2013-10-28 21:30:06
Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος
«Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον». Εκεί κλεισμένος ο Αντώνης μέσα στον κήπο των Χρυσανθέμων, δεν ακούει την βοή των πλησιαζόντων γεγονότων. Είπα να αναπνεύσω ιώδιο περπατώντας καμιά ώρα
παραλιακά στην Βάρκιζα. Είναι ο κόσμος μου, αυτό το θεσπέσιο μέρος. Εδώ ζω το τελευταίο τέταρτο του αιώνα. Μια ώρα προγραμμάτισα, έγιναν έξη.
Συνάντησα φίλους, κάθισα στους συλλόγους εκεί στο λιμανάκι, μετά μου φώναξαν για ένα ποτό σε παρακείμενο καφέ και μέχρι να πάω και να έλθω από την πλαζ μέχρι την άλλη άκρη, μίλησα με δεκάδες φίλους, γνωστούς και άλλους που τους συνόδευαν. Αποτυπώνω μερικά που άκουσα.
Όλοι –μα κυριολεκτικά όλοι– λέγανε τα ίδια ή παρόμοια. Αίσθηση ήττας, απογοήτευση, απόγνωση, αγωνία για το αβέβαια μέλλον, το δικό τους και των παιδιών τους. Ψυχική εξουθένωση, αίσθηση απώλειας της ελευθερίας και αίσθηση ταπείνωσης του πνεύματος. Για όποιον κατανοεί τι σημαίνει ταπείνωση του πνεύματος είναι το ισοδύναμο του θανάτου για τον άνθρωπο και του συλλογικού θανάτου για τα έθνη.
Ακόμη και υπό ξένη κατοχή το πνεύμα μένει ελεύθερο. Όταν όμως το καταστέλλουν εγχώριοι το πνεύμα αρρωστά και πεθαίνει. Το νόημα και οι σκοποί της ζωής χάνονται. Εξατμίζονται μέρα με την μέρα. Σκοποί και νοήματα βουλιάζουν μέσα στην καταστολή τους από την υποτακτική εθνοκτόνο διακυβέρνηση που κατάντησε έρμαιο ξένων. Την δίψα για ζωή, την δημιουργικότητα και το ένστικτο ότι πρέπει να επιβιώσουμε και να αφήσουμε απογόνους τα εξοντώνουν οι κατεξουσιαστικές οικονομικές αποφάσεις. Κτυπιέται αλύπητα η ιδιωτική τους σφαίρα. Δυναμιτίζουν τον μόχθο και τον κόπο γενεών και γενεών. Κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τους αλλά τα εχθρικά ξενόβαλτα φιρμάνια είναι μέσα.
Η ένταση, μου είπαν πολλοί, διαιρεί και διχάζει. Δυσφορία και εντάσεις μέσα στις οικογένειες, διαζύγια και πλήγματα κατά των οικογενειακών δεσμών μεταξύ ανθρώπων που ποτέ δεν θα συγκρούονταν. Ανθρώπων που ποτέ και σε τίποτα δεν έφταιξαν παρά μόνο ατύχησαν να εμπιστευτούν κάποιο Κώστα, κάποιο Γιώργο, κάποιο Κωστάκη και κάποιο Μπένο.
Νοικοκυραίοι αλλά αναίτια χρεωκοπημένοι. Ο ένας άσκοπα και ανόητα μας έριξε στον λάκκο των λεόντων της ΟΝΕ (http://www.ifestosedu.gr/111ONEGreeceWarning.htm), ο άλλος έβλεπε βίντεο αντί να κυβερνά, ο επόμενος αφού έψαχνε … παγκόσμια κυβέρνηση και δεν την βρήκε κραύγασε «ο τιτανικός βυθίζεται», ο αφιλότιμος, καλώντας εκατομμύρια κερδοσκόπους να απαλλαγούν από καθετί Ελληνικό, εκτινάσσοντας έτσι τα χρέη με συνέπεια την υποτίμηση όλων των δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων.
Στους ανθρώπους πλέον διακρίνεις μια τάση για απάθεια και εγκατάλειψη. Οι πολίτες είναι κουρασμένοι από τις κακουχίες της εφορίας, των χαρατσιών, των «ειδικών εισφορών», κατασχέσεις μισθών και περιουσιών από φοβισμένους εφοριακούς, επιχειρήσεις που κλείνουν και ακριβοπληρωμένα μαγαζιά και διαμερίσματα που μένουν στο «ενοικιάζεται». Διογκωμένοι λογαριασμοί, περιουσίες που αργοπεθαίνουν γιατί «τίποτα δεν πουλιέται και τίποτα δεν αγοράζεται», κουρέματα μισθών, τηλεφωνήματα από άγνωστά τους κοράκια των τραπεζών που απειλούν να τους αρπάξουν τα σπίτια τους, τις επιχειρήσεις τους και τα υποστατικά τους.
