2013-11-14 13:18:14
Ὅλη μας ἡ Ἱστορία δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἕνα βίαιο ἐπικίντυνο δρασκέλισμα ἀπὸ τὸ χαμὸ στὴ σωτηρία.
Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας
- Ο Αντώνης κοιτούσε τα φώτα του Πύργου του Άιφελ από το δωμάτιο του ξενοδοχείου του στο Παρίσι. Μετά από τόσες ώρες στη διάσκεψη κορυφής για την ανεργία των νέων ένιωθε κουρασμένος. Τους τα είχε πει έξω από τα δόντια. Η Ελληνική κοινωνία «έχει εξαντληθεί» είπε στην Άνγκελα και στους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Έχει «χτυπηθεί βαριά από παρατεταμένη οικονομική ύφεση» τόνισε με στόμφο. Είδε τον Φρανσουά να τον κοιτά σχεδόν τρομαγμένος. Άραγε τι να σκεφτόταν!! Το ύφος της Άνγκελας, από την άλλη, ήταν παγωμένο. Τελικά αυτή η ανατολικογερμανίδα δεν ένιωθε συγκίνηση για τίποτα. Ο Αντώνης την είχε δει ελάχιστες φορές να αντιδρά συναισθηματικά όσο καιρό την ήξερε κι όταν αυτό συνέβαινε ήταν μόνο για το ποδόσφαιρο.
-Ο Γιάννης μπήκε στο δωμάτιο. Φαινόταν λίγο τρακαρισμένος και έξω από τα νερά του. Τον συμπαθούσε ο Αντώνης τον Γιάννη από τη Νάξο. Ήρεμος άνθρωπος, υπάκουος αλλά άτυχος στο υπουργείο του. Η ανεργία δεν έλεγε να μειωθεί, τα λουκέτα κάθε μέρα αυξάνονταν.
''Λες να τους πείσαμε πρόεδρε;;'' ρώτησε ο Γιάννης τον Αντώνη όλο αγωνία. ''Λες να καταφέρουμε να πάρουμε το χρηματικό ποσό που τόσο έχουμε ανάγκη''. Το πρόσωπο του Αντώνη φωτίστηκε. Αυτό το κονδύλι για την ανεργία, αν τελικά κατάφερναν να το πάρουν θα μπορούσε να είναι η ανάσα ζωής στην κυβέρνηση του που χαροπάλευε. Θα μπορούσε να τους κρατήσει ζωντανούς απέναντι και στην τρόικα. Θα μπορούσε να του δώσει χρόνο να δείξει ότι αντιδρά. Έπρεπε πάση θυσία να αντέξει. Έξι μήνες!!!
-Στο Μέγαρο των Ηλυσίων τα φώτα είχαν σβήσει. Ο Φρανσουά στο σκοτάδι σκεφτόταν την επόμενη μέρα. Η Ελλάδα κατέρρευσε, το είδε στο βλέμμα του Αντώνη. Η Γαλλία καταρρέει κι αυτή. Το έβλεπε και το ζούσε καθημερινά. Η Ευρώπη καταρρέει. Ήθελε να ουρλιάξει από φόβο για την επόμενη μέρα. Άραγε ποια θα ήταν η επόμενη μέρα!!!
- Στην Αθήνα, το αφεντικό κάλεσε τον Γιώργο, τον Κώστα και τον Μανώλη. ''Ένας θα μείνει από τους τρεις σας'' ανακοίνωσε κοφτά. ''Βρείτε ποιος ανάλογα με τις υποχρεώσεις σας. Εγώ δεν μπορώ να διαλέξω''. Το κόλπο των αφεντικών παλιό και γνωστό. Το μπαλάκι της ευθύνης στον υπάλληλο. ''Βρείτε τα μεταξύ σας'' .
Οι τρεις άνδρες είχαν μείνει ακίνητοι και αμίλητοι για αρκετή ώρα. Στη συνέχεια γύρισαν στη δουλειά να βγάλουν κανονικά το μεροκάματο και στη λήξη της βάρδιας θα συζητούσαν. Ο Γιώργος είχε δυο παιδιά, η γυναίκα του άνεργη μήνες τώρα. Πώς θα ζούσαν!! Ο Κώστας παντρευόταν σε ένα μήνα. Όλα ήταν έτοιμα, ακόμη και το μωρό καθώς η καλή του ήταν ήδη τριών μηνών. Ο Μανώλης συντηρούσε τους άρρωστους γονείς του και βοηθούσε τη μικρή του αδερφή που σπούδαζε. Ποιος θα έμενε!! Ποιος θα ήταν ο τυχερός. ''Εγώ να μείνω..εγώ ..ας μείνω εγώ'' έλεγε μια φωνή μέσα στη ψυχή του καθενός.
