2013-09-13 17:00:05
Όσο γίνεται λόγος για εκλογές, ειδικά κρίσιμες εκλογές όπως οι ερχόμενες, εμφανίζεται δυναμικά στο προσκήνιο και η άποψη "ψηφίζω λευκό-άκυρο ή απέχω μετά βδελυγμίας", η οποία διεκδικεί το μερίδιο προσοχής που της αναλογεί, καθώς γίνεται μνεία γι' αυτήν σε όλες τις συστημικές δημοσκοπήσεις, που συχνά πυκνά βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Θα έλεγε κανείς ότι οι απόντες ψηφοφόροι σε τέτοιες εποχές έχουν την τιμητική τους, καθώς όλοι διψούν για ψήφους κι εκείνοι χύνουν το νεράκι στο χώμα, μερικές φορές μ' έναν σχεδόν σαδιστικό τρόπο, που τους κάνει να νιώθουν σημαντικοί Έτσι κι αλλιώς η επιλογή τους επηρεάζει το σύστημα, καταμετράται, ανακοινώνεται, δίνει βουλευτές στο πρώτο κόμμα, επηρεάζει τα ποσοστά και τις έδρες όλων των κομμάτων, είναι κι αυτή μέρος της διαδικασίας, αποτελεί με λίγα λόγια μια ιδιότυπη (μη) ψήφο, όσο και το μηδέν αποτελεί στοιχείο του συνόλου των πραγματικών αριθμών, την Ψήφο του Απόντος. Ψήφος με τα όλα της. Σε μια χώρα που ψηφίζουν ακόμη κι οι νεκροί, θαρρούσες θα τη γλίτωναν οι απόντες;
Σε μια προσπάθεια η άποψη της αποχής να ενδυθεί ιδεολογικώς, να παρουσιάσει κάτι πέραν της απάθειας και της απολίτικης αφασίας που της αποδίδουν οι επικριτές της, εμφανίζεται συχνά - ιδιαίτερα μετά τις πλατείες του '11 - και η παρακάτω, όπως μπορεί κανείς να τη βρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
"Κανένα κόμμα δεν θέλει την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ... Όσο δεν υπάρχει κόμμα που να αγωνίζεται για την ΕΔΩ και ΤΩΡΑ εφαρμογή της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, δεν ψηφίζω κανένα ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΟ που συμμετείχε στη ΛΗΣΤΕΙΑ ΜΑΣ. Όποιος θέλει ψήφο, ας ενστερνιστεί την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ειδάλλως στα τσακίδια".
Δεν θα σταθώ στον προφανή λαϊκισμό της παραπάνω φράσης, δεν είμαι δα και η Ταχιάου ούτε ο θείος Πάσχος. Εάν μια λαϊκή έκφραση έχει κάτι να πει και να σημάνει, από μένα καλοδεχούμενη. Είναι άλλωστε μια στάση που ψυχικά έχει αντίκτυπο και σε μένα, δεν τη θεωρώ απολύτως άδικη κι αβάσιμη. Όμως απ' την άλλη, είναι υπεραπλουστευτική σε βαθμό επικίνδυνο, καθώς υπάρχουν παράμετροι, ιδιαίτερα σημαντικές, που δεν λαμβάνει υπόψιν.
Πρώτο και κύριο. Το "κόμμα" της άμεσης δημοκρατίας, μην περιμένεις να το ιδρύσει κάποιος κι αν αυτό συμβεί, να το φοβάσαι, ως τους Δαναούς, τους δώρα φέροντας. Μόνο εσύ ο ίδιος μπορείς τούτο να το ιδρύσεις και δεν θα είναι κόμμα, ενταγμένο δηλαδή στο ίδιο αρρωστημένο πολιτικό σκηνικό που όλο και περισσότεροι απεχθανόμαστε, αλλά κίνημα ζωντανό, δυναμικό και οργιώδες, κίνημα ανατροπής κι αμφισβήτησης που θα σαρώσει στο διάβα του τα πάντα. Όσο τούτο δεν το πράττεις, θα εκλαμβάνεται ως υπεκφυγή, προκειμένου να διαφοροποιηθείς μεν απ' το σύστημα, χωρίς εντούτοις να χάσεις την τυρβώδη ησυχία σου. Όσο περιμένεις την Άμεση Δημοκρατία να σου χορηγηθεί από κάποιον άλλον, την εξευτελίζεις σε κενό ευχολόγιο - σα να λες χρόνια πολλά σ' ετοιμοθάνατο - και σε καφενειακό κομπασμό - ας ήμουν πρωθυπουργός για μια μέρα.