Ξανά και ξανά ενώ περπατούσα παραλιακά στην Βάρκιζα, σταματούσα και μιλούσα και μετά ξεκίναγα για να μου φωνάξουν να καθίσω λίγο πιο κάτω. Άκουγα και ξανάκουγα τα πιο φρικτά πράγματα, τα ίδια που ακούμε πλέον ολοένα πιο συχνά. Μεταξύ άλλων, άκουσα φίλο να μιλά για φίλο του φαρμακοποιό που αυτοκτόνησε μόλις χθες. Οι αυτοκτονίες γίνονται κύρια αιτία θανάτου και η μετανάστευση κύρια αιτία εθνικής αποδυνάμωσης.
Φιλικό ζευγάρι που συνάντησα, επίσης με συγκλόνισε. Αυτή άνεργος αυτός με «κουρεμένο» μισθό, δεν τα βγάζουν πέρα και αναγκάστηκαν να κάνουν έκτρωση. Πάει το παιδί που ήξερα ότι τόσο πολύ ήθελαν. Αυτοί έκαναν έκτρωση. Άλλοι με τους οποίους επίσης αντάλλαξα μερικά λόγια, μου έλεγαν ότι μετάνιωσαν που έκαναν παιδιά. Είναι κατιτί που και αυτό ακούεται ολοένα και πια συχνά. «Τέτοιο άθλιο γένος που δέχεται να το υποτάσσουν και να μην αντιδρά», μου είπε ένας άλλος παλιός γνωστός μου, «δεν του αξίζει να αναπαράγεται». Για να συμπληρώσει: «Είναι ανεπίστροφο. Δεν έχουμε μέλλον. Μας υποτάσσουν, μας καταστέλλουν και μας εκποιούν στους ξένους».
Τον συνόδευε διευθυντής παραρτήματος τράπεζας που γνώριζε από δάνεια νοικοκυριών και τις επιχειρήσεων. Με πληροφόρησε: «Ναι μας εκποιούν. Κερδοσκόποι αγοράζουν τα δάνεια για 20% ή 30% με σκοπό να τα πωλήσουν στο μέλλον 40% ή 50% ή και 60 μελλοντικά. Να κερδίσουν έτσι κολοσσιαία ποσά». Και πως θα μας τα πωλήσουν, αντέταξα. Απορώντας για την ερώτηση απάντησε: «Ποντάρουν ότι αφού μας εξαθλιώσουν και καταντήσουν δουλοπάροικους θα εγκαθιδρύσουν εκτελεστές των συμφερόντων τους. Εγχώριους πραιτοριανούς χειρότερους από τους τωρινούς για να τους κάνουν τις βρωμοδουλειές τους».
Ότι άκουσα και ότι συζήτησα αποπνέει απώλεια εμπιστοσύνης στο κράτος και στο σύστημα διακυβέρνησης των περασμένων δεκαετιών. Αηδία για την δυσοσμία που αναδύεται από το σάπιο παλαιοκομματικό σύστημα. Ταυτόχρονα και απόγνωση γιατί δεν ξέρουν πως θα τους διώξουν. Απόγνωση γιατί οι πολίτες δεν γνωρίζουν τον τρόπο να πάρει η κοινωνία την εξουσία στα χέρια. Πως θα περάσουν τις πολιτικές συμπληγάδες. Στην μια πλευρά είναι οι υποτακτικοί που κατέχουν τώρα την εξουσία. Στην άλλη ο Αλέξης και η παρέα του των Εξαρχείων. Οι τελευταίοι θέλουν να κυβερνήσουν, αλλά δεν τίμησαν ούτε μια φορά την πατρίδα, οι αφιλότιμοι. Ούτε μια φορά δεν είπαν την φράση «Ελληνική Εθνική Ανεξαρτησία». Οι πρώτοι την παραδίδουν χειροπόδαρα δεμένη και οι δεύτεροι ροκανισμένοι από την εθνομηδενιστικήκ λαίλαπα αισθάνονται αλλεργία μόνο και μόνο με το άκουσμά της φράσης «Εθνική Ανεξαρτησία».
