2012-04-23 14:55:19
Με την πρόσφατη επίσκεψή του στο Πεκίνο, οΤούρκος πρωθυπουργός Recep Tayyip Erdogan, συνεχίζει την προσπάθειά του νααναδείξει την γεωπολιτική ισχύ της χώρας του. Η Τουρκία επιδιώκει διακαώς να (ξανα)γίνειγεωγραφικό και οικονομικό κέντρο της Ευρασίας. Έτσι, ο Erdogan ελπίζει να τηνκαταστήσει τοπική υπερδύναμη, που μπορεί να καθορίζει την ατζέντα της ευρύτερηςπεριοχής.
Αν όμως κρίνουμε από την τελευταία αυτήεπίσκεψη, η Τουρκία έχει ακόμη πολλή δουλειά. Μέχρι και η κορυφαία αγγλόφωνηεφημερίδα Hurriyet, μπέρδεψε το όνομα του Κινέζου πρωθυπουργού Wen Jiabao!
Στο ζήτημα της Συρίας, η Τουρκία γύρισε τηνπλάτη της στο καθεστώς Άσαντ, ενώ η Κίνα κινείται δραστήρια στην όληειρηνευτική διαδικασία. Ο Erdogan μάλιστα, άφησε να εννοηθεί πως το Πεκίνοαλλάζει τις θέσεις του σταδιακά. Την δήλωση αυτήν την έκανε στο αεροδρόμιο,πριν την αναχώρησή του, ίσως για να μην προλάβει τις αντιδράσεις των Κινέζωναξιωματούχων.
Η εφημερίδα Zaman φιλοξένησε τις απόψειςενός Τούρκου ακαδημαϊκού, που υποστηρίζει ότι «η Ρωσία και η Κίνα άρχισαννα αναθεωρούν τη στάση τους και προσεγγίζουν αυτήν της Τουρκίας… δεν θέλουν ναείναι αντιμέτωπες με την Δύση και με την Τουρκία…». Το Πεκίνο δεν απάντησε.
Γενικά, η κινεζική πρωτοβουλία στο ζήτημα της ειρήνευσης στη Συρία, αποτελείμια από τις πιο σημαντικές γεωπολιτικές κινήσεις της δεκαετίας. Είναι πολύαμφίβολο όμως, αν το αν το Πεκίνο θα μοιράζονταν τις σκέψεις του με τονErdogan.
Μάλιστα, λίγο μετά την αναχώρηση του Τούρκου πρωθυπουργού, η Κίνα υποδέχθηκεεπίσημα τον υπουργό Εξωτερικών της Συρίας Walid Moallem, και επιβεβαίωσε τηνπρόθεσή της να στηρίξει την αποστολή ειρήνης του Kofi Annan.
Το μήνυμα που προκύπτει από τα παραπάνω,είναι προς την Άγκυρα, και μάλιστα της λέει πως το Πεκίνο χειρίζεταιάμεσα το ζήτημα, χωρίς να χρειάζεται να συμβουλευτεί την Τουρκία.
Στην πραγματικότητα, η Τουρκία είναι εντελώςεκτός φάσης αναφορικά με τη Συρία, και μάλιστα είναι τυχερή που η διεθνήςκοινότητα δεν την έχει «μαλώσει» ακόμη.
Προς τα τέλη του 2011, ο Erdogan άρχισε ναβλέπει την Συρία ως μια ακόμη Λιβύη. Η χώρα του είχε στραφεί εναντίον τουΚαντάφι, όταν το ΝΑΤΟ, ο Αραβικός Σύνδεσμος, και το Συμβούλιο Συνεργασίας τουΚόλπου αποφάσισαν να τον ανατρέψουν, με αποτέλεσμα ο Erdogan να πιστώνεται τογεγονός ότι οι αεροπορικές επιχειρήσεις ήταν του ΝΑΤΟ και όχι της Γαλλίας ή τηςΒρετανίας αποκλειστικά.
Όσο αυξάνονταν οι πιέσεις κατά του καθεστώτος Άσαντ, τόσο η Τουρκία άρχισε ναπροσδοκά σε μια αλλαγή του, ίσως με ένα νέο και πιο ισχυρό σουνίτικοστοιχείο, και πρόθυμη να αποτελέσει τον υποστηρικτή του. Για αυτό και η Άγκυραένωσε τη φωνή της με όλους όσους ήθελαν να φύγει ο Άσαντ.
