2013-11-16 14:30:05
Όταν πεθαίνει κάποιος, τότε την επομένη γίνεται η κηδεία, όπου ο θρήνος και ο φόρτιση βρίσκονται στο απώγειό τους, ιδίως όταν πρόκειται για κάποιον που έφυγε πρόωρα. Τις αμέσως επόμενες μέρες γίνονται μνημόσυνα και τρισάγια, στα τριήμερα, στα εννιάμερα και στα σαράντα. Σ’αυτές τις τελετές, επειδή το γεγονός είναι ακόμη πολύ πρόσφατο, σχεδόν επαναλαμβάνεται το σκηνικό της κηδείας.
Κλάμα, συγκίνηση και άλλα έντονα συναισθήματα.
Στη συνέχεια, η ζωή επανέρχεται σιγά-σγά στους κανονικούς της ρυθμούς και προοδευτικά απαλύνεται ο βαρύς πόνος και μετουσιώνεται σε μελαγχολία.
Το τελευταίο ουσιαστικά μνημόσυνο είναι ”ο χρόνος”, όταν ουσιαστικά κλείνει ο κύκλος των τελετών προς τιμήν του θανόντος και πλέον η ζωή των οικείων του συνεχίζεται.
Η αποκλιμάκωση της συναισθηματικής φόρτισης είναι σύμφωνη με τα “στάδια του πένθους”.
Και κάποια στιγμή το πένθος γίνεται ανάμνηση.
Τα τρισάγια που ίσως γίνονται μετά, αφορούν πλέον μόνο την οικογένεια.
Κάπως έτσι σκέφτομαι και την πορεία στο χρόνο της γιορτής του Πολυτεχνείου.
Προσπαθώ πλέον να καταλάβω το λόγο που συνεχίζουμε να γιορτάζουμε το γεγονός.
Η εξεγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε η μοναδική σπουδαία αντιδικτατορική λαϊκή δράση (στην οποία βέβαια συμμετείχαν λίγες χιλιάδες και όχι “όλος ο λαός” όπως θα ήθελε η μυθολογία της {κεντρο;}αριστεράς).
Τελοσπάντων, έγινε το μακελειό στο Πολυτεχνείο και μετά από οχτώ μήνες (για άλλους λόγους) έπεσε η Χούντα και επομένως ήταν λογικό το πρώτο ετήσιο “μνημόσυνό” του να τιμηθεί από μια λαοθάλασσα, αφού δεν μπόρεσε για ευνόητους λόγους να τελεστεί η “κηδεία” του σε πραγματικό χρόνο.
Οι εξεγέρσεις ανήκουν στα πρόσωπα και στη στιγμή που συμβαίνουν.
Ανήκουν σ’αυτά τα φλογερά, και γεμάτα πάθος, μάτια
Οι επίγονοι απλώς θαυμάζουν. Δεν τους ανήκει τίποτε.
Λόγω της σημασίας του γεγονότος και λόγω της παραμονής στην εξουσία -και μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας- μιας μερίδας των αιτίων της κατάλυσής της, συνεχίστηκε να τιμάται η εξέγερση με διαδήλωση σε κάθε επέτειο.
Ήταν άλλωστε και ένας τρόπος να πάρει η αριστερά την εκδίκησή της, να βγάλει τοάχτι της, μετά από τόσα χρόνια παρανομίας.
Δηλαδή, τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια ήταν λογικό να διεξάγονται τα ετήσια “μνημόσυνα” ως μέθοδος σταδιακής αποφόρτισης των εύλογων απωθημένων της αριστεράς.
Στη συνέχεια, και με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το Πολυτεχνείο από επέτειος μνήμης μιας αριστερής και δημοκρατικής εξέγερσης, μεταβλήθηκε σχεδόν σε εθνική επέτειο.
Καθιερώθηκαν γιορτές στα σχολεία και επιβλήθηκε σχεδόν πανεθνικό προσκύνημα στα οράματα του Πολυτεχνείου. Θεωρούνταν ντροπή ακόμη και για τον πιο σκληρό δεξιό να μην υποκλίνεται στην εξέγρση του Πολυτεχνείου.
Έτσι, η επέτειος μιας εξέγερσης αποκαταστάθηκε ηθικά και πολιτικά από τοκαθεστώς.
Και αυτό ακριβώς είναι το άτοπο της ιστορίας.
