2014-04-16 20:15:31
Αλέν Σοράλ, στο Égalité et Réconciliation (Γαλλία) (μτφ. Κριστιάν)
Ενώ η Μαρίν Λεπέν πανηγύριζε πριν από μία εβδομάδα για την επιτυχία του κόμματός της στις δημοτικές εκλογές (το Εθνικό Μέτωπο κέρδισε 12 πόλεις), βλέπει τώρα τις δημοσκοπήσεις να επιβεβαιώσουν τις φιλοδοξίες της να επιβληθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις των IFOP και IPSOS, το 22% των Γάλλων θα ψηφίσουν το Εθνικό Μέτωπο (ΕΠ, FN) στις επόμενες ευρωπαϊκές εκλογές, ποσοστό που θα τοποθετούσε το εθνικιστικό κόμμα λίγο πίσω από το UMP (24%), αλλά μπροστά από τους Σοσιαλιστές (19%). Αυτό το 22% υπέρ του ΕΠ προέρχεται ως επί το πλείστον από τα πιο λαϊκά στρώματα του (30% υπαλλήλων και 44% εργάτες).
Όμως, η επιτυχία του κόμματος της Λεπέν πρέπει να μετριαστεί: περισσότερο από μία μαζική υποστήριξη για την πολιτική ατζέντα του, οι ψήφοι που συλλέγονται από το ΕΠ είναι περισσότερο ψήφοι που τιμωρούν τη διαχείριση της κυβέρνησης του Φρανσουά Ολάντ και τη πολιτικής της λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τέλος φόρμας
ΕΕιρωνεία της τύχης, στο χαρτί, το πολιτικό πρόγραμμα του Εθνικού Μετώπου μοιράζει επιχειρήματα με τους πιο ένθερμους υπερασπιστές των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των κοινωνικών κατακτήσεων και της κυριαρχίας των λαών: απόρριψη των πολιτικών της οικονομικής λιτότητας που επιβάλλονται από την Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), έξοδος από το ευρώ και ένας προστατευτισμός -σε αντίθεση με μια υπερ-φιλελεύθερη οικονομική και χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση- που υπερασπίζονται ορίσμενοι από τους πιο φημισμένους διεθνείς οικονομολόγους (Jacques Sapir, Emmanuel Todd, Joseph Στίγκλιτζ, Πολ Κρούγκμαν η Nouriel Roubini, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς).
Το Εθνικό Μέτωπο υπερασπίζεται επίσης τη κρατική παρέμβαση για τον περιορισμό της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης (όπως ο ίδιος ο Ζωρζ Μαρσέ, επικεφαλής του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος 1970-1994, που ζητούσε να αποτραπεί ένα κύμα εισαγόμενης φτηνής εργασίας που θα δημιουργούσε ένα γενικό κοινωνικό ντάμπινγκ), την ελευθερία της έκφρασης στο Διαδίκτυο ή ακόμη τη καταχώριση του δημοψηφίσματος λαϊκής πρωτοβουλίας στο Σύνταγμα.
Ολόκληρη μια συστοιχία μέτρων εμποτισμένων με σκληρό πατριωτισμό, που συγκρούεται μετωπικά με τον ευρωπαϊσμό.
« Εάν το Εθνικό Μέτωπο κερδίζει στις επόμενες ευρωεκλογές, θα είναι το απόλυτο μήνυμα στην κυβέρνηση [του Ολάντ] ότι οι Γάλλοι δεν θέλουν πλέον την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως χρίστηκε. Αν κάθε χώρα είχε τον έλεγχο της οικονομίας της και του νομίσματος της, είναι σαφές ότι θα διαχειριζόταν την κρίση πολύ καλύτερα από ό, τι κάνει η ΕΕ. Ο λόγος για τον οποίον το εμπόριο τέθηκε υπό την ευθύνη του κ. Φαμιούς [ΣΚ], είναι μόνο για να επιταχυνθεί η διαπραγμάτευση της Διατλαντικής Συνθήκης ελεύθερου εμπορίου μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, ένα σύμφωνο που θα προκαλέσει τη σχεδιαζόμενη καταστροφή της γεωργίας μας», δήλωσε η πρόεδρος του ΕΠ στο γαλλικό ραδιόφωνο RTL στις 4 Απριλίου.