- Η ουρά στον ΟΑΕΔ ήταν μεγάλη όπως πάντα. Η Κατερίνα περνούσε να πάει στη δουλειά της. Ανατρίχιασε βλέποντας τον κόσμο. Ευτυχώς δεν είμαι εγώ, σκέφτηκε. Για να μην χάσει τη δουλειά των 400 ευρώ δεν έκανε απεργίες, δεν αντιδρούσε, δεν μιλούσε, δούλευε υπερωρίες. Αρκεί να μην είναι κι αυτή στην ουρά. Δίπλα της πέρασε εκνευρισμένος ένας άντρας. Φώναζε και έβριζε. Τα έχωνε γιατί σήμερα ήταν ημέρα απεργίας και κάποιοι απεργούσαν. Η Κατερίνα τον αναγνώρισε. Ήταν ο γείτονάς της ο κυρ Χαράλαμπος, μεγαλοσυνταξιούχος και παλιό κομματικό μέλος της Χαριλάου Τρικούπη. Ήταν από τους λίγους γνωστούς της, αυτός και η κυρία Νίτσα-που ο γιός της ήταν παρατρεχάμενος κάποιου γαλάζιου υπουργού- που την πρώτη Κυριακή που άνοιξαν τα μαγαζιά,είχαν έρθει να ψωνίσουν στο super market που δούλευε.
-«Κοινωνικό αυτοματισμό» έχουμε όταν μία ή περισσότερες κοινωνικές ή επαγγελματικές ομάδες στρέφεται/στρέφονται εναντίον μιας άλλης. «Κοινωνικό αυτοματισμό» έχουμε όταν ομάδες «αγανακτισμένων» πολιτών επιτίθενται εναντίον άλλων ομάδων, οι οποίες διεκδικούν τα αιτήματά τους με μη αποδεκτό -από τους έχοντες και κατέχοντες- τρόπο. Αυτά σκεφτόταν ο νεαρός δημοσιογράφος ενώ έγραφε ένα κείμενο για την κατάσταση στη κοινωνία μας.
''Σε θέλει ο μεγάλος'' του είπε η κοπέλα της γραμματείας ενώ περνούσε δίπλα του.
- ''Τα άρθρα σου είναι θεωρία για τις αίθουσες των πανεπιστημίων'' ούρλιαξε ο μεγάλος την ώρα που ο δημοσιογράφος μπήκε στο γραφείο. ''Εδώ δεν κάνουμε μάθημα, εδώ θέλουμε ειδήσεις που θα τραβήξουν την προσοχή, θα τρομάξουν, θα τρομοκρατήσουν .....και δεν χτυπάμε ποτέ την κυβέρνηση...ποιοι είμαστε εμείς για να χτυπήσουμε τη κυβέρνηση'' θα συνέχιζε για πολύ ώρα ακόμη το μονόλογό του αν ο νεαρός δεν τον διέκοπτε: ''Οι πολίτες είμαστε που την ψηφίζουν και την κρίνουν'' . Ο μεγάλος κόμπιασε. Εμείς να κρίνουμε την κυβέρνηση! Αυτό ήταν αδιανόητο. Αυτός ο νεαρός είχε θράσος. Λες να υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτόν;; Αν υπάρχουν, δεν πάμε καθόλου καλά.
"Ἡ ἑλληνικὴ φυλὴ ἦταν πάντα, εἶναι ἀκόμα, ἡ φυλὴ ποὺ ἔχει τὸ ἐπικίντυνο μέγα προνόμιο νὰ κάνει θάματα. Ὅπως ὅλες οἱ δυνατές, μεγάλης ἀντοχῆς φυλές, κι ἡ ἑλληνικὴ μπορεῖ νὰ φτάσει στὸν πάτο τοῦ γκρεμοῦ, κι ἀκριβῶς ἐκεῖ, στὴν πιὸ κρίσιμη στιγμή, ὅπου οἱ ἀδύνατες ράτσες γκρεμίζουνται, αὐτὴ δημιουργεῖ τὸ θάμα. Ἐπιστρατεύει ὅλες της τὶς ἀρετὲς καὶ πετιέται μονομιᾶς, χωρὶς διάμεσους σταθμούς, στὴν κορυφὴ τῆς λύτρωσης. Τὸ ἀπότομο τοῦτο, ἀπρόβλεφτο ἀπὸ τὸ λογικό, ἀνατίναγμα πρὸς τ’ ἀπάνω ὀνομάζεται θάμα.''
Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας
Σας φιλώ γλυκά,
η Οχιά.
