2014-09-26 14:52:17
Του Νίκου Σταματάκη
Τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου με το Ισραήλ – αλλά και οι αντίστοιχες σχέσεις της ελληνικής με την εβραϊκή διασπορά – έχουν περιέλθει σε μια φάση βαθιάς συνεργασίας που έχει πλέον όλα τα χαρακτηριστικά της στρατηγικής σχέσης.
Ο γράφων υπήρξε από τους πρώτους που προείδε την θετική αυτή εξέλιξη ήδη από τις αρχές του 2010 με άρθρο που αναδημοσιεύθηκε ευρέως και περιέγραφε την γέννησή της και τις πρώτες επιπτώσεις της σε συνδυασμό με την δρομολογημένη από τότε αποτυχία της «νεο-οθωμανικής» και αλαζονικής πολιτικής Νταβούτογλου (http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/03/blog-post_5066.html#.VCM_h_lT5bU). Είχαμε προτρέψει προς την κατεύθυνση αυτή και πράγματι οι εξελίξεις μας δικαίωσαν. Δικαιούμεθα επομένως να προβούμε σε μια αποτίμηση της προόδου των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων στα τέσσερα και πλέον χρόνια που παρήλθαν από τότε.
Καταρχήν ας επισημάνουμε ότι οι ασυγκράτητες «διαχύσεις» αγάπης και φιλίας τόσο από την πλευρά του Αρχιεπισκόπου κ.Δημητρίου όσο και από την πλευρά των ηγετών της Ομογένειας των ΗΠΑ αλλά και των διπλωματικών εκπροσώπων Ελλάδας και Κύπρου στη Ν.Υόρκη προς τους αντίστοιχους του Ισραήλ και των αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων πολλές φορές ξεφεύγουν από τα όρια του μέτρου και της καλώς εννοούμενης ισορροπίας που διακρίνει κάθε μορφή κοινωνικών σχέσεων. Την τάση αυτή παρουσιάζει ο Αρχιεπίσκοπος (που δεν χάνει ούτε μισή ευκαιρία να τιμήσει κάθε γεγονός και κάθε ηγέτη της εβραϊκής κοινότητας και του Ισραήλ) όσο και οι ομογενειακοί ηγέτες (και ιδιαίτερα της κυπροαμερικανικής κοινότητας) αλλά και οι διπλωματικές αρχές Ελλάδας και Κύπρου. Ετσι φτάσαμε στο λυπηρό σημείο πριν λίγα χρόνια το ελληνικό προξενείο Ν.Υόρκης λόγω έλλειψης πόρων και λιτότητας να προτείνει την κατάργηση της δεξίωσης για την Εθνική Ανεξαρτησία ενώ ποτέ δεν έγινε παρόμοια σκέψη για ανάλογη δεξίωση για το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα… Οι κοινωνικές σχέσεις κάθε είδους απαιτούν ισορροπία και αμοιβαιότητα – την οποία με λύπη μας δεν διακρίνουμε στο ζήτημα αυτό. Οταν λοιπόν τέτοιες «ανισσόροπες» καταστάσεις παρατηρούνται στα μικρότερα συμβολικά θέματα δικαιολογημένα αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να συμβαίνει στα σπουδαιότερα και πρακτικότερα Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΩΣ «ΟΜΦΑΛΙΟΣ ΛΩΡΟΣ» ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΥΣΗ
Οι ελληνο-ισραηλινές σχέσεις χαρακτηρίζονται από ανισσοροπία ισχύος, ειδικά τώρα που τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος βρίσκονται σε καθεστώς μνημονίου και είναι χώρες μειωμένης κυριαρχίας. Από την άλλη πλευρά το Ισραήλ μπορεί να υψώνει άφοβα το ανάστημά του ακόμα και προς τις ΗΠΑ (από τις οποίες λαμβάνει βοήθεια $3 δις ετησίως) και να τις αψηφά υπογράφοντας τεράστιες ενεργειακές και άλλες συμφωνίες με την Ρωσία του Πούτιν… Ενώ ο Ελληνισμός, που πάντοτε είχε τη Ρωσία συμπαραστάτη (ιδιαίτερα στο Κυπριακό) εκφοβισμένος από τις ΗΠΑ απομακρύνεται από την φυσική του σύμμαχο έναντι των τουρκικών απειλών… Αλλά ενώ το Ισραήλ διαθέτει την πολιτική, στρατιωτική και οικονομική ισχύ δεν διαθέτει το απαιτούμενο για την επιβίωσή του «στρατηγικό βάθος», το οποίο παλαιότερα του προσέφερε η Τουρκία, αλλά τώρα του το προσφέρουν η Ελλάδα και η Κύπρος. Και εάν κανείς προχωρήσει σε μια αντικειμενική εκτίμηση της ελληνοϊσραηλινής στρατηγικής σχέσης φτάνει άνετα στο συμπέρασμα ότι ενώ υπάρχει αμοιβαίο συμφέρον, το Ισραήλ είναι εκείνο που έχει απόλυτη ανάγκη τον Ελληνισμό ως τον «ομφάλιο λώρο» που θα τον διασυνδέει με την Δύση μέσα από ένα ισλαμικό περίγυρο.
