2013-11-05 12:07:52
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Εξαιρετικά θετικές είναι οι εντυπώσεις που αποκομίζει κανείς όταν παρακολουθήσει τις δημόσιες παρεμβάσεις ενός βετεράνου της Αριστεράς στην Ελλάδα, του Μανόλη Γλέζου.
Με τις τελευταίες του δημόσιες παρεμβάσεις, μοναδικό στόχο έχει να μεταλαμπαδεύσει την εμπειρία του και την ικανότητά του να βλέπει που πηγαίνει η χώρα, εάν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου δεν σκεφθούν με άλλο γνώμονα από αυτόν του κομματικού οφέλους Ασχέτως εάν επιμέρους προτάσεις του μπορούν να εφαρμοστούν ή όχι (π.χ. τα περί εσωτερικού δανεισμού που σηκώνει αρκετή συζήτηση, η οποία αξίζει όμως να γίνει), αυτό το οποίο μένει είναι η συναίσθηση του πολιτικού, ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει και για να αποδεσμευθεί η χώρα από το Μνημόνιο και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό θα πρέπει να έχει σαφή θέση για το πως θα γίνει η οικονομική διαχείριση την επόμενη ημέρα.
Ο Γλέζος αποδεικνύει ότι κατανοεί την ανάγκη περικοπής δαπανών, μιλάει για κατάργηση υπουργείων όπως το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης και το υπουργείο Δικαιοσύνης, ενώ θέλει και πολιτική παλικαριά στις μέρες μας για να πεις πως για την εξοικονόμηση «η αναδιάρθρωση των υπηρεσιών Υγείας αποτελεί μια λύση…».
Με απλά λόγια, ο άνθρωπος αυτό ΔΕΝ ΛΑΪΚΙΖΕΙ. Και θα συνιστούσαμε και στα κυβερνητικά στελέχη να αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη γενναιότητα, όταν ένας αντίπαλός τους πολιτικός συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο και δεν επιλέγει τον εύκολο δρόμο της «ολιστικής» και απαξιωτικής κριτικής που καταλήγει σε κοκορομαχία. Διότι ο Γλέζος με τη στάση του, κυριολεκτικά κάνει μάθημα στην κοινωνία, λέγοντάς της «κατάμουτρα» την αλήθεια, ότι ΔΕΝ υπάρχουν λύσεις ανώδυνες, χωρίς κόστος.
Σε όλα όσα προαναφέρθηκαν ως ιδέες, υπάρχει αντίλογος και δει σοβαρός. Έχει όμως ο Γλέζος την τόλμη να ρίχνει στο τραπέζι το ότι «κάτι πρέπει να κάνουμε» και ότι δεν επαρκεί το να μένεις στην πλευρά της κριτικής, η οποία στις ημέρες μας είναι η πιο εύκολη και προσοδοφόρος πολιτική. Ό,τι και να ακούμε, ένα είναι το δεδομένο: Λύσεις «αναίμακτες» ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, διότι εάν υπήρχαν, κάποιος θα τις επέλεγε και θα μακροημέρευε στην εξουσία.
Και η επιλογή του Γλέζου να μην κοροϊδέψει τον κόσμο είναι συνειδητή, παρότι καταβάλλει εσωκομματικό κόστος, διαφοροποιούμενος από την κομματική ορθοδοξία. Το τι πρέπει να γίνει δεν το ξέρει με βεβαιότητα (σε αντίθεση με τους κομπάζοντες παντογνώστες) και αυτό φαίνεται, αλλά το ψάχνει. Αυτό που ξέρει όμως και το λέει έμμεσα, είναι ότι με το τρόπο που κινείται το πολιτικό σύστημα της χώρας, «εκπαιδεύει» με άθλιο τρόπο την κοινωνία και από την εμπειρία του, είτε γνωρίζει είτε διαισθάνεται, ότι αυτή η πρακτική δεκαετιών που τελικά συνέβαλλε τα μέγιστα στο να μας χρεοκοπήσει, δεν έχει σταματήσει.
