2013-11-20 12:30:10
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Τον «Αρχηγό» τον γράφουν με «άλφα» κεφαλαίο. Και τον «Πρόεδρο» με «Πι» κεφαλαίο. Για τους «Ταλιμπάν», τους κάθε λογής «προεδρικούς», ο αρχηγός δεν είναι πρόσωπο, δεν είναι πρόεδρος κόμματος, ούτε καν επικεφαλής παράταξης. Είναι ένας μικρός θεός. Και αλίμονο σε όποιον τολμήσει να τον πειράξει, να ψέξει το έλλειμμα πολιτικής ή προτάσεων στο λόγο του ή να του ασκήσει πολιτική κριτική.
Οι «Ταλιμπάν» έχουν διάφορα χρώματα. Υπάρχουν γαλάζιοι, πράσινοι, ροζ, κόκκινοι. Ένα ουράνιο τόξο από προεδρικούς μουτζαχεντίν. «Σαμαρικοί», «τσιπρικοί», «καραμανλικοί», «παπανδρεϊκοί», «βενιζελικοί». Είναι πάντα εκεί. Δίπλα στον αρχηγό. Ωσεί παρόντες, για να τον «προστατέψουν» από οποιονδήποτε-οποιανδήποτε «τολμήσει» να αμφισβητήσει το φωτοστέφανο της γνώσης του, την κορόνα της πολιτικής του επάρκειας, την ολομέταξη χλαμύδα της ικανότητάς του να πολιτεύεται, να προεδρεύει, να κυβερνά. Να ηγείται.
Οι «Ταλιμπάν» είναι παντού. Απαρνούνται τον εαυτό τους, την ίδια τους την ύπαρξη -πολιτική ή μη. Αφήνουν την υπόστασή τους κατά μέρος και γίνονται οι «εξ απορρήτων», οι «στενοί συνεργάτες», οι «κύκλοι» του αρχηγού, το «περιβάλλον του προέδρου». Και είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να κατασπαράξουν όποιον τολμήσει να σταθεί απέναντι στον Αρχηγό. Είτε γιατί ανήκει σε άλλο κόμμα, είτε γιατί εξυπηρετεί άλλο πολιτικό σχέδιο, είτε διότι ασκεί κριτική ως δημοσιογράφος που προασπίζει την αντικειμενικότητά του.
Οι «Ταλιμπάν» έχουν γεμίσει τα social media. Στέλνουν μηνύματα στο facebook, βρίζουν τους αντιπάλους στο twitter. Δεν κρύβουν το θαυμασμό τους για τα χαρίσματα του Αρχηγού. Για μια λέξη του στη Βουλή. Για μια πολιτική απόφασή του. Το timeline όλων όσοι ασχολούνται με την πολιτική, την κοινωνία ή τη δημοσιογραφία, γεμίζει κάθε μέρα με ποικιλόχρωμα trolls, που γκριζάρουν την ουσία της πολιτικής και μαυρίζουν το δημόσιο διάλογο.
Ύβρεις, προσβολές, υπονοούμενα, προσωπικές επιθέσεις. Σ’ αυτά είναι καλοί οι «Ταλιμπάν». Εξυπνάδες, ειρωνείες, λαϊκισμός, αλλά και λαϊκίστικος «αντιλαϊκισμός». Με μία εικόνα, μία ανάρτηση από ένα site ή blog της κακιάς ώρας ή ένα σκωπτικό λογοπαίγνιο, μπορούν να γκρεμίζουν ζωές, πορείες χρόνων, φιλίες δεκαετιών, υπαρκτά και δυσεπίλυτα προβλήματα της πολιτικής και της οικονομίας. Να ακυρώνουν αγώνες, να διαγράφουν προσωπικότητες.
Γίνονται πρωταγωνιστές στα δελτία, διασταυρώνουν άγρια τα ξίφη τους, αποκτούν καλές και προβεβλημένες θέσεις σε παραπολιτικές στήλες. Και πάντα προσπαθούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους: στην προσβολή, την ειρωνεία, τον μηδενισμό, τον λαϊκισμό. Εξ ονόματος του αρχηγού. Και επ’ ονόματι του Αρχηγού.