Ο ΓΑΠ καταθέτει στεφάνι στο Πολυτεχνείο, λίγο πριν πνίξει στα χημικά τους σύγχρονους εξεγερμένους. Συμπέρασμα: καθεστώς και εξέγερση δεν πάνε μαζί!
Απ’ τη στιγμή που μια εξέγερση αναγνωρίζεται από το καθεστώς σημαίνει πως πλέον είναι ακίνδυνη η ανάμνησή της.
Και επομένως καλά θα κάνουν όσοι τη θυμούνται και την τιμούν να μη χαίρονται καθόλου με αυτήν την εξέλιξη.
Στην ουσία με τη γιορτή του Πολυτεχνείου αναδεικνυόταν όχι τόσο η αξία της εξέγερσης, αλλά το ηθικό πλεονέκτημα της μεταπολίτευσης επί της επταετούς χούντας.
Τι γινεται όμως τώρα, που η μεταπολίτευση έχασε παντελώς το ηθικό της πλεονέκτημα;
Η γιορτή του Πολυτεχνείου μοιάζει με παρωδία.
Σημιτάνθρωποι, Κουβελάνθρωποι και Βενιζελάνθρωποι, που καθημερινα οδηγούν παρέα με την ακροδεξιά συμμορία του Σαμαρά τη χώρα σε νέα Χούντα, ομνύουν ταυτόχρονα στη γιορτή της δημοκρατίας!
Υποστηρικτές των τεχνοκρατικών και μη εκλεγμένων κυβερνήσεων και διακινητές των τελικών λύσεων περιφέρουν τη ματωμένη σημαία ως λάφυρο.
Οι ΠΑΣΠίτες κάτοχοι της ματωμένης σημαίας.
Η σημαία μάλλον είναι ο “σωματοφύλακάς” τους.
Γιατί αλλιώς, δε θα τη ‘βγάζαν καθαρή στην πορεία Αλλά κι απ’την άλλη, αριστεροί, αναρχικοί και κομμουνιστές βρίσκουν απλώς την ευκαιρία για μια επαναστατική γυμναστική με όρους του παρελθόντος.
Και μάλιστα όλοι αυτοί ζητούν στο μνημόσυνο των… σαραντάχρονων του θανόντος να κλαίμε με την ίδια συγκίνηση τον μακαρίτη και να επαναλάβουμε το σκηνικό του πρώτου μνημοσύνου-κηδείας, όπως έγινε το ’74.
Εμ, συντρόφια, δυο φορές κηδεία δε γίνεται!
Ούτε πια μπορεί να γίνει μεγάλο μνημόσυνο, την ώρα που για πολλούς (δικαίως ή αδίκως) η σορός του θανόντος άρχισε να μυρίζει έντονα.
Πρέπει όσοι τιμούν και κλαίνε κρυφά κάθε που ακούνε το “εδώ Πολυτεχνείο” να ζητήσουν από μόνοι τους (πριν το επιβάλει για άλλους λόγους ο Σαμαράς) να καταργηθεί η γιορτή του Πολυτεχνείου!
Από σεβασμό προς την ίδια την εξέγερση.
Το Πολυτεχνείο πια ανήκει στην ιστορία.
Όπως δε γιορτάζεται ως πανεθνική γιορτή κάθε σπουδαίο ιστορικό γεγονός (όπως π.χ. ο Γοργοπόταμος, το Δίστομο, η έξοδος του Μεσολογγίου ή η μάχη της Κρήτης), έτσι δε χρειάζεται να γιορτάζεται πια το Πολυτεχνείο.
Τώρα που πέρασε ο καιρός κι η ιστορία, ας περάσει κι απ΄τη μνήμη στην καρδιά!
Όπως περνά στην καρδιά η ανάμνηση κάθε αγαπημένου προσώπου που έφυγε και έχει περάσει ο χρόνος του πένθους.
Επετειακή διαδήλωση-βόλτα επί της Βασιλίσσης Σοφίας.
Ή αλλιώς… καταμέτρηση δυνάμεων αριστερών κομμάτων και οργανώσεων.
Ας μη βεβηλώνουμε άλλο την πύλη του Πολυτεχνείου και ας μην προσπαθούμε να χτίσουμε νέες αντιστάσεις πάνω σε τιμημένες, μα και σκουριασμένες, πύλες.
Αυτοί που έκαναν την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την έκαναν επειδή γιορταζόταν επετειακά ο Γοργοπόταμος, ο Πέτρουλας ή το…. 1-1-4!