Παρά τη διεθνή όμως άποψη, η Δύση δεν επενέβη στη Συρία. Ο Άσαντ παραμένει στηΔαμασκό, και η Τουρκία για μια ακόμη φορά επέλεξε λάθος πλευρά. Αντί ναπαραδεχτεί όμως το λάθος της, και να προσπαθήσει να μπαλώσει τα πράγματα,συντάσσεται με την συριακή αντιπολίτευση, που σε έναν βαθμό είναι καιροσκοπική.Μάλιστα, ο Erdogan δεν περιορίζει την άτσαλη ρητορική του, κατηγορώντας συνεχώςτον Άσαντ, σε σημείο που η όποια αναθέρμανση των σχέσεών τους να είναι στομέλλον πολιτικά αδύνατη.
Η στάση του προκαλεί διπλωματικέςεπιπτώσεις. Το Ιράν, για παράδειγμα, που παραδοσιακά έβλεπε την Τουρκία ωςυποστηρικτή του απέναντι στη Δύση σε σχέση με το πυρηνικό του πρόγραμμα, άρχισενα αλλάζει θέσεις εξαιτίας της φιλοδυτικής μεταστροφής της Άγκυρας, τόσο στοσυριακό ζήτημα, όσο και σε αυτό της νατοϊκής πυραυλικής άμυνας. Οι γέφυρες μετην Τεχεράνη κάηκαν, όταν ο Erdogan δήλωσε πως το Ιράν δεν είναι ειλικρινές,και πως έτσι χάνει το διεθνές του κύρος!
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Erdogan κατάφερε να αποξενώσει τη χώρα του από τηνΣυρία, την Ρωσία, και το Ιράν. Και αφού η Τουρκία εξαρτάται ενεργειακά από τιςδυο τελευταίες, το κατόρθωμά του είναι περίεργο! Και αν συνεχίσει έτσι, θααποξενωθεί και από την Κίνα. Αυτό δεν αποτελεί καθόλου θετική εξέλιξη για τονΤούρκο πολιτικό, η ισχύς του οποίου βασίζεται στην οικονομική ανάπτυξη, και όχιστα διπλωματικά προβλήματα.
Η μεγάλη προτεραιότητα της επίσκεψης τουErdogan στην Κίνα ήταν η περαιτέρω ανάπτυξη οικονομικών και εμπορικών σχέσεωνμε το Πεκίνο που ανθεί οικονομικά. Παράλληλα, ήθελε να επιδείξει το διεθνέςκύρος της χώρας του, για αυτό και επισκέφτηκε τη περιοχή Xinjiang, όπουκατοικούν 10 εκατ. Ουιγούροι, που έχουν πολιτισμικούς και γλωσσικούς δεσμούς μετους Τούρκους. Η πολιτική και πολιτισμική καταπίεση που υφίστανται οι εν λόγωμειονοτικοί, αποτελεί ένα ακόμη καυτό ζήτημα για τον Erdogan, που το 2009εξόργισε το Πεκίνο, όταν με αφορμή την εξέγερση της περιοχής, ο Τούρκοςπρωθυπουργός χαρακτήρισε την κινεζική αντίδραση ως ένα είδος γενοκτονίας!
Στην πρώτη όμως επίσκεψη των τελευταίων 27 ετών Τούρκου ηγέτη στη Κίνα, οErdogan προσπάθησε να μην συγχύσει τους οικοδεσπότες του. Το μόνο αξιοπρόσεκτοπου έκανε, ήταν να φωτογραφηθεί με την εθνική στολή των Ουιγούρων, σουβλίζονταςαρνί Σεγενικές γραμμές, ο διεθνής ρόλος της Τουρκίας, περιορίζεται σημαντικά από μιακληρονομιά θεσμοθετημένου εθνικού σωβινισμού. Οι φυσικοί σύμμαχοι της χώραςβρίσκονται στην Κ. Ασία, ενώ στην Μ. Ανατολή η Τουρκία στέκεται μόνη της. Όταναρχίζει να δείχνει μια επιθετική στάση, οι γείτονές της εκφράζουν δυσαρέσκεια. Η χώρα βρίσκεται στα μαχαίρια με κάθε έναν σχεδόν από τουςγείτονές της, εκτός από την Γεωργία και την Βουλγαρία. Η Ελλάδα, η Συρία, τοΙράν, και η Αρμενία έχουν μια χρόνια κόντρα με την Άγκυρα. Αν προσθέσουμε καιτους Σιίτες του Ιράκ, τότε η λίστα αυτή διευρύνεται.