Οι «Ταλιμπάν» πολλές φορές τα λένε καλύτερα απ’ Αυτόν. Πιο «χοντρά» απ’ Αυτόν. Δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω, ακόμη κι αν ο Αρχηγός ορισμένες φορές θα έλεγε «δεν βαριέσαι». Τότε επεμβαίνουν οι «Ταλιμπάν». Οι προεδρικοί «Μουτζαχεντίν». Που επιμένουν στον «πρωινό καφέ» ότι «αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε να πέσει κάτω». Και μετά ξεχύνονται σε τηλέφωνα, πληκτρολόγια, social media, να ρίξουν το δηλητήριό τους, να χωρίσουν την κοινή γνώμη στους «από εδώ» και τους «από εκεί». Όχι να πουν την άποψή τους. Αλλά να εκτελέσουν συμβόλαια. Συμβόλαια πολιτικού θανάτου για όποιον δεν είναι μαζί τους. Γιατί όποιος δεν είναι μαζί τους, είναι εχθρός.
Οι «Ταλιμπάν» είναι εφευρετικοί. Γλωσσοπλάστες και λεξιπλάστες. Προσδιορίζουν τους αντιπάλους τους και τους στολίζουν με γνωστές και άγνωστες λέξεις: «Δραχμολάγνοι», «δραχμούληδες», «ανεύθυνοι», «ακραίοι», «φλερτάρουν με τη χρεοκοπία», «επενδύουν στην καταστροφή», «διώχνουν επενδύσεις». Αλλά και «Τσολάκογλου», «δωσίλογοι», «Μερκελιστές», «ευρωλιγούρηδες», «υποταγμένοι», «καλοί μαθητές της τρόικας», «προδότες», «αρχιερείς της διαπλοκής» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Οι «Ταλιμπάν» είναι πολλών χρωμάτων, όμως βλέπουν μόνο το «άσπρο» και το «μαύρο». Αναλόγως της πολιτικής και -κυρίως- της κομματικής τοποθέτησής τους. Ή μάλλον, αναλόγως της τοποθέτησης του αρχηγού τους. Δεν καταφέρνουν καν, μέσα στη μανχαϊστική αχρωματοψία τους, να δουν -μερικές έστω- αποχρώσεις του γκρι. Έχουν ξεχάσει ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Και βλέπουν μόνο αυτούς τους μονόδρομους: αλλά πάντα τους άσπρους ή τους μαύρους.
Για κάποιους, υπάρχει μόνο ο «μονόδρομος» του Μνημονίου. Όλες οι άλλες απόψεις οδηγούν στο χάος. Είναι το «μόνο σοβαρό κείμενο», άλλωστε, γι’ αυτούς.
Για κάποιους άλλους, υπάρχει μόνο ο «μονόδρομος» της «εναλλακτικής» τους πρότασης, στην οποία, όμως, δεν έχουν καταλήξει ακόμη, ούτε είναι σίγουροι για την αποδοτικότητά της, ούτε την έχουν κοστολογήσει, ούτε καν ξέρουν αν και πόσα από τα «εναλλακτικά» τους θα δεχθούν οι θεσμικοί μας εταίροι χωρίς να κλείσουν την κάνουλα της ΕΚΤ και χωρίς να οδηγηθούμε σε μία ρήξη και στα αχαρτογράφητα νερά της χρεοκοπίας.
Οι «Ταλιμπάν» δεν ενδιαφέρονται για την αναζήτηση λύσεων. Υπηρετούν απλώς το πολιτικό σχέδιο του Αρχηγού. Δεν τους ενδιαφέρει αν σε πέντε βασικά θέματα -π.χ. στην ανάγκη καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, σε μία κοινή γραμμή στο Κυπριακό, σε δυο σοβαρές προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος, στη σημασία ανάδειξης ενός πλεονασματικού προϋπολογισμού- μπορεί να υπάρξει μία καταρχήν συναίνεση. Κι ας περιοριστεί η αντιπαράθεση στα «ειδικά» και εξόχως πολιτικά θέματα, όπως, για παράδειγμα, ποιοι θα σηκώσουν το βάρος του πρωτογενούς πλεονάσματος -κάτι στο οποίο προφανώς δεν μπορεί να συμφωνήσει η Δεξιά με την Αριστερά Οι «Ταλιμπάν» δεν θέλουν συναίνεση. Τρέφονται από την πόλωση. Αυτή είναι η δουλειά τους. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Ο λόγος της ύπαρξής τους. Κι ας μένει πίσω, λόγω πόλωσης, η ανάγκη να συγκεντρωθεί κάθε κόμμα στην εκπόνηση ενός σοβαρού πολιτικού σχεδίου. Ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης, το οποίο θα περιέχει προτάσεις πέρα και έξω από την τρόικα και τα εκάστοτε «προαπαιτούμενα».