Το καλύτερο το είπε ένας πρώην φοιτητής μου τώρα επιχειρηματίας με καταβολές σε δύο ευρωπαϊκά κράτη, την Ελλάδα και την Γερμανία. Εγώ είμαι πλούσιος, μου είπε, μπορώ να πάω στην Γερμανία όπου η οικογένειά μου έχει πολλά λεφτά. Όμως τι να τα κάνω στα ξένα. Και τι να κάνω εδώ όντας πλούσιος όταν βλέπω τους περισσότερους να δυστυχούν γύρω μου. Τους νοικοκυραίους να βουλιάζουν και τον μέσο Έλληνα να δυστυχεί. Δεν θυμάσαι τον Περικλή στις δημηγορίες του Θουκυδίδη, μου είπε με νόημα. Εάν η πολιτεία δεν πάει καλά όλοι βλάπτονται και όλοι δυστυχούν.
Είναι δε φιλειρηνικοί οι Έλληνες. Τι να κάνουν; «Να πάρουν τους δρόμους και να ανατρέψουν το κράτος», με ρώτησε ένας απεγνωσμένος νοικοκύρης. Το ίδιο μου είπε αλλά με διαφορετικά λόγια και ένας νομικός με διδακτορικό: «Ενώ το εγχώριο σύστημα πραιτοριανών της τροϊκανής κατοχής καταστέλλει καθημερινά την πολιτειακή νομιμότητα, τους νόμους, τα συντάγματα και αποδυναμώνει την κοινωνική νομιμοποίηση του κράτους, η βίαιη εξέγερση θα φέρει μια από τα ίδια». Πρέπει να γίνει κάποιο θαύμα, πρόσθεσε. Να εξαφανιστούν οι σάπιοι. Μια δεκάδα ανθρώπων να διακυβερνήσει την χώρα. Θυμόταν τι είχα γράψει στον Αντώνη Σαμαρά σε παρέμβαση που είχε τότε μεγάλης δημοσιότητας τον Φεβρουάριο του 2012. Στο «Διάγγελμα του δεκαεξάχρονου», μου είπε, και σε άλλες μεταγενέστερες παρεμβάσεις σου, πρότεινες πολλά και λογικά:
Πρώτον, να πει στους Έλληνες Πολίτες ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια απαιτεί θυσίες. Να ζούμε με όσα παράγουμε (ακόμη και εάν χρειαστεί για ένα εξάμηνο να κυκλοφορούμε με μετρό και με λεωφορείο αντί αυτοκίνητα). Ταυτόχρονα, οι τράπεζες που πήραν αμύθητα ποσά πάνε στο δημόσιο. Το κράτος εγγυάται πως κανείς δεν θα εκποιήσει τις περιουσίες, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τις επιχειρήσεις ή άλλο ελληνικό πλούτο τον οποίο γενεές γενεών Ελλήνων μάζεψαν, φύλαξαν και επένδυσαν.
Δεύτερον, να δημεύσει τις περιουσίες των κλεπταποδόχων και φοροφυγάδων που έβγαλαν δεκάδες δισεκατομμύρια στο εξωτερικό (οι γνωστές «ληστές των λιστών») και να πιέσει αφόρητα τις ξένες κυβερνήσεις να επιστραφούν τα κλεμμένα.
Τρίτον, με την βοήθεια των αναρίθμητων λαμπρών επιστημόνων που διαθέτουμε να ιεραρχηθούν τα χρέη. Για παράδειγμα, να διαγραφούν όσα αποδεδειγμένα οφείλονται στην θηριωδία των κερδοσκόπων. Να τύχουν διαπραγμάτευσης για επιμήκυνση όσα θεμιτά τα χρωστάμε. Να απαιτήσει διαγραφές λόγω δικών τους εμπορικών πλεονασμάτων (πχ των Γερμανών) και δικών μας ελλειμμάτων (γιατί διαφορετικά η ΕΕ δεν είναι το υψηλό ιδεώδες που κήρυτταν αλλά μια παγίδα κρατών απατεώνων και κρατών ληστών). Χρησιμοποιώντας δικά τους λόγια να απαιτήσει διαγραφή όσων χρεών οφείλονται στα φρικτά ελλείμματα ευρωπαϊκής και διεθνούς οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Και τα λοιπά.