«Το να είσαι υπέρ της Ευρώπης σήμερα στην Ισπανία, είναι σαν να είσαι ανόητος»
Με άλλα εθνικιστικά κόμματα που αυτοαποκαλούνται ευρωσκεπτικιστές, όπως το αυστριακό FPÖ, το Vlaams Belang στο Βέλγιο και οι Σουηδοί Δημοκράτες, το Εθνικό Μέτωπο δημιούργησε ένα κόμμα που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Συμμαχία για την Ελευθερία (EAF στα αγγλικά), με σκοπό να καταφέρει να εκλεχτούν 25 ευρωβουλευτές στις επόμενες ευρωπαϊκές εκλογές και να «εκραγεί η Ευρωπαϊκή Ένωση από τα μέσα».
Προς το παρόν, το βρετανικό UKIP και τα σκανδιναβικά κόμματα αρνήθηκαν να ενταχθούν στη συμμαχία, η οποία με τη σειρά της, αρνήθηκε την ένταξη κομμάτων, όπως το ουγγρικό Jobbik ή την Ελληνική Χρυσή Αυγή, που θεωρούνται υπερβολικά «ριζοσπαστικά».
Σε συνέντευξη Τύπου του EAF, τον Οκτώβριο του περασμένου έτους, η Μαρίν Λεπέν διευκρίνισε επίσης ότι δεν έχει επαφή με τα καταλανικά αποσχιστικά κόμματα: « Ελπίζω ότι αυτό θα αλλάξει, η Ισπανία είναι μία από τις χώρες όπου τα ευρωσκεπτικιστά κινήματα δυσκολεύονται να πετύχουν». Ο Αλέν Σοράλ (Alain Soral), Γάλλος κοινωνιολόγος και δοκιμιογράφος, πρόεδρος της ένωσης και του ιστοτόπου ανεξάρτητης ενημέρωσης Ισότητα και Συμφιλίωση (Égalité & Réconciliation), θεωρεί ότι να είσαι φιλοευρωπαϊστής στην Ισπανία σήμερα σημαίνει ότι είσαι «ανόητος».
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι από ηλικιακά μια διαδικασία εκκαθάρισης του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας, το κεφάλαιο ήθελε να ανακτήσει την εξουσία και όλα όσα είχε παραχωρήσει στο κόσμο της εργασίας. Είναι για αυτό το λόγο, που όσο πιο πολύ προχωράμε στη λογική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συναντάμε πάντα μεγαλύτερη ανεργία και όλο και λιγότερη αγοραστική δύναμη [...] . Κολάκευσαν την Ισπανία δίνοντας της χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων, υπόσχοντας της πλούτη, όταν σήμερα υπάρχουν μόνο δυστυχία
και πόνος».
Καταστολή και ψέμα
Κατ' αυτόν, τα εθνικιστικά κόμματα όπως το ΕΠ αντιπροσωπεύουν την αντίθεση σε μια συμπαραγωγή της σοσιαλιστικής αριστεράς και της καπιταλιστικής δεξιάς (γνωστή ως UMPS στη Γαλλία), η οποία προασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της τράπεζας σε βάρος των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Για τον Αλέν Σοράλ αν ορισμένες χώρες αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν το ευρώ, με συντονισμένο τρόπο, η Γαλλία θα ήταν ακριβώς ο κινητήρας αυτής της κατάρρευσης της ΕΕ και θα ακολουθόταν από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και την Ιταλία .
«Στις Ευρωεκλογές, το Εθνικό Μέτωπο θα κερδίσει ακόμα περισσότερες ψήφους από ό, τι στις δημοτικές επειδή οι άνθρωποι θα ψηφίσουν κατά της ΕΕ. Αλλά δεν νομίζω ότι οι άρχουσες ελίτ θα αναγνωρίσουν αυτή τη ψήφο διαμαρτυρίας. Θα ήταν σαν να αναγνωρίσουν ότι έκαναν λάθος και ότι επομένως, θα έπρεπε να παραδώσουν εξουσία. Και αυτό ποτέ δεν θα το κάνουν». Ο Σοράλ παρατηρεί ότι οι ελίτ απαντάνε στη πολιτική απείθεια με αστυνομική και δικαστική καταστολή και με ψέματα, εξισώνοντας τα εθνικιστικά κόμματα (και όλους εκείνους οι οποίοι, όπως ο ίδιος, μοιράζονται το σύνολο ή μέρος των επιχειρημάτων που προέβαλαν αυτά τα κόμματα) με επικίνδυνα νεοναζί κινήματα, με τη συνενοχή των κραταιών ΜΜΕ που διαδίδουν αυτά τα μηνύματα. «Μας απειλούν, αφού δεν έχουν καμία εναλλακτική λύση να μας προτείνον για τη φτώχια: ή ΕΕ ή φασισμός, μας λένε. Αλλά κινούμαστε ήδη σε πορεία προς ένα ολοκληρωτικό κράτος στη Γαλλία».
