2013-10-22 01:27:06
Γράφει η ψυχολόγος Ελενα Κωστάκη
Το μοίρασμα των ρόλων, το άγχος, η εργασία και η αβεβαιότητα «πληγώνουν» τις νέες οικογένειες, που προσπαθούν να ισορροπήσουν Είμαι καλός γονιός; Καλός σύζυγος; Γιατί δε με ακούει το παιδί μου; Κάνω κάτι λάθος; Τα ερωτήματα αυτά πολλές φορές βασανίζουν, είτε ενδόμυχα είτε δημόσια, πολλές οικογένειες ιδιαίτερα νεαρής ηλικίας που ψάχνουν να βρουν το «καλό» και το «κακό» στις συμπεριφορές των ίδιων και των παιδιών τους.
Παλαιότερα οι συνθήκες ανατροφής ενός παιδιού ήταν σαφώς πιο εύκολες και οι γονείς δεν είχαν τα σημερινά άγχη. Η πλειοψηφία των γυναικών μεγάλωνε τα παιδιά και ο άντρας της οικογένειας φρόντιζε να μη λείψει τίποτα από την οικογένεια. Ξεκάθαροι και διακριτοί οι ρόλοι.
Τα πράγματα, όμως, έχουν αλλάξει και αυτό το κοινωνικό μοντέλο που έδινε πολυτέλειες για πλήρη απασχόληση μόνο στο παιδί και στην οικογένεια, απο την πλευρά της μητέρας, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Τα νέα ζευγάρια έχουν να αντιμετωπίσουν πληθώρα προβλημάτων, που καν δεν φαντάζονταν όταν αμέριμνα ζούσαν τον έρωτά τους, διότι ... αλλιώς η θεωρία κι αλλιώς η πράξη!
Τί είναι όμως αυτό που απασχολεί τους νέους γονείς ηλικίας 25-35 ετών; Για αυτό το θέμα μίλησε στο MadeinCreta η ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια κ. Έλενα Κωστάκη, που έχει συγκροτήσει ομάδες γονέων με θέμα: "Είμαι γονέας, εργαζόμενος και σύζυγος. Τί να κάνω;"
«Τα σημερινά ζευγάρια αυτής της ηλικίας, που έχουν παιδιά νηπιακής ηλικίας ή των πρώτων τάξεων του δημοτικού ψάχνουν να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στους ρόλους τους και λειτουργικές συμπεριφορές που δε θα χαλάσουν τη σχέση με τα παιδιά τους ή και τη σχέση του ζευγαριού. Ψάχνουν να βρουν τα όρια τους και αυτά που θα θέσουν στα παιδιά», λέει η κ. Κωστάκη.
Βέβαια στα δεκάδες ερωτήματα και προβλήματα που προκύπτουν, απαντήσεις δεν μπορούν να υπάρχουν σε ένα συλλογικό επίπεδο. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική αφού και τα πρόσωπα κάθε οικογένειας είναι διαφορετικά, ενώ κάθε οικογένεια έχει τους δικούς της κανόνες και τα δικά της όρια.
«Αν ήταν να έχουμε έτοιμες απαντήσεις θα κάναμε απλά διαλέξεις. Οι ομάδες λειτουργούν για αυτόν το λόγο και οι απαντήσεις είναι βιωματικές μέσα από την κάθε ιστορία. Εξάλλου κάθε οικογένεια θέτει κανόνες που είναι λειτουργικοί για την ίδια».
Γεγονός είναι, πάντως, ότι οι γονείς που ψάχνουν λύσεις και βοήθεια «πνίγονται» από το άγχος που τους προκαλούν αυτές οι καταστάσεις - ακόμα και οι απλές καθημερινές.
«Νιώθουν έντονα το συναίσθημα του άγχους. Οι πιέσεις μπορεί να είναι από αλλού και να εμφανίζονται στο παιδί, μπορεί να είναι από το εργασιακό περιβάλλον ή στη σχέση του ίδιου του ζευγαριού. Άλλοι πάλι έχουν δει άλλα ζευγάρια που θεωρούν ότι έχουν βρει την ισορροπία και αυτή η σύγκριση μπροστά στη δική τους κατάσταση, τους αγχώνει περισσότερο».
