2014-02-07 10:20:16
Γράφει η Ζωή Τσιάμου
Υπάρχει κάποιο είδος φυσικού νόμου σύμφωνα με τον οποίο οι οργανισμοί αιχμαλωτίζονται από το περιβάλλον τους. Ο οργανισμός υφίσταται μια μορφή φαντασιακής αιχμαλωσίας σε μια εξωτερική εικόνα. Είναι η φάση του καθρέφτη.
Jacques Lacan, 1901-1981, Γάλλος ψυχίατρος
Και συνήθως αυτοί οι καθρέπτες, μας ακολουθούν και ορίζουν τις ζωές μας, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε και να έχουμε την παραμικρή συναίσθηση αυτού. Η “αιχμαλωσία” στην οποία βρισκόμαστε από το περιβάλλον μας, ξεκινάει από τα παιδικά μας χρόνια και αν δεν γίνει αντιληπτό από εμάς τους ίδιους, εγκαίρως, μπορεί να κρατήσει μια ζωή.
Ο Φρόιντ είχε πει πως κάθε άνθρωπος είναι προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας. Και όχι μόνο τραυμάτων – μια και τα τραύματα μπορούν να αναγνωριστούν και από εμάς τους ίδιους ως κάτι άσχημο – , αλλά και των βιωμάτων γενικότερα. Αυτών που, καμιά φορά, τα μηνύματα τους δεν είναι πάντα ξεκάθαρα, αν είναι θετικά ή αρνητικά.
Ένα παιδί μεγαλώνοντας σε ένα συγκεκριμένο οικογενειακό περιβάλλον, μαθαίνει το σωστό, το λάθος, το επιτρεπτό, το μη αποδεκτό. Αυτό πολλές όμως συμβαίνει και ερήμην των γονέων.
Οι γνώσεις, “τα μαθήματα”, δεν λαμβάνονται πάντα μετά από προτροπή, διαπαιδαγώγηση, “διδασκαλία” των γονιών προς αυτά. Ένα παιδί από μόνο του, βλέπει, αντιλαμβάνεται, καταλαβαίνει όλα όσα συμβαίνουν γύρω του, στο περιβάλλον το οποίο μεγαλώνει, με τον δικό του τρόπο, με τα δικά του παιδικά μάτια.
Πολλές φορές μπορεί να θεωρήσει μια συμπεριφορά, μια κατάσταση σωστή, όχι επειδή είναι όντως σωστή, αλλά επειδή είναι αυτή που έχει μάθει να βιώνει, είναι η καθημερινότητα του, αυτή που λαμβάνει ως δεδομένο.
Και τελικά αυτό το δεδομένο τον ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή του.
“Ο,τι είναι παρελθόν είναι πρόλογος”. Είναι η συνέχεια, ο τρόπος που θα αντιμετωπίσουμε την ζωή. Όλα όσο θα επιτρέψουμε να μας συμβούν, όλα όσα θα ανεχτούμε ή όχι στην ζωή μας.
Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί γιατί, για παράδειγμα, βρισκόμαστε συχνά παγιδευμένοι σε σχέσεις όπου ανεχόμαστε πολλά, ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαστε ευτυχισμένοι μέσα σ΄αυτές; Αν πάμε λίγο πιο πίσω, στα παιδικά μας χρόνια, μήπως θα δούμε έκπληκτοι (;) πως κάποιος από τους γονείς μας ανεχόταν και αυτός περισσότερα απ΄όσα θα έπρεπε και παρέμενε και αυτός προσκολλημένος σε μια σχέση που δεν τον έκανε ευτυχή;
Αν είχαμε ένα αυταρχικό γονέα ή ένα γονέα ο οποίος ήθελε να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, ένα γονέα που ήθελε να μειώνει το σύντροφό του, είναι πολύ πιθανόν και εμείς στη συνέχεια να παλεύουμε μέσα σε σχέσεις που μας μειώνουν ή δε θα μας εκτιμούν.
Μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον, μέσα από τα παιδικά μας, τότε, μάτια, πέρασε στο υποσυνείδητο μας ότι αυτό είναι μια φυσιολογική, επιτρεπτή κατάσταση.
Ακόμη και η σεξουαλικότητα μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ερωτική αύρα που υπήρχε ή όχι στο σπίτι μας. Μπορεί να θεωρήσουμε ότι μια σχέση με μέτρια ή και ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή, είναι κάτι με το οποίο θα έπρεπε να ζήσουμε, όχι γιατί μας καλύπτει μια τέτοια κατάσταση, αλλά γιατί αυτά τα μηνύματα λαμβάναμε από την σχέση των γονιών μας.
Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας, τους συντρόφους, τους φίλους μας, το πόση σημασία και χώρο, έχουν και τους δίνουμε στη ζωή μας, εξαρτάται από αυτά που μάθαμε παρατηρώντας την ζωή των γονιών μας.
Η ανάγκη (και η ανεκτικότητα μας ίσως) στη μοναξιά ή το πόσο ανοιχτοί είμαστε στη συναναστροφή και οικειοποίηση με τους ανθρώπους στη ζωή μας, έχει να κάνει με το πόσο ζωντανό ήταν το σπίτι μας, έχει να κάνει με το πως αντιμετώπιζαν οι γονείς μας τους φίλους τους, το πόσο συντροφικοί ήταν οι ίδιοι μεταξύ τους.
Το παρελθόν δεν είναι νεκρό. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν παρελθόν.
Καμιά φορά μπορεί να είναι τόσο ζωντανό, σαν ένα deja vu, αλλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Ανεβάζουμε την ίδια παράσταση – αυτή που βλέπαμε και βιώναμε μικροί – με καινούργιο θίασο και πρωταγωνιστές εμάς, στο σήμερα μας. Και αναλογιζόμενοι το πόσες φορές είδαμε αυτή την παράσταση, είμαστε οι ιδανικοί για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Και (ξανά) ζούμε τις ήδη ιδωθεν καταστάσεις.
Σκεφτείτε αν στη ζωή σας βρίσκεστε σε καταστάσεις που δε θα έπρεπε και πάραυτα δεν μπορείτε να αποδράσετε. Κάτι ανεξήγητο σας μαγνητίζει και σας έλκει σε αυτές. Και αν συνειδητοποιήσετε πως συμβαίνει αυτό, κάντε ένα βήμα πίσω και ρίξτε μια ματιά στο παρελθόν σας. Δείτε μήπως βρίσκεστε σε καταστάσεις που σας είναι γνώριμες τελικά.
Μη βιαστείτε να φορτώσετε, τα δεινά της ζωή σας, στο κακό σας κάρμα. Σκεφτείτε μήπως κάποια από αυτά οφείλονται στα παιδικά σας βιώματα. Τα σωστά – λάθος που παρερμηνεύσατε μικροί, και τα κουβαλήσατε στο παρόν σας γιατί ήταν το σωστό σας.
Πρέπει να απαγκιστρωθούμε από το παρελθόν που ασυνείδητα οδηγεί τις ζωές μας. Μόνο όταν δούμε πόσο επηρεάζουν το τώρα μας τα λανθασμένα, άσχημα βιώματα μας, μόνο τότε θα μπορέσουμε να τα κάνουμε οδηγό αποφυγής και όχι οδηγό ζωής.
Μόνο όταν αναγνωρίσουμε τα σημάδια, θα μπορέσουμε να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας. Μόνο τότε οι επιλογές μας θα είναι επιλογές καρδιάς. θα ζήσουμε με επιλογές που μας κάνουν ευτυχείς και μας δίνουν μια αίσθηση πληρότητας με μια ιδέα υπερηφάνειας… για τα λάθη των άλλων που τινάξαμε από πάνω μας Θυμήσου ότι τα παιδιά, οι γάμοι και τα λουλούδια αντανακλούν το είδος της φροντίδας που παίρνουν.
thinkfree.gr
Υπάρχει κάποιο είδος φυσικού νόμου σύμφωνα με τον οποίο οι οργανισμοί αιχμαλωτίζονται από το περιβάλλον τους. Ο οργανισμός υφίσταται μια μορφή φαντασιακής αιχμαλωσίας σε μια εξωτερική εικόνα. Είναι η φάση του καθρέφτη.