Δεν είχαν ανάγκη τις επετείους. Δε θα βοηθούσαν σε κάτι την αγωνιστική τους συνείδηση.
Έκαναν την εξέγερση επειδή το ‘λεγε η καρδιά τους!
Ούτε βέβαια την περίοδο της Κατοχής έκαναν…. δεύτερη κηδεία στον Παλαμά για να διαδηλώσουν ενάντια στο ναζιστικό καθεστώς!
Όταν πέθανε ο Παλαμάς κατέβηκε στην κηδεία του όλη η Αθήνα, μετατρέποντας την τίμησή του σε διαδήλωση ενάντια στις δυνάμεις κατοχής.
Ευτυχώς, ένα χρόνο μετά, οι αντιστασιακοί ιθύνοντες δεν είπαν “ε, μια και πήγε καλά πέρσι, ας κάνουμε και τώρα ένα μνημόσυνο για να κατεβάσουμε τον κόσμο στο δρόμο. Έτσι κι αλλιώς οι Γερμανοί είναι ακόμη εδώ!”
Ό,τι έγινε, έγινε εκείνη τη στιγμή που έπρεπε.
Κάθε στιγμή είναι μοναδική.
Και η πρόσπάθεια επανάληψής της είναι τουλάχιστον συντηρητική, έως και… ιδεο-φολκλορική.
Η κηδεία του Παλαμά το 1943. Ευτυχώς δεν επαναλαμβάνεται απ’ το 1944
και έκτοτε,σαν ανάμνηση της τότε μεγαλειώδους λαϊκής διαδήλωσης…
Οι επαναστάσεις και οι ανατροπές δε γίνονται με αναγωγές στο παρελθόν αλλά με το βλέμμα στο μέλλον.
Γι’ αυτό προτείνω να γίνει μια αριστερή πρωτοβουλία για κατάργηση της γιορτής του Πολυτεχνείου και όλων των παρελκομένων της.
Όχι από επιθυμία για να σβήσει η ανάμνησή του, αλλά για να αποκατασταθεί ηθικάστις καρδιές των εκάστοτε εξεγερμένων.
Οι εξεγέρσεις δεν τιμούνται με λουλούδια κι επετείους.
Οι εξεγέρσεις τιμούνται με εξεγέρσεις.
Αν θέλουμε να ζήσουμε “της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία”, πρέπει να απογαλακτιστούμε από της προηγούμενης γενιάς το Πολυτεχνείο!
by…toixo-toixo
logioshermes
Κλάμα, συγκίνηση και άλλα έντονα συναισθήματα.
Στη συνέχεια, η ζωή επανέρχεται σιγά-σγά στους κανονικούς της ρυθμούς και προοδευτικά απαλύνεται ο βαρύς πόνος και μετουσιώνεται σε μελαγχολία.
Το τελευταίο ουσιαστικά μνημόσυνο είναι ”ο χρόνος”, όταν ουσιαστικά κλείνει ο κύκλος των τελετών προς τιμήν του θανόντος και πλέον η ζωή των οικείων του συνεχίζεται.
Η αποκλιμάκωση της συναισθηματικής φόρτισης είναι σύμφωνη με τα “στάδια του πένθους”.
Και κάποια στιγμή το πένθος γίνεται ανάμνηση.
Τα τρισάγια που ίσως γίνονται μετά, αφορούν πλέον μόνο την οικογένεια.
Κάπως έτσι σκέφτομαι και την πορεία στο χρόνο της γιορτής του Πολυτεχνείου.
Προσπαθώ πλέον να καταλάβω το λόγο που συνεχίζουμε να γιορτάζουμε το γεγονός.
Η εξεγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε η μοναδική σπουδαία αντιδικτατορική λαϊκή δράση (στην οποία βέβαια συμμετείχαν λίγες χιλιάδες και όχι “όλος ο λαός” όπως θα ήθελε η μυθολογία της {κεντρο;}αριστεράς).
Τελοσπάντων, έγινε το μακελειό στο Πολυτεχνείο και μετά από οχτώ μήνες (για άλλους λόγους) έπεσε η Χούντα και επομένως ήταν λογικό το πρώτο ετήσιο “μνημόσυνό” του να τιμηθεί από μια λαοθάλασσα, αφού δεν μπόρεσε για ευνόητους λόγους να τελεστεί η “κηδεία” του σε πραγματικό χρόνο.
Οι εξεγέρσεις ανήκουν στα πρόσωπα και στη στιγμή που συμβαίνουν.
