-26 06:30:02
Οι άνθρωποι έχουν μεγάλη ιδέα για τις ιδέες τους ακόμα κι αν αυτές είναι τα αχνά αποτυπώματα τής ογδοηκοστής απήχησης τής διακοσιοστής αντανάκλασης της πεντηκοστής ομοίωσης κάποιων συνεκτικών ιδεών για τις αληθινές ιδέες.
Όσο μεγαλώνει η κλίμακα της απόστασης ανάμεσα σε αυτό το κάτι που κάτι λέει με τις ελεεινές απηχήσεις του τόσο ο φορέας αυτής τής φήμης ό,τι έχει κάτι που είναι αλήθεια φουσκώνει από σιγουριά και επιμονή. Μεταβιβάζει στα παιδιά του το μεγαλείο της ιδέας του για τον εαυτό του και τις ιδέες του π'ανάθεμα κι αν είναι ιδέες.
Οπότε ας μην ασχολούμεθα με ιδέες. Είναι χαμένη υπόθεση. Ας ασχοληθούμε με την καταστροφή των υπαρχουσών ιδεών περί τής ιδέας και με την συντριβή του εγωϊσμού των φορέων τους.
Τότε, όταν απομονώσουμε τον χαρακτήρα των πιό επίμονων και ξεροκέφαλων ανθρώπων, όταν προσέξουμε με επιμονή αυτό τον κόσμο αδιάλλακτων ηλιθίων και επιθετικών και ύπουλων χαρακτήρων, παρουσιάζεται μπρός μας "μεταφορικά" ένας ανήθικος και μάλλον ζωώδης κόσμος κακών κυρίως ζώων, όπου ο "άνθρωπος"-κροκόδειλος, ο "άνθρωπος"-ύαινα, ο "άνθρωπος"-σκουλήκι εμφανίζονται ως αυτό που επιμένει πως είναι ανώτερο γρυλίζοντας και έρποντας, αλυχτώντας και σερνόμενο
. Σερνόμενο, όπως ο χαφιεδάκος που είναι δίπλα σου. Χαφιεδάκος φασιστάκος ή θρησκόληπτο κτήνος. Ο ένας εναντίον του άλλου σε μια κόλαση κτηνωδίας και παραφυλάγματος. Να πέσει ο ένας να τον φάει ο άλλος, είτε ο ένας είναι ισχυρός είτε όχι. Η καχυποψία πρός το ανθρώπινο τότε μπορεί να μετατραπεί σε μισανθρωπισμό, πράγμα που σε ωθεί και αυτό στην κτηνωδία.
Θα έλεγα πως χρειαζόμαστε μετά από καιρό "απελευθέρωσης" των ορμών μια κριτική της κτηνωδίας για να την προσθέσουμε στην κριτική του πολιτισμού ως μετουσιωμένης κτηνωδίας. Η βία που υποκρύπτεται στην κοινωνία των ανθρώπων είναι μεγάλης ισχύος. Πρέπει να δούμε τι είναι αυτό που την κάνει τόσο ισχυρή, χωρίς αυταπάτες και φρούδες ελπίδες πως με κάποια μορφή "κράτους" ή "εκπαίδευσης" θα την χαλιναγωγήσουμε ή πατάξουμε μιά για πάντα, αν και δεν μπορεί κανείς αναρχικός ή κομμουνιστής ή ακόμα και φασίστας (δεν τους ταυτίζω, για να μη παρεξηγηθούμε) να μας πει πως χωρίς κράτος δικαίου και τιμωρίας είναι δυνατόν να βάλουμε φρένο στα μεγαλύτερα κτήνη.
Δεν μπορούμε να πούμε μόνον πως η κτηνώδης βία έχει ιστορικο-πολιτισμικές ή κοινωνικο-οικονομικές ρίζες. Η αγνή κακία βλακεία πολλών συνανθρώπων μας χρήζει αναλύσεως. Και η "φυσικότητα" επίσης, ειδικά όταν ενδύεται τον μανδύα της προβατίσιας ιδεοληψίας και όχι μόνον όταν έχει ως ουσία έναν συνηθισμένο αρπακτικό εκπρόσωπο, όπως το λιοντάρι το λύκο το καρχαρία κλπ . Η κριτική ανάλυση δεν μπορεί παρά να είναι ως ένα σημείο κριτική της ζωής ως φαινομένου έπαρσης και βίας, ενστικτικής τυφλότητας και απροσδιοριστίας. Ο βιταλισμός, τον οποίο εκτιμώ πολύ, πρέπει να είναι και ένας μη-ζωϊκός καθρέφτης της ζωής. Για να ξέρουμε που πατάμε.