Η φυσική παρουσία των γονιών κάνει καλύτερα παιδιά;
Δεν υπάρχουν γονείς - ιδιαίτερα μητέρες - που δεν έχουν αναρωτηθεί: «Αν ήμουν κάθε ημέρα με το παιδί δε θα ήταν καλύτερα;»
Αυτό δεν μπορεί να το απαντήσει κανείς, σημειώνει η ψυχολόγος κ. Κωστάκη.
«Κανείς δεν μπορεί να πει αν τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα ή χειρότερα. Νομίζω, ωστόσο, ότι είναι περισσότερο καταπιεσμένα σε σχέση με τις παλαιότερες γενιές που έπαιζαν στις αλάνες».
Το ότι τα παιδιά δε βλέπουν αρκετά τους γονείς τους δεν είναι απαραίτητα κακό. Έχει να κάνει με το πώς θα διαχειριστεί και θα εξηγήσει την απουσία από το σπίτι ο γονέας.
«Αν το παιδί κατανοήσει τους λόγους που λείπει ο γονιός και ότι αυτό γίνεται με καλή πρόθεση, θα το βοηθήσει να είναι ανεξάρτητο στο μέλλον».
Εξάλλου η αγάπη και η ασφάλεια δεν έχει να κάνει με τις ώρες που είναι κάποιος στο σπίτι, έχει να κάνει με την ποιότητα της σχέσης .
Τί σημαίνει όμως ποιότητα;
Αν ο γονέας είναι με το παιδί, ακόμα και όταν δεν κάνουν κάτι μαζί, απλά βλέπουν τηλεόραση, πρέπει να είναι εκεί. Να μη σκέφτεται ούτε τη δουλειά στο γραφείο, ούτε τις δουλειές στο σπίτι. Να μη βλέπει το χρόνο που περνάει με το παιδί του ως αγγαρεία.
«Ο γονέας μπορεί να μιλήσει με το παιδί για τα συναισθήματά του. Να κάνουν πράγματα για τα οποία θα νιώθουν άνετα και ωραία. Οποιαδήποτε στιγμή προκαλεί ευχαρίστηση και στο γονέα αλλά και στο παιδί, αυτή είναι μια ποιοτική στιγμή. Δεν είναι ανάγκη να πάνε στον παιδότοπο. Μπορεί να κάνουν μαζί μια ζωγραφιά ή να το πάρει αγκαλιά και του πει πόσο το αγαπάει. Αυτό είναι πιο ποιοτικό, διότι εκείνη την ώρα, του λέει: «Είμαι ελεύθερος να σε αγαπάω»! Αυτομάτως το μαθαίνει να εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματά του. Με την τρυφερότητα του δίνει το μάθημα ζωής «αγαπιέμαι άρα αξίζω» και μαθαίνει να αγαπάει τους άλλους αργότερα».
Η ικανοποίηση του παιδιού δε μετριέται στην ύλη και στα ωραία δώρα, υπολογίζεται στις κοινές τους εμπειρίες: «Δεν είναι ανάγκη όλα να έχουν κόστος για να είναι ένα παιδί ευτυχισμένο».
Τέλος, κανένας γονιός δεν πρέπει να ξεχνάει να φροντίζει τον εαυτό του. Ειδικά στις μονογονεϊκές οικογένειες, αυτό συμβαίνει εξαιρετικά συχνά, διότι η ανατροφή από έναν γονέα είναι δύσκολη και αυτός που σηκώνει μόνο του το βάρος θεωρεί ότι τίποτα άλλο δεν είναι σημαντικό, μόνο το παιδί του.
Και σαφώς τα παιδιά είναι το πιο σημαντικό πράγμα της ύπαρξης των γονιών ανεξαρτήτως αν είναι μόνοι ή ζευγάρι, ωστόσο για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στο ρόλο τους, πρέπει να μην ξεχνάνε να αγαπάνε και τον εαυτό τους.
