2014-01-25 00:22:06
του Συμεών Σολταρίδη
Μετά την μεταπολίτευση η χώρα ζει μέσα σε ένα οικονομικό και κοινωνικό κατεστημένο από το οποίο επωφελούνται οι λίγοι και πληρώνουν για τους λίγους οι πολλοί.
Ο απλός πολίτης παρακολουθεί τα τεκταινόμενα χωρίς να μπορεί να παρέμβει και αναμένει την στιγμή που θα προσέλθει στην κάλπη για να αποδώσει δικαιοσύνη. Μια δικαιοσύνη, την οποία αναμένει εν πολλοίς από τον φυσικό εκφραστή της , αλλά που καθυστερεί γιατί το δικαστικό μας σύστημα χωλαίνει και επειδή ο νομοθέτης συμπεριέλαβε τόσες διεξόδους, ώστε ο δικαστής να μην μπορεί να αποδώσει δίκαιο. Τουλάχιστον και αν αποδώσει , θα το αποδώσει μετά από πολλά χρόνια . Βέβαια υπάρχει και η μερίδα εκείνη, η ελάχιστη έως και μηδαμινή, αλλά υπαρκτή , των εκφραστών του νόμου, η οποία κομματικοποιημένη , δέχεται τις άνωθεν επιταγές για την κατά το δοκούν κατάληξη της απονομής δικαίου.
Εδώ τίθεται ο προβληματισμός για την πολιτική της ηθικής ή την ηθική της πολιτικής. Ένας προβληματισμός που σήμερα βρίσκει πολλά παραδείγματα από τον δημόσιο βίο και τα οποία αναμένουν την απονομή του δικαίου και ταυτόχρονα την καταδίκη τους από τον πολίτη δια της ψήφου.
Το οικονομικό-κοινωνικό λοιπόν αυτό κατεστημένο διαμορφώνει άτομα με εξωτερικό περίβλημα τα οποία αναζητούν επιτακτικά την αποδοχή και καταξίωση και για αυτό μέσω της οικονομικής τους ευρωστίας δίνουν για να πάρουν περισσότερα. Άλλοι στον οικονομικό στίβο που ταυτόχρονα είναι και πολιτικός, και άλλοι στον πολιτικό που αποβαίνει και οικονομικός. Και σε όλο αυτό το «αλις-βερίσι» είδαμε πολιτικούς μιζαδόρους οι οποίοι τα τσέπωναν στο όνομα του έθνους, πολιτικούς που αποδείχθηκαν πλαστογράφοι και «λαθρεπιβάτες» της πολιτικής τους πορείας, πολιτικούς που πλούτισαν παράνομα σε βάρος του λαού. Δημάρχους και περιφερειάρχες να κατηγορούνται για παράνομο πλουτισμό, για παράβαση καθήκοντος, για παραπλάνηση των υπηρεσιών τους, για κατευθείαν αναθέσεις σε ημετέρους, για απόκτηση ακινήτων και για «καταβρόχθιση» χρημάτων που προορίζονταν ή για οικονομική ανάπτυξη περιοχών ή για ευπαθείς ομάδες από εθνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους και προγράμματα. Δημόσιους και δημοτικούς υπαλλήλους που δυσκόλευαν τους πολίτες στις καθημερινές τους επικοινωνίες με τον δημόσιο και δημοτικό τομέα και τους διευκόλυναν «ως διά μαγείας» με το «γρηγορόσημο». Νοσοκομιακούς γιατρούς που αμαύρωναν τον όρκο του Ιπποκράτη και τα οικονομούσαν τόσο , ώστε να έχουν επαύλεις με πισίνες, φαρμακοποιούς που μαζί με ιατρούς υπερ-συνταγογραφούσαν «ασκώντας κοινωνικό έργο» και τα οικονομούσαν . Επιχειρηματίες , που λάδωναν για να προωθηθεί η πραμάτια τους, επιχειρηματίες που στο όνομα του έθνους και της θρησκείας έκλεβαν συμμετέχοντας σε αναπτυξιακά προγράμματα, επιχειρηματίες που ήταν κλέφτες, απατεώνες, λαθρέμποροι , φοροφυγάδες και ξέπλεναν το μαύρο χρήμα τους μέσω του θεσμού της Εκκλησίας, λαμβάνοντας Εκκλησιαστικά οφίκια και αυτοί ανταπέδιδαν δια του οβολού τους. Εκκλησιαστικούς ηγέτες που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ρήτορες και πολιτικάντηδες και κατακεραύνωναν τους πάντες στο όνομα της κοινωνικής ευταξίας και νομιμότητας, ξεχνώντας ότι αποστολή της Εκκλησίας είναι η σωτηρία της ψυχής και όχι οι υπέρ ορισμένων πολιτικολογίες !!