Δεύτερο και βασικό. Ακόμη κι αν όλοι εμείς δεν ψηφίζαμε, το σύστημα είναι έτσι δομημένο, που και πάλι οι ίδιοι αυτοί θα βγαίνανε, από τις ψήφους των πραιτοριανών και των κομματόσκυλών τους. Το να μην ψηφίσεις αποτελεί μια εξόχως πολιτική πράξη και ως πολιτικό ον, ως πολίτης, είσαι υποχρεωμένος να ζυγιάσεις τις συνέπειες μια πολιτικής σου επιλογής και ορθολογικά να επιλέξεις το καλύτερο δυνατόν. Έτσι, εάν λόγω της αποχής μου ευνοηθεί για παράδειγμα η κυβέρνηση των εθελόδουλων πλιατσικολόγων ή η παρακρατική συμμορία του Μιχαλολιάκου, εάν με τη μη ψήφο μου συμβάλω κι εγώ στην επικράτησή τους, τότε δεν απαλλάσσομαι καμμίας ευθύνης, ούτε μπορώ να καθησυχάσω τη χειμασμένη μου συνείδηση, λέγοντας απλά "δεν με νοιάζει, εγώ δεν συμμετείχα". Συμμετείχα δια της απουσίας μου, απάντησα καταφατικά δια της σιωπής μου, πώς να το κάνουμε. Τούτη είναι η περιλάλητη Ψήφος του Απόντος και κείνα τα χαΐρια της!
Έστω ότι το σύστημα σου έδωσε στο χέρι μια πέτρα και το δικαίωμα μια στα τόσα χρόνια να την πετάς κατά πώς σου καπνίσει. Άλλος την αφήνει να πέσει χάμω λέγοντας: "Αφού το ξέρω πως όπου και να ρίξω την πέτρα, πάλι το πετροβόλημα εγώ θα το φάω"... και τινάζει μετά τα χέρια του να ξεσκονιστούν, αφού δεν έχει πρόχειρη λεκάνη για να τα νίψει.
Εγώ πάλι σκέφτομαι πως αν ένα όπλο που έχω στα χέρια μου το αφήσω να πέσει αμαχητί, θα είμαι απλά άξιος της μοίρας μου, αφού δεν θα έχω εκφράσει έκδηλα την αντίθεσή μου σ' αυτό που με καταστρέφει, μιας και "λευκό" (άκυρο κι αποχή κατ' επέκταση) σημαίνει "κάντε ό,τι νομίζετε". Θα ήταν σαν να είχα φτύσει τον άνεμο κι εκείνος να μου επέστρεφε τη χλέπα μπουγιουρντί. Δεν είναι σοφό να μου έχει μείνει ένα τελευταίο δικαίωμα, όπως το τσιγάρο πριν το εκτελεστικό απόσπασμα, κι εγώ να το απεμπολώ, απλά επειδή δεν έχω όλα τα υπόλοιπα που θ' άρμοζαν. Τότε αποδεικνύομαι ανάξιος να έχω το παραμικρό δικαίωμα!
Εάν ρίξω το βόλι που μου αναλογεί ωστόσο, θα έχω τη δυνατότητα να δώσω κλώτσο να κυλίσει άλλο ένα βήμα ο τροχός της Ιστορίας, να βοηθήσω να κινηθούν οι εξελίξεις. Δεν θα το άντεχα έτσι κι αλλιώς να έβλεπα το βλακώδες μούτρο του Σαμαρά να λάμπει από ανακούφιση και να τον ακούσω να λέει θριαμβευτικά: "Αφού δεν με καταψήφισαν, πάει να πει ότι υποστηρίζουν το έργο μου. Ευχαριστώ τον ελληνικό λαό (κι εμένα μαζί προσωπικά, γαμώ το κεφάλι μου ο μαλάκας) για την εμπιστοσύνη του". Άκουσα τον Γιωργάκη να το λέει, την τελευταία φορά που έκανα το λάθος να μην πάω να ψηφίσω, και δεν το στέργω για δεύτερη φορά.
