2013-11-18 15:53:05
Δεν πιστεύει στην τύχη και στην ατυχία, ούτε στα παιχνίδια της μοίρας. Πιστεύει όμως στην κρίση, την ανοησία και στη δύναμη του ανθρώπου. Έχει περάσει πολλά και έχει σκεφτεί άλλα τόσα, καθήμενος για... 31 χρόνια σε αναπηρικό καροτσάκι.
Για μια εφημερίδα πήγε, την ώρα που έστρωνε η μητέρα του το τραπέζι και δεν έφαγε ποτέ εκείνο το φαγητό. Πήρε το μηχανάκι, σε ηλικία 15 ετών χωρίς δίπλωμα, χωρίς γνώση, εμπειρία και κράνος.
Παραβίασε STOP που ήταν κρυμμένο πίσω από ένα δέντρο και συγκρούστηκε με λεωφορείο που σε κατοικημένη περιοχή έπρεπε να "πηγαίνει" με 30 χιλιόμετρα την ώρα αλλά έτρεχε με 70.
Έφταιγαν και οι δύο, αλλά ο ένας "την πλήρωσε".
Το κορμί του Μανώλη Μαράκη μετά τη σύγκρουση, θα εκτοξευτεί 20 μέτρα μακριά και θα σκάσει στα σκαλιά της εκκλησίας, στα Ταμπούρια του Πειραιά, όπου και έγινε ... το συμβάν, όπως σημειώνει, όχι ατύχημα, το 1982.
Πολυτραυματίας με σοβαρά τραύματα στο κεφάλι, το πρόσωπο, σπάσιμο στη σπονδυλική στήλη, με τρυπημένα πνευμόνια και γόνατο θα μεταφερθεί αναίσθητος στο νοσοκομείο. Τότε δεν υπήρχαν εντατικές. Οι γιατροί θα του δώσουν λίγες πιθανότητες να ζήσει. Τα πιο σοβαρά τραύματα είναι στο κεφάλι.
«Αυτή είναι και η συνέπεια όταν οδηγείς μηχανάκι στα 15 χωρίς κανένα προσόν και κράνος.
Πέρα από το γεγονός ότι δεν είδα και δε σταμάτησα στο STOP, δεν είχα και την εμπειρία να δω ότι ο δρόμος που ήμουν ήταν δευτερεύων και ο άλλος κεντρικός.
Με περίμεναν στο σπίτι για να φάμε, η μητέρα μου έστρωνε το τραπέζι και εγώ πήγα πάρω μια εφημερίδα κι έγινε αυτό που έγινε. Δεν ήταν ατύχημα - δεν είναι θέμα τύχης. Όταν στη ζωή γίνεται κάτι τόσο σοβαρό δε συνειδητοποιούμε τί φταίει. Και φυσικά για να το συνειδητοποιήσω αυτό, πέρασαν χρόνια», είπε ο κ. Μανώλης Μαράκης μιλώντας στο MadeinCreta.
Ο μικρός Μανώλης από τότε θα ξεκινήσει έναν αγώνα ζωής που μέχρι τότε δε φανταζόταν. Δεν είχε σκεφτεί ότι θα εμπλακεί σε τροχαίο, κανείς δεν το σκέφτεται.
Η καλή φυσική του κατάσταση, καθώς ήταν αθλητής του στίβου, θα βοηθήσει το σώμα να παλέψει.
Κάποια στιγμή μετά από ένα μήνα θα ανοίξει τα μάτια του, δε θα καταλάβει τί είχε συμβεί, δε θυμάται τίποτα, δε νιώθει τίποτα. Θα μείνει για 9 μήνες στα νοσοκομεία της Ελλάδας και μετά θα φύγει στο εξωτερικό σε μια μονάδα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης για θεραπεία.
«Άργησα πολύ να συνειδητοποιήσω τον κόσμο μου γύρω μου και πολύ περισσότερο το βαθμό της κλινικής μου κατάστασης. Δεν ήξερα καν τί συμβαίνει στο κορμί μου και δε σας κρύβω ότι πέρασαν χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι δεν πρόκειται να περπατήσω ξανά. Ξέρετε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία».
«Τίποτα δεν ήταν θέμα τύχης. Το επιδίωξα, προσπάθησα με πολύ κόπο να συνεχίσω τη ζωή που έκανα πριν. Αυτό προσπαθώ να πω σε αυτούς που τώρα έχουν μια αναπηρία»
Το ότι άργησε να καταλάβει τί επακριβώς συμβαίνει, τον βοήθησε στην ψυχολογία του.
