2012-04-10 11:10:35
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ, ή η αριστερή εκδοχή της πολιτικής ανευθυνότητας
Του Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη
[email protected]
Θα μας τρελάνει ο κυρ-Αλέξης; Είτε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ είναι αθεράπευτα ρωμαντικός, είτε πολιτικώς άπειρος, εκτοξεύων πυροτεχνήματα, ώστε να εξασφαλίσει αδαπάνως πολιτική διαφήμιση από τα δελτία ειδήσεων. Αλλά αυτό απάδει από την απαιτούμενη από έναν πολιτικό αρχηγό σοβαρότητα -και δη νέο ώς προς την ηλικία- ώς και κυρίως από την αυτονόητη ικανότητα του, να συλλαμβάνει ώριμες προς υλοποίηση προτάσεις προς τα κόμματα, το πολιτικό προσωπικό και τελικώς προς την ίδια την κοινωνία.
Η εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» εδημοσίευσε χθες συνέντευξη του Τσίπρα, μέσω της οποίας προτείνει κοινήν κάθοδον ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ και των λοιπών αριστερών δυνάμεων, εν όψει των εκλογών της 6ης Μαίου, εις τις οκτώ μονοεδρικές περιφέρειες της χώρας. Εμφανίζεται, συνεπώς, να κόπτεται ώς προς την «ενότητα της αριστεράς» και μέσω μίας κινήσεως τακτικής να πιέζει τα άλλα αριστερά κόμματα, με το ΣΥΡΙΖΑ, επί το ορθότερον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όπως μετωνομάσθη προσφάτως, σε ρόλο «μπροστάρη», ώστε, ακόμη και αν δεν ευοδωθούν οι προτάσεις του, αυτός να εμφανισθεί ότι «έπραξε το καθήκον» και ότι οι άλλες αριστερές παρατάξεις προέκριναν να μην ανταποκριθούν εις το «κάλεσμα ενότητας» που αυτός απηύθυνε
. Ώς εδώ η καταγραφή των θεμιτών, πολιτικάντικων προθέσεων. ΄Αλλωστε ο πολύς Τσίπρας συνηθίζει να βλέπει «μεγάλο το μπόϊ του», όχι μόνον στο ηλιοβασίλεμα, αλλά όλο το 24ωρο. Λίγη αίσθηση μέτρου δεν έχει; Κι αν ό ίδιος δεν την έχει, που δεν την έχει, μήπως πρέπει να του την εμφυσήσει κάποιος; Κάποιος σύμβουλος περί τα επικοινωνιακά, Σκουρλέτης και λοιποί;
Και τώρα, ας αφήσουμε το περιτύλιγμα και ας περάσουμε στην ουσία Οι κυρίως αποδέκτες της προτάσεως Τσίπρα, είναι το νεοσταλινικό ΚΚΕ της Αλ. Παπαρήγα και η ανανεωτικών προθέσεων ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη. Ποιό κοινό σημείο τους συνδέει, πέραν του κενού οποιασδήποτε επικοινωνίας, του τεράστιου χάσματος μεταξύ τους;
Κομματικό «μαντρί» οι της Παπαρήγα. Χαμηλών τόνων οι δεύτεροι, με επίγνωση της πραγματικότητος και των τεράστιων δυσκολιών που αντιμετωπίζει η χώρα, αντιμνημονιακοί μεν γενικώς, αλλά όχι «λυσσασμένοι» σταυροφόροι, που θέλουν «εδώ και χθες» ανατροπή των δεσμών του μνημονίου και «άλλη πορεία» της χώρας. Δυστυχώς, επίσης, οι δεύτεροι, στερούνται της παρουσίας του στις γραμμές τους, του «ανανεωτικού» Δημ. Παπαδημούλη, καθώς ο τελευταίος προτίμησε το ρόλο του «ανανεωτικού ψάλτη» στον πολυτασικό ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Θα το πληρώσει, όμως το λάθος, διότι «ανανέωση» ώς περιεχόμενο δεν υπάρχει στο χώρο, όπου επέλεξε να παραμείνει ουραγός. Ορθώς έχει τονίσει ο Φ. Κουβέλης ότι η η «ενότητα της αριστεράς» δεν αποτελεί υπόθεση αριθμητικού αθροίσματος, αλλά αρχών και στόχων πολιτικής που πρέπει να συμπλέουν πρωτίστως να συναθροίζονται, αντί να αποκκλίνουν.
