2014-02-12 10:29:06
Του Ανδρέα Κ.
Ενός 18άχρονου φοιτητή... μιας 18άχρονης φωνής.
Εκεί που όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προοδεύουν για να εξασφαλίσουν ενα καλύτερο αύριο παρατηρώ πως η Ελλάδα μένει πίσω... Εδω και 18 χρόνια δεν εχω δει καμία αλλαγή σε κάτι που να με κάνει να μείνω με το στόμα ανοιχτό.
Να μιλήσουμε για την εκπαίδευση; Στα σχολεία αντί να αναβαθμίζεται ο τρόπος διδασκαλίας , υποβαθμίζεται συνεχως τόσο από το διδακτικό προσωπικό όσο και απο τον τρόπο που πραγματοποιούνται τα μαθήματα. Χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο περνάνε από την διαδικασία των Πανελληνίων για να έρθουν πιο κοντά στο όνειρο τους , παρά το γεγονός των δύσκολων θεμάτων , των αυστηρών βαθμολογητών που μάλλον στην ηλικία των παιδιών αυτών δεν είχαν όνειρα να κυνηγήσουν αλλά και των οικονομικών δυσκολιών που φέρνουν τους γονείς σε δύσκολη θέση ώστε να ανταπεξέλθουν στο πολύωρο εβδομαδιαίο φροντιστηριακό πρόγραμμα των παιδιών τους
. Η μάθηση έχει παραμείνει άνιαρη και βαρετή. Ο κάθε καθηγητής μπαίνει σε μια αίθουσα μόνο και μόνο για να πάρει τον μισθό του και να γυρίσει σπίτι του. Λίγοι ειναι αυτοί που ασκούν το επάγγελμα τους έτσι όπως πραγματικά πρέπει. Τα μέσα της εκπαιδευσης; Επίσης άνιαρα και βαρετά. Τι έχει αλλάξει στην εκπαίδευση τα τελευταία χρόνια; Πέρα απο το οτι καταργηθηκαν οι στολές των σχολείων , και πως έχουμε - ναι προσωρινά - τετράδια για να γράφουμε, το aller-retour των δεσμών και των κατευθύνσεων στο Λύκειο όλα τα άλλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Μην αναφερθούμε στα Ελληνικά Πανεπιστήμια όπου μπορεί να εισαχθεί και η κουτσή Μαρία μόνο και μόνο για να πάρει ένα χαρτί και μετά να τυλίγει σουβλάκια στο Μοναστηράκι.
Στην Ελλάδα του 2014 που χωρίς "βύσμα" δεν μπορείς να βρεις δουλεια για να καλύψεις τα προς το ζην. Με το 'ΝΕΟ ΛΎΚΕΙΟ' οι γονείς ειναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν το κάθε φροντιστήριο και τον κάθε καθηγητή να μάθε στο παιδί τους , ό,τι δεν έμαθε από το σχολείο το οποίο είναι υποχρεωμένο να το διδάξει, επί 3 χρόνια. Γιατί; Για να μπορέσει το παιδί να κάνει ένα όνειρο πραγματικότητα. Εγώ πάλεψα για να κάνω το δικό μου όνειρο πραγματικότητα το οποίο κάποιοι μου το στέρησαν και το οποίο κάποιοι συνεχίζουν να μου το στερούν. Κάθε μέρα βλέπω χιλιάδες πολιτικούς στα διάφορα παράθυρα της τηλεόρασης να μιλάνε για την οικονομική κρίση , να ακονίζουν τα μαχαίρια και ο καθένας να ετοιμάζει τον 'τάφο' του άλλου. Επιτέλους! Κλείστε αυτά τα παράθυρα γιατί θα πιάσουμε καμία πούντα. Ποιος , απο αυτούς που μπορούν να εφαρμόσουν μέτρα και να σημειώσουν πρόοδο , έχει κάτσει να ακούσει τον οποιοδήποτε απο εμάς που έχει ένα όραμα;
