2012-04-16 14:50:29
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, η οποία έχει, ήδη, κερδίσει τον πρώτο τίτλο της χρονιάς, διότι άνοιξε και πάλι την πόρτα της καρδιάς των φιλάθλων της.
Όφειλα εδώ και κάμποσες μέρες, μια στήλη να την αφιερώσω στον μπασκετικό Ολυμπιακό. Σας το ‘χα υποσχεθεί άλλωστε… Ας το κάνουμε τώρα: Μπροστά στην δική του Ανάσταση είναι το συγκεκριμένο τμήμα, για να μείνω και στο πνεύμα των ημερών. Οι βάσεις έχουν μπει, ουδείς μπορεί να γυρίσει την πλάτη στην αλήθεια και κανείς δεν μπορεί να μειώσει την προσπάθεια που γίνεται. Κι όπως συμβαίνει με τις προσπάθειες, υπάρχουν και τα καλά και τα άσχημα. Τα όμορφα και τα στραβά. Είναι λοιπόν μεγάλη αλήθεια, ότι αν δεν άλλαζαν οι ξένοι, αν δεν εμφανίζονταν ο Λο με τον ντόρσεϊ, τα βασανάκια πάνω στο παρκέ, θα παρέμεναν.
Δεν θα υπήρχε παίκτης να παριστάνει τον μπαμπούλα, όπως το κάνει αριστουργηματικά ο φίλος σας ο Τζόι, ούτε βέβαια, υπήρχε παίκτης να στηρίξει την περιφέρεια, να δημιουργήσει μπελάδες, να κάνει και το απλό βρε αδερφέ: Να πάρει τη μπάλα, να μπει στα τέσσερα μέτρα και να ριξει το τζαμπ σουτ, όπως κάνει ο Έισι!
Ναι, αυτοί οι δυο άλλαξαν την εικόνα. Μια εικόνα, που είχε αρχίσει να… γλυκαίνει , με την συμβολή των Αγγελόπουλων και την επιμονή του Ίβκοβιτς να περάσει τους νόμους του. Ένας τέτοιος προπονητής με τον συγκεκριμένο μέσο όρο ηλικίας, ήταν δεδομένο ότι θα δούλευε σωστά.
Μοναδικός μεγάλος αντίπαλος, η/… ανυπομονησία που υπάρχει χρόνια τώρα στο στρατόπεδο. Γιατί οι Ολυμπιακοί θέλουν και πρέπει(και τους αδικών) να είναι πάντα πρώτοι. Και οι καημοί στο μπάσκετ δεν ήταν λίγοι. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, οι στενοχώριες εμφανίζονταν.
Πότε "αυτοκτονίες", πότε "σφαγές", πότε τρελά… μπασκετικά σενάρια, όλα γίνονταν, μα το φινάλε δεν άλλαζε. Πίκρα… Αυτή την πίκρα, που θα προσπαθήσει να «θάψει» μια για πάντα φέτος. Για να σας ανοίξω την καρδιά μου, ακολουθώ πάρα μα πάρα πολλά χρόνια, αυτή την ομάδα. Τα μάτια μου έχουν δει τα πάντα. Ιστορίες για να γελάτε και για να κλαίτε Αυτό που παρατηρώ το τελευταίο 20μερο, το θυμάμαι τελευταία φορά την δεκαετία του ’90. Τόση δίψα, τόσο πάθος, τόση ευτυχία. Αξίζουν συγχαρητήρια στον κόσμο της ομάδας, γιατί έχει αντιμετωπίσει ορθά όλα τα μέτωπα. Μικρή στενοχώρια για την απώλεια του κυπέλλου, πάθος και απαίτηση του πρωταθλήματος και ευτυχία για την πρόκριση στο φάιναλ- φορ.
Μπράβο στους Ολυμπιακούς, που δεν πιέζουν την ομάδα! Που δεν την βαραίνουν, που δεν την… φορτώνουν για μια αποστολή ήδη επιτυχημένη. Φυσικά και θα πας στην Πόλη για να παίξεις τις… ζαριές σου. Φυσικά και θα πας για να αγωνιστείς.Όμως οι άλλοι καίγονται: Η ΤΣΣΚΑ είναι υποχρεωμένη να το πάρει γιατί έτσι χτίστηκε.
Η Μπάρτσα, είναι υποχρεωμένη να το πάρει γιατί το κυνηγάει με μανία και το χρειάζεται. Ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να το πάρει, γιατί είναι ο κάτοχος κι επειδή ο Γιαννακόπουλος, κάνει δηλώσεις ότι πολλές φορές έχει «ξαπλώσει» με την Ευρώπη.
Ο Ολυμπιακός δεν καίγεται. Θα είναι εκεί για να το χαρεί. Να το διασκεδάσει. Και ότι γίνει. Το πρωτάθλημα, είναι αυτό που χρειάζεται αυτή η ομάδα, αυτή η πόλη. Γιατί αν το πάρει, μετά φιλάκια… Και να με θυμάστε!
