2013-10-01 23:12:16
Τιερί Μεϊσάν (μτφ. Κριστιάν)
Ενώ η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών θα συζητήσει την υλοποίηση των στόχων της χιλιετίας, τελείως άλλο θέμα απασχολούσε τους διπλωμάτες: εξακολουθούν πάντα οι Ηνωμένες Πολιτείες να είναι η υπερδύναμη που διεκδικούν ότι είναι μετά από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ή ήρθε η ώρα να απελευθερωθούμε από τη κηδεμονία τους;
Το 1991, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν θεωρήσει ότι το τέλος του αντιπάλου τους θα απελευθέρωνε τον στρατιωτικό προϋπολογισμό τους και θα τους επέτρεπε να αναπτύξουν την ευημερία τους. Ο Πρόεδρος George H. Μπους (ο πατέρας) είχε ξεκινήσει, μετά την Καταιγίδα της Ερήμου να μειώσει το μέγεθος των ενόπλων δυνάμεών του. Ο διάδοχός του, ο Μπιλ Κλίντον, ενίσχυσε αυτή την τάση.
Ωστόσο, το Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο που εκλέχτηκε το 1995, έβαλε τέλος σε αυτή τη επιλογή και επέβαλε την επαναστρατικοποίηση, χωρίς να έχει εχθρό να πολεμήσει. Οι νεοσυντηρητικοί έριχναν τη χώρα τους στη κατάκτηση του κόσμου ολόκληρου για τη δημιουργία της πρώτης παγκόσμιας αυτοκρατορίας.
Με την ευκαιρία των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ο Πρόεδρος George W. Μπους (ο γιος) αποφάσισε να εισβάλει διαδοχικά στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, στη Λιβύη και στη Συρία και μετά στη Σομαλία και στο Σουδάν, και στο τέλος στο Ιράν, πριν να στραφεί προς την Κίνα.
Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός των Ηνωμένων Πολιτειών έφθασε πάνω από το 40% των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών. Ωστόσο, αυτή η υπερβολή είχε ένα τέλος: η οικονομική κρίση ανάγκασε την Ουάσιγκτον να κάνει οικονομίες. Σε ένα χρόνο, το Πεντάγωνο απέλυσε το ένα πέμπτο του στρατού ξηράς του, και σταμάτησε μερικά από τα ερευνητικά προγράμματα του. Αυτή η απότομη οπισθοδρόμηση μόλις ξεκίνησε και ήδη διατάραξε το όλο σύστημα.
Είναι σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρά την μεγαλύτερη δύναμη τους από τα είκοσι μεγαλύτερα κράτη του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων της Ρωσίας και της Κίνας, δεν είναι σήμερα σε θέση να διεξάγουν μεγάλους συμβατικούς πολέμους.
Η Ουάσιγκτον εγκατέλειψε την επίθεση κατά της Συρίας, όταν αναπτύχτηκε ο ρωσικός στόλος κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου. Για να εκτοξεύσει τους πυραύλους Tomawak του, το Πεντάγωνο αναγκαζόταν να τους εκτοξεύσει από την Ερυθρά Θάλασσα πετώντας πάνω από τη Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία. Η Συρία και οι κρατικοί σύμμαχοι της θα ανταπαντούσαν με ένα περιφερειακό πόλεμο, βυθίζοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια σύγκρουση που παραήταν μεγάλη γι 'αυτές.
Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα New York Times , ο Πρόεδρος Πούτιν άνοιξε πυρ.
Τόνισε ότι η «αμερικανική εξαίρεση» αποτελεί προσβολή για την ισότητα των ανθρώπων και οδηγεί μόνο σε καταστροφές.
Στο βάθρο των Ηνωμένων Εθνών, ο Πρόεδρος Ομπάμα του απάντησε ότι κανένα άλλο έθνος, ούτε ακόμη και η Ρωσία, δεν επιθυμεί να αναλάβει το φορτίο των Ηνωμένων Πολιτειών. Και ότι αν οι ΗΠΑ ανέλαβαν την αστυνόμευση του κόσμου όλου, ήταν ακριβώς για να εξασφαλιστεί η ισότητα των ανθρώπων.