Ελάχιστοι έχουν την παλικαριά να πουν στον κόσμο, ότι για να φύγουμε από αυτή την κατάσταση άλλος δρόμος από «δάκρυα και αίμα» δεν υπάρχει. Το θέμα είναι το πως θα οργανωθεί η κοινωνία, ώστε όσοι «πληρώνουν τη νύφη» να μη μείνουν στον δρόμο, να μην πεινάσουν, να επιβιώσουν και τελικά να επανέλθουν… Αυτό σημαίνει να δοθεί όραμα και ελπίδα, αλλά και δέσμευση κοινωνικής συνοχής και αλληλοβοήθειας σήμερα. Αλλιώς, οι επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να κλείνουν, η ανεργία θα αυξάνεται και τα θύματα θα επανδρώνουν τις τάξεις δήθεν «αντιμνημονιακών» πολιτικών σχηματισμών εξυπηρετώντας τον στόχο να πάρουν άλλοι την… άδεια «κουτάλα» στα χέρια.
Σχηματισμών που εάν έρθουν στα πράγματα θα καταλάβουν σε χρόνο ρεκόρ – εάν δεν το ξέρουν ήδη και το κρύβουν σε μια αποθέωση της πολιτικής απατεωνιάς για να κλέψουν την ψήφο του κόσμου – ότι τα αποτελέσματα όσων διακηρύσσουν θα έχουν για σημαντικό διάστημα το ίδιο αποτέλεσμα με τον δρόμο που έχει μέχρι στιγμής επιλεγεί. Μοναδική διαφορά τον βαθμό ρήξης που κάθε σχηματισμός επιλέγει με τους δανειστές και την πρόταξη της αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και βιωσιμότητας «στρατηγικής του εκβιασμού».
Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει ως δια μαγείας. Εάν δεν αποκατασταθεί το «έσοδα vs. έξοδα» ή για κάποιον λόγο επιτραπεί πάλι η με μέτρο πρόσβαση στον κρατικό δανεισμό, αυτό που θα συμβεί δεν θα διαφέρει από όσα καταγράφονται σήμερα. Όσοι καλούν για «ολική επαναφορά» του κράτους για να έρθει υποτίθεται η ανάπτυξη στον σημερινό κόσμο, είναι είτε άσχετοι είτε πολιτικοί απατεώνες.
Δεν δουλεύει έτσι ο κόσμος σήμερα είτε μας αρέσει είτε όχι. Δεν βάζουμε εμείς τους κανόνες. Κι αν θέλουν κράτος, να αντιληφθούν ότι ένας κρατικός… «Λεβιάθαν» για να συντηρηθεί δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη φορολογία. Άρα όσοι διαμαρτύρονται και για τη μείωση του κράτους και για την αύξηση της φορολογίας την ίδια στιγμή, έχουν τρικυμία εν κρανίω, δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Τόσο απλά, τόσο κυνικά. Η συγκεκριμένη υπογραφή έχει αποφασίσει να λέει τα πράγματα με αυτό τον τρόπο, αδιαφορώντας απολύτως για το όποιο κόστος. Αφήνει το προνόμιο κίβδηλων «κηρυγμάτων εθνεγερσίας» σε όποιους το επιθυμούν. «Εθνεγερσία» πρέπει να συμβεί, όχι όμως χωρίς συναίσθηση της πραγματικότητας, διότι σε μικρή απόσταση από εκεί που βρισκόμαστε είναι ο γκρεμός. Και μετά, ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Ο καθένας να αναλάβει επιτέλους το κόστος της αποδοχής της ρητορικής καφενείου που είναι η επικρατούσα. Και μετά, να υποδεχθούν όλοι μαζί, ως σωτήρες, τους… έχοντες, που θα πρέπει να είναι μειωμένου καταλογισμού εάν τα χρήματά τους τα διατηρούν σε μια χώρα με τα σχιζοφρενικά χαρακτηριστικά της σημερινής Ελλάδας που έχει χαθεί κάθε έννοια μέτρου και λογικής. Οι οποίοι θα επιστρέψουν ως σωτήρες με τους σημερινούς «αντιστασιακούς» να εργάζονται πάλι για τα ίδια «τζάκια»…
Read more: http://mignatiou.com/?p=15392#ixzz2jlRWps00
Εξαιρετικά θετικές είναι οι εντυπώσεις που αποκομίζει κανείς όταν παρακολουθήσει τις δημόσιες παρεμβάσεις ενός βετεράνου της Αριστεράς στην Ελλάδα, του Μανόλη Γλέζου.