«Η προσωπική μας ευτυχία είναι σημαντική για το παιδί και θέτει και την ισορροπία στο σπίτι. Πρέπει να είμαστε καλά για να ανταποκριθούμε σε όλους τους ρόλους της ζωής μας».
madeincreta.gr
Το μοίρασμα των ρόλων, το άγχος, η εργασία και η αβεβαιότητα «πληγώνουν» τις νέες οικογένειες, που προσπαθούν να ισορροπήσουν Είμαι καλός γονιός; Καλός σύζυγος; Γιατί δε με ακούει το παιδί μου; Κάνω κάτι λάθος; Τα ερωτήματα αυτά πολλές φορές βασανίζουν, είτε ενδόμυχα είτε δημόσια, πολλές οικογένειες ιδιαίτερα νεαρής ηλικίας που ψάχνουν να βρουν το «καλό» και το «κακό» στις συμπεριφορές των ίδιων και των παιδιών τους.
Παλαιότερα οι συνθήκες ανατροφής ενός παιδιού ήταν σαφώς πιο εύκολες και οι γονείς δεν είχαν τα σημερινά άγχη. Η πλειοψηφία των γυναικών μεγάλωνε τα παιδιά και ο άντρας της οικογένειας φρόντιζε να μη λείψει τίποτα από την οικογένεια. Ξεκάθαροι και διακριτοί οι ρόλοι.
Τα πράγματα, όμως, έχουν αλλάξει και αυτό το κοινωνικό μοντέλο που έδινε πολυτέλειες για πλήρη απασχόληση μόνο στο παιδί και στην οικογένεια, απο την πλευρά της μητέρας, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Τα νέα ζευγάρια έχουν να αντιμετωπίσουν πληθώρα προβλημάτων, που καν δεν φαντάζονταν όταν αμέριμνα ζούσαν τον έρωτά τους, διότι ... αλλιώς η θεωρία κι αλλιώς η πράξη!
Τί είναι όμως αυτό που απασχολεί τους νέους γονείς ηλικίας 25-35 ετών; Για αυτό το θέμα μίλησε στο MadeinCreta η ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια κ. Έλενα Κωστάκη, που έχει συγκροτήσει ομάδες γονέων με θέμα: "Είμαι γονέας, εργαζόμενος και σύζυγος. Τί να κάνω;"
«Τα σημερινά ζευγάρια αυτής της ηλικίας, που έχουν παιδιά νηπιακής ηλικίας ή των πρώτων τάξεων του δημοτικού ψάχνουν να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στους ρόλους τους και λειτουργικές συμπεριφορές που δε θα χαλάσουν τη σχέση με τα παιδιά τους ή και τη σχέση του ζευγαριού. Ψάχνουν να βρουν τα όρια τους και αυτά που θα θέσουν στα παιδιά», λέει η κ. Κωστάκη.
Βέβαια στα δεκάδες ερωτήματα και προβλήματα που προκύπτουν, απαντήσεις δεν μπορούν να υπάρχουν σε ένα συλλογικό επίπεδο. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική αφού και τα πρόσωπα κάθε οικογένειας είναι διαφορετικά, ενώ κάθε οικογένεια έχει τους δικούς της κανόνες και τα δικά της όρια.
«Αν ήταν να έχουμε έτοιμες απαντήσεις θα κάναμε απλά διαλέξεις. Οι ομάδες λειτουργούν για αυτόν το λόγο και οι απαντήσεις είναι βιωματικές μέσα από την κάθε ιστορία. Εξάλλου κάθε οικογένεια θέτει κανόνες που είναι λειτουργικοί για την ίδια».
Γεγονός είναι, πάντως, ότι οι γονείς που ψάχνουν λύσεις και βοήθεια «πνίγονται» από το άγχος που τους προκαλούν αυτές οι καταστάσεις - ακόμα και οι απλές καθημερινές.
«Νιώθουν έντονα το συναίσθημα του άγχους. Οι πιέσεις μπορεί να είναι από αλλού και να εμφανίζονται στο παιδί, μπορεί να είναι από το εργασιακό περιβάλλον ή στη σχέση του ίδιου του ζευγαριού. Άλλοι πάλι έχουν δει άλλα ζευγάρια που θεωρούν ότι έχουν βρει την ισορροπία και αυτή η σύγκριση μπροστά στη δική τους κατάσταση, τους αγχώνει περισσότερο».
