2013-11-14 18:30:13
Τώρα πια δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Απευθύνομαι σε όσους ακόμα θέλετε να ελπίζετε πως υπάρχει ελπίδα γι΄αυτόν τον τόπο... Ελπίδα υπάρχει ναι, αλλά όχι με τον τρόπο που εσείς ελπίζετε! Κι όσο εσείς ελπίζετε με τον λάθος τρόπο, ελπίδα δεν υπάρχει!
Μέχρι και χθες υπήρχαν έστω και ελάχιστοι ιδεαλιστές, που πίστευαν ότι έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, η Δημοκρατία θα θριαμβεύσει στο τέλος.
Ότι υπάρχουν και πολιτευτές που πιστεύουν στο σύνταγμα και τα στεγανά που το προστατεύουν, στον κανονισμό της Βουλής, στους νόμους του κράτους Αλήθεια τι Δημοκρατία είναι αυτή που σκοτώνει τους πολίτες της, που τους κατακρεουργεί με το βαμβάκι; Που δεν τους θεωρεί ισότιμα μέλη ενός κράτους, αλλά δούλους;
Δεν υπάρχει Δημοκρατία, δεν υπάρχουν θεσμοί, όλα έχουν γίνει λάστιχο τώρα πια, το κάθε κόμμα το τραβάει ανάλογα με τις ανάγκες του...
Μέχρι και τις έννοιες αλλάζουμε, η δυσπιστία γίνεται εμπιστοσύνη,ο απών γίνεται παρών, η άρνηση γίνεται κατάφαση και η κατάφαση άρνηση, η σκλαβιά γίνεται ευλογία και η επιβουλή γίνεται συμμαχία. Στο τέλος δεν φταίει κανείς από αυτούς, φταίει μόνο το κακό το ριζικό μας...
Τα προβλήματα όμως παραμένουν και γιγαντώνονται. Φυσικά και δεν ενδιαφέρει κανέναν από αυτούς να τα λύσει γιατί πολύ απλά δεν είναι δικά του. Έτσι κι αλλιώς αυτοί εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα και όχι της πατρίδας μας.
Έχω την εντύπωση ότι τα κόμματα που συμμετέχουν στη Βουλή των Ελλήνων συμπεριφέρονται ως καρτέλ. Υπογείως, κάνουν συμφωνίες με κοινό σκοπό το θάνατό μας και το δικό τους κέρδος.
Στα μάτια μας φαίνονται διαφορετικά, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για την ίδια εταιρεία, την εταιρεία που μοναδικό σκοπό έχει να ξεζουμίσει τον πλούτο μας, ανεξαρτήτως κόστους...
Για τα μάτια του κόσμου χωρίζονται σε μνημονιακά και αντιμνημονιακά, σε συστημικά και αντισυστημικά και δεν ξέρω ποια άλλη κατηγορία... Πετάνε και καμιά κορώνα που και που, κάνουν και καμιά πρόταση δυσπιστίας πριν την ώρα της, αλλά μέχρι εκεί! Κανείς δεν κάνει αυτό που πρέπει ώστε να σταματήσει η υποδούλωση του Έθνους μας, όχι γιατί δεν έχει τα κότσια, αλλά γιατί κατά βάθος δεν θέλει!
Αλλιώς δεν εξηγείται... Δεν εξηγείται όμως και το άλλο... Εμείς τι κάνουμε; Βλέπουμε μέρα με τη μέρα να βουλιάζουμε όλο και πιο πολύ, το αίμα των χιλιάδων αυτοκτονιών να ρέει άφθονο γύρω μας, η απόγνωση να είναι παντού, οι κάδοι των σκουπιδιών να γίνονται σιγά σιγά το σούπερ μάρκετ όπου κάνουμε τα ψώνια μας, και δεν κάνουμε τίποτε!
Είμαστε σαν τα παιδιά που τα βομβαρδίζουν καθημερινά με σκηνές βίας, αίματος, πολέμους, και στο τέλος τα παιδιά αυτά καταλήγουν να πιστεύουν ότι όλη αυτή η βία είναι φυσιολογική, και πολλά από αυτά μάλιστα να μιμούνται ως οι καλύτεροι πολεμιστές τις σκηνές αυτές...
