2014-02-09 13:41:08
Τα κοριτσάκια είναι αδιανόητα χαριτωμένα. Φοράνε τα κοντά φουστανάκια τους και τα καπελίνια τους και κάνουν βόλτες στον ήλιο και οι άνθρωποι σταματάνε, τα κοιτάζουν και χαμογελάνε. Τα κοριτσάκια το ξέρουν, το γνωρίζουν πολύ καλά ότι γίνεται αυτό. Καταδυναστεύουν τους πατεράδες τους, τους θείους τους και τους παππούδες τους. Τους βάζουν στην καρδούλα τους τριαντάφυλλα σαν βούτυρο που ξεχάστηκε έξω από το ψυγείο τον Απρίλιο. Αρκεί να τεντώσουν ένα φωνήεν, το «α» για τον μπαμπά, το «ε» για τον θείο, αλλά και το «ου» για τον παππού, για να τους γίνει ένα χατίρι.
Τα αγοράκια φτύνουν αίμα. Κάθονται και χοροπηδάνε σαν τα κατσίκια, κάνουν κουτσό στα πλακάκια του πεζοδρομίου, χτυπάνε τη μαμά τους στο χέρι και απαντάνε με θράσος στους ξένους, προσπαθώντας να διεκδικήσουν την προσοχή. Ακόμα και οι μανάδες, όμως, οι οποίες έχουν αδυναμία των γιων τους, παίρνουν το μέρος της κόρης τους μετά από μία τραβηγμένη κοτσίδα. Αρκεί το κοριτσάκι να ουρλιάξει, «μαμαααα». Είναι ένας σπαραγμός στα βάθη της ψυχής της.
Δεν είναι άδικο που ένα κοριτσάκι θέλει να μεγαλώσει. Τα 12 πρώτα χρόνια του είναι αληθινός Παράδεισος. Βεβαίως, υπάρχουν οι μπαγλαμάδες του σχολείου που την πειράζουν, αλλά έρχεται η ώρα που και εκείνοι γίνονται υπόδουλοι στην χάρη της. Στο σπίτι η υπνωτιστική επιρροή παραμένει, συν τοις άλλοις βρισκόμαστε σε ένα στάδιο που το κορίτσι αρχίζει να αντιγράφει τη μάνα του και θέλει να τα κάνει όλα σωστά. Υιοθετεί το δικό του κομψευόμενο στυλ, μία αντιγραφή και αυτό την κάνει μία λαχταριστή μικρή κυρία. Μαθαίνει να κάνει δουλειές και τις κάνει τέλεια. Για ένα κοριτσάκι ο κόσμος είναι γεμάτος υπηρέτες. Με τα φιογκάκια του, με τον τρόπο που το βλέπουν οι άνθρωποι να βγαίνει από τη θάλασσα και να ακτινοβολεί ο ήλιος πίσω του, σαν να είναι μία ωχρά νύμφη του, με τις τσιρίδες του, που οι άνθρωποι νομίζουν ότι ακούνε μία μικρή Κάλλας, με την ανεξάντλητη κίνησή του, που σε κάνει να μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή που έχεις δουλειά. Μπορεί να σκέφτεσαι για μέρες τη στιγμή που σου είπε η μικρή να παίξετε και δεν το έκανες, ασχέτως αν πνιγόσουν. Μπορεί να τρέμεις για το ενδεχόμενο ότι αυτή η πρόταση είναι η τελευταία της προς το πρόσωπό σου.
Τα μικρά κοριτσάκια, αυτονόητα στην κούνια (αλλά αυτό ισχύει για όλα τα μωρά), από τότε που αρχίζουν να περπατάνε και μέχρι να μπουν σωστά στην εφηβεία, είναι τα πιο προνομιούχα πλάσματα στον κόσμο. Αλλά ακόμα και μέχρι τα 16-17 τους η εικόνα τους είναι μία εικόνα αθανασίας. Δεν είναι τυχαίο που ολόκληρες βιομηχανίες στήνονται στο πρόσωπο ενός κοριτσιού: από την Τζούντι Γκάρλαντ έως τη Σίρλεϊ Τεμπλ, από την Ντριου Μπάριμορ έως το μαυράκι στην Αφρική, που κοιτάζει με απορία τη φωτογραφική μηχανή ενώ κάθεται σταυρωτά, παίζοντας με μία διαλυμένη κούκλα.
Ωστόσο στον κόσμο μας, έναν κόσμο άνισο στην τραγικότητα της προσπάθειάς του για να βρει μία ισορροπία, τα πιο προνομιούχα πλάσματα του κόσμου, που θα μπορούσαν να μας φτιάχνουν τη μέρα κάθε μέρα, αρχίζουν να ξινίζουν.
Και αυτό οφείλεται στο «σύνδρομο του μαλάκα».
