2014-05-17 12:28:05
Η δεύτερη απόπειρα από ένα νέο άνθρωπο, τον τριάντα χρόνων Κώστα Νουκάκη, έγινε πριν ένα μήνα στο Νευς Αμάρι, άλλοτε… ένδοξη πληθυσμιακά πρωτεύουσα της επαρχίας, με δημόσιες υπηρεσίες και πλήρη ιδιωτική απασχόληση επαγγελματιών. Πριν τρία χρόνια περίπου τόλμησε το ίδιο εγχείρημα και ένας άλλος νέος από το ίδιο χωριό, ο Φραγκίσκος Καλομενόπουλος επιχειρώντας και αυτός στην ίδια απασχόληση επιβίωσης.
Άφησαν και οι δυο την πόλη του Ρεθύμνου, στους καιρούς της πενίας που επέβαλαν οι τροϊκανοί με τους εγχώριους υποτακτικούς τους, και από το αστικό κέντρο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, έψαξαν ποιότητα και μεροκάματο στη ρημαγμένη ενδοχώρα, εκεί που… φρουροί είναι μόνο οι γέροντες.
Και το καλοκαίρι, που το Νευς Αμάρι έχει ζωή από τους απόδημους και τους ξένους παραθεριστές, οι μέρες του Φραγκίσκου περνάνε ευχάριστα με τις επαφές που έχει και με το… καθημερινό που βγάζει το καφενείο στην πλατεία
. Όμως, τον χειμώνα με τους μετρημένους καφέδες στους μόνιμους και με τις αραιές επισκέψεις οι ώρες περνούν βασανιστικά. Είναι και η απόσταση που τον «τρώει» για να βρεθεί στα παλιά του… λημέρια και κοντά στις παρέες του! Για τον Κώστα από την άλλη, που φαίνεται να είναι πιο χαλαρός, τα πράγματα επί του παρόντος είναι θολά. Το βέβαιο είναι ότι θα αντέξει τους μήνες της… ζωής του καλοκαιριού, αλλά είναι άγνωστο αν θα νικήσει και την πλήξη του χειμώνα. Όμως, επειδή το υποψιάζεται θα πάρει τα μέτρα του «ΤΟ ΤΡΙΚΥΚΛΟ…»
Ο νεαρός Νουκάκης από το περασμένο φθινόπωρο αποφάσισε να χωρέσει τα όνειρά του, όνειρα των παιδικών του χρόνων, σε ένα χώρο- μια σταλιά, στην πλατεία, εκεί που κάποτε στέγασαν μπακάλικο, κρεοπωλείο και στο τέλος το λαογραφικό μουσείο του πολιτιστικού συλλόγου. Έκλεισε το πρώτο, έκλεισε και το δεύτερο, και μεταφέρθηκε σε άλλο κτίριο το τρίτο και ήλθε η ώρα να φιλοξενήσει καφενεδάκι, μπακάλικο με τα αναγκαία και μικρή ταβέρνα οικογενειακής μορφής, όταν χρειαστεί!