Έτσι κι εμείς, βομβαρδιστήκαμε τόσο πολύ με βία, φόβο και τρομοκρατία, που τώρα πια δεν μας κάνει εντύπωση τίποτε! Που είναι όλα αυτά τα εκατομμύρια ανέργων; Που είναι αυτοί που πεινάνε; Αυτοί που δεν έχουν παιδεία; Περίθαλψη; Ασφάλεια;
Αυτοί που νιώθουν μειονότητα μέσα στην ίδια τους την χώρα; Που είναι όλοι αυτοί; Ποιος περιμένουν να τους σώσει;
Πιστεύω πως σύντομα θα έρθει η στιγμή που θα θεωρείται φυσιολογικό να περπατά κανείς στο δρόμο και μπροστά του να σκάει το σώμα ενός απελπισμένου που αυτοκτόνησε πέφτοντας από το μπαλκόνι του,ν΄ ακούγονται τα κόκαλά του να σπάνε, να πλημμυρίζει ο τόπος αίματα, και να το προσπερνάει σα να μη συμβαίνει τίποτε... Το θεωρείτε υπερβολικό ε; Σκεφτείτε πόσοι σταματάτε στο δρόμο στο θέαμα ενός σκυλιού που σπαρταράει στο δρόμο χτυπημένο από αυτοκίνητο...
Έτσι φτάσαμε ως εδώ απαξιώνοντας τις αξίες μας, μηδενίζοντας τα ιδανικά μας, με τον ίδιο τρόπο θα συνεχίσουμε και πιο πέρα οι Έλληνες πολίτες...
Χωρισμένοι σε δήθεν κόμματα, σε δήθεν κατηγορίες, σε δήθεν άκρα, με διαφορετικές ταμπέλες... τόσες πολλές, που θα υπάρχει και μια διαφορετική ταμπέλα για τον κάθε Έλληνα που θα έχει απομείνει.... και αν στο τέλος απομείνουν ελάχιστοι, θα πολεμάει ο καθένας μόνος του με μοναδικό αρρωγό την ταμπέλα του απέναντι στο θηρίο που κατατρώει τις σάρκες της Ελλάδας, χωρίς καμία ελπίδα φυσικά Προχώρα Έλληνα, άρον την ταμπέλα σου και περιπάτει...
Δημήτρης Κυπριώτης
www.toxwni.gr
Μέχρι και χθες υπήρχαν έστω και ελάχιστοι ιδεαλιστές, που πίστευαν ότι έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, η Δημοκρατία θα θριαμβεύσει στο τέλος.
Ότι υπάρχουν και πολιτευτές που πιστεύουν στο σύνταγμα και τα στεγανά που το προστατεύουν, στον κανονισμό της Βουλής, στους νόμους του κράτους Αλήθεια τι Δημοκρατία είναι αυτή που σκοτώνει τους πολίτες της, που τους κατακρεουργεί με το βαμβάκι; Που δεν τους θεωρεί ισότιμα μέλη ενός κράτους, αλλά δούλους;
Δεν υπάρχει Δημοκρατία, δεν υπάρχουν θεσμοί, όλα έχουν γίνει λάστιχο τώρα πια, το κάθε κόμμα το τραβάει ανάλογα με τις ανάγκες του...
Μέχρι και τις έννοιες αλλάζουμε, η δυσπιστία γίνεται εμπιστοσύνη,ο απών γίνεται παρών, η άρνηση γίνεται κατάφαση και η κατάφαση άρνηση, η σκλαβιά γίνεται ευλογία και η επιβουλή γίνεται συμμαχία. Στο τέλος δεν φταίει κανείς από αυτούς, φταίει μόνο το κακό το ριζικό μας...
Τα προβλήματα όμως παραμένουν και γιγαντώνονται. Φυσικά και δεν ενδιαφέρει κανέναν από αυτούς να τα λύσει γιατί πολύ απλά δεν είναι δικά του. Έτσι κι αλλιώς αυτοί εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα και όχι της πατρίδας μας.
Έχω την εντύπωση ότι τα κόμματα που συμμετέχουν στη Βουλή των Ελλήνων συμπεριφέρονται ως καρτέλ. Υπογείως, κάνουν συμφωνίες με κοινό σκοπό το θάνατό μας και το δικό τους κέρδος.