Στη Ρωσία όπου έμεινε για δυο χρόνια δεν αντίκρισε, μέσα στους δεκάδες αγνώστους, βλέμματα οίκτου και προβληματισμού, που θα του καθήλωναν εκτός από τα πόδια και την ψυχή. Και πιο δύσκολο είναι να σηκωθεί η ψυχή παρά το σώμα.
«Είναι πολύ δύσκολο και θέλει χρόνια να υπερβείς τον εαυτό σου. Αυτό που κάνουν στο εξωτερικό είναι να στρέφουν τους ανθρώπους στον αθλητισμό, στον άθλο δηλαδή, για να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να ορθοποδήσουν ψυχολογικά».
Η επιστροφή.... στην πραγματικότητα
Ο Μανώλης Μαράκης έφυγε 15 χρονών για την πρώην Σοβιετική Ένωση και επέστρεψε σχεδόν ενήλικας.
Το τι έγινε μέσα σε αυτά τα τρία σχεδόν χρόνια, μόνο ο ίδιος το γνωρίζει, ωστόσο επιστρέφοντας δε θα το βάλει κάτω. Θα πάει, στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, θα εργαστεί στον πατέρα του και θα ξεκινήσει ένα νέο αγώνα για την προσβασιμότητα.
Τόσο χρόνια μετά, αν κάτι θυμάται έντονα εκτός από την οικογένεια που στάθηκε δίπλα του, είναι και οι φίλοι.
«Με βοήθησαν οι φίλοι μου. Ο κόσμος ήταν αρνητικός και είχε λύπηση και με αυτή την αντίδραση δεν μπορείς να το ξεπεράσεις. Οι φίλοι μου όμως δεν έφυγαν από δίπλα μου και αυτοί είναι που σε βοηθούν να προχωρήσεις. Εμάς οι σκάλες δε μας εμπόδισαν να βγούμε έξω να διασκεδάσουμε, με σηκώνανε στα χέρια με έβαζαν στις πλάτες τους, έπαιρναν το καρότσι και μπαίναμε μέσα».
Εξιστορώντας στο MadeinCreta τα όσα πέρασε, με αφορμή και την Παγκόσμια Ημέρα αφιερωμένη στη Μνήμη των Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων, που εορτάζεται κάθε τρίτη Κυριακή του Νοέμβρη, και φέτος συνέπεσε με τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, κάποια στιγμή είπε ότι ευγνωμονεί το Θεό διότι δεν έχασε τη ζωή του, ενώ έφτασε τόσο κοντά, και δημιούργησε μια ωραία οικογένεια με δύο παιδιά, στα οποία μαθαίνει τόσα πολλά - και μεταξύ αυτών να κυκλοφορούν σωστά στο δρόμο.
«Τίποτα δεν ήταν θέμα τύχης. Το επιδίωξα, προσπάθησα με πολύ κόπο να συνεχίσω τη ζωή που έκανα πριν. Αυτό προσπαθώ να πως σε αυτούς που τώρα έχουν μια αναπηρία»
«Ο κόσμος σκοτώνεται κυρίως επειδή δεν οδηγεί σωστά»
Θύμα τροχαίου, ο κ. Μανώλης Μαράκης όταν ακούει για τροχαία στεναχωριέται. Ξέρει από πρώτο χέρι τί περιμένει την οικογένεια, τόσο αν ζήσει όσο και αν πεθάνει ο τραυματίας.
Το τροχαίο γίνεται σε μια στιγμή, τα επακόλουθά του όμως διαρκούν για πάντα.
«Δε φταίνε μόνο οι δρόμοι αλλά και η οδήγηση - ειδικά όταν αναφερόμαστε στους Κρήτες οδηγούς, που έχουν μια άλλη νοοτροπία και νομίζουν ότι προέκταση του ανδρισμού τους είναι το αυτοκίνητο».
Όσοι ασχολούνται με τα τροχαία φωνάζουν ότι η εκπαίδευση των παιδιών πρέπει να ξεκινάει από τις πρώτες τάξεις του σχολείου σε κανονικό μάθημα μέχρι το τέλος της σχολικής ζωής τους.