Το μικρό μαγαζάκι άρχισε να επισκευάζεται από τον περασμένο Οκτώβριο, οι εργασίες ολοκληρώθηκαν τον Φεβρουάριο και η πρώτη…, μέρα του ήταν στις 6 του περασμένου Απριλίου. Ο Κώστας εμπνεύστηκε την ονομασία του και το βάφτισε «Το τρίκυκλο», επειδή κάθε κύκλος-τροχός του αντιπροσωπεύει και μια επαγγελματική λειτουργία…
Βέβαια, η σκέψη άρχισε να πλάθεται από τη μικρή ηλικία στο υποσυνείδητο του Κώστα, τότε που με τους γονείς του επισκέπτονταν το Νευς Αμάρι, τα Σαββατοκύριακα ή τις μέρες των γιορτών και τις διακοπές του καλοκαιριού. Η επαφή του με την κοινωνία, «οι παρέες, η ατμόσφαιρα, η αγάπη, το χιούμορ και το παιδικό παιχνίδι», ήταν ένα σημαντικό μέρος των αναμνήσεων του που αποτέλεσε και τη βάση για να πάρει τη μεγάλη απόφαση τώρα στα 30 του χρόνια. Και αυτή η μνήμη τον έφερε πίσω…
ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ…
Εξομολογείται ότι τον κούρασε η καθημερινότητα της πόλης και η συνεχής κουβέντα παντού για την κρίση και γι αυτό έψαχνε να απαλλαγεί, ζητώντας εναγωνίως διέξοδο από τη μιζέρια. Τα τρομοκρατικά δελτία από τα τηλεοπτικά κανάλια με τους… εισαγγελείς και οι ανούσιες και πολύωρες πολιτικές συζητήσεις, του προκαλούσαν αηδία και εκνευρισμό και αναζητούσε άρον-άρον τρόπους να απαλλαγεί.
«Στην αρχή δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ», επισημαίνει. «Το όνειρό μου ήταν να γυρίσω στο χωριό. Επιτέλους εδώ δεν μιλάνε για κρίση και ευτυχώς είμαι μακριά από την καθημερινότητα που είχα στην πόλη. Βαρέθηκα πια αυτή την καραμέλα. Μπάφιασα, έκλεισα και την τηλεόραση και ηρέμησα…»
Φρόντισε, όσο του ήταν δυνατό, σε ένα μικρό χώρο να χωρέσει τρεις απαραίτητες λειτουργίες για τις καθημερινές ανάγκες των εξήντα μόνιμων ανθρώπων, από τους οποίους οι εικοσιπέντε είναι ντόπιοι! Οι μήνες του χειμώνα δεν τον τρομάζουν, ας έμειναν και λιγοστοί. Ανασαίνει όταν βλέπει την επιστροφή, κυρίως όμως, νέων ατόμων και μάλιστα μη Κρητικών στην περιοχή του Αμαρίου και πιστεύει ότι «υπάρχει προοπτική», όμως «χρειάζεται υπομονή».
«ΩΡΙΜΑΖΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ…»
Ο τριαντάχρονος επαγγελματίας στην πόλη εργαζόταν για χρόνια σε πρακτορείο πώλησης βιβλίου και εφημερίδων και αργότερα σε ξενοδοχεία. Η ζωή ωστόσο δεν τραβούσε και όταν πια αντιλήφθηκε ότι ήταν αντιπαραγωγικός έψαξε τη μοίρα του στο χωριό καταγωγής του, κάνοντας τη δική του επανάσταση. Είπε τότε, ότι ευμάρεια φέρνει υποταγή και δεν είναι υπεράνω των αξιών και της ποιότητας και γι αυτό κυνήγησε το όνειρό του…
«Έλεγαν κάποτε το Νευς Αμάρι «Μικρό Παρίσι», γιατί εδώ υπήρχαν τα πάντα», θα πει. «Όλοι το αγαπάμε και αυτοί που μένουν εδώ και αυτοί που είναι μακριά. Με εντυπωσιάζει η γραφικότητα που έχει ως οικισμός και οι άνθρωποι που με συναρπάζουν με την ηρεμία και την απλότητά τους. Κάθομαι και σκέφτομαι πολλές φορές και μου φαίνεται πως ωριμάζω ακόμα περισσότερο, όταν βρίσκομαι με τους γέροντες του τόπου. Παίρνω από την σοφία τους που έχουμε ανάγκη…»
Σε ένα από τα τραπεζάκια του «Τρίκυκλου», κάτω από τη σκιά του γερασμένου δέντρου μια Ελληνίδα φιλοξενούμενη, διάβαζε ένα βιβλίο και έπινε τον καφέ της και λίγη ώρα αργότερα δυο ξένες επισκέπτριες παρήγγειλαν γλυκό του κουταλιού, που ήταν παρασκευασμένο από τα χέρια της μητέρας του.
