2013-10-28 17:54:08
του Στρατή Μαζίδη
Πριν λίγες ημέρες διάβαζα σε ένα άρθρο ότι ένα από τα πρώτα που έκοψαν οι Ελληνες στα χρόνια του μνημονίου είναι η παρακολούθηση της υγείας τους, η οποία πέρασε σε δεύτερο αν όχι και τρίτο, φόντο.
Όταν σε καίει το σήμερα, όταν δε σε αφήνει η καθημερινότητα να αναπνεύσεις, πώς θα ασχοληθείς με τα άλλα;
Κι έπειτα για ποια υγεία μιλάμε; Με τη μισή Ελλάδα άνεργη που σημαίνει εν πολλοίς δίχως περίθαλψη και εν όλω δίχως πόρους για το κάτι παραπάνω αν χρειαστεί;
Κάπως έτσι συνέβη να συναντηθώ με έναν αναγνώστη πριν λίγες ημέρες ζητώντας μου αν μπορώ να γράψω κάτι.
Η υγεία του βεβαρημένη και ο ίδιος όχι στην καλύτερη κατάσταση. Είχε μια αξιοπρεπή εργασία αλλά η ευκαιρία της κρίσης έδωσε τη δυνατότητα σε αρκετούς να απομακρύνουν προσωπικό που το θεωρούσαν βαρύδι από οικονομικής άποψης.
“Γιατί να έχεις εργαζόμενο που σου στοιχίζει Χ ποσό όταν μπορείς να έχεις κάποιον με Χ/3;” μου σχολίασε ο αναγνώστης.
Ο ίδιος τρέχει πλέον από το πρωί έως το βράδυ για να μπορέσει να ανταπεξέλθει ανταποκρινόμενος πλέον μόνο στα απαραίτητα.
“Κι η υγεία σου;” τον ρώτησα. “Πώς πάει;”.
“Ούτε ξέρω, ούτε με ενδιαφέρει. Έχω πάψει αυτό που λέμε προληπτική ιατρική, άλλωστε όποιος ψάχνεται, βρίσκει!” μου είπε.
“Κι αν βρεις;”
“Κι αν βρω, πώς θα ανταπεξέλθω στο κάτι παραπάνω που μπορεί να χρειαστεί; Δεν έχω πια αυτή την...πολυτέλεια κι ούτε θα ήθελα πεθαίνοντας να ξεπαραδιαστώ κι από πάνω”.
“Παράτησες λοιπόν τον εαυτό σου;” τον ρώτησα.
“Όχι αλλά κατάλαβα ότι λίγα πράγματα μπορούσα και πριν να κάνω. Κάθε πρωί λοιπόν που ξυπνάω κάνω το σταυρό μου γιατί ξημερώθηκα κι εγώ κι η οικογένειά μου καλά, που στέκομαι όρθιος. Και το βράδυ σαν έρθει, ευχαριστώ το Θεό που πέρασε καλά η ημέρα και η νύχτα μας βρήκε γερούς με την ευχή έτσι πάλι να ξημερώσουμε. Κι όλα τα άλλα, ας τα αναλάβει Εκείνος.
Απλά είναι πράγματα...”
freepen.gr
Πριν λίγες ημέρες διάβαζα σε ένα άρθρο ότι ένα από τα πρώτα που έκοψαν οι Ελληνες στα χρόνια του μνημονίου είναι η παρακολούθηση της υγείας τους, η οποία πέρασε σε δεύτερο αν όχι και τρίτο, φόντο.
Όταν σε καίει το σήμερα, όταν δε σε αφήνει η καθημερινότητα να αναπνεύσεις, πώς θα ασχοληθείς με τα άλλα;
Κι έπειτα για ποια υγεία μιλάμε; Με τη μισή Ελλάδα άνεργη που σημαίνει εν πολλοίς δίχως περίθαλψη και εν όλω δίχως πόρους για το κάτι παραπάνω αν χρειαστεί;
Κάπως έτσι συνέβη να συναντηθώ με έναν αναγνώστη πριν λίγες ημέρες ζητώντας μου αν μπορώ να γράψω κάτι.
Η υγεία του βεβαρημένη και ο ίδιος όχι στην καλύτερη κατάσταση. Είχε μια αξιοπρεπή εργασία αλλά η ευκαιρία της κρίσης έδωσε τη δυνατότητα σε αρκετούς να απομακρύνουν προσωπικό που το θεωρούσαν βαρύδι από οικονομικής άποψης.
“Γιατί να έχεις εργαζόμενο που σου στοιχίζει Χ ποσό όταν μπορείς να έχεις κάποιον με Χ/3;” μου σχολίασε ο αναγνώστης.
Ο ίδιος τρέχει πλέον από το πρωί έως το βράδυ για να μπορέσει να ανταπεξέλθει ανταποκρινόμενος πλέον μόνο στα απαραίτητα.
“Κι η υγεία σου;” τον ρώτησα. “Πώς πάει;”.
“Ούτε ξέρω, ούτε με ενδιαφέρει. Έχω πάψει αυτό που λέμε προληπτική ιατρική, άλλωστε όποιος ψάχνεται, βρίσκει!” μου είπε.
“Κι αν βρεις;”
“Κι αν βρω, πώς θα ανταπεξέλθω στο κάτι παραπάνω που μπορεί να χρειαστεί; Δεν έχω πια αυτή την...πολυτέλεια κι ούτε θα ήθελα πεθαίνοντας να ξεπαραδιαστώ κι από πάνω”.
“Παράτησες λοιπόν τον εαυτό σου;” τον ρώτησα.
“Όχι αλλά κατάλαβα ότι λίγα πράγματα μπορούσα και πριν να κάνω. Κάθε πρωί λοιπόν που ξυπνάω κάνω το σταυρό μου γιατί ξημερώθηκα κι εγώ κι η οικογένειά μου καλά, που στέκομαι όρθιος. Και το βράδυ σαν έρθει, ευχαριστώ το Θεό που πέρασε καλά η ημέρα και η νύχτα μας βρήκε γερούς με την ευχή έτσι πάλι να ξημερώσουμε. Κι όλα τα άλλα, ας τα αναλάβει Εκείνος.
Απλά είναι πράγματα...”
freepen.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