Επιχειρηματίες που στο όνομα του αθλητικού πνεύματος κατακερμάτιζαν την ολυμπιακή ιδέα, το αθλητικό πνεύμα και τα μετέτρεπαν σε εκατομμύρια, μεταβάλλοντας το άθλημα σε καταναλωτικό αγαθό.
Πολιτικούς, με προεκλογικές υποσχέσεις, με πελατειακή σχέση, με εμπλοκές στον δημόσιο βίο , με συμμετοχή στις αδιαφανείς συναλλαγές. Και τώρα τιμητές των πάντων , να μιλούν λες και είναι άλλοι, αυτοί που οδήγησαν στην κατάντια αυτόν τον τόπο, τον πολίτη στην εξαθλίωση, στην ανεργία, στην μείωση των μισθών και συντάξεων, στον αφανισμό του κοινωνικού κράτους. Πολιτευτές, σε άλλες βαθμίδες του πολιτικού βίου να συμμετέχουν σε τρελά πάρτι και τώρα να «κλαίνε» για την κατάσταση που περνά η χώρα και ο πολίτης. Και όταν τους απευθύνεις τον λόγο ότι συμμετείχαν στο οικονομικο-πολιτικό φαγοπότι «περί άλλων τυρβάζουν». Πρόσφατα , ο λόγος για έναν απλό δάσκαλο, μετέπειτα μεγάλο και τρανό συνδικαλιστή που στο κτηματολόγιο έχει καταγραμμένα 27 ακίνητα, για πολιτευτή που παρά τον μισθό του δημοσίου υπαλλήλου αυτός κατέχει ακίνητο που μόνο ένας κατασκευαστής οικοδομών θα μπορούσε να έχει, δημοτικούς και δημόσιους υπαλλήλους που αν και δεν εργάσθηκαν ή και αν εργάσθηκαν διέθεταν μόνο τον μισθό τους , ζούσαν και ζούνε πλουσιοπάροχα, σημειώνοντας καθημερινά το γνωστό « πλούσια τα ελέη του Θεού».
Πανεπιστημιακοί, με διαπλοκές κομματικές και οικονομικές που τους ενδιέφερε ο τίτλος , η βαθμίδα, το ευρωπαικό πρόγραμμα, οι επιδοτήσεις για την έκδοση των μελετών τους, ο διορισμός υπαλλήλων με απώτερο σκοπό την ψήφο και «σούρτα – φέρτα» με φοιτητές με σκοπό να συγκεντρώσουν ψήφους για Πρόεδροι τμημάτων ή Πρυτάνεις. Όσο για γνώσεις , άλλοι με διδακτορικά στο εξωτερικό και δη στις χώρες , όπου τα διδακτορικά «πουλιούνται με το κιλό» και άλλοι να επαναλαμβάνουν γνώσεις προπολεμικές και ασύγχρονες με το σήμερα.