Στα μάτια μας φαίνονται διαφορετικά, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για την ίδια εταιρεία, την εταιρεία που μοναδικό σκοπό έχει να ξεζουμίσει τον πλούτο μας, ανεξαρτήτως κόστους...
Για τα μάτια του κόσμου χωρίζονται σε μνημονιακά και αντιμνημονιακά, σε συστημικά και αντισυστημικά και δεν ξέρω ποια άλλη κατηγορία... Πετάνε και καμιά κορώνα που και που, κάνουν και καμιά πρόταση δυσπιστίας πριν την ώρα της, αλλά μέχρι εκεί! Κανείς δεν κάνει αυτό που πρέπει ώστε να σταματήσει η υποδούλωση του Έθνους μας, όχι γιατί δεν έχει τα κότσια, αλλά γιατί κατά βάθος δεν θέλει!
Αλλιώς δεν εξηγείται... Δεν εξηγείται όμως και το άλλο... Εμείς τι κάνουμε; Βλέπουμε μέρα με τη μέρα να βουλιάζουμε όλο και πιο πολύ, το αίμα των χιλιάδων αυτοκτονιών να ρέει άφθονο γύρω μας, η απόγνωση να είναι παντού, οι κάδοι των σκουπιδιών να γίνονται σιγά σιγά το σούπερ μάρκετ όπου κάνουμε τα ψώνια μας, και δεν κάνουμε τίποτε!
Είμαστε σαν τα παιδιά που τα βομβαρδίζουν καθημερινά με σκηνές βίας, αίματος, πολέμους, και στο τέλος τα παιδιά αυτά καταλήγουν να πιστεύουν ότι όλη αυτή η βία είναι φυσιολογική, και πολλά από αυτά μάλιστα να μιμούνται ως οι καλύτεροι πολεμιστές τις σκηνές αυτές...
Έτσι κι εμείς, βομβαρδιστήκαμε τόσο πολύ με βία, φόβο και τρομοκρατία, που τώρα πια δεν μας κάνει εντύπωση τίποτε! Που είναι όλα αυτά τα εκατομμύρια ανέργων; Που είναι αυτοί που πεινάνε; Αυτοί που δεν έχουν παιδεία; Περίθαλψη; Ασφάλεια;
Αυτοί που νιώθουν μειονότητα μέσα στην ίδια τους την χώρα; Που είναι όλοι αυτοί; Ποιος περιμένουν να τους σώσει;
Πιστεύω πως σύντομα θα έρθει η στιγμή που θα θεωρείται φυσιολογικό να περπατά κανείς στο δρόμο και μπροστά του να σκάει το σώμα ενός απελπισμένου που αυτοκτόνησε πέφτοντας από το μπαλκόνι του,ν΄ ακούγονται τα κόκαλά του να σπάνε, να πλημμυρίζει ο τόπος αίματα, και να το προσπερνάει σα να μη συμβαίνει τίποτε... Το θεωρείτε υπερβολικό ε; Σκεφτείτε πόσοι σταματάτε στο δρόμο στο θέαμα ενός σκυλιού που σπαρταράει στο δρόμο χτυπημένο από αυτοκίνητο...
Έτσι φτάσαμε ως εδώ απαξιώνοντας τις αξίες μας, μηδενίζοντας τα ιδανικά μας, με τον ίδιο τρόπο θα συνεχίσουμε και πιο πέρα οι Έλληνες πολίτες...
Χωρισμένοι σε δήθεν κόμματα, σε δήθεν κατηγορίες, σε δήθεν άκρα, με διαφορετικές ταμπέλες... τόσες πολλές, που θα υπάρχει και μια διαφορετική ταμπέλα για τον κάθε Έλληνα που θα έχει απομείνει.... και αν στο τέλος απομείνουν ελάχιστοι, θα πολεμάει ο καθένας μόνος του με μοναδικό αρρωγό την ταμπέλα του απέναντι στο θηρίο που κατατρώει τις σάρκες της Ελλάδας, χωρίς καμία ελπίδα φυσικά Προχώρα Έλληνα, άρον την ταμπέλα σου και περιπάτει...
Δημήτρης Κυπριώτης
www.toxwni.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
