2014-06-06 23:12:30
Analyst Team
Οι Πολίτες της χώρας φοβούνται τον ίδιο τους τον εαυτό, το «ναζί» μέσα τους, το μοναχικό και άγριο λύκο της στέπας – προσπαθώντας αδιάκοπα να τον αποβάλλουν ή να τον εξημερώσουν, παραποιώντας «κατ’ ανάγκη» τα γεγονότα
Είναι προφανές ότι, λόγω της αυταρχικής πολιτικής της καγκελαρίου, σε συνδυασμό με την αδυναμία των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, η Ευρώπη είναι ξανά αντιμέτωπη με το πρόβλημα, το οποίο τη βασανίζει από το 15ο αιώνα και εντεύθεν: με το γερμανικό πρόβλημα, σύμφωνα με γνωστό ιστορικό.
Ειδικότερα, αυτό δεν σημαίνει πως η Γερμανία δεν έχει προσφέρει τίποτα στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια της ιστορίας – ούτε φυσικά ότι την κατακρίνουμε, επειδή είναι ένας από τους δύο μεγάλους και φανατικούς εχθρούς της Ελλάδας (άρθρο).
Αντίθετα, η προσφορά της στην οικονομία, στην πολιτική και στον πολιτισμό της ηπείρου μας, είναι αναμφισβήτητη – αν και έχει επισκιασθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα εγκλήματα του 2ου Παγκοσμίου πολέμου. Ιδιαίτερα από το ολοκαύτωμα, το οποίο είναι το πλέον φρικιαστικό – μοναδικό ευτυχώς στη σύγχρονη ανθρώπινη ιστορία.
Φυσικά, ελάχιστοι πιστεύουν ότι, πίσω από τα τρομακτικά και αιμοσταγή εγκλήματα, ευρισκόταν «το αόρατο χέρι του Χίτλερ» - καθώς επίσης κάποιοι άγνωστοι «ναζί», οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τους τότε Γερμανούς.
Απλούστατα, ο «μύθος» οφείλεται στο ότι, οι Γερμανοί φοβούνται τον ίδιο τους τον εαυτό, το «ναζί» μέσα τους, το μοναχικό και άγριο λύκο της στέπας του H.Hesse – προσπαθώντας αδιάκοπα να τον αποβάλλουν ή να τον εξημερώσουν, παραποιώντας «κατ’ ανάγκη» τα γεγονότα.
Από την άλλη πλευρά, οι Ευρωπαίοι φοβούνται μήπως ξυπνήσει ξανά το «τέρας» – θεωρώντας πως η ενοχοποίηση ενός «θηρίου», το οποίο πιστεύουν αυθαίρετα ότι γεννήθηκε τη δεκαετία του ’30 και έχει πλέον πεθάνει οριστικά, είναι αρκετή για να διώξει τον εφιάλτη μία για πάντα από την ήπειρο τους.
Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω, υπάρχουν δύο κεντρικές ερωτήσεις, στις οποίες θα έπρεπε να απαντήσει η Ευρώπη, εάν θέλει να αποφύγει την επανάληψη της ιστορίας και να μην καταστραφεί ξανά.
.
(α) Πως θα πρέπει να συμπεριφερθεί η ήπειρος με τη Γερμανία, μετά την ανεύθυνη εκ μέρους των υπολοίπων μεγάλων δυνάμεων ένωση της; Με αυτή τη μεγάλη σε πληθυσμό χώρα, η οποία κυριαρχεί οικονομικά στην καρδιά της Ευρώπης;
(β) Πως μπορεί να εξημερωθεί η Γερμανία και πως θα αποφευχθεί η κλιμάκωση της ισχύος της, καθώς επίσης η έμφυτη επιθυμία της να αναδειχθεί στον απολυταρχικό ηγεμόνα της Ευρώπης;
.
Συνεχίζοντας, το γερμανικό πρόβλημα είναι ουσιαστικά η φυσική ισχύς της χώρας, καθώς επίσης η έλλειψη συνοχής στο εσωτερικό της, αφού ήταν ανέκαθεν διαιρεμένη – αρχικά θρησκευτικά και αργότερα πολιτικά, σε δουκάτα και ηγεμονίες.
Μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο δε σε Ανατολική και Δυτική, σε κομμουνιστική και καπιταλιστική – ένας απίστευτος διαχρονικός «δυϊσμός», ο οποίος τεκμηριώνει τη σχιζοειδή προσωπικότητα μίας ολόκληρης χώρας και ενός λαού, ο οποίος θυμίζει τον Ιανό σε όλες του τις εκφάνσεις.
Ακόμη και στην κοινωνική ή στην πολιτική ζωή, στο εσωτερικό της και διεθνώς, η χώρα «πολιτεύεται και αντιπολιτεύεται» ταυτόχρονα – με αποτέλεσμα να είναι τόσο ασταθής στο εσωτερικό της και τόσο συγκεχυμένα ισχυρή στο εξωτερικό, ώστε να μπορεί να διαταράσσει επικίνδυνα την ισορροπία στην Ευρώπη. Εάν η ισχυρή αυτή Γερμανία λοιπόν δεν συμμετέχει σε ένα σταθερό πολιτικό πλαίσιο, τα επακόλουθα για την Ευρώπη και τον πλανήτη θα είναι πάντοτε οδυνηρά – όπως συνέβη και στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο (άρθρο).
Η επόμενη ερώτηση τώρα, η οποία θα έπρεπε να απαντηθεί επίσης, είναι το πως μπορεί η Γερμανία να συμβάλλει στην υπεράσπιση των δημοκρατικών αξιών, καθώς επίσης στη συλλογική ασφάλεια της Δύσης. Κάτι ανάλογο δηλαδή με την απαίτηση απέναντι στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στη Γερμανία εκείνης της εποχής, να προστατεύσει την Ευρώπη από τους Τούρκους – όπου δυστυχώς εγκατέλειψε την Κωνσταντινούπολη το 1453 στη μοίρα της, παρά το ότι είχε αμυνθεί σθεναρά επί δύο μήνες, περιμένοντας την υπεσχημένη βοήθεια της Δύσης.
Το ενδιαφέρον βέβαια της Γερμανίας έχει επικεντρωθεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό: στην «ειρηνική διείσδυση» σε όλες τις χώρες της ΕΕ, με οικονομικά μέσα και με τη βοήθεια της κρίσης χρέους – με στόχο την απόλυτη ηγεμονία της ηπείρου.
Ήδη δε, οι επιθυμίες της καγκελαρίου αποτελούν εντολές για όλους τους υπόλοιπους ηγέτες - ενώ καταφέρνει να υπερισχύει συνεχώς, γεγονός που τεκμηριώνεται από την πολιτική λιτότητας χωρίς αναπτυξιακά μέτρα, την οποία έχει επιβάλλει μονομερώς, παρά το ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι αντίθετοι.
Εάν δε σημειώσει κανείς πως η Γερμανία έχει ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης, όσον αφορά την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, λόγω της πολιτικής που εφάρμοσε μετά το 2000 (ανάλυση), με αποτέλεσμα να αυξάνεται συνεχώς η συγκριτική ισχύς της στην ευρωπαϊκή οικονομία, εις βάρος όλων των υπολοίπων κρατών (γράφημα βιομηχανικής παραγωγής), θα κατανοήσει πως είναι αδύνατον να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.
.
Η εξέλιξη της βιομηχανικής ανάπτυξης κατά χώρα
.
Ολοκληρώνοντας, εάν δεν επιλυθεί το γερμανικό πρόβλημα, η ήπειρος μας θα οδηγηθεί ξανά σε μεγάλες περιπέτειες – πόσο μάλλον όταν το θηρίο έχει αρχίσει ήδη να ξυπνάει, ενώ την ίδια στιγμή τα μαύρα σύννεφα του φασισμού, με γενεσιουργό αιτία την προκληθείσα, κυρίως από τη Γερμανία, κρίση χρέους, έχουν καλύψει τον ουρανό αρκετών χωρών.
Το οξύμωρο δε γεγονός είναι το ότι, για να διασωθούμε από την καταιγίδα που προβλέπεται, πρέπει προηγουμένως να διασώσουμε τους συμπαθέστατους Γερμανούς, από τον ίδιο τους τον εαυτό και την κυβέρνηση τους – κάτι που σημαίνει πως οι πρωθυπουργοί των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, θα πρέπει να πάψουν να υποτάσσονται στις εντολές της καγκελαρίου, η οποία εγκυμονεί ακούσια έναν νέο δικτάτορα.
Analyst.gr Team
© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.
