2013-11-15 22:56:10
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΥ*
Την Τετάρτη 13/11 δόθηκαν στη δημοσιότητα από την Eurostat οι Πίνακες Μακροοικονομικών Ανισορροπιών για το 2012.
Η διαδικασία μακροοικονομικών ανισορροπιών (ΜΙΡ) εισήχθη το φθινόπωρο του 2011 ως “απάντηση” στην οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση. H ΜΙΡ στόχο έχει να ενισχύσει την εποπτεία των εθνικών μακροοικονομικών πολιτικών στην ΕΕ και την ευρωζώνη και διαρθρώνεται σε τρία στάδια:
1) Στον έγκαιρο προσδιορισμό των χωρών που παρουσιάζουν δυνητικά σοβαρές ανισορροπίες για τις οποίες κρίνεται απαραίτητη η περαιτέρω οικονομική ανάλυση
2) Στην σε βάθος ανάλυση (IDR) των χωρών που έχουν προσδιοριστεί
3) Στην απόφαση, όταν επιβεβαιωθούν υπερβολικές ανισορροπίες, να ανοίξει μια διαδικασία διορθωτικών σχεδίων δράσης και πιθανών κυρώσεων.
Είναι φανερό, λοιπόν,ότι το υφιστάμενο ευρωπαϊκό πλαίσιο λειτουργεί ως εργαλείο πλήρους ελέγχου όλων των κρατών-μελών και των οικονομιών τους, σε μία πολιτική υποτιθέμενης “ισορροπίας” μέσω δυσβάσταχτων μέτρων πολιτικής υποτέλειας και κοινωνικής εξαθλίωσης,δηλαδή σε ένα διαρκές μνημόνιο -υψηλής εποπτείας- ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή όχι μνημονίου.
Και ενώ γίνεται προσπάθεια από τη κυβέρνηση και τα “παπαγαλάκια” των ΜΜΕ να προπαγανδιστεί η υποτιθέμενη αποκλιμάκωση της ύφεσης - που έφτασε στο -3,8% το δεύτερο τρίμηνο του 2013 σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012 (-5,6%) - έντεχνα και εσκεμμένα κρύβουν την ουσία των συνεπειών της εφαρμοζόμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής μέσω των δεικτών που αφορούν κρίσιμους τομείς της οικονομίας.
Αποσιωπούν, βεβαίως τη συνεχιζόμενη βαθιά υφεσιακή πορεία, παρά το γεγονός της ελάχιστης, ως την προπαγανδίζουν, αποκλιμάκωσης που στην ουσία δεν δείχνει παρά ότι “η χειροτέρευση και η καταστροφή είναι δεδομένη και απλά δεν ήταν τόσο έντονη το δεύτερο τρίμηνο”. Φθηνές δικαιολογίες στην εφαρμογή ενός αδιέξοδου και απάνθρωπου προγράμματος που λειτουργούν αποκλειστικά και μόνο επικοινωνιακά.
Πιο συγκεκριμένα, ενώ η Ελλάδα από μέσο όρο τριετίας -7,5% του ΑΕΠ στο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών κατάφερε να το περιορίσει το 2012 στο -2,5% , στην καθαρή διεθνή επενδυτική της θέση (περιουσιακά στοιχεία μείον υποχρεώσεις έναντι κόσμου σαν ποσοστό στο ΑΕΠ) κατέχει με – 109% την τρίτη χειρότερη θέση μετά την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Αυτό το σημείο δείχνει την εσκεμμένη και επιλεκτική χρήση των δεικτών της οικονομίας προκειμένου το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο να πετύχει τις επικοινωνιακές στοχεύσεις του.
Αρνητικό το πρόσημο και στην απώλεια μεριδίου στις παγκόσμιες εξαγωγές με -7,3% το 2012, η οποία οφείλεται στη χαμηλή ανταγωνιστικότητά της Ελλάδας. Μπορεί η ανταγωνιστικότητα να φαίνεται ότι βελτιώνεται την τριετία 2009-2012, περιορισμένη συγκριτικά με άλλες χώρες, αλλά στηριγμένη κατά κύριο λόγο στην ουσιαστική λεηλασία και σφαγή των μισθών και των συντάξεων.