Και όλα αυτά να γίνονται στο πνεύμα ότι ο άνθρωπος είναι «ζώον πολιτικόν» . Το ερώτημα βέβαια είναι αν γίνονταν ακολουθώντας την πολιτική ηθική ή την ηθική της πολιτικής;
Είναι σωστό ότι μέσα στις κοινωνίες υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς , υποχρεωτικοί από το εθιμικό δίκαιο, αλλά και τους νόμους που έχει το κάθε κράτος δικαίου. Αυτοί λοιπόν οι κανόνες , πρέπει , να οδηγούν στο σκεπτικό της πολιτικής ηθικής, αφού είναι η ηθική του κάθε ανθρώπου που δραστηριοποιείται πολιτικά. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι οι δύο όροι ηθική και πολιτική στην πραγματικότητα είναι τόσο απόμακροι, εν τούτοις πρέπει να είναι ταυτόσημοι για την πολιτική πορεία ανθρώπου και κοινωνίας. Όμως αντί ο σύγχρονος πολιτικός και πολιτευτής, παιδαγωγός και επιχειρηματίας και γενικά το «ζώον πολιτικόν» να πολιτεύεται κατά την Αριστοτελική αντίληψη, αυτός αφαιρεί τον όρο «πολιτικόν» και παραμένει «ζώον» , ακολουθώντας την πολιτική ηθικολογία του φαίνεσθαι γιατί αυτή του είναι πιο κοντινή και πιο εύκολη. Όσο ασκεί, πολιτική, οικονομική, κοινωνική εξουσία δεν έχει μέσα του καθαρή την έννοια της ηθικής, η οποία θα τον εμπόδιζε να φέρεται ξένα προς τα ορθώς πολιτικά και θα τον προστάτευε ώστε να τον οδηγήσει στο δημόσιο συμφέρον.
Για τον λόγο αυτό ηθικολογεί , δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα με αποτέλεσμα να υπεραμύνεται την διαφθορά και να απαξιώνει την πολιτική ζωή. Γίνεται οπαδός του « μη θιχτούν τα καλώς κείμενα μου» και ας έχει θίξει με την πολιτική του κατάντια , τους συμπολίτες του , τους οποίους με τα έργα και ημέρες του οδήγησε στην οικονομική εξαθλίωση, την κοινωνία στην αφάνεια και την ανάπτυξη του τόπου στην καταστροφή. Δεν τον ενδιαφέρει όμως. Τον ενδιαφέρει ο «εαυτούλης» του. Τον ενδιαφέρει ο κόσμος του μέσα από τα τείχη, χωρίς ούτε καν να διανοηθεί ότι τα προβλήματα δεν σταματούν στο κατώφλι, αλλά μπαίνουν και στο σπίτι του.
Και έρχεται τώρα η δικαιοσύνη να αποδώσει δίκαιο. Σε ποιόν όμως να πρωτο-αποδώσει; Στον πολιτικό, στον πολιτευτή, στον επιστήμονα, στον επιχειρηματία, στο πανεπιστημιακό ; Σε ποιον !! Και με το πεπαλαιωμένο δικανικό μας σύστημα , με τους νόμους , τα άρθρα, τις παραγράφους, τις διεξόδους που ψήφισαν οι «πατέρες του έθνους» πώς να αποδώσει δίκαιο ο σώφρων δικαστής;
Ο πολίτης όμως ζητά την απόδοση της δικαιοσύνης. Γιατί ενώ αυτός στην πραγματικότητα δεινοπαθεί οικονομικά με αποτέλεσμα αυτή η δεινή του θέση να μεταφέρεται στην αδυναμία μόρφωσης των παιδιών του, στην διατροφή των οικείων του και γενικά στην κοινωνική του διαπαιδαγώγηση, ακούει καθημερινά από τα ΜΜΕ να περνούν από χέρι σε χέρι εκατομμύρια και δισεκατομμύρια, τα οποία δεν μπορεί ούτε να διανοηθεί. Να ακούει για σαλέ, για βίλες κατασκευασμένες από δάνεια του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και να σκέπτεται ότι αυτός δεν κατάφερε να πάρει δάνειο για την εξόφληση του σπιτιού του, το οποίο του το παίρνουν επειδή αδυνατεί να πληρώσει την δόση.