Πηγή: Madata.gr
Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας
- Ο Αντώνης κοιτούσε τα φώτα του Πύργου του Άιφελ από το δωμάτιο του ξενοδοχείου του στο Παρίσι. Μετά από τόσες ώρες στη διάσκεψη κορυφής για την ανεργία των νέων ένιωθε κουρασμένος. Τους τα είχε πει έξω από τα δόντια. Η Ελληνική κοινωνία «έχει εξαντληθεί» είπε στην Άνγκελα και στους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Έχει «χτυπηθεί βαριά από παρατεταμένη οικονομική ύφεση» τόνισε με στόμφο. Είδε τον Φρανσουά να τον κοιτά σχεδόν τρομαγμένος. Άραγε τι να σκεφτόταν!! Το ύφος της Άνγκελας, από την άλλη, ήταν παγωμένο. Τελικά αυτή η ανατολικογερμανίδα δεν ένιωθε συγκίνηση για τίποτα. Ο Αντώνης την είχε δει ελάχιστες φορές να αντιδρά συναισθηματικά όσο καιρό την ήξερε κι όταν αυτό συνέβαινε ήταν μόνο για το ποδόσφαιρο.
-Ο Γιάννης μπήκε στο δωμάτιο. Φαινόταν λίγο τρακαρισμένος και έξω από τα νερά του. Τον συμπαθούσε ο Αντώνης τον Γιάννη από τη Νάξο. Ήρεμος άνθρωπος, υπάκουος αλλά άτυχος στο υπουργείο του. Η ανεργία δεν έλεγε να μειωθεί, τα λουκέτα κάθε μέρα αυξάνονταν.
''Λες να τους πείσαμε πρόεδρε;;'' ρώτησε ο Γιάννης τον Αντώνη όλο αγωνία. ''Λες να καταφέρουμε να πάρουμε το χρηματικό ποσό που τόσο έχουμε ανάγκη''. Το πρόσωπο του Αντώνη φωτίστηκε. Αυτό το κονδύλι για την ανεργία, αν τελικά κατάφερναν να το πάρουν θα μπορούσε να είναι η ανάσα ζωής στην κυβέρνηση του που χαροπάλευε. Θα μπορούσε να τους κρατήσει ζωντανούς απέναντι και στην τρόικα. Θα μπορούσε να του δώσει χρόνο να δείξει ότι αντιδρά. Έπρεπε πάση θυσία να αντέξει. Έξι μήνες!!!
-Στο Μέγαρο των Ηλυσίων τα φώτα είχαν σβήσει. Ο Φρανσουά στο σκοτάδι σκεφτόταν την επόμενη μέρα. Η Ελλάδα κατέρρευσε, το είδε στο βλέμμα του Αντώνη. Η Γαλλία καταρρέει κι αυτή. Το έβλεπε και το ζούσε καθημερινά. Η Ευρώπη καταρρέει. Ήθελε να ουρλιάξει από φόβο για την επόμενη μέρα. Άραγε ποια θα ήταν η επόμενη μέρα!!!
- Στην Αθήνα, το αφεντικό κάλεσε τον Γιώργο, τον Κώστα και τον Μανώλη. ''Ένας θα μείνει από τους τρεις σας'' ανακοίνωσε κοφτά. ''Βρείτε ποιος ανάλογα με τις υποχρεώσεις σας. Εγώ δεν μπορώ να διαλέξω''. Το κόλπο των αφεντικών παλιό και γνωστό. Το μπαλάκι της ευθύνης στον υπάλληλο. ''Βρείτε τα μεταξύ σας'' .
Οι τρεις άνδρες είχαν μείνει ακίνητοι και αμίλητοι για αρκετή ώρα. Στη συνέχεια γύρισαν στη δουλειά να βγάλουν κανονικά το μεροκάματο και στη λήξη της βάρδιας θα συζητούσαν. Ο Γιώργος είχε δυο παιδιά, η γυναίκα του άνεργη μήνες τώρα. Πώς θα ζούσαν!! Ο Κώστας παντρευόταν σε ένα μήνα. Όλα ήταν έτοιμα, ακόμη και το μωρό καθώς η καλή του ήταν ήδη τριών μηνών. Ο Μανώλης συντηρούσε τους άρρωστους γονείς του και βοηθούσε τη μικρή του αδερφή που σπούδαζε. Ποιος θα έμενε!! Ποιος θα ήταν ο τυχερός. ''Εγώ να μείνω..εγώ ..ας μείνω εγώ'' έλεγε μια φωνή μέσα στη ψυχή του καθενός.