Πιο συγκεκριμένα η Ελλάδα κατέχει τη δεύτερη μεγαλύτερη μείωση του ονομαστικού κόστους εργασία ανά μονάδα προϊόντος (- 8,1% στην τριετία) .
Είναι, λοιπόν, φανερό με βάση τους δείκτες αυτούς ότι η μείωση των μισθών,στα πλαίσια της ασκούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, είναι αδύνατο να δημιουργήσει βελτίωση της αναταγωνιστικότητας, ως αναγγέλλουν οι υπέρμαχοι αυτών των μέτρων.
Είναι δεδομένο ότι η οικονομική πολιτική που ακολουθείται γεννά νέα αδιέξοδα και οδηγεί σε συνεχιζόμενη ύφεση, λεηλατώντας ουσιαστικά την κοινωνία και κάνοντας αφαίμαξη των εισοδημάτων, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως κινητήριος μοχλός στην αγορά, μέσω βεβαίως της εφαρμογής μιάς εντελώς άλλης πολιτικής από μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΔΡΑΣΤΙΚΟΥΣ ΜΟΧΛΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗΣ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ
(Κ. Μάρξ, Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781)
Τέλος, τραγική είναι η κατάσταση στους δείκτες του χρέους (157% του ΑΕΠ- το υψηλότερο δημόσιο χρέος) που αναδεικνύουν περίτρανα τη μη βιωσιμότητα του και την επιτακτική ανάγκη διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του, στα πλαίσια ενός αριστερού κυβερνητικού προγράμματος.
Μια μικρή αναφορά στον Μάρξ και στη σχετική του ανάλυση για το δημόσιο χρέος:
Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου.
Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα. Άσχετα όμως και από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργείται μ’ αυτό τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και το έθνος –καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τούς προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό– το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία».
Το πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η λύση σε αυτή την ατέλειωτη βαρβαρότητα δεν θα έρθει ούτε με την «επιμήκυνση» του χρέους, ούτε με τα «κουρέματα». Είναι επιτακτική η ανάγκη για την πλήρη διαγραφή του δημόσιου χρέους, ως μόνη ικανή λύση να απαλλαγεί ο ελληνικός λαός από το βαθύτατα ταξικό και άδικο και συνάμα μη βιώσιμο κρατικό χρέους, για τη δημιουργία του οποίου δεν ευθύνεται.
Αναλυτικά οι Πίνακες Μακροοικονομικών Ανισορροπιών υπάρχουν εδώ.
Οι πολιτικές αυτές είναι δεδομένο ότι οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερου πληθυσμού. Οι αριθμοί των 1500000 εκατομμύρια ανέργων, των νέων που οδηγούνται ως νέοι “Γκασταρμπάιτερ ” στη μετανάστευση δεν είναι αριθμοί χωρίς πρόσωπα, δεν είναι απλά νούμερα απολυμένων και διαθέσιμων, είναι πολίτες μιας χώρας που ραγδαία εξελίσσεται σε αποικία χάνοντας τον παραγωγικό της ιστό και την εθνική της κυριαρχία.
Οι όροι υποτέλειας στα ξένα συμφέροντα, με τις δικαιολογίες αποπληρωμής ενός μη βιώσιμου χρέους, ενός χρέους που πληρώνει, χωρίς να είναι δικό του ο ελληνικός λαός διπλά και τριπλά, λειτουργούν με γεωμετρική πρόοδο ως μέγγενη στην σύνθλιψη κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Αντίθετα από τους αδιέξοδους μονόδρομους που μας "σερβίρουν" o πραγματικός διεξοδικός, αποτελεσματικός και οραματικός μονόδρομος είναι η ανατροπή αυτών των πολιτικών και όσων, υποτακτικά προς τους δανειστές, τις υλοποιούν.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς έχοντας ως μόνο αδιαπραγμάτευτο χαρτί τη δέσμευση στην εφαρμογή του προγράμματος της, μπορεί με τη λαϊκή βούληση και συμμετοχή να χαράξει μία προοδευτική πορεία με στόχο το σοσιαλισμό.
*Η Κατερίνα Θανοπούλου είναι μαθηματικός- ειδικής αγωγής- και μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013
communenews
Την Τετάρτη 13/11 δόθηκαν στη δημοσιότητα από την Eurostat οι Πίνακες Μακροοικονομικών Ανισορροπιών για το 2012.
