2012-04-20 17:52:13
Η διαιώνιση και πολύ περισσότερο η χειροτέρευση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη αποτελεί δίκοπο μαχαίρι για την Ελλάδα.
Από τη μία πλευρά, ενισχύει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας όταν ζητά περισσότερες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες από την Ε.Ε. για τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας, αφού η ύφεση συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή τόσο για την ίδια όσο και για τις άλλες χώρες της ευρωπεριφέρειας.
Επίσης, ενισχύει τη διαπραγματευτική της θέση σε άλλα ζητήματα, καθότι το λιγότερο που θα ήθελαν οι βόρειοι εταίροι μας θα ήταν η Ελλάδα να ρίξει περισσότερο λάδι στη φωτιά του χρέους που καίει.
Όλα αυτά υπό μία αίρεση: η Ελλάδα προσπαθεί να είναι συνεπής στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει.
Από την άλλη πλευρά, η επιδείνωση της κρίσης χρέους θα αυξήσει τις ανάγκες σε κεφάλαια των χωρών της ευρωπεριφέρειας και θα καταστήσει το κόστος δανεισμού του EFSF και άλλων χωρών πιο ακριβό.
Θα δοκιμάσει επίσης τις αντοχές των ψηφοφόρων και φορολογουμένων στη Γερμανία και σε άλλες χώρες του Βορρά που συνεισφέρουν στα προγράμματα διάσωσης, με αποτέλεσμα να ενταθούν οι αντιδράσεις που θα βρουν πολιτικούς εκφραστές.
Είναι λοιπόν προς το συμφέρον όλων να δοθεί μια λύση για να μην καταρρεύσει το οικοδόμημα του ευρώ.
Όμως, τέτοια λύση δεν πρόκειται να δοθεί αν κάποιος δεν «θυσιαστεί».
Η ορθόδοξη άποψη θέλει να υπάρχουν δύο λύσεις για σίγουρα ευτυχή έκβαση της κρίσης χρέους:
Από τη μία πλευρά, η δημοσιονομική ενοποίηση με κατάληξη την έκδοση των ευρωομολόγων και από την άλλη πλευρά η ΕΚΤ με κινήσεις α λα Fed.
Όμως, όσοι διάβασαν τα κύρια σημεία της απόφασης του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου πέρυσι το φθινόπωρο σε θέματα που άπτονται της έκδοσης ομολόγων συμφωνούν ότι δημοσιονομική ένωση στην ευρωζώνη με την κλασική έννοια του όρου δεν μπορεί να υπάρξει.
Η άλλη λύση που θέλει η ΕΚΤ να ενεργεί περισσότερο σαν τη Fed συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες, παρότι σκοντάφτει στις αντιδράσεις των βορείων, και κυρίως της Μπούντεσμπανκ.
Το πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά και η παροχή φθηνής ρευστότητας μέσω 3ετών δανείων στις τράπεζες δείχνουν ότι η ΕΚΤ διαθέτει μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων.
Όμως, οι προσπάθειες δεν έχουν στεφθεί με επιτυχία μέχρι στιγμής.
Ακόμη και η ρευστότητα ύψους 1 τρισ. ευρώ και πλέον που διοχετεύθηκε στην αγορά μέσω των LTROs του περασμένου Δεκεμβρίου και του Φεβρουαρίου αποδείχθηκε ανεπαρκής, αν και παρείχε βραχυπρόθεσμη ανακούφιση.
Πρώτον, συμβάλλοντας στη συμπίεση των αποδόσεων των ισπανικών και των ιταλικών ομολόγων και, δεύτερον, λόγω της παροχής επαρκούς ρευστότητας σε τράπεζες που δεν μπορούσαν να βγουν στις αγορές, βάζοντας φρένο στην απομόχλευση.
Όμως, δεν μπόρεσε να πείσει τις τράπεζες της ευρωζώνης να ξελασκάρουν τα κριτήρια δανειοδότησης νοικοκυριών και επιχειρήσεων.
