2014-05-19 09:35:08
Ένα παντρεμένο ζευγάρι στην Ολλανδία, μετά από τρία χρόνια συνεχόμενων προσπαθειών για τεκνοποίηση κι ενώ και οι δύο σύζυγοι είχαν ηλικία λίγο μεγαλύτερη από τα 30 έτη, έμαθε ότι δεν μπορεί να κάνει παιδί, διότι ο σύζυγος δεν παράγει καθόλου σπερματοζωάρια....
Οι δύο σύντροφοι δεν επιθυμούσαν να χρησιμοποιήσουν το σπέρμα ενός άγνωστου δότη κι ένας από τους λόγους ήταν ότι με τον τρόπο αυτό ο απόγονος δε θα έφερε τα γονίδια του συζύγου. Από τη στιγμή που ο άνδρας δεν είχε αδερφούς, σε μια πρώτη φάση, φαινόταν να μην υπάρχει μια λύση για το ζευγάρι. Στη συνέχεια, όμως, σκέφτηκαν τη μη συμβατική λύση της δωρεάς σπέρματος από τον πατέρα του συζύγου. Με τoν τρόπο αυτό το παιδί που θα γεννιόταν θα είχε έναν πατέρα που θα ήταν ο βιολογικός του αδερφός κι έναν παππού που θα ήταν ο βιολογικός του πατέρας.
Αφού όλα τα μέλη της οικογένειας αισθάνονταν άνετα με αυτή την απόφαση, το ζευγάρι κατευθύνθηκε προς μια κλινική γονιμότητας με το αίτημα του. Αφού συζητήθηκαν τα ζητήματα ηθικής και δεοντολογίας, η κλινική δέχτηκε το αίτημα του ζευγαριού.
Αν και δεν είναι συχνές, οι δωρεές σπέρματος, ή ωαρίων μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, δεν είναι παράνομες και μπορούν να πραγματοποιηθούν. Οι δωρεές από συγγενείς έχουν σαφή πλεονεκτήματα έναντι των δωρεών από αγνώστους, αλλά μπορούν επίσης να δημιουργήσουν προβλήματα, συμπεριλαμβανομένης της σύγχυσης σχετικά με το ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού. Οι ειδικοί ωστόσο, επισημαίνουν πως τα ζευγάρια που προτίθενται να ζητήσουν βοήθεια σχετικά με τα ζητήματα αναπαραγωγής από τους συγγενείς τους, θα πρέπει επίσης να λάβουν την απαραίτητη συμβουλευτική και ψυχολογική υποστήριξη.
Συνήθως τα άτομα κάνουν την παραπάνω επιλογή είτε για να διατηρήσουν τη διαδοχή σε επίπεδο γονιδίων, είτε για να μειώσουν το κόστος της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Μία από τις βασικές ανησυχίες που συνοδεύουν όμως αυτή την επιλογή αναφέρεται στο βαθμό στον οποίο ο δότης του γεννητικού υλικού θα φέρεται ως γονέας του παιδιού. Οι ειδικοί λοιπόν, τονίζουν ότι η λύση του δότη-συγγενή είναι εφικτή, ενέχει όμως τον κίνδυνο να εγείρει ηθικά διλήμματα και προβληματισμούς συμπεριλαμβανομένης της πίεσης και του χειρισμού κάποιων μελών που δυσκολεύονται να συμφωνήσουν με την απόφαση.
Οι μελέτες που έχουν διεξαχθεί σχετικά με το ζήτημα, αναδεικνύουν τη σημαντικότητα της συμβουλευτικής στην αποδοχή της απόφασης από την οικογένεια, καθώς και το γεγονός ότι οι παππούδες συχνά εκλαμβάνουν τη δωρεά σπέρματος ως ένα δώρο στα παιδιά τους . Επισημαίνεται ωστόσο, ότι ακόμα και στις περιπτώσεις που η διαδικασία φαίνεται να διεξάγεται χωρίς προβλήματα, η κατάληξη μπορεί να είναι καταστροφική, από τη στιγμή που ούτε το ζευγάρι, ούτε η οικογένεια του γνωρίζει πως θα αισθάνονται σχετικά με το ζήτημα στο μέλλον.
Παράλληλα, οι ερευνητές τονίζουν πως οι ηθικές αναστολές που πολλοί έχουν σχετικά με τον άτυπο αυτό τρόπο σύλληψης, καθώς και άλλοι παράγοντες που σχετίζονται με τη μη συμβατική οικογενειακή σύσταση, μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά την ποιότητα ζωής των παιδιών και να προκαλέσουν συναισθηματικά προβλήματα , ή σύγχυση ταυτότητας.