Έχουμε 300 βουλευτές οι οποίοι υποτίθεται πως έχουν εκλεγεί για να ακούν την φωνή του λαού και να τον εκπροσωπούν. Γιατί κανένας απο αυτούς τους πολιτικούς δεν είναι κοντά στα παιδιά; Γιατί η Βουλή των Εφήβων πλέον είναι ένας διαγωνισμός έκθεσης και όχι ενα Συμβούλιο νέων και μεγάλων που θα μπορέσει να κάνει τα όνειρα μας πραγματικότητα; Δεν ξέρω ποιος και τι φταίει... Το μόνο που ξέρω είναι πως πέρα από όλα αυτά , δε βλέπω και καμία πρόοδο που αφορά την κοινωνία μας... Υπάρχουν ταλέντα στο χώρο του θεάτρου , της τηλεόρασης, της μουσικής και του αθλητισμού τα οποία αυτή την στιγμή είναι στην αφάνεια. Τα οποία δεν μπορούν στην Ελλάδα να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα αν δεν έχουν κάποιο βύσμα. Τα οποία θέλουν αλλά δεν μπορούν να ασχοληθούν με αυτό που ονειρεύονται διότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές και οι κατάλληλες συνθήκες ή και εκδηλώσεις οι οποίες θα μπορούσαν να λάβουν χώρα ώστε να το καλλιεργήσουν. Το βασικότερο απο όλα είναι πως αντί να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας , αντί να δημιουργείται μια βιομηχανική - και όχι μόνο - ανάπτυξη στη χώρα μας , χιλιάδες μαγαζιά βάζουν λουκέτο. Η παραλιακή , η γνωστή Λεωφόρος Ποσειδώνος , θυμίζει νεκροταφείο κάθε μερα που την διασχίζω για να πάω στη σχολή μου. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω μαγαζία κλειστά. Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό δεν είναι πως αυτός ο άνθρωπος ο οποίος είχε το μαγαζί κέρδιζε το Τζόκερ και αποφάσισε να διακόψει την εργασία του, αλλά πως αυτή τη στιγμή ίσως να μην έχει την δυνατότητα να φάει , να μεγαλώσει τα παιδιά του... Φυσικά και δεν είναι δικό του χρέος!
Θα μπορούσε η κοινωνία μας να βοηθήσει με διάφορα προγράμματα την οποιαδήποτε μικροεπιχείρηση. Η Ελλάδα υποτίθεται πως έχει μια κομβική θέση στον χώρο της Μεσογείου που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην διακίνηση εμπορίου κυρίως μέσω της Ναυτιλίας. Γιατί τόσα χρόνια δεν έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες διασυνδέσεις; Ας μην μιλήσουμε για την εγκληματικότητα. Βγαίνουμε από το σπίτι με τον σταυρό στο χέρι στην κυριολεξία , ανεξάρτητα από την περιοχή διαμόνής μας, και έχουμε καταντήσει να φοβόμαστε ακόμα και τον ίσκιο μας. Που είναι η αστυνόμευση; Να βγαίνουμε παρέα για βόλτα , ναι μπορούμε ακόμα να βγούμε , αυτή την ημέρα που περιμένουμε όλοι τόσο πολύ να συναντήσουμε τους φίλους μας , σε οποιοδήποτε μέρος , και να μην μπορούμε να κυκλοφορήουμε άνετα; Γιατί η λεγόμενη οικονομική κρίση δεν έχει αγγίξει ακόμα τα