2013-11-04 21:02:06
Ο τραγικός θάνατος δύο νεαρών και ο βαρύς τραυματισμός τρίτου προκάλεσαν έντονη την ανησυχία στην κοινή γνώμη. Σε αντίθεση προς την προηγούμενη περίπτωση με θύμα άλλον νεαρό, τόσο οι δημοσιογράφοι, όσο και οι πολιτικοί φάνηκαν πολύ πιο συγκρατημένοι, χωρίς όμως να λείψουν και οι μεγαλοστομίες.
«Οφθαλμόν αντί οφθαλμού» ήταν μία από τις εντολές του μωσαϊκού νόμου. Βέβαια αυτή είχε ισχύ επί προσωπικών αντιπαραθέσεων. Τώρα φαίνεται να έχει εξαπλωθεί η ισχύς της και επί των ομάδων ή συνόλων. Επιφανειακά εξετάζοντας τα πράγματα θα μπορούσε να θεωρήσει το φονικό ως πράξη αντεκδίκησης. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Ο πρώτος φονιάς δι’ ασήμαντον αφορμήν υπό το ιδεολογικό πάθος ενήργησε παρουσία πλήθους μαρτύρων και συνελήφθη αμέσως. Ας μη γελοιοποιούμαστε υποστηρίζοντας ότι η «δημοκρατία» μας έδρασε τάχιστα και αποτελεσματικά. Στη φαινόμενη ως πράξη αντεκδίκησης έχουμε ενέργεια επαγγελματιών δολοφόνων άριστα εκπαιδευμένων στον χειρισμό όπλων, οι οποίοι έδρασαν με βάση σχέδιο έχοντας λάβει όλες τις προφυλάξεις ώστε να μην αναγνωρισθούν
. Εδώ θα δώσει εξετάσεις η «δημοκρατία» μας. Όπως ακριβώς έδωσε τότε που η «17η Νοέμβρη» δολοφονούσε ακόμη και πρόσωπα, τα οποία ελάχιστα ή διόλου είχαν προκαλέσει με ενέργειές τους την κοινή γνώμη. Η επιτυχία της «δημοκρατίας» συνίστατο στην τυχαία (;) εκπυρσοκρότηση εκρηκτικού μηχανισμού στα χέρια (αφελούς;) μέλους της τρομοκρατικής οργάνωσης, ο οποίος έφερε μαζί του πλήθος αποδεικτικών στοιχείων! Η αμερικανοποίηση της δημόσιας ζωής σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο στην Ελλάδα έχει καταστήσει απλή την παραμυθίαση. Όταν δόθηκε στη δημοσιότητα το πόρισμα της επιτροπής Γουώρρεν για τη δολοφονία του Κέννεντυ (1963), η κοινή γνώμη της ευρωπαϊκής ηπείρου ανεξάρτητα από ιδεολογικές απόψεις κατήγγειλε τα μέλη της επιτροπής ως σκευωρούς. Σήμερα καταντήσαμε να αποδεχόμαστε ότι μας «σερβίρει» η δοτή εξουσία!
