2012-04-24 15:49:05
Με αφορμή την πολιτική αυτοκτονία/δολοφονία του δασκάλου Σάββα Μ. παρατήρησα και εδώ, αλλά και σε άλλα blogs, κάποια σχόλια που κριτίκαραν τους ανθρώπους που λυγίζουν και αυτοκτονούν, αντί να πάρουν το όπλο και να κάνουν ντου και να πέσουν μαχόμενοι στην πρώτη γραμμή.
Έχω λοιπόν να πω τα εξής, αντιγράφοντας σχόλιο σχετικό που έγραψα.
Και ο Δημήτρης Χ. και ο Σάββας Α. ήταν πρωτοπόροι στους κοινωνικούς αγώνες και αυτό δεν μπορεί να τους το αμφισβητήσει κανείς.
Ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή, όπως ήμασταν κι εμείς.
Η επανάσταση δεν έγινε, ίσως γιατίδ εν ήμασταν έτοιμοι ακόμη. Ίσως να μην το θέλαμε και τόσο.
Δυστυχώς αυτοί λύγισαν από την απελπισία και ενδεχομένως και από κάποια άλλα πιο προσωπικά προβλήματα.
Και δε λύγισαν όπως άλλοι που λυγίζουν από τη φιλαργυρία ή τη φιλαυτία και προσχωρούν αλλού, κοιτάζοντας το τομαράκι τους.
Λύγισαν από την πολλή τους θέληση να αλλάξουν τα πράγματα.
Δεν μπορώ να απαιτήσω από κανέναν να γίνει Παλαιστίνιος μουτζαχεντίν, να ζωστεί με εκρηκτικά και να πάει να "σκάσει" κάπου.
Όχι απλά δεν το απαιτώ, αλλά δεν το θέλω κιόλας.
Οι λαικοί αγωνιστές αντιλαμβάνονται την επανάσταση ως μαζική πάλη και όχι ως ατομική.
Τι νόημα έχει να πάρουν το όπλο και να αρχίσουν να γαζώνουν κόσμο;
Δεν ήταν φονιάδες. Ούτε εμείς είμαστε.
Το όπλο το παίρνει στο χέρι του ο λαός.
Δεν το παίρνει ο Μήτσος, ο Κώστας, ο Γιάννης, ο Παντελής, η Μαρία κι η Νατάσα.
Αν το πάρουν αυτοί, τότε μόνο ζημιά θα κάνουν.
Διότι υπ' αυτή την έννοια θα πρέπει να πανηγυρίζουμε και για τις μολότωφ κλπ και να τις θεωρούμε μέρος των λαικών αγώνων και μάλιστα χρήσιμο μέρος τους.
Εγώ είμαι ενάντια στις πράξεις ατομικής πάλης.
Ή θα παλέψουμε μαζικά ή θα κάτσουμε στα αυγά μας.
Δεν έχει νόημα να σκοτωθεί κόσμος για να ικανοποιηθούν προσωπικά καπρίτσια ή στρατηγικές.
Να μη σκοτωθεί κόσμος ούτε από δω ούτε από κει, αν δεν πρόκειται για κάποια μαζική επανάσταση, κάποια μαζική πάλη.
Τι να το κάνω να σκοτωθεί ένας μπάτσος;
(μη γελιέσαι, τον Μπένι και τον Αντωνάκη δεν υπάρχει περίτπωση να τους πετύχεις).
Γιατί τότε πάμε σε λογικές τρομοκρατίας.
Άλλο 17Ν και ΕΛΑ και άλλο επανάσταση.
Εγώ δεν είμαι με τη 17Ν και τον ΕΛΑ, είμαι με την επανάσταση, γι αυτό και δεν επικροτώ μορφές ατομικής πάλης.
Και αν είχα μπροστά μου τον Δημήτρη Χ. ή τον Σάββα Α. με το όπλο στο χέρι δε θα τους έλεγα να το στρέψουν άλλού.
Θα τους έλεγα να το κατεβάσουν, ώσπου να τα σηκώσουμε τα όπλα πολλοί μαζί.
Θα τους έλεγα να αντέξουν λίγο ακόμα, ότι δεν είναι μόνοι (γιατί αυτοί που αυτοκτονούν πάντα αισθάνονται μόνοι), ότι όλοι μαζί θα παλέψουμε για την ανατροπή του σάπιου καθεστώτος.
Όχι, να μη χύνεται άδικο αίμα.
Η ανθρώπινη ζωή είναι υέρτατη αξία, ανάλογη της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας.
Και δεν αφαιρείς την αξιοπρέπεια και την ελευθερία για να κερδίσεις τη ζωή.
