2013-09-18 15:37:04
Ανάμεσα στα αυστηρά και συχνά αρνητικά δελτία τύπου που εκδίδουμε συνήθως, δημοσιοποιώντας τη ζοφερή πραγματικότητα τόσων προβλημάτων στον τομέα της υγείας που βιώνουν οι ανασφάλιστοι και αδύναμοι οικονομικά συμπολίτες μας, με στόχο την επίλυσή τους, ερχόμαστε σήμερα να... αναδείξουμε το μεγαλείο της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ. Μετά τις τραγικές, ωστόσο πέρα για πέρα αληθινές ιστορίες που αναδεικνύουμε στους εικοσιένα μήνες λειτουργίας του κοινωνικού ιατρείου, ιστορίες για τις οποίες πολλάκις αναρωτιέται κανείς, πώς είναι δυνατόν να μην έχει παρέμβει εισαγγελέας, ερχόμαστε σήμερα να μεταφέρουμε σε όλο τον κόσμο, μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία.
Τη Δευτέρα 16 του Σεπτέμβρη 2013, εθελοντής ιατρός μας, βρήκε μια ηλικιωμένη κυρία να τον περιμένει με μάτια εμφανώς πρησμένα από το κλάμα. Η γυναίκα απευθύνθηκε στον ιατρό λέγοντας: «Γιατρέ, είσαι η μόνη μου ελπίδα». Η «μόνη ελπίδα» σε τι; Η μόνη ελπίδα να πάρει ο 23χρονος, ανασφάλιστος εγγονός της, που πάσχει από χρόνια μυελογενή λευχαιμία, το απαραίτητο φάρμακο GLIVEC, το κόστος του οποίου ανέρχεται σε περίπου 2,000 ευρώ το μήνα
. Η μόνη ελπίδα για τη φτωχή οικογένεια, αφού αδυνατεί να καλύψει το κόστος που απαιτείται για να διατηρηθεί ο νέος στη ζωή. Η ζωή του 23χρονου διατρέχει άμεσο κίνδυνο, αφού εδώ και πολλές ημέρες δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει την απαραίτητη θεραπεία.
Σήμερα ένας νέος άνθρωπος κινδυνεύει γιατί τα νούμερα δεν βγαίνουν στο Υπουργείο Οικονομικών και στο Υπουργείο Υγείας. Είναι «λογιστικό το πρόβλημα», μας απάντησε ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Υγείας, όταν ζητήσαμε τη βοήθειά του πριν λίγο καιρό για άλλη περίπτωση καρκινοπαθούς. Εμείς όμως ξαναχτυπάμε την πόρτα του Υπουργείου Υγείας και ρωτάμε δημόσια αυτή τη φορά: «Θα αφήσετε ένα 23χρονο παλικάρι να πεθάνει»;
Και ενώ το Υπουργείο Υγείας σιωπά μέχρι τώρα, εμείς μέσα σε μόλις μια ημέρα εξασφαλίσαμε την αγωγή του νέου για ένα μήνα, με ένα μοναδικά συγκινητικό τρόπο. Δύο ασθενείς που λαμβάνουν κι αυτοί την ίδια αγωγή, αποφάσισαν μετά την ανακοίνωση του προβλήματος, να δώσουν δέκα χάπια ο ένας και είκοσι χάπια ο δεύτερος για να μπορέσει ο νέος να εξασφαλίσει «ζωή ενός μήνα». Αυτό αποτελεί το ουσιαστικό, το μεγαλειώδες μήνυμα της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ !Να δίνει το πανάκριβο φάρμακό του ο ένας ασθενής στον άλλο, κόβοντας λίγο από το δικό του νήμα που τον κρατά ζωντανό! Πόσο συγκλονιστικό και συγκινητικό είναι να ακούει κανείς από τον καρκινοπαθή: «να πάρει λίγα χάπια από τα δικά μου!», την ίδια ώρα που ο αρμόδιος Υπουργός Υγείας είχε απαντήσει με στεγνό λόγο: «είναι λογιστικό το πρόβλημα».
Για πολλοστή φορά αναρωτιέται ανθρώπου νους, εάν επρόκειτο για το δικό τους παιδί, τι θα έκαναν οι ιθύνοντες των Υπουργείων; Και εν τέλει, με ποιον είναι οι κυβερνώντες. Με το σκότος ή με το φως της ζωής;
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ Tromaktiko
Τη Δευτέρα 16 του Σεπτέμβρη 2013, εθελοντής ιατρός μας, βρήκε μια ηλικιωμένη κυρία να τον περιμένει με μάτια εμφανώς πρησμένα από το κλάμα. Η γυναίκα απευθύνθηκε στον ιατρό λέγοντας: «Γιατρέ, είσαι η μόνη μου ελπίδα». Η «μόνη ελπίδα» σε τι; Η μόνη ελπίδα να πάρει ο 23χρονος, ανασφάλιστος εγγονός της, που πάσχει από χρόνια μυελογενή λευχαιμία, το απαραίτητο φάρμακο GLIVEC, το κόστος του οποίου ανέρχεται σε περίπου 2,000 ευρώ το μήνα
Σήμερα ένας νέος άνθρωπος κινδυνεύει γιατί τα νούμερα δεν βγαίνουν στο Υπουργείο Οικονομικών και στο Υπουργείο Υγείας. Είναι «λογιστικό το πρόβλημα», μας απάντησε ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Υγείας, όταν ζητήσαμε τη βοήθειά του πριν λίγο καιρό για άλλη περίπτωση καρκινοπαθούς. Εμείς όμως ξαναχτυπάμε την πόρτα του Υπουργείου Υγείας και ρωτάμε δημόσια αυτή τη φορά: «Θα αφήσετε ένα 23χρονο παλικάρι να πεθάνει»;
Και ενώ το Υπουργείο Υγείας σιωπά μέχρι τώρα, εμείς μέσα σε μόλις μια ημέρα εξασφαλίσαμε την αγωγή του νέου για ένα μήνα, με ένα μοναδικά συγκινητικό τρόπο. Δύο ασθενείς που λαμβάνουν κι αυτοί την ίδια αγωγή, αποφάσισαν μετά την ανακοίνωση του προβλήματος, να δώσουν δέκα χάπια ο ένας και είκοσι χάπια ο δεύτερος για να μπορέσει ο νέος να εξασφαλίσει «ζωή ενός μήνα». Αυτό αποτελεί το ουσιαστικό, το μεγαλειώδες μήνυμα της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ !Να δίνει το πανάκριβο φάρμακό του ο ένας ασθενής στον άλλο, κόβοντας λίγο από το δικό του νήμα που τον κρατά ζωντανό! Πόσο συγκλονιστικό και συγκινητικό είναι να ακούει κανείς από τον καρκινοπαθή: «να πάρει λίγα χάπια από τα δικά μου!», την ίδια ώρα που ο αρμόδιος Υπουργός Υγείας είχε απαντήσει με στεγνό λόγο: «είναι λογιστικό το πρόβλημα».
Για πολλοστή φορά αναρωτιέται ανθρώπου νους, εάν επρόκειτο για το δικό τους παιδί, τι θα έκαναν οι ιθύνοντες των Υπουργείων; Και εν τέλει, με ποιον είναι οι κυβερνώντες. Με το σκότος ή με το φως της ζωής;
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