Τα συμβάντα θα δώσουν άφθονη τροφή στους υποταγμένους στο σύστημα. Θα προβάλλουν αυτοί το δόγμα της δαιμονοποίησης των δύο άκρων και θα καλέσουν τους πολίτες να αποδεχθούν την υγιή θεωρία του μέσου, αυτού που υπερτονίζεται με τον αγγλικό όρο politically correct (πολιτικώς ορθό)! Είναι αναμφισβήτητο ότι διαχρονικά στην πολιτική ιστορία ανοικτή βία υιοθέτησαν και εφάρμοσαν τα λεγόμενα πολιτικά άκρα. Οι λαοί έχουν γευθεί κατ’ επανάληψη τις συνέπειες από την άσκηση της εξουσίας από αυτά, τα «αγαθά» δηλαδή του ολοκληρωτισμού! Το σύστημα, όπως γράψαμε σε άλλα άρθρα, ήλεγχε και εξακολουθεί να ελέγχει και τα άκρα, τα οποία αφελώς θεωρούμε μη ελεγχόμενα και μάλιστα εχθρικά προς αυτό! Μέσω των άκρων δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να θέτει σε λειτουργία βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής οργής, η οποία απειλεί το «υγιές» και εμφανώς πλήρως υποταγμένο στο σύστημα πολιτικό μέσον των κομμάτων εξουσίας. Έτσι το μέσον δεν ενοχοποιείται για την καταβαράθρωση του κράτους δικαίου με την κατασπατάληση των κρατικών πόρων από τους ημετέρους, την εκποίηση της περιουσίας του λαού στο αδηφάγο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας, την εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη, τον ενταφιασμό των ονείρων της νέας γενιάς. Απεναντίας το μέσον που ασκεί την εξουσία προβάλλεται ως θεματοφύλακας της δημοκρατίας και ελευθερίας και εγγυητής της ασφάλειας και ειρήνης των πολιτών, οι οποίες απειλούνται από τα δύο άκρα! Με απλά λόγια αθωώνεται ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος και προβάλλει αλαζονικά ως τιμητής αυτού!
Κάθε εχέφρων δεν είναι δυνατόν παρά να αποδέχεται την ανάλυση που προηγήθηκε. Το ουσιώδες ερώτημα είναι: Ποια στάση να τηρήσουμε ενώπιον της τραγικής καταστάσεως που βιώνουμε; Να μετακινηθούμε στα άκρα, ώστε να βοηθήσουμε στην ανατροπή ή να συσπειρωθούμε γύρω από το πολιτικό μέσον, το οποίο μας παρέχει στοιχειώδεις, έστω, εγγυήσεις ασφάλειας και διαβίωσης; Θαυμάσιο το δίλημμα αυτό, το οποίο συνιστά απαρχή ενός βαθέως ρήγματος, καθώς άλλοι θα επιλέξουν το πρώτο και άλλοι το δεύτερο.
Είναι όλοι οι υποστηρικτές των άκρων οπαδοί της βίας; Ασφαλώς όχι. Τα άκρα όμως είναι θεμελιωμένα στην αρχή της βίας. Η ιδεολογία τους δεν την απορρίπτει, αλλά απεναντίας υπερτονίζει την ανάγκη της χρήσης της. Από το πλήθος των οπαδών η ισχυροί του ολοκληρωτισμού θα επιλέξουν εκείνους που ρέπουν προς τη χρήση ανιδεολογικής βίας (των αθλητικών χώρων, των καταγωγίων, των συνοριακών διαφορρών κλπ), για να σχηματίσουν τα «τάγματα εφόδου». Οι πολλοί θα υποταχθούν ναρκώνοντας τη συνείδησή τους με τον ισχυρισμό ότι τα συμβαίνοντα συντελούν στο καλό της πατρίδας ή της ιδεολογίας! Ένα εγκληματικής ροπής πρόσωπο ίσως από τυχαίους παράγοντες βρεθεί στο ένα ή στο άλλο άκρο, τα υποτιθέμενα ως τρομακτικά διιστάμενα. Να αμφιβάλουμε ότι οι κατ’ «επάγγελμα» καταδότες με την ίδια άνεση προθυμοποιούνται να προσφέρουν τις «υπηρεσίες» τους σε ιδεολογίες εκ διαμέτρου αντίθετες;