Η διαδικασία μακροοικονομικών ανισορροπιών (ΜΙΡ) εισήχθη το φθινόπωρο του 2011 ως “απάντηση” στην οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση. H ΜΙΡ στόχο έχει να ενισχύσει την εποπτεία των εθνικών μακροοικονομικών πολιτικών στην ΕΕ και την ευρωζώνη και διαρθρώνεται σε τρία στάδια:
1) Στον έγκαιρο προσδιορισμό των χωρών που παρουσιάζουν δυνητικά σοβαρές ανισορροπίες για τις οποίες κρίνεται απαραίτητη η περαιτέρω οικονομική ανάλυση
2) Στην σε βάθος ανάλυση (IDR) των χωρών που έχουν προσδιοριστεί
3) Στην απόφαση, όταν επιβεβαιωθούν υπερβολικές ανισορροπίες, να ανοίξει μια διαδικασία διορθωτικών σχεδίων δράσης και πιθανών κυρώσεων.
Είναι φανερό, λοιπόν,ότι το υφιστάμενο ευρωπαϊκό πλαίσιο λειτουργεί ως εργαλείο πλήρους ελέγχου όλων των κρατών-μελών και των οικονομιών τους, σε μία πολιτική υποτιθέμενης “ισορροπίας” μέσω δυσβάσταχτων μέτρων πολιτικής υποτέλειας και κοινωνικής εξαθλίωσης,δηλαδή σε ένα διαρκές μνημόνιο -υψηλής εποπτείας- ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή όχι μνημονίου.
Και ενώ γίνεται προσπάθεια από τη κυβέρνηση και τα “παπαγαλάκια” των ΜΜΕ να προπαγανδιστεί η υποτιθέμενη αποκλιμάκωση της ύφεσης - που έφτασε στο -3,8% το δεύτερο τρίμηνο του 2013 σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012 (-5,6%) - έντεχνα και εσκεμμένα κρύβουν την ουσία των συνεπειών της εφαρμοζόμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής μέσω των δεικτών που αφορούν κρίσιμους τομείς της οικονομίας.
Αποσιωπούν, βεβαίως τη συνεχιζόμενη βαθιά υφεσιακή πορεία, παρά το γεγονός της ελάχιστης, ως την προπαγανδίζουν, αποκλιμάκωσης που στην ουσία δεν δείχνει παρά ότι “η χειροτέρευση και η καταστροφή είναι δεδομένη και απλά δεν ήταν τόσο έντονη το δεύτερο τρίμηνο”. Φθηνές δικαιολογίες στην εφαρμογή ενός αδιέξοδου και απάνθρωπου προγράμματος που λειτουργούν αποκλειστικά και μόνο επικοινωνιακά.
Πιο συγκεκριμένα, ενώ η Ελλάδα από μέσο όρο τριετίας -7,5% του ΑΕΠ στο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών κατάφερε να το περιορίσει το 2012 στο -2,5% , στην καθαρή διεθνή επενδυτική της θέση (περιουσιακά στοιχεία μείον υποχρεώσεις έναντι κόσμου σαν ποσοστό στο ΑΕΠ) κατέχει με – 109% την τρίτη χειρότερη θέση μετά την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Αυτό το σημείο δείχνει την εσκεμμένη και επιλεκτική χρήση των δεικτών της οικονομίας προκειμένου το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο να πετύχει τις επικοινωνιακές στοχεύσεις του.
Αρνητικό το πρόσημο και στην απώλεια μεριδίου στις παγκόσμιες εξαγωγές με -7,3% το 2012, η οποία οφείλεται στη χαμηλή ανταγωνιστικότητά της Ελλάδας. Μπορεί η ανταγωνιστικότητα να φαίνεται ότι βελτιώνεται την τριετία 2009-2012, περιορισμένη συγκριτικά με άλλες χώρες, αλλά στηριγμένη κατά κύριο λόγο στην ουσιαστική λεηλασία και σφαγή των μισθών και των συντάξεων.