Οι υψηλές αρχές, οι πανανθρώπινες και υπερκείμενες αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αποτελούν ή όχι λυδία λίθο αναφοράς των νεοσταλινικών του ΚΚΕ; Η απάντηση είναι όχι, διότι ομνύουν πίστιν εις την δικτατορία του προλεταριάτου, με καθεστώτα αναφοράς τους ανύπαρκτα πλέον, ώς εκπεσόντα συνεπεία της λαϊκής δυασρέσκειας των υπηκόων τους, με την εξαίρεσιν αυτού της δυστυχούς ΛΔ Κορέας υπό την κομμουνιστική δυναστεία των Κιμ. Έχουν απομείνει τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Κίνας και της Κούβας που δεν αποτελούν-πλέον- πρότυπο γιά το κομματικό ιερατείο του Περισσού, ώστε να εμπνεύσουν τη «λαϊκή εξουσία» που ευαγγελίζονται. Και πέραν αυτών, υπάρχει και ο «αγώνας των ναυτεργατών» που επείγει τώρα να καθοδηγήσουν, καθώς το έγκλημα δεν έχει συντελεσθεί εις την ναυτιλία, τους περί αυτήν απασχολουμένους και όσους πλήττονται από τις απεργίες της ΠΝΟ. Δηλαδή τον τουρισμό και την αγροτική παραγωγή, δηλαδή μεγάλο τμήμα της οικονομίας της χώρας. Δεν έχει «χτυπηθεί στο κεφάλι» το κτήνος του ναυτιλιακού κεφαλαίου, το «ταξικό μίσος» έχει ακόμη δρόμο να διανύσει. ΄Αλλωστε το θέρος δεν έχει έλθει ακόμη, γιά να κλείνουν περισσότερο τα λιμάνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οποία ευθύνη αλήθεια Εις ό,τι αφορά τη ΔΗΜΑΡ –και ορθώς- οι άνθρωποι δεν εννοούν να γίνουν ούτε συνοδοιπόροι του ΚΚΕ ΑΕ,ούτε το πολυτασικού ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ. Δείχνουν ότι δεν τους εκφράζουν οι κραυγές και δεν έχουν ονειρώξεις. Εμφανίζονται να έχουν αίσθηση των δεινών συνθηκών που αντιμετωπίζουμε ώς χώρα και ώς πολίτες, δεν επιδιώκουν να εμφανίζονται μαθητευόμενοι μάγοι, δεν τρέφουν ναπολεόντειες αντιλήψεις. ΄Εχουν την αίσθηση του εφικτού υπό αριστερή προοπτική και δυναμική, δεν θητεύουν εις τη βία και τις καταλήψεις, είναι αντίθετοι με τους κουκουλοφόρους και τους «μπαχαλάκηδες» γενικώς και όχι επιλεκτικώς, έχουν επίγνωση- και το εννοούν- ότι η Αριστερά δεν είναι υπεράνω κριτικής και χρεώσεως επι μέρους ευθυνών. Αυτός, εν συνόψει, είναι ο πολιτικός λόγος της ΔΗΜΑΡ, διακριτός από τον αντίστοιχο του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ.
Με αυτά ώς δεδομένα, ο Τσίπρας- και όσοι τον συμβουλεύουν, «διανοούμενοι»-πολιτικοί σύμβουλοι-επικοινωνιολόγοι κ.ο.κ- θα έπρεπε να είναι απολύτως προσεκτικοί, διότι οι τακτικές κινήσεις απομονώσεως του αντιπάλου έχουν νόημα όταν συντρέχουν προϋποθέσεις επιτυχίας εις τόπον και χρόνον. Αν αυτό δεν εξασφαλίζεται, τότε δεν πρόκειται παρά γιά ονειρώξεις, που λαμβάνουν τη μορφή πυροτεχνημάτων, τα οποία προκαλούν αρχικώς εντύπωση, τελικώς, όμως, αποδεικνύονται κενά περιεχομένου. «΄Ανθρακες ο θησαυρός», όπως λέγει ο σοφός λαός μας.