Τα περί «ομφαλίου λώρου» στις ελληνο-ισραηλινές σχέσεις δεν είναι ούτε μεταφορικά σχήματα λόγου ούτε απλά στρατηγήματα, αλλά έχουν ουσιαστική αξία που βασίζεται στην πρόσφατη ιστορία. Αρκεί να θυμηθούμε ότι τον Σεπτέμβρη του 1973 η κυβέρνηση Μαρκεζίνη-Παπαδόπουλου (σε μια πατριωτική μεν – διότι σκόπευε στην προστασία του ελληνισμού της Αιγύπτου – αλλά ατυχή απόφαση) απέρριψε το αίτημα των ΗΠΑ για διέλευση μέσω του ελληνικού εναέριου χώρου έκτακτης στρατιωτικής βοήθειας προς το Ισραήλ. Η απόφαση αυτή προκάλεσε την μήνιν του Κίσιγκερ και κατά πολλούς έδωσε αφορμή για τις ευλογίες του τελευταίου στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο δέκα μήνες αργότερα. Δεν χρειάζεται λοιπόν ιδιαίτερη φαντασία να σκεφτούμε τι θα συνέβαινε εάν στο Κάιρο επικρατούσε (όπως πριν ένα χρόνο) αντι-ισραηλινή κυβέρνηση και η Αθήνα είχε υποβαθμισμένες σχέσεις με την Ιερουσαλήμ: Το Ισραήλ θα βρισκόταν απολύτως απομονωνομένο και περιτρυγιρισμένο από εχθρούς ή έστω μη φίλους.
ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ
Με αυτά τα δεδομένα στη σκέψη θα ρωτούσαμε τους σοφούς μας ηγέτες και διπλωμάτες τι ακριβώς ανταλλάγματα έχουν μέχρι στιγμής λάβει από την άλλη πλευρά; Ευελπιστούμε ότι στα σπουδαία ζητήματα (κυπριακό, ενεργειακά, αμυντικά) οι αρχικές πρακτικές εξελίξεις (ενεργειακές συμφωνίες, στρατιωτικές ασκήσεις κλπ) συνοδεύονται από περισσότερες μυστικές συμφωνίες για τις οποίες προς το παρόν μόνο ψίθυροι ακούγονται. Και είμαστε πεπεισμένοι ότι εφόσον ο Ελληνισμός κρατά στα χέρια του το «λώρο επιβίωσης» του Ισραήλ δεν θα αρκεστεί μόνο στο περίφημο «ελληνικό φιλότιμο» (που είναι αλήθεια ότι έσωσε χιλιάδες έλληνες εβραίους από τους Ναζί στην Κατοχή) αλλά θα ζητήσει και τα ανάλογα ανταλλάγματα.