Κι ας μένει πίσω, δηλαδή, η παραγωγή πολιτικής. Κι ας υποβαθμίζεται η Δημοκρατία, περιοριζόμενη σε συνθήματα αμφιθεάτρου, εκβιαστικά διλήμματα, διχαστικές λογικές, προσπάθειες «εγκλωβισμού» πολιτών και ψηφοφόρων σε κομματικά στεγανά και τείχη.
Αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για τους «Ταλιμπάν». Με τη στάση τους, τις ύβρεις και τις «βεβαιότητές» τους, υποβαθμίζουν το δημόσιο διάλογο, απλουστεύουν προβλήματα που δεν μπορεί προς το παρόν να λύσει ο Λευκός Οίκος, οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο, η ΕΚΤ. Έχουν την εύκολη λύση για όλα. Αρκεί ο Αρχηγός να εξουσιάζει. Να είναι ο νικητής. Αυτός θα τα λύσει όλα. Είναι ο Φωτεινός Παντογνώστης, ένα Άστρο που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στο «μονόδρομο» της εξόδου από την κρίση. Το αν ο δρόμος αυτός θα είναι μαύρος ή άσπρος, δύσβατος ή εύκολος, ανηφορικός ή κατηφορικός, λίγη σημασία έχει. Αρκεί να είναι ο δρόμος της εξουσίας. Και όλα τα άλλα είναι εύκολα. Για τους «Ταλιμπάν», όχι για όλους εμάς τους υπόλοιπους.
matrix24 logioshermes
Τον «Αρχηγό» τον γράφουν με «άλφα» κεφαλαίο. Και τον «Πρόεδρο» με «Πι» κεφαλαίο. Για τους «Ταλιμπάν», τους κάθε λογής «προεδρικούς», ο αρχηγός δεν είναι πρόσωπο, δεν είναι πρόεδρος κόμματος, ούτε καν επικεφαλής παράταξης. Είναι ένας μικρός θεός. Και αλίμονο σε όποιον τολμήσει να τον πειράξει, να ψέξει το έλλειμμα πολιτικής ή προτάσεων στο λόγο του ή να του ασκήσει πολιτική κριτική.
Οι «Ταλιμπάν» έχουν διάφορα χρώματα. Υπάρχουν γαλάζιοι, πράσινοι, ροζ, κόκκινοι. Ένα ουράνιο τόξο από προεδρικούς μουτζαχεντίν. «Σαμαρικοί», «τσιπρικοί», «καραμανλικοί», «παπανδρεϊκοί», «βενιζελικοί». Είναι πάντα εκεί. Δίπλα στον αρχηγό. Ωσεί παρόντες, για να τον «προστατέψουν» από οποιονδήποτε-οποιανδήποτε «τολμήσει» να αμφισβητήσει το φωτοστέφανο της γνώσης του, την κορόνα της πολιτικής του επάρκειας, την ολομέταξη χλαμύδα της ικανότητάς του να πολιτεύεται, να προεδρεύει, να κυβερνά. Να ηγείται.
Οι «Ταλιμπάν» είναι παντού. Απαρνούνται τον εαυτό τους, την ίδια τους την ύπαρξη -πολιτική ή μη. Αφήνουν την υπόστασή τους κατά μέρος και γίνονται οι «εξ απορρήτων», οι «στενοί συνεργάτες», οι «κύκλοι» του αρχηγού, το «περιβάλλον του προέδρου». Και είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να κατασπαράξουν όποιον τολμήσει να σταθεί απέναντι στον Αρχηγό. Είτε γιατί ανήκει σε άλλο κόμμα, είτε γιατί εξυπηρετεί άλλο πολιτικό σχέδιο, είτε διότι ασκεί κριτική ως δημοσιογράφος που προασπίζει την αντικειμενικότητά του.