Έμειναν για κάμποση ώρα, σε ένα περιβάλλον που το ψάχνουν οι περιηγητές. Στο κάθε τραπεζάκι ο Κώστας είχε φροντίσει να κάνει πιο ευχάριστη και ρομαντική την ατμόσφαιρα και σε ένα μικρό ανθοδοχείο είχε βάλει μερικά αγριολούλουδα της κρητικής φύσης… Tromaktiko
Άφησαν και οι δυο την πόλη του Ρεθύμνου, στους καιρούς της πενίας που επέβαλαν οι τροϊκανοί με τους εγχώριους υποτακτικούς τους, και από το αστικό κέντρο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, έψαξαν ποιότητα και μεροκάματο στη ρημαγμένη ενδοχώρα, εκεί που… φρουροί είναι μόνο οι γέροντες.
Και το καλοκαίρι, που το Νευς Αμάρι έχει ζωή από τους απόδημους και τους ξένους παραθεριστές, οι μέρες του Φραγκίσκου περνάνε ευχάριστα με τις επαφές που έχει και με το… καθημερινό που βγάζει το καφενείο στην πλατεία
Ο νεαρός Νουκάκης από το περασμένο φθινόπωρο αποφάσισε να χωρέσει τα όνειρά του, όνειρα των παιδικών του χρόνων, σε ένα χώρο- μια σταλιά, στην πλατεία, εκεί που κάποτε στέγασαν μπακάλικο, κρεοπωλείο και στο τέλος το λαογραφικό μουσείο του πολιτιστικού συλλόγου. Έκλεισε το πρώτο, έκλεισε και το δεύτερο, και μεταφέρθηκε σε άλλο κτίριο το τρίτο και ήλθε η ώρα να φιλοξενήσει καφενεδάκι, μπακάλικο με τα αναγκαία και μικρή ταβέρνα οικογενειακής μορφής, όταν χρειαστεί!
Το μικρό μαγαζάκι άρχισε να επισκευάζεται από τον περασμένο Οκτώβριο, οι εργασίες ολοκληρώθηκαν τον Φεβρουάριο και η πρώτη…, μέρα του ήταν στις 6 του περασμένου Απριλίου. Ο Κώστας εμπνεύστηκε την ονομασία του και το βάφτισε «Το τρίκυκλο», επειδή κάθε κύκλος-τροχός του αντιπροσωπεύει και μια επαγγελματική λειτουργία…
Βέβαια, η σκέψη άρχισε να πλάθεται από τη μικρή ηλικία στο υποσυνείδητο του Κώστα, τότε που με τους γονείς του επισκέπτονταν το Νευς Αμάρι, τα Σαββατοκύριακα ή τις μέρες των γιορτών και τις διακοπές του καλοκαιριού. Η επαφή του με την κοινωνία, «οι παρέες, η ατμόσφαιρα, η αγάπη, το χιούμορ και το παιδικό παιχνίδι», ήταν ένα σημαντικό μέρος των αναμνήσεων του που αποτέλεσε και τη βάση για να πάρει τη μεγάλη απόφαση τώρα στα 30 του χρόνια. Και αυτή η μνήμη τον έφερε πίσω…
ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ…
Εξομολογείται ότι τον κούρασε η καθημερινότητα της πόλης και η συνεχής κουβέντα παντού για την κρίση και γι αυτό έψαχνε να απαλλαγεί, ζητώντας εναγωνίως διέξοδο από τη μιζέρια. Τα τρομοκρατικά δελτία από τα τηλεοπτικά κανάλια με τους… εισαγγελείς και οι ανούσιες και πολύωρες πολιτικές συζητήσεις, του προκαλούσαν αηδία και εκνευρισμό και αναζητούσε άρον-άρον τρόπους να απαλλαγεί.