Για μας τους Ελληνες συνήθως το «φιλότιμο» έρχεται πρώτο και τα ανταλλάγματα έχουν δευτερεύουσα σημασία. Για τους Εβραίους όμως η απαίτηση ανταλλάγματων είναι στο κέντρο της κουλτούρας τους. Για όσους από μας είχαν την εμπειρία των οικονομικών συναλλαγών μαζί τους, ασφαλώς αναγνωρίζουμε τόσο την δικαιοσύνη τους όσο και εντιμότητά τους στην τήρηση των κάθε λογής εμπορικών συμφωνιών (σε αντίθεση με την τουρκική «μπαμπεσιά») – στη βάση όμως της αμοιβαιότητας. Ας το κρατήσουν αυτό στο μυαλό τους οι ηγέτες μας και ας συνδιαλέγονται με τους Εβραίους φίλους μας στην γλώσσα τους, την γλώσσα που καταλαβαίνουν άριστα, που ακούει στο όνομα ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ. Εκτός των άλλων οφελημάτων, θα αποσπάσουν από την άλλη πλευρά και τον απαιτούμενο σεβασμό – αντί να επιδίδονται σε ασκήσεις οσφυοκαμψίας που μόνο απαξίωση αποφέρουν σε οποιαδήποτε σχέση.
Επειδή λοιπόν τα πρακτικά και τα σπουδαία θα κρατηθούν μυστικά και δεν περιμένουμε να τα μάθουμε σύντομα (απλώς υποθέτουμε και ευελπιστούμε), θα μας πουν οι ηγέτες μας τι ακριβώς ανταλλάγματα έχουν λάβει από την άλλη πλευρά σε ζητήματα απλά και συμβολικά; Ελαβαν μήπως καμμιά συγγνώμη για την ισραηλινή στάση στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974; Εγινε μήπως καμμιά συζήτηση για την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας όπως και της Γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού; Τόλμησε κανείς από τους ηγέτες μας έστω να το συζητήσει μαζί τους; Και δεν μιλάμε βέβαια για το Ισραήλ – όπου η Κνεσέτ ακόμα συζητά την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας – πόσο μάλλον να βρει χρόνο για τις ελληνικές… Αλλά οι αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις, οι οποίες μετά από δεκαετίες εδέησαν επιτέλους να αναγνωρίσουν την Αρμενική Γενοκτονία, γιατί να μην αναγνωρίσουν και τις Ελληνικές Γενοκτονίες; Η μήπως έθεσε ο Αρχιεπίσκοπος και ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών κάποιο από τα μύρια θέματα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων αλλά και της ρατσιστικής συμπεριφοράς των φανατικών και ακραίων Ισραηλινών προς τους ορθόδοξους χριστιανούς του Ισραήλ πολλοί από τους οποίους είναι Παλαιστίνιοι; Και επιτέλους το γεγονός ότι συμμετέχουμε σε στρατηγική σχέση με το Ισραήλ δεν σημαίνει ότι μένουμε σιωπηλοί σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων. Το αντίθετο μάλιστα. Ο Ελληνισμός με τις παραδοσιακά φιλικές σχέσεις του με τους Αραβες μπορεί να δώσει βοήθεια στο Ισραήλ λειτουργώντας ως γέφυρα – κάτι που η Τουρκία με τις μπαμπεσιές της και την προϊστορία της την οποία οι Αραβες ποτέ δεν ξεχνούν δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει όσο και αν προσπαθούν οι «νεο-οθωμανοί»… Και μόνο που ακούν τον όρο «νεο-οθωμανισμός» οι Αραβες ερεθίζονται εναντίον των Τούρκων… Οι ευκαιρίες για ένα τέτοιο ρόλο γέφυρας για την Ελλάδα και την Κύπρο θα είναι πολλές στο άμεσο μέλλον.
Επίσης το Ισραήλ και η Εβραϊκή Διασπορά έχουν τεράστια εμπειρία από τις συναλλαγές τους με την Γερμανία στον τομέα των αποζημιώσεων για το Ολοκαύτωμα – τόσο των ηθικών όσο και των υλικών. Πάνω από 300 ελληνικά χωριά ισοπεδώθηκαν, υπέστησαν ένα μικρό «ολοκαύτωμα» από τους Ναζί στη διάρκεια της Κατοχής. Η Ελλάδα όλη καταστράφηκε, 300.000 νεκροί από πείνα και άλλοι τόσοι νεκροί στη μάχη κατά του ναζισμού – σχεδόν το 10% του ελληνικού πληθυσμού… Καμμιά άλλη χώρα δεν υπέφερε αναλογικά τόσο όσο η Ελλάδα… Γιατί λοιπόν το Ισραήλ δεν προσφέρει την συνδρομή του έτσι ώστε η Ελλάδα να πετύχει στον αγώνα αυτό απέναντι στην αιώνια Γερμανική αναισθησία; Μήπως επειδή οι ηγέτες μας δεν το ζητάνε; Ας το ζητήσουν λοιπόν… Ας μάθουν να ζητούν και να απαιτούν..