Οι «Ταλιμπάν» έχουν γεμίσει τα social media. Στέλνουν μηνύματα στο facebook, βρίζουν τους αντιπάλους στο twitter. Δεν κρύβουν το θαυμασμό τους για τα χαρίσματα του Αρχηγού. Για μια λέξη του στη Βουλή. Για μια πολιτική απόφασή του. Το timeline όλων όσοι ασχολούνται με την πολιτική, την κοινωνία ή τη δημοσιογραφία, γεμίζει κάθε μέρα με ποικιλόχρωμα trolls, που γκριζάρουν την ουσία της πολιτικής και μαυρίζουν το δημόσιο διάλογο.
Ύβρεις, προσβολές, υπονοούμενα, προσωπικές επιθέσεις. Σ’ αυτά είναι καλοί οι «Ταλιμπάν». Εξυπνάδες, ειρωνείες, λαϊκισμός, αλλά και λαϊκίστικος «αντιλαϊκισμός». Με μία εικόνα, μία ανάρτηση από ένα site ή blog της κακιάς ώρας ή ένα σκωπτικό λογοπαίγνιο, μπορούν να γκρεμίζουν ζωές, πορείες χρόνων, φιλίες δεκαετιών, υπαρκτά και δυσεπίλυτα προβλήματα της πολιτικής και της οικονομίας. Να ακυρώνουν αγώνες, να διαγράφουν προσωπικότητες.
Γίνονται πρωταγωνιστές στα δελτία, διασταυρώνουν άγρια τα ξίφη τους, αποκτούν καλές και προβεβλημένες θέσεις σε παραπολιτικές στήλες. Και πάντα προσπαθούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους: στην προσβολή, την ειρωνεία, τον μηδενισμό, τον λαϊκισμό. Εξ ονόματος του αρχηγού. Και επ’ ονόματι του Αρχηγού.
Οι «Ταλιμπάν» πολλές φορές τα λένε καλύτερα απ’ Αυτόν. Πιο «χοντρά» απ’ Αυτόν. Δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω, ακόμη κι αν ο Αρχηγός ορισμένες φορές θα έλεγε «δεν βαριέσαι». Τότε επεμβαίνουν οι «Ταλιμπάν». Οι προεδρικοί «Μουτζαχεντίν». Που επιμένουν στον «πρωινό καφέ» ότι «αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε να πέσει κάτω». Και μετά ξεχύνονται σε τηλέφωνα, πληκτρολόγια, social media, να ρίξουν το δηλητήριό τους, να χωρίσουν την κοινή γνώμη στους «από εδώ» και τους «από εκεί». Όχι να πουν την άποψή τους. Αλλά να εκτελέσουν συμβόλαια. Συμβόλαια πολιτικού θανάτου για όποιον δεν είναι μαζί τους. Γιατί όποιος δεν είναι μαζί τους, είναι εχθρός.
Οι «Ταλιμπάν» είναι εφευρετικοί. Γλωσσοπλάστες και λεξιπλάστες. Προσδιορίζουν τους αντιπάλους τους και τους στολίζουν με γνωστές και άγνωστες λέξεις: «Δραχμολάγνοι», «δραχμούληδες», «ανεύθυνοι», «ακραίοι», «φλερτάρουν με τη χρεοκοπία», «επενδύουν στην καταστροφή», «διώχνουν επενδύσεις». Αλλά και «Τσολάκογλου», «δωσίλογοι», «Μερκελιστές», «ευρωλιγούρηδες», «υποταγμένοι», «καλοί μαθητές της τρόικας», «προδότες», «αρχιερείς της διαπλοκής» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Οι «Ταλιμπάν» είναι πολλών χρωμάτων, όμως βλέπουν μόνο το «άσπρο» και το «μαύρο». Αναλόγως της πολιτικής και -κυρίως- της κομματικής τοποθέτησής τους. Ή μάλλον, αναλόγως της τοποθέτησης του αρχηγού τους. Δεν καταφέρνουν καν, μέσα στη μανχαϊστική αχρωματοψία τους, να δουν -μερικές έστω- αποχρώσεις του γκρι. Έχουν ξεχάσει ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Και βλέπουν μόνο αυτούς τους μονόδρομους: αλλά πάντα τους άσπρους ή τους μαύρους.
