2014-05-06 08:49:07
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
Δεν επέχει οποιανδήποτε νομική ισχύ ή βαρύτητα και γίνεται ξεκάθαρα για τη δημιουργία εντυπώσεων
Η πρόσφατη αποστολή ρηματικής διακοίνωσης (note verbale) της Τουρκίας στη Γενική Γραμματεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών που περιλαμβάνει συντεταγμένες για την οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης με τα κατεχόμενα αποτελεί προφανή παρατυπία και παρανομία στο διεθνές δίκαιο.
Τονίζεται εξ υπαρχής ότι η ρηματική διακοίνωση της Τουρκίας δεν επέχει οποιανδήποτε νομική ισχύ ή βαρύτητα και γίνεται ξεκάθαρα για τη δημιουργία εντυπώσεων και στα πλαίσια της προκλητικότητας της Τουρκίας έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η οριοθέτηση Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών στο Διεθνές Δίκαιο και δή στο Δίκαιο της Θάλασσας ορίζεται από τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 και από τους παράλληλους κανόνες του διεθνούς εθιμικού δικαίου που δεσμεύουν όλα τα κράτη, ανεξαρτήτως του αν έχουν υπογράψει ή όχι τη Σύμβαση του 1982
. Η Τουρκία στηρίζει τη ρηματική της διακοίνωση στη «συμφωνία οριοθέτησης υφαλοκρήπιδας» με το ψευδοκράτος που υπογράφτηκε μεταξύ Τουρκίας και της αποσχιστικής οντότητας στη Νέα Υόρκη στις 21 Σεπτεμβρίου 2011. Η «συμφωνία» εκείνη κυρώθηκε από την Τουρκία στη βάση των εσωτερικών της νομικών διατάξεων με το Νόμο 6344 στις 29 Ιουνίου 2012.
Η ρηματική διακοίνωση της Τουρκίας, ημερομηνίας 10 Απριλίου 2014, «οριοθετεί» την υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο μεταξύ του γεωγραφικού μήκους 32-16-18.000Ε και του γεωγραφικού μήκους 34-48-51.634Ε. Η «οριοθέτηση» με το ψευδοκράτος στηρίζεται σε 27 γεωγραφικές συντεταγμένες, όπως προσδιορίζονται στην εν λόγω ρηματική διακοίνωση. Σύμφωνα επίσης με τη ρηματική διακοίνωση, η Τουρκία ζητάεί από τη Γενική Γραμματεία του ΟΗΕ να εκδώσει τη διακοίνωση αυτή στην επόμενη έκδοση του ενημερωτικού δελτίου για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Η μονομερής πράξη της Τουρκίας για οριοθέτηση ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο αποτελεί προφανή παραβίαση των συμβατικών και εθιμικών κανόνων του Δικαίου της Θάλασσας. Πρώτο, η ούτω καλούμενη «συμφωνία» με το ψευδοκράτος δεν έχει οποιαδήποτε νομική ισχύ, αφού το ψευδοκράτος δεν αποτελεί Κράτος στην έννοια του Διεθνούς Δικαίου και άρα δεν έχει την δικαιοπρακτική ικανότητα που αποδίδεται στα Κράτη σύμφωνα με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου.
Δεύτερο, για τον λόγο ότι το ανώτατο επιτρεπτό όριο των 200 ναυτικών μιλίων για την υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, ως προβλέπεται από τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και τους παράλληλους εθιμικούς κανόνες που δεσμεύουν όλα τα κράτη, δεν υφίσταται στην περιοχή της Μεσογείου και οι ΑΟΖ υπό οριοθέτηση επικαλύπτονται, θα πρέπει να υπάρξει συμφωνία με τα επηρεαζόμενα κράτη, όπως για παράδειγμα έχει πράξει η Κυπριακή Δημοκρατία στις περιπτώσεις οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τον Λίβανο.