Τέλος πάντων, ας σκεφτούμε πως αυτό το "δεν ψηφίζω κανέναν, δεν ασχολούμαι μαζί τους" έχει καλλιεργηθεί συστηματικά και συστημικά. Αποτελεί επιλογή που ευνοεί το σύστημα, ειδάλλως δεν θα την υπέθαλπε με τόση τρυφερότητα, για τόσες δεκαετίες. Σε τελική ανάλυση, εάν δεν ασχολούμαι εγώ μαζί τους, δεν παύουν στιγμή ν' ασχολούνται αυτοί μαζί μου...
Otto of Great Chaos
anemosantistasis logioshermes
Σε μια προσπάθεια η άποψη της αποχής να ενδυθεί ιδεολογικώς, να παρουσιάσει κάτι πέραν της απάθειας και της απολίτικης αφασίας που της αποδίδουν οι επικριτές της, εμφανίζεται συχνά - ιδιαίτερα μετά τις πλατείες του '11 - και η παρακάτω, όπως μπορεί κανείς να τη βρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
"Κανένα κόμμα δεν θέλει την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ... Όσο δεν υπάρχει κόμμα που να αγωνίζεται για την ΕΔΩ και ΤΩΡΑ εφαρμογή της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, δεν ψηφίζω κανένα ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΟ που συμμετείχε στη ΛΗΣΤΕΙΑ ΜΑΣ. Όποιος θέλει ψήφο, ας ενστερνιστεί την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ειδάλλως στα τσακίδια".
Δεν θα σταθώ στον προφανή λαϊκισμό της παραπάνω φράσης, δεν είμαι δα και η Ταχιάου ούτε ο θείος Πάσχος. Εάν μια λαϊκή έκφραση έχει κάτι να πει και να σημάνει, από μένα καλοδεχούμενη. Είναι άλλωστε μια στάση που ψυχικά έχει αντίκτυπο και σε μένα, δεν τη θεωρώ απολύτως άδικη κι αβάσιμη. Όμως απ' την άλλη, είναι υπεραπλουστευτική σε βαθμό επικίνδυνο, καθώς υπάρχουν παράμετροι, ιδιαίτερα σημαντικές, που δεν λαμβάνει υπόψιν.
Πρώτο και κύριο. Το "κόμμα" της άμεσης δημοκρατίας, μην περιμένεις να το ιδρύσει κάποιος κι αν αυτό συμβεί, να το φοβάσαι, ως τους Δαναούς, τους δώρα φέροντας. Μόνο εσύ ο ίδιος μπορείς τούτο να το ιδρύσεις και δεν θα είναι κόμμα, ενταγμένο δηλαδή στο ίδιο αρρωστημένο πολιτικό σκηνικό που όλο και περισσότεροι απεχθανόμαστε, αλλά κίνημα ζωντανό, δυναμικό και οργιώδες, κίνημα ανατροπής κι αμφισβήτησης που θα σαρώσει στο διάβα του τα πάντα. Όσο τούτο δεν το πράττεις, θα εκλαμβάνεται ως υπεκφυγή, προκειμένου να διαφοροποιηθείς μεν απ' το σύστημα, χωρίς εντούτοις να χάσεις την τυρβώδη ησυχία σου. Όσο περιμένεις την Άμεση Δημοκρατία να σου χορηγηθεί από κάποιον άλλον, την εξευτελίζεις σε κενό ευχολόγιο - σα να λες χρόνια πολλά σ' ετοιμοθάνατο - και σε καφενειακό κομπασμό - ας ήμουν πρωθυπουργός για μια μέρα.