Ο ίδιος μέσα από τον Εθελοντικό Σύλλογο Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων (Ε.ΣΥ.ΠΡΟ.Τ.Α.) μαζί και με άλλα μέλη επισκέπτονται Γυμνάσια και Λύκεια.
Ο κ. Μαράκης σε ρόλο ζωντανού παραδείγματος προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τους ανήλικους αναβάτες να τηρούν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.
«Όλοι έχουν ευθύνη απέναντι στα παιδιά. Οι γονείς δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι το παιδί τους θα τους μιμηθεί και στο θέμα της οδήγησης. Έχουμε αναξιόπιστο οδικό δίκτυο και πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί. Αλλά και στην παραλιακή που είναι μια χαρά δρόμος, γιατί σκοτώνεται κόσμος; Τί ευθύνεται; Σκοτώνονται επειδή δεν ξέρουν να οδηγούν σωστά.
Εγώ αυτό που προτείνω είναι όλοι να διδάξουν τα παιδιά τους να κάνουν το σωστό, είτε ως οδηγοί είτε κυκλοφορώντας με τα πόδια. Τα παιδιά μας μιμούνται και όταν μεγαλώσουν λειτουργούν με τα παραδείγματα που τους δώσαμε».
Πριν το τέλος αναφέρθηκε στα εγκλήματα της οδήγησης. Πορεία χωρίς ζώνη, μικρά παιδιά μπροστά ή πίσω επίσης χωρίς ζώνη, κράνος, παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, stop κ.α
Τα τροχαία αφορούν όλον τον πλανήτη. Περίπου 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο στους δρόμους του κόσμου, ενώ 20 έως 50 εκατομμύρια τραυματίζονται. Οι τροχαίοι τραυματισμοί είναι η πρώτη αιτία θανάτου ανάμεσα στους νέους ηλικίας 15 με 44 ετών.
Προβλέπεται ότι θα γίνουν η πέμπτη συχνότερη αιτία θανάτου το 2030, με αποτέλεσμα 2.4 εκατομμύρια θανάτους ανά έτος. Αυτή η προβλεπόμενη θέση θα είναι αποτέλεσμα μιας αύξησης των θανάτων από τροχαία και μείωσης των θανάτων από άλλες αιτίες.
madeincreta.gr
Για μια εφημερίδα πήγε, την ώρα που έστρωνε η μητέρα του το τραπέζι και δεν έφαγε ποτέ εκείνο το φαγητό. Πήρε το μηχανάκι, σε ηλικία 15 ετών χωρίς δίπλωμα, χωρίς γνώση, εμπειρία και κράνος.
Παραβίασε STOP που ήταν κρυμμένο πίσω από ένα δέντρο και συγκρούστηκε με λεωφορείο που σε κατοικημένη περιοχή έπρεπε να "πηγαίνει" με 30 χιλιόμετρα την ώρα αλλά έτρεχε με 70.
Έφταιγαν και οι δύο, αλλά ο ένας "την πλήρωσε".
Το κορμί του Μανώλη Μαράκη μετά τη σύγκρουση, θα εκτοξευτεί 20 μέτρα μακριά και θα σκάσει στα σκαλιά της εκκλησίας, στα Ταμπούρια του Πειραιά, όπου και έγινε ... το συμβάν, όπως σημειώνει, όχι ατύχημα, το 1982.
Πολυτραυματίας με σοβαρά τραύματα στο κεφάλι, το πρόσωπο, σπάσιμο στη σπονδυλική στήλη, με τρυπημένα πνευμόνια και γόνατο θα μεταφερθεί αναίσθητος στο νοσοκομείο. Τότε δεν υπήρχαν εντατικές. Οι γιατροί θα του δώσουν λίγες πιθανότητες να ζήσει. Τα πιο σοβαρά τραύματα είναι στο κεφάλι.
«Αυτή είναι και η συνέπεια όταν οδηγείς μηχανάκι στα 15 χωρίς κανένα προσόν και κράνος.
Πέρα από το γεγονός ότι δεν είδα και δε σταμάτησα στο STOP, δεν είχα και την εμπειρία να δω ότι ο δρόμος που ήμουν ήταν δευτερεύων και ο άλλος κεντρικός.