Ο ηγέτης του Αμερικανοεβραϊκού Κογκρέσου κ.Χάρις είχε την ευχέρεια να πάρει στο τηλέφωνο τον έλληνα πρωθυπουργό κ.Σαμαρά και να ζητήσει (κατά πολλούς να απαιτήσει) την εξολόθρευση της Χρυσής Αυγής. Και ο κ.Σαμαράς χωρίς καμία συζήτηση και καμία καθυστέρηση ανταποκρίθηκε. Και το έπραξε μάλιστα παρά την αντίθεση κορυφαίων αντιφασιστών πολιτικών όπως ο άνθρωπος-σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα (και πιθανός επόμενος πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας) Μανώλης Γλέζος. Και παρά την αντίθεση κορυφαίων πολιτικών αναλυτών που προέρχονται από το χώρο της αντιφασιστικής αριστεράς, όπως ο Σταύρος Λυγερός και ο Γιώργος Δελαστίκ που προειδοποιούσαν για τους κινδύνους που ενέχει η φυλάκιση εκλεγμένων αντιπροσώπων του ελληνικού λαού παρακάμπτοντας τους νόμους αλλά και το Σύνταγμα… Οι δικοί μας ηγέτες άραγε δεν έχουν την άνεση να πάρουν στο τηλέφωνο τον κ.Χάρις και να ζητήσουν το παραμικρό από όσα προαναφέραμε;
Και για να πάμε και ένα βήμα παραπέρα, στα λιγότερο συμβολικά, στα πρακτικά… Ο Εβραϊσμός της Διασποράς έχει στα χέρια του τεράστια οικονομική και πολιτική δύναμη στα μεγαλύτερα οικονομικά κέντρα και κέντρα λήψης αποφάσεων της Δύσης. Αραγε δεν θα μπορούσε να συμβάλλει στην ελάφρυνση του ελληνικού χρέους; Τα μυστικά των «κρατικών ομολόγων» και τα λοιπά χρηματοπιστωτικά τερτίπια τα κατέχουν καλύτερα από όλους. Γιατί δεν βοηθούν λοιπόν; Οχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά ορισμένα κορυφαία μέλη της κοινότητάς τους εκμεταλλεύθηκαν προς ίδιον όφελος την ελληνική κρίση… Μήπως αυτοί οι «εβραιότατοι» μάνατζερς των hedgefunds που έβγαλαν ορισμένα δισεκατομμύρια από την ελληνική κρίση χρέους δεν πατάνε το πόδι τους σε συναγωγές και σε αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις; Ας μας συγχωρέσει η χάρη σας κε Χάρις, αλλά το να στέλνετε τουρίστες από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ στα ελληνικά νησιά είναι μεν καλοδεχούμενο και σας ευχαριστούμε, αλλά δεν είναι αρκετό… Περιμένουμε πολύ περισσότερα… Τώρα βέβαια που το ελληνικό χρέος «κρατικοποιήθηκε» ίσως να είναι αργά. Αλλά και πάλι έχετε τόσο την χρηματοπιστωτική τεχνογνωσία όσο και την πολιτική ισχύ να συμβάλλετε στην ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Και ασφαλώς μπορείτε να βοηθήσετε σε επενδυτικές προσπάθειες…
Αλλά περιμένουμε πολύ περισσότερα πρώτα από τους δικούς μας ηγέτες. Γιατί είμαστε βέβαιοι ότι οι Εβραίοι είναι άριστοι επιχειρηματίες και θα ανταποκριθούν αμέσως σε κάθε λογικό αίτημα όπως τα περισσότερα από τα παραπάνω… Ενώ οι δικοί μας ηγέτες φοβούμαστε ότι θα το ρίξουν στα αόριστα ευχολόγια και στο αιώνιο ελληνικό φιλότιμο… Καιρός να σοβαρευθούν και να αλλάξουν συμπεριφορά… Να μάθουν να ζητούν και να απαιτούν…
http://mignatiou.com/2014/09/i-ellino-israilines-schesis-ke-i-amiveotita/
Τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου με το Ισραήλ – αλλά και οι αντίστοιχες σχέσεις της ελληνικής με την εβραϊκή διασπορά – έχουν περιέλθει σε μια φάση βαθιάς συνεργασίας που έχει πλέον όλα τα χαρακτηριστικά της στρατηγικής σχέσης.