«Στην αρχή δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ», επισημαίνει. «Το όνειρό μου ήταν να γυρίσω στο χωριό. Επιτέλους εδώ δεν μιλάνε για κρίση και ευτυχώς είμαι μακριά από την καθημερινότητα που είχα στην πόλη. Βαρέθηκα πια αυτή την καραμέλα. Μπάφιασα, έκλεισα και την τηλεόραση και ηρέμησα…»
Φρόντισε, όσο του ήταν δυνατό, σε ένα μικρό χώρο να χωρέσει τρεις απαραίτητες λειτουργίες για τις καθημερινές ανάγκες των εξήντα μόνιμων ανθρώπων, από τους οποίους οι εικοσιπέντε είναι ντόπιοι! Οι μήνες του χειμώνα δεν τον τρομάζουν, ας έμειναν και λιγοστοί. Ανασαίνει όταν βλέπει την επιστροφή, κυρίως όμως, νέων ατόμων και μάλιστα μη Κρητικών στην περιοχή του Αμαρίου και πιστεύει ότι «υπάρχει προοπτική», όμως «χρειάζεται υπομονή».
«ΩΡΙΜΑΖΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ…»
Ο τριαντάχρονος επαγγελματίας στην πόλη εργαζόταν για χρόνια σε πρακτορείο πώλησης βιβλίου και εφημερίδων και αργότερα σε ξενοδοχεία. Η ζωή ωστόσο δεν τραβούσε και όταν πια αντιλήφθηκε ότι ήταν αντιπαραγωγικός έψαξε τη μοίρα του στο χωριό καταγωγής του, κάνοντας τη δική του επανάσταση. Είπε τότε, ότι ευμάρεια φέρνει υποταγή και δεν είναι υπεράνω των αξιών και της ποιότητας και γι αυτό κυνήγησε το όνειρό του…
«Έλεγαν κάποτε το Νευς Αμάρι «Μικρό Παρίσι», γιατί εδώ υπήρχαν τα πάντα», θα πει. «Όλοι το αγαπάμε και αυτοί που μένουν εδώ και αυτοί που είναι μακριά. Με εντυπωσιάζει η γραφικότητα που έχει ως οικισμός και οι άνθρωποι που με συναρπάζουν με την ηρεμία και την απλότητά τους. Κάθομαι και σκέφτομαι πολλές φορές και μου φαίνεται πως ωριμάζω ακόμα περισσότερο, όταν βρίσκομαι με τους γέροντες του τόπου. Παίρνω από την σοφία τους που έχουμε ανάγκη…»
Σε ένα από τα τραπεζάκια του «Τρίκυκλου», κάτω από τη σκιά του γερασμένου δέντρου μια Ελληνίδα φιλοξενούμενη, διάβαζε ένα βιβλίο και έπινε τον καφέ της και λίγη ώρα αργότερα δυο ξένες επισκέπτριες παρήγγειλαν γλυκό του κουταλιού, που ήταν παρασκευασμένο από τα χέρια της μητέρας του.
Έμειναν για κάμποση ώρα, σε ένα περιβάλλον που το ψάχνουν οι περιηγητές. Στο κάθε τραπεζάκι ο Κώστας είχε φροντίσει να κάνει πιο ευχάριστη και ρομαντική την ατμόσφαιρα και σε ένα μικρό ανθοδοχείο είχε βάλει μερικά αγριολούλουδα της κρητικής φύσης… Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έλεγχοι ΕΟΦ για τα φίλτρα αιμοκάθαρσης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Πραγματικό «Blair Witch Project»; Δύο γυναίκες ακούν μία τρομακτική παιδική φωνή σε δάσος και βλέπουν φάντασμα [photos]](https://images.newsnowgreece.com/67/671154/pragmatiko-Blair-Witch-Project-dyo-gynaikes-akoun-mia-tromaktiki-paidiki-foni-se-dasos-kai-vlepoun-fantasma-photos-1-124x78.jpg)
