2014-04-01 05:14:04
Η προέλαση της Μαρίν Λεπέν στο πολιτικό τοπίο της Γαλλίας οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Παίζουν ασφαλώς ρόλο η ευφυία της και η ικανότητά της να εκφράζει τα συναισθήματα και την οργή των θυμάτων της κρίσης, όπως και η εν πολλοίς επιτυχημένη στρατηγική της να «μακιγιάρει» και να καταστήσει παρουσιάσιμο το κόμμα της, αποκηρύσσοντας - στα λόγια τουλάχιστον - τον ναζιστοειδή αρνητισμό του Ολοκαυτώματος.
Παίζει μεγάλο ρόλο η γενική κρίση της Ευρώπης, που έχει τόσο οικονομικό όσο και πολιτικό χαρακτήρα, και οδηγεί πολλούς πολίτες να αναζητήσουν καταφύγιο στη μικρή πατρίδα. Παίζει ρόλο και η ανικανότητα των δύο μεγάλων κομμάτων της Γαλλίας.
Όπως επισημαίνει όμως σε άρθρο του στην εφημερίδα Corriere della Sera ο Ιταλός συγγραφέας Κλάουντιο Μάγκρις, η μετατροπή ενός απόκληρου πολιτικού κινήματος σε ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και σε μια προσωπικότητα που κυριάρχησε τη δεκαετία του '80 στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας: τον Φρανσουά Μιτεράν.
Παίζοντας με τον εκλογικό νόμο, ο τότε ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος επέτρεψε την είσοδο του Εθνικού Μετώπου στη Βουλή.
Με τον τρόπο αυτό, το εκλογικό σώμα διχάστηκε και η μετριοπαθής και φιλελεύθερη Δεξιά αποδυναμώθηκε. Οι ηγέτες της τελευταίας μπορεί να μην είχαν το κύρος του Ντε Γκολ, ήταν όμως άνθρωποι εγνωσμένων δημοκρατικών φρονημάτων.
Ο Μιτεράν δεν ήθελε βέβαια να δημιουργήσει ένα ισχυρό και επικίνδυνο κόμμα της ακροδεξιάς.
Ήθελε να αποδυναμώσει τη Δεξιά για να ευνοήσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τον ίδιο. Όπως πολλοί μαθητευόμενοι μάγοι, όμως, δεν μπόρεσε να ελέγξει εκείνο το επικίνδυνο παιχνίδι.
Το σημερινό πολιτικό σκηνικό λοιπόν οφείλεται εν πολλοίς στους φιλόδοξους υπολογισμούς του, που αποδείχθηκαν πολύπλοκοι ακόμη και για τον ίδιο.
Ο Μιτεράν έκανε το λάθος να υπερτιμήσει την ευφυία του, να πιστέψει ότι ήταν ένας Ντε Γκολ της Αριστεράς. Πολλοί τον υποστήριξαν τότε με πάθος.
Ανάμεσά τους, και πολλοί σοσιαλίζοντες διανοούμενοι της Ιταλίας, οι οποίοι αργότερα κατέληξαν στο Φόρτσα Ιτάλια και τον Μπερλουσκόνι.
Ίσως να είναι ίδιον της Αριστεράς η υπερτίμηση της ευφυίας της και της πολιτικής της πανουργίας, γράφει ο Μάγκρις.
Όχι βέβαια της κλασικής μαρξιστικής κουλτούρας, ούτε της εξαφανισμένης πλέον φιλελεύθερης και δημοκρατικής Αριστεράς, αλλά της αμετροεπούς και τρικυμισμένης Αριστεράς που έχει πάρει τη θέση της.
Ακόμη και στην Ιταλία, πολλοί πολιτικοί πίστεψαν ότι ήταν πιο έξυπνοι από τον Μπερλουσκόνι, επειδή είχαν διαβάσει μερικά βιβλία παραπάνω και δεν έκαναν λάθη. Στην πραγματικότητα, εκείνος αποδείχθηκε πολιτικά πολύ πιο έξυπνος και πανούργος από εκείνους.