Αν λοιπόν η ΕΚΤ κρατά το κλειδί για την επίλυση της κρίσης, τι θα μπορούσε να κάνει;
Η απάντηση είναι να διασπάσει τη διασύνδεση των τραπεζών με τα εθνικά κρατικά ομόλογα που διαθέτουν.
Ο μοναδικός τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο είναι να αγοράσει η ΕΚΤ σημαντικές ποσότητες των συγκεκριμένων ομολόγων από τις τράπεζες, δίνοντάς τους ρευστό.
Με αυτόν τον τρόπο, το ρίσκο μεταφέρεται από τους ισολογισμούς των πιστωτικών ιδρυμάτων σε εκείνον της ΕΚΤ.
Όμως, οι τράπεζες θα αποκτήσουν ρευστότητα και θα εμφανιστούν πιο... καθαρές και υγιείς στα μάτια των ανταγωνιστών τους και των επενδυτών, αποκτώντας πιθανώς πρόσβαση σε εναλλακτικές μορφές χρηματοδότησης, π.χ. κεφαλαιαγορές.
Φυσικά, μια τέτοια περίπτωση ενέχει ο κίνδυνος του πληθωρισμού.
Παρ' όλα αυτά, θα μπορούσε να αποσοβηθεί αν η ΕΚΤ αγόραζε κρατικά ομόλογα από τις τράπεζες των ευρωπεριφεριακών χωρών και οι τράπεζες των βόρειων κρατών λειτουργούσαν σαν σφουγγάρι, απορροφώντας την υπερβάλλουσα ρευστότητα, πουλώντας ομόλογα των χωρών τους στην ΕΚΤ.
Ουσιαστικά, μιλάμε για ένα είδος ευρωπαϊκού QE (ποσοτική χαλάρωση) από την ΕΚΤ σε σημαντική έκταση.
Είναι όμως εφικτό κάτι τέτοιο;
Η απάντηση θα πρέπει να είναι καταφατική, αν και απαιτεί να θυσιαστούν σαν την Ιφιγένεια κάποιες από τις αρχές που κληροδότησε η Μπούντεσμπανκ στην ΕΚΤ.
Dr. Money
πηγή: euro2day.gr
Από τη μία πλευρά, ενισχύει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας όταν ζητά περισσότερες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες από την Ε.Ε. για τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας, αφού η ύφεση συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή τόσο για την ίδια όσο και για τις άλλες χώρες της ευρωπεριφέρειας.
Επίσης, ενισχύει τη διαπραγματευτική της θέση σε άλλα ζητήματα, καθότι το λιγότερο που θα ήθελαν οι βόρειοι εταίροι μας θα ήταν η Ελλάδα να ρίξει περισσότερο λάδι στη φωτιά του χρέους που καίει.
Όλα αυτά υπό μία αίρεση: η Ελλάδα προσπαθεί να είναι συνεπής στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει.
Από την άλλη πλευρά, η επιδείνωση της κρίσης χρέους θα αυξήσει τις ανάγκες σε κεφάλαια των χωρών της ευρωπεριφέρειας και θα καταστήσει το κόστος δανεισμού του EFSF και άλλων χωρών πιο ακριβό.
Θα δοκιμάσει επίσης τις αντοχές των ψηφοφόρων και φορολογουμένων στη Γερμανία και σε άλλες χώρες του Βορρά που συνεισφέρουν στα προγράμματα διάσωσης, με αποτέλεσμα να ενταθούν οι αντιδράσεις που θα βρουν πολιτικούς εκφραστές.
Είναι λοιπόν προς το συμφέρον όλων να δοθεί μια λύση για να μην καταρρεύσει το οικοδόμημα του ευρώ.
Όμως, τέτοια λύση δεν πρόκειται να δοθεί αν κάποιος δεν «θυσιαστεί».
Η ορθόδοξη άποψη θέλει να υπάρχουν δύο λύσεις για σίγουρα ευτυχή έκβαση της κρίσης χρέους:
Από τη μία πλευρά, η δημοσιονομική ενοποίηση με κατάληξη την έκδοση των ευρωομολόγων και από την άλλη πλευρά η ΕΚΤ με κινήσεις α λα Fed.