Και επίσης υπάρχει η διαρκής εμπόλεμηκατάσταση με τους Κούρδους αυτονομιστές, που τα δυτικά ΜΜΕ δείχνουν να αγνοούν.Αυτό ίσως και να εξηγεί το γιατί οι Κούρδοι της Συρίας δεν συμμετέχουν στηπροσπάθεια ανατροπής του Άσαντ.
Ούτε στον Περσικό Κόλπο είναι εύκολο για τον Erdogan να βρει φίλους. Οιαρτηριοσκληρωτικές, συντηρητικές, θεοκρατικές, και πετρελαιοπαραγωγές χώρες τουΚόλπου, δεν βλέπουν με καλό μάτι την απόπειρα της Τουρκίας να ηγηθεί στη περιοχή,επικαλούμενη την δημοκρατία, την ελεύθερη αγορά, και την ισορροπία μεταξύκοσμικού και θρησκευτικού κράτους. Η στάση της στην αραβική άνοιξη, αποξένωσεκάπως τους ολιγαρχικούς και εκτός πραγματικότητας Άραβες ηγέτες του Κόλπου.
ΣτηνΕυρώπη, ο τουρκικός εθνικισμός έχει να αντιμετωπίσει ένα ευρύ και καλυμμένορατσισμό, και γενικά μια εχθρότητα. Ένας από τους πολλούς λόγουςπου η Τουρκία δεν έχει καταφέρει να ενταχθεί στην ΕΕ, είναι και το γενικόσυναίσθημα που αρχίζει από τον Πάπα και που καταλήγει στα μικρά δεξιά κόμματατης Ευρώπης, και που θέλει τους Τούρκους να μην είναι αρκετά Ευρωπαίοι, για ναενσωματωθούν στην ΕΕ.
Όσον αφορά στις ΗΠΑ, η Τουρκία αποτελεί έναατού. Την βλέπουν ως μια μετριοπαθή ισλαμική χώρα, σε αντίθεση με την Αίγυπτοπου πλέον ριζοσπαστικοποιείται, που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες του Ισραήλ στηπεριοχή, και που θα ανακόψει το ρωσικό μονοπώλιο στη προμήθεια της Ευρώπης μεφυσικό αέριο.
Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ταυποτιμητικά για τη Τουρκία λόγια ενός ανώνυμου Αμερικανού αξιωματούχου, όταν το2003 ο Erdogan αποπειράθηκε να εκβιάσει χρηματοδότηση $25 δισεκατομμυρίων,προκειμένου να επιτρέψει σε 40.000 Αμερικανούς στρατιώτες να εισβάλλουν στοΙράκ μέσω της Τουρκίας. Είχε πει λοιπόν, ότι «η Τουρκία νομίζει πως θακρατήσουμε το παζάρι ανοιχτό όλη την νύχτα…».
Πάντως οι ΗΠΑ είναι ευγνώμονες με την«επίθεση» των Τούρκων στον Άσαντ, αφού η τουρκική οργή σκεπάζει την πλήρηαδράνεια των ΗΠΑ και της Δύσης στη Συρία.
Από την πλευρά του, ο Erdogan μοιάζει παγιδευμένος στην κόντρα του με τηνΣυρία, στερούμενος πραγματικής γεωπολιτικής στήριξης, και δεν γνωρίζει πωςμπορεί να κάνει πίσω, χωρίς να ρεζιλευτεί, ή χωρίς να εμπλακεί σε μια πολεμικήσύγκρουση, η οποία θα διέλυε την περιοχή.
Αντίνα εκτονώσει την πίεση στη Συρία, η Άγκυρα την ενισχύει. Και αντί να φέρεται ωςένας νηφάλιος μεσάζοντας διαπραγματευτής, ο Erdogan μετατρέπει την χώρα του σε«σκυλάκι» της Δύσης.
Το περιοδικό Economist διακρίνειαυτοκρατορικές τάσεις στην εξωτερική πολιτική της Άγκυρας, και γράφει πως «ότανη Τουρκία είχε τη δυνατότητα να συνομιλεί με όλους τους παίκτες, ήταναποτελεσματική… τώρα όμως έχει επιλέξει πλευρές».
Πρόκειται για μια εξαιρετική και συνάμαμελαγχολική διαπίστωση αναφορικά με την πολιτική στη Μ. Ανατολή, όπου ηΤουρκία, τους τελευταίους 12 μήνες, έχασε το βασικό της όπλο, αυτό του«ειλικρινούς μεσολαβητή».