InfoGnomon
Οι Πολίτες της χώρας φοβούνται τον ίδιο τους τον εαυτό, το «ναζί» μέσα τους, το μοναχικό και άγριο λύκο της στέπας – προσπαθώντας αδιάκοπα να τον αποβάλλουν ή να τον εξημερώσουν, παραποιώντας «κατ’ ανάγκη» τα γεγονότα
Είναι προφανές ότι, λόγω της αυταρχικής πολιτικής της καγκελαρίου, σε συνδυασμό με την αδυναμία των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, η Ευρώπη είναι ξανά αντιμέτωπη με το πρόβλημα, το οποίο τη βασανίζει από το 15ο αιώνα και εντεύθεν: με το γερμανικό πρόβλημα, σύμφωνα με γνωστό ιστορικό.
Ειδικότερα, αυτό δεν σημαίνει πως η Γερμανία δεν έχει προσφέρει τίποτα στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια της ιστορίας – ούτε φυσικά ότι την κατακρίνουμε, επειδή είναι ένας από τους δύο μεγάλους και φανατικούς εχθρούς της Ελλάδας (άρθρο).
Αντίθετα, η προσφορά της στην οικονομία, στην πολιτική και στον πολιτισμό της ηπείρου μας, είναι αναμφισβήτητη – αν και έχει επισκιασθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα εγκλήματα του 2ου Παγκοσμίου πολέμου. Ιδιαίτερα από το ολοκαύτωμα, το οποίο είναι το πλέον φρικιαστικό – μοναδικό ευτυχώς στη σύγχρονη ανθρώπινη ιστορία.
Φυσικά, ελάχιστοι πιστεύουν ότι, πίσω από τα τρομακτικά και αιμοσταγή εγκλήματα, ευρισκόταν «το αόρατο χέρι του Χίτλερ» - καθώς επίσης κάποιοι άγνωστοι «ναζί», οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τους τότε Γερμανούς.
Απλούστατα, ο «μύθος» οφείλεται στο ότι, οι Γερμανοί φοβούνται τον ίδιο τους τον εαυτό, το «ναζί» μέσα τους, το μοναχικό και άγριο λύκο της στέπας του H.Hesse – προσπαθώντας αδιάκοπα να τον αποβάλλουν ή να τον εξημερώσουν, παραποιώντας «κατ’ ανάγκη» τα γεγονότα.
Από την άλλη πλευρά, οι Ευρωπαίοι φοβούνται μήπως ξυπνήσει ξανά το «τέρας» – θεωρώντας πως η ενοχοποίηση ενός «θηρίου», το οποίο πιστεύουν αυθαίρετα ότι γεννήθηκε τη δεκαετία του ’30 και έχει πλέον πεθάνει οριστικά, είναι αρκετή για να διώξει τον εφιάλτη μία για πάντα από την ήπειρο τους.
Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω, υπάρχουν δύο κεντρικές ερωτήσεις, στις οποίες θα έπρεπε να απαντήσει η Ευρώπη, εάν θέλει να αποφύγει την επανάληψη της ιστορίας και να μην καταστραφεί ξανά.
.
(α) Πως θα πρέπει να συμπεριφερθεί η ήπειρος με τη Γερμανία, μετά την ανεύθυνη εκ μέρους των υπολοίπων μεγάλων δυνάμεων ένωση της; Με αυτή τη μεγάλη σε πληθυσμό χώρα, η οποία κυριαρχεί οικονομικά στην καρδιά της Ευρώπης;
(β) Πως μπορεί να εξημερωθεί η Γερμανία και πως θα αποφευχθεί η κλιμάκωση της ισχύος της, καθώς επίσης η έμφυτη επιθυμία της να αναδειχθεί στον απολυταρχικό ηγεμόνα της Ευρώπης;
.
Συνεχίζοντας, το γερμανικό πρόβλημα είναι ουσιαστικά η φυσική ισχύς της χώρας, καθώς επίσης η έλλειψη συνοχής στο εσωτερικό της, αφού ήταν ανέκαθεν διαιρεμένη – αρχικά θρησκευτικά και αργότερα πολιτικά, σε δουκάτα και ηγεμονίες.
Μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο δε σε Ανατολική και Δυτική, σε κομμουνιστική και καπιταλιστική – ένας απίστευτος διαχρονικός «δυϊσμός», ο οποίος τεκμηριώνει τη σχιζοειδή προσωπικότητα μίας ολόκληρης χώρας και ενός λαού, ο οποίος θυμίζει τον Ιανό σε όλες του τις εκφάνσεις.