Με τις τελευταίες του δημόσιες παρεμβάσεις, μοναδικό στόχο έχει να μεταλαμπαδεύσει την εμπειρία του και την ικανότητά του να βλέπει που πηγαίνει η χώρα, εάν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου δεν σκεφθούν με άλλο γνώμονα από αυτόν του κομματικού οφέλους Ασχέτως εάν επιμέρους προτάσεις του μπορούν να εφαρμοστούν ή όχι (π.χ. τα περί εσωτερικού δανεισμού που σηκώνει αρκετή συζήτηση, η οποία αξίζει όμως να γίνει), αυτό το οποίο μένει είναι η συναίσθηση του πολιτικού, ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει και για να αποδεσμευθεί η χώρα από το Μνημόνιο και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό θα πρέπει να έχει σαφή θέση για το πως θα γίνει η οικονομική διαχείριση την επόμενη ημέρα.
Ο Γλέζος αποδεικνύει ότι κατανοεί την ανάγκη περικοπής δαπανών, μιλάει για κατάργηση υπουργείων όπως το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης και το υπουργείο Δικαιοσύνης, ενώ θέλει και πολιτική παλικαριά στις μέρες μας για να πεις πως για την εξοικονόμηση «η αναδιάρθρωση των υπηρεσιών Υγείας αποτελεί μια λύση…».
Με απλά λόγια, ο άνθρωπος αυτό ΔΕΝ ΛΑΪΚΙΖΕΙ. Και θα συνιστούσαμε και στα κυβερνητικά στελέχη να αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη γενναιότητα, όταν ένας αντίπαλός τους πολιτικός συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο και δεν επιλέγει τον εύκολο δρόμο της «ολιστικής» και απαξιωτικής κριτικής που καταλήγει σε κοκορομαχία. Διότι ο Γλέζος με τη στάση του, κυριολεκτικά κάνει μάθημα στην κοινωνία, λέγοντάς της «κατάμουτρα» την αλήθεια, ότι ΔΕΝ υπάρχουν λύσεις ανώδυνες, χωρίς κόστος.
Σε όλα όσα προαναφέρθηκαν ως ιδέες, υπάρχει αντίλογος και δει σοβαρός. Έχει όμως ο Γλέζος την τόλμη να ρίχνει στο τραπέζι το ότι «κάτι πρέπει να κάνουμε» και ότι δεν επαρκεί το να μένεις στην πλευρά της κριτικής, η οποία στις ημέρες μας είναι η πιο εύκολη και προσοδοφόρος πολιτική. Ό,τι και να ακούμε, ένα είναι το δεδομένο: Λύσεις «αναίμακτες» ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, διότι εάν υπήρχαν, κάποιος θα τις επέλεγε και θα μακροημέρευε στην εξουσία.
Και η επιλογή του Γλέζου να μην κοροϊδέψει τον κόσμο είναι συνειδητή, παρότι καταβάλλει εσωκομματικό κόστος, διαφοροποιούμενος από την κομματική ορθοδοξία. Το τι πρέπει να γίνει δεν το ξέρει με βεβαιότητα (σε αντίθεση με τους κομπάζοντες παντογνώστες) και αυτό φαίνεται, αλλά το ψάχνει. Αυτό που ξέρει όμως και το λέει έμμεσα, είναι ότι με το τρόπο που κινείται το πολιτικό σύστημα της χώρας, «εκπαιδεύει» με άθλιο τρόπο την κοινωνία και από την εμπειρία του, είτε γνωρίζει είτε διαισθάνεται, ότι αυτή η πρακτική δεκαετιών που τελικά συνέβαλλε τα μέγιστα στο να μας χρεοκοπήσει, δεν έχει σταματήσει.