Ο γράφων υπήρξε από τους πρώτους που προείδε την θετική αυτή εξέλιξη ήδη από τις αρχές του 2010 με άρθρο που αναδημοσιεύθηκε ευρέως και περιέγραφε την γέννησή της και τις πρώτες επιπτώσεις της σε συνδυασμό με την δρομολογημένη από τότε αποτυχία της «νεο-οθωμανικής» και αλαζονικής πολιτικής Νταβούτογλου (http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/03/blog-post_5066.html#.VCM_h_lT5bU). Είχαμε προτρέψει προς την κατεύθυνση αυτή και πράγματι οι εξελίξεις μας δικαίωσαν. Δικαιούμεθα επομένως να προβούμε σε μια αποτίμηση της προόδου των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων στα τέσσερα και πλέον χρόνια που παρήλθαν από τότε.
Καταρχήν ας επισημάνουμε ότι οι ασυγκράτητες «διαχύσεις» αγάπης και φιλίας τόσο από την πλευρά του Αρχιεπισκόπου κ.Δημητρίου όσο και από την πλευρά των ηγετών της Ομογένειας των ΗΠΑ αλλά και των διπλωματικών εκπροσώπων Ελλάδας και Κύπρου στη Ν.Υόρκη προς τους αντίστοιχους του Ισραήλ και των αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων πολλές φορές ξεφεύγουν από τα όρια του μέτρου και της καλώς εννοούμενης ισορροπίας που διακρίνει κάθε μορφή κοινωνικών σχέσεων. Την τάση αυτή παρουσιάζει ο Αρχιεπίσκοπος (που δεν χάνει ούτε μισή ευκαιρία να τιμήσει κάθε γεγονός και κάθε ηγέτη της εβραϊκής κοινότητας και του Ισραήλ) όσο και οι ομογενειακοί ηγέτες (και ιδιαίτερα της κυπροαμερικανικής κοινότητας) αλλά και οι διπλωματικές αρχές Ελλάδας και Κύπρου. Ετσι φτάσαμε στο λυπηρό σημείο πριν λίγα χρόνια το ελληνικό προξενείο Ν.Υόρκης λόγω έλλειψης πόρων και λιτότητας να προτείνει την κατάργηση της δεξίωσης για την Εθνική Ανεξαρτησία ενώ ποτέ δεν έγινε παρόμοια σκέψη για ανάλογη δεξίωση για το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα… Οι κοινωνικές σχέσεις κάθε είδους απαιτούν ισορροπία και αμοιβαιότητα – την οποία με λύπη μας δεν διακρίνουμε στο ζήτημα αυτό. Οταν λοιπόν τέτοιες «ανισσόροπες» καταστάσεις παρατηρούνται στα μικρότερα συμβολικά θέματα δικαιολογημένα αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να συμβαίνει στα σπουδαιότερα και πρακτικότερα Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΩΣ «ΟΜΦΑΛΙΟΣ ΛΩΡΟΣ» ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΥΣΗ
Οι ελληνο-ισραηλινές σχέσεις χαρακτηρίζονται από ανισσοροπία ισχύος, ειδικά τώρα που τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος βρίσκονται σε καθεστώς μνημονίου και είναι χώρες μειωμένης κυριαρχίας. Από την άλλη πλευρά το Ισραήλ μπορεί να υψώνει άφοβα το ανάστημά του ακόμα και προς τις ΗΠΑ (από τις οποίες λαμβάνει βοήθεια $3 δις ετησίως) και να τις αψηφά υπογράφοντας τεράστιες ενεργειακές και άλλες συμφωνίες με την Ρωσία του Πούτιν… Ενώ ο Ελληνισμός, που πάντοτε είχε τη Ρωσία συμπαραστάτη (ιδιαίτερα στο Κυπριακό) εκφοβισμένος από τις ΗΠΑ απομακρύνεται από την φυσική του σύμμαχο έναντι των τουρκικών απειλών… Αλλά ενώ το Ισραήλ διαθέτει την πολιτική, στρατιωτική και οικονομική ισχύ δεν διαθέτει το απαιτούμενο για την επιβίωσή του «στρατηγικό βάθος», το οποίο παλαιότερα του προσέφερε η Τουρκία, αλλά τώρα του το προσφέρουν η Ελλάδα και η Κύπρος. Και εάν κανείς προχωρήσει σε μια αντικειμενική εκτίμηση της ελληνοϊσραηλινής στρατηγικής σχέσης φτάνει άνετα στο συμπέρασμα ότι ενώ υπάρχει αμοιβαίο συμφέρον, το Ισραήλ είναι εκείνο που έχει απόλυτη ανάγκη τον Ελληνισμό ως τον «ομφάλιο λώρο» που θα τον διασυνδέει με την Δύση μέσα από ένα ισλαμικό περίγυρο.
