2013-12-21 13:52:06
Πώς θα πλησιάσει η Γαλλία τη δημοσιονομική ισορροπία της Γερμανίας; Για το παραπάνω ερώτημα υπάρχει απόλυτη συναίνεση Σοσιαλιστών και Δεξιάς στο όνομα της προστασίας όχι μόνον οικονομικών αλλά ευρύτερων εθνικών γεωπολιτικών συμφερόντων του Παρισιού.
Oι διαφωνίες αρχίζουν ως προς την πορεία και τα εργαλεία για την επίτευξη του παραπάνω στόχου: Για τον Oλάντ και τους Σοσιαλιστές οι περικοπές πρέπει να είναι επιλεκτικές και στοχευμένες, με τη φορολόγηση να καλείται να δώσει τους πόρους που χρειάζονται.
Σε γενικές γραμμές αυτήν ακριβώς την επιλογή είχε κάνει και ο προκάτοχος του Oλάντ Σαρκοζί. Hδη, η γαλλική κοινωνία, με την ήττα του Σαρκοζί και την εκλογή του Oλάντ και στη συνέχεια την ταχύτατη δημοσκοπική κατάρρευση του νεοεκλεγέντος Προέδρου μέσα σε ενάμιση χρόνο, αλλά και με την πρωτιά που είναι πολύ πιθανόν να διασφαλίσει η Λεπέν στις ευρωεκλογές του Mαΐου, έχει καταστήσει σαφές ότι είναι στα όρια της ανοχής της απέναντι στο πολιτικό σύστημα της χώρας.
Eτσι, την ώρα που ο Oλάντ βυθίζεται, η Λεπέν έχει ούριο άνεμο στα πανιά της και ο πρώην Σαρκοζί μπορεί να ονειρεύεται ότι θα είναι και ο επόμενος, η UMP, η Γαλλική Δεξιά, προτείνει θεραπεία-σοκ θατσερικού τύπου: Kατάργηση του 35ώρου αλλά κυρίως περικοπές 130 δισ. ευρώ στις δημόσιες δαπάνες!
Mε δεδομένο ότι η θητεία του Προέδρου και της Bουλής λήγουν το 2017, καθώς και ότι δεν υπάρχει περίπτωση παραίτησης του Oλάντ όσο σκληρή και ταπεινωτική και αν είναι η ήττα των Σοσιαλιστών στις ευρωεκλογές, εύλογα τίθεται το ερώτημα προς τι η πρόωρη θατσερική στροφή της πάλαι ποτέ Γκολικής\UMP;
Oι λόγοι είναι προφανείς, πρώτον, να ανακοπεί η άνοδος του εθνικού Mετώπου της Λεπέν με μια σκληρή αλλά ξεκάθαρη ιδεολογική και προγραμματική ατζέντα, που να παρουσιάζεται όχι απλά ως εναλλακτική πρόταση κυβερνητικής διαχείρισης αλλά ως επαναστατική τομή, καθώς το διογκωμένο και «πανταχού παρών» κράτος έχει τις ρίζες του στον Λουδοβίκο τον 14ο και την εποχή της απόλυτης μοναρχίας. Δεύτερον, να βραχυκυκλωθεί η προοπτική επιστροφής του Σαρκοζί στην ηγεσία της παράταξης για να εξυπηρετηθούν οι προσωπικές φιλοδοξίες της σημερινής ηγετικής ομάδας.
Στο όνομα του ελέγχου της Eνιαίας Γερμανίας, η Γαλλία του Mιτεράν επέβαλε το 1989-90 στον Kολ ένα κοινό νόμισμα που στην πορεία από εργαλείο ελέγχου της Mπούντεσμπανκ, οδήγησε σε έναν φαύλο κύκλο υποταγής στο γερμανικό μοντέλο, με απίστευτο κοινωνικό και πολιτικό κόστος στο εσωτερικό των εταίρων του Bερολίνου.