Αφού λοιπόν έτσι έχουν τα της ανθρώπινης συμπεριφοράς να θεωρήσουμε ως αθώες «περιστερές» και συνετούς ή, ακόμη φοβερότερο, υπέρμαχους της ελευθερίας και της δημοκρατίας, εκείνους που σαν στρείδια είναι κολλημένοι στα κόμματα εξουσίας, ενώ το μόνο, για το οποίο ενδιαφέρονται είναι να διασώσουν τις όποιες αποταμιεύσεις διαθέτουν ακόμη, αν και διαβλέπουν πλέον ότι το αδηφάγο τέρας θα τις καταβροχθίσει σταδιακά και με τον νόμο; Εκείνους, που έχουν υιοθετήσει την «παραπληγία του καναπέ» και καλλιεργούν στα παιδιά τους την υποταγή ως το προσφορότερο μέσο για την επιτυχή στον βίο σταδιοδρόμηση; Εκείνους που δειλοί όντες τρέμουν τον ίσκιο τους;
Σπεύδω, καθώς αντιλαμβάνομαι ότι διατρέχω άμεσο τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ: Δεν είμαι οπαδός των άκρων. Η ορθόδοξη πίστη μου καταδικάζει σαφέστατα τη χρήση βίας για οποιονδήποτε λόγο. Σε καμμιά περίπτωση ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Σήμερα τα άκρα εμφανίζονται ανίσχυρα σε παγκόσμια κλίμακα. Το πολιτικό μέσον της νέας τάξης πραγμάτων φαίνεται να θριαμβεύει και είναι υπεύθυνο για πλήθος εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Αν κάποτε οι λαοί ξυπνήσουν, το σύστημα θα γιγαντώσει τα άκρα, για να ματώσουν οι λαοί και να εξέλθουν και πάλι κερδισμένοι οι κρατούντες μετατρέποντας σε κέρδη το χυμένο αίμα και τα ερείπια.
Ποια λοιπόν είναι η λύση; Λύση στα βιοτικά προβλήματα είναι ο Χριστός, τον οποίο έχουμε εκτοπίσει από τον βίο μας και περιφρονούμε την Εκκλησία Του, καθώς, αναμφισβήτητα, πολλές αφορμές δίνουν και οι διοικούντες αυτήν. Δεν είχαν ευθύνη οι διοικούντες την Εκκλησία, που δεν κατάφεραν να αποσοβήσουν τον εμφύλιο πόλεμο (1946-49); Δεν έχουν ευθύνη σήμερα, καθώς, πλην ελαχίστων, παραμένουν αφωνότεροι ιχθύος σχεδόν ανύπαρκτοι στο πολιτικοκοικωνικό γίγνεσθαι συρόμενοι ως αθύρματα όπισθεν των κρατούντων;
Δεν γνωρίζω το πιστεύω της μάνας, ο γυιός της οποίας χαροπαλεύει τις στιγμές που γράφω το άρθρο. Όμως με τις δηλώσεις κατασυγκίνησε το πανελλήνιο. Τέτοιες μάνες χρειαζόμαστε. Αφού οι «μεγάλοι» δεν συνειδητοποιούν την αξία της ανθρώπινης ζωής, ας αναλάβουν οι μάνες, που τη φέρνουν στον κόσμο, πρωτοβουλία κατά των διχαστικών κινήσεων, που εντέχνως εκδηλώνονται, για να αλληλοσκοτωθούμε, όταν άλλοι αποφασίσουν.