Πιο συγκεκριμένα η Ελλάδα κατέχει τη δεύτερη μεγαλύτερη μείωση του ονομαστικού κόστους εργασία ανά μονάδα προϊόντος (- 8,1% στην τριετία) .
Είναι, λοιπόν, φανερό με βάση τους δείκτες αυτούς ότι η μείωση των μισθών,στα πλαίσια της ασκούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, είναι αδύνατο να δημιουργήσει βελτίωση της αναταγωνιστικότητας, ως αναγγέλλουν οι υπέρμαχοι αυτών των μέτρων.
Είναι δεδομένο ότι η οικονομική πολιτική που ακολουθείται γεννά νέα αδιέξοδα και οδηγεί σε συνεχιζόμενη ύφεση, λεηλατώντας ουσιαστικά την κοινωνία και κάνοντας αφαίμαξη των εισοδημάτων, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως κινητήριος μοχλός στην αγορά, μέσω βεβαίως της εφαρμογής μιάς εντελώς άλλης πολιτικής από μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΔΡΑΣΤΙΚΟΥΣ ΜΟΧΛΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗΣ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ
(Κ. Μάρξ, Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781)
Τέλος, τραγική είναι η κατάσταση στους δείκτες του χρέους (157% του ΑΕΠ- το υψηλότερο δημόσιο χρέος) που αναδεικνύουν περίτρανα τη μη βιωσιμότητα του και την επιτακτική ανάγκη διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του, στα πλαίσια ενός αριστερού κυβερνητικού προγράμματος.
Μια μικρή αναφορά στον Μάρξ και στη σχετική του ανάλυση για το δημόσιο χρέος:
Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου.
Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα. Άσχετα όμως και από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργείται μ’ αυτό τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και το έθνος –καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τούς προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό– το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία».
Το πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η λύση σε αυτή την ατέλειωτη βαρβαρότητα δεν θα έρθει ούτε με την «επιμήκυνση» του χρέους, ούτε με τα «κουρέματα». Είναι επιτακτική η ανάγκη για την πλήρη διαγραφή του δημόσιου χρέους, ως μόνη ικανή λύση να απαλλαγεί ο ελληνικός λαός από το βαθύτατα ταξικό και άδικο και συνάμα μη βιώσιμο κρατικό χρέους, για τη δημιουργία του οποίου δεν ευθύνεται.
Αναλυτικά οι Πίνακες Μακροοικονομικών Ανισορροπιών υπάρχουν εδώ.
Οι πολιτικές αυτές είναι δεδομένο ότι οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερου πληθυσμού. Οι αριθμοί των 1500000 εκατομμύρια ανέργων, των νέων που οδηγούνται ως νέοι “Γκασταρμπάιτερ ” στη μετανάστευση δεν είναι αριθμοί χωρίς πρόσωπα, δεν είναι απλά νούμερα απολυμένων και διαθέσιμων, είναι πολίτες μιας χώρας που ραγδαία εξελίσσεται σε αποικία χάνοντας τον παραγωγικό της ιστό και την εθνική της κυριαρχία.
Οι όροι υποτέλειας στα ξένα συμφέροντα, με τις δικαιολογίες αποπληρωμής ενός μη βιώσιμου χρέους, ενός χρέους που πληρώνει, χωρίς να είναι δικό του ο ελληνικός λαός διπλά και τριπλά, λειτουργούν με γεωμετρική πρόοδο ως μέγγενη στην σύνθλιψη κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Αντίθετα από τους αδιέξοδους μονόδρομους που μας "σερβίρουν" o πραγματικός διεξοδικός, αποτελεσματικός και οραματικός μονόδρομος είναι η ανατροπή αυτών των πολιτικών και όσων, υποτακτικά προς τους δανειστές, τις υλοποιούν.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς έχοντας ως μόνο αδιαπραγμάτευτο χαρτί τη δέσμευση στην εφαρμογή του προγράμματος της, μπορεί με τη λαϊκή βούληση και συμμετοχή να χαράξει μία προοδευτική πορεία με στόχο το σοσιαλισμό.
*Η Κατερίνα Θανοπούλου είναι μαθηματικός- ειδικής αγωγής- και μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013
communenews
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Ιστορική Αλήθεια: Επιστημονική, Δικαστική ή Λογοτεχνική;»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