Τα περί «ομφαλίου λώρου» στις ελληνο-ισραηλινές σχέσεις δεν είναι ούτε μεταφορικά σχήματα λόγου ούτε απλά στρατηγήματα, αλλά έχουν ουσιαστική αξία που βασίζεται στην πρόσφατη ιστορία. Αρκεί να θυμηθούμε ότι τον Σεπτέμβρη του 1973 η κυβέρνηση Μαρκεζίνη-Παπαδόπουλου (σε μια πατριωτική μεν – διότι σκόπευε στην προστασία του ελληνισμού της Αιγύπτου – αλλά ατυχή απόφαση) απέρριψε το αίτημα των ΗΠΑ για διέλευση μέσω του ελληνικού εναέριου χώρου έκτακτης στρατιωτικής βοήθειας προς το Ισραήλ. Η απόφαση αυτή προκάλεσε την μήνιν του Κίσιγκερ και κατά πολλούς έδωσε αφορμή για τις ευλογίες του τελευταίου στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο δέκα μήνες αργότερα. Δεν χρειάζεται λοιπόν ιδιαίτερη φαντασία να σκεφτούμε τι θα συνέβαινε εάν στο Κάιρο επικρατούσε (όπως πριν ένα χρόνο) αντι-ισραηλινή κυβέρνηση και η Αθήνα είχε υποβαθμισμένες σχέσεις με την Ιερουσαλήμ: Το Ισραήλ θα βρισκόταν απολύτως απομονωνομένο και περιτρυγιρισμένο από εχθρούς ή έστω μη φίλους.
ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ
Με αυτά τα δεδομένα στη σκέψη θα ρωτούσαμε τους σοφούς μας ηγέτες και διπλωμάτες τι ακριβώς ανταλλάγματα έχουν μέχρι στιγμής λάβει από την άλλη πλευρά; Ευελπιστούμε ότι στα σπουδαία ζητήματα (κυπριακό, ενεργειακά, αμυντικά) οι αρχικές πρακτικές εξελίξεις (ενεργειακές συμφωνίες, στρατιωτικές ασκήσεις κλπ) συνοδεύονται από περισσότερες μυστικές συμφωνίες για τις οποίες προς το παρόν μόνο ψίθυροι ακούγονται. Και είμαστε πεπεισμένοι ότι εφόσον ο Ελληνισμός κρατά στα χέρια του το «λώρο επιβίωσης» του Ισραήλ δεν θα αρκεστεί μόνο στο περίφημο «ελληνικό φιλότιμο» (που είναι αλήθεια ότι έσωσε χιλιάδες έλληνες εβραίους από τους Ναζί στην Κατοχή) αλλά θα ζητήσει και τα ανάλογα ανταλλάγματα.
Για μας τους Ελληνες συνήθως το «φιλότιμο» έρχεται πρώτο και τα ανταλλάγματα έχουν δευτερεύουσα σημασία. Για τους Εβραίους όμως η απαίτηση ανταλλάγματων είναι στο κέντρο της κουλτούρας τους. Για όσους από μας είχαν την εμπειρία των οικονομικών συναλλαγών μαζί τους, ασφαλώς αναγνωρίζουμε τόσο την δικαιοσύνη τους όσο και εντιμότητά τους στην τήρηση των κάθε λογής εμπορικών συμφωνιών (σε αντίθεση με την τουρκική «μπαμπεσιά») – στη βάση όμως της αμοιβαιότητας. Ας το κρατήσουν αυτό στο μυαλό τους οι ηγέτες μας και ας συνδιαλέγονται με τους Εβραίους φίλους μας στην γλώσσα τους, την γλώσσα που καταλαβαίνουν άριστα, που ακούει στο όνομα ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ. Εκτός των άλλων οφελημάτων, θα αποσπάσουν από την άλλη πλευρά και τον απαιτούμενο σεβασμό – αντί να επιδίδονται σε ασκήσεις οσφυοκαμψίας που μόνο απαξίωση αποφέρουν σε οποιαδήποτε σχέση.