Ελάχιστοι έχουν την παλικαριά να πουν στον κόσμο, ότι για να φύγουμε από αυτή την κατάσταση άλλος δρόμος από «δάκρυα και αίμα» δεν υπάρχει. Το θέμα είναι το πως θα οργανωθεί η κοινωνία, ώστε όσοι «πληρώνουν τη νύφη» να μη μείνουν στον δρόμο, να μην πεινάσουν, να επιβιώσουν και τελικά να επανέλθουν… Αυτό σημαίνει να δοθεί όραμα και ελπίδα, αλλά και δέσμευση κοινωνικής συνοχής και αλληλοβοήθειας σήμερα. Αλλιώς, οι επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να κλείνουν, η ανεργία θα αυξάνεται και τα θύματα θα επανδρώνουν τις τάξεις δήθεν «αντιμνημονιακών» πολιτικών σχηματισμών εξυπηρετώντας τον στόχο να πάρουν άλλοι την… άδεια «κουτάλα» στα χέρια.
Σχηματισμών που εάν έρθουν στα πράγματα θα καταλάβουν σε χρόνο ρεκόρ – εάν δεν το ξέρουν ήδη και το κρύβουν σε μια αποθέωση της πολιτικής απατεωνιάς για να κλέψουν την ψήφο του κόσμου – ότι τα αποτελέσματα όσων διακηρύσσουν θα έχουν για σημαντικό διάστημα το ίδιο αποτέλεσμα με τον δρόμο που έχει μέχρι στιγμής επιλεγεί. Μοναδική διαφορά τον βαθμό ρήξης που κάθε σχηματισμός επιλέγει με τους δανειστές και την πρόταξη της αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και βιωσιμότητας «στρατηγικής του εκβιασμού».
Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει ως δια μαγείας. Εάν δεν αποκατασταθεί το «έσοδα vs. έξοδα» ή για κάποιον λόγο επιτραπεί πάλι η με μέτρο πρόσβαση στον κρατικό δανεισμό, αυτό που θα συμβεί δεν θα διαφέρει από όσα καταγράφονται σήμερα. Όσοι καλούν για «ολική επαναφορά» του κράτους για να έρθει υποτίθεται η ανάπτυξη στον σημερινό κόσμο, είναι είτε άσχετοι είτε πολιτικοί απατεώνες.
Δεν δουλεύει έτσι ο κόσμος σήμερα είτε μας αρέσει είτε όχι. Δεν βάζουμε εμείς τους κανόνες. Κι αν θέλουν κράτος, να αντιληφθούν ότι ένας κρατικός… «Λεβιάθαν» για να συντηρηθεί δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη φορολογία. Άρα όσοι διαμαρτύρονται και για τη μείωση του κράτους και για την αύξηση της φορολογίας την ίδια στιγμή, έχουν τρικυμία εν κρανίω, δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Τόσο απλά, τόσο κυνικά. Η συγκεκριμένη υπογραφή έχει αποφασίσει να λέει τα πράγματα με αυτό τον τρόπο, αδιαφορώντας απολύτως για το όποιο κόστος. Αφήνει το προνόμιο κίβδηλων «κηρυγμάτων εθνεγερσίας» σε όποιους το επιθυμούν. «Εθνεγερσία» πρέπει να συμβεί, όχι όμως χωρίς συναίσθηση της πραγματικότητας, διότι σε μικρή απόσταση από εκεί που βρισκόμαστε είναι ο γκρεμός. Και μετά, ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Ο καθένας να αναλάβει επιτέλους το κόστος της αποδοχής της ρητορικής καφενείου που είναι η επικρατούσα. Και μετά, να υποδεχθούν όλοι μαζί, ως σωτήρες, τους… έχοντες, που θα πρέπει να είναι μειωμένου καταλογισμού εάν τα χρήματά τους τα διατηρούν σε μια χώρα με τα σχιζοφρενικά χαρακτηριστικά της σημερινής Ελλάδας που έχει χαθεί κάθε έννοια μέτρου και λογικής. Οι οποίοι θα επιστρέψουν ως σωτήρες με τους σημερινούς «αντιστασιακούς» να εργάζονται πάλι για τα ίδια «τζάκια»…
Read more: http://mignatiou.com/?p=15392#ixzz2jlRWps00
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το τζάμπα ζει στην Ξάνθη – Χρωστούν συνδρομές στο ΕΒΕ οι Τράπεζες!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Με... κέρματα υποδέχτηκαν τον Πολ Τόμσεν!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