Υπο αυτή την έννοια η ιστορία των ιδεών δεν μπορεί να μην είναι μια ιστορία της ζωολογίας και των μεταφορών της, όπου όμως δεν είναι αληθινή ως ιστορία αν δεν σημαίνει μιά κριτική και οντολογική απόσταση από το Ζώο ως αξία. Αρκεί αυτή η απόσταση να είναι αληθινή..
Ι. Τζανάκος
ramnousia logioshermes
Όσο μεγαλώνει η κλίμακα της απόστασης ανάμεσα σε αυτό το κάτι που κάτι λέει με τις ελεεινές απηχήσεις του τόσο ο φορέας αυτής τής φήμης ό,τι έχει κάτι που είναι αλήθεια φουσκώνει από σιγουριά και επιμονή. Μεταβιβάζει στα παιδιά του το μεγαλείο της ιδέας του για τον εαυτό του και τις ιδέες του π'ανάθεμα κι αν είναι ιδέες.
Οπότε ας μην ασχολούμεθα με ιδέες. Είναι χαμένη υπόθεση. Ας ασχοληθούμε με την καταστροφή των υπαρχουσών ιδεών περί τής ιδέας και με την συντριβή του εγωϊσμού των φορέων τους.
Τότε, όταν απομονώσουμε τον χαρακτήρα των πιό επίμονων και ξεροκέφαλων ανθρώπων, όταν προσέξουμε με επιμονή αυτό τον κόσμο αδιάλλακτων ηλιθίων και επιθετικών και ύπουλων χαρακτήρων, παρουσιάζεται μπρός μας "μεταφορικά" ένας ανήθικος και μάλλον ζωώδης κόσμος κακών κυρίως ζώων, όπου ο "άνθρωπος"-κροκόδειλος, ο "άνθρωπος"-ύαινα, ο "άνθρωπος"-σκουλήκι εμφανίζονται ως αυτό που επιμένει πως είναι ανώτερο γρυλίζοντας και έρποντας, αλυχτώντας και σερνόμενο
Θα έλεγα πως χρειαζόμαστε μετά από καιρό "απελευθέρωσης" των ορμών μια κριτική της κτηνωδίας για να την προσθέσουμε στην κριτική του πολιτισμού ως μετουσιωμένης κτηνωδίας. Η βία που υποκρύπτεται στην κοινωνία των ανθρώπων είναι μεγάλης ισχύος. Πρέπει να δούμε τι είναι αυτό που την κάνει τόσο ισχυρή, χωρίς αυταπάτες και φρούδες ελπίδες πως με κάποια μορφή "κράτους" ή "εκπαίδευσης" θα την χαλιναγωγήσουμε ή πατάξουμε μιά για πάντα, αν και δεν μπορεί κανείς αναρχικός ή κομμουνιστής ή ακόμα και φασίστας (δεν τους ταυτίζω, για να μη παρεξηγηθούμε) να μας πει πως χωρίς κράτος δικαίου και τιμωρίας είναι δυνατόν να βάλουμε φρένο στα μεγαλύτερα κτήνη.
Δεν μπορούμε να πούμε μόνον πως η κτηνώδης βία έχει ιστορικο-πολιτισμικές ή κοινωνικο-οικονομικές ρίζες. Η αγνή κακία βλακεία πολλών συνανθρώπων μας χρήζει αναλύσεως. Και η "φυσικότητα" επίσης, ειδικά όταν ενδύεται τον μανδύα της προβατίσιας ιδεοληψίας και όχι μόνον όταν έχει ως ουσία έναν συνηθισμένο αρπακτικό εκπρόσωπο, όπως το λιοντάρι το λύκο το καρχαρία κλπ . Η κριτική ανάλυση δεν μπορεί παρά να είναι ως ένα σημείο κριτική της ζωής ως φαινομένου έπαρσης και βίας, ενστικτικής τυφλότητας και απροσδιοριστίας. Ο βιταλισμός, τον οποίο εκτιμώ πολύ, πρέπει να είναι και ένας μη-ζωϊκός καθρέφτης της ζωής. Για να ξέρουμε που πατάμε.
Υπο αυτή την έννοια η ιστορία των ιδεών δεν μπορεί να μην είναι μια ιστορία της ζωολογίας και των μεταφορών της, όπου όμως δεν είναι αληθινή ως ιστορία αν δεν σημαίνει μιά κριτική και οντολογική απόσταση από το Ζώο ως αξία. Αρκεί αυτή η απόσταση να είναι αληθινή..
Ι. Τζανάκος
ramnousia logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το ρεκόρ της ζαλάδας
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Θεσσαλονικιός" ο νέος εκπρόσωπος του ΔΝΤ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