Τέταρτον, να επιστρατεύσει τους σήμερα ανενεργούς λαμπρούς ανώτατους κρατικούς λειτουργούς για να γίνει διαπραγμάτευση πολλών επιπέδων και πολλών ειδών (http://www.ifestosedu.gr/111EUNegotiation.htm). Μένουμε απαθείς ενώ πολλά μπορούμε να κάνουμε Η ΕΕ είναι ένα εξαιρετικά κατακερματισμένο και ρευστό διακρατικό σύστημα που προσφέρεται για σχετικά «εύκολη» διαπραγμάτευση. Βασικά ποτέ και σε κανένα άλλο διεθνές πεδίο του παρελθόντος ή του παρόντος ένα μικρό κράτος δεν είχε τέτοια ευχέρεια για να κινηθεί ευέλικτα και να επιδιώξει τα συμφέροντά του. Το Κοινοτικό σύστημα είναι γεμάτο αντιθέσεις, αντιφάσεις, φιλίες, έχθρες, χιλιάδες θεσμούς, δεκάδες κράτη με εσωτερικές διαιρέσεις και άπειρες εξωτερικές διασυνδέσεις, και όλα αυτά ρευστά και μεταλλασσόμενα. Μιλάμε για εκστρατεία διαφώτισης, πίεσης, συγκρότησης συμμαχιών, απαιτήσεων και προτάσεων. Που πρέπει να γίνονται όμως με γνώση και σοβαρότητα. Προσκόλληση επίσης στο εθνικό συμφέρον και τίποτα άλλο.
Πέμπτον, όπως και άλλα μικρότερα κράτη της ΕΕ στο παρελθόν να γίνει καταλύτης πρωτοβουλιών μεταρρύθμισης του τερατώδους υπερκρατικού συστήματος που δημιουργήθηκε και που κατάντησε να είναι όχι ένα υπερεθνικό σύστημα ειρήνης και ευημερίας αλλά ένας θηριώδης καταπιεστικός μηχανισμός εξόντωσης των κοινωνιών των λιγότερο ισχυρών κρατών. Έκτον, να ξυπνήσουμε και να δούμε ότι τα ερείσματά μας είναι κολοσσιαία. Είμαστε το μόνο σταθερό κράτος της περιφέρειας, το πιο ισχυρό, το πιο πλούσιο και δυνητικά μαζί με τη Κύπρο και το Ισραήλ κύριος παράγοντας σταθερότητας μιας περιοχής που είναι καταδικασμένη να είναι ένα εν ενεργεία ηφαίστειο για πολλές δεκαετίες. Οι διαπραγματευτικές δυνατότητες ενός τέτοιου κράτους είναι τεράστιες εκτός και εάν δεν το ξέρει.
Τα πιο πάνω και μερικά άλλα παρελθουσών παρεμβάσεων θυμήθηκε ο πρώην φοιτητής μου. Επιστρέφοντας προβληματίστηκα βαθιά για όσα άκουσα αλλά και εντυπωσιάστηκα από την ψυχραιμία και την ωριμότητα του Έλληνα πολίτη. Δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις εμφυλίου πολέμου. Παθών και ώριμος πλέον μετά από πολλές δεκαετίες δεινών ο Έλληνας πολίτης είναι έτοιμος να υποστεί θυσίες για να ξανασταθεί όρθιος στα πόδια του. Απλά δεν ξέρει πώς να εκδιώξει αναίμαχτα το σαπισμένο παλαιοκομματικό περίγυρο. Δεν ξέρει πως θα φύγουν χωρίς να κατεδαφιστεί η πολιτειακή νομιμότητα. Για να αναλάβουν την εξουσία καμιά δεκαριά άξιοι Έλληνες. Να διαπραγματευτούν με σιδερένια αποφασιστικότητα και προσήλωση στο ελληνικό εθνικό συμφέρον και τίποτα άλλο. Αυτό για να το κάνουν κάποιοι άξιοι αντιπρόσωποί μας χρειάζεται οι Έλληνες να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους, να συσπειρωθούν, να αρνηθούν την εκποίησή τους και με μια νέα αδιάφθορη διακυβέρνηση έξη μηνών ή ενός χρόνου η οποία θα διαπραγματεύεται με τους ξένους εδώ να φροντίσουμε να αλλάξει εκ βάθρων το πολιτικό σκηνικό. Ενδεχομένως να έχουμε και Συντακτική Συνέλευση που θα διασφαλίσει μεγαλύτερη Δημοκρατία.
Χρειάζονται κόμματα; Δεν μπορούμε να εκλέγουμε ανακλητούς αντιπροσώπους έξη μηνών που θα είναι υπόλογοι καθημερινά στα χωριά, στις πόλεις και στις περιφέρειες. Διακυβέρνηση δική μας όχι εγκάθετη των ξένων!! Το μέγα μας πρόβλημα σήμερα αυτό είναι. Όλα τα άλλα έπονται και είναι εφικτά.
ifestosedu
logioshermes
«Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον». Εκεί κλεισμένος ο Αντώνης μέσα στον κήπο των Χρυσανθέμων, δεν ακούει την βοή των πλησιαζόντων γεγονότων. Είπα να αναπνεύσω ιώδιο περπατώντας καμιά ώρα
παραλιακά στην Βάρκιζα. Είναι ο κόσμος μου, αυτό το θεσπέσιο μέρος. Εδώ ζω το τελευταίο τέταρτο του αιώνα. Μια ώρα προγραμμάτισα, έγιναν έξη.
