2012-04-09 12:18:45
του Κώστα ΚαλλίτσηTρεις οικονομολόγοι(Cecchetti, Mohanty και Zampolli) της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS),μελέτησαν το χρέος κράτους, νοικοκυριών και μη τραπεζικών επιχειρήσεων σε 18χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ στην 30ετία 1980-2010. Σύμφωνα με τη μελέτη, το 2010, ωςποσοστό του ΑΕΠ, το συνολικό χρέος της Ιαπωνίας ήταν 456%, των ΗΠΑ 268%, τηςΒρετανίας 322%, της Γαλλίας 321%, της Ιταλίας 310%, της Ολλανδίας 327%, τηςΙσπανίας 355%, της Πορτογαλίας 366% κ.λπ. Ο μέσος όρος των 18 ήταν 322%. Τοχρέος της Ελλάδας ήταν 262% του ΑΕΠ, πολύ κάτω από τον μέσο όρο, ενώ το 2011έκλεισε στο 279,3% του ΑΕΠ (603,9 δισ. ευρώ).Η Ελλάδα,συνολικά, δεν είναι υπερδανεισμένη. Ποιο είναι, λοιπόν, το πρόβλημά μας; Ηαπάντηση κρύβεται στην ανάλυση αυτού του χρέους.
Πρώτον: Τοχρέος των ελληνικών νοικοκυριών, το 2010, ήταν ίσο με 65% του ΑΕΠ, ενώ ο μέσοςόρος στις 18 ήταν 94%. Το 2011, στην Ελλάδα έπεσε στο 52,3% του ΑΕΠ (113,1 δισ.ευρώ).
Δεύτερον:Το χρέος των ελληνικών μη τραπεζικών επιχειρήσεων, το 2010, ήταν ίσο με το 65%του ΑΕΠ ενώ ο μέσος όρος στις 18 ήταν 126%. Το 2011, στην Ελλάδα, μειώθηκε στο62,7% (135,5 δισ. ευρώ).
Τρίτον: Στοδημόσιο χρέος, η εικόνα ανατρέπεται. Το 2010, το ελληνικό ήταν ίσο με το 132%του ΑΕΠ ενώ ο μέσος όρος στις 18 ήταν 97%. Το 2011, στην Ελλάδα ανέβηκε στο164,3% του ΑΕΠ (355,4 δισ. ευρώ).
Ερώτημα:Γιατί στην Ελλάδα ήταν τόσο υπο-δανεισμένοι οι ιδιώτες και τόσο υπερδανεισμένοτο κράτος; Επειδή οι ιδιώτες ήταν συνετοί και το κράτος σπάταλο; Οχι. Ηαπάντηση είναι: Επειδή το κράτος ήταν πελατειακό. Αυτό έπαιρνε το ρίσκο τουδανεισμού και εκχωρούσε στους «πελάτες» το προϊόν του, ως πρόσοδο κρατικάεγγυημένη.
Τα «γιατί»και «πώς», γνωστά. Το κράτος δανειζόταν για να τροφοδοτεί τη συνολική ζήτηση,να κινείται η οικονομία και να διασφαλίζεται η κοινωνική συναίνεση. Χωρίς ναμεριμνά για τη δημιουργία σύγχρονων, ισχυρών παραγωγικών δομών, για τηνπροώθηση διαρθρωτικών αλλαγών που θα στήριζαν την παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητατης οικονομίας (όπως άλλα κράτη του ανεπτυγμένου καπιταλισμού), κατάντησε ναγίνει εχθρικό στην ανάπτυξη. Την υπονόμευσε στερώντας της πόρους, υπέρ τουπαρασιτικού μοντέλου της κατανάλωσης με δανεικά και αγύριστα. Η οικονομίαφαινόταν να μεγεθύνεται. Αλλά, αθόρυβα, είχε παύσει να αναπτύσσεται, πολύ πρινκαταρρεύσει.Ορισμένοιμιλούν για ανάπτυξη εννοώντας, απλώς, τη μεγέθυνση. Μεγέθυνση χωρίς ανάπτυξη,πλέον, δεν μπορεί να γίνει. Και η ανάπτυξη προϋποθέτει εκείνες τιςμεταρρυθμίσεις, που επί 10ετίες δεν έγιναν. Τις οποίες, την τελευταία διετία,άλλοι προώθησαν ατελώς και άλλοι πολέμησαν τόσο ώστε να ρισκάρουν ακόμα και τηνπαραμονή της χώρας στο ευρώ.Η μελέτητης BIS υποδηλώνει το πρόβλημα: Η ελληνική κοινωνία ως σχηματισμός, μεατμομηχανή την κυρίαρχη παρασιτική ελίτ και μεσολαβητή το κατεστημένο πολιτικόσύστημα, πίεζε το κράτος («δημοκρατικά», από δεξιά κι «αριστερά»…) ναδανείζεται και να της μεταβιβάζει το προϊόν του δανεισμού: Χιλιάδες μισθοί άνευεργασίας, επιδοτήσεις άνευ παραγωγής, πλιάτσικο σε δημόσια έργα και προμήθειες,διασπάθιση φόρων και ασφαλιστικών πόρων. Mε το τέλος αυτής της «ευφορίας», θααρχίσει η ανάπτυξη.πηγη:kathimerini liberals10
Πρώτον: Τοχρέος των ελληνικών νοικοκυριών, το 2010, ήταν ίσο με 65% του ΑΕΠ, ενώ ο μέσοςόρος στις 18 ήταν 94%. Το 2011, στην Ελλάδα έπεσε στο 52,3% του ΑΕΠ (113,1 δισ.ευρώ).