Δεν έχει ο Τσίπρας προτάσεις, και μάλιστα ευνοϊκές γιά τη «λαϊκή οικογένεια», γιά να παρουσιάσει; ‘Εχει! Ο Τσάβεζ είναι ακόμη εν ζωή και προεδρεύει εις την Βενεζουέλα, όπου ο Τσίπρας «έχει άκρες», όπως έχει δηλώσει κατά το παρελθόν, ώστε να εξασφαλίσει φθηνό πετρέλαιο, συμφώνως με διαβεβαίωση που έχει παράσχει προς τον Ελληνικό λαό. Να μία συγκεκριμένη πρακτική και απτή πολιτική πρωτοβουλία πολιτικού αρχηγού, υπέρ του χειμαζόμενου λαού της χώρας του, ώστε να μην περάσει δεύτερο χειμώνα με κλειστά καλοριφέρ...Επειδή, λοιπόν, η απόσταση που χωρίζει την Ελλάδα από τη Βενεζουέλα είναι μεγάλη και θα απαιτηθούν χρόνος, διαδικασίες και διατυπώσεις γιά να φθάσει το φθηνό πετρέλαιο εγκαίρως εις τα σπίτια των δύσμοιρων Ελλήνων και Ελληνίδων, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν παραγωγικής και φιλολαϊκής πολιτικής, όλως πρακτικής. Υπερακοντίζων δε, θα έλεγα ότι θα μπορούσε αυτή η «προσφορά» να αποτελέσει πρωτοβουλία εθνικού μεγέθους, προ της οποίας θα έδει να υποκλιθούν κόμματα και πολίτες, ακόμη δε και να μετατεθούν οι επικείμενες εθνικές εκλογές.
Συμβαίνει, όμως, κάτι και δεν επαναφέρεται η πρόταση αυτή του Τσίπρα; Να την εξέχασε μπορεί, διότι πολυπράγμων πολιτικός ηγέτης είναι και έχει τόσα να σκεφθεί γιά το δοκιμαζόμενο λαό του. Το επιτελείο που τον περιβάλλει, το φερέφωνό του προς τα ΜΜΕ, το στελεχικό «απαράτ» του ΣΥΡΙΖΑ (κομμουνιστικός ο όρος, από το κόμμα των κομμάτων, το ΚΚΣΕ) πάσχουν από συλλογική αμνησία; Ή- λέγω μήπως- ήσαν και τα περί... φθηνού πετρελαίου από τη Βενεζουέλα, πολιτικό πυροτέχνημα προς τους αφελείς Έλληνες;
Φρονώ ότι η ευθύνη αποτελεί διάσταση που απαιτείται και από την Αριστερά, βεβαίως και τους επί μέρους εκφραστές της. Άλλως πως, η πολιτική Τσίπρα δεν διαφέρει από την παρωχημένη πολιτική του πολιτικάντη και του κομματάρχη που τάζει ή προτείνει εις το κενό. Αυτό είναι το πρώτο, το οποίον επιθυμώ να τονίσω δημοσίως εις τον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ.
Και το δεύτερο, είναι, ότι, ώς εφεδρεία του πρώτου «προτσές» (ομοίως λεξιλόγιον ΚΚΣΕ) γιά «ενότητα της αριστεράς», εάν- φευ- αυτό δεν έχει την επιθυμητή τύχη, ο Τσίπρας και οι πέριξ αυτού θα έπρεπε να έχουν επεξεργασθεί ένα «plan B» αντιμνημονιακού μετώπου, με πολιτικές δυνάμεις όχι όμορες ιδεολογικώς, αλλά πολιτικώς. Εννοείται ο εκ δεξιών της ΝΔ πολιτικός χώρος, ο οποίος «κλείνει το μάτι» σε κάτι τέτοιο. Τώρα που η ΝΔ του Σαμαρά αποφάσισε να «πετάξει το γάντι» εις την Αριστερά- και ήταν καιρός όντως, να το πράξει- ας δοκιμάσει, έστω, ο ΣΥΡΙΖΑ μίαν ελάσσονα συνεργασία με την άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος, εις μικρογραφίαν, έστω, της συνεργασίας ΝΔ- Ενωμένης Αριστεράς, μετά τις εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989. Αφού τους συνδέουν αντιμνημονιακές θέσεις αφ’ ενός και υπάρχει αφ’ ετέρου και η θέσις «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου», να ένα πεδίο τακτικών συμμαχιών εις τις 8 μονοεδρικές περιφέρειες! Ο πολιτικός λόγος του Π. Καμμένου γιατί να τους αφήσει αδιάφορους;