Επειδή λοιπόν τα πρακτικά και τα σπουδαία θα κρατηθούν μυστικά και δεν περιμένουμε να τα μάθουμε σύντομα (απλώς υποθέτουμε και ευελπιστούμε), θα μας πουν οι ηγέτες μας τι ακριβώς ανταλλάγματα έχουν λάβει από την άλλη πλευρά σε ζητήματα απλά και συμβολικά; Ελαβαν μήπως καμμιά συγγνώμη για την ισραηλινή στάση στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974; Εγινε μήπως καμμιά συζήτηση για την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας όπως και της Γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού; Τόλμησε κανείς από τους ηγέτες μας έστω να το συζητήσει μαζί τους; Και δεν μιλάμε βέβαια για το Ισραήλ – όπου η Κνεσέτ ακόμα συζητά την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας – πόσο μάλλον να βρει χρόνο για τις ελληνικές… Αλλά οι αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις, οι οποίες μετά από δεκαετίες εδέησαν επιτέλους να αναγνωρίσουν την Αρμενική Γενοκτονία, γιατί να μην αναγνωρίσουν και τις Ελληνικές Γενοκτονίες; Η μήπως έθεσε ο Αρχιεπίσκοπος και ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών κάποιο από τα μύρια θέματα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων αλλά και της ρατσιστικής συμπεριφοράς των φανατικών και ακραίων Ισραηλινών προς τους ορθόδοξους χριστιανούς του Ισραήλ πολλοί από τους οποίους είναι Παλαιστίνιοι; Και επιτέλους το γεγονός ότι συμμετέχουμε σε στρατηγική σχέση με το Ισραήλ δεν σημαίνει ότι μένουμε σιωπηλοί σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων. Το αντίθετο μάλιστα. Ο Ελληνισμός με τις παραδοσιακά φιλικές σχέσεις του με τους Αραβες μπορεί να δώσει βοήθεια στο Ισραήλ λειτουργώντας ως γέφυρα – κάτι που η Τουρκία με τις μπαμπεσιές της και την προϊστορία της την οποία οι Αραβες ποτέ δεν ξεχνούν δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει όσο και αν προσπαθούν οι «νεο-οθωμανοί»… Και μόνο που ακούν τον όρο «νεο-οθωμανισμός» οι Αραβες ερεθίζονται εναντίον των Τούρκων… Οι ευκαιρίες για ένα τέτοιο ρόλο γέφυρας για την Ελλάδα και την Κύπρο θα είναι πολλές στο άμεσο μέλλον.
Επίσης το Ισραήλ και η Εβραϊκή Διασπορά έχουν τεράστια εμπειρία από τις συναλλαγές τους με την Γερμανία στον τομέα των αποζημιώσεων για το Ολοκαύτωμα – τόσο των ηθικών όσο και των υλικών. Πάνω από 300 ελληνικά χωριά ισοπεδώθηκαν, υπέστησαν ένα μικρό «ολοκαύτωμα» από τους Ναζί στη διάρκεια της Κατοχής. Η Ελλάδα όλη καταστράφηκε, 300.000 νεκροί από πείνα και άλλοι τόσοι νεκροί στη μάχη κατά του ναζισμού – σχεδόν το 10% του ελληνικού πληθυσμού… Καμμιά άλλη χώρα δεν υπέφερε αναλογικά τόσο όσο η Ελλάδα… Γιατί λοιπόν το Ισραήλ δεν προσφέρει την συνδρομή του έτσι ώστε η Ελλάδα να πετύχει στον αγώνα αυτό απέναντι στην αιώνια Γερμανική αναισθησία; Μήπως επειδή οι ηγέτες μας δεν το ζητάνε; Ας το ζητήσουν λοιπόν… Ας μάθουν να ζητούν και να απαιτούν..