Δεύτερον:Το χρέος των ελληνικών μη τραπεζικών επιχειρήσεων, το 2010, ήταν ίσο με το 65%του ΑΕΠ ενώ ο μέσος όρος στις 18 ήταν 126%. Το 2011, στην Ελλάδα, μειώθηκε στο62,7% (135,5 δισ. ευρώ).
Τρίτον: Στοδημόσιο χρέος, η εικόνα ανατρέπεται. Το 2010, το ελληνικό ήταν ίσο με το 132%του ΑΕΠ ενώ ο μέσος όρος στις 18 ήταν 97%. Το 2011, στην Ελλάδα ανέβηκε στο164,3% του ΑΕΠ (355,4 δισ. ευρώ).
Ερώτημα:Γιατί στην Ελλάδα ήταν τόσο υπο-δανεισμένοι οι ιδιώτες και τόσο υπερδανεισμένοτο κράτος; Επειδή οι ιδιώτες ήταν συνετοί και το κράτος σπάταλο; Οχι. Ηαπάντηση είναι: Επειδή το κράτος ήταν πελατειακό. Αυτό έπαιρνε το ρίσκο τουδανεισμού και εκχωρούσε στους «πελάτες» το προϊόν του, ως πρόσοδο κρατικάεγγυημένη.
Τα «γιατί»και «πώς», γνωστά. Το κράτος δανειζόταν για να τροφοδοτεί τη συνολική ζήτηση,να κινείται η οικονομία και να διασφαλίζεται η κοινωνική συναίνεση. Χωρίς ναμεριμνά για τη δημιουργία σύγχρονων, ισχυρών παραγωγικών δομών, για τηνπροώθηση διαρθρωτικών αλλαγών που θα στήριζαν την παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητατης οικονομίας (όπως άλλα κράτη του ανεπτυγμένου καπιταλισμού), κατάντησε ναγίνει εχθρικό στην ανάπτυξη. Την υπονόμευσε στερώντας της πόρους, υπέρ τουπαρασιτικού μοντέλου της κατανάλωσης με δανεικά και αγύριστα. Η οικονομίαφαινόταν να μεγεθύνεται. Αλλά, αθόρυβα, είχε παύσει να αναπτύσσεται, πολύ πρινκαταρρεύσει.Ορισμένοιμιλούν για ανάπτυξη εννοώντας, απλώς, τη μεγέθυνση. Μεγέθυνση χωρίς ανάπτυξη,πλέον, δεν μπορεί να γίνει. Και η ανάπτυξη προϋποθέτει εκείνες τιςμεταρρυθμίσεις, που επί 10ετίες δεν έγιναν. Τις οποίες, την τελευταία διετία,άλλοι προώθησαν ατελώς και άλλοι πολέμησαν τόσο ώστε να ρισκάρουν ακόμα και τηνπαραμονή της χώρας στο ευρώ.Η μελέτητης BIS υποδηλώνει το πρόβλημα: Η ελληνική κοινωνία ως σχηματισμός, μεατμομηχανή την κυρίαρχη παρασιτική ελίτ και μεσολαβητή το κατεστημένο πολιτικόσύστημα, πίεζε το κράτος («δημοκρατικά», από δεξιά κι «αριστερά»…) ναδανείζεται και να της μεταβιβάζει το προϊόν του δανεισμού: Χιλιάδες μισθοί άνευεργασίας, επιδοτήσεις άνευ παραγωγής, πλιάτσικο σε δημόσια έργα και προμήθειες,διασπάθιση φόρων και ασφαλιστικών πόρων. Mε το τέλος αυτής της «ευφορίας», θααρχίσει η ανάπτυξη.πηγη:kathimerini liberals10
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
13 εντολές μόνο για γυναίκες…από τον γυναικολόγο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αριστοτέλης: Είμαστε όλοι Ελληνες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