Το συγκεκριμένο σύνδρομο θα αναπτυχθεί σε κάποιο άλλο κείμενο, παρ’ όλα αυτά τα κορίτσια βιώνουν την εποχή του έρωτα πολύ οδυνηρά για την πρότερη ζωή τους. Όταν βγαίνουν από αυτόν (τον έρωτα) έχουν χάσει ένα μεγάλο μέρος του αισθησιασμού που τις έκανε πολύ ξεχωριστά πλάσματα εν τη γενέσει τους. Διδάσκονται ότι οι σχέσεις είναι μάχη και στρατηγική, ότι υπάρχει ενεργητικότητα και παθητικότητα, ότι πρέπει να έχουν μαζί τους ένα οπλοστάσιο από άμυνες που ούτε καν το φαντάζονταν. Αν, ωστόσο, ένα κορίτσι είναι εν τη γενέσει του αισθησιακό, αυτό σημαίνει ότι μπορεί να παραμείνει έτσι για πάντα, αρκεί να το επιτρέψουν οι συνθήκες. Με την κοινωνία μας να έχει χάσει από καιρό τα πέπλα της απλότητάς της, είναι θαύμα και μάλιστα επιπέδου εκείνων που έκανε ο Ιησούς Χριστός το να μπορεί να παραμείνει αλώβητη η ίδια και ο αισθησιασμός της.
Αλλά παραδείγματος χάρη, ας παρατηρηθεί εκείνο το κοριτσάκι στην «Κλέφτρα Βιβλίων»- που παίζει ο μεγαλειώδης ηθοποιός ο οποίος ακούει στο όνομα Τζέφρι Ρας- πόσο τα γκρο πλαν στην οθόνη, τα άφθαρτα γκρο πλαν ενός παιδιού που συνήθισε τον θάνατο αλλά όχι το ερωτικό αδιέξοδο προσφέρουν στον θεατή ευφορικά κύματα που δεν έχουν να κάνουν με τη σεξουαλικότητα, τουλάχιστον στις πιο ομαλές περιπτώσεις, αλλά σε αυτό το είδος ζωής που μπορεί να κάνει το κεφάλι σου να εκραγεί, αλλά που σίγουρα σου δίνει χρόνια.
Ένα αγόρι φταίει φαινομενικά, αλλά στην πραγματικότητα συμβαίνει μία ελεύθερη πτώση από έναν κόσμο δικό της, στον οποίο ήταν η τιμονιέρισσα, σε έναν κόσμο γεμάτο προσβολές, αντεγκλήσεις, παράλογα χρονικά διαστήματα αποστασιοποίησης και τελικά συμβιβασμού. Κάτι που δεν είναι κακό, διότι ο κόσμος μας δεν είναι κακός. Είναι, όπως είπε και ο Βολταίρος, ο καλύτερος δυνατός.
ingalatsi.gr
Τα αγοράκια φτύνουν αίμα. Κάθονται και χοροπηδάνε σαν τα κατσίκια, κάνουν κουτσό στα πλακάκια του πεζοδρομίου, χτυπάνε τη μαμά τους στο χέρι και απαντάνε με θράσος στους ξένους, προσπαθώντας να διεκδικήσουν την προσοχή. Ακόμα και οι μανάδες, όμως, οι οποίες έχουν αδυναμία των γιων τους, παίρνουν το μέρος της κόρης τους μετά από μία τραβηγμένη κοτσίδα. Αρκεί το κοριτσάκι να ουρλιάξει, «μαμαααα». Είναι ένας σπαραγμός στα βάθη της ψυχής της.
Δεν είναι άδικο που ένα κοριτσάκι θέλει να μεγαλώσει. Τα 12 πρώτα χρόνια του είναι αληθινός Παράδεισος. Βεβαίως, υπάρχουν οι μπαγλαμάδες του σχολείου που την πειράζουν, αλλά έρχεται η ώρα που και εκείνοι γίνονται υπόδουλοι στην χάρη της. Στο σπίτι η υπνωτιστική επιρροή παραμένει, συν τοις άλλοις βρισκόμαστε σε ένα στάδιο που το κορίτσι αρχίζει να αντιγράφει τη μάνα του και θέλει να τα κάνει όλα σωστά. Υιοθετεί το δικό του κομψευόμενο στυλ, μία αντιγραφή και αυτό την κάνει μία λαχταριστή μικρή κυρία. Μαθαίνει να κάνει δουλειές και τις κάνει τέλεια. Για ένα κοριτσάκι ο κόσμος είναι γεμάτος υπηρέτες. Με τα φιογκάκια του, με τον τρόπο που το βλέπουν οι άνθρωποι να βγαίνει από τη θάλασσα και να ακτινοβολεί ο ήλιος πίσω του, σαν να είναι μία ωχρά νύμφη του, με τις τσιρίδες του, που οι άνθρωποι νομίζουν ότι ακούνε μία μικρή Κάλλας, με την ανεξάντλητη κίνησή του, που σε κάνει να μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή που έχεις δουλειά. Μπορεί να σκέφτεσαι για μέρες τη στιγμή που σου είπε η μικρή να παίξετε και δεν το έκανες, ασχέτως αν πνιγόσουν. Μπορεί να τρέμεις για το ενδεχόμενο ότι αυτή η πρόταση είναι η τελευταία της προς το πρόσωπό σου.