Ομοίως δεν αφαιρείς τη ζωή για να κερδίσεις την αξιοπρέπεια και την ελευθερία.
Δεν ξέρω αν θα τους έπειθα.
Φαντάζομαι τα ίδια θα τους είπαν και οι δικοί τους άνθρωποι.
Πάντως σίγουρα δε θα τους προέτρεπα να πάνε μόνοι να γαζώσουν όποιον "εχθρό" βρουν μπροστά τους.
Θα μπορούσε κι ο Σολωμός Σολωμού να πάρει ένα όπλο να γεμίσει σφαίρες τον Τούρκο φαντάρο που φύλαγε τα σύνορα στην πράσινη γραμμή.
Τι νόημα θα είχε;
Απλά θα βύθιζε μια οικογένεια στο πένθος, θα κατατασσόταν στους φονιάδες εν καιρώ ειρήνης και σίγουρα ο Κυπριακός λαός θα αντιμετώπιζε τα σκληρά αντίποινα του Τουρκικού ψευδοκράτους, θρηνώντας ενδεχομένως και άλλα θύματα.
Όχι όμως!
Προσέδωσε στο τέλος της ζωής του μια τεράστια συμβολική αξία, απ' αυτές που μένουν για πάντα χαραγμένες στις καρδιές ολόκληρων λαών.
Αυτοί οι "ιδανικοί αυτόχειρες" που χαρίζουν τη ζωή τους στο όνομα των λαικών αγώνων δεν υπόκεινται στην στενή πολιτική κριτική του καθενός μας και με την πράξη τους μας αφαιρούν το δικαίωμα να μετρήσουμε μικρά "συν και πλην" στην πράξη τους.
Με βρίσκει αντίθετο κάθε αυτοκτονία.
Αλλά τι μπορώ να τους πω εγώ;
Τι να τους πω απ' τη ζωή μου;
Μέσα σε μια στιγμή αυτοί, ζήσαν εκατό ζωές.
Ίσως γελάστηκαν από τις προσδοκίες τους να βρει ο εκκούσιος θάνατός τους την αγωνιστική ανταπόκριση που επιθυμούσαν.
Ίσως γελούν ακούγοντάς μας να συζητάμε για όλα αυτά με περισπούδαστες αναλύσεις.
Φεύγουν πάντα γελαστοί και γελασμένοι.
Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
Με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
Πάντα γελαστοί και γελασμένοι...
toixo-toixo.blogspot.com
Έχω λοιπόν να πω τα εξής, αντιγράφοντας σχόλιο σχετικό που έγραψα.
Και ο Δημήτρης Χ. και ο Σάββας Α. ήταν πρωτοπόροι στους κοινωνικούς αγώνες και αυτό δεν μπορεί να τους το αμφισβητήσει κανείς.
Ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή, όπως ήμασταν κι εμείς.
Η επανάσταση δεν έγινε, ίσως γιατίδ εν ήμασταν έτοιμοι ακόμη. Ίσως να μην το θέλαμε και τόσο.
Δυστυχώς αυτοί λύγισαν από την απελπισία και ενδεχομένως και από κάποια άλλα πιο προσωπικά προβλήματα.
Και δε λύγισαν όπως άλλοι που λυγίζουν από τη φιλαργυρία ή τη φιλαυτία και προσχωρούν αλλού, κοιτάζοντας το τομαράκι τους.
Λύγισαν από την πολλή τους θέληση να αλλάξουν τα πράγματα.
Δεν μπορώ να απαιτήσω από κανέναν να γίνει Παλαιστίνιος μουτζαχεντίν, να ζωστεί με εκρηκτικά και να πάει να "σκάσει" κάπου.
Όχι απλά δεν το απαιτώ, αλλά δεν το θέλω κιόλας.
Οι λαικοί αγωνιστές αντιλαμβάνονται την επανάσταση ως μαζική πάλη και όχι ως ατομική.
Τι νόημα έχει να πάρουν το όπλο και να αρχίσουν να γαζώνουν κόσμο;
Δεν ήταν φονιάδες. Ούτε εμείς είμαστε.
Το όπλο το παίρνει στο χέρι του ο λαός.
Δεν το παίρνει ο Μήτσος, ο Κώστας, ο Γιάννης, ο Παντελής, η Μαρία κι η Νατάσα.
Αν το πάρουν αυτοί, τότε μόνο ζημιά θα κάνουν.
Διότι υπ' αυτή την έννοια θα πρέπει να πανηγυρίζουμε και για τις μολότωφ κλπ και να τις θεωρούμε μέρος των λαικών αγώνων και μάλιστα χρήσιμο μέρος τους.