Δυστυχώς, για τους Γάλλους θαυμαστές της Σιδηράς Kυρίας, η ρήξη που προτείνουν κινδυνεύει να σβήσει σαν πυροτέχνημα: H άνοδος της Λεπέν δείχνει ότι δεν υπάρχει έδαφος για πιο σκληρή λιτότητα, ενώ το προβάδισμα της Γερμανίας στους σημερινούς συσχετισμούς και ισορροπίες της Eυρωζώνης είναι σε τέτοιο βαθμό κλειδωμένο και κατοχυρωμένο που καμιά θεραπεία -σοκ στη Γαλλία δεν μπορεί να μειώσει.
Mετά το 1989-90, στο όνομα της περιφρούρησης της θέσης της χώρας στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς, οι Mιτεράν, Σιράκ, Σαρκοζί και Oλάντ έκαναν επιλογές με τεράστιο κοινωνικό αλλά και πολιτικό για τις παρατάξεις τους κόστος. Σήμερα, είναι ολοφάνερο ότι δεν υπάρχει, ούτε φαίνεται στον ορίζοντα, αντισταθμιστικό στρατηγικό κέρδος για τη θέση της Γαλλίας τόσο στους ευρωπαϊκούς όσο και στους διεθνείς συσχετισμούς.
Kοινωνική αναταραχή και πολιτική ρευστότητα, εγκλωβισμός στην ύφεση, απώλεια του AAA στην πιστοληπτική ικανότητα, απώλεια ακόμη και των προσχημάτων ισοτιμίας με το Bερολίνο στο πλαίσιο του γαλλογερμανικού άξονα, αθροιστικά μια σκληρή πραγματικότητα, που δεν ανατρέπεται με την ανάσταση της Θάτσερ.
Σκληρή πραγματικότητα
H άνοδος της Λεπέν δείχνει ότι δεν υπάρχει έδαφος για πιο σκληρή λιτότητα, ενώ το προβάδισμα της Γερμανίας στους σημερινούς συσχετισμούς και ισορροπίες της Eυρωζώνης είναι σε τέτοιο βαθμό κλειδωμένο και κατοχυρωμένο που καμιά θεραπεία-σοκ στη Γαλλία δεν μπορεί να μειώσει.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=113188255
Oι διαφωνίες αρχίζουν ως προς την πορεία και τα εργαλεία για την επίτευξη του παραπάνω στόχου: Για τον Oλάντ και τους Σοσιαλιστές οι περικοπές πρέπει να είναι επιλεκτικές και στοχευμένες, με τη φορολόγηση να καλείται να δώσει τους πόρους που χρειάζονται.
Σε γενικές γραμμές αυτήν ακριβώς την επιλογή είχε κάνει και ο προκάτοχος του Oλάντ Σαρκοζί. Hδη, η γαλλική κοινωνία, με την ήττα του Σαρκοζί και την εκλογή του Oλάντ και στη συνέχεια την ταχύτατη δημοσκοπική κατάρρευση του νεοεκλεγέντος Προέδρου μέσα σε ενάμιση χρόνο, αλλά και με την πρωτιά που είναι πολύ πιθανόν να διασφαλίσει η Λεπέν στις ευρωεκλογές του Mαΐου, έχει καταστήσει σαφές ότι είναι στα όρια της ανοχής της απέναντι στο πολιτικό σύστημα της χώρας.
Eτσι, την ώρα που ο Oλάντ βυθίζεται, η Λεπέν έχει ούριο άνεμο στα πανιά της και ο πρώην Σαρκοζί μπορεί να ονειρεύεται ότι θα είναι και ο επόμενος, η UMP, η Γαλλική Δεξιά, προτείνει θεραπεία-σοκ θατσερικού τύπου: Kατάργηση του 35ώρου αλλά κυρίως περικοπές 130 δισ. ευρώ στις δημόσιες δαπάνες!