Τον ρόλο αυτό άρχισε να τον αναλαμβάνειπλέον η Κίνα, που συνεχίζει να έχει καλές σχέσεις τόσο με το Ιράν, όσο και μετην Σαουδική Αραβία.
http://www.atimes.com/atimes/China/ND21Ad02.html
S.A.
πηγη:antinews.gr
Αν όμως κρίνουμε από την τελευταία αυτήεπίσκεψη, η Τουρκία έχει ακόμη πολλή δουλειά. Μέχρι και η κορυφαία αγγλόφωνηεφημερίδα Hurriyet, μπέρδεψε το όνομα του Κινέζου πρωθυπουργού Wen Jiabao!
Στο ζήτημα της Συρίας, η Τουρκία γύρισε τηνπλάτη της στο καθεστώς Άσαντ, ενώ η Κίνα κινείται δραστήρια στην όληειρηνευτική διαδικασία. Ο Erdogan μάλιστα, άφησε να εννοηθεί πως το Πεκίνοαλλάζει τις θέσεις του σταδιακά. Την δήλωση αυτήν την έκανε στο αεροδρόμιο,πριν την αναχώρησή του, ίσως για να μην προλάβει τις αντιδράσεις των Κινέζωναξιωματούχων.
Η εφημερίδα Zaman φιλοξένησε τις απόψειςενός Τούρκου ακαδημαϊκού, που υποστηρίζει ότι «η Ρωσία και η Κίνα άρχισαννα αναθεωρούν τη στάση τους και προσεγγίζουν αυτήν της Τουρκίας… δεν θέλουν ναείναι αντιμέτωπες με την Δύση και με την Τουρκία…». Το Πεκίνο δεν απάντησε.
Γενικά, η κινεζική πρωτοβουλία στο ζήτημα της ειρήνευσης στη Συρία, αποτελείμια από τις πιο σημαντικές γεωπολιτικές κινήσεις της δεκαετίας. Είναι πολύαμφίβολο όμως, αν το αν το Πεκίνο θα μοιράζονταν τις σκέψεις του με τονErdogan.
Μάλιστα, λίγο μετά την αναχώρηση του Τούρκου πρωθυπουργού, η Κίνα υποδέχθηκεεπίσημα τον υπουργό Εξωτερικών της Συρίας Walid Moallem, και επιβεβαίωσε τηνπρόθεσή της να στηρίξει την αποστολή ειρήνης του Kofi Annan.
Το μήνυμα που προκύπτει από τα παραπάνω,είναι προς την Άγκυρα, και μάλιστα της λέει πως το Πεκίνο χειρίζεταιάμεσα το ζήτημα, χωρίς να χρειάζεται να συμβουλευτεί την Τουρκία.
Στην πραγματικότητα, η Τουρκία είναι εντελώςεκτός φάσης αναφορικά με τη Συρία, και μάλιστα είναι τυχερή που η διεθνήςκοινότητα δεν την έχει «μαλώσει» ακόμη.
Προς τα τέλη του 2011, ο Erdogan άρχισε ναβλέπει την Συρία ως μια ακόμη Λιβύη. Η χώρα του είχε στραφεί εναντίον τουΚαντάφι, όταν το ΝΑΤΟ, ο Αραβικός Σύνδεσμος, και το Συμβούλιο Συνεργασίας τουΚόλπου αποφάσισαν να τον ανατρέψουν, με αποτέλεσμα ο Erdogan να πιστώνεται τογεγονός ότι οι αεροπορικές επιχειρήσεις ήταν του ΝΑΤΟ και όχι της Γαλλίας ή τηςΒρετανίας αποκλειστικά.
Όσο αυξάνονταν οι πιέσεις κατά του καθεστώτος Άσαντ, τόσο η Τουρκία άρχισε ναπροσδοκά σε μια αλλαγή του, ίσως με ένα νέο και πιο ισχυρό σουνίτικοστοιχείο, και πρόθυμη να αποτελέσει τον υποστηρικτή του. Για αυτό και η Άγκυραένωσε τη φωνή της με όλους όσους ήθελαν να φύγει ο Άσαντ.
Παρά τη διεθνή όμως άποψη, η Δύση δεν επενέβη στη Συρία. Ο Άσαντ παραμένει στηΔαμασκό, και η Τουρκία για μια ακόμη φορά επέλεξε λάθος πλευρά. Αντί ναπαραδεχτεί όμως το λάθος της, και να προσπαθήσει να μπαλώσει τα πράγματα,συντάσσεται με την συριακή αντιπολίτευση, που σε έναν βαθμό είναι καιροσκοπική.Μάλιστα, ο Erdogan δεν περιορίζει την άτσαλη ρητορική του, κατηγορώντας συνεχώςτον Άσαντ, σε σημείο που η όποια αναθέρμανση των σχέσεών τους να είναι στομέλλον πολιτικά αδύνατη.