greveniotis.gr
«Οφθαλμόν αντί οφθαλμού» ήταν μία από τις εντολές του μωσαϊκού νόμου. Βέβαια αυτή είχε ισχύ επί προσωπικών αντιπαραθέσεων. Τώρα φαίνεται να έχει εξαπλωθεί η ισχύς της και επί των ομάδων ή συνόλων. Επιφανειακά εξετάζοντας τα πράγματα θα μπορούσε να θεωρήσει το φονικό ως πράξη αντεκδίκησης. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Ο πρώτος φονιάς δι’ ασήμαντον αφορμήν υπό το ιδεολογικό πάθος ενήργησε παρουσία πλήθους μαρτύρων και συνελήφθη αμέσως. Ας μη γελοιοποιούμαστε υποστηρίζοντας ότι η «δημοκρατία» μας έδρασε τάχιστα και αποτελεσματικά. Στη φαινόμενη ως πράξη αντεκδίκησης έχουμε ενέργεια επαγγελματιών δολοφόνων άριστα εκπαιδευμένων στον χειρισμό όπλων, οι οποίοι έδρασαν με βάση σχέδιο έχοντας λάβει όλες τις προφυλάξεις ώστε να μην αναγνωρισθούν
Τα συμβάντα θα δώσουν άφθονη τροφή στους υποταγμένους στο σύστημα. Θα προβάλλουν αυτοί το δόγμα της δαιμονοποίησης των δύο άκρων και θα καλέσουν τους πολίτες να αποδεχθούν την υγιή θεωρία του μέσου, αυτού που υπερτονίζεται με τον αγγλικό όρο politically correct (πολιτικώς ορθό)! Είναι αναμφισβήτητο ότι διαχρονικά στην πολιτική ιστορία ανοικτή βία υιοθέτησαν και εφάρμοσαν τα λεγόμενα πολιτικά άκρα. Οι λαοί έχουν γευθεί κατ’ επανάληψη τις συνέπειες από την άσκηση της εξουσίας από αυτά, τα «αγαθά» δηλαδή του ολοκληρωτισμού! Το σύστημα, όπως γράψαμε σε άλλα άρθρα, ήλεγχε και εξακολουθεί να ελέγχει και τα άκρα, τα οποία αφελώς θεωρούμε μη ελεγχόμενα και μάλιστα εχθρικά προς αυτό! Μέσω των άκρων δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να θέτει σε λειτουργία βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής οργής, η οποία απειλεί το «υγιές» και εμφανώς πλήρως υποταγμένο στο σύστημα πολιτικό μέσον των κομμάτων εξουσίας. Έτσι το μέσον δεν ενοχοποιείται για την καταβαράθρωση του κράτους δικαίου με την κατασπατάληση των κρατικών πόρων από τους ημετέρους, την εκποίηση της περιουσίας του λαού στο αδηφάγο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας, την εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη, τον ενταφιασμό των ονείρων της νέας γενιάς. Απεναντίας το μέσον που ασκεί την εξουσία προβάλλεται ως θεματοφύλακας της δημοκρατίας και ελευθερίας και εγγυητής της ασφάλειας και ειρήνης των πολιτών, οι οποίες απειλούνται από τα δύο άκρα! Με απλά λόγια αθωώνεται ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος και προβάλλει αλαζονικά ως τιμητής αυτού!
Κάθε εχέφρων δεν είναι δυνατόν παρά να αποδέχεται την ανάλυση που προηγήθηκε. Το ουσιώδες ερώτημα είναι: Ποια στάση να τηρήσουμε ενώπιον της τραγικής καταστάσεως που βιώνουμε; Να μετακινηθούμε στα άκρα, ώστε να βοηθήσουμε στην ανατροπή ή να συσπειρωθούμε γύρω από το πολιτικό μέσον, το οποίο μας παρέχει στοιχειώδεις, έστω, εγγυήσεις ασφάλειας και διαβίωσης; Θαυμάσιο το δίλημμα αυτό, το οποίο συνιστά απαρχή ενός βαθέως ρήγματος, καθώς άλλοι θα επιλέξουν το πρώτο και άλλοι το δεύτερο.