Συνάντησα φίλους, κάθισα στους συλλόγους εκεί στο λιμανάκι, μετά μου φώναξαν για ένα ποτό σε παρακείμενο καφέ και μέχρι να πάω και να έλθω από την πλαζ μέχρι την άλλη άκρη, μίλησα με δεκάδες φίλους, γνωστούς και άλλους που τους συνόδευαν. Αποτυπώνω μερικά που άκουσα.
Όλοι –μα κυριολεκτικά όλοι– λέγανε τα ίδια ή παρόμοια. Αίσθηση ήττας, απογοήτευση, απόγνωση, αγωνία για το αβέβαια μέλλον, το δικό τους και των παιδιών τους. Ψυχική εξουθένωση, αίσθηση απώλειας της ελευθερίας και αίσθηση ταπείνωσης του πνεύματος. Για όποιον κατανοεί τι σημαίνει ταπείνωση του πνεύματος είναι το ισοδύναμο του θανάτου για τον άνθρωπο και του συλλογικού θανάτου για τα έθνη.
Ακόμη και υπό ξένη κατοχή το πνεύμα μένει ελεύθερο. Όταν όμως το καταστέλλουν εγχώριοι το πνεύμα αρρωστά και πεθαίνει. Το νόημα και οι σκοποί της ζωής χάνονται. Εξατμίζονται μέρα με την μέρα. Σκοποί και νοήματα βουλιάζουν μέσα στην καταστολή τους από την υποτακτική εθνοκτόνο διακυβέρνηση που κατάντησε έρμαιο ξένων. Την δίψα για ζωή, την δημιουργικότητα και το ένστικτο ότι πρέπει να επιβιώσουμε και να αφήσουμε απογόνους τα εξοντώνουν οι κατεξουσιαστικές οικονομικές αποφάσεις. Κτυπιέται αλύπητα η ιδιωτική τους σφαίρα. Δυναμιτίζουν τον μόχθο και τον κόπο γενεών και γενεών. Κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τους αλλά τα εχθρικά ξενόβαλτα φιρμάνια είναι μέσα.
Η ένταση, μου είπαν πολλοί, διαιρεί και διχάζει. Δυσφορία και εντάσεις μέσα στις οικογένειες, διαζύγια και πλήγματα κατά των οικογενειακών δεσμών μεταξύ ανθρώπων που ποτέ δεν θα συγκρούονταν. Ανθρώπων που ποτέ και σε τίποτα δεν έφταιξαν παρά μόνο ατύχησαν να εμπιστευτούν κάποιο Κώστα, κάποιο Γιώργο, κάποιο Κωστάκη και κάποιο Μπένο.
Νοικοκυραίοι αλλά αναίτια χρεωκοπημένοι. Ο ένας άσκοπα και ανόητα μας έριξε στον λάκκο των λεόντων της ΟΝΕ (http://www.ifestosedu.gr/111ONEGreeceWarning.htm), ο άλλος έβλεπε βίντεο αντί να κυβερνά, ο επόμενος αφού έψαχνε … παγκόσμια κυβέρνηση και δεν την βρήκε κραύγασε «ο τιτανικός βυθίζεται», ο αφιλότιμος, καλώντας εκατομμύρια κερδοσκόπους να απαλλαγούν από καθετί Ελληνικό, εκτινάσσοντας έτσι τα χρέη με συνέπεια την υποτίμηση όλων των δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων.
Στους ανθρώπους πλέον διακρίνεις μια τάση για απάθεια και εγκατάλειψη. Οι πολίτες είναι κουρασμένοι από τις κακουχίες της εφορίας, των χαρατσιών, των «ειδικών εισφορών», κατασχέσεις μισθών και περιουσιών από φοβισμένους εφοριακούς, επιχειρήσεις που κλείνουν και ακριβοπληρωμένα μαγαζιά και διαμερίσματα που μένουν στο «ενοικιάζεται». Διογκωμένοι λογαριασμοί, περιουσίες που αργοπεθαίνουν γιατί «τίποτα δεν πουλιέται και τίποτα δεν αγοράζεται», κουρέματα μισθών, τηλεφωνήματα από άγνωστά τους κοράκια των τραπεζών που απειλούν να τους αρπάξουν τα σπίτια τους, τις επιχειρήσεις τους και τα υποστατικά τους.