Η στάση του προκαλεί διπλωματικέςεπιπτώσεις. Το Ιράν, για παράδειγμα, που παραδοσιακά έβλεπε την Τουρκία ωςυποστηρικτή του απέναντι στη Δύση σε σχέση με το πυρηνικό του πρόγραμμα, άρχισενα αλλάζει θέσεις εξαιτίας της φιλοδυτικής μεταστροφής της Άγκυρας, τόσο στοσυριακό ζήτημα, όσο και σε αυτό της νατοϊκής πυραυλικής άμυνας. Οι γέφυρες μετην Τεχεράνη κάηκαν, όταν ο Erdogan δήλωσε πως το Ιράν δεν είναι ειλικρινές,και πως έτσι χάνει το διεθνές του κύρος!
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Erdogan κατάφερε να αποξενώσει τη χώρα του από τηνΣυρία, την Ρωσία, και το Ιράν. Και αφού η Τουρκία εξαρτάται ενεργειακά από τιςδυο τελευταίες, το κατόρθωμά του είναι περίεργο! Και αν συνεχίσει έτσι, θααποξενωθεί και από την Κίνα. Αυτό δεν αποτελεί καθόλου θετική εξέλιξη για τονΤούρκο πολιτικό, η ισχύς του οποίου βασίζεται στην οικονομική ανάπτυξη, και όχιστα διπλωματικά προβλήματα.
Η μεγάλη προτεραιότητα της επίσκεψης τουErdogan στην Κίνα ήταν η περαιτέρω ανάπτυξη οικονομικών και εμπορικών σχέσεωνμε το Πεκίνο που ανθεί οικονομικά. Παράλληλα, ήθελε να επιδείξει το διεθνέςκύρος της χώρας του, για αυτό και επισκέφτηκε τη περιοχή Xinjiang, όπουκατοικούν 10 εκατ. Ουιγούροι, που έχουν πολιτισμικούς και γλωσσικούς δεσμούς μετους Τούρκους. Η πολιτική και πολιτισμική καταπίεση που υφίστανται οι εν λόγωμειονοτικοί, αποτελεί ένα ακόμη καυτό ζήτημα για τον Erdogan, που το 2009εξόργισε το Πεκίνο, όταν με αφορμή την εξέγερση της περιοχής, ο Τούρκοςπρωθυπουργός χαρακτήρισε την κινεζική αντίδραση ως ένα είδος γενοκτονίας!
Στην πρώτη όμως επίσκεψη των τελευταίων 27 ετών Τούρκου ηγέτη στη Κίνα, οErdogan προσπάθησε να μην συγχύσει τους οικοδεσπότες του. Το μόνο αξιοπρόσεκτοπου έκανε, ήταν να φωτογραφηθεί με την εθνική στολή των Ουιγούρων, σουβλίζονταςαρνί Σεγενικές γραμμές, ο διεθνής ρόλος της Τουρκίας, περιορίζεται σημαντικά από μιακληρονομιά θεσμοθετημένου εθνικού σωβινισμού. Οι φυσικοί σύμμαχοι της χώραςβρίσκονται στην Κ. Ασία, ενώ στην Μ. Ανατολή η Τουρκία στέκεται μόνη της. Όταναρχίζει να δείχνει μια επιθετική στάση, οι γείτονές της εκφράζουν δυσαρέσκεια. Η χώρα βρίσκεται στα μαχαίρια με κάθε έναν σχεδόν από τουςγείτονές της, εκτός από την Γεωργία και την Βουλγαρία. Η Ελλάδα, η Συρία, τοΙράν, και η Αρμενία έχουν μια χρόνια κόντρα με την Άγκυρα. Αν προσθέσουμε καιτους Σιίτες του Ιράκ, τότε η λίστα αυτή διευρύνεται.
Και επίσης υπάρχει η διαρκής εμπόλεμηκατάσταση με τους Κούρδους αυτονομιστές, που τα δυτικά ΜΜΕ δείχνουν να αγνοούν.Αυτό ίσως και να εξηγεί το γιατί οι Κούρδοι της Συρίας δεν συμμετέχουν στηπροσπάθεια ανατροπής του Άσαντ.