Με περίμεναν στο σπίτι για να φάμε, η μητέρα μου έστρωνε το τραπέζι και εγώ πήγα πάρω μια εφημερίδα κι έγινε αυτό που έγινε. Δεν ήταν ατύχημα - δεν είναι θέμα τύχης. Όταν στη ζωή γίνεται κάτι τόσο σοβαρό δε συνειδητοποιούμε τί φταίει. Και φυσικά για να το συνειδητοποιήσω αυτό, πέρασαν χρόνια», είπε ο κ. Μανώλης Μαράκης μιλώντας στο MadeinCreta.
Ο μικρός Μανώλης από τότε θα ξεκινήσει έναν αγώνα ζωής που μέχρι τότε δε φανταζόταν. Δεν είχε σκεφτεί ότι θα εμπλακεί σε τροχαίο, κανείς δεν το σκέφτεται.
Η καλή φυσική του κατάσταση, καθώς ήταν αθλητής του στίβου, θα βοηθήσει το σώμα να παλέψει.
Κάποια στιγμή μετά από ένα μήνα θα ανοίξει τα μάτια του, δε θα καταλάβει τί είχε συμβεί, δε θυμάται τίποτα, δε νιώθει τίποτα. Θα μείνει για 9 μήνες στα νοσοκομεία της Ελλάδας και μετά θα φύγει στο εξωτερικό σε μια μονάδα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης για θεραπεία.
«Άργησα πολύ να συνειδητοποιήσω τον κόσμο μου γύρω μου και πολύ περισσότερο το βαθμό της κλινικής μου κατάστασης. Δεν ήξερα καν τί συμβαίνει στο κορμί μου και δε σας κρύβω ότι πέρασαν χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι δεν πρόκειται να περπατήσω ξανά. Ξέρετε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία».
«Τίποτα δεν ήταν θέμα τύχης. Το επιδίωξα, προσπάθησα με πολύ κόπο να συνεχίσω τη ζωή που έκανα πριν. Αυτό προσπαθώ να πω σε αυτούς που τώρα έχουν μια αναπηρία»
Το ότι άργησε να καταλάβει τί επακριβώς συμβαίνει, τον βοήθησε στην ψυχολογία του.
Στη Ρωσία όπου έμεινε για δυο χρόνια δεν αντίκρισε, μέσα στους δεκάδες αγνώστους, βλέμματα οίκτου και προβληματισμού, που θα του καθήλωναν εκτός από τα πόδια και την ψυχή. Και πιο δύσκολο είναι να σηκωθεί η ψυχή παρά το σώμα.
«Είναι πολύ δύσκολο και θέλει χρόνια να υπερβείς τον εαυτό σου. Αυτό που κάνουν στο εξωτερικό είναι να στρέφουν τους ανθρώπους στον αθλητισμό, στον άθλο δηλαδή, για να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να ορθοποδήσουν ψυχολογικά».
Η επιστροφή.... στην πραγματικότητα
Ο Μανώλης Μαράκης έφυγε 15 χρονών για την πρώην Σοβιετική Ένωση και επέστρεψε σχεδόν ενήλικας.
Το τι έγινε μέσα σε αυτά τα τρία σχεδόν χρόνια, μόνο ο ίδιος το γνωρίζει, ωστόσο επιστρέφοντας δε θα το βάλει κάτω. Θα πάει, στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, θα εργαστεί στον πατέρα του και θα ξεκινήσει ένα νέο αγώνα για την προσβασιμότητα.
Τόσο χρόνια μετά, αν κάτι θυμάται έντονα εκτός από την οικογένεια που στάθηκε δίπλα του, είναι και οι φίλοι.
«Με βοήθησαν οι φίλοι μου. Ο κόσμος ήταν αρνητικός και είχε λύπηση και με αυτή την αντίδραση δεν μπορείς να το ξεπεράσεις. Οι φίλοι μου όμως δεν έφυγαν από δίπλα μου και αυτοί είναι που σε βοηθούν να προχωρήσεις. Εμάς οι σκάλες δε μας εμπόδισαν να βγούμε έξω να διασκεδάσουμε, με σηκώνανε στα χέρια με έβαζαν στις πλάτες τους, έπαιρναν το καρότσι και μπαίναμε μέσα».
Εξιστορώντας στο MadeinCreta τα όσα πέρασε, με αφορμή και την Παγκόσμια Ημέρα αφιερωμένη στη Μνήμη των Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων, που εορτάζεται κάθε τρίτη Κυριακή του Νοέμβρη, και φέτος συνέπεσε με τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, κάποια στιγμή είπε ότι ευγνωμονεί το Θεό διότι δεν έχασε τη ζωή του, ενώ έφτασε τόσο κοντά, και δημιούργησε μια ωραία οικογένεια με δύο παιδιά, στα οποία μαθαίνει τόσα πολλά - και μεταξύ αυτών να κυκλοφορούν σωστά στο δρόμο.