Ανήκουν σ’αυτά τα φλογερά, και γεμάτα πάθος, μάτια
Οι επίγονοι απλώς θαυμάζουν. Δεν τους ανήκει τίποτε.
Λόγω της σημασίας του γεγονότος και λόγω της παραμονής στην εξουσία -και μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας- μιας μερίδας των αιτίων της κατάλυσής της, συνεχίστηκε να τιμάται η εξέγερση με διαδήλωση σε κάθε επέτειο.
Ήταν άλλωστε και ένας τρόπος να πάρει η αριστερά την εκδίκησή της, να βγάλει τοάχτι της, μετά από τόσα χρόνια παρανομίας.
Δηλαδή, τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια ήταν λογικό να διεξάγονται τα ετήσια “μνημόσυνα” ως μέθοδος σταδιακής αποφόρτισης των εύλογων απωθημένων της αριστεράς.
Στη συνέχεια, και με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το Πολυτεχνείο από επέτειος μνήμης μιας αριστερής και δημοκρατικής εξέγερσης, μεταβλήθηκε σχεδόν σε εθνική επέτειο.
Καθιερώθηκαν γιορτές στα σχολεία και επιβλήθηκε σχεδόν πανεθνικό προσκύνημα στα οράματα του Πολυτεχνείου. Θεωρούνταν ντροπή ακόμη και για τον πιο σκληρό δεξιό να μην υποκλίνεται στην εξέγρση του Πολυτεχνείου.
Έτσι, η επέτειος μιας εξέγερσης αποκαταστάθηκε ηθικά και πολιτικά από τοκαθεστώς.
Και αυτό ακριβώς είναι το άτοπο της ιστορίας.
Ο ΓΑΠ καταθέτει στεφάνι στο Πολυτεχνείο, λίγο πριν πνίξει στα χημικά τους σύγχρονους εξεγερμένους. Συμπέρασμα: καθεστώς και εξέγερση δεν πάνε μαζί!
Απ’ τη στιγμή που μια εξέγερση αναγνωρίζεται από το καθεστώς σημαίνει πως πλέον είναι ακίνδυνη η ανάμνησή της.
Και επομένως καλά θα κάνουν όσοι τη θυμούνται και την τιμούν να μη χαίρονται καθόλου με αυτήν την εξέλιξη.
Στην ουσία με τη γιορτή του Πολυτεχνείου αναδεικνυόταν όχι τόσο η αξία της εξέγερσης, αλλά το ηθικό πλεονέκτημα της μεταπολίτευσης επί της επταετούς χούντας.
Τι γινεται όμως τώρα, που η μεταπολίτευση έχασε παντελώς το ηθικό της πλεονέκτημα;
Η γιορτή του Πολυτεχνείου μοιάζει με παρωδία.
Σημιτάνθρωποι, Κουβελάνθρωποι και Βενιζελάνθρωποι, που καθημερινα οδηγούν παρέα με την ακροδεξιά συμμορία του Σαμαρά τη χώρα σε νέα Χούντα, ομνύουν ταυτόχρονα στη γιορτή της δημοκρατίας!
Υποστηρικτές των τεχνοκρατικών και μη εκλεγμένων κυβερνήσεων και διακινητές των τελικών λύσεων περιφέρουν τη ματωμένη σημαία ως λάφυρο.
Οι ΠΑΣΠίτες κάτοχοι της ματωμένης σημαίας.
Η σημαία μάλλον είναι ο “σωματοφύλακάς” τους.
Γιατί αλλιώς, δε θα τη ‘βγάζαν καθαρή στην πορεία Αλλά κι απ’την άλλη, αριστεροί, αναρχικοί και κομμουνιστές βρίσκουν απλώς την ευκαιρία για μια επαναστατική γυμναστική με όρους του παρελθόντος.
Και μάλιστα όλοι αυτοί ζητούν στο μνημόσυνο των… σαραντάχρονων του θανόντος να κλαίμε με την ίδια συγκίνηση τον μακαρίτη και να επαναλάβουμε το σκηνικό του πρώτου μνημοσύνου-κηδείας, όπως έγινε το ’74.
Εμ, συντρόφια, δυο φορές κηδεία δε γίνεται!
Ούτε πια μπορεί να γίνει μεγάλο μνημόσυνο, την ώρα που για πολλούς (δικαίως ή αδίκως) η σορός του θανόντος άρχισε να μυρίζει έντονα.