Νότια Προάστια; Νομίζω πως πλέον είμαστε σε ένα Δάσος εστιάζουμε στο δέντρο και χάνουμε την ουσία Μην αναρωτηθούμε σε μερικά χρόνια γιατί χάνουμε τον ενεργό μας πυρήνα που σιγά σιγά φεύγει για το εξωτερικό... Δεν δίνονται ευκαιρίες ώστε να τους απασχολήσουμε με κάτι που πραγματικά θέλουνε και με κάτι που πραγματικα θα τους γεμίσει τις οποιοδήποτε φιλοδοξίες. Τα συναισθήματα; Και αυτά άφαντα.. Αγάπη; Φιλία; Μέσα στην μέση ελληνική οικογένεια καθημερινά υπάρχουν έντονοι καβγάδες που αφορούν τόσο την οικονομική κατάσταση της όσο και την εργασιακή. Οι σχέσεις απαιτούν ένα χρονικό διάστημα για να ωριμάσουν αλλά και για να διατηρηθούν το οποίο δεν δίνεται λόγω των αμέτρητων υποχρεώσεων (εργασιακών, μαθητικών κ.α) οι οποίες αποξενώνουν του άτομο και του δημιουργούν συναισθήματα και συμπεριφορα κατάθλιψης και εσωστρέφειας αντίστοιχα. Απο μικρός μεγάλωσα έχοντας μια παρέα , τους φίλους μου και τα άτομα τα οποία έχω όνειρα μαζί τους ή μάλλον καλύτερα αποτελούν τον κεντρικό πυρήνα των ονείρων μου. Βλέπω όμως, στις μεγαλύτερες ηλικίες πως ίσως να μην υπάρχει φιλία παρά μόνο μια διαρκή εκμετάλλευση η οποία βασίζεται στο ποιος έχει δύναμη και στο ποιος μπορεί να βοηθήσει ποιον. Οι καταστάσεις όμως που βιώνει ο καθένας μας ίσως να περιορίζουν την φιλία. Οι άνθρωποι δεν εχουν συναισθήματα... δρουν με βάση την λογική η οποία τους κάνει να ξεχνάνε να ζουν. Τους κάνει να ξεχνάνε πως έχουν μόνο μια ζωή να ζήσουν , καμία δεύτερη ευκαιρία , και αν δεν κάνουν ότι πραγματικά θέλουν μπορεί να μετανιώσουν που δεν το πρόλαβαν. Έχω μάθει να αγαπώ , να συγχωρώ και να δίνω δεύτερες ευκαιρίες, αλλά δεν θα δώσω μια ακόμη ευκαιρία - αν και παρά το νεαρό της ηλικίας μου έχω δώσει πολλές - στην κοινωνία που μου στερεί τα όσα θέλω να ζήσω.
Θα κυνηγήσω τα όνειρα μου μαζι με την οικογένεια μου, τους φίλους μου και την οικογένεια που μελλοντικά θα φτιάξω δημιουργώντας την κοινωνία που εγώ (εμείς) ονειρεύομαι (ονειρευόμαστε), που θα μπορέσει όχι απλά να δίνει μια ερμηνεία στο όνειρο μου , σαν τον ονειροκρίτη... αλλά να το κάνει πραγματικότητα! Θα ήθελα μια μέρα να ακουστεί η δική μου φωνή και η φωνή όλων των συνομηλίκων μου ή ακόμα και περισσότερο νέων που θα μπορέσουν να προτείνουν και να οραματιστούν σε συνεργασία με τους έχοντας εξουσία ό,τι πραγματικά θα ήθελα να δουν στον τόπο τους.
Tromaktiko
Ενός 18άχρονου φοιτητή... μιας 18άχρονης φωνής.
Εκεί που όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προοδεύουν για να εξασφαλίσουν ενα καλύτερο αύριο παρατηρώ πως η Ελλάδα μένει πίσω... Εδω και 18 χρόνια δεν εχω δει καμία αλλαγή σε κάτι που να με κάνει να μείνω με το στόμα ανοιχτό.
