2014-03-27 10:08:05
Γράφει ο Τσιάμης Γιώργος
Δρ. Πειραματικής Κοινωνικής Ψυχολογίας
Κοινωνιολόγος
Η μεσογειακή λεκάνη βρίσκεται σε κατάσταση... αποσταθεροποίησης κοινωνικής, πολιτικής και γεωπολιτικής. Η Λιβύη, η Τυνησία και η Αίγυπτος στη Βόρεια Αφρική περιέπεσαν σε μία περιδίνηση εσωτερικής αποσταθεροποίησης κατόπιν έξωθεν ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων. Στη Συρία μαίνεται ο εσωτερικός εμφύλιος πόλεμος χωρίς να διαφαίνεται, στο εγγύς μέλλον, μία σταθερή λύση. Ένα τόξο, σκόπιμης αποσταθεροποίησης, διαγράφεται από τις ακτές του Ατλαντικού που διαπερνά την Βόρεια Αφρική και καταλήγει στην Τουρκία η οποία κλονίζεται από τις δικές της εσωτερικές κοινωνικές, πολιτικές και εθνοτικές συγκρούσεις. Η αποσταθεροποίηση, πρώην ενιαίων κρατών (Λιβύη) και ο κίνδυνος διάσπασης των υπολοίπων είναι το αποτέλεσμα μίας σταθερής στρατηγικής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που καθοδηγούνται από τεράστια οικονομικά συμφέροντα τα οποία έχουν κρίνει ότι η πολυδιάσπαση κάνει ευκολότερη την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής.
Στην βόρεια πλευρά της Μεσογείου συνέβη το μέχρι πριν λίγο αδιανόητο. Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία , κράτη ανεπτυγμένα, κατακρημνίζονται μέσα στην σφοδρότητα της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μεσαία τάξη εξαφανίζεται, η εργατική και υπαλληλική τάξη δέχεται ασφυκτικές πιέσεις, η οικονομική και κοινωνική ανισότητα λαμβάνει πρωτόγνωρες διαστάσεις και εκατομμύρια Νοτιοευρωπαίοι μετακινούνται προς το κοινωνικό περιθώριο. Κοινό χαρακτηριστικό των χωρών της μεσογειακής λεκάνης είναι οι διεφθαρμένες πολιτικές ελίτ που έχουν απομακρυνθεί από το κοινωνικό σώμα των χωρών τους μετατρεπόμενες σε πειθήνια όργανα εξυπηρέτησης των συμφερόντων των παρασιτικών, εσωτερικών, οικονομικών ελίτ και των συμφερόντων του μη παραγωγικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου το οποίο κινείται διακρατικά με ασύλληπτες ταχύτητες.
Οι νοτιοευρωπαϊκές, πρώην ανεπτυγμένες, χώρες είναι μέλη του κλειστού κλαμπ της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώην Ε.Ο.Κ. και Ε.Κ.Α.Χ.) το οποίο ιδρύθηκε με επίσημη φιλοδοξία την εγκαθίδρυση ενός γεωγραφικού χώρου σταθερότητας ως το αποτέλεσμα του «οικειοθελούς» συνασπισμού των ευρωπαϊκών κρατών. Ένας χώρος που επίσημα διακηρυσσόταν ότι θα προστατεύονταν τα θεμελιώδη πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα των ευρωπαίων πολιτών και με την άρρητη, αλλά ισχυρή, πρόθεση του περιορισμού της εγγενούς ροπής του γερμανικού παράγοντα προς τον ιμπεριαλισμό και την ανθρωποκτόνο καταστροφή. Σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα χώρο τεράστιας διακρατικής ανισότητας με αντίστοιχη κοινωνική και οικονομική ανισότητα στο εσωτερικό των κρατών. Η δε ειρωνεία της Ιστορίας εκφράζεται μέσα από την μετατροπή της Ε.Ε. σε χώρο του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Αντί η Ευρώπη να δαμάσει τη Γερμανία είναι η Γερμανία που «εκγερμανίζει» την Ευρώπη. Οι άφρονες και ιστορικά επικίνδυνες γερμανικές επιχειρηματικές και πολιτικές ελίτ οδηγούν για τρίτη φορά την ευρωπαϊκή ήπειρο σε αποσταθεροποίηση.