Η φυσική παρουσία των γονιών κάνει καλύτερα παιδιά;
Δεν υπάρχουν γονείς - ιδιαίτερα μητέρες - που δεν έχουν αναρωτηθεί: «Αν ήμουν κάθε ημέρα με το παιδί δε θα ήταν καλύτερα;»
Αυτό δεν μπορεί να το απαντήσει κανείς, σημειώνει η ψυχολόγος κ. Κωστάκη.
«Κανείς δεν μπορεί να πει αν τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα ή χειρότερα. Νομίζω, ωστόσο, ότι είναι περισσότερο καταπιεσμένα σε σχέση με τις παλαιότερες γενιές που έπαιζαν στις αλάνες».
Το ότι τα παιδιά δε βλέπουν αρκετά τους γονείς τους δεν είναι απαραίτητα κακό. Έχει να κάνει με το πώς θα διαχειριστεί και θα εξηγήσει την απουσία από το σπίτι ο γονέας.
«Αν το παιδί κατανοήσει τους λόγους που λείπει ο γονιός και ότι αυτό γίνεται με καλή πρόθεση, θα το βοηθήσει να είναι ανεξάρτητο στο μέλλον».
Εξάλλου η αγάπη και η ασφάλεια δεν έχει να κάνει με τις ώρες που είναι κάποιος στο σπίτι, έχει να κάνει με την ποιότητα της σχέσης .
Τί σημαίνει όμως ποιότητα;
Αν ο γονέας είναι με το παιδί, ακόμα και όταν δεν κάνουν κάτι μαζί, απλά βλέπουν τηλεόραση, πρέπει να είναι εκεί. Να μη σκέφτεται ούτε τη δουλειά στο γραφείο, ούτε τις δουλειές στο σπίτι. Να μη βλέπει το χρόνο που περνάει με το παιδί του ως αγγαρεία.
«Ο γονέας μπορεί να μιλήσει με το παιδί για τα συναισθήματά του. Να κάνουν πράγματα για τα οποία θα νιώθουν άνετα και ωραία. Οποιαδήποτε στιγμή προκαλεί ευχαρίστηση και στο γονέα αλλά και στο παιδί, αυτή είναι μια ποιοτική στιγμή. Δεν είναι ανάγκη να πάνε στον παιδότοπο. Μπορεί να κάνουν μαζί μια ζωγραφιά ή να το πάρει αγκαλιά και του πει πόσο το αγαπάει. Αυτό είναι πιο ποιοτικό, διότι εκείνη την ώρα, του λέει: «Είμαι ελεύθερος να σε αγαπάω»! Αυτομάτως το μαθαίνει να εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματά του. Με την τρυφερότητα του δίνει το μάθημα ζωής «αγαπιέμαι άρα αξίζω» και μαθαίνει να αγαπάει τους άλλους αργότερα».
Η ικανοποίηση του παιδιού δε μετριέται στην ύλη και στα ωραία δώρα, υπολογίζεται στις κοινές τους εμπειρίες: «Δεν είναι ανάγκη όλα να έχουν κόστος για να είναι ένα παιδί ευτυχισμένο».
Τέλος, κανένας γονιός δεν πρέπει να ξεχνάει να φροντίζει τον εαυτό του. Ειδικά στις μονογονεϊκές οικογένειες, αυτό συμβαίνει εξαιρετικά συχνά, διότι η ανατροφή από έναν γονέα είναι δύσκολη και αυτός που σηκώνει μόνο του το βάρος θεωρεί ότι τίποτα άλλο δεν είναι σημαντικό, μόνο το παιδί του.
Και σαφώς τα παιδιά είναι το πιο σημαντικό πράγμα της ύπαρξης των γονιών ανεξαρτήτως αν είναι μόνοι ή ζευγάρι, ωστόσο για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στο ρόλο τους, πρέπει να μην ξεχνάνε να αγαπάνε και τον εαυτό τους.
«Η προσωπική μας ευτυχία είναι σημαντική για το παιδί και θέτει και την ισορροπία στο σπίτι. Πρέπει να είμαστε καλά για να ανταποκριθούμε σε όλους τους ρόλους της ζωής μας».
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