Ξανά και ξανά ενώ περπατούσα παραλιακά στην Βάρκιζα, σταματούσα και μιλούσα και μετά ξεκίναγα για να μου φωνάξουν να καθίσω λίγο πιο κάτω. Άκουγα και ξανάκουγα τα πιο φρικτά πράγματα, τα ίδια που ακούμε πλέον ολοένα πιο συχνά. Μεταξύ άλλων, άκουσα φίλο να μιλά για φίλο του φαρμακοποιό που αυτοκτόνησε μόλις χθες. Οι αυτοκτονίες γίνονται κύρια αιτία θανάτου και η μετανάστευση κύρια αιτία εθνικής αποδυνάμωσης.
Φιλικό ζευγάρι που συνάντησα, επίσης με συγκλόνισε. Αυτή άνεργος αυτός με «κουρεμένο» μισθό, δεν τα βγάζουν πέρα και αναγκάστηκαν να κάνουν έκτρωση. Πάει το παιδί που ήξερα ότι τόσο πολύ ήθελαν. Αυτοί έκαναν έκτρωση. Άλλοι με τους οποίους επίσης αντάλλαξα μερικά λόγια, μου έλεγαν ότι μετάνιωσαν που έκαναν παιδιά. Είναι κατιτί που και αυτό ακούεται ολοένα και πια συχνά. «Τέτοιο άθλιο γένος που δέχεται να το υποτάσσουν και να μην αντιδρά», μου είπε ένας άλλος παλιός γνωστός μου, «δεν του αξίζει να αναπαράγεται». Για να συμπληρώσει: «Είναι ανεπίστροφο. Δεν έχουμε μέλλον. Μας υποτάσσουν, μας καταστέλλουν και μας εκποιούν στους ξένους».
Τον συνόδευε διευθυντής παραρτήματος τράπεζας που γνώριζε από δάνεια νοικοκυριών και τις επιχειρήσεων. Με πληροφόρησε: «Ναι μας εκποιούν. Κερδοσκόποι αγοράζουν τα δάνεια για 20% ή 30% με σκοπό να τα πωλήσουν στο μέλλον 40% ή 50% ή και 60 μελλοντικά. Να κερδίσουν έτσι κολοσσιαία ποσά». Και πως θα μας τα πωλήσουν, αντέταξα. Απορώντας για την ερώτηση απάντησε: «Ποντάρουν ότι αφού μας εξαθλιώσουν και καταντήσουν δουλοπάροικους θα εγκαθιδρύσουν εκτελεστές των συμφερόντων τους. Εγχώριους πραιτοριανούς χειρότερους από τους τωρινούς για να τους κάνουν τις βρωμοδουλειές τους».
Ότι άκουσα και ότι συζήτησα αποπνέει απώλεια εμπιστοσύνης στο κράτος και στο σύστημα διακυβέρνησης των περασμένων δεκαετιών. Αηδία για την δυσοσμία που αναδύεται από το σάπιο παλαιοκομματικό σύστημα. Ταυτόχρονα και απόγνωση γιατί δεν ξέρουν πως θα τους διώξουν. Απόγνωση γιατί οι πολίτες δεν γνωρίζουν τον τρόπο να πάρει η κοινωνία την εξουσία στα χέρια. Πως θα περάσουν τις πολιτικές συμπληγάδες. Στην μια πλευρά είναι οι υποτακτικοί που κατέχουν τώρα την εξουσία. Στην άλλη ο Αλέξης και η παρέα του των Εξαρχείων. Οι τελευταίοι θέλουν να κυβερνήσουν, αλλά δεν τίμησαν ούτε μια φορά την πατρίδα, οι αφιλότιμοι. Ούτε μια φορά δεν είπαν την φράση «Ελληνική Εθνική Ανεξαρτησία». Οι πρώτοι την παραδίδουν χειροπόδαρα δεμένη και οι δεύτεροι ροκανισμένοι από την εθνομηδενιστικήκ λαίλαπα αισθάνονται αλλεργία μόνο και μόνο με το άκουσμά της φράσης «Εθνική Ανεξαρτησία».