Τα δύο τόξα της αποσταθεροποίησης και των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων, αυτό που ξεκινά από την Αφρική και καταλήγει στην Τουρκία και το δεύτερο, της Νότιας Ευρώπης, συνενώνονται πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα για να καταλήξουν σε ενιαίο τόξο με κορυφή στην Ουκρανία. Στην πρώην ενιαία Ουκρανία μαίνεται μία διαμάχη κεφαλαιώδους σημασίας ανάμεσα στο παρασιτικό, δυτικό, χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και στην ιδιόμορφη ρωσική αρκούδα που χαρακτηρίζεται από τον κρατικό αυταρχισμό και την ελεγχόμενη σύμπλεξη ιδιωτικού και κρατικού επιχειρηματικού κεφαλαίου. Ο ρωσικός καπιταλισμός έχει τα δικά του ιδιόμορφα χαρακτηριστικά που δε συνάδουν με τις απαιτήσεις του δυτικού παρασιτικού κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα το κρατικό κεφάλαιο στη Ρωσία, εξίσου διεφθαρμένο με το ιδιωτικό, ορίζει το οικονομικό παιχνίδι σε αντίθεση με το δυτικό παρασιτικό κεφάλαιο που έχει ήδη αποθρασυνθεί και αποδομεί κράτη και συνασπισμούς σε πλανητικό επίπεδο. Ο μάλλον συναινετικός διαμελισμός της Ουκρανίας συνιστά το χαρακτηριστικό σύμπτωμα της νέας ισορροπίας τρόμου που διαμορφώνεται. Μίας ισορροπίας εύθραυστης που εκφράζει μία μαγματώδη κίνηση οικονομικών δυνάμεων έτοιμα να συγκρουστούν μέχρι τελικής πτώσεως. Η δε Κίνα, η παραγωγική ατμομηχανή του πλανήτη, αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να λάβει μέρος σε αυτήν την διαμάχη των πλανητικών διαστάσεων. Προς το παρόν εξασφαλίζει τις σφαίρες επιρροής της στην Ασία, την Αφρική και τη Νότια Αμερική.
Η κατάρρευση της ισχύος των κυβερνήσεων στο Δυτικό ημισφαίριο μέσα από την ισχυρή τους εξάρτηση από τα οικονομικά συμφέροντα, ο κρατικός αυταρχισμός της Ανατολής, η ενεργοποίηση της γερμανικής ηλιθιότητας, οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες που δημιουργούνται στο εσωτερικό των κρατών, οι τεράστιες διαφορές ισχύος μεταξύ των κρατών, η επικράτηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στον καπιταλισμό της Δύσης, η καπιταλιστική ανισομέρεια ανάμεσα στο παρασιτικό δυτικό κεφάλαιο της παραγωγικής καταστροφής και στο ασιατικό παραγωγικό κεφάλαιο, η ναρκωτική επίδραση των Μ.Μ.Ε. τα οποία στηρίζουν την εκμετάλλευση από το παρασιτικό κεφάλαιο, η ατομική απομόνωση και η κατάρρευση της συλλογικότητας στις δυτικές κοινωνίες, επικράτηση της νεοφιλελεύθερης σκληρής ιδεολογίας, η απουσία μίας ιδεολογίας της ανθρώπινης χειραφέτησης, η υποαντιπροσώπευση των λαϊκών στρωμάτων στην πολιτική διαχείριση, η πνευματική εξαθλίωση των ελίτ του υποτιθέμενου πνεύματος έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα νέο Μεγάλο Πόλεμο.
Αν η λαϊκή συλλογικότητα δεν δομήσει κινήματα κοινωνικής αντίδρασης ο Μεγάλος Πόλεμος καθίσταται αναπόφευκτος. Θα αναμένουμε, άβουλοι την επίσημη κήρυξή του.