Ο δημοσιογράφος δίνει τον εαυτό του ως παράδειγμα, διαβεβαιώνοντας ότι, όταν πριν από τριάντα χρόνια τον καλούσαν στα ΜΜΕ να εκφράσει και να διατυπώσει τις απόψεις του και τις αναλύσεις του, σήμερα για να εκφράσει τις ίδιες ιδέες στο Διαδίκτυο, λαμβάνει καθημερινά δικαστικές κλίσεις και τον καλούν δικαστές και η αστυνομία.
«Μου επιτέθηκαν πέντε φορές, αλλά παρόλο που ταυτοποίησα επίσημα τους επιτιθέμενους μου στις φωτογραφίες που μου παρουσίασαν, η υπόθεση κάθε φορά έκλεισε χωρίς συνέχεια. Ο Υπουργός Εσωτερικών [ο Μανουήλ Βαλς, που έγινε πρωθυπουργός] ο ίδιος με απειλεί ανοιχτά και δημοσίως. Αυτό ήταν αδιανόητο πριν από είκοσι χρόνια. Το επόμενο βήμα θα είναι να με ρίξουν στη φυλακή».
Το τεντωμένο χέρι του Πούτιν
Όσο για τις επαφές των εθνικιστικών κόμματων με τη Ρωσία (οι οποίες έγιναν πιο ορατές με την κρίση στην Ουκρανία), ο Αλέν Σοράλ τις βλέπει επίσης ως πιθανό μέλλον. Το Εθνικό Μέτωπο δεν έκρυψε την υποστήριξή του για την πολιτική του Βλαντιμίρ Πούτιν για την αντίθεσή του με την παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στις πολιτικές και οικονομικές υποθέσεις της Ευρώπης.
Στο σημείο αυτό, ο Αλέν Σοράλ δεν μασάει τα λόγια:
«Υποστηρίζοντας μια ατλαντιστική εξωτερική πολιτική η οποία ασκεί στρατιωτική βία και που υποστηρίζει φονταμενταλιστικές ομάδες σε ορισμένα μέρη του κόσμου, οι ελίτ μας επιδιώκουν να διατηρηθούν στην εξουσία, να αρπάξουν τις πρώτες ύλες και να συνεχίζουν να πλουτίζουν. Όσο λιγότερη λαϊκή νομιμοποίηση διαθέτουν, τόσο περισσότερο ενισχύουν την εξουσία τους με τα χρήματα και τη στρατιωτική δύναμη. Και αυτό είναι το μονοπάτι που οδηγεί στη δικτατορία, γιατί όταν οι κυβερνώντες φοβούνται τους ίδιους τους λαούς τους, επιδιώκουν να έχουν το στρατό στη πλευρά τους, αλλά και τα χρήματα για να πληρώσουν αυτό το στρατό και έτσι να τον έχουν υπό έλεγχο».
Εκτός από το να θεωρήσει τη Ρωσία ως «αναγκαίο πολιτικό αντίβαρο» στην επεκτατική ατλαντιστική στρατηγική, ο Αλέν Σοράλ τη θεωρεί επίσης ως το φυσικό εμπορικό εταίρο της Ευρώπη στα Ανατολικά, με μια αναδυόμενη μεσαία τάξη που απαιτεί όλο και περισσότερα τελικά προϊόντα».
«Είναι πολύ πιθανό ότι αύριο ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα τεντώσει το χέρι του προς τα εθνικιστικά κόμματα, αν αυτά κερδίζουν έδαφος στην Ευρώπη. Προς το παρόν, δεν το κάνει για να μη παρέμβει στη πολιτική της Δυτικής Ευρώπης. Θα το έκανε αν ήταν σίγουρος ότι θα κερδίσει. Αλλά έχει εναντίον του το Hollywood και τριάντα χρόνια ατλαντιστικής προπαγάνδας».
Μένει να δούμε αν η ακρίβεια της πρόγνωσης του αναλυτή -ο οποίος λέει ότι σπάνια κάνει λάθος- θα επιβεβαιωθεί, αρχής γενομένης από τις επόμενες ευρωεκλογές.