Το καλύτερο το είπε ένας πρώην φοιτητής μου τώρα επιχειρηματίας με καταβολές σε δύο ευρωπαϊκά κράτη, την Ελλάδα και την Γερμανία. Εγώ είμαι πλούσιος, μου είπε, μπορώ να πάω στην Γερμανία όπου η οικογένειά μου έχει πολλά λεφτά. Όμως τι να τα κάνω στα ξένα. Και τι να κάνω εδώ όντας πλούσιος όταν βλέπω τους περισσότερους να δυστυχούν γύρω μου. Τους νοικοκυραίους να βουλιάζουν και τον μέσο Έλληνα να δυστυχεί. Δεν θυμάσαι τον Περικλή στις δημηγορίες του Θουκυδίδη, μου είπε με νόημα. Εάν η πολιτεία δεν πάει καλά όλοι βλάπτονται και όλοι δυστυχούν.
Είναι δε φιλειρηνικοί οι Έλληνες. Τι να κάνουν; «Να πάρουν τους δρόμους και να ανατρέψουν το κράτος», με ρώτησε ένας απεγνωσμένος νοικοκύρης. Το ίδιο μου είπε αλλά με διαφορετικά λόγια και ένας νομικός με διδακτορικό: «Ενώ το εγχώριο σύστημα πραιτοριανών της τροϊκανής κατοχής καταστέλλει καθημερινά την πολιτειακή νομιμότητα, τους νόμους, τα συντάγματα και αποδυναμώνει την κοινωνική νομιμοποίηση του κράτους, η βίαιη εξέγερση θα φέρει μια από τα ίδια». Πρέπει να γίνει κάποιο θαύμα, πρόσθεσε. Να εξαφανιστούν οι σάπιοι. Μια δεκάδα ανθρώπων να διακυβερνήσει την χώρα. Θυμόταν τι είχα γράψει στον Αντώνη Σαμαρά σε παρέμβαση που είχε τότε μεγάλης δημοσιότητας τον Φεβρουάριο του 2012. Στο «Διάγγελμα του δεκαεξάχρονου», μου είπε, και σε άλλες μεταγενέστερες παρεμβάσεις σου, πρότεινες πολλά και λογικά:
Πρώτον, να πει στους Έλληνες Πολίτες ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια απαιτεί θυσίες. Να ζούμε με όσα παράγουμε (ακόμη και εάν χρειαστεί για ένα εξάμηνο να κυκλοφορούμε με μετρό και με λεωφορείο αντί αυτοκίνητα). Ταυτόχρονα, οι τράπεζες που πήραν αμύθητα ποσά πάνε στο δημόσιο. Το κράτος εγγυάται πως κανείς δεν θα εκποιήσει τις περιουσίες, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τις επιχειρήσεις ή άλλο ελληνικό πλούτο τον οποίο γενεές γενεών Ελλήνων μάζεψαν, φύλαξαν και επένδυσαν.
Δεύτερον, να δημεύσει τις περιουσίες των κλεπταποδόχων και φοροφυγάδων που έβγαλαν δεκάδες δισεκατομμύρια στο εξωτερικό (οι γνωστές «ληστές των λιστών») και να πιέσει αφόρητα τις ξένες κυβερνήσεις να επιστραφούν τα κλεμμένα.
Τρίτον, με την βοήθεια των αναρίθμητων λαμπρών επιστημόνων που διαθέτουμε να ιεραρχηθούν τα χρέη. Για παράδειγμα, να διαγραφούν όσα αποδεδειγμένα οφείλονται στην θηριωδία των κερδοσκόπων. Να τύχουν διαπραγμάτευσης για επιμήκυνση όσα θεμιτά τα χρωστάμε. Να απαιτήσει διαγραφές λόγω δικών τους εμπορικών πλεονασμάτων (πχ των Γερμανών) και δικών μας ελλειμμάτων (γιατί διαφορετικά η ΕΕ δεν είναι το υψηλό ιδεώδες που κήρυτταν αλλά μια παγίδα κρατών απατεώνων και κρατών ληστών). Χρησιμοποιώντας δικά τους λόγια να απαιτήσει διαγραφή όσων χρεών οφείλονται στα φρικτά ελλείμματα ευρωπαϊκής και διεθνούς οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Και τα λοιπά.