Εγώ είμαι ενάντια στις πράξεις ατομικής πάλης.
Ή θα παλέψουμε μαζικά ή θα κάτσουμε στα αυγά μας.
Δεν έχει νόημα να σκοτωθεί κόσμος για να ικανοποιηθούν προσωπικά καπρίτσια ή στρατηγικές.
Να μη σκοτωθεί κόσμος ούτε από δω ούτε από κει, αν δεν πρόκειται για κάποια μαζική επανάσταση, κάποια μαζική πάλη.
Τι να το κάνω να σκοτωθεί ένας μπάτσος;
(μη γελιέσαι, τον Μπένι και τον Αντωνάκη δεν υπάρχει περίτπωση να τους πετύχεις).
Γιατί τότε πάμε σε λογικές τρομοκρατίας.
Άλλο 17Ν και ΕΛΑ και άλλο επανάσταση.
Εγώ δεν είμαι με τη 17Ν και τον ΕΛΑ, είμαι με την επανάσταση, γι αυτό και δεν επικροτώ μορφές ατομικής πάλης.
Και αν είχα μπροστά μου τον Δημήτρη Χ. ή τον Σάββα Α. με το όπλο στο χέρι δε θα τους έλεγα να το στρέψουν άλλού.
Θα τους έλεγα να το κατεβάσουν, ώσπου να τα σηκώσουμε τα όπλα πολλοί μαζί.
Θα τους έλεγα να αντέξουν λίγο ακόμα, ότι δεν είναι μόνοι (γιατί αυτοί που αυτοκτονούν πάντα αισθάνονται μόνοι), ότι όλοι μαζί θα παλέψουμε για την ανατροπή του σάπιου καθεστώτος.
Όχι, να μη χύνεται άδικο αίμα.
Η ανθρώπινη ζωή είναι υέρτατη αξία, ανάλογη της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας.
Και δεν αφαιρείς την αξιοπρέπεια και την ελευθερία για να κερδίσεις τη ζωή.
Ομοίως δεν αφαιρείς τη ζωή για να κερδίσεις την αξιοπρέπεια και την ελευθερία.
Δεν ξέρω αν θα τους έπειθα.
Φαντάζομαι τα ίδια θα τους είπαν και οι δικοί τους άνθρωποι.
Πάντως σίγουρα δε θα τους προέτρεπα να πάνε μόνοι να γαζώσουν όποιον "εχθρό" βρουν μπροστά τους.
Θα μπορούσε κι ο Σολωμός Σολωμού να πάρει ένα όπλο να γεμίσει σφαίρες τον Τούρκο φαντάρο που φύλαγε τα σύνορα στην πράσινη γραμμή.
Τι νόημα θα είχε;
Απλά θα βύθιζε μια οικογένεια στο πένθος, θα κατατασσόταν στους φονιάδες εν καιρώ ειρήνης και σίγουρα ο Κυπριακός λαός θα αντιμετώπιζε τα σκληρά αντίποινα του Τουρκικού ψευδοκράτους, θρηνώντας ενδεχομένως και άλλα θύματα.
Όχι όμως!
Προσέδωσε στο τέλος της ζωής του μια τεράστια συμβολική αξία, απ' αυτές που μένουν για πάντα χαραγμένες στις καρδιές ολόκληρων λαών.
Αυτοί οι "ιδανικοί αυτόχειρες" που χαρίζουν τη ζωή τους στο όνομα των λαικών αγώνων δεν υπόκεινται στην στενή πολιτική κριτική του καθενός μας και με την πράξη τους μας αφαιρούν το δικαίωμα να μετρήσουμε μικρά "συν και πλην" στην πράξη τους.
Με βρίσκει αντίθετο κάθε αυτοκτονία.
Αλλά τι μπορώ να τους πω εγώ;
Τι να τους πω απ' τη ζωή μου;
Μέσα σε μια στιγμή αυτοί, ζήσαν εκατό ζωές.
Ίσως γελάστηκαν από τις προσδοκίες τους να βρει ο εκκούσιος θάνατός τους την αγωνιστική ανταπόκριση που επιθυμούσαν.
Ίσως γελούν ακούγοντάς μας να συζητάμε για όλα αυτά με περισπούδαστες αναλύσεις.
Φεύγουν πάντα γελαστοί και γελασμένοι.
Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
Με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
Πάντα γελαστοί και γελασμένοι...
toixo-toixo.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΔΕΙΤΕ: Συνθέσεις, αλλά χωρίς πολλά πολλά…
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«ΣΤΙΣ 13 ΜΑΪΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ» *ΒΙΝΤΕΟ*
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