Égalité et Réconciliation
InfoGnomon
Ενώ η Μαρίν Λεπέν πανηγύριζε πριν από μία εβδομάδα για την επιτυχία του κόμματός της στις δημοτικές εκλογές (το Εθνικό Μέτωπο κέρδισε 12 πόλεις), βλέπει τώρα τις δημοσκοπήσεις να επιβεβαιώσουν τις φιλοδοξίες της να επιβληθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις των IFOP και IPSOS, το 22% των Γάλλων θα ψηφίσουν το Εθνικό Μέτωπο (ΕΠ, FN) στις επόμενες ευρωπαϊκές εκλογές, ποσοστό που θα τοποθετούσε το εθνικιστικό κόμμα λίγο πίσω από το UMP (24%), αλλά μπροστά από τους Σοσιαλιστές (19%). Αυτό το 22% υπέρ του ΕΠ προέρχεται ως επί το πλείστον από τα πιο λαϊκά στρώματα του (30% υπαλλήλων και 44% εργάτες).
Όμως, η επιτυχία του κόμματος της Λεπέν πρέπει να μετριαστεί: περισσότερο από μία μαζική υποστήριξη για την πολιτική ατζέντα του, οι ψήφοι που συλλέγονται από το ΕΠ είναι περισσότερο ψήφοι που τιμωρούν τη διαχείριση της κυβέρνησης του Φρανσουά Ολάντ και τη πολιτικής της λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τέλος φόρμας
ΕΕιρωνεία της τύχης, στο χαρτί, το πολιτικό πρόγραμμα του Εθνικού Μετώπου μοιράζει επιχειρήματα με τους πιο ένθερμους υπερασπιστές των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των κοινωνικών κατακτήσεων και της κυριαρχίας των λαών: απόρριψη των πολιτικών της οικονομικής λιτότητας που επιβάλλονται από την Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), έξοδος από το ευρώ και ένας προστατευτισμός -σε αντίθεση με μια υπερ-φιλελεύθερη οικονομική και χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση- που υπερασπίζονται ορίσμενοι από τους πιο φημισμένους διεθνείς οικονομολόγους (Jacques Sapir, Emmanuel Todd, Joseph Στίγκλιτζ, Πολ Κρούγκμαν η Nouriel Roubini, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς).
Το Εθνικό Μέτωπο υπερασπίζεται επίσης τη κρατική παρέμβαση για τον περιορισμό της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης (όπως ο ίδιος ο Ζωρζ Μαρσέ, επικεφαλής του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος 1970-1994, που ζητούσε να αποτραπεί ένα κύμα εισαγόμενης φτηνής εργασίας που θα δημιουργούσε ένα γενικό κοινωνικό ντάμπινγκ), την ελευθερία της έκφρασης στο Διαδίκτυο ή ακόμη τη καταχώριση του δημοψηφίσματος λαϊκής πρωτοβουλίας στο Σύνταγμα.
Ολόκληρη μια συστοιχία μέτρων εμποτισμένων με σκληρό πατριωτισμό, που συγκρούεται μετωπικά με τον ευρωπαϊσμό.
« Εάν το Εθνικό Μέτωπο κερδίζει στις επόμενες ευρωεκλογές, θα είναι το απόλυτο μήνυμα στην κυβέρνηση [του Ολάντ] ότι οι Γάλλοι δεν θέλουν πλέον την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως χρίστηκε. Αν κάθε χώρα είχε τον έλεγχο της οικονομίας της και του νομίσματος της, είναι σαφές ότι θα διαχειριζόταν την κρίση πολύ καλύτερα από ό, τι κάνει η ΕΕ. Ο λόγος για τον οποίον το εμπόριο τέθηκε υπό την ευθύνη του κ. Φαμιούς [ΣΚ], είναι μόνο για να επιταχυνθεί η διαπραγμάτευση της Διατλαντικής Συνθήκης ελεύθερου εμπορίου μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, ένα σύμφωνο που θα προκαλέσει τη σχεδιαζόμενη καταστροφή της γεωργίας μας», δήλωσε η πρόεδρος του ΕΠ στο γαλλικό ραδιόφωνο RTL στις 4 Απριλίου.
«Το να είσαι υπέρ της Ευρώπης σήμερα στην Ισπανία, είναι σαν να είσαι ανόητος»
Με άλλα εθνικιστικά κόμματα που αυτοαποκαλούνται ευρωσκεπτικιστές, όπως το αυστριακό FPÖ, το Vlaams Belang στο Βέλγιο και οι Σουηδοί Δημοκράτες, το Εθνικό Μέτωπο δημιούργησε ένα κόμμα που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Συμμαχία για την Ελευθερία (EAF στα αγγλικά), με σκοπό να καταφέρει να εκλεχτούν 25 ευρωβουλευτές στις επόμενες ευρωπαϊκές εκλογές και να «εκραγεί η Ευρωπαϊκή Ένωση από τα μέσα».