Για κάποιους, υπάρχει μόνο ο «μονόδρομος» του Μνημονίου. Όλες οι άλλες απόψεις οδηγούν στο χάος. Είναι το «μόνο σοβαρό κείμενο», άλλωστε, γι’ αυτούς.
Για κάποιους άλλους, υπάρχει μόνο ο «μονόδρομος» της «εναλλακτικής» τους πρότασης, στην οποία, όμως, δεν έχουν καταλήξει ακόμη, ούτε είναι σίγουροι για την αποδοτικότητά της, ούτε την έχουν κοστολογήσει, ούτε καν ξέρουν αν και πόσα από τα «εναλλακτικά» τους θα δεχθούν οι θεσμικοί μας εταίροι χωρίς να κλείσουν την κάνουλα της ΕΚΤ και χωρίς να οδηγηθούμε σε μία ρήξη και στα αχαρτογράφητα νερά της χρεοκοπίας.
Οι «Ταλιμπάν» δεν ενδιαφέρονται για την αναζήτηση λύσεων. Υπηρετούν απλώς το πολιτικό σχέδιο του Αρχηγού. Δεν τους ενδιαφέρει αν σε πέντε βασικά θέματα -π.χ. στην ανάγκη καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, σε μία κοινή γραμμή στο Κυπριακό, σε δυο σοβαρές προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος, στη σημασία ανάδειξης ενός πλεονασματικού προϋπολογισμού- μπορεί να υπάρξει μία καταρχήν συναίνεση. Κι ας περιοριστεί η αντιπαράθεση στα «ειδικά» και εξόχως πολιτικά θέματα, όπως, για παράδειγμα, ποιοι θα σηκώσουν το βάρος του πρωτογενούς πλεονάσματος -κάτι στο οποίο προφανώς δεν μπορεί να συμφωνήσει η Δεξιά με την Αριστερά Οι «Ταλιμπάν» δεν θέλουν συναίνεση. Τρέφονται από την πόλωση. Αυτή είναι η δουλειά τους. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Ο λόγος της ύπαρξής τους. Κι ας μένει πίσω, λόγω πόλωσης, η ανάγκη να συγκεντρωθεί κάθε κόμμα στην εκπόνηση ενός σοβαρού πολιτικού σχεδίου. Ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης, το οποίο θα περιέχει προτάσεις πέρα και έξω από την τρόικα και τα εκάστοτε «προαπαιτούμενα».
Κι ας μένει πίσω, δηλαδή, η παραγωγή πολιτικής. Κι ας υποβαθμίζεται η Δημοκρατία, περιοριζόμενη σε συνθήματα αμφιθεάτρου, εκβιαστικά διλήμματα, διχαστικές λογικές, προσπάθειες «εγκλωβισμού» πολιτών και ψηφοφόρων σε κομματικά στεγανά και τείχη.
Αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για τους «Ταλιμπάν». Με τη στάση τους, τις ύβρεις και τις «βεβαιότητές» τους, υποβαθμίζουν το δημόσιο διάλογο, απλουστεύουν προβλήματα που δεν μπορεί προς το παρόν να λύσει ο Λευκός Οίκος, οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο, η ΕΚΤ. Έχουν την εύκολη λύση για όλα. Αρκεί ο Αρχηγός να εξουσιάζει. Να είναι ο νικητής. Αυτός θα τα λύσει όλα. Είναι ο Φωτεινός Παντογνώστης, ένα Άστρο που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στο «μονόδρομο» της εξόδου από την κρίση. Το αν ο δρόμος αυτός θα είναι μαύρος ή άσπρος, δύσβατος ή εύκολος, ανηφορικός ή κατηφορικός, λίγη σημασία έχει. Αρκεί να είναι ο δρόμος της εξουσίας. Και όλα τα άλλα είναι εύκολα. Για τους «Ταλιμπάν», όχι για όλους εμάς τους υπόλοιπους.
matrix24 logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι Κύπριοι είπαν "ναι" στην ένωση με τους Τουρκοκύπριους
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