Να μιλήσουμε για την εκπαίδευση; Στα σχολεία αντί να αναβαθμίζεται ο τρόπος διδασκαλίας , υποβαθμίζεται συνεχως τόσο από το διδακτικό προσωπικό όσο και απο τον τρόπο που πραγματοποιούνται τα μαθήματα. Χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο περνάνε από την διαδικασία των Πανελληνίων για να έρθουν πιο κοντά στο όνειρο τους , παρά το γεγονός των δύσκολων θεμάτων , των αυστηρών βαθμολογητών που μάλλον στην ηλικία των παιδιών αυτών δεν είχαν όνειρα να κυνηγήσουν αλλά και των οικονομικών δυσκολιών που φέρνουν τους γονείς σε δύσκολη θέση ώστε να ανταπεξέλθουν στο πολύωρο εβδομαδιαίο φροντιστηριακό πρόγραμμα των παιδιών τους
Στην Ελλάδα του 2014 που χωρίς "βύσμα" δεν μπορείς να βρεις δουλεια για να καλύψεις τα προς το ζην. Με το 'ΝΕΟ ΛΎΚΕΙΟ' οι γονείς ειναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν το κάθε φροντιστήριο και τον κάθε καθηγητή να μάθε στο παιδί τους , ό,τι δεν έμαθε από το σχολείο το οποίο είναι υποχρεωμένο να το διδάξει, επί 3 χρόνια. Γιατί; Για να μπορέσει το παιδί να κάνει ένα όνειρο πραγματικότητα. Εγώ πάλεψα για να κάνω το δικό μου όνειρο πραγματικότητα το οποίο κάποιοι μου το στέρησαν και το οποίο κάποιοι συνεχίζουν να μου το στερούν. Κάθε μέρα βλέπω χιλιάδες πολιτικούς στα διάφορα παράθυρα της τηλεόρασης να μιλάνε για την οικονομική κρίση , να ακονίζουν τα μαχαίρια και ο καθένας να ετοιμάζει τον 'τάφο' του άλλου. Επιτέλους! Κλείστε αυτά τα παράθυρα γιατί θα πιάσουμε καμία πούντα. Ποιος , απο αυτούς που μπορούν να εφαρμόσουν μέτρα και να σημειώσουν πρόοδο , έχει κάτσει να ακούσει τον οποιοδήποτε απο εμάς που έχει ένα όραμα;
Έχουμε 300 βουλευτές οι οποίοι υποτίθεται πως έχουν εκλεγεί για να ακούν την φωνή του λαού και να τον εκπροσωπούν. Γιατί κανένας απο αυτούς τους πολιτικούς δεν είναι κοντά στα παιδιά; Γιατί η Βουλή των Εφήβων πλέον είναι ένας διαγωνισμός έκθεσης και όχι ενα Συμβούλιο νέων και μεγάλων που θα μπορέσει να κάνει τα όνειρα μας πραγματικότητα; Δεν ξέρω ποιος και τι φταίει... Το μόνο που ξέρω είναι πως πέρα από όλα αυτά , δε βλέπω και καμία πρόοδο που αφορά την κοινωνία μας... Υπάρχουν ταλέντα στο χώρο του θεάτρου , της τηλεόρασης, της μουσικής και του αθλητισμού τα οποία αυτή την στιγμή είναι στην αφάνεια. Τα οποία δεν μπορούν στην Ελλάδα να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα αν δεν έχουν κάποιο βύσμα. Τα οποία θέλουν αλλά δεν μπορούν να ασχοληθούν με αυτό που ονειρεύονται διότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές και οι κατάλληλες συνθήκες ή και εκδηλώσεις οι οποίες θα μπορούσαν να λάβουν χώρα ώστε να το καλλιεργήσουν. Το βασικότερο απο όλα είναι πως αντί να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας , αντί να δημιουργείται μια βιομηχανική - και όχι μόνο - ανάπτυξη στη χώρα μας , χιλιάδες μαγαζιά βάζουν λουκέτο. Η παραλιακή , η γνωστή Λεωφόρος Ποσειδώνος , θυμίζει νεκροταφείο κάθε μερα που την διασχίζω για να πάω στη σχολή μου. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω μαγαζία κλειστά. Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό δεν είναι πως αυτός ο άνθρωπος ο οποίος είχε το μαγαζί κέρδιζε το Τζόκερ και αποφάσισε να διακόψει την εργασία του, αλλά πως αυτή τη στιγμή ίσως να μην έχει την δυνατότητα να φάει , να μεγαλώσει τα παιδιά του... Φυσικά και δεν είναι δικό του χρέος!