Δεύτερο και βασικό. Ακόμη κι αν όλοι εμείς δεν ψηφίζαμε, το σύστημα είναι έτσι δομημένο, που και πάλι οι ίδιοι αυτοί θα βγαίνανε, από τις ψήφους των πραιτοριανών και των κομματόσκυλών τους. Το να μην ψηφίσεις αποτελεί μια εξόχως πολιτική πράξη και ως πολιτικό ον, ως πολίτης, είσαι υποχρεωμένος να ζυγιάσεις τις συνέπειες μια πολιτικής σου επιλογής και ορθολογικά να επιλέξεις το καλύτερο δυνατόν. Έτσι, εάν λόγω της αποχής μου ευνοηθεί για παράδειγμα η κυβέρνηση των εθελόδουλων πλιατσικολόγων ή η παρακρατική συμμορία του Μιχαλολιάκου, εάν με τη μη ψήφο μου συμβάλω κι εγώ στην επικράτησή τους, τότε δεν απαλλάσσομαι καμμίας ευθύνης, ούτε μπορώ να καθησυχάσω τη χειμασμένη μου συνείδηση, λέγοντας απλά "δεν με νοιάζει, εγώ δεν συμμετείχα". Συμμετείχα δια της απουσίας μου, απάντησα καταφατικά δια της σιωπής μου, πώς να το κάνουμε. Τούτη είναι η περιλάλητη Ψήφος του Απόντος και κείνα τα χαΐρια της!
Έστω ότι το σύστημα σου έδωσε στο χέρι μια πέτρα και το δικαίωμα μια στα τόσα χρόνια να την πετάς κατά πώς σου καπνίσει. Άλλος την αφήνει να πέσει χάμω λέγοντας: "Αφού το ξέρω πως όπου και να ρίξω την πέτρα, πάλι το πετροβόλημα εγώ θα το φάω"... και τινάζει μετά τα χέρια του να ξεσκονιστούν, αφού δεν έχει πρόχειρη λεκάνη για να τα νίψει.
Εγώ πάλι σκέφτομαι πως αν ένα όπλο που έχω στα χέρια μου το αφήσω να πέσει αμαχητί, θα είμαι απλά άξιος της μοίρας μου, αφού δεν θα έχω εκφράσει έκδηλα την αντίθεσή μου σ' αυτό που με καταστρέφει, μιας και "λευκό" (άκυρο κι αποχή κατ' επέκταση) σημαίνει "κάντε ό,τι νομίζετε". Θα ήταν σαν να είχα φτύσει τον άνεμο κι εκείνος να μου επέστρεφε τη χλέπα μπουγιουρντί. Δεν είναι σοφό να μου έχει μείνει ένα τελευταίο δικαίωμα, όπως το τσιγάρο πριν το εκτελεστικό απόσπασμα, κι εγώ να το απεμπολώ, απλά επειδή δεν έχω όλα τα υπόλοιπα που θ' άρμοζαν. Τότε αποδεικνύομαι ανάξιος να έχω το παραμικρό δικαίωμα!
Εάν ρίξω το βόλι που μου αναλογεί ωστόσο, θα έχω τη δυνατότητα να δώσω κλώτσο να κυλίσει άλλο ένα βήμα ο τροχός της Ιστορίας, να βοηθήσω να κινηθούν οι εξελίξεις. Δεν θα το άντεχα έτσι κι αλλιώς να έβλεπα το βλακώδες μούτρο του Σαμαρά να λάμπει από ανακούφιση και να τον ακούσω να λέει θριαμβευτικά: "Αφού δεν με καταψήφισαν, πάει να πει ότι υποστηρίζουν το έργο μου. Ευχαριστώ τον ελληνικό λαό (κι εμένα μαζί προσωπικά, γαμώ το κεφάλι μου ο μαλάκας) για την εμπιστοσύνη του". Άκουσα τον Γιωργάκη να το λέει, την τελευταία φορά που έκανα το λάθος να μην πάω να ψηφίσω, και δεν το στέργω για δεύτερη φορά.
Τέλος πάντων, ας σκεφτούμε πως αυτό το "δεν ψηφίζω κανέναν, δεν ασχολούμαι μαζί τους" έχει καλλιεργηθεί συστηματικά και συστημικά. Αποτελεί επιλογή που ευνοεί το σύστημα, ειδάλλως δεν θα την υπέθαλπε με τόση τρυφερότητα, για τόσες δεκαετίες. Σε τελική ανάλυση, εάν δεν ασχολούμαι εγώ μαζί τους, δεν παύουν στιγμή ν' ασχολούνται αυτοί μαζί μου...
Otto of Great Chaos
anemosantistasis logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