Περιμένει λοιπόν την ημέρα της κρίσης.
xanthipress.gr
Μετά την μεταπολίτευση η χώρα ζει μέσα σε ένα οικονομικό και κοινωνικό κατεστημένο από το οποίο επωφελούνται οι λίγοι και πληρώνουν για τους λίγους οι πολλοί.
Ο απλός πολίτης παρακολουθεί τα τεκταινόμενα χωρίς να μπορεί να παρέμβει και αναμένει την στιγμή που θα προσέλθει στην κάλπη για να αποδώσει δικαιοσύνη. Μια δικαιοσύνη, την οποία αναμένει εν πολλοίς από τον φυσικό εκφραστή της , αλλά που καθυστερεί γιατί το δικαστικό μας σύστημα χωλαίνει και επειδή ο νομοθέτης συμπεριέλαβε τόσες διεξόδους, ώστε ο δικαστής να μην μπορεί να αποδώσει δίκαιο. Τουλάχιστον και αν αποδώσει , θα το αποδώσει μετά από πολλά χρόνια . Βέβαια υπάρχει και η μερίδα εκείνη, η ελάχιστη έως και μηδαμινή, αλλά υπαρκτή , των εκφραστών του νόμου, η οποία κομματικοποιημένη , δέχεται τις άνωθεν επιταγές για την κατά το δοκούν κατάληξη της απονομής δικαίου.
Εδώ τίθεται ο προβληματισμός για την πολιτική της ηθικής ή την ηθική της πολιτικής. Ένας προβληματισμός που σήμερα βρίσκει πολλά παραδείγματα από τον δημόσιο βίο και τα οποία αναμένουν την απονομή του δικαίου και ταυτόχρονα την καταδίκη τους από τον πολίτη δια της ψήφου.
Το οικονομικό-κοινωνικό λοιπόν αυτό κατεστημένο διαμορφώνει άτομα με εξωτερικό περίβλημα τα οποία αναζητούν επιτακτικά την αποδοχή και καταξίωση και για αυτό μέσω της οικονομικής τους ευρωστίας δίνουν για να πάρουν περισσότερα. Άλλοι στον οικονομικό στίβο που ταυτόχρονα είναι και πολιτικός, και άλλοι στον πολιτικό που αποβαίνει και οικονομικός. Και σε όλο αυτό το «αλις-βερίσι» είδαμε πολιτικούς μιζαδόρους οι οποίοι τα τσέπωναν στο όνομα του έθνους, πολιτικούς που αποδείχθηκαν πλαστογράφοι και «λαθρεπιβάτες» της πολιτικής τους πορείας, πολιτικούς που πλούτισαν παράνομα σε βάρος του λαού. Δημάρχους και περιφερειάρχες να κατηγορούνται για παράνομο πλουτισμό, για παράβαση καθήκοντος, για παραπλάνηση των υπηρεσιών τους, για κατευθείαν αναθέσεις σε ημετέρους, για απόκτηση ακινήτων και για «καταβρόχθιση» χρημάτων που προορίζονταν ή για οικονομική ανάπτυξη περιοχών ή για ευπαθείς ομάδες από εθνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους και προγράμματα. Δημόσιους και δημοτικούς υπαλλήλους που δυσκόλευαν τους πολίτες στις καθημερινές τους επικοινωνίες με τον δημόσιο και δημοτικό τομέα και τους διευκόλυναν «ως διά μαγείας» με το «γρηγορόσημο». Νοσοκομιακούς γιατρούς που αμαύρωναν τον όρκο του Ιπποκράτη και τα οικονομούσαν τόσο , ώστε να έχουν επαύλεις με πισίνες, φαρμακοποιούς που μαζί με ιατρούς υπερ-συνταγογραφούσαν «ασκώντας κοινωνικό έργο» και τα οικονομούσαν . Επιχειρηματίες , που λάδωναν για να προωθηθεί η πραμάτια τους, επιχειρηματίες που στο όνομα του έθνους και της θρησκείας έκλεβαν συμμετέχοντας σε αναπτυξιακά προγράμματα, επιχειρηματίες που ήταν κλέφτες, απατεώνες, λαθρέμποροι , φοροφυγάδες και ξέπλεναν το μαύρο χρήμα τους μέσω του θεσμού της Εκκλησίας, λαμβάνοντας Εκκλησιαστικά οφίκια και αυτοί ανταπέδιδαν δια του οβολού τους. Εκκλησιαστικούς ηγέτες που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ρήτορες και πολιτικάντηδες και κατακεραύνωναν τους πάντες στο όνομα της κοινωνικής ευταξίας και νομιμότητας, ξεχνώντας ότι αποστολή της Εκκλησίας είναι η σωτηρία της ψυχής και όχι οι υπέρ ορισμένων πολιτικολογίες !!