Jacques Lacan, 1901-1981, Γάλλος ψυχίατρος
Και συνήθως αυτοί οι καθρέπτες, μας ακολουθούν και ορίζουν τις ζωές μας, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε και να έχουμε την παραμικρή συναίσθηση αυτού. Η “αιχμαλωσία” στην οποία βρισκόμαστε από το περιβάλλον μας, ξεκινάει από τα παιδικά μας χρόνια και αν δεν γίνει αντιληπτό από εμάς τους ίδιους, εγκαίρως, μπορεί να κρατήσει μια ζωή.
Ο Φρόιντ είχε πει πως κάθε άνθρωπος είναι προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας. Και όχι μόνο τραυμάτων – μια και τα τραύματα μπορούν να αναγνωριστούν και από εμάς τους ίδιους ως κάτι άσχημο – , αλλά και των βιωμάτων γενικότερα. Αυτών που, καμιά φορά, τα μηνύματα τους δεν είναι πάντα ξεκάθαρα, αν είναι θετικά ή αρνητικά.
Ένα παιδί μεγαλώνοντας σε ένα συγκεκριμένο οικογενειακό περιβάλλον, μαθαίνει το σωστό, το λάθος, το επιτρεπτό, το μη αποδεκτό. Αυτό πολλές όμως συμβαίνει και ερήμην των γονέων.
Οι γνώσεις, “τα μαθήματα”, δεν λαμβάνονται πάντα μετά από προτροπή, διαπαιδαγώγηση, “διδασκαλία” των γονιών προς αυτά. Ένα παιδί από μόνο του, βλέπει, αντιλαμβάνεται, καταλαβαίνει όλα όσα συμβαίνουν γύρω του, στο περιβάλλον το οποίο μεγαλώνει, με τον δικό του τρόπο, με τα δικά του παιδικά μάτια.
Πολλές φορές μπορεί να θεωρήσει μια συμπεριφορά, μια κατάσταση σωστή, όχι επειδή είναι όντως σωστή, αλλά επειδή είναι αυτή που έχει μάθει να βιώνει, είναι η καθημερινότητα του, αυτή που λαμβάνει ως δεδομένο.
Και τελικά αυτό το δεδομένο τον ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή του.
“Ο,τι είναι παρελθόν είναι πρόλογος”. Είναι η συνέχεια, ο τρόπος που θα αντιμετωπίσουμε την ζωή. Όλα όσο θα επιτρέψουμε να μας συμβούν, όλα όσα θα ανεχτούμε ή όχι στην ζωή μας.
Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί γιατί, για παράδειγμα, βρισκόμαστε συχνά παγιδευμένοι σε σχέσεις όπου ανεχόμαστε πολλά, ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαστε ευτυχισμένοι μέσα σ΄αυτές; Αν πάμε λίγο πιο πίσω, στα παιδικά μας χρόνια, μήπως θα δούμε έκπληκτοι (;) πως κάποιος από τους γονείς μας ανεχόταν και αυτός περισσότερα απ΄όσα θα έπρεπε και παρέμενε και αυτός προσκολλημένος σε μια σχέση που δεν τον έκανε ευτυχή;
Αν είχαμε ένα αυταρχικό γονέα ή ένα γονέα ο οποίος ήθελε να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, ένα γονέα που ήθελε να μειώνει το σύντροφό του, είναι πολύ πιθανόν και εμείς στη συνέχεια να παλεύουμε μέσα σε σχέσεις που μας μειώνουν ή δε θα μας εκτιμούν.
Μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον, μέσα από τα παιδικά μας, τότε, μάτια, πέρασε στο υποσυνείδητο μας ότι αυτό είναι μια φυσιολογική, επιτρεπτή κατάσταση.