Tromaktiko
Δρ. Πειραματικής Κοινωνικής Ψυχολογίας
Κοινωνιολόγος
Η μεσογειακή λεκάνη βρίσκεται σε κατάσταση... αποσταθεροποίησης κοινωνικής, πολιτικής και γεωπολιτικής. Η Λιβύη, η Τυνησία και η Αίγυπτος στη Βόρεια Αφρική περιέπεσαν σε μία περιδίνηση εσωτερικής αποσταθεροποίησης κατόπιν έξωθεν ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων. Στη Συρία μαίνεται ο εσωτερικός εμφύλιος πόλεμος χωρίς να διαφαίνεται, στο εγγύς μέλλον, μία σταθερή λύση. Ένα τόξο, σκόπιμης αποσταθεροποίησης, διαγράφεται από τις ακτές του Ατλαντικού που διαπερνά την Βόρεια Αφρική και καταλήγει στην Τουρκία η οποία κλονίζεται από τις δικές της εσωτερικές κοινωνικές, πολιτικές και εθνοτικές συγκρούσεις. Η αποσταθεροποίηση, πρώην ενιαίων κρατών (Λιβύη) και ο κίνδυνος διάσπασης των υπολοίπων είναι το αποτέλεσμα μίας σταθερής στρατηγικής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που καθοδηγούνται από τεράστια οικονομικά συμφέροντα τα οποία έχουν κρίνει ότι η πολυδιάσπαση κάνει ευκολότερη την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής.
Στην βόρεια πλευρά της Μεσογείου συνέβη το μέχρι πριν λίγο αδιανόητο. Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία , κράτη ανεπτυγμένα, κατακρημνίζονται μέσα στην σφοδρότητα της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μεσαία τάξη εξαφανίζεται, η εργατική και υπαλληλική τάξη δέχεται ασφυκτικές πιέσεις, η οικονομική και κοινωνική ανισότητα λαμβάνει πρωτόγνωρες διαστάσεις και εκατομμύρια Νοτιοευρωπαίοι μετακινούνται προς το κοινωνικό περιθώριο. Κοινό χαρακτηριστικό των χωρών της μεσογειακής λεκάνης είναι οι διεφθαρμένες πολιτικές ελίτ που έχουν απομακρυνθεί από το κοινωνικό σώμα των χωρών τους μετατρεπόμενες σε πειθήνια όργανα εξυπηρέτησης των συμφερόντων των παρασιτικών, εσωτερικών, οικονομικών ελίτ και των συμφερόντων του μη παραγωγικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου το οποίο κινείται διακρατικά με ασύλληπτες ταχύτητες.
Οι νοτιοευρωπαϊκές, πρώην ανεπτυγμένες, χώρες είναι μέλη του κλειστού κλαμπ της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώην Ε.Ο.Κ. και Ε.Κ.Α.Χ.) το οποίο ιδρύθηκε με επίσημη φιλοδοξία την εγκαθίδρυση ενός γεωγραφικού χώρου σταθερότητας ως το αποτέλεσμα του «οικειοθελούς» συνασπισμού των ευρωπαϊκών κρατών. Ένας χώρος που επίσημα διακηρυσσόταν ότι θα προστατεύονταν τα θεμελιώδη πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα των ευρωπαίων πολιτών και με την άρρητη, αλλά ισχυρή, πρόθεση του περιορισμού της εγγενούς ροπής του γερμανικού παράγοντα προς τον ιμπεριαλισμό και την ανθρωποκτόνο καταστροφή. Σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα χώρο τεράστιας διακρατικής ανισότητας με αντίστοιχη κοινωνική και οικονομική ανισότητα στο εσωτερικό των κρατών. Η δε ειρωνεία της Ιστορίας εκφράζεται μέσα από την μετατροπή της Ε.Ε. σε χώρο του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Αντί η Ευρώπη να δαμάσει τη Γερμανία είναι η Γερμανία που «εκγερμανίζει» την Ευρώπη. Οι άφρονες και ιστορικά επικίνδυνες γερμανικές επιχειρηματικές και πολιτικές ελίτ οδηγούν για τρίτη φορά την ευρωπαϊκή ήπειρο σε αποσταθεροποίηση.