Προς το παρόν, το βρετανικό UKIP και τα σκανδιναβικά κόμματα αρνήθηκαν να ενταχθούν στη συμμαχία, η οποία με τη σειρά της, αρνήθηκε την ένταξη κομμάτων, όπως το ουγγρικό Jobbik ή την Ελληνική Χρυσή Αυγή, που θεωρούνται υπερβολικά «ριζοσπαστικά».
Σε συνέντευξη Τύπου του EAF, τον Οκτώβριο του περασμένου έτους, η Μαρίν Λεπέν διευκρίνισε επίσης ότι δεν έχει επαφή με τα καταλανικά αποσχιστικά κόμματα: « Ελπίζω ότι αυτό θα αλλάξει, η Ισπανία είναι μία από τις χώρες όπου τα ευρωσκεπτικιστά κινήματα δυσκολεύονται να πετύχουν». Ο Αλέν Σοράλ (Alain Soral), Γάλλος κοινωνιολόγος και δοκιμιογράφος, πρόεδρος της ένωσης και του ιστοτόπου ανεξάρτητης ενημέρωσης Ισότητα και Συμφιλίωση (Égalité & Réconciliation), θεωρεί ότι να είσαι φιλοευρωπαϊστής στην Ισπανία σήμερα σημαίνει ότι είσαι «ανόητος».
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι από ηλικιακά μια διαδικασία εκκαθάρισης του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας, το κεφάλαιο ήθελε να ανακτήσει την εξουσία και όλα όσα είχε παραχωρήσει στο κόσμο της εργασίας. Είναι για αυτό το λόγο, που όσο πιο πολύ προχωράμε στη λογική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συναντάμε πάντα μεγαλύτερη ανεργία και όλο και λιγότερη αγοραστική δύναμη [...] . Κολάκευσαν την Ισπανία δίνοντας της χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων, υπόσχοντας της πλούτη, όταν σήμερα υπάρχουν μόνο δυστυχία
και πόνος».
Καταστολή και ψέμα
Κατ' αυτόν, τα εθνικιστικά κόμματα όπως το ΕΠ αντιπροσωπεύουν την αντίθεση σε μια συμπαραγωγή της σοσιαλιστικής αριστεράς και της καπιταλιστικής δεξιάς (γνωστή ως UMPS στη Γαλλία), η οποία προασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της τράπεζας σε βάρος των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Για τον Αλέν Σοράλ αν ορισμένες χώρες αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν το ευρώ, με συντονισμένο τρόπο, η Γαλλία θα ήταν ακριβώς ο κινητήρας αυτής της κατάρρευσης της ΕΕ και θα ακολουθόταν από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και την Ιταλία .
«Στις Ευρωεκλογές, το Εθνικό Μέτωπο θα κερδίσει ακόμα περισσότερες ψήφους από ό, τι στις δημοτικές επειδή οι άνθρωποι θα ψηφίσουν κατά της ΕΕ. Αλλά δεν νομίζω ότι οι άρχουσες ελίτ θα αναγνωρίσουν αυτή τη ψήφο διαμαρτυρίας. Θα ήταν σαν να αναγνωρίσουν ότι έκαναν λάθος και ότι επομένως, θα έπρεπε να παραδώσουν εξουσία. Και αυτό ποτέ δεν θα το κάνουν». Ο Σοράλ παρατηρεί ότι οι ελίτ απαντάνε στη πολιτική απείθεια με αστυνομική και δικαστική καταστολή και με ψέματα, εξισώνοντας τα εθνικιστικά κόμματα (και όλους εκείνους οι οποίοι, όπως ο ίδιος, μοιράζονται το σύνολο ή μέρος των επιχειρημάτων που προέβαλαν αυτά τα κόμματα) με επικίνδυνα νεοναζί κινήματα, με τη συνενοχή των κραταιών ΜΜΕ που διαδίδουν αυτά τα μηνύματα. «Μας απειλούν, αφού δεν έχουν καμία εναλλακτική λύση να μας προτείνον για τη φτώχια: ή ΕΕ ή φασισμός, μας λένε. Αλλά κινούμαστε ήδη σε πορεία προς ένα ολοκληρωτικό κράτος στη Γαλλία».