Εν σχέσει, τέλος, με τα προηγούμενα, είναι λυπηρόν το λιγότερο, που ο «ανανεωτικός» Παπαδημούλης έσπευσε να χαιρετίσει την πρόταση του αρχηγού του, πρώτος εκ των πρώτων εις το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Γιατί τόση σπουδή κομματικής νομιμοφροσύνης- υποταγής; Τόσον συμφωνεί; Ανάγκη ψήφων γαρ, εν όψει κατευθύνσεων σταυροδοσίας «κεντρικά»;
Ένα τελευταίο, αλλά και εξ ίσου σημαντικό (last but not least, κατά την απόδοση της διατυπώσεως αυτής από τα αγγλικά, όπου κατ’ εξοχήν υπάρχει και είναι μοναδική): Ο ιδεολογικός υπεύθυνος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, εθνάρχης της αριστεράς, Μαν. Γλέζος σημείωσε, με την ευκαιρία της επετείου της 6ης Απριλίου 1941 όταν τα ναζιστικά στρατεύματα κατέλαβον την Αθήνα, ότι η αντίστοιχη ημερομηνία σήμερα βρίσκει την πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους υπό νέα κατοχή, όλως τυχαίως πάλι γερμανική. Μία συμβολική «ενέργεια αντίστασης» δεν θα ήταν σήμερα ακτιβιστές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να κατεβάσουν τη Γερμανική σημαία από τον ιστό της Πρεσβείας αυτής της χώρας στην Αθήνα; Θα ικανοποιούσε το περί δικαίου αίσθημα των Ελλήνων! Θα το δουν τα μάτια μας;
Θα έλεγε κανείς, ότι, υπό διαφορετικές συνθήκες, η έλλειψη ενδιαφέροντος και η απαξίωση προς το «φαινόμενο Τσίπρας» και τους περί αυτόν/αυτούς θα έπρεπε να κυριαρχήσει, ώστε, επιπλέον, να τους αφαιρείται και η βάση του αφελούς ισχυρισμού ότι βρίσκονται εις το επίκεντρο του πολιτικού γίγνεσθαι εις την Ελλάδα του 2012.
Άλλο «ενότητα της Αριστεράς» και άλλο η εκλογική συνύπαρξη διαφορετικών, μέχρις αντιθέσεως, εκδοχών της Αριστεράς. Θα ήταν ένα τερατούργημα, κατά το πρότυπο του θνησιγενούς εγχειρήματος της Ενωμένης Αριστεράς.
9 Απριλίου 2012 I-Reporter
Του Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη
[email protected]
Θα μας τρελάνει ο κυρ-Αλέξης; Είτε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ είναι αθεράπευτα ρωμαντικός, είτε πολιτικώς άπειρος, εκτοξεύων πυροτεχνήματα, ώστε να εξασφαλίσει αδαπάνως πολιτική διαφήμιση από τα δελτία ειδήσεων. Αλλά αυτό απάδει από την απαιτούμενη από έναν πολιτικό αρχηγό σοβαρότητα -και δη νέο ώς προς την ηλικία- ώς και κυρίως από την αυτονόητη ικανότητα του, να συλλαμβάνει ώριμες προς υλοποίηση προτάσεις προς τα κόμματα, το πολιτικό προσωπικό και τελικώς προς την ίδια την κοινωνία.