Ο ηγέτης του Αμερικανοεβραϊκού Κογκρέσου κ.Χάρις είχε την ευχέρεια να πάρει στο τηλέφωνο τον έλληνα πρωθυπουργό κ.Σαμαρά και να ζητήσει (κατά πολλούς να απαιτήσει) την εξολόθρευση της Χρυσής Αυγής. Και ο κ.Σαμαράς χωρίς καμία συζήτηση και καμία καθυστέρηση ανταποκρίθηκε. Και το έπραξε μάλιστα παρά την αντίθεση κορυφαίων αντιφασιστών πολιτικών όπως ο άνθρωπος-σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα (και πιθανός επόμενος πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας) Μανώλης Γλέζος. Και παρά την αντίθεση κορυφαίων πολιτικών αναλυτών που προέρχονται από το χώρο της αντιφασιστικής αριστεράς, όπως ο Σταύρος Λυγερός και ο Γιώργος Δελαστίκ που προειδοποιούσαν για τους κινδύνους που ενέχει η φυλάκιση εκλεγμένων αντιπροσώπων του ελληνικού λαού παρακάμπτοντας τους νόμους αλλά και το Σύνταγμα… Οι δικοί μας ηγέτες άραγε δεν έχουν την άνεση να πάρουν στο τηλέφωνο τον κ.Χάρις και να ζητήσουν το παραμικρό από όσα προαναφέραμε;
Και για να πάμε και ένα βήμα παραπέρα, στα λιγότερο συμβολικά, στα πρακτικά… Ο Εβραϊσμός της Διασποράς έχει στα χέρια του τεράστια οικονομική και πολιτική δύναμη στα μεγαλύτερα οικονομικά κέντρα και κέντρα λήψης αποφάσεων της Δύσης. Αραγε δεν θα μπορούσε να συμβάλλει στην ελάφρυνση του ελληνικού χρέους; Τα μυστικά των «κρατικών ομολόγων» και τα λοιπά χρηματοπιστωτικά τερτίπια τα κατέχουν καλύτερα από όλους. Γιατί δεν βοηθούν λοιπόν; Οχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά ορισμένα κορυφαία μέλη της κοινότητάς τους εκμεταλλεύθηκαν προς ίδιον όφελος την ελληνική κρίση… Μήπως αυτοί οι «εβραιότατοι» μάνατζερς των hedgefunds που έβγαλαν ορισμένα δισεκατομμύρια από την ελληνική κρίση χρέους δεν πατάνε το πόδι τους σε συναγωγές και σε αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις; Ας μας συγχωρέσει η χάρη σας κε Χάρις, αλλά το να στέλνετε τουρίστες από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ στα ελληνικά νησιά είναι μεν καλοδεχούμενο και σας ευχαριστούμε, αλλά δεν είναι αρκετό… Περιμένουμε πολύ περισσότερα… Τώρα βέβαια που το ελληνικό χρέος «κρατικοποιήθηκε» ίσως να είναι αργά. Αλλά και πάλι έχετε τόσο την χρηματοπιστωτική τεχνογνωσία όσο και την πολιτική ισχύ να συμβάλλετε στην ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Και ασφαλώς μπορείτε να βοηθήσετε σε επενδυτικές προσπάθειες…
Αλλά περιμένουμε πολύ περισσότερα πρώτα από τους δικούς μας ηγέτες. Γιατί είμαστε βέβαιοι ότι οι Εβραίοι είναι άριστοι επιχειρηματίες και θα ανταποκριθούν αμέσως σε κάθε λογικό αίτημα όπως τα περισσότερα από τα παραπάνω… Ενώ οι δικοί μας ηγέτες φοβούμαστε ότι θα το ρίξουν στα αόριστα ευχολόγια και στο αιώνιο ελληνικό φιλότιμο… Καιρός να σοβαρευθούν και να αλλάξουν συμπεριφορά… Να μάθουν να ζητούν και να απαιτούν…
http://mignatiou.com/2014/09/i-ellino-israilines-schesis-ke-i-amiveotita/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τέσσερα ευρώ "αύξηση" από τον Νοέμβριο σε μισθούς στρατιωτικών!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