Και για να τελειώνουμε(για σήμερα), ήδη ο πρώτος τίτλος έχει έρθει, γιατί αυτή η ομάδα, άνοιξε πάλι την πόρτα της καρδιά σας…
πηγή: redplanet.gr
Όφειλα εδώ και κάμποσες μέρες, μια στήλη να την αφιερώσω στον μπασκετικό Ολυμπιακό. Σας το ‘χα υποσχεθεί άλλωστε… Ας το κάνουμε τώρα: Μπροστά στην δική του Ανάσταση είναι το συγκεκριμένο τμήμα, για να μείνω και στο πνεύμα των ημερών. Οι βάσεις έχουν μπει, ουδείς μπορεί να γυρίσει την πλάτη στην αλήθεια και κανείς δεν μπορεί να μειώσει την προσπάθεια που γίνεται. Κι όπως συμβαίνει με τις προσπάθειες, υπάρχουν και τα καλά και τα άσχημα. Τα όμορφα και τα στραβά. Είναι λοιπόν μεγάλη αλήθεια, ότι αν δεν άλλαζαν οι ξένοι, αν δεν εμφανίζονταν ο Λο με τον ντόρσεϊ, τα βασανάκια πάνω στο παρκέ, θα παρέμεναν.
Δεν θα υπήρχε παίκτης να παριστάνει τον μπαμπούλα, όπως το κάνει αριστουργηματικά ο φίλος σας ο Τζόι, ούτε βέβαια, υπήρχε παίκτης να στηρίξει την περιφέρεια, να δημιουργήσει μπελάδες, να κάνει και το απλό βρε αδερφέ: Να πάρει τη μπάλα, να μπει στα τέσσερα μέτρα και να ριξει το τζαμπ σουτ, όπως κάνει ο Έισι!
Ναι, αυτοί οι δυο άλλαξαν την εικόνα. Μια εικόνα, που είχε αρχίσει να… γλυκαίνει , με την συμβολή των Αγγελόπουλων και την επιμονή του Ίβκοβιτς να περάσει τους νόμους του. Ένας τέτοιος προπονητής με τον συγκεκριμένο μέσο όρο ηλικίας, ήταν δεδομένο ότι θα δούλευε σωστά.
Μοναδικός μεγάλος αντίπαλος, η/… ανυπομονησία που υπάρχει χρόνια τώρα στο στρατόπεδο. Γιατί οι Ολυμπιακοί θέλουν και πρέπει(και τους αδικών) να είναι πάντα πρώτοι. Και οι καημοί στο μπάσκετ δεν ήταν λίγοι. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, οι στενοχώριες εμφανίζονταν.
Πότε "αυτοκτονίες", πότε "σφαγές", πότε τρελά… μπασκετικά σενάρια, όλα γίνονταν, μα το φινάλε δεν άλλαζε. Πίκρα… Αυτή την πίκρα, που θα προσπαθήσει να «θάψει» μια για πάντα φέτος. Για να σας ανοίξω την καρδιά μου, ακολουθώ πάρα μα πάρα πολλά χρόνια, αυτή την ομάδα. Τα μάτια μου έχουν δει τα πάντα. Ιστορίες για να γελάτε και για να κλαίτε Αυτό που παρατηρώ το τελευταίο 20μερο, το θυμάμαι τελευταία φορά την δεκαετία του ’90. Τόση δίψα, τόσο πάθος, τόση ευτυχία. Αξίζουν συγχαρητήρια στον κόσμο της ομάδας, γιατί έχει αντιμετωπίσει ορθά όλα τα μέτωπα. Μικρή στενοχώρια για την απώλεια του κυπέλλου, πάθος και απαίτηση του πρωταθλήματος και ευτυχία για την πρόκριση στο φάιναλ- φορ.
Μπράβο στους Ολυμπιακούς, που δεν πιέζουν την ομάδα! Που δεν την βαραίνουν, που δεν την… φορτώνουν για μια αποστολή ήδη επιτυχημένη. Φυσικά και θα πας στην Πόλη για να παίξεις τις… ζαριές σου. Φυσικά και θα πας για να αγωνιστείς.Όμως οι άλλοι καίγονται: Η ΤΣΣΚΑ είναι υποχρεωμένη να το πάρει γιατί έτσι χτίστηκε.
Η Μπάρτσα, είναι υποχρεωμένη να το πάρει γιατί το κυνηγάει με μανία και το χρειάζεται. Ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να το πάρει, γιατί είναι ο κάτοχος κι επειδή ο Γιαννακόπουλος, κάνει δηλώσεις ότι πολλές φορές έχει «ξαπλώσει» με την Ευρώπη.
Ο Ολυμπιακός δεν καίγεται. Θα είναι εκεί για να το χαρεί. Να το διασκεδάσει. Και ότι γίνει. Το πρωτάθλημα, είναι αυτό που χρειάζεται αυτή η ομάδα, αυτή η πόλη. Γιατί αν το πάρει, μετά φιλάκια… Και να με θυμάστε!
Και για να τελειώνουμε(για σήμερα), ήδη ο πρώτος τίτλος έχει έρθει, γιατί αυτή η ομάδα, άνοιξε πάλι την πόρτα της καρδιά σας…
πηγή: redplanet.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Χέρι- χέρι με τον Καρατζαφέρη η σύζυγος του Πασχάλη!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