Η εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» εδημοσίευσε χθες συνέντευξη του Τσίπρα, μέσω της οποίας προτείνει κοινήν κάθοδον ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ και των λοιπών αριστερών δυνάμεων, εν όψει των εκλογών της 6ης Μαίου, εις τις οκτώ μονοεδρικές περιφέρειες της χώρας. Εμφανίζεται, συνεπώς, να κόπτεται ώς προς την «ενότητα της αριστεράς» και μέσω μίας κινήσεως τακτικής να πιέζει τα άλλα αριστερά κόμματα, με το ΣΥΡΙΖΑ, επί το ορθότερον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όπως μετωνομάσθη προσφάτως, σε ρόλο «μπροστάρη», ώστε, ακόμη και αν δεν ευοδωθούν οι προτάσεις του, αυτός να εμφανισθεί ότι «έπραξε το καθήκον» και ότι οι άλλες αριστερές παρατάξεις προέκριναν να μην ανταποκριθούν εις το «κάλεσμα ενότητας» που αυτός απηύθυνε
Και τώρα, ας αφήσουμε το περιτύλιγμα και ας περάσουμε στην ουσία Οι κυρίως αποδέκτες της προτάσεως Τσίπρα, είναι το νεοσταλινικό ΚΚΕ της Αλ. Παπαρήγα και η ανανεωτικών προθέσεων ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη. Ποιό κοινό σημείο τους συνδέει, πέραν του κενού οποιασδήποτε επικοινωνίας, του τεράστιου χάσματος μεταξύ τους;
Κομματικό «μαντρί» οι της Παπαρήγα. Χαμηλών τόνων οι δεύτεροι, με επίγνωση της πραγματικότητος και των τεράστιων δυσκολιών που αντιμετωπίζει η χώρα, αντιμνημονιακοί μεν γενικώς, αλλά όχι «λυσσασμένοι» σταυροφόροι, που θέλουν «εδώ και χθες» ανατροπή των δεσμών του μνημονίου και «άλλη πορεία» της χώρας. Δυστυχώς, επίσης, οι δεύτεροι, στερούνται της παρουσίας του στις γραμμές τους, του «ανανεωτικού» Δημ. Παπαδημούλη, καθώς ο τελευταίος προτίμησε το ρόλο του «ανανεωτικού ψάλτη» στον πολυτασικό ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Θα το πληρώσει, όμως το λάθος, διότι «ανανέωση» ώς περιεχόμενο δεν υπάρχει στο χώρο, όπου επέλεξε να παραμείνει ουραγός. Ορθώς έχει τονίσει ο Φ. Κουβέλης ότι η η «ενότητα της αριστεράς» δεν αποτελεί υπόθεση αριθμητικού αθροίσματος, αλλά αρχών και στόχων πολιτικής που πρέπει να συμπλέουν πρωτίστως να συναθροίζονται, αντί να αποκκλίνουν.
Οι υψηλές αρχές, οι πανανθρώπινες και υπερκείμενες αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αποτελούν ή όχι λυδία λίθο αναφοράς των νεοσταλινικών του ΚΚΕ; Η απάντηση είναι όχι, διότι ομνύουν πίστιν εις την δικτατορία του προλεταριάτου, με καθεστώτα αναφοράς τους ανύπαρκτα πλέον, ώς εκπεσόντα συνεπεία της λαϊκής δυασρέσκειας των υπηκόων τους, με την εξαίρεσιν αυτού της δυστυχούς ΛΔ Κορέας υπό την κομμουνιστική δυναστεία των Κιμ. Έχουν απομείνει τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Κίνας και της Κούβας που δεν αποτελούν-πλέον- πρότυπο γιά το κομματικό ιερατείο του Περισσού, ώστε να εμπνεύσουν τη «λαϊκή εξουσία» που ευαγγελίζονται. Και πέραν αυτών, υπάρχει και ο «αγώνας των ναυτεργατών» που επείγει τώρα να καθοδηγήσουν, καθώς το έγκλημα δεν έχει συντελεσθεί εις την ναυτιλία, τους περί αυτήν απασχολουμένους και όσους πλήττονται από τις απεργίες της ΠΝΟ. Δηλαδή τον τουρισμό και την αγροτική παραγωγή, δηλαδή μεγάλο τμήμα της οικονομίας της χώρας. Δεν έχει «χτυπηθεί στο κεφάλι» το κτήνος του ναυτιλιακού κεφαλαίου, το «ταξικό μίσος» έχει ακόμη δρόμο να διανύσει. ΄Αλλωστε το θέρος δεν έχει έλθει ακόμη, γιά να κλείνουν περισσότερο τα λιμάνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οποία ευθύνη αλήθεια Εις ό,τι αφορά τη ΔΗΜΑΡ –και ορθώς- οι άνθρωποι δεν εννοούν να γίνουν ούτε συνοδοιπόροι του ΚΚΕ ΑΕ,ούτε το πολυτασικού ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ. Δείχνουν ότι δεν τους εκφράζουν οι κραυγές και δεν έχουν ονειρώξεις. Εμφανίζονται να έχουν αίσθηση των δεινών συνθηκών που αντιμετωπίζουμε ώς χώρα και ώς πολίτες, δεν επιδιώκουν να εμφανίζονται μαθητευόμενοι μάγοι, δεν τρέφουν ναπολεόντειες αντιλήψεις. ΄Εχουν την αίσθηση του εφικτού υπό αριστερή προοπτική και δυναμική, δεν θητεύουν εις τη βία και τις καταλήψεις, είναι αντίθετοι με τους κουκουλοφόρους και τους «μπαχαλάκηδες» γενικώς και όχι επιλεκτικώς, έχουν επίγνωση- και το εννοούν- ότι η Αριστερά δεν είναι υπεράνω κριτικής και χρεώσεως επι μέρους ευθυνών. Αυτός, εν συνόψει, είναι ο πολιτικός λόγος της ΔΗΜΑΡ, διακριτός από τον αντίστοιχο του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ.