Όμως, όσοι διάβασαν τα κύρια σημεία της απόφασης του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου πέρυσι το φθινόπωρο σε θέματα που άπτονται της έκδοσης ομολόγων συμφωνούν ότι δημοσιονομική ένωση στην ευρωζώνη με την κλασική έννοια του όρου δεν μπορεί να υπάρξει.
Η άλλη λύση που θέλει η ΕΚΤ να ενεργεί περισσότερο σαν τη Fed συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες, παρότι σκοντάφτει στις αντιδράσεις των βορείων, και κυρίως της Μπούντεσμπανκ.
Το πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά και η παροχή φθηνής ρευστότητας μέσω 3ετών δανείων στις τράπεζες δείχνουν ότι η ΕΚΤ διαθέτει μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων.
Όμως, οι προσπάθειες δεν έχουν στεφθεί με επιτυχία μέχρι στιγμής.
Ακόμη και η ρευστότητα ύψους 1 τρισ. ευρώ και πλέον που διοχετεύθηκε στην αγορά μέσω των LTROs του περασμένου Δεκεμβρίου και του Φεβρουαρίου αποδείχθηκε ανεπαρκής, αν και παρείχε βραχυπρόθεσμη ανακούφιση.
Πρώτον, συμβάλλοντας στη συμπίεση των αποδόσεων των ισπανικών και των ιταλικών ομολόγων και, δεύτερον, λόγω της παροχής επαρκούς ρευστότητας σε τράπεζες που δεν μπορούσαν να βγουν στις αγορές, βάζοντας φρένο στην απομόχλευση.
Όμως, δεν μπόρεσε να πείσει τις τράπεζες της ευρωζώνης να ξελασκάρουν τα κριτήρια δανειοδότησης νοικοκυριών και επιχειρήσεων.
Αν λοιπόν η ΕΚΤ κρατά το κλειδί για την επίλυση της κρίσης, τι θα μπορούσε να κάνει;
Η απάντηση είναι να διασπάσει τη διασύνδεση των τραπεζών με τα εθνικά κρατικά ομόλογα που διαθέτουν.
Ο μοναδικός τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο είναι να αγοράσει η ΕΚΤ σημαντικές ποσότητες των συγκεκριμένων ομολόγων από τις τράπεζες, δίνοντάς τους ρευστό.
Με αυτόν τον τρόπο, το ρίσκο μεταφέρεται από τους ισολογισμούς των πιστωτικών ιδρυμάτων σε εκείνον της ΕΚΤ.
Όμως, οι τράπεζες θα αποκτήσουν ρευστότητα και θα εμφανιστούν πιο... καθαρές και υγιείς στα μάτια των ανταγωνιστών τους και των επενδυτών, αποκτώντας πιθανώς πρόσβαση σε εναλλακτικές μορφές χρηματοδότησης, π.χ. κεφαλαιαγορές.
Φυσικά, μια τέτοια περίπτωση ενέχει ο κίνδυνος του πληθωρισμού.
Παρ' όλα αυτά, θα μπορούσε να αποσοβηθεί αν η ΕΚΤ αγόραζε κρατικά ομόλογα από τις τράπεζες των ευρωπεριφεριακών χωρών και οι τράπεζες των βόρειων κρατών λειτουργούσαν σαν σφουγγάρι, απορροφώντας την υπερβάλλουσα ρευστότητα, πουλώντας ομόλογα των χωρών τους στην ΕΚΤ.
Ουσιαστικά, μιλάμε για ένα είδος ευρωπαϊκού QE (ποσοτική χαλάρωση) από την ΕΚΤ σε σημαντική έκταση.
Είναι όμως εφικτό κάτι τέτοιο;
Η απάντηση θα πρέπει να είναι καταφατική, αν και απαιτεί να θυσιαστούν σαν την Ιφιγένεια κάποιες από τις αρχές που κληροδότησε η Μπούντεσμπανκ στην ΕΚΤ.
Dr. Money
πηγή: euro2day.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η CIA πίσω από τη δολοφονία ερωμένης του Kennedy
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