Κάποιοι μάλιστα, υποστηρίζουν πως το συναισθηματικό τίμημα που βαραίνει το παιδί στις περιπτώσεις αυτές μπορεί να είναι τόσο μεγάλο που δεν δικαιολογεί τη διεξαγωγή της διαδικασίας. Η σκέψη δηλαδή ότι ο βιολογικός πατέρας του παιδιού είναι ο παππούς του, μπορεί να είναι ιδιαίτερα παράξενη για το παιδί, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι οικογενειακές σχέσεις που καλείται να αντιληφθεί είναι ήδη δύσκολες στην κατανόηση, ακόμα και χωρίς την ιδιαιτερότητα αυτή στη διαδοχή των γενεών.
Ακόμα και εάν η διαδικασία δωρεάς σπέρματος, ή ωαρίων από συγγενή είναι ηθικά αποδεκτή, οι ειδικοί τονίζουν ότι σε πολλές περιπτώσεις, θα πρέπει να απαγορεύεται, γιατί όταν τα κύτταρα προέρχονται από κοντινούς συγγενείς η σύλληψή είναι σαν να προέρχεται από αιμομιξία. Για παράδειγμα, μια γυναίκα δεν μπορεί να δώσει ωάρια στη νύφη της, ένας αδερφός δεν μπορεί να δώσει σπέρμα στην αδερφή του, ούτε ένας πατέρας στην κόρη του, εάν ο σύζυγός της δεν είναι γόνιμος. Στην περίπτωση της δωρεάς από τον πατέρα στο γιο, οι ειδικοί σε γενικές γραμμές αποθαρρύνουν τη χρήση σπέρματος ανδρών πάνω από την ηλικία των 40 στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, εξαιτίας του αυξημένου κινδύνου γέννησης απογόνου με κάποιο γενετικό έλλειμμα.
Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο που να ρυθμίζει τις διαδικασίες της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, είναι ζήτημα των κλινικών να ενισχύσουν τις παραπάνω πολιτικές. Εάν όμως οι κλινικές δεν μπορούν να διευθετήσουν το θέμα με συνέπεια και υπευθυνότητα, τότε το νομικό πλαίσιο θα είναι απαραίτητο. Οι ρυθμίσεις όμως, είναι σημαντικό να γίνουν αφού οι νομοθέτες ανασκοπήσουν το ζήτημα της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής στο σύνολό του, ώστε να κάνουν τις κατάλληλες τροποποιήσεις και όχι αποσπασματικές αλλαγές.
Το άρθρο επιμελήθηκε ο Κ.Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, www.andrologia.gr
Πηγή: msnbc.msn.com
Οι δύο σύντροφοι δεν επιθυμούσαν να χρησιμοποιήσουν το σπέρμα ενός άγνωστου δότη κι ένας από τους λόγους ήταν ότι με τον τρόπο αυτό ο απόγονος δε θα έφερε τα γονίδια του συζύγου. Από τη στιγμή που ο άνδρας δεν είχε αδερφούς, σε μια πρώτη φάση, φαινόταν να μην υπάρχει μια λύση για το ζευγάρι. Στη συνέχεια, όμως, σκέφτηκαν τη μη συμβατική λύση της δωρεάς σπέρματος από τον πατέρα του συζύγου. Με τoν τρόπο αυτό το παιδί που θα γεννιόταν θα είχε έναν πατέρα που θα ήταν ο βιολογικός του αδερφός κι έναν παππού που θα ήταν ο βιολογικός του πατέρας.
Αφού όλα τα μέλη της οικογένειας αισθάνονταν άνετα με αυτή την απόφαση, το ζευγάρι κατευθύνθηκε προς μια κλινική γονιμότητας με το αίτημα του. Αφού συζητήθηκαν τα ζητήματα ηθικής και δεοντολογίας, η κλινική δέχτηκε το αίτημα του ζευγαριού.
Αν και δεν είναι συχνές, οι δωρεές σπέρματος, ή ωαρίων μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, δεν είναι παράνομες και μπορούν να πραγματοποιηθούν. Οι δωρεές από συγγενείς έχουν σαφή πλεονεκτήματα έναντι των δωρεών από αγνώστους, αλλά μπορούν επίσης να δημιουργήσουν προβλήματα, συμπεριλαμβανομένης της σύγχυσης σχετικά με το ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού. Οι ειδικοί ωστόσο, επισημαίνουν πως τα ζευγάρια που προτίθενται να ζητήσουν βοήθεια σχετικά με τα ζητήματα αναπαραγωγής από τους συγγενείς τους, θα πρέπει επίσης να λάβουν την απαραίτητη συμβουλευτική και ψυχολογική υποστήριξη.