Επιχειρηματίες που στο όνομα του αθλητικού πνεύματος κατακερμάτιζαν την ολυμπιακή ιδέα, το αθλητικό πνεύμα και τα μετέτρεπαν σε εκατομμύρια, μεταβάλλοντας το άθλημα σε καταναλωτικό αγαθό.
Πολιτικούς, με προεκλογικές υποσχέσεις, με πελατειακή σχέση, με εμπλοκές στον δημόσιο βίο , με συμμετοχή στις αδιαφανείς συναλλαγές. Και τώρα τιμητές των πάντων , να μιλούν λες και είναι άλλοι, αυτοί που οδήγησαν στην κατάντια αυτόν τον τόπο, τον πολίτη στην εξαθλίωση, στην ανεργία, στην μείωση των μισθών και συντάξεων, στον αφανισμό του κοινωνικού κράτους. Πολιτευτές, σε άλλες βαθμίδες του πολιτικού βίου να συμμετέχουν σε τρελά πάρτι και τώρα να «κλαίνε» για την κατάσταση που περνά η χώρα και ο πολίτης. Και όταν τους απευθύνεις τον λόγο ότι συμμετείχαν στο οικονομικο-πολιτικό φαγοπότι «περί άλλων τυρβάζουν». Πρόσφατα , ο λόγος για έναν απλό δάσκαλο, μετέπειτα μεγάλο και τρανό συνδικαλιστή που στο κτηματολόγιο έχει καταγραμμένα 27 ακίνητα, για πολιτευτή που παρά τον μισθό του δημοσίου υπαλλήλου αυτός κατέχει ακίνητο που μόνο ένας κατασκευαστής οικοδομών θα μπορούσε να έχει, δημοτικούς και δημόσιους υπαλλήλους που αν και δεν εργάσθηκαν ή και αν εργάσθηκαν διέθεταν μόνο τον μισθό τους , ζούσαν και ζούνε πλουσιοπάροχα, σημειώνοντας καθημερινά το γνωστό « πλούσια τα ελέη του Θεού».
Πανεπιστημιακοί, με διαπλοκές κομματικές και οικονομικές που τους ενδιέφερε ο τίτλος , η βαθμίδα, το ευρωπαικό πρόγραμμα, οι επιδοτήσεις για την έκδοση των μελετών τους, ο διορισμός υπαλλήλων με απώτερο σκοπό την ψήφο και «σούρτα – φέρτα» με φοιτητές με σκοπό να συγκεντρώσουν ψήφους για Πρόεδροι τμημάτων ή Πρυτάνεις. Όσο για γνώσεις , άλλοι με διδακτορικά στο εξωτερικό και δη στις χώρες , όπου τα διδακτορικά «πουλιούνται με το κιλό» και άλλοι να επαναλαμβάνουν γνώσεις προπολεμικές και ασύγχρονες με το σήμερα.