Αυτή η παρέμβαση δεν έχει τίποτα το καθησυχαστικό: οι Ηνωμένες Πολιτείες διακηρύσσουν τον εαυτό του ως ανώτερο από το υπόλοιπο κόσμο και θεωρούν ότι η αρχή της ισότητας των ανθρώπων ισχύει μόνο για τους υπηκόους τους.
Όμως, τα μάγια λύνονται.
Η Πρόεδρος της Βραζιλίας, Dilma Rousseff, χειροκροτήθηκε ζητώντας τη συγγνώμη της Ουάσιγκτον για την παγκόσμια κατασκοπεία της, ενώ ο Πρόεδρος της Ελβετικής Συνομοσπονδίας Ούλι Μάουρερ κατήγγειλε την πολιτική της βίας της αμερικανικής δύναμης.
Ο πρόεδρος της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, ζήτησε την αποπομπή του Αμερικανού ομόλογου του στο Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ενώ ο Πρόεδρος της Σερβίας Τόμισλαβ Νίκολιτς, κατήγγειλε τη παρόδια των διεθνών δικαστηρίων που καταδικάζουν μόνο τους εχθρούς της αυτοκρατορίας κλπ..
Περάσαμε από τη κριτική από ορισμένα αντιιμπεριαλιστικά κράτη σε μια γενικευμένη επανάσταση συμπεριλαμβανομένων και των συμμάχων της Ουάσιγκτον.
Ποτέ, δεν αμφισβητήθηκε έτσι δημοσίως η εξουσία των κυρίαρχων του κόσμου, σημάδι, ότι μετά την οπισθοδρόμηση τους στη Συρίας, δεν φοβίζουν πια κανέναν.
Thierry Meyssan
Πηγή Al-Watan (Συρία)
http://www.voltairenet.org/article180395.html
InfoGnomon
Ενώ η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών θα συζητήσει την υλοποίηση των στόχων της χιλιετίας, τελείως άλλο θέμα απασχολούσε τους διπλωμάτες: εξακολουθούν πάντα οι Ηνωμένες Πολιτείες να είναι η υπερδύναμη που διεκδικούν ότι είναι μετά από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ή ήρθε η ώρα να απελευθερωθούμε από τη κηδεμονία τους;
Το 1991, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν θεωρήσει ότι το τέλος του αντιπάλου τους θα απελευθέρωνε τον στρατιωτικό προϋπολογισμό τους και θα τους επέτρεπε να αναπτύξουν την ευημερία τους. Ο Πρόεδρος George H. Μπους (ο πατέρας) είχε ξεκινήσει, μετά την Καταιγίδα της Ερήμου να μειώσει το μέγεθος των ενόπλων δυνάμεών του. Ο διάδοχός του, ο Μπιλ Κλίντον, ενίσχυσε αυτή την τάση.
Ωστόσο, το Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο που εκλέχτηκε το 1995, έβαλε τέλος σε αυτή τη επιλογή και επέβαλε την επαναστρατικοποίηση, χωρίς να έχει εχθρό να πολεμήσει. Οι νεοσυντηρητικοί έριχναν τη χώρα τους στη κατάκτηση του κόσμου ολόκληρου για τη δημιουργία της πρώτης παγκόσμιας αυτοκρατορίας.
Με την ευκαιρία των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ο Πρόεδρος George W. Μπους (ο γιος) αποφάσισε να εισβάλει διαδοχικά στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, στη Λιβύη και στη Συρία και μετά στη Σομαλία και στο Σουδάν, και στο τέλος στο Ιράν, πριν να στραφεί προς την Κίνα.
Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός των Ηνωμένων Πολιτειών έφθασε πάνω από το 40% των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών. Ωστόσο, αυτή η υπερβολή είχε ένα τέλος: η οικονομική κρίση ανάγκασε την Ουάσιγκτον να κάνει οικονομίες. Σε ένα χρόνο, το Πεντάγωνο απέλυσε το ένα πέμπτο του στρατού ξηράς του, και σταμάτησε μερικά από τα ερευνητικά προγράμματα του. Αυτή η απότομη οπισθοδρόμηση μόλις ξεκίνησε και ήδη διατάραξε το όλο σύστημα.
Είναι σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρά την μεγαλύτερη δύναμη τους από τα είκοσι μεγαλύτερα κράτη του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων της Ρωσίας και της Κίνας, δεν είναι σήμερα σε θέση να διεξάγουν μεγάλους συμβατικούς πολέμους.
Η Ουάσιγκτον εγκατέλειψε την επίθεση κατά της Συρίας, όταν αναπτύχτηκε ο ρωσικός στόλος κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου. Για να εκτοξεύσει τους πυραύλους Tomawak του, το Πεντάγωνο αναγκαζόταν να τους εκτοξεύσει από την Ερυθρά Θάλασσα πετώντας πάνω από τη Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία. Η Συρία και οι κρατικοί σύμμαχοι της θα ανταπαντούσαν με ένα περιφερειακό πόλεμο, βυθίζοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια σύγκρουση που παραήταν μεγάλη γι 'αυτές.
Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα New York Times , ο Πρόεδρος Πούτιν άνοιξε πυρ.
Τόνισε ότι η «αμερικανική εξαίρεση» αποτελεί προσβολή για την ισότητα των ανθρώπων και οδηγεί μόνο σε καταστροφές.
Στο βάθρο των Ηνωμένων Εθνών, ο Πρόεδρος Ομπάμα του απάντησε ότι κανένα άλλο έθνος, ούτε ακόμη και η Ρωσία, δεν επιθυμεί να αναλάβει το φορτίο των Ηνωμένων Πολιτειών. Και ότι αν οι ΗΠΑ ανέλαβαν την αστυνόμευση του κόσμου όλου, ήταν ακριβώς για να εξασφαλιστεί η ισότητα των ανθρώπων.
Αυτή η παρέμβαση δεν έχει τίποτα το καθησυχαστικό: οι Ηνωμένες Πολιτείες διακηρύσσουν τον εαυτό του ως ανώτερο από το υπόλοιπο κόσμο και θεωρούν ότι η αρχή της ισότητας των ανθρώπων ισχύει μόνο για τους υπηκόους τους.
Όμως, τα μάγια λύνονται.
Η Πρόεδρος της Βραζιλίας, Dilma Rousseff, χειροκροτήθηκε ζητώντας τη συγγνώμη της Ουάσιγκτον για την παγκόσμια κατασκοπεία της, ενώ ο Πρόεδρος της Ελβετικής Συνομοσπονδίας Ούλι Μάουρερ κατήγγειλε την πολιτική της βίας της αμερικανικής δύναμης.
Ο πρόεδρος της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, ζήτησε την αποπομπή του Αμερικανού ομόλογου του στο Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ενώ ο Πρόεδρος της Σερβίας Τόμισλαβ Νίκολιτς, κατήγγειλε τη παρόδια των διεθνών δικαστηρίων που καταδικάζουν μόνο τους εχθρούς της αυτοκρατορίας κλπ..
Περάσαμε από τη κριτική από ορισμένα αντιιμπεριαλιστικά κράτη σε μια γενικευμένη επανάσταση συμπεριλαμβανομένων και των συμμάχων της Ουάσιγκτον.
Ποτέ, δεν αμφισβητήθηκε έτσι δημοσίως η εξουσία των κυρίαρχων του κόσμου, σημάδι, ότι μετά την οπισθοδρόμηση τους στη Συρίας, δεν φοβίζουν πια κανέναν.
Thierry Meyssan
Πηγή Al-Watan (Συρία)
http://www.voltairenet.org/article180395.html
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Λαογραφία: Ο μήνας Οκτώβριος
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μιλώντας για τη βία: Η σκοτεινή γοητεία του φασισμού
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