Συνήθως τα άτομα κάνουν την παραπάνω επιλογή είτε για να διατηρήσουν τη διαδοχή σε επίπεδο γονιδίων, είτε για να μειώσουν το κόστος της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Μία από τις βασικές ανησυχίες που συνοδεύουν όμως αυτή την επιλογή αναφέρεται στο βαθμό στον οποίο ο δότης του γεννητικού υλικού θα φέρεται ως γονέας του παιδιού. Οι ειδικοί λοιπόν, τονίζουν ότι η λύση του δότη-συγγενή είναι εφικτή, ενέχει όμως τον κίνδυνο να εγείρει ηθικά διλήμματα και προβληματισμούς συμπεριλαμβανομένης της πίεσης και του χειρισμού κάποιων μελών που δυσκολεύονται να συμφωνήσουν με την απόφαση.
Οι μελέτες που έχουν διεξαχθεί σχετικά με το ζήτημα, αναδεικνύουν τη σημαντικότητα της συμβουλευτικής στην αποδοχή της απόφασης από την οικογένεια, καθώς και το γεγονός ότι οι παππούδες συχνά εκλαμβάνουν τη δωρεά σπέρματος ως ένα δώρο στα παιδιά τους . Επισημαίνεται ωστόσο, ότι ακόμα και στις περιπτώσεις που η διαδικασία φαίνεται να διεξάγεται χωρίς προβλήματα, η κατάληξη μπορεί να είναι καταστροφική, από τη στιγμή που ούτε το ζευγάρι, ούτε η οικογένεια του γνωρίζει πως θα αισθάνονται σχετικά με το ζήτημα στο μέλλον.
Παράλληλα, οι ερευνητές τονίζουν πως οι ηθικές αναστολές που πολλοί έχουν σχετικά με τον άτυπο αυτό τρόπο σύλληψης, καθώς και άλλοι παράγοντες που σχετίζονται με τη μη συμβατική οικογενειακή σύσταση, μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά την ποιότητα ζωής των παιδιών και να προκαλέσουν συναισθηματικά προβλήματα , ή σύγχυση ταυτότητας.
Κάποιοι μάλιστα, υποστηρίζουν πως το συναισθηματικό τίμημα που βαραίνει το παιδί στις περιπτώσεις αυτές μπορεί να είναι τόσο μεγάλο που δεν δικαιολογεί τη διεξαγωγή της διαδικασίας. Η σκέψη δηλαδή ότι ο βιολογικός πατέρας του παιδιού είναι ο παππούς του, μπορεί να είναι ιδιαίτερα παράξενη για το παιδί, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι οικογενειακές σχέσεις που καλείται να αντιληφθεί είναι ήδη δύσκολες στην κατανόηση, ακόμα και χωρίς την ιδιαιτερότητα αυτή στη διαδοχή των γενεών.
Ακόμα και εάν η διαδικασία δωρεάς σπέρματος, ή ωαρίων από συγγενή είναι ηθικά αποδεκτή, οι ειδικοί τονίζουν ότι σε πολλές περιπτώσεις, θα πρέπει να απαγορεύεται, γιατί όταν τα κύτταρα προέρχονται από κοντινούς συγγενείς η σύλληψή είναι σαν να προέρχεται από αιμομιξία. Για παράδειγμα, μια γυναίκα δεν μπορεί να δώσει ωάρια στη νύφη της, ένας αδερφός δεν μπορεί να δώσει σπέρμα στην αδερφή του, ούτε ένας πατέρας στην κόρη του, εάν ο σύζυγός της δεν είναι γόνιμος. Στην περίπτωση της δωρεάς από τον πατέρα στο γιο, οι ειδικοί σε γενικές γραμμές αποθαρρύνουν τη χρήση σπέρματος ανδρών πάνω από την ηλικία των 40 στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, εξαιτίας του αυξημένου κινδύνου γέννησης απογόνου με κάποιο γενετικό έλλειμμα.
Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο που να ρυθμίζει τις διαδικασίες της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, είναι ζήτημα των κλινικών να ενισχύσουν τις παραπάνω πολιτικές. Εάν όμως οι κλινικές δεν μπορούν να διευθετήσουν το θέμα με συνέπεια και υπευθυνότητα, τότε το νομικό πλαίσιο θα είναι απαραίτητο. Οι ρυθμίσεις όμως, είναι σημαντικό να γίνουν αφού οι νομοθέτες ανασκοπήσουν το ζήτημα της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής στο σύνολό του, ώστε να κάνουν τις κατάλληλες τροποποιήσεις και όχι αποσπασματικές αλλαγές.
Το άρθρο επιμελήθηκε ο Κ.Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, www.andrologia.gr
Πηγή: msnbc.msn.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μάλι: Επίθεση με νεκρούς από αντάρτες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