Ούτε στον Περσικό Κόλπο είναι εύκολο για τον Erdogan να βρει φίλους. Οιαρτηριοσκληρωτικές, συντηρητικές, θεοκρατικές, και πετρελαιοπαραγωγές χώρες τουΚόλπου, δεν βλέπουν με καλό μάτι την απόπειρα της Τουρκίας να ηγηθεί στη περιοχή,επικαλούμενη την δημοκρατία, την ελεύθερη αγορά, και την ισορροπία μεταξύκοσμικού και θρησκευτικού κράτους. Η στάση της στην αραβική άνοιξη, αποξένωσεκάπως τους ολιγαρχικούς και εκτός πραγματικότητας Άραβες ηγέτες του Κόλπου.
ΣτηνΕυρώπη, ο τουρκικός εθνικισμός έχει να αντιμετωπίσει ένα ευρύ και καλυμμένορατσισμό, και γενικά μια εχθρότητα. Ένας από τους πολλούς λόγουςπου η Τουρκία δεν έχει καταφέρει να ενταχθεί στην ΕΕ, είναι και το γενικόσυναίσθημα που αρχίζει από τον Πάπα και που καταλήγει στα μικρά δεξιά κόμματατης Ευρώπης, και που θέλει τους Τούρκους να μην είναι αρκετά Ευρωπαίοι, για ναενσωματωθούν στην ΕΕ.
Όσον αφορά στις ΗΠΑ, η Τουρκία αποτελεί έναατού. Την βλέπουν ως μια μετριοπαθή ισλαμική χώρα, σε αντίθεση με την Αίγυπτοπου πλέον ριζοσπαστικοποιείται, που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες του Ισραήλ στηπεριοχή, και που θα ανακόψει το ρωσικό μονοπώλιο στη προμήθεια της Ευρώπης μεφυσικό αέριο.
Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ταυποτιμητικά για τη Τουρκία λόγια ενός ανώνυμου Αμερικανού αξιωματούχου, όταν το2003 ο Erdogan αποπειράθηκε να εκβιάσει χρηματοδότηση $25 δισεκατομμυρίων,προκειμένου να επιτρέψει σε 40.000 Αμερικανούς στρατιώτες να εισβάλλουν στοΙράκ μέσω της Τουρκίας. Είχε πει λοιπόν, ότι «η Τουρκία νομίζει πως θακρατήσουμε το παζάρι ανοιχτό όλη την νύχτα…».
Πάντως οι ΗΠΑ είναι ευγνώμονες με την«επίθεση» των Τούρκων στον Άσαντ, αφού η τουρκική οργή σκεπάζει την πλήρηαδράνεια των ΗΠΑ και της Δύσης στη Συρία.
Από την πλευρά του, ο Erdogan μοιάζει παγιδευμένος στην κόντρα του με τηνΣυρία, στερούμενος πραγματικής γεωπολιτικής στήριξης, και δεν γνωρίζει πωςμπορεί να κάνει πίσω, χωρίς να ρεζιλευτεί, ή χωρίς να εμπλακεί σε μια πολεμικήσύγκρουση, η οποία θα διέλυε την περιοχή.
Αντίνα εκτονώσει την πίεση στη Συρία, η Άγκυρα την ενισχύει. Και αντί να φέρεται ωςένας νηφάλιος μεσάζοντας διαπραγματευτής, ο Erdogan μετατρέπει την χώρα του σε«σκυλάκι» της Δύσης.
Το περιοδικό Economist διακρίνειαυτοκρατορικές τάσεις στην εξωτερική πολιτική της Άγκυρας, και γράφει πως «ότανη Τουρκία είχε τη δυνατότητα να συνομιλεί με όλους τους παίκτες, ήταναποτελεσματική… τώρα όμως έχει επιλέξει πλευρές».
Πρόκειται για μια εξαιρετική και συνάμαμελαγχολική διαπίστωση αναφορικά με την πολιτική στη Μ. Ανατολή, όπου ηΤουρκία, τους τελευταίους 12 μήνες, έχασε το βασικό της όπλο, αυτό του«ειλικρινούς μεσολαβητή».
Τον ρόλο αυτό άρχισε να τον αναλαμβάνειπλέον η Κίνα, που συνεχίζει να έχει καλές σχέσεις τόσο με το Ιράν, όσο και μετην Σαουδική Αραβία.
http://www.atimes.com/atimes/China/ND21Ad02.html
S.A.
πηγη:antinews.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Φουσκωτό με μετανάστες στην Κέρκυρα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