Ακόμη και η σεξουαλικότητα μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ερωτική αύρα που υπήρχε ή όχι στο σπίτι μας. Μπορεί να θεωρήσουμε ότι μια σχέση με μέτρια ή και ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή, είναι κάτι με το οποίο θα έπρεπε να ζήσουμε, όχι γιατί μας καλύπτει μια τέτοια κατάσταση, αλλά γιατί αυτά τα μηνύματα λαμβάναμε από την σχέση των γονιών μας.
Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας, τους συντρόφους, τους φίλους μας, το πόση σημασία και χώρο, έχουν και τους δίνουμε στη ζωή μας, εξαρτάται από αυτά που μάθαμε παρατηρώντας την ζωή των γονιών μας.
Η ανάγκη (και η ανεκτικότητα μας ίσως) στη μοναξιά ή το πόσο ανοιχτοί είμαστε στη συναναστροφή και οικειοποίηση με τους ανθρώπους στη ζωή μας, έχει να κάνει με το πόσο ζωντανό ήταν το σπίτι μας, έχει να κάνει με το πως αντιμετώπιζαν οι γονείς μας τους φίλους τους, το πόσο συντροφικοί ήταν οι ίδιοι μεταξύ τους.
Το παρελθόν δεν είναι νεκρό. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν παρελθόν.
Καμιά φορά μπορεί να είναι τόσο ζωντανό, σαν ένα deja vu, αλλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Ανεβάζουμε την ίδια παράσταση – αυτή που βλέπαμε και βιώναμε μικροί – με καινούργιο θίασο και πρωταγωνιστές εμάς, στο σήμερα μας. Και αναλογιζόμενοι το πόσες φορές είδαμε αυτή την παράσταση, είμαστε οι ιδανικοί για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Και (ξανά) ζούμε τις ήδη ιδωθεν καταστάσεις.
Σκεφτείτε αν στη ζωή σας βρίσκεστε σε καταστάσεις που δε θα έπρεπε και πάραυτα δεν μπορείτε να αποδράσετε. Κάτι ανεξήγητο σας μαγνητίζει και σας έλκει σε αυτές. Και αν συνειδητοποιήσετε πως συμβαίνει αυτό, κάντε ένα βήμα πίσω και ρίξτε μια ματιά στο παρελθόν σας. Δείτε μήπως βρίσκεστε σε καταστάσεις που σας είναι γνώριμες τελικά.
Μη βιαστείτε να φορτώσετε, τα δεινά της ζωή σας, στο κακό σας κάρμα. Σκεφτείτε μήπως κάποια από αυτά οφείλονται στα παιδικά σας βιώματα. Τα σωστά – λάθος που παρερμηνεύσατε μικροί, και τα κουβαλήσατε στο παρόν σας γιατί ήταν το σωστό σας.
Πρέπει να απαγκιστρωθούμε από το παρελθόν που ασυνείδητα οδηγεί τις ζωές μας. Μόνο όταν δούμε πόσο επηρεάζουν το τώρα μας τα λανθασμένα, άσχημα βιώματα μας, μόνο τότε θα μπορέσουμε να τα κάνουμε οδηγό αποφυγής και όχι οδηγό ζωής.
Μόνο όταν αναγνωρίσουμε τα σημάδια, θα μπορέσουμε να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας. Μόνο τότε οι επιλογές μας θα είναι επιλογές καρδιάς. θα ζήσουμε με επιλογές που μας κάνουν ευτυχείς και μας δίνουν μια αίσθηση πληρότητας με μια ιδέα υπερηφάνειας… για τα λάθη των άλλων που τινάξαμε από πάνω μας Θυμήσου ότι τα παιδιά, οι γάμοι και τα λουλούδια αντανακλούν το είδος της φροντίδας που παίρνουν.
thinkfree.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ποια ζώδια είναι οι καλύτεροι φίλοι και γιατί;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