Ακόμη και στην κοινωνική ή στην πολιτική ζωή, στο εσωτερικό της και διεθνώς, η χώρα «πολιτεύεται και αντιπολιτεύεται» ταυτόχρονα – με αποτέλεσμα να είναι τόσο ασταθής στο εσωτερικό της και τόσο συγκεχυμένα ισχυρή στο εξωτερικό, ώστε να μπορεί να διαταράσσει επικίνδυνα την ισορροπία στην Ευρώπη. Εάν η ισχυρή αυτή Γερμανία λοιπόν δεν συμμετέχει σε ένα σταθερό πολιτικό πλαίσιο, τα επακόλουθα για την Ευρώπη και τον πλανήτη θα είναι πάντοτε οδυνηρά – όπως συνέβη και στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο (άρθρο).
Η επόμενη ερώτηση τώρα, η οποία θα έπρεπε να απαντηθεί επίσης, είναι το πως μπορεί η Γερμανία να συμβάλλει στην υπεράσπιση των δημοκρατικών αξιών, καθώς επίσης στη συλλογική ασφάλεια της Δύσης. Κάτι ανάλογο δηλαδή με την απαίτηση απέναντι στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στη Γερμανία εκείνης της εποχής, να προστατεύσει την Ευρώπη από τους Τούρκους – όπου δυστυχώς εγκατέλειψε την Κωνσταντινούπολη το 1453 στη μοίρα της, παρά το ότι είχε αμυνθεί σθεναρά επί δύο μήνες, περιμένοντας την υπεσχημένη βοήθεια της Δύσης.
Το ενδιαφέρον βέβαια της Γερμανίας έχει επικεντρωθεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό: στην «ειρηνική διείσδυση» σε όλες τις χώρες της ΕΕ, με οικονομικά μέσα και με τη βοήθεια της κρίσης χρέους – με στόχο την απόλυτη ηγεμονία της ηπείρου.
Ήδη δε, οι επιθυμίες της καγκελαρίου αποτελούν εντολές για όλους τους υπόλοιπους ηγέτες - ενώ καταφέρνει να υπερισχύει συνεχώς, γεγονός που τεκμηριώνεται από την πολιτική λιτότητας χωρίς αναπτυξιακά μέτρα, την οποία έχει επιβάλλει μονομερώς, παρά το ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι αντίθετοι.
Εάν δε σημειώσει κανείς πως η Γερμανία έχει ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης, όσον αφορά την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, λόγω της πολιτικής που εφάρμοσε μετά το 2000 (ανάλυση), με αποτέλεσμα να αυξάνεται συνεχώς η συγκριτική ισχύς της στην ευρωπαϊκή οικονομία, εις βάρος όλων των υπολοίπων κρατών (γράφημα βιομηχανικής παραγωγής), θα κατανοήσει πως είναι αδύνατον να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.
.
Η εξέλιξη της βιομηχανικής ανάπτυξης κατά χώρα
.
Ολοκληρώνοντας, εάν δεν επιλυθεί το γερμανικό πρόβλημα, η ήπειρος μας θα οδηγηθεί ξανά σε μεγάλες περιπέτειες – πόσο μάλλον όταν το θηρίο έχει αρχίσει ήδη να ξυπνάει, ενώ την ίδια στιγμή τα μαύρα σύννεφα του φασισμού, με γενεσιουργό αιτία την προκληθείσα, κυρίως από τη Γερμανία, κρίση χρέους, έχουν καλύψει τον ουρανό αρκετών χωρών.
Το οξύμωρο δε γεγονός είναι το ότι, για να διασωθούμε από την καταιγίδα που προβλέπεται, πρέπει προηγουμένως να διασώσουμε τους συμπαθέστατους Γερμανούς, από τον ίδιο τους τον εαυτό και την κυβέρνηση τους – κάτι που σημαίνει πως οι πρωθυπουργοί των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, θα πρέπει να πάψουν να υποτάσσονται στις εντολές της καγκελαρίου, η οποία εγκυμονεί ακούσια έναν νέο δικτάτορα.
Analyst.gr Team
© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.
InfoGnomon
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η ιδιωτικοποίηση του νερού
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