Εάν η Τουρκία ήθελε νομίμως να οριοθετήσει ΑΟΖ στα ανατολικά της παράλια θα έπρεπε να συμφωνήσει τα όρια της με την Κυπριακή Δημοκρατία, στη βάση των αρχών του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας. Στη βάση των πιο πάνω και συμφώνως με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης στην Υπόθεση της αλιείας μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Νορβηγίας του 1951 (Fisheries Case), η οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών έχει πάντοτε διεθνή χαρακτήρα και δεν μπορεί να εξαρτηθεί από μόνη τη θέληση του παράκτιου κράτους, όπως αυτή εκδηλώνεται στο εσωτερικό δίκαιο.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
Λέκτορας Νομικής στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας
σημερινή
InfoGnomon
Δεν επέχει οποιανδήποτε νομική ισχύ ή βαρύτητα και γίνεται ξεκάθαρα για τη δημιουργία εντυπώσεων
Η πρόσφατη αποστολή ρηματικής διακοίνωσης (note verbale) της Τουρκίας στη Γενική Γραμματεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών που περιλαμβάνει συντεταγμένες για την οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης με τα κατεχόμενα αποτελεί προφανή παρατυπία και παρανομία στο διεθνές δίκαιο.
Τονίζεται εξ υπαρχής ότι η ρηματική διακοίνωση της Τουρκίας δεν επέχει οποιανδήποτε νομική ισχύ ή βαρύτητα και γίνεται ξεκάθαρα για τη δημιουργία εντυπώσεων και στα πλαίσια της προκλητικότητας της Τουρκίας έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η οριοθέτηση Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών στο Διεθνές Δίκαιο και δή στο Δίκαιο της Θάλασσας ορίζεται από τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 και από τους παράλληλους κανόνες του διεθνούς εθιμικού δικαίου που δεσμεύουν όλα τα κράτη, ανεξαρτήτως του αν έχουν υπογράψει ή όχι τη Σύμβαση του 1982
Η ρηματική διακοίνωση της Τουρκίας, ημερομηνίας 10 Απριλίου 2014, «οριοθετεί» την υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο μεταξύ του γεωγραφικού μήκους 32-16-18.000Ε και του γεωγραφικού μήκους 34-48-51.634Ε. Η «οριοθέτηση» με το ψευδοκράτος στηρίζεται σε 27 γεωγραφικές συντεταγμένες, όπως προσδιορίζονται στην εν λόγω ρηματική διακοίνωση. Σύμφωνα επίσης με τη ρηματική διακοίνωση, η Τουρκία ζητάεί από τη Γενική Γραμματεία του ΟΗΕ να εκδώσει τη διακοίνωση αυτή στην επόμενη έκδοση του ενημερωτικού δελτίου για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Η μονομερής πράξη της Τουρκίας για οριοθέτηση ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο αποτελεί προφανή παραβίαση των συμβατικών και εθιμικών κανόνων του Δικαίου της Θάλασσας. Πρώτο, η ούτω καλούμενη «συμφωνία» με το ψευδοκράτος δεν έχει οποιαδήποτε νομική ισχύ, αφού το ψευδοκράτος δεν αποτελεί Κράτος στην έννοια του Διεθνούς Δικαίου και άρα δεν έχει την δικαιοπρακτική ικανότητα που αποδίδεται στα Κράτη σύμφωνα με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου.
Δεύτερο, για τον λόγο ότι το ανώτατο επιτρεπτό όριο των 200 ναυτικών μιλίων για την υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, ως προβλέπεται από τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και τους παράλληλους εθιμικούς κανόνες που δεσμεύουν όλα τα κράτη, δεν υφίσταται στην περιοχή της Μεσογείου και οι ΑΟΖ υπό οριοθέτηση επικαλύπτονται, θα πρέπει να υπάρξει συμφωνία με τα επηρεαζόμενα κράτη, όπως για παράδειγμα έχει πράξει η Κυπριακή Δημοκρατία στις περιπτώσεις οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τον Λίβανο.
Εάν η Τουρκία ήθελε νομίμως να οριοθετήσει ΑΟΖ στα ανατολικά της παράλια θα έπρεπε να συμφωνήσει τα όρια της με την Κυπριακή Δημοκρατία, στη βάση των αρχών του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας. Στη βάση των πιο πάνω και συμφώνως με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης στην Υπόθεση της αλιείας μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Νορβηγίας του 1951 (Fisheries Case), η οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών έχει πάντοτε διεθνή χαρακτήρα και δεν μπορεί να εξαρτηθεί από μόνη τη θέληση του παράκτιου κράτους, όπως αυτή εκδηλώνεται στο εσωτερικό δίκαιο.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
Λέκτορας Νομικής στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας
σημερινή
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τα στοιχεία "δείχνουν" ισχυρό Ελ Νίνιο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