Πρέπει όσοι τιμούν και κλαίνε κρυφά κάθε που ακούνε το “εδώ Πολυτεχνείο” να ζητήσουν από μόνοι τους (πριν το επιβάλει για άλλους λόγους ο Σαμαράς) να καταργηθεί η γιορτή του Πολυτεχνείου!
Από σεβασμό προς την ίδια την εξέγερση.
Το Πολυτεχνείο πια ανήκει στην ιστορία.
Όπως δε γιορτάζεται ως πανεθνική γιορτή κάθε σπουδαίο ιστορικό γεγονός (όπως π.χ. ο Γοργοπόταμος, το Δίστομο, η έξοδος του Μεσολογγίου ή η μάχη της Κρήτης), έτσι δε χρειάζεται να γιορτάζεται πια το Πολυτεχνείο.
Τώρα που πέρασε ο καιρός κι η ιστορία, ας περάσει κι απ΄τη μνήμη στην καρδιά!
Όπως περνά στην καρδιά η ανάμνηση κάθε αγαπημένου προσώπου που έφυγε και έχει περάσει ο χρόνος του πένθους.
Επετειακή διαδήλωση-βόλτα επί της Βασιλίσσης Σοφίας.
Ή αλλιώς… καταμέτρηση δυνάμεων αριστερών κομμάτων και οργανώσεων.
Ας μη βεβηλώνουμε άλλο την πύλη του Πολυτεχνείου και ας μην προσπαθούμε να χτίσουμε νέες αντιστάσεις πάνω σε τιμημένες, μα και σκουριασμένες, πύλες.
Αυτοί που έκαναν την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την έκαναν επειδή γιορταζόταν επετειακά ο Γοργοπόταμος, ο Πέτρουλας ή το…. 1-1-4!
Δεν είχαν ανάγκη τις επετείους. Δε θα βοηθούσαν σε κάτι την αγωνιστική τους συνείδηση.
Έκαναν την εξέγερση επειδή το ‘λεγε η καρδιά τους!
Ούτε βέβαια την περίοδο της Κατοχής έκαναν…. δεύτερη κηδεία στον Παλαμά για να διαδηλώσουν ενάντια στο ναζιστικό καθεστώς!
Όταν πέθανε ο Παλαμάς κατέβηκε στην κηδεία του όλη η Αθήνα, μετατρέποντας την τίμησή του σε διαδήλωση ενάντια στις δυνάμεις κατοχής.
Ευτυχώς, ένα χρόνο μετά, οι αντιστασιακοί ιθύνοντες δεν είπαν “ε, μια και πήγε καλά πέρσι, ας κάνουμε και τώρα ένα μνημόσυνο για να κατεβάσουμε τον κόσμο στο δρόμο. Έτσι κι αλλιώς οι Γερμανοί είναι ακόμη εδώ!”
Ό,τι έγινε, έγινε εκείνη τη στιγμή που έπρεπε.
Κάθε στιγμή είναι μοναδική.
Και η πρόσπάθεια επανάληψής της είναι τουλάχιστον συντηρητική, έως και… ιδεο-φολκλορική.
Η κηδεία του Παλαμά το 1943. Ευτυχώς δεν επαναλαμβάνεται απ’ το 1944
και έκτοτε,σαν ανάμνηση της τότε μεγαλειώδους λαϊκής διαδήλωσης…
Οι επαναστάσεις και οι ανατροπές δε γίνονται με αναγωγές στο παρελθόν αλλά με το βλέμμα στο μέλλον.
Γι’ αυτό προτείνω να γίνει μια αριστερή πρωτοβουλία για κατάργηση της γιορτής του Πολυτεχνείου και όλων των παρελκομένων της.
Όχι από επιθυμία για να σβήσει η ανάμνησή του, αλλά για να αποκατασταθεί ηθικάστις καρδιές των εκάστοτε εξεγερμένων.
Οι εξεγέρσεις δεν τιμούνται με λουλούδια κι επετείους.
Οι εξεγέρσεις τιμούνται με εξεγέρσεις.
Αν θέλουμε να ζήσουμε “της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία”, πρέπει να απογαλακτιστούμε από της προηγούμενης γενιάς το Πολυτεχνείο!
by…toixo-toixo
logioshermes
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Μαυρίας απασχολεί τον ΠΑΟΚ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
3857 - Ιερά Μονή Ιβήρων (φωτογραφίες)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