- Η ουρά στον ΟΑΕΔ ήταν μεγάλη όπως πάντα. Η Κατερίνα περνούσε να πάει στη δουλειά της. Ανατρίχιασε βλέποντας τον κόσμο. Ευτυχώς δεν είμαι εγώ, σκέφτηκε. Για να μην χάσει τη δουλειά των 400 ευρώ δεν έκανε απεργίες, δεν αντιδρούσε, δεν μιλούσε, δούλευε υπερωρίες. Αρκεί να μην είναι κι αυτή στην ουρά. Δίπλα της πέρασε εκνευρισμένος ένας άντρας. Φώναζε και έβριζε. Τα έχωνε γιατί σήμερα ήταν ημέρα απεργίας και κάποιοι απεργούσαν. Η Κατερίνα τον αναγνώρισε. Ήταν ο γείτονάς της ο κυρ Χαράλαμπος, μεγαλοσυνταξιούχος και παλιό κομματικό μέλος της Χαριλάου Τρικούπη. Ήταν από τους λίγους γνωστούς της, αυτός και η κυρία Νίτσα-που ο γιός της ήταν παρατρεχάμενος κάποιου γαλάζιου υπουργού- που την πρώτη Κυριακή που άνοιξαν τα μαγαζιά,είχαν έρθει να ψωνίσουν στο super market που δούλευε.
-«Κοινωνικό αυτοματισμό» έχουμε όταν μία ή περισσότερες κοινωνικές ή επαγγελματικές ομάδες στρέφεται/στρέφονται εναντίον μιας άλλης. «Κοινωνικό αυτοματισμό» έχουμε όταν ομάδες «αγανακτισμένων» πολιτών επιτίθενται εναντίον άλλων ομάδων, οι οποίες διεκδικούν τα αιτήματά τους με μη αποδεκτό -από τους έχοντες και κατέχοντες- τρόπο. Αυτά σκεφτόταν ο νεαρός δημοσιογράφος ενώ έγραφε ένα κείμενο για την κατάσταση στη κοινωνία μας.
''Σε θέλει ο μεγάλος'' του είπε η κοπέλα της γραμματείας ενώ περνούσε δίπλα του.
- ''Τα άρθρα σου είναι θεωρία για τις αίθουσες των πανεπιστημίων'' ούρλιαξε ο μεγάλος την ώρα που ο δημοσιογράφος μπήκε στο γραφείο. ''Εδώ δεν κάνουμε μάθημα, εδώ θέλουμε ειδήσεις που θα τραβήξουν την προσοχή, θα τρομάξουν, θα τρομοκρατήσουν .....και δεν χτυπάμε ποτέ την κυβέρνηση...ποιοι είμαστε εμείς για να χτυπήσουμε τη κυβέρνηση'' θα συνέχιζε για πολύ ώρα ακόμη το μονόλογό του αν ο νεαρός δεν τον διέκοπτε: ''Οι πολίτες είμαστε που την ψηφίζουν και την κρίνουν'' . Ο μεγάλος κόμπιασε. Εμείς να κρίνουμε την κυβέρνηση! Αυτό ήταν αδιανόητο. Αυτός ο νεαρός είχε θράσος. Λες να υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτόν;; Αν υπάρχουν, δεν πάμε καθόλου καλά.
"Ἡ ἑλληνικὴ φυλὴ ἦταν πάντα, εἶναι ἀκόμα, ἡ φυλὴ ποὺ ἔχει τὸ ἐπικίντυνο μέγα προνόμιο νὰ κάνει θάματα. Ὅπως ὅλες οἱ δυνατές, μεγάλης ἀντοχῆς φυλές, κι ἡ ἑλληνικὴ μπορεῖ νὰ φτάσει στὸν πάτο τοῦ γκρεμοῦ, κι ἀκριβῶς ἐκεῖ, στὴν πιὸ κρίσιμη στιγμή, ὅπου οἱ ἀδύνατες ράτσες γκρεμίζουνται, αὐτὴ δημιουργεῖ τὸ θάμα. Ἐπιστρατεύει ὅλες της τὶς ἀρετὲς καὶ πετιέται μονομιᾶς, χωρὶς διάμεσους σταθμούς, στὴν κορυφὴ τῆς λύτρωσης. Τὸ ἀπότομο τοῦτο, ἀπρόβλεφτο ἀπὸ τὸ λογικό, ἀνατίναγμα πρὸς τ’ ἀπάνω ὀνομάζεται θάμα.''
Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας
Σας φιλώ γλυκά,
η Οχιά.
Πηγή: Madata.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αρνητική προς το παρόν η ΔΗΜΑΡ στην επιστροφή στην κυβέρνηση
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πώς θα εξαφανίσετε τις ραγάδες;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