Και όλα αυτά να γίνονται στο πνεύμα ότι ο άνθρωπος είναι «ζώον πολιτικόν» . Το ερώτημα βέβαια είναι αν γίνονταν ακολουθώντας την πολιτική ηθική ή την ηθική της πολιτικής;
Είναι σωστό ότι μέσα στις κοινωνίες υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς , υποχρεωτικοί από το εθιμικό δίκαιο, αλλά και τους νόμους που έχει το κάθε κράτος δικαίου. Αυτοί λοιπόν οι κανόνες , πρέπει , να οδηγούν στο σκεπτικό της πολιτικής ηθικής, αφού είναι η ηθική του κάθε ανθρώπου που δραστηριοποιείται πολιτικά. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι οι δύο όροι ηθική και πολιτική στην πραγματικότητα είναι τόσο απόμακροι, εν τούτοις πρέπει να είναι ταυτόσημοι για την πολιτική πορεία ανθρώπου και κοινωνίας. Όμως αντί ο σύγχρονος πολιτικός και πολιτευτής, παιδαγωγός και επιχειρηματίας και γενικά το «ζώον πολιτικόν» να πολιτεύεται κατά την Αριστοτελική αντίληψη, αυτός αφαιρεί τον όρο «πολιτικόν» και παραμένει «ζώον» , ακολουθώντας την πολιτική ηθικολογία του φαίνεσθαι γιατί αυτή του είναι πιο κοντινή και πιο εύκολη. Όσο ασκεί, πολιτική, οικονομική, κοινωνική εξουσία δεν έχει μέσα του καθαρή την έννοια της ηθικής, η οποία θα τον εμπόδιζε να φέρεται ξένα προς τα ορθώς πολιτικά και θα τον προστάτευε ώστε να τον οδηγήσει στο δημόσιο συμφέρον.
Για τον λόγο αυτό ηθικολογεί , δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα με αποτέλεσμα να υπεραμύνεται την διαφθορά και να απαξιώνει την πολιτική ζωή. Γίνεται οπαδός του « μη θιχτούν τα καλώς κείμενα μου» και ας έχει θίξει με την πολιτική του κατάντια , τους συμπολίτες του , τους οποίους με τα έργα και ημέρες του οδήγησε στην οικονομική εξαθλίωση, την κοινωνία στην αφάνεια και την ανάπτυξη του τόπου στην καταστροφή. Δεν τον ενδιαφέρει όμως. Τον ενδιαφέρει ο «εαυτούλης» του. Τον ενδιαφέρει ο κόσμος του μέσα από τα τείχη, χωρίς ούτε καν να διανοηθεί ότι τα προβλήματα δεν σταματούν στο κατώφλι, αλλά μπαίνουν και στο σπίτι του.
Και έρχεται τώρα η δικαιοσύνη να αποδώσει δίκαιο. Σε ποιόν όμως να πρωτο-αποδώσει; Στον πολιτικό, στον πολιτευτή, στον επιστήμονα, στον επιχειρηματία, στο πανεπιστημιακό ; Σε ποιον !! Και με το πεπαλαιωμένο δικανικό μας σύστημα , με τους νόμους , τα άρθρα, τις παραγράφους, τις διεξόδους που ψήφισαν οι «πατέρες του έθνους» πώς να αποδώσει δίκαιο ο σώφρων δικαστής;
Ο πολίτης όμως ζητά την απόδοση της δικαιοσύνης. Γιατί ενώ αυτός στην πραγματικότητα δεινοπαθεί οικονομικά με αποτέλεσμα αυτή η δεινή του θέση να μεταφέρεται στην αδυναμία μόρφωσης των παιδιών του, στην διατροφή των οικείων του και γενικά στην κοινωνική του διαπαιδαγώγηση, ακούει καθημερινά από τα ΜΜΕ να περνούν από χέρι σε χέρι εκατομμύρια και δισεκατομμύρια, τα οποία δεν μπορεί ούτε να διανοηθεί. Να ακούει για σαλέ, για βίλες κατασκευασμένες από δάνεια του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και να σκέπτεται ότι αυτός δεν κατάφερε να πάρει δάνειο για την εξόφληση του σπιτιού του, το οποίο του το παίρνουν επειδή αδυνατεί να πληρώσει την δόση.
Περιμένει λοιπόν την ημέρα της κρίσης.
xanthipress.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΛΟΤΖΕΣΚΙ : ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