Με αυτά ώς δεδομένα, ο Τσίπρας- και όσοι τον συμβουλεύουν, «διανοούμενοι»-πολιτικοί σύμβουλοι-επικοινωνιολόγοι κ.ο.κ- θα έπρεπε να είναι απολύτως προσεκτικοί, διότι οι τακτικές κινήσεις απομονώσεως του αντιπάλου έχουν νόημα όταν συντρέχουν προϋποθέσεις επιτυχίας εις τόπον και χρόνον. Αν αυτό δεν εξασφαλίζεται, τότε δεν πρόκειται παρά γιά ονειρώξεις, που λαμβάνουν τη μορφή πυροτεχνημάτων, τα οποία προκαλούν αρχικώς εντύπωση, τελικώς, όμως, αποδεικνύονται κενά περιεχομένου. «΄Ανθρακες ο θησαυρός», όπως λέγει ο σοφός λαός μας.
Δεν έχει ο Τσίπρας προτάσεις, και μάλιστα ευνοϊκές γιά τη «λαϊκή οικογένεια», γιά να παρουσιάσει; ‘Εχει! Ο Τσάβεζ είναι ακόμη εν ζωή και προεδρεύει εις την Βενεζουέλα, όπου ο Τσίπρας «έχει άκρες», όπως έχει δηλώσει κατά το παρελθόν, ώστε να εξασφαλίσει φθηνό πετρέλαιο, συμφώνως με διαβεβαίωση που έχει παράσχει προς τον Ελληνικό λαό. Να μία συγκεκριμένη πρακτική και απτή πολιτική πρωτοβουλία πολιτικού αρχηγού, υπέρ του χειμαζόμενου λαού της χώρας του, ώστε να μην περάσει δεύτερο χειμώνα με κλειστά καλοριφέρ...Επειδή, λοιπόν, η απόσταση που χωρίζει την Ελλάδα από τη Βενεζουέλα είναι μεγάλη και θα απαιτηθούν χρόνος, διαδικασίες και διατυπώσεις γιά να φθάσει το φθηνό πετρέλαιο εγκαίρως εις τα σπίτια των δύσμοιρων Ελλήνων και Ελληνίδων, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν παραγωγικής και φιλολαϊκής πολιτικής, όλως πρακτικής. Υπερακοντίζων δε, θα έλεγα ότι θα μπορούσε αυτή η «προσφορά» να αποτελέσει πρωτοβουλία εθνικού μεγέθους, προ της οποίας θα έδει να υποκλιθούν κόμματα και πολίτες, ακόμη δε και να μετατεθούν οι επικείμενες εθνικές εκλογές.
Συμβαίνει, όμως, κάτι και δεν επαναφέρεται η πρόταση αυτή του Τσίπρα; Να την εξέχασε μπορεί, διότι πολυπράγμων πολιτικός ηγέτης είναι και έχει τόσα να σκεφθεί γιά το δοκιμαζόμενο λαό του. Το επιτελείο που τον περιβάλλει, το φερέφωνό του προς τα ΜΜΕ, το στελεχικό «απαράτ» του ΣΥΡΙΖΑ (κομμουνιστικός ο όρος, από το κόμμα των κομμάτων, το ΚΚΣΕ) πάσχουν από συλλογική αμνησία; Ή- λέγω μήπως- ήσαν και τα περί... φθηνού πετρελαίου από τη Βενεζουέλα, πολιτικό πυροτέχνημα προς τους αφελείς Έλληνες;
Φρονώ ότι η ευθύνη αποτελεί διάσταση που απαιτείται και από την Αριστερά, βεβαίως και τους επί μέρους εκφραστές της. Άλλως πως, η πολιτική Τσίπρα δεν διαφέρει από την παρωχημένη πολιτική του πολιτικάντη και του κομματάρχη που τάζει ή προτείνει εις το κενό. Αυτό είναι το πρώτο, το οποίον επιθυμώ να τονίσω δημοσίως εις τον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ.
