2012-04-28 08:17:03
Είναι γνωστή η αναφορά στο νυστέρι που κάνουν όσοι θέλουν να μιλήσουν παραστατικά για την ιαματική ή τη θανατηφόρα χρήση που μπορεί να έχει ένα εργαλείο, αναλόγως του ποια χέρια είναι εκείνα που θα το χρησιμοποιήσουν. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τα κορυφαία εργαλεία πολιτικής, με τα οποία η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει εφοδιάσει τις εθνικές κυβερνήσεις των χωρών-μελών. Και το ισχυρότερο από αυτά τα εργαλεία είναι το ίδιο το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Το οποίο εξασφάλισε, επί σειρά ετών, συνθήκες πρωτόγνωρες για μια χώρα όπως η Ελλάδα. Νομισματική σταθερότητα και χαμηλά επιτόκια είναι οι σημαντικότερες από αυτές, οι οποίες, αν είχαν χρησιμοποιηθεί σωστά -σε συνδυασμό με τον πακτωλό κοινοτικών κονδυλίων-, θα μπορούσαν να είχαν πράγματι βάλει τη χώρα μας σε πορεία μακροχρόνιας ανάπτυξης.
Αντί για αυτό, οι ελληνικές κυβερνήσεις προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν το φθηνό χρήμα, το οποίο έβρισκαν επί σειρά ετών στη διεθνή αγορά, για να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά που δημιουργούσαν λόγω κακοδιοίκησης και εξυπηρέτησης των προσωπικών, κομματικών, πελατειακών τους αναγκών. Το γεγονός ότι η ύπαρξη του ευρώ δεν βοήθησε στη λύση των προβλημάτων, αλλά τα σκέπασε και τα πολλαπλασίασε, δεν είναι ευθύνη του κοινού νομίσματος αλλά της χρήσης που του έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Η επισήμανση αυτή είναι κρίσιμη, καθώς επαναδιατυπώνεται και από επίσημα χείλη εντός και εκτός Ευρώπης η -ευρύτατης λαϊκής απήχησης και αγοραίας συμπάθειας- πρόταση περί έκδοσης κοινού ευρωομολόγου. Για την Ελλάδα ήταν αρκετά δέκα χρόνια νομισματικής προστασίας υπό το ευρώ , για να επισπευσθεί η διαδικασία κατάρρευσης.
Δεν τολμά καν να σκεφθεί κανείς σε ποιες ακρότητες συμπεριφοράς θα μπορούσε να υποπέσει μια ελληνική κυβέρνηση -αποτελούμενη, δυστυχώς, στην πλειονότητά της από μέλη εγνωσμένης και τεκμηριωμένης αναποτελεσματικότητας- αν κάποιος την απάλλασσε μέσω του ευρωομολόγου από το βραχνά του δημοσίου χρέους.
Τι θα συνέβαινε στα δημόσια οικονομικά, δηλαδή, αν μια κυβέρνηση, φτιαγμένη με τη συνταγή των τελευταίων τριάντα ετών, τη συνταγή της χρεοκοπίας, αισθανόταν ελεύθερη να επιλέξει την ιεράρχηση των δαπανών της χωρίς να σκέπτεται, έστω και στο βάθος των συλλογισμών της, ότι είναι υποχρεωμένη να «βγει στην αγορά» για να δανειστεί χρήματα με τα οποία θα καλύψει αυτές τις δαπάνες που είναι δομημένες απολύτως ανορθολογικά, αναξιοκρατικά και με μεγάλες δόσεις διαφθοράς σε κάθε επίπεδο.
Αν δινόταν, λοιπόν, η δυνατότητα στις γνώριμες ελληνικές κυβερνήσεις να διαλέξουν το πώς θα χρησιμοποιήσουν το «νυστέρι» -αν θα υπέβαλλαν τη χώρα σε δύσκολη ιαματική χειρουργική επέμβαση ή αν θα την υποχρέωναν σε «χαρακίρι»-, ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος για την επιλογή που θα έκαναν.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
Αντί για αυτό, οι ελληνικές κυβερνήσεις προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν το φθηνό χρήμα, το οποίο έβρισκαν επί σειρά ετών στη διεθνή αγορά, για να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά που δημιουργούσαν λόγω κακοδιοίκησης και εξυπηρέτησης των προσωπικών, κομματικών, πελατειακών τους αναγκών. Το γεγονός ότι η ύπαρξη του ευρώ δεν βοήθησε στη λύση των προβλημάτων, αλλά τα σκέπασε και τα πολλαπλασίασε, δεν είναι ευθύνη του κοινού νομίσματος αλλά της χρήσης που του έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Η επισήμανση αυτή είναι κρίσιμη, καθώς επαναδιατυπώνεται και από επίσημα χείλη εντός και εκτός Ευρώπης η -ευρύτατης λαϊκής απήχησης και αγοραίας συμπάθειας- πρόταση περί έκδοσης κοινού ευρωομολόγου. Για την Ελλάδα ήταν αρκετά δέκα χρόνια νομισματικής προστασίας υπό το ευρώ , για να επισπευσθεί η διαδικασία κατάρρευσης.
Δεν τολμά καν να σκεφθεί κανείς σε ποιες ακρότητες συμπεριφοράς θα μπορούσε να υποπέσει μια ελληνική κυβέρνηση -αποτελούμενη, δυστυχώς, στην πλειονότητά της από μέλη εγνωσμένης και τεκμηριωμένης αναποτελεσματικότητας- αν κάποιος την απάλλασσε μέσω του ευρωομολόγου από το βραχνά του δημοσίου χρέους.
Τι θα συνέβαινε στα δημόσια οικονομικά, δηλαδή, αν μια κυβέρνηση, φτιαγμένη με τη συνταγή των τελευταίων τριάντα ετών, τη συνταγή της χρεοκοπίας, αισθανόταν ελεύθερη να επιλέξει την ιεράρχηση των δαπανών της χωρίς να σκέπτεται, έστω και στο βάθος των συλλογισμών της, ότι είναι υποχρεωμένη να «βγει στην αγορά» για να δανειστεί χρήματα με τα οποία θα καλύψει αυτές τις δαπάνες που είναι δομημένες απολύτως ανορθολογικά, αναξιοκρατικά και με μεγάλες δόσεις διαφθοράς σε κάθε επίπεδο.
Αν δινόταν, λοιπόν, η δυνατότητα στις γνώριμες ελληνικές κυβερνήσεις να διαλέξουν το πώς θα χρησιμοποιήσουν το «νυστέρι» -αν θα υπέβαλλαν τη χώρα σε δύσκολη ιαματική χειρουργική επέμβαση ή αν θα την υποχρέωναν σε «χαρακίρι»-, ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος για την επιλογή που θα έκαναν.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
O καιρός για σήμερα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