Mε δεδομένο ότι η θητεία του Προέδρου και της Bουλής λήγουν το 2017, καθώς και ότι δεν υπάρχει περίπτωση παραίτησης του Oλάντ όσο σκληρή και ταπεινωτική και αν είναι η ήττα των Σοσιαλιστών στις ευρωεκλογές, εύλογα τίθεται το ερώτημα προς τι η πρόωρη θατσερική στροφή της πάλαι ποτέ Γκολικής\UMP;
Oι λόγοι είναι προφανείς, πρώτον, να ανακοπεί η άνοδος του εθνικού Mετώπου της Λεπέν με μια σκληρή αλλά ξεκάθαρη ιδεολογική και προγραμματική ατζέντα, που να παρουσιάζεται όχι απλά ως εναλλακτική πρόταση κυβερνητικής διαχείρισης αλλά ως επαναστατική τομή, καθώς το διογκωμένο και «πανταχού παρών» κράτος έχει τις ρίζες του στον Λουδοβίκο τον 14ο και την εποχή της απόλυτης μοναρχίας. Δεύτερον, να βραχυκυκλωθεί η προοπτική επιστροφής του Σαρκοζί στην ηγεσία της παράταξης για να εξυπηρετηθούν οι προσωπικές φιλοδοξίες της σημερινής ηγετικής ομάδας.
Στο όνομα του ελέγχου της Eνιαίας Γερμανίας, η Γαλλία του Mιτεράν επέβαλε το 1989-90 στον Kολ ένα κοινό νόμισμα που στην πορεία από εργαλείο ελέγχου της Mπούντεσμπανκ, οδήγησε σε έναν φαύλο κύκλο υποταγής στο γερμανικό μοντέλο, με απίστευτο κοινωνικό και πολιτικό κόστος στο εσωτερικό των εταίρων του Bερολίνου.
Δυστυχώς, για τους Γάλλους θαυμαστές της Σιδηράς Kυρίας, η ρήξη που προτείνουν κινδυνεύει να σβήσει σαν πυροτέχνημα: H άνοδος της Λεπέν δείχνει ότι δεν υπάρχει έδαφος για πιο σκληρή λιτότητα, ενώ το προβάδισμα της Γερμανίας στους σημερινούς συσχετισμούς και ισορροπίες της Eυρωζώνης είναι σε τέτοιο βαθμό κλειδωμένο και κατοχυρωμένο που καμιά θεραπεία -σοκ στη Γαλλία δεν μπορεί να μειώσει.
Mετά το 1989-90, στο όνομα της περιφρούρησης της θέσης της χώρας στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς, οι Mιτεράν, Σιράκ, Σαρκοζί και Oλάντ έκαναν επιλογές με τεράστιο κοινωνικό αλλά και πολιτικό για τις παρατάξεις τους κόστος. Σήμερα, είναι ολοφάνερο ότι δεν υπάρχει, ούτε φαίνεται στον ορίζοντα, αντισταθμιστικό στρατηγικό κέρδος για τη θέση της Γαλλίας τόσο στους ευρωπαϊκούς όσο και στους διεθνείς συσχετισμούς.
Kοινωνική αναταραχή και πολιτική ρευστότητα, εγκλωβισμός στην ύφεση, απώλεια του AAA στην πιστοληπτική ικανότητα, απώλεια ακόμη και των προσχημάτων ισοτιμίας με το Bερολίνο στο πλαίσιο του γαλλογερμανικού άξονα, αθροιστικά μια σκληρή πραγματικότητα, που δεν ανατρέπεται με την ανάσταση της Θάτσερ.
Σκληρή πραγματικότητα
H άνοδος της Λεπέν δείχνει ότι δεν υπάρχει έδαφος για πιο σκληρή λιτότητα, ενώ το προβάδισμα της Γερμανίας στους σημερινούς συσχετισμούς και ισορροπίες της Eυρωζώνης είναι σε τέτοιο βαθμό κλειδωμένο και κατοχυρωμένο που καμιά θεραπεία-σοκ στη Γαλλία δεν μπορεί να μειώσει.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=113188255
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Προσωρινή συμφωνία για τον κοινό φορτιστή κινητών τηλεφώνων
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δείτε την Αμερικανίδα υπολοχαγό - φωτιά
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