Και το δεύτερο, είναι, ότι, ώς εφεδρεία του πρώτου «προτσές» (ομοίως λεξιλόγιον ΚΚΣΕ) γιά «ενότητα της αριστεράς», εάν- φευ- αυτό δεν έχει την επιθυμητή τύχη, ο Τσίπρας και οι πέριξ αυτού θα έπρεπε να έχουν επεξεργασθεί ένα «plan B» αντιμνημονιακού μετώπου, με πολιτικές δυνάμεις όχι όμορες ιδεολογικώς, αλλά πολιτικώς. Εννοείται ο εκ δεξιών της ΝΔ πολιτικός χώρος, ο οποίος «κλείνει το μάτι» σε κάτι τέτοιο. Τώρα που η ΝΔ του Σαμαρά αποφάσισε να «πετάξει το γάντι» εις την Αριστερά- και ήταν καιρός όντως, να το πράξει- ας δοκιμάσει, έστω, ο ΣΥΡΙΖΑ μίαν ελάσσονα συνεργασία με την άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος, εις μικρογραφίαν, έστω, της συνεργασίας ΝΔ- Ενωμένης Αριστεράς, μετά τις εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989. Αφού τους συνδέουν αντιμνημονιακές θέσεις αφ’ ενός και υπάρχει αφ’ ετέρου και η θέσις «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου», να ένα πεδίο τακτικών συμμαχιών εις τις 8 μονοεδρικές περιφέρειες! Ο πολιτικός λόγος του Π. Καμμένου γιατί να τους αφήσει αδιάφορους;
Εν σχέσει, τέλος, με τα προηγούμενα, είναι λυπηρόν το λιγότερο, που ο «ανανεωτικός» Παπαδημούλης έσπευσε να χαιρετίσει την πρόταση του αρχηγού του, πρώτος εκ των πρώτων εις το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Γιατί τόση σπουδή κομματικής νομιμοφροσύνης- υποταγής; Τόσον συμφωνεί; Ανάγκη ψήφων γαρ, εν όψει κατευθύνσεων σταυροδοσίας «κεντρικά»;
Ένα τελευταίο, αλλά και εξ ίσου σημαντικό (last but not least, κατά την απόδοση της διατυπώσεως αυτής από τα αγγλικά, όπου κατ’ εξοχήν υπάρχει και είναι μοναδική): Ο ιδεολογικός υπεύθυνος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, εθνάρχης της αριστεράς, Μαν. Γλέζος σημείωσε, με την ευκαιρία της επετείου της 6ης Απριλίου 1941 όταν τα ναζιστικά στρατεύματα κατέλαβον την Αθήνα, ότι η αντίστοιχη ημερομηνία σήμερα βρίσκει την πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους υπό νέα κατοχή, όλως τυχαίως πάλι γερμανική. Μία συμβολική «ενέργεια αντίστασης» δεν θα ήταν σήμερα ακτιβιστές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να κατεβάσουν τη Γερμανική σημαία από τον ιστό της Πρεσβείας αυτής της χώρας στην Αθήνα; Θα ικανοποιούσε το περί δικαίου αίσθημα των Ελλήνων! Θα το δουν τα μάτια μας;
Θα έλεγε κανείς, ότι, υπό διαφορετικές συνθήκες, η έλλειψη ενδιαφέροντος και η απαξίωση προς το «φαινόμενο Τσίπρας» και τους περί αυτόν/αυτούς θα έπρεπε να κυριαρχήσει, ώστε, επιπλέον, να τους αφαιρείται και η βάση του αφελούς ισχυρισμού ότι βρίσκονται εις το επίκεντρο του πολιτικού γίγνεσθαι εις την Ελλάδα του 2012.
Άλλο «ενότητα της Αριστεράς» και άλλο η εκλογική συνύπαρξη διαφορετικών, μέχρις αντιθέσεως, εκδοχών της Αριστεράς. Θα ήταν ένα τερατούργημα, κατά το πρότυπο του θνησιγενούς εγχειρήματος της Ενωμένης Αριστεράς.
9 Απριλίου 2012 I-Reporter
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επιχορηγήσεις (της ντροπής)...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