Είναι όλοι οι υποστηρικτές των άκρων οπαδοί της βίας; Ασφαλώς όχι. Τα άκρα όμως είναι θεμελιωμένα στην αρχή της βίας. Η ιδεολογία τους δεν την απορρίπτει, αλλά απεναντίας υπερτονίζει την ανάγκη της χρήσης της. Από το πλήθος των οπαδών η ισχυροί του ολοκληρωτισμού θα επιλέξουν εκείνους που ρέπουν προς τη χρήση ανιδεολογικής βίας (των αθλητικών χώρων, των καταγωγίων, των συνοριακών διαφορρών κλπ), για να σχηματίσουν τα «τάγματα εφόδου». Οι πολλοί θα υποταχθούν ναρκώνοντας τη συνείδησή τους με τον ισχυρισμό ότι τα συμβαίνοντα συντελούν στο καλό της πατρίδας ή της ιδεολογίας! Ένα εγκληματικής ροπής πρόσωπο ίσως από τυχαίους παράγοντες βρεθεί στο ένα ή στο άλλο άκρο, τα υποτιθέμενα ως τρομακτικά διιστάμενα. Να αμφιβάλουμε ότι οι κατ’ «επάγγελμα» καταδότες με την ίδια άνεση προθυμοποιούνται να προσφέρουν τις «υπηρεσίες» τους σε ιδεολογίες εκ διαμέτρου αντίθετες;
Αφού λοιπόν έτσι έχουν τα της ανθρώπινης συμπεριφοράς να θεωρήσουμε ως αθώες «περιστερές» και συνετούς ή, ακόμη φοβερότερο, υπέρμαχους της ελευθερίας και της δημοκρατίας, εκείνους που σαν στρείδια είναι κολλημένοι στα κόμματα εξουσίας, ενώ το μόνο, για το οποίο ενδιαφέρονται είναι να διασώσουν τις όποιες αποταμιεύσεις διαθέτουν ακόμη, αν και διαβλέπουν πλέον ότι το αδηφάγο τέρας θα τις καταβροχθίσει σταδιακά και με τον νόμο; Εκείνους, που έχουν υιοθετήσει την «παραπληγία του καναπέ» και καλλιεργούν στα παιδιά τους την υποταγή ως το προσφορότερο μέσο για την επιτυχή στον βίο σταδιοδρόμηση; Εκείνους που δειλοί όντες τρέμουν τον ίσκιο τους;
Σπεύδω, καθώς αντιλαμβάνομαι ότι διατρέχω άμεσο τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ: Δεν είμαι οπαδός των άκρων. Η ορθόδοξη πίστη μου καταδικάζει σαφέστατα τη χρήση βίας για οποιονδήποτε λόγο. Σε καμμιά περίπτωση ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Σήμερα τα άκρα εμφανίζονται ανίσχυρα σε παγκόσμια κλίμακα. Το πολιτικό μέσον της νέας τάξης πραγμάτων φαίνεται να θριαμβεύει και είναι υπεύθυνο για πλήθος εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Αν κάποτε οι λαοί ξυπνήσουν, το σύστημα θα γιγαντώσει τα άκρα, για να ματώσουν οι λαοί και να εξέλθουν και πάλι κερδισμένοι οι κρατούντες μετατρέποντας σε κέρδη το χυμένο αίμα και τα ερείπια.
Ποια λοιπόν είναι η λύση; Λύση στα βιοτικά προβλήματα είναι ο Χριστός, τον οποίο έχουμε εκτοπίσει από τον βίο μας και περιφρονούμε την Εκκλησία Του, καθώς, αναμφισβήτητα, πολλές αφορμές δίνουν και οι διοικούντες αυτήν. Δεν είχαν ευθύνη οι διοικούντες την Εκκλησία, που δεν κατάφεραν να αποσοβήσουν τον εμφύλιο πόλεμο (1946-49); Δεν έχουν ευθύνη σήμερα, καθώς, πλην ελαχίστων, παραμένουν αφωνότεροι ιχθύος σχεδόν ανύπαρκτοι στο πολιτικοκοικωνικό γίγνεσθαι συρόμενοι ως αθύρματα όπισθεν των κρατούντων;
Δεν γνωρίζω το πιστεύω της μάνας, ο γυιός της οποίας χαροπαλεύει τις στιγμές που γράφω το άρθρο. Όμως με τις δηλώσεις κατασυγκίνησε το πανελλήνιο. Τέτοιες μάνες χρειαζόμαστε. Αφού οι «μεγάλοι» δεν συνειδητοποιούν την αξία της ανθρώπινης ζωής, ας αναλάβουν οι μάνες, που τη φέρνουν στον κόσμο, πρωτοβουλία κατά των διχαστικών κινήσεων, που εντέχνως εκδηλώνονται, για να αλληλοσκοτωθούμε, όταν άλλοι αποφασίσουν.
greveniotis.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πηγαίνεις φαντάρος μέσω ΚΕΠ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