Τα μικρά κοριτσάκια, αυτονόητα στην κούνια (αλλά αυτό ισχύει για όλα τα μωρά), από τότε που αρχίζουν να περπατάνε και μέχρι να μπουν σωστά στην εφηβεία, είναι τα πιο προνομιούχα πλάσματα στον κόσμο. Αλλά ακόμα και μέχρι τα 16-17 τους η εικόνα τους είναι μία εικόνα αθανασίας. Δεν είναι τυχαίο που ολόκληρες βιομηχανίες στήνονται στο πρόσωπο ενός κοριτσιού: από την Τζούντι Γκάρλαντ έως τη Σίρλεϊ Τεμπλ, από την Ντριου Μπάριμορ έως το μαυράκι στην Αφρική, που κοιτάζει με απορία τη φωτογραφική μηχανή ενώ κάθεται σταυρωτά, παίζοντας με μία διαλυμένη κούκλα.
Ωστόσο στον κόσμο μας, έναν κόσμο άνισο στην τραγικότητα της προσπάθειάς του για να βρει μία ισορροπία, τα πιο προνομιούχα πλάσματα του κόσμου, που θα μπορούσαν να μας φτιάχνουν τη μέρα κάθε μέρα, αρχίζουν να ξινίζουν.
Και αυτό οφείλεται στο «σύνδρομο του μαλάκα».
Το συγκεκριμένο σύνδρομο θα αναπτυχθεί σε κάποιο άλλο κείμενο, παρ’ όλα αυτά τα κορίτσια βιώνουν την εποχή του έρωτα πολύ οδυνηρά για την πρότερη ζωή τους. Όταν βγαίνουν από αυτόν (τον έρωτα) έχουν χάσει ένα μεγάλο μέρος του αισθησιασμού που τις έκανε πολύ ξεχωριστά πλάσματα εν τη γενέσει τους. Διδάσκονται ότι οι σχέσεις είναι μάχη και στρατηγική, ότι υπάρχει ενεργητικότητα και παθητικότητα, ότι πρέπει να έχουν μαζί τους ένα οπλοστάσιο από άμυνες που ούτε καν το φαντάζονταν. Αν, ωστόσο, ένα κορίτσι είναι εν τη γενέσει του αισθησιακό, αυτό σημαίνει ότι μπορεί να παραμείνει έτσι για πάντα, αρκεί να το επιτρέψουν οι συνθήκες. Με την κοινωνία μας να έχει χάσει από καιρό τα πέπλα της απλότητάς της, είναι θαύμα και μάλιστα επιπέδου εκείνων που έκανε ο Ιησούς Χριστός το να μπορεί να παραμείνει αλώβητη η ίδια και ο αισθησιασμός της.
Αλλά παραδείγματος χάρη, ας παρατηρηθεί εκείνο το κοριτσάκι στην «Κλέφτρα Βιβλίων»- που παίζει ο μεγαλειώδης ηθοποιός ο οποίος ακούει στο όνομα Τζέφρι Ρας- πόσο τα γκρο πλαν στην οθόνη, τα άφθαρτα γκρο πλαν ενός παιδιού που συνήθισε τον θάνατο αλλά όχι το ερωτικό αδιέξοδο προσφέρουν στον θεατή ευφορικά κύματα που δεν έχουν να κάνουν με τη σεξουαλικότητα, τουλάχιστον στις πιο ομαλές περιπτώσεις, αλλά σε αυτό το είδος ζωής που μπορεί να κάνει το κεφάλι σου να εκραγεί, αλλά που σίγουρα σου δίνει χρόνια.
Ένα αγόρι φταίει φαινομενικά, αλλά στην πραγματικότητα συμβαίνει μία ελεύθερη πτώση από έναν κόσμο δικό της, στον οποίο ήταν η τιμονιέρισσα, σε έναν κόσμο γεμάτο προσβολές, αντεγκλήσεις, παράλογα χρονικά διαστήματα αποστασιοποίησης και τελικά συμβιβασμού. Κάτι που δεν είναι κακό, διότι ο κόσμος μας δεν είναι κακός. Είναι, όπως είπε και ο Βολταίρος, ο καλύτερος δυνατός.
ingalatsi.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΠΕΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ Η ΑΡΣΕΝΑΛ... ΣΩΡΙΑΣΤΗΚΕ ΚΑΙ Ο ΒΕΝΓΚΕΡ! (PHOTOS)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