Το να υποτιμάς ένα κακό, να παίζεις με τη φωτιά ισχυριζόμενος ότι μπορείς να τη σβήσεις όποτε θέλεις, είναι ένας τρόπος να ενισχύεις αυτό το κακό, να μετατρέπεις μια μικρή φωτιά σε πυρκαγιά. Tromaktiko
Παίζει μεγάλο ρόλο η γενική κρίση της Ευρώπης, που έχει τόσο οικονομικό όσο και πολιτικό χαρακτήρα, και οδηγεί πολλούς πολίτες να αναζητήσουν καταφύγιο στη μικρή πατρίδα. Παίζει ρόλο και η ανικανότητα των δύο μεγάλων κομμάτων της Γαλλίας.
Όπως επισημαίνει όμως σε άρθρο του στην εφημερίδα Corriere della Sera ο Ιταλός συγγραφέας Κλάουντιο Μάγκρις, η μετατροπή ενός απόκληρου πολιτικού κινήματος σε ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και σε μια προσωπικότητα που κυριάρχησε τη δεκαετία του '80 στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας: τον Φρανσουά Μιτεράν.
Παίζοντας με τον εκλογικό νόμο, ο τότε ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος επέτρεψε την είσοδο του Εθνικού Μετώπου στη Βουλή.
Με τον τρόπο αυτό, το εκλογικό σώμα διχάστηκε και η μετριοπαθής και φιλελεύθερη Δεξιά αποδυναμώθηκε. Οι ηγέτες της τελευταίας μπορεί να μην είχαν το κύρος του Ντε Γκολ, ήταν όμως άνθρωποι εγνωσμένων δημοκρατικών φρονημάτων.
Ο Μιτεράν δεν ήθελε βέβαια να δημιουργήσει ένα ισχυρό και επικίνδυνο κόμμα της ακροδεξιάς.
Ήθελε να αποδυναμώσει τη Δεξιά για να ευνοήσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τον ίδιο. Όπως πολλοί μαθητευόμενοι μάγοι, όμως, δεν μπόρεσε να ελέγξει εκείνο το επικίνδυνο παιχνίδι.
Το σημερινό πολιτικό σκηνικό λοιπόν οφείλεται εν πολλοίς στους φιλόδοξους υπολογισμούς του, που αποδείχθηκαν πολύπλοκοι ακόμη και για τον ίδιο.
Ο Μιτεράν έκανε το λάθος να υπερτιμήσει την ευφυία του, να πιστέψει ότι ήταν ένας Ντε Γκολ της Αριστεράς. Πολλοί τον υποστήριξαν τότε με πάθος.
Ανάμεσά τους, και πολλοί σοσιαλίζοντες διανοούμενοι της Ιταλίας, οι οποίοι αργότερα κατέληξαν στο Φόρτσα Ιτάλια και τον Μπερλουσκόνι.
Ίσως να είναι ίδιον της Αριστεράς η υπερτίμηση της ευφυίας της και της πολιτικής της πανουργίας, γράφει ο Μάγκρις.
Όχι βέβαια της κλασικής μαρξιστικής κουλτούρας, ούτε της εξαφανισμένης πλέον φιλελεύθερης και δημοκρατικής Αριστεράς, αλλά της αμετροεπούς και τρικυμισμένης Αριστεράς που έχει πάρει τη θέση της.
Ακόμη και στην Ιταλία, πολλοί πολιτικοί πίστεψαν ότι ήταν πιο έξυπνοι από τον Μπερλουσκόνι, επειδή είχαν διαβάσει μερικά βιβλία παραπάνω και δεν έκαναν λάθη. Στην πραγματικότητα, εκείνος αποδείχθηκε πολιτικά πολύ πιο έξυπνος και πανούργος από εκείνους.
Το να υποτιμάς ένα κακό, να παίζεις με τη φωτιά ισχυριζόμενος ότι μπορείς να τη σβήσεις όποτε θέλεις, είναι ένας τρόπος να ενισχύεις αυτό το κακό, να μετατρέπεις μια μικρή φωτιά σε πυρκαγιά. Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σόιμπλε: Η Ελλάδα δεν απειλεί το ευρώ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