Τα δύο τόξα της αποσταθεροποίησης και των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων, αυτό που ξεκινά από την Αφρική και καταλήγει στην Τουρκία και το δεύτερο, της Νότιας Ευρώπης, συνενώνονται πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα για να καταλήξουν σε ενιαίο τόξο με κορυφή στην Ουκρανία. Στην πρώην ενιαία Ουκρανία μαίνεται μία διαμάχη κεφαλαιώδους σημασίας ανάμεσα στο παρασιτικό, δυτικό, χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και στην ιδιόμορφη ρωσική αρκούδα που χαρακτηρίζεται από τον κρατικό αυταρχισμό και την ελεγχόμενη σύμπλεξη ιδιωτικού και κρατικού επιχειρηματικού κεφαλαίου. Ο ρωσικός καπιταλισμός έχει τα δικά του ιδιόμορφα χαρακτηριστικά που δε συνάδουν με τις απαιτήσεις του δυτικού παρασιτικού κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα το κρατικό κεφάλαιο στη Ρωσία, εξίσου διεφθαρμένο με το ιδιωτικό, ορίζει το οικονομικό παιχνίδι σε αντίθεση με το δυτικό παρασιτικό κεφάλαιο που έχει ήδη αποθρασυνθεί και αποδομεί κράτη και συνασπισμούς σε πλανητικό επίπεδο. Ο μάλλον συναινετικός διαμελισμός της Ουκρανίας συνιστά το χαρακτηριστικό σύμπτωμα της νέας ισορροπίας τρόμου που διαμορφώνεται. Μίας ισορροπίας εύθραυστης που εκφράζει μία μαγματώδη κίνηση οικονομικών δυνάμεων έτοιμα να συγκρουστούν μέχρι τελικής πτώσεως. Η δε Κίνα, η παραγωγική ατμομηχανή του πλανήτη, αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να λάβει μέρος σε αυτήν την διαμάχη των πλανητικών διαστάσεων. Προς το παρόν εξασφαλίζει τις σφαίρες επιρροής της στην Ασία, την Αφρική και τη Νότια Αμερική.
Η κατάρρευση της ισχύος των κυβερνήσεων στο Δυτικό ημισφαίριο μέσα από την ισχυρή τους εξάρτηση από τα οικονομικά συμφέροντα, ο κρατικός αυταρχισμός της Ανατολής, η ενεργοποίηση της γερμανικής ηλιθιότητας, οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες που δημιουργούνται στο εσωτερικό των κρατών, οι τεράστιες διαφορές ισχύος μεταξύ των κρατών, η επικράτηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στον καπιταλισμό της Δύσης, η καπιταλιστική ανισομέρεια ανάμεσα στο παρασιτικό δυτικό κεφάλαιο της παραγωγικής καταστροφής και στο ασιατικό παραγωγικό κεφάλαιο, η ναρκωτική επίδραση των Μ.Μ.Ε. τα οποία στηρίζουν την εκμετάλλευση από το παρασιτικό κεφάλαιο, η ατομική απομόνωση και η κατάρρευση της συλλογικότητας στις δυτικές κοινωνίες, επικράτηση της νεοφιλελεύθερης σκληρής ιδεολογίας, η απουσία μίας ιδεολογίας της ανθρώπινης χειραφέτησης, η υποαντιπροσώπευση των λαϊκών στρωμάτων στην πολιτική διαχείριση, η πνευματική εξαθλίωση των ελίτ του υποτιθέμενου πνεύματος έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα νέο Μεγάλο Πόλεμο.
Αν η λαϊκή συλλογικότητα δεν δομήσει κινήματα κοινωνικής αντίδρασης ο Μεγάλος Πόλεμος καθίσταται αναπόφευκτος. Θα αναμένουμε, άβουλοι την επίσημη κήρυξή του.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΓΙΑ... ΑΝΤΙ-ΒΑΛΝΤΕΣ!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Λοιπόν, μαζί; *
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