Τέταρτον, να επιστρατεύσει τους σήμερα ανενεργούς λαμπρούς ανώτατους κρατικούς λειτουργούς για να γίνει διαπραγμάτευση πολλών επιπέδων και πολλών ειδών (http://www.ifestosedu.gr/111EUNegotiation.htm). Μένουμε απαθείς ενώ πολλά μπορούμε να κάνουμε Η ΕΕ είναι ένα εξαιρετικά κατακερματισμένο και ρευστό διακρατικό σύστημα που προσφέρεται για σχετικά «εύκολη» διαπραγμάτευση. Βασικά ποτέ και σε κανένα άλλο διεθνές πεδίο του παρελθόντος ή του παρόντος ένα μικρό κράτος δεν είχε τέτοια ευχέρεια για να κινηθεί ευέλικτα και να επιδιώξει τα συμφέροντά του. Το Κοινοτικό σύστημα είναι γεμάτο αντιθέσεις, αντιφάσεις, φιλίες, έχθρες, χιλιάδες θεσμούς, δεκάδες κράτη με εσωτερικές διαιρέσεις και άπειρες εξωτερικές διασυνδέσεις, και όλα αυτά ρευστά και μεταλλασσόμενα. Μιλάμε για εκστρατεία διαφώτισης, πίεσης, συγκρότησης συμμαχιών, απαιτήσεων και προτάσεων. Που πρέπει να γίνονται όμως με γνώση και σοβαρότητα. Προσκόλληση επίσης στο εθνικό συμφέρον και τίποτα άλλο.
Πέμπτον, όπως και άλλα μικρότερα κράτη της ΕΕ στο παρελθόν να γίνει καταλύτης πρωτοβουλιών μεταρρύθμισης του τερατώδους υπερκρατικού συστήματος που δημιουργήθηκε και που κατάντησε να είναι όχι ένα υπερεθνικό σύστημα ειρήνης και ευημερίας αλλά ένας θηριώδης καταπιεστικός μηχανισμός εξόντωσης των κοινωνιών των λιγότερο ισχυρών κρατών. Έκτον, να ξυπνήσουμε και να δούμε ότι τα ερείσματά μας είναι κολοσσιαία. Είμαστε το μόνο σταθερό κράτος της περιφέρειας, το πιο ισχυρό, το πιο πλούσιο και δυνητικά μαζί με τη Κύπρο και το Ισραήλ κύριος παράγοντας σταθερότητας μιας περιοχής που είναι καταδικασμένη να είναι ένα εν ενεργεία ηφαίστειο για πολλές δεκαετίες. Οι διαπραγματευτικές δυνατότητες ενός τέτοιου κράτους είναι τεράστιες εκτός και εάν δεν το ξέρει.
Τα πιο πάνω και μερικά άλλα παρελθουσών παρεμβάσεων θυμήθηκε ο πρώην φοιτητής μου. Επιστρέφοντας προβληματίστηκα βαθιά για όσα άκουσα αλλά και εντυπωσιάστηκα από την ψυχραιμία και την ωριμότητα του Έλληνα πολίτη. Δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις εμφυλίου πολέμου. Παθών και ώριμος πλέον μετά από πολλές δεκαετίες δεινών ο Έλληνας πολίτης είναι έτοιμος να υποστεί θυσίες για να ξανασταθεί όρθιος στα πόδια του. Απλά δεν ξέρει πώς να εκδιώξει αναίμαχτα το σαπισμένο παλαιοκομματικό περίγυρο. Δεν ξέρει πως θα φύγουν χωρίς να κατεδαφιστεί η πολιτειακή νομιμότητα. Για να αναλάβουν την εξουσία καμιά δεκαριά άξιοι Έλληνες. Να διαπραγματευτούν με σιδερένια αποφασιστικότητα και προσήλωση στο ελληνικό εθνικό συμφέρον και τίποτα άλλο. Αυτό για να το κάνουν κάποιοι άξιοι αντιπρόσωποί μας χρειάζεται οι Έλληνες να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους, να συσπειρωθούν, να αρνηθούν την εκποίησή τους και με μια νέα αδιάφθορη διακυβέρνηση έξη μηνών ή ενός χρόνου η οποία θα διαπραγματεύεται με τους ξένους εδώ να φροντίσουμε να αλλάξει εκ βάθρων το πολιτικό σκηνικό. Ενδεχομένως να έχουμε και Συντακτική Συνέλευση που θα διασφαλίσει μεγαλύτερη Δημοκρατία.
Χρειάζονται κόμματα; Δεν μπορούμε να εκλέγουμε ανακλητούς αντιπροσώπους έξη μηνών που θα είναι υπόλογοι καθημερινά στα χωριά, στις πόλεις και στις περιφέρειες. Διακυβέρνηση δική μας όχι εγκάθετη των ξένων!! Το μέγα μας πρόβλημα σήμερα αυτό είναι. Όλα τα άλλα έπονται και είναι εφικτά.
ifestosedu
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Υπερπολυτελής λιμουζίνα έκρυβε 3 ''ένοχα'' μυστικά!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