Θα μπορούσε η κοινωνία μας να βοηθήσει με διάφορα προγράμματα την οποιαδήποτε μικροεπιχείρηση. Η Ελλάδα υποτίθεται πως έχει μια κομβική θέση στον χώρο της Μεσογείου που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην διακίνηση εμπορίου κυρίως μέσω της Ναυτιλίας. Γιατί τόσα χρόνια δεν έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες διασυνδέσεις; Ας μην μιλήσουμε για την εγκληματικότητα. Βγαίνουμε από το σπίτι με τον σταυρό στο χέρι στην κυριολεξία , ανεξάρτητα από την περιοχή διαμόνής μας, και έχουμε καταντήσει να φοβόμαστε ακόμα και τον ίσκιο μας. Που είναι η αστυνόμευση; Να βγαίνουμε παρέα για βόλτα , ναι μπορούμε ακόμα να βγούμε , αυτή την ημέρα που περιμένουμε όλοι τόσο πολύ να συναντήσουμε τους φίλους μας , σε οποιοδήποτε μέρος , και να μην μπορούμε να κυκλοφορήουμε άνετα; Γιατί η λεγόμενη οικονομική κρίση δεν έχει αγγίξει ακόμα τα Νότια Προάστια; Νομίζω πως πλέον είμαστε σε ένα Δάσος εστιάζουμε στο δέντρο και χάνουμε την ουσία Μην αναρωτηθούμε σε μερικά χρόνια γιατί χάνουμε τον ενεργό μας πυρήνα που σιγά σιγά φεύγει για το εξωτερικό... Δεν δίνονται ευκαιρίες ώστε να τους απασχολήσουμε με κάτι που πραγματικά θέλουνε και με κάτι που πραγματικα θα τους γεμίσει τις οποιοδήποτε φιλοδοξίες. Τα συναισθήματα; Και αυτά άφαντα.. Αγάπη; Φιλία; Μέσα στην μέση ελληνική οικογένεια καθημερινά υπάρχουν έντονοι καβγάδες που αφορούν τόσο την οικονομική κατάσταση της όσο και την εργασιακή. Οι σχέσεις απαιτούν ένα χρονικό διάστημα για να ωριμάσουν αλλά και για να διατηρηθούν το οποίο δεν δίνεται λόγω των αμέτρητων υποχρεώσεων (εργασιακών, μαθητικών κ.α) οι οποίες αποξενώνουν του άτομο και του δημιουργούν συναισθήματα και συμπεριφορα κατάθλιψης και εσωστρέφειας αντίστοιχα. Απο μικρός μεγάλωσα έχοντας μια παρέα , τους φίλους μου και τα άτομα τα οποία έχω όνειρα μαζί τους ή μάλλον καλύτερα αποτελούν τον κεντρικό πυρήνα των ονείρων μου. Βλέπω όμως, στις μεγαλύτερες ηλικίες πως ίσως να μην υπάρχει φιλία παρά μόνο μια διαρκή εκμετάλλευση η οποία βασίζεται στο ποιος έχει δύναμη και στο ποιος μπορεί να βοηθήσει ποιον. Οι καταστάσεις όμως που βιώνει ο καθένας μας ίσως να περιορίζουν την φιλία. Οι άνθρωποι δεν εχουν συναισθήματα... δρουν με βάση την λογική η οποία τους κάνει να ξεχνάνε να ζουν. Τους κάνει να ξεχνάνε πως έχουν μόνο μια ζωή να ζήσουν , καμία δεύτερη ευκαιρία , και αν δεν κάνουν ότι πραγματικά θέλουν μπορεί να μετανιώσουν που δεν το πρόλαβαν. Έχω μάθει να αγαπώ , να συγχωρώ και να δίνω δεύτερες ευκαιρίες, αλλά δεν θα δώσω μια ακόμη ευκαιρία - αν και παρά το νεαρό της ηλικίας μου έχω δώσει πολλές - στην κοινωνία που μου στερεί τα όσα θέλω να ζήσω.
Θα κυνηγήσω τα όνειρα μου μαζι με την οικογένεια μου, τους φίλους μου και την οικογένεια που μελλοντικά θα φτιάξω δημιουργώντας την κοινωνία που εγώ (εμείς) ονειρεύομαι (ονειρευόμαστε), που θα μπορέσει όχι απλά να δίνει μια ερμηνεία στο όνειρο μου , σαν τον ονειροκρίτη... αλλά να το κάνει πραγματικότητα! Θα ήθελα μια μέρα να ακουστεί η δική μου φωνή και η φωνή όλων των συνομηλίκων μου ή ακόμα και περισσότερο νέων που θα μπορέσουν να προτείνουν και να οραματιστούν σε συνεργασία με τους έχοντας εξουσία ό,τι πραγματικά θα ήθελα να δουν στον τόπο τους.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«ΟΧΙ» ΓΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΑΠΟ ΟΦΗ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