«Τίποτα δεν ήταν θέμα τύχης. Το επιδίωξα, προσπάθησα με πολύ κόπο να συνεχίσω τη ζωή που έκανα πριν. Αυτό προσπαθώ να πως σε αυτούς που τώρα έχουν μια αναπηρία»
«Ο κόσμος σκοτώνεται κυρίως επειδή δεν οδηγεί σωστά»
Θύμα τροχαίου, ο κ. Μανώλης Μαράκης όταν ακούει για τροχαία στεναχωριέται. Ξέρει από πρώτο χέρι τί περιμένει την οικογένεια, τόσο αν ζήσει όσο και αν πεθάνει ο τραυματίας.
Το τροχαίο γίνεται σε μια στιγμή, τα επακόλουθά του όμως διαρκούν για πάντα.
«Δε φταίνε μόνο οι δρόμοι αλλά και η οδήγηση - ειδικά όταν αναφερόμαστε στους Κρήτες οδηγούς, που έχουν μια άλλη νοοτροπία και νομίζουν ότι προέκταση του ανδρισμού τους είναι το αυτοκίνητο».
Όσοι ασχολούνται με τα τροχαία φωνάζουν ότι η εκπαίδευση των παιδιών πρέπει να ξεκινάει από τις πρώτες τάξεις του σχολείου σε κανονικό μάθημα μέχρι το τέλος της σχολικής ζωής τους.
Ο ίδιος μέσα από τον Εθελοντικό Σύλλογο Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων (Ε.ΣΥ.ΠΡΟ.Τ.Α.) μαζί και με άλλα μέλη επισκέπτονται Γυμνάσια και Λύκεια.
Ο κ. Μαράκης σε ρόλο ζωντανού παραδείγματος προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τους ανήλικους αναβάτες να τηρούν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.
«Όλοι έχουν ευθύνη απέναντι στα παιδιά. Οι γονείς δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι το παιδί τους θα τους μιμηθεί και στο θέμα της οδήγησης. Έχουμε αναξιόπιστο οδικό δίκτυο και πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί. Αλλά και στην παραλιακή που είναι μια χαρά δρόμος, γιατί σκοτώνεται κόσμος; Τί ευθύνεται; Σκοτώνονται επειδή δεν ξέρουν να οδηγούν σωστά.
Εγώ αυτό που προτείνω είναι όλοι να διδάξουν τα παιδιά τους να κάνουν το σωστό, είτε ως οδηγοί είτε κυκλοφορώντας με τα πόδια. Τα παιδιά μας μιμούνται και όταν μεγαλώσουν λειτουργούν με τα παραδείγματα που τους δώσαμε».
Πριν το τέλος αναφέρθηκε στα εγκλήματα της οδήγησης. Πορεία χωρίς ζώνη, μικρά παιδιά μπροστά ή πίσω επίσης χωρίς ζώνη, κράνος, παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, stop κ.α
Τα τροχαία αφορούν όλον τον πλανήτη. Περίπου 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο στους δρόμους του κόσμου, ενώ 20 έως 50 εκατομμύρια τραυματίζονται. Οι τροχαίοι τραυματισμοί είναι η πρώτη αιτία θανάτου ανάμεσα στους νέους ηλικίας 15 με 44 ετών.
Προβλέπεται ότι θα γίνουν η πέμπτη συχνότερη αιτία θανάτου το 2030, με αποτέλεσμα 2.4 εκατομμύρια θανάτους ανά έτος. Αυτή η προβλεπόμενη θέση θα είναι αποτέλεσμα μιας αύξησης των θανάτων από τροχαία και μείωσης των θανάτων από άλλες αιτίες.
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πότε σας παίρνουν το σπίτι και πώς να το γλυτώσετε
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πώς θα απαλλαγούμε από το "συναισθηματικό φαγητό";
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Δείτε την πρώτη πλήρη περιστροφή 360 μοιρών με αυτοκίνητο [video]](https://images.newsnowgreece.com/55/553556/deite-tin-proti-pliri-peristrofi-360-moiron-me-aftokinito-video-1-124x78.jpg)