Ο δημοσιογράφος δίνει τον εαυτό του ως παράδειγμα, διαβεβαιώνοντας ότι, όταν πριν από τριάντα χρόνια τον καλούσαν στα ΜΜΕ να εκφράσει και να διατυπώσει τις απόψεις του και τις αναλύσεις του, σήμερα για να εκφράσει τις ίδιες ιδέες στο Διαδίκτυο, λαμβάνει καθημερινά δικαστικές κλίσεις και τον καλούν δικαστές και η αστυνομία.
«Μου επιτέθηκαν πέντε φορές, αλλά παρόλο που ταυτοποίησα επίσημα τους επιτιθέμενους μου στις φωτογραφίες που μου παρουσίασαν, η υπόθεση κάθε φορά έκλεισε χωρίς συνέχεια. Ο Υπουργός Εσωτερικών [ο Μανουήλ Βαλς, που έγινε πρωθυπουργός] ο ίδιος με απειλεί ανοιχτά και δημοσίως. Αυτό ήταν αδιανόητο πριν από είκοσι χρόνια. Το επόμενο βήμα θα είναι να με ρίξουν στη φυλακή».
Το τεντωμένο χέρι του Πούτιν
Όσο για τις επαφές των εθνικιστικών κόμματων με τη Ρωσία (οι οποίες έγιναν πιο ορατές με την κρίση στην Ουκρανία), ο Αλέν Σοράλ τις βλέπει επίσης ως πιθανό μέλλον. Το Εθνικό Μέτωπο δεν έκρυψε την υποστήριξή του για την πολιτική του Βλαντιμίρ Πούτιν για την αντίθεσή του με την παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στις πολιτικές και οικονομικές υποθέσεις της Ευρώπης.
Στο σημείο αυτό, ο Αλέν Σοράλ δεν μασάει τα λόγια:
«Υποστηρίζοντας μια ατλαντιστική εξωτερική πολιτική η οποία ασκεί στρατιωτική βία και που υποστηρίζει φονταμενταλιστικές ομάδες σε ορισμένα μέρη του κόσμου, οι ελίτ μας επιδιώκουν να διατηρηθούν στην εξουσία, να αρπάξουν τις πρώτες ύλες και να συνεχίζουν να πλουτίζουν. Όσο λιγότερη λαϊκή νομιμοποίηση διαθέτουν, τόσο περισσότερο ενισχύουν την εξουσία τους με τα χρήματα και τη στρατιωτική δύναμη. Και αυτό είναι το μονοπάτι που οδηγεί στη δικτατορία, γιατί όταν οι κυβερνώντες φοβούνται τους ίδιους τους λαούς τους, επιδιώκουν να έχουν το στρατό στη πλευρά τους, αλλά και τα χρήματα για να πληρώσουν αυτό το στρατό και έτσι να τον έχουν υπό έλεγχο».
Εκτός από το να θεωρήσει τη Ρωσία ως «αναγκαίο πολιτικό αντίβαρο» στην επεκτατική ατλαντιστική στρατηγική, ο Αλέν Σοράλ τη θεωρεί επίσης ως το φυσικό εμπορικό εταίρο της Ευρώπη στα Ανατολικά, με μια αναδυόμενη μεσαία τάξη που απαιτεί όλο και περισσότερα τελικά προϊόντα».
«Είναι πολύ πιθανό ότι αύριο ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα τεντώσει το χέρι του προς τα εθνικιστικά κόμματα, αν αυτά κερδίζουν έδαφος στην Ευρώπη. Προς το παρόν, δεν το κάνει για να μη παρέμβει στη πολιτική της Δυτικής Ευρώπης. Θα το έκανε αν ήταν σίγουρος ότι θα κερδίσει. Αλλά έχει εναντίον του το Hollywood και τριάντα χρόνια ατλαντιστικής προπαγάνδας».
Μένει να δούμε αν η ακρίβεια της πρόγνωσης του αναλυτή -ο οποίος λέει ότι σπάνια κάνει λάθος- θα επιβεβαιωθεί, αρχής γενομένης από τις επόμενες ευρωεκλογές.
Égalité et Réconciliation
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Γι’ αυτό έχει κακή φήμη το ελληνικό ποδόσφαιρο»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Μια όαση δροσιάς μέσα στην έρημο Σαχάρα! [photos]](https://images.newsnowgreece.com/65/654676/mia-oasi-drosias-mesa-stin-erimo-saxara-photos-1-124x78.jpg)
